ლია მუ­ხა­შავ­რი­ამ სა­გა­მომ­ძი­ებ­ლო სამ­სა­ხურ­ზე უა­რის თქმა ჯერ კი­დევ სტუ­დენ­ტო­ბი­სა და პრაქ­ტი­კე­ბის პე­რი­ოდ­ში გა­და­წყვი­ტა. ადა­მი­ა­ნე­ბის დაც­ვა არ­ჩია. ად­ვო­კა­ტი­სა და უფ­ლე­ბა­დამ­ცვე­ლის სა­ხელს ბევ­რი გახ­მა­უ­რე­ბუ­ლი საქ­მე უკავ­შირ­დე­ბა რო­გორც სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ისე ევ­რო­სა­სა­მარ­თლო­ში. ლია მუ­ხა­შავ­რი­ას პრაქ­ტი­კა­ში დღემ­დე ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი მა­ინც წლე­ბის წინ ადა­მი­ან­თა უფ­ლე­ბა­თა სა­ერ­თა­შო­რი­სო სა­სა­მარ­თლო­ში გა­მარ­თუ­ლი პრო­ცე­სი იყო, რო­მე­ლიც ცნო­ბი­ლი შემ­დე­გი სა­ხელ­წო­დე­ბით გახ­და - "შა­მა­ე­ვი და 12 სხვა პირი სა­ქარ­თვე­ლო­სა და რუ­სე­თის წი­ნა­აღ­მდეგ". ამ საქ­მის სა­ფუძ­ვე­ლი ჩეჩ­ნე­ბის სა­ქარ­თვე­ლო­დან რუ­სეთ­ში უკა­ნო­ნო ექ­სტრა­დი­რე­ბა იყო. მათ ბრა­ლი ბან­დი­ტიზმსა და ტე­რო­რიზ­მში ედე­ბო­დათ. ევ­რო­სა­სა­მარ­თლოს ის­ტო­რი­ა­ში ევ­რო­საბ­ჭომ პირ­ვე­ლად გა­ნი­ხი­ლა 13 კერ­ძო პი­რის სა­ჩი­ვა­რი ერ­თდრო­უ­ლად ორი ქვეყ­ნის - სა­ქარ­თვე­ლო­სა და რუ­სე­თის მთავ­რო­ბე­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ და სტრას­ბურ­გში მათ უფ­ლე­ბებს ლია მუ­ხა­შავ­რია იცავ­და...

- მამა გე­ო­ლო­გი გახ­ლდათ, ხოლო დედა სა­ქო­ნელმცოდ­ნეა. მამა 1979 წელს გარ­და­იც­ვა­ლა, მა­შინ 17 წლის ვი­ყა­ვი. იუ­რის­ტო­ბა გა­დავ­წყვი­ტე არა იმი­ტომ, რომ დე­ტექ­ტი­ვე­ბი მიყ­ვარ­და. მე ჯერ კი­დევ კო­მუ­ნის­ტურ ეპო­ქი­დან მოვ­დი­ვარ და მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, სა­ხელ­წი­ფო რო­გორ და რის მი­ხედ­ვით იყო აგე­ბუ­ლი. როცა ოჯახ­ში ჩემი პრო­ფე­სი­უ­ლი არ­ჩე­ვა­ნის შე­სა­ხებ გან­ვა­ცხა­დე, მამა მა­შინ ჯერ კი­დევ ცო­ცხა­ლი იყო და მი­თხრა, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ გოგო ხარ, მა­ინც მირ­ჩევ­ნია, გე­ო­ლო­გი გახ­დე და ტყე და მთა მო­ი­ა­რო, იუ­რის­ტე­ბი ცუდი ხალ­ხია და კო­ლე­გებს შო­რის მე­გობ­რე­ბი არ გე­ყო­ლე­ბაო. სკო­ლას რომ ვამ­თავ­რებ­დი, მამა გარ­და­იც­ვა­ლა და იმ წელს ვერ ჩა­ვა­ბა­რე. მა­შინ სა­ვალ­დე­ბუ­ლო იყო სტა­ჟი პრო­ფი­ლით და მო­მი­წია მუ­შა­ო­ბამ მი­ლი­ცი­ა­ში. თემ­ქა­ზე სა­უ­წყე­ბო დაც­ვის მი­ლი­ცი­ა­ში მი­ვე­დი და ვუ­თხა­რი, რომ მუ­შა­ო­ბის და­წყე­ბა მსურ­და. უფ­რო­სი ასა­კო­ვა­ნი კაცი გახ­ლდათ, გა­ე­ცი­ნა და ასა­კი მკი­თხა, როცა გა­ი­გო, 17 წლის ვი­ყა­ვი, მი­თხრა, 18 წლამ­დე ვერ მი­გი­ღე­ბო. რამ­დე­ნი­მე თვე­ში 18 წელი შე­მის­რულ­და და მას­თან ისევ მი­ვე­დი. რა­ღას იზამ­და, მი­მი­ღეს (იღი­მის).

- 15 სექ­ტემ­ბერს ხართ და­ბა­დე­ბუ­ლი, ერ­თგან ამო­კი­თხუ­ლი მაქვს, რომ თქვენს და­ბა­დე­ბის დღეს მყინ­ვარწვერ­ზე ხვდე­ბით. მარ­თა­ლია?

- დიახ, ხუთ წე­ლი­წად­ში ერთხელ. პირ­ვე­ლად ეს სრუ­ლი­ად შემ­თხვე­ვით მოხ­და, როცა 30 წლის გავ­ხდი. მყინ­ვარწვერ­ზე პირ­ვე­ლი ას­ვლი­დან 70 წლის თავ­ზე მა­სობ­რი­ვი ას­ვლა მო­ე­წყო და მეც წა­ვე­დი. ათში გა­ვემ­გზავ­რე და ცუდი ამინ­დე­ბის გამო მწვერ­ვალ­ზე ას­ვლა მხო­ლოდ 15-ში შევ­ძე­ლით. მა­შინ ჩემ­თვის გა­ვი­ფიქ­რე, რომ მყინ­ვარწვერ­ზე ჩემს და­ბა­დე­ბის დღე­ზე ყო­ველ 5 წე­ლი­წად­ში ერთხელ ავალ-მეთ­ქი. 2002 წლის ჩათ­ვლით ამ პი­რო­ბას ვი­ცავ­დი, მაგ­რამ ეს შემ­დეგ­ში ვე­ღარ მო­ვა­ხერ­ხე. თუმ­ცა ვა­პი­რებ, ტრა­დი­ცია გა­ვაგ­რძე­ლო. წელს 50 წლის გავ­ხდი და ვერ ავე­დი, მაგ­რამ ამას აუ­ცი­ლებ­ლად გა­ვა­კე­თებ. მგო­ნია, რომ ეს სა­უ­კე­თე­სო გან­ტვირ­თვის სა­შუ­ა­ლე­ბაა. მე, სა­ერ­თოდ, ისეთ რა­ღა­ცებს ვა­კე­თებ, რაც, ერთი შე­ხედ­ვით, შე­იძ­ლე­ბა, ჩემი პრო­ფე­სი­ი­სათ­ვის ცოტა უც­ნა­უ­რად გეჩ­ვე­ნოთ. მა­გა­ლი­თად, ბოლო დროს სოფ­ლის მე­ურ­ნე­ო­ბით და­ვინ­ტე­რეს­დი. გუ­რი­ა­ში მაქვს მიწა. ჩავ­დი­ვარ და ფი­ზი­კუ­რად ვმუ­შა­ობ. სტრე­სი­სა და საქ­მე­ე­ბის პი­რო­ბებ­ში, რომ­ლებ­ზეც ვმუ­შა­ობ, ეს ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბა ჯან­მრთე­ლო­ბის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა­ში. ვფიქ­რობ, ეს და­მეხ­მა­რა იმა­ში, რომ 50 წლის ასაკ­ში ვარ ჯან­მრთე­ლი, ჩემი ასა­კი არ მე­ტყო­ბა. სი­ცო­ცხლის ხა­ლი­სი, იუ­მო­რი და ენერ­გია მაქვს შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბუ­ლი.

- პირ­ველ სა­მუ­შაო დღეს მი­ვუბ­რუნ­დეთ...

- მი­ლი­ცი­ა­ში რომ მი­ვე­დი, რა თქმა უნდა, მომ­ცეს ფორ­მა და გა­მამ­წე­სეს სა­ხელ­მწი­ფო მუ­ზე­უმ­ში, სა­დაც ოქ­როს ფონ­დის მცვე­ლი ვი­ყა­ვი. როცა ფონ­დი ღია იყო, შე­სას­ვლელ­თან ვი­ჯე­ქი. უცხო­ე­ლი დამ­თვა­ლი­ე­რებ­ლე­ბი რომ შე­მო­დი­ოდ­ნენ, ფორ­მა­ში ჩაც­მულს ფო­ტო­ებს მი­ღებ­დნენ. ძა­ლი­ან სა­სა­ცი­ლო და­სა­ნა­ხი ვი­ყა­ვი. იმ პე­რი­ოდ­ში მამა გარ­და­იც­ვა­ლა და მთე­ლი წელი შა­ვე­ბი მეც­ვა. სამ­სა­ხურ­ში სა­მო­ქა­ლა­ქო ტან­საც­მლით ვერ მივ­დი­ო­დი. შე­ვი­კე­რე შავი ბო­ლო­კა­ბა, ზედა და მათ ფორ­მა­ზე ზე­ვი­დან ვიც­ვამ­დი.

- იმ პე­რი­ო­დის ფოტო შე­მორ­ჩე­ნი­ლი გაქვთ?

- არა, რად­გან ჩემ­თვის ძა­ლი­ან დამ­თრგუნ­ვე­ლი იყო ფორ­მის ტა­რე­ბა. მა­შინ ვთქვი, რომ ცხოვ­რე­ბა­ში მას აღარ ჩა­ვიც­ვამ­დი. ამა­ზე დე­დამ მკი­თხა, აბა, იუ­რის­ტი რომ გახ­დე­ბი, რა­ღაც ფორ­მის ტა­რე­ბა ხომ მო­გი­წევ­სო. ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებ იმის­თვის, რომ ფორ­მა არ მეც­ვას-მეთ­ქი, - ვუ­პა­სუ­ხე. უნი­ვერ­სი­ტეტს ვამ­თავ­რებ­დი, როცა 1989 წელს ვნა­ხე, სამ­ხედ­რო­ე­ბი დე­მონ­სტრან­ტებს რო­გორ მო­ექ­ცნენ, მას შემ­დეგ ფორ­მის მი­მართ უარ­ყო­ფი­თი გან­ცდა კი­დევ უფრო გა­მიმ­ძაფ­რდა. მუ­ზე­უმ­ში ექ­ვსი თვე ვი­მუ­შა­ვე, გან­ცხა­დე­ბა დავ­წე­რე და წა­მო­ვე­დი. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, მას შემ­დეგ ფორ­მა აღარ ჩა­მიც­ვამს (იღი­მის).

- იუ­რი­დი­ულ­ზე ჩა­ა­ბა­რეთ და სის­ხლის სა­მარ­თლის გან­ხრით წახ­ვე­დით...

- მა­შინ სის­ხლის სა­მარ­თა­ლი პო­პუ­ლა­რუ­ლი დარ­გი იყო და ამ კუ­თხით ძა­ლი­ან კარ­გი პრაქ­ტი­კაც გა­ვი­ა­რე: იმ­დრო­ინ­დელ ად­გი­ლობ­რივ თვით­მმარ­თვე­ლო­ბის ორ­გა­ნო­ში, ანუ აღ­მას­კომ­ში; გა­მო­ძი­ე­ბის ორ­გა­ნო­ებ­ში: მი­ლი­ცი­ა­ში, პრო­კუ­რა­ტუ­რა­ში, სა­სა­მარ­თლო­ში. სტა­ჟი­რე­ბა გა­ვი­ა­რე რეს­პუბ­ლი­კის პრო­კუ­რა­ტუ­რა­სა და ში­ნა­გან საქ­მე­თა სა­მი­ნის­ტრო­ში და ორი­ვე­გან გან­სა­კუთ­რე­ბით მნიშ­ვნე­ლო­ვან საქ­მე­თა გა­მომ­ძი­ებ­ლებ­თან. მა­შინ მივ­ხვდი, რომ მე არ მინ­დო­და ამ საქ­მის კე­თე­ბა. პრაქ­ტი­კის დას­რუ­ლე­ბი­სას ში­ნა­გან საქ­მე­თა სა­გა­მომ­ძი­ებ­ლო დე­პარ­ტა­მენ­ტის გან­სა­კუთ­რე­ბით მნიშ­ვნე­ლო­ვან საქ­მე­თა უფ­როს გა­მომ­ძი­ე­ბელს, მი­ლი­ცი­ის პოლ­კოვ­ნიკს, ქალ­ბა­ტონ ნანა აბუ­ლა­ძეს ჩემი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის შე­სა­ხებ რომ გა­ვა­გე­ბი­ნე, დამ­შვი­დო­ბე­ბი­სას მი­თხრა, რომ ეს სამ­წუ­ხა­რო იყო, რად­გან ჩემ­გან კარ­გი გა­მომ­ძი­ე­ბე­ლი დად­გე­ბო­და. მე ამის სურ­ვი­ლი არ მქონ­და, ძა­ლი­ან მარ­ტი­ვად გა­დავ­წყვი­ტე ად­ვო­კა­ტო­ბა.

- მინ­და გა­იხ­სე­ნოთ საქ­მე, რო­მელ­საც ყვე­ლა­ზე რთუ­ლად მი­იჩ­ნევთ...

- ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი იყო ჩეჩ­ნე­ბის საქ­მე და ეს მხო­ლოდ ჩემი შე­ფა­სე­ბა არ არის. ჩემი პირ­ვე­ლი საქ­მე იყო სტრას­ბურ­გში და რო­გორც მა­შინ­დელ­მა პა­ლა­ტის და მოგ­ვი­ა­ნე­ბით სა­სა­მარ­თლოს თავ­მჯდო­მა­რე ჟან პოლ კოს­ტამ თქვა, იმ პე­რი­ოდ­ში ევ­რო­სა­სა­მარ­თლოს წარ­მო­ე­ბა­ში არ­სე­ბულ საქ­მე­თა­გან ეს იყო ყვე­ლა­ზე ძნე­ლი საქ­მე. მას სურ­და მხა­რე­ე­ბის ერ­თდრო­უ­ლად მოს­მე­ნა და საქ­მის არსში გარ­კვე­ვა. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რო­გო­რი ელდა იყო პირ­ვე­ლი საქ­მე და ორი მთავ­რო­ბის გა­მოს­ვლა შენ წი­ნა­აღ­მდეგ. ეს იყო უზარ­მა­ზა­რი სტრე­სი და იმავდრო­უ­ლად დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა. მე იქ საქ­მის მო­სა­გე­ბად არ ჩავ­სულ­ვარ, ჩა­ვე­დი 13 ადა­მი­ა­ნის გა­და­სარ­ჩე­ნად. ალა­ჰის სა­ხე­ლით მე­ო­მა­რი 13 მებ­რძო­ლი მყავს გა­დარ­ჩე­ნი­ლი და ვხუმ­რობ ხოლ­მე, მთე­ლი ჩემი საქ­მი­ა­ნო­ბის შე­დე­გი, ყვე­ლა­ზე დიდი ჰო­ნო­რა­რი, რაც კი მო­ვი­პო­ვე ისაა, რომ ერთი ად­გი­ლი მაქვს და­ჯავ­შნი­ლი ალა­ჰის სა­მო­თხე­ში-მეთ­ქი (იღი­მის).

- ყო­ველ­დღი­უ­რი და­ძა­ბუ­ლი რე­ჟი­მის შემ­დეგ შინ რო­დის ბრუნ­დე­ბით? მინ­და ვი­სა­უბ­როთ თქვენს შვილ­ზე - მა­რი­ზეც...

- მარი უკვე დიდი ქა­ლია და და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნია. დღეს ის 18 წლის არის, სტუ­დენ­ტია და ქარ­თულ-ამე­რი­კულ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სა­ინ­ჟინ­რო ფა­კულ­ტეტ­ზე სწავ­ლობს. ყვე­ლა­ფე­რი გა­ვა­კე­თე სრუ­ლი­ად შეგ­ნე­ბუ­ლად, რომ მარი ასე­თი ყო­ფი­ლი­ყო. კარ­გად ვიცი ჩემი ცხოვ­რე­ბის წესი და დრო­ის დე­ფი­ცი­ტი. ბევ­რი მიგ­ნე­ბა მაქვს წმინ­და პე­და­გო­გი­უ­რი და აღ­მზრდე­ლო­ბი­თი თვალ­საზ­რი­სით, ალ­ბათ ამა­ზე ოდეს­მე დავ­წერ და ბევ­რს გა­მო­ად­გე­ბა. ჩემს სახ­ლში ყვე­ლა­ფერს თა­ვად ვა­კე­თებ, დამ­ხმა­რე არ მყავს და მი­მაჩ­ნია, რომ ოჯახ­ში ყვე­ლა­ფე­რი მის­მა წევ­რებ­მა უნდა აკე­თონ და არა სხვებ­მა. როცა დიდი დრო არ მქონ­და, სახ­ლო­ბა­ნას ვთა­მა­შობ­დით და ამა­ში რა იგუ­ლის­ხმე­ბა, გე­ტყვით: სა­ნამ მე საჭ­მელს ვა­კე­თებ­დი, მარი იქვე იჯდა და ხან ხახვს, ნი­ორს ფცქვნი­და, ან მწვა­ნილს არ­ჩევ­და. მის­თვის ამას თა­მა­ში ერ­ქვა და ჩვენ იმ დროს ერ­თად ვა­ტა­რებ­დით. თუკი ჩვენს სახ­ლში რამე კეთ­დე­ბო­და და კეთ­დე­ბა, ერ­თად ვმოქ­მე­დებთ. ასე რომ, მა­რიმ ავ­ტო­მა­ტუ­რად იცის სა­დი­ლე­ბის მო­მზა­დე­ბა და შინ ყვე­ლაფ­რის კე­თე­ბა შე­უძ­ლია. მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ისიც, რომ ჩვენ ერ­თად ვი­ღებთ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბებს. მას შემ­დეგ, რაც ის ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში შე­მო­ვი­და, მე არა­ნა­ი­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა და­მო­უ­კი­დებ­ლად არ მი­მი­ღია.

- და რამ­დე­ნი ხნის წინ შე­მო­ვი­და ის თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- მარი 5 წლის იყო, როცა ვიშ­ვი­ლე. მე - 37 წლის და იმ დროს სრუ­ლი­ად და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნი ვი­ყა­ვი, სო­ცი­ა­ლუ­რად, ფი­ნან­სუ­რად და მარ­ტო ვცხოვ­რობ­დი. გა­და­წყვე­ტი­ლი მქონ­და, რომ ბავ­შვი ამეყ­ვა­ნა, თუმ­ცა ფორ­მა­ლუ­რად სა­ა­მი­სოდ არა­ფერს ვა­კე­თებ­დი.

- გა­თხო­ვი­ლი არას­დროს ყო­ფილ­ხართ?

- არა... ერთ დღე­საც შემ­თხვე­ვით გა­ვი­გე, რომ კა­ხეთ­ში ცხოვ­რობს ორი ობო­ლი და ბე­ბოს და პა­პას მათი გაშ­ვი­ლე­ბა სურთ. თუმ­ცა მგო­ნია, რომ შემ­თხვე­ვით არა­ფე­რი ხდე­ბა და ყვე­ლა­ფე­რი "ზე­ვით" წყდე­ბა. ისე და­ემ­თხვა, რომ იმ დროს საქ­მე მქონ­და თე­ლავ­ში და რა­ხან იქით ვი­ყა­ვი, ლა­ფან­ყურ­შიც ჩა­ვე­დი. გა­ვი­გე, რომ იმ ოჯახ­ში მა­რის ერთი და კი არ ჰყავს, არა­მედ ოთხი დედ­მა­მიშ­ვი­ლი - ორი ძმა და ორი დანი არი­ან. მარი დედ­მა­მიშ­ვილს შო­რის მე­სა­მეა. სა­მი­ვე ბავ­შვი გაშ­ვი­ლე­ბუ­ლი იყო სხვა­დას­ხვა ოჯახ­ში და მხო­ლოდ მარი ცხოვ­რობ­და ბე­ბია-პა­პას­თან. ძა­ლი­ან მარ­ტი­ვად მო­ვაგ­ვა­რე ეს სა­კი­თხი, რად­გან და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნი ვი­ყა­ვი. მახ­სოვს, სა­ნამ მა­რის ავიყ­ვან­დი, ჩემი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის შე­სა­ხებ ჩემს ძმას ვუ­თხა­რი. არა­ფე­რი მი­პა­სუ­ხა, ეტყო­ბა ეგო­ნა, არა­რე­ა­ლუ­რი პრო­ექ­ტი გა­მო­ვა­ცხა­დე. მახ­სოვს, მარი ჩემ­თან რომ ჩა­მო­ვიყ­ვა­ნე და ჩემი ძმა თა­ვის ცოლ-შვილ­თან ერ­თად მო­ვი­და, იჯდა, ბავ­შვს უყუ­რებ­და, უყუ­რებ­და და ყო­ველ 20 წუთ­ში ერთხელ მე­კი­თხე­ბო­და: ლია, რა უნდა უყო ახლა შენ ამ ბავ­შვს (იღი­მის)?!

- ძმა თქვენ­ზე უფ­რო­სია?

- არა, უმ­ცრო­სი იყო. სამ­წუ­ხა­როდ, ჩემი ძმა 2003 წელს მო­უ­ლოდ­ნე­ლად გარ­და­იც­ვა­ლა. არ ვიცი, რამ­დე­ნად ღირს ამის გა­სა­ჯა­რო­ე­ბა, მაგ­რამ ჩემი ძმის გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან 29-ე დღეს ევ­რო­სა­სა­მარ­თლო­ში პრო­ცეს­ზე გა­ვე­დი და რო­გორც ზე­ვით გი­თხა­რით, გარ­და იმი­სა, რომ ჩეჩ­ნე­ბის საქ­მე იყო ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი, რაც კი მქო­ნია, ეს იყო ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე მძი­მე პე­რი­ო­დი, იმი­ტომ, რომ ოჯახ­ში ნა­ხე­ვა­რი დუ­ჟი­ნი ქა­ლე­ბი დავ­რჩით მა­მა­კა­ცის გა­რე­შე. მის გარ­და სხვა დედ­მა­მიშ­ვი­ლი არ მყავს. ჩემს ძმას დარ­ჩა 27 წლის ქვრი­ვი ცოლი და 2 გო­გო­ნა. ასე რომ, ახლა ეს ერთი დუ­ჟი­ნი ქა­ლე­ბი: დედა, რძა­ლი, ძმის­შვი­ლე­ბი და ჩემი შვი­ლი ყო­ჩა­ღად ვცხოვ­რობთ და მთავ­რო­ბა­საც კი ვუ­გებთ სა­სა­მარ­თლო და­ვებს (იღი­მის).

- მა­რის აქვს თა­ვის დედ­მა­მიშ­ვი­ლებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა?

- რა თქმა უნდა...

- ერ­თმა­ნეთს რო­გორ მი­მარ­თავთ?

- ის მე­ძა­ხის ლიას და მე მა­რის. როცა რამე ეშ­ლე­ბა, მა­რუ­სას ვე­ძა­ხი. როცა ვამ­ბობ, მა­რი­ამ, მან უკვე იცის, რომ რა­ღაც არ მომ­წონს (იღი­მის).

ანა კა­ლან­და­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)