1
მაისიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
ამას იმიტომ არ ვწერ, რომ თავი შეგაცოდოთ, უბრალოდ, მომინდა უსამართლობაზე მეც ვთქვა ერთი-ორი სიტყვა, მით უმეტეს, რომ დღეს საქართველოში ეს თემა მეტად აქტუალურია. ცოტა შორიდან დავიწყებ, მაგრამ ვეცდები, თავი არ შეგაწყინოთ. 17 წლის ვიყავი, მეგობარმა სახელმწიფო სტრუქტურაში რომ დამაწყებინა მუშაობა. თან ვსწავლობდი, თან - ვმუშაობდი. საბუთების გადახარისხება მევალებოდა. ხელფასიც ნორმალური მქონდა და კმაყოფილი ვიყავი ჩემი იმდროინდელი მდგომარეობით. როგორც ყველა ახალგაზრდას, მეც მყავდა მეგობრები, კურსელები და ვახერხებდი მათთან ერთად გართობასა და მხიარულებას. ანუ ვიყავი ერთი ჩვეულებრივი გოგონა, სანამ მოწმენდილ ცაზე მეხი არ გავარდა და სამყარო თავზე არ ჩამომემხო.
ხელფასი ახალი აღებული მქონდა და გადავწყვიტე, პატიმარი სიძე მომენახულებინა. ამანათი გავამზადე და ერთ-ერთ საპყრობილეში მივედი. თან მიხაროდა, რომ სიკეთეს ვაკეთებდი... ჰმ... ამანათის შესაგზავნად რიგში ჩავდექი და უცნობმა, ახალგაზრდა ბიჭმა მთხოვა, პასპორტი არ მაქვს და ჩემი ამანათიც შეაგზავნეო. უარი არ ვუთხარი, შემეცოდა. გამოვართვი და ჩემს ამანათთან ერთად გადავაწოდე ციხის თანამშრომელს. დანარჩენი ნაწყვეტ-ნაწყვეტ და კადრებად მახსოვს. მახსოვს უამრავი თანამშრომლის ერთმანეთში არეული სახეები, მახსოვს ხელებზე ბორკილები, ნარკოლოგიურში, რიგში მდგარი ბიჭების გაოცებული გამოხედვა, "კაპეზე", ჩაბნელებული სარდაფი, ციხის საკნების "კარმუშკებიდან" გამოყოფილი პატიმარი ქალების სახეები და კიდევ უამრავი კადრი... ვერც ჩემი სიმართლე დავამტკიცე და არც ჩემი შეუბღალავი წარსული გაუთვალისწინებია სატანისტებისგან შემდგარ სასამართლოს. ალბათ მიხვდით, რომ იმ ბიჭის ამანათში ნარკოტიკი აღმოჩნდა, რის გამოც დამაპატიმრეს. ჩემი უბედურება მაგით არ დასრულებულა. მამაჩემს გულმა უმტყუნა და გარდაიცვალა.
ისე დამარხეს, ცრემლი ვერ გავაყოლე იმ ქვეყნად. დედას ჯანმრთელობა ისე შეერყა, დღეს ცოცხალი რომაა, ეს ღვთის წყალობაა მხოლოდ. ჩემს ფსიქიკასა და მდგომარეობაზე აღარაფერს ვამბობ. 5 წელი გავატარე იმ ჯოჯოხეთში. 1 წლის წინ შემიწყალა (თუ შემიბრალა) ჩვენმა სანაქებო პრეზიდენტმა. მადლობა უფალს, დღეს თავისუფალი ვარ, მაგრამ ჩემი უბედურება ისევ გრძელდება. საზოგადოება ვერ თუ არ მპატიობს იმ წლებს (ან რა მაქვს საპატიებელი, ვერ ვხვდები), სამსახურის შოვნა ვერ მომიხერხებია. არავის უნდა ნასამართლევი. რომ იგებენ, ნაციხარი ვარ, რეზიუმესაც კი არ მავსებინებენ - აზრი არ აქვსო, უარით მისტუმრებენ, თან ისე, რომ არც კი ინტერესდებიან, რისთვის და რატომ ვიყავი დაჭერილი. ამაზე დიდი უსამართლობა არსებობს კიდევ სადმე? არ ვწუწუნებ და არც ვინმესგან შებრალებას ველოდები. ჩემსავით უსამართლოდ დღესაც ბევრი ქალი იტანჯება საპატიმროში. უფალი შეეწიოს ყველა პატიმარს. იქნებ ვინმე დაფიქრდეს თავის შავბნელ ცხოვრებაზე და ცოტა ლმობიერი გახდეს ადამიანთა მიმართ. უარმყოფელებისა და ბოროტი ხალხის გასაგონად ვიტყვი: მე თქვენი ნასროლი ტალახით ტაძარს ავაგებ! გონს მოდით ხალხო! ნუ დაემონებით სატანას. მარ, იმედია, დაბეჭდავ ამ წერილს, ბოდიში შეწუხებისთვის.
პატივისცემით, დაუმარცხებელი.
