20 წლის თორ­ნი­კე შენ­გე­ლია, გარ­და იმი­სა, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს სა­კა­ლათ­ბურ­თო ნაკ­რე­ბის აქ­ტი­უ­რი წევ­რია, თა­ვი­სი კა­რი­ე­რის ახალ ეტაპ­ზე გა­და­ვი­და - ის "ბრუკ­ლინ ნეთ­სის" მო­თა­მა­შე გახ­და. NBA-ში მის გა­დას­ვლას დიდი აჟი­ო­ტა­ჟი მოჰ­ყვა ქარ­თველ ქო­მა­გებს შო­რის. თორ­ნი­კეს სა­ხელს გა­სუ­ლი თა­მა­შე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში გულ­შე­მატ­კივ­რე­ბის­გან ხში­რად გა­ი­გებ­დით. შენ­გე­ლია გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად გო­გო­ნა თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბის ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრშია, თუმ­ცა კა­ლათ­ბურ­თელ­მა გაგ­ვიმ­ხი­ლა, რომ მისი გული უკვე და­კა­ვე­ბუ­ლია.

- სულ თა­ვი­დან და­ვი­წყოთ, შე­ნი გა­ტა­ცე­ბი­დან, როცა ცხოვ­რე­ბა კა­ლათ­ბურთს და­უ­კავ­ში­რე...

- კა­ლათ­ბურ­თის თა­მა­ში თბი­ლის­ში არ და­მი­წყია. მა­მა­ჩე­მიც კა­ლათ­ბურ­თე­ლი გახ­ლდათ, უნ­გრეთ­ში თა­მა­შობ­და. ორი თვე სწო­რედ იქ დავ­დი­ო­დი სპორ­ტის ამ სა­ხე­ო­ბა­ზე. თბი­ლის­ში დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ კი ვარ­ჯიშს სე­რი­ო­ზუ­ლად მოვ­კი­დე ხელი. 15 წლამ­დე სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვთა­მა­შობ­დი. შემ­დეგ ვა­ლენ­სი­ა­ში სინ­ჯებ­ზე გა­ვემ­გზავ­რე. ბა­თუმ­ში სა­კა­ლათ­ბურ­თო "კემ­პი" გა­ი­მარ­თა. გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი ვა­ლენ­სი­ა­ში უნდა გამ­გზავ­რე­ბუ­ლი­ყო. ღმერ­თის წყა­ლო­ბით, ამ ბა­ნაკ­ში გა­ვი­მარ­ჯვე და მე გა­ვემ­გზავ­რე. სამი წე­ლი­წა­დი იქ დავ­რჩი.

- იქ ვარ­ჯი­ში აქა­უ­რის­გან რით გან­სხვავ­დე­ბო­და?

- ძა­ლი­ან დიდი გან­სხვა­ვე­ბა იყო - პირ­ველ რიგ­ში, პი­რო­ბე­ბის თვალ­საზ­რი­სით. ძა­ლი­ან კომ­ფორ­ტუ­ლი სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი გვქონ­და, ასე­ვე მოქ­მე­დებ­და დღის რე­ჟი­მი, გვი­მოწ­მებ­დნენ, რას ვჭამ­დით ყო­ველ­დღი­უ­რად, კვე­ბის რა­ცი­ონ­საც თა­ვად ად­გენ­დნენ. ვი­ყა­ვით დი­ე­ტა­ზე, თუმ­ცა ეს იმას არ ნიშ­ნავ­და, რომ ნაკ­ლე­ბი უნდა გვე­ჭა­მა. უბ­რა­ლოდ, ერთ დღეს, ვთქვათ, თევ­ზი უნდა გე­ჭა­მა, მე­ო­რე დღეს ხორ­ცი და ა.შ. არა­ფერს ვამ­ბობ ვარ­ჯი­შის პი­რო­ბებ­ზე, დარ­ბაზ­ზე... იქ მივ­ხვდი, რომ კა­ლათ­ბურ­თი ნამ­დვი­ლად მა­ინ­ტე­რე­სებ­და და ჩემი პრო­ფე­სია ეს უნდა ყო­ფი­ლი­ყო.

შემ­დეგ გა­ვემ­გზავ­რე ბელ­გი­ა­ში. წელს "ბრუკ­ლინ ნეთ­სის" წევ­რი გავ­ხდი.

- ამ წარ­მა­ტე­ბის შე­სა­ხებ დაწვ­რი­ლე­ბით მოგ­ვი­ყე­ვი.

- ეს კარ­გი ნა­ბი­ჯია არა მხო­ლოდ ქარ­თვე­ლი კა­ლათ­ბურ­თე­ლის­თვის, არა­მედ ზო­გა­დად, ამ სპორ­ტის წარ­მო­მად­გენ­ლის­თვის. ბავ­შვო­ბი­დან ჩემი ერთ-ერთი მი­ზა­ნი იყო, რომ NBA-ში მე­თა­მა­შა. ამის­თვის ვვარ­ჯი­შობ­დი ძა­ლი­ან ბევ­რს. სა­ერ­თოდ, თუკი თა­ვი­დან­ვე მი­ზა­ნი არ გაქვს და არ ოც­ნე­ბობ, წარ­მა­ტე­ბას ვერ მი­აღ­წევ. თუკი არ იცი, რის­თვის შრო­მობ, ამას რა აზრი აქვს. ძა­ლი­ან ბევ­რი ვიშ­რო­მე... თუკი გინ­და, ვინ­მე­ზე მა­გა­რი და უკე­თე­სი იყო, იმათ­ზე მეტი უნდა ივარ­ჯი­შო.

- "ბრუკ­ლინ ნეთსმა" თა­ვად შე­გარ­ჩია?

- რო­დე­საც ევ­რო­პა­ში თა­მა­შობ, გაკ­ვირ­დე­ბი­ან. იმარ­თე­ბა 18-წლამ­დელ­თა ევ­რო­პის ტურ­ნი­რე­ბი. ჩა­მო­დი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც გაკ­ვირ­დე­ბი­ან და გარ­ჩე­ვენ. ისე მოხ­და, რომ იქ წა­ვე­დი.

- ამა­ზე ასე გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლად ლა­პა­რა­კობ?

- ახლა იმ ემო­ცი­ე­ბით ვე­ღარ გად­მოვ­ცემ. აზ­რზე ვერ მო­ვდი­ო­დი სი­ხა­რუ­ლის­გან. ზუს­ტი დღე კი არა, ისიც არ მახ­სოვს, შერ­ჩე­ვის დროს რა ხდე­ბო­და. 60 მო­თა­მა­შეს შო­რის ვი­ყა­ვი, რომ­ლებ­საც არ­ჩევ­დნენ. კარ­გა ხანს ვი­ჯე­ქი იქ, რად­გან 54-ე ნო­მე­რი მქონ­და. როცა მო­ახ­ლოვ­და ჩემი რიგი, ძა­ლი­ან ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი. როცა ჩემი სა­ხე­ლი გა­მო­ა­ცხა­დეს, ძა­ლი­ან დიდი სი­ხა­რუ­ლი გან­ვი­ცა­დე.

- თორ­ნი­კე, გარ­და იმი­სა, რომ დიდ გა­მოც­დი­ლე­ბას მი­ი­ღებ, ალ­ბათ ანა­ზღა­უ­რე­ბაც კარ­გი იქ­ნე­ბა.

- ვერ ვი­ტყვი, რომ ანა­ზღა­უ­რე­ბა­ზე გარ­თუ­ლე­ბა მაქვს, მაგ­რამ მა­ინ­ტე­რე­სებს. სა­ბო­ლოო ჯამ­ში, რაც მეტ თან­ხას გიხ­დი­ან, იმას ნიშ­ნავს, რომ მე­ტად ფა­სობ. ყვე­ლა ამის­კენ მი­ი­წევს და მათ შო­რის მეც, თუმ­ცა სა­ნამ რა­ღაც ეტა­პამ­დე მიხ­ვალ, შენ­თვის ანა­ზღა­უ­რე­ბას არ უნდა ჰქონ­დეს მნიშ­ვნე­ლო­ბა. დამ­წყე­ბი როცა ხარ, ფულ­ზე არ უნდა იფიქ­რო. როცა სპორტზე ხარ ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი, მერე ფული თა­ვი­სით მო­დის.

ბავ­შვო­ბა­ში რომ ვოც­ნე­ბობ­დი "ენ­ბი­ე­ი­ში" მოხ­ვედ­რა­ზე, მა­შინ ანა­ზღა­უ­რე­ბა­ზე არ მი­ფიქ­რია, თუმ­ცა თა­ვის­თა­ვად ყვე­ლა მო­თა­მა­შე იქ მა­ღა­ლა­ნა­ზღა­უ­რე­ბა­დია. მინ­დო­და, სა­ქარ­თვე­ლო მე­სა­ხე­ლე­ბი­ნა.

- შენ­მა ოჯახ­მა რო­გორ მი­ი­ღო?

- ძა­ლი­ან ემო­ცი­უ­რად. სხვა­თა შო­რის, დე­დაც კა­ლათ­ბურ­თე­ლი გახ­ლდათ. მამა ამე­რი­კა­ში იყო, როცა ჩემი ამ­ბა­ვი გა­და­წყდა. ეს არა მხო­ლოდ ჩემი ოჯა­ხის­თვის იყო სა­სი­ხა­რუ­ლო, ქვეყ­ნის­თვი­საც ძა­ლი­ან კარ­გია.

- რაც შე­ე­ხე­ბა ეროვ­ნულ ნაკ­რებს...

- ეს მა­ი­სუ­რი რომ მაც­ვია, დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაა. ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი რა­ღა­ცე­ბი გვერ­დზე უნდა გა­და­დო, როცა ქვეყ­ნის ნაკ­რებ­ში ხარ. ჩემი ბავ­შვო­ბის მე­ო­რე ოც­ნე­ბა სა­ქარ­თვე­ლოს ნაკ­რებ­ში თა­მა­ში იყო.

- ყვე­ლა ოც­ნე­ბა აგსრუ­ლე­ბია.

- სხვე­ბიც მაქვს (იღი­მის).

- წლე­ვან­დელ ნაკ­რებ­თან და­კავ­ში­რე­ბით, როცა შე­სარ­ჩე­ვი ციკ­ლი იყო, ქე­ბას­თან ერ­თად მუდ­მი­ვად ტრი­ა­ლებ­და კრი­ტი­კუ­ლი მო­საზ­რე­ბე­ბიც - ბი­ჭე­ბი ცალ-ცალ­კე კარ­გე­ბი არი­ან, მაგ­რამ თა­მა­შის ბო­ლოს რა­ღაც ემარ­თე­ბა­თო.

- არ გვჭირ­დე­ბა სხვი­სი თქმა, თვი­თო­ნაც ვი­ცით, რომ ბო­ლოს რა­ღაც გვე­მარ­თე­ბო­და. ეს კა­ლათ­ბურ­თია. ზოგ­ჯერ ჩვე­ნი მე­ტო­ქე­ე­ბი ისეთ ძნელ ბურ­თებს აგ­დებ­დნენ... ჩვენს ჯგუფ­ში არ იყო ისე­თი გუნ­დი, ორი თა­ვით მაღ­ლა რომ ვმდგა­რი­ყა­ვით. ყვე­ლა მათ­გა­ნი ძლი­ე­რი და გა­მოც­დი­ლი ნაკ­რე­ბი იყო. ჩვე­ნი მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ე­ბი უნდა და­ვა­ფა­სოთ. უნდა გქონ­დეს შე­მარ­თე­ბაც, რომ შენ ძლი­ე­რი ხარ. ჩვენ­ზე მე­ტად თა­მა­შის მო­გე­ბა არა­ვის უნდა, მაგ­რამ ხდე­ბა ხოლ­მე ისეც, რომ წა­ვა­გებთ...

რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ხალ­ხის აზრი უნდა გა­ით­ვა­ლის­წი­ნო, მაგ­რამ ხან­და­ხან ისე­თი რა­ღა­ცე­ბიც იწე­რე­ბა, რომ შე­საძ­ლოა, უხე­შად რომ ვთქვათ - "და­იგ­რუ­ზო". ამი­ტომ ვცდი­ლობ, ყვე­ლა­ფე­რი არ წა­ვი­კი­თხო. გა­რე­დან ბევ­რი რამ სხვა­ნა­ი­რად ჩანს. იმა­საც ვერ გა­ამ­ტყუ­ნებ, ვინც გაკ­რი­ტი­კებს. ისი­ნიც უნდა გა­ით­ვა­ლის­წი­ნონ, რომ ძა­ლით არ ვა­გებთ (იღი­მე­ბა).

არ ვიცი, რას და­ვაბ­რა­ლო ის, რაც რამ­დე­ნი­მე თა­მაშ­ში ბო­ლოს ხდე­ბო­და. შე­საძ­ლოა, დაღ­ლი­ლო­ბას ან იღ­ბალს.

- მე­ო­რე მხრივ, ბევ­რი და­დე­ბი­თიც ის­მის თქვენ მი­მართ, რაც დიდი სტი­მუ­ლი იქ­ნე­ბა თქვენ­თვის.

- რა თქმა უნდა. გულ­შე­მატ­კივ­რე­ბის­გან დიდ სით­ბოს ვგრძნობთ. მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე გუნ­დიც რომ ხე­დავს ამას, ესეც დიდი სტი­მუ­ლია ჩვენ­თვის. ქო­მა­გი დიდ როლს თა­მა­შობს. არა მხო­ლოდ სახ­ლში, გას­ვლით თა­მაშ­ზეც ვი­ცით, რომ მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო გვგულ­შე­მატ­კივ­რობს.

- ამ შე­სარ­ჩევ ციკლში რო­მე­ლი თა­მა­ში იყო ყვე­ლა­ზე სუს­ტი?

- ალ­ბათ ბოს­ნი­ას და­ვა­სა­ხე­ლებ. ჰო­ლან­დი­ას­თან და ბოს­ნი­ას­თან წა­ვა­გეთ. ამ უკა­ნას­კნელ­თან ისე­თი თა­მა­ში იყო, ან ერთი გუნ­დი მო­ი­გებ­და, ან მე­ო­რე.

- წა­გე­ბის დროს რო­გორ გა­ნიტ­ვირ­თე­ბი?

- ძა­ლი­ან ბევ­რი ფიქ­რი ამა­ზე არ ღირს. წინ რომ თა­მა­ში გაქვს და შენ წარ­სულ­ზე ფიქ­რობ, კარ­გად ვერ მო­ემ­ზა­დე­ბი. იმ ღა­მეს ვფიქ­რობთ ხოლ­მე, რა შეც­დო­მე­ბი და­ვუშ­ვით და შემ­დეგ შეხ­ვედ­რებ­ზე მათ გა­მოს­წო­რე­ბას ვცდი­ლობთ.

- ნაკ­რებ­ში გა­მორ­ჩე­უ­ლი მე­გო­ბა­რი გყავს?

- არა, ერთი ოჯა­ხი ვართ, არა მხო­ლოდ მო­თა­მა­შე­ე­ბი, მწვრთნე­ლე­ბი, ექი­მე­ბი. ეს ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. ძნე­ლი იქ­ნე­ბა ისე­თი მო­თა­მა­შის გვერ­დით თა­მა­ში, რო­მელ­საც მო­ედ­ნის გა­რეთ არ ელა­პა­რა­კე­ბი. პი­რა­დად მე არ მქო­ნია ცუდი ურ­თი­ერ­თო­ბა, მაგ­რამ ჩემს გუნდში სხვა ორ მო­თა­მა­შეს ჰქო­ნია და­ძა­ბუ­ლი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ერ­თმა­ნეთ­თან და ეს შეხ­ვედ­რა­ზე ასა­ხუ­ლა.

- პო­პუ­ლა­რო­ბას გრძნობ თბი­ლის­ში?

- ხან­და­ხან მცნო­ბენ. მო­დი­ან ხოლ­მე, გვი­ლო­ცა­ვენ. რა თქმა უნდა, უცხო ადა­მი­ა­ნი რომ მო­დის და სიყ­ვა­რულს გა­მო­ხა­ტავს, ეს სი­ა­მოვ­ნე­ბას გა­ნი­ჭებს. და­ლოც­ვი­ლად ვგრძნობ თავს. არ ხდე­ბა ხში­რად, უცხო ადა­მი­ანს იმი­ტომ უყ­ვარ­დე, შენს საქ­მეს რომ აკე­თებ.

- სი­მაღ­ლის კომ­პლექ­სი არ გაქვს?

- ბავ­შვო­ბი­დან ძა­ლი­ან მა­ღა­ლი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ არას­დროს მქო­ნია სი­მაღ­ლის კომ­პლექ­სი. ადრე თბი­ლის­ში ცოტა ჭირ­და ჩემი ზო­მის ტან­საც­მლი­სა და ფეხ­საც­მლის ყიდ­ვა, რაც სა­ზღვარ­გა­რეთ ვარ, აღარ მი­ჭირს.

- ჩაც­მა გიყ­ვარს?

- მიყ­ვარს!.. იმი­ჯი საკ­მა­ოდ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. თან, როცა ხალ­ხი გი­ყუ­რებს და ყუ­რა­დღე­ბას გაქ­ცევს. კარ­გი ბრენ­დის სა­მო­სი უნდა მო­მე­წო­ნოს, რომ ვი­ყი­დო. მა­ინ­ცდა­მა­ინც ბრენ­დის გამო არ ამო­ვარ­ჩევ ტან­საც­მელს.

- კა­ლათ­ბურ­თის გარ­და რით ხარ და­კა­ვე­ბუ­ლი, როცა თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო გაქვს?

- ნაკ­ლე­ბად მაქვს თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო. ფრე­ნე­ბის დროს, თა­ვი­სუ­ფალ სა­ა­თებ­ში მიყ­ვარს წიგ­ნის კი­თხვა. ბო­ლოს "ჯინ­სე­ბის თა­ო­ბა" წა­ვი­კი­თხე. აქამ­დე არ მქონ­და წა­კი­თხუ­ლი.

ძა­ლი­ან დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვი­ნა­დი­რებ­დი და ვი­თევ­ზა­ვებ­დი, ამის დრო რომ მქონ­დეს. თა­ვი­სუ­ფალ დროს იმა­ში ვხარ­ჯავ, რომ მე­გობ­რე­ბი და ოჯა­ხის წევ­რე­ბი მო­ვი­კი­თხო, რომ­ლე­ბიც ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბი­ან. იქა­ურ მე­გობ­რებ­თან ერ­თად იშ­ვი­ა­თად დავ­დი­ვარ რეს­ტორ­ნებ­ში. სა­ერ­თოდ, ძა­ლი­ან დატ­ვირ­თუ­ლი რე­ჟი­მი გვაქვს. მე­ო­რე დღეს რომ ვარ­ჯი­ში გაქვს, წინა დღეს კლუბ­ში ვერ გა­ერ­თო­ბი. ალ­კოჰო­ლი სა­ერ­თოდ არ შე­იძ­ლე­ბა. არ მაქვს ალ­კოჰოლ­ზე გარ­თუ­ლე­ბა. არ ვსვამ. მგო­ნია, რომ არც ერთ სპორ­ტსმენს არ უყ­ვარს. თუმ­ცა ზო­გი­ერ­თი დიდი მო­თა­მა­შე ეწე­ვა და სვამს. უცხო­ე­ლებ­ზე ვამ­ბობ. თუკი ხელს არ უშ­ლით, მოს­წი­ონ და და­ლი­ონ. ჩემი აზ­რით, ეს მა­ინც ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი სა­კი­თხია.

- თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებ­ზე მინ­დო­და მე­კი­თხა - გწე­რენ და გი­რე­კა­ვენ გო­გო­ნე­ბი?

- ჩემი ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მერს არ ვა­რი­გებ, ასე რომ, არ მი­რე­კა­ვენ. მწე­რენ "ფე­ის­ბუქ­ზე". თუკი შევ­დი­ვარ, აუ­ცი­ლებ­ლად ვპა­სუ­ხობ ყვე­ლას, ვინც თა­მა­შე­ბის შემ­დეგ მი­ლო­ცავს ხოლ­მე. სა­ერ­თოდ, სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლე­ბის დიდი მოყ­ვა­რუ­ლი არ ვარ და იშ­ვი­ა­თად შევ­დი­ვარ. ნერ­ვე­ბი მეშ­ლე­ბა, სულ იქ რომ არი­ან ხოლ­მე. მგო­ნია, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი უფრო კარ­გია, ვიდ­რე ვირ­ტუ­ა­ლუ­რი.

- შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ხარ?

- (თვა­ლე­ბი უციმ­ცი­მებს) არის გო­გო­ნა, რო­მე­ლიც მიყ­ვარს, მაგ­რამ ამ თე­მა­ზე არ მინ­და ვრცლად ლა­პა­რა­კი. დრო რომ დად­გე­ბა, აუ­ცი­ლებ­ლად გა­ი­გებთ. არ და­გი­მა­ლავთ.

- რო­გო­რი გო­გო­ნა მოგ­წონს?

- რო­გო­რიც მყავს, ისე­თი (იცი­ნის).

- რო­გორც სპორ­ტსმენს, გიც­ნობ­და?

- არა. შე­საძ­ლოა, მიც­ნობ­და კი­დეც, მაგ­რამ...

- რო­მან­ტი­კუ­ლი ხარ?

- ალ­ბათ, ოდ­ნავ (იცი­ნის), ნა­წი­ლობ­რივ, ხან­და­ხან... რო­მან­ტი­კა ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რია. არ მი­ფიქ­რია, ჩემ­თვის რა არის რო­მან­ტი­კა.

- ალ­ბათ სი­ურპრი­ზი გა­გი­კე­თე­ბია, ჩა­მო­სულ­ხარ ისე, რომ არ სცოდ­ნია შენს შეყ­ვა­რე­ბულს.

- ჯერ ახა­ლი და­წყე­ბუ­ლია ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა და ამი­ტომ მსგავ­სი სი­ურპრი­ზი არ ყო­ფი­ლა.

- ოჯა­ხის წევ­რე­ბი ცო­ლის მოყ­ვა­ნას ხომ არ გთხო­ვენ?

- არა, არას­დროს უთ­ქვამთ და არ და­ვუჩ­ქა­რე­ბი­ვარ. მათ აზრს გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნებ, მაგ­რამ სა­ბო­ლოო ჯამ­ში მა­ინც მე უნდა გა­დავ­წყვი­ტო.

- სა­კუ­თა­რი თა­ვით ამა­ყობ?

- ამ­პარ­ტა­ვა­ნი არ ვარ და ღმერ­თმა და­მი­ფა­როს. არ მინ­და იმან შემ­ცვა­ლოს, რომ "ენ­ბი­ე­ი­ში" ვთა­მა­შობ და ზე­ვი­დან ვუ­ყუ­რო სხვებს. ზუს­ტად იგი­ვე მენ­ტა­ლი­ტე­ტი მაქვს, რაც აქამ­დე მქონ­და. ვის და რა­ტომ უნდა "ვე­მა­რი­ა­ჟო"? ვერ ვხვდე­ბი ამის აზრს. ვის უნდა შე­ვა­ხარ­ბო ჩემი წარ­მა­ტე­ბა? ადა­მი­ანს იმის მი­ხედ­ვით არ ვა­ფა­სებ, სად სწავ­ლობს, მუ­შა­ობს ან სად თა­მა­შობს. ამის გა­კონ­ტრო­ლე­ბის­თვის ძალ­და­ტა­ნე­ბა არ მჭირ­დე­ბა. თა­ვი­სით გა­მომ­დის ასე.

- მო­მა­ვალ­ზე გი­ფიქ­რია, წლე­ბის შემ­დეგ რო­გო­რი იქ­ნე­ბი?

- ამა­ზე არ მი­ფიქ­რია. ვნა­ხოთ, რა იქ­ნე­ბა. თა­ვა­დაც მა­ინ­ტე­რე­სებს. რა­ღა­ცე­ბი უნდა და­გეგ­მო, მაგ­რამ ღმერ­თის გა­რე­შე არა­ფე­რი არ ხდე­ბა. ალ­ბათ წლე­ბის შემ­დეგ და­ო­ჯა­ხე­ბუ­ლი ვიქ­ნე­ბი და შვი­ლე­ბი მე­ყო­ლე­ბა.

- გენ­დო­მე­ბა, რომ შენი შვი­ლი კა­ლათ­ბურ­თე­ლი იყოს?

- კი და შე­ვეც­დე­ბი, რომ სპორ­ტის ეს სა­ხე­ო­ბა შე­ვაყ­ვა­რო. ხელს შე­ვუ­წყობ ამა­შიც და თუკი სხვა პრო­ფე­სი­ას აირ­ჩევს, სხვა რა­მე­შიც. გო­გო­ნა თუ იქ­ნე­ბა, ვფიქ­რობ, რომ სხვა პრო­ფე­სია უნდა აირ­ჩი­ოს.

ნინო მურ­ღუ­ლია

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)