"გი­ორ­გი ლო­რია, ეს რა ბიჭი გვყო­ლია", "მე­ა­მა­ყე­ბი" - ამ­გვა­რი და სხვა წარ­წე­რე­ბით ვრცელ­დე­ბა სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლებ­ში თბი­ლი­სის "დი­ნა­მო­სა" და სა­ქარ­თვე­ლოს ეროვ­ნუ­ლი ნაკ­რე­ბის გოლ­კი­პე­რის გი­ორ­გი ლო­რი­ას ფო­ტო­ე­ბი. გი­ორ­გი სა­ქარ­თვე­ლო-ეს­პა­ნე­თის თა­მა­შის გმი­რი გახ­და, ყვე­ლა ბურ­თი აიღო, რაც კა­რის­კენ გაგ­ზავ­ნეს ეს­პა­ნე­ლებ­მა, თუმ­ცა თა­მა­ში და­სას­რულს უახ­ლოვ­დე­ბო­და, რო­დე­საც გი­ორ­გი და­შავ­და, მას მუხ­ლი ზურა ხი­ზა­ნიშ­ვილ­თან შე­ჯა­ხე­ბით და­უ­ზი­ან­და და შე­სა­ბა­მი­სად, თა­მა­შის გაგ­რძე­ლე­ბა ვე­ღარ შეძ­ლო. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით გავ­რცელ­და ფოტო, რო­მელ­ზეც ჩან­და, რო­გორ მოს­დი­ო­და ჩვე­ნე­ბურ მე­კა­რეს ცრემ­ლე­ბი. თუმ­ცა გი­ორ­გი ტკი­ვი­ლის გამო არ ტი­რო­და... დღეს "რე­ი­ტინ­გი" ფეხ­ბურ­თელს უფრო ახ­ლოს გა­გაც­ნობთ. ის ტე­ლე­ფო­ნით ჩავ­წე­რეთ, რად­გან რო­დე­საც ჩვენ და­ვუ­კავ­შირ­დით, გა­მოკ­ვლე­ვე­ბი ჯერ კი­დევ არ იყო დას­რუ­ლე­ბუ­ლი და არც დი­აგ­ნო­ზი დას­მუ­ლი. ფეხ­ბურ­თელ­მა სახ­ლი­დან უპა­სუ­ხა ჩვენს შე­კი­თხვებს, თუმ­ცა გვთხო­ვა, პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე არა­ფე­რი გვე­კი­თხა და მისი სურ­ვი­ლი ავას­რუ­ლეთ.

- თქვენ და ფეხ­ბურ­თი. რო­გორ და­ი­წყო სპორ­ტის ამ სა­ხე­ო­ბას­თან სი­ახ­ლო­ვე?

- ალ­ბათ ისე, რო­გორც სხვე­ბი იწყე­ბენ ხოლ­მე. ბავ­შვო­ბა­ში შე­ვე­დი ფეხ­ბურთზე. 8 წლის ვი­ყა­ვი, "ავა­ზა­ში" რომ მოვ­ხვდი და 17 წლამ­დე აქ ვი­რი­ცხე­ბო­დი. შემ­დეგ "დი­ნა­მოს" აკა­დე­მი­ა­ში გა­და­მიყ­ვა­ნეს. აქ გა­ვი­ა­რე ყვე­ლა ეტა­პი, აკა­დე­მია, "დი­ნა­მოს" მე­ო­რე გუნ­დი, შემ­დეგ კი ძი­რი­თა­დი. იქი­დან ახალ­გაზ­რდულ ნაკ­რებ­ში მოვ­ხვდი, მერე კი სა­ქარ­თვე­ლოს ეროვ­ნულ ნაკ­რებ­ში, თუმ­ცა იყო ჩა­ვარ­დნე­ბი, რო­მელ­თა შე­სა­ხებ ყვე­ლამ იცის. ნაკ­რებ­ში გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დი აღარ ვთა­მა­შობ­დი, თე­მურ ქეც­ბა­ი­ას მოს­ვლის შემ­დეგ კი უკან დავ­ბრუნ­დი.

- რა ჩა­ვარ­დნა­ზე ლა­პა­რა­კობთ?

- ჩა­ვარ­დნა ის იყო, რომ კუ­პე­რის მწვრთნე­ლო­ბი­სას მო­მიხ­და რამ­დე­ნი­მე მნიშ­ვნე­ლო­ვან შეხ­ვედ­რა­ში თა­მა­ში. ჩა­ვაგ­დე ეს თა­მა­შე­ბი... ისე მოხ­და, რომ აღარ გა­მო­მი­ძა­ხეს ნაკ­რებ­ში. ორ­წლი­ა­ნი პა­უ­ზა მქონ­და, ამის შემ­დეგ დავ­ბრუნ­დი უკან.

- იმ ჩა­ვარ­დნებს რას აბ­რა­ლებთ?

- მე­კა­რის­თვის შე­და­რე­ბით ახალ­გაზ­რდა და გა­მო­უც­დე­ლი ვი­ყა­ვი. ამის შე­დე­გად შეც­დო­მებს ვუშ­ვებ­დი. "დი­ნა­მო­ში" ძი­რი­თად­ში არ ვი­ყა­ვი, როცა ეროვ­ნულ ნაკ­რებ­ში გა­მო­მი­ძა­ხეს. მო­მი­წია პორ­ტუ­გა­ლი­ას­თან, იტა­ლი­ას­თან, ირა­ლან­დი­ას­თან თა­მა­შებ­მა. ძა­ლი­ან მა­ღა­ლი დო­ნის გუნ­დე­ბი იყო, შე­სა­ბა­მი­სად, გა­მო­უც­დე­ლო­ბამ გა­ნა­პი­რო­ბა შეც­დო­მე­ბი. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ახ­ლან­დე­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბით იმ შეც­დო­მებს ნამ­დვი­ლად არ და­ვუშ­ვებ­დი.

- ამ კომ­პლექ­სის­გან გა­თა­ვი­სუფ­ლდით?

- მარ­თა­ლი რომ გი­თხრათ, არა­ნა­ი­რი კომ­პლექ­სი არ მქო­ნია არც მა­შინ და არც ახლა მაქვს.

- მე­კა­რე­ო­ბა ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი პო­ზი­ცი­აა. თქვენ აირ­ჩი­ეთ თუ თქვენ მა­გივ­რად სხვამ გა­ა­კე­თა არ­ჩე­ვა­ნი?

- მე არ ამირ­ჩე­ვია. კარ­ში პირ­ვე­ლად ჩემი ნე­ბით არ დავ­მდგარ­ვარ. მწვრთნელ­მა ხელი და­მა­დო და მი­თხრა, კარ­ში შენ იქ­ნე­ბიო. იყო რა­ღაც პე­რი­ო­დი, რო­დე­საც წი­ნაც ვთა­მა­შობ­დი. რამ­დე­ნი­მე თა­მაშ­ში გო­ლე­ბიც მაქვს გა­ტა­ნი­ლი, მაგ­რამ შემ­დეგ ისევ კარ­ში დავ­ბრუნ­დი. ჩე­მით გა­დავ­წყვი­ტე წინ გას­ვლაც და უკან დაბ­რუ­ნე­ბაც. კარ­ში უფრო კომ­ფორ­ტუ­ლად ვგრძნობ­დი ალ­ბათ თავს, თუმ­ცა ფე­ხით თა­მა­შის არა­ნა­ი­რი პრობ­ლე­მა არ მაქვს. ახ­ლაც დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვი­თა­მა­შებ­დი, თუმ­ცა უკვე ძნე­ლია. მუ­დამ ვთა­მა­შობ წინა პო­ზი­ცი­ა­ზე მი­ნი­ფეხ­ბურთს. გა­მო­რი­ცხუ­ლია, რომ არ ვი­თა­მა­შო, რად­გან ფე­ხის გა­ვარ­ჯი­შე­ბა­ში ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბა.

- სა­ქარ­თვე­ლო-ეს­პა­ნე­თის მატ­ჩის გმი­რი გახ­დით. ელო­დით ასეთ გა­მოხ­მა­უ­რე­ბას ქო­მა­გე­ბის­გან?

- ქარ­თვე­ლი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი ძა­ლი­ან კარ­გად ერ­კვე­ვა ფეხ­ბურთში. ყვე­ლამ კარ­გად იცო­და, რო­გო­რი დო­ნის ნაკ­რე­ბი ჩა­მო­ვი­და თბი­ლის­ში. მსოფ­ლიო და ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნი სტუმ­რობ­და თბი­ლისს. ბევ­რი არ ელო­და, რომ ეს­პა­ნე­ლე­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ მე და ნაკ­რე­ბის სხვა წევ­რე­ბი ასეთ კარგ თა­მაშს ვაჩ­ვე­ნებ­დით. უმ­რავ­ლე­სო­ბა ელო­და დიდი ან­გა­რი­შით წა­გე­ბას. ეს­პა­ნე­თის ნაკ­რებს ჰყავს ისე­თი ფეხ­ბურ­თე­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც გო­ლებს უტა­ნენ ბუ­ფო­ნის და მის მსგავს მე­კა­რე­ებს. მათ ჩვენ­თვის ვერ შეძ­ლეს იმ­დე­ნი გო­ლის გა­ტა­ნა, რამ­დე­ნიც ლე­გენ­და­რუ­ლი მე­კა­რე­ე­ბის­თვის გა­უ­ტა­ნი­ათ. შე­იძ­ლე­ბა ისიც ით­ქვას, რომ გა­უ­მარ­თლათ, რომ ეს შეხ­ვედ­რა ფრედ არ დას­რულ­და.

- ამ­ბო­ბენ იმას, რომ იმ ერთი გო­ლის ბედი იმან გა­ნა­პი­რო­ბა, რომ თა­მა­შის და­ტო­ვე­ბამ მო­გი­წი­ათ. რო­გორ ფიქ­რობთ, აი­ღებ­დით იმ ბურთს?

- ძნე­ლი სათ­ქმე­ლია. ძა­ლი­ან კარ­გი ბურ­თი და­ურ­ტყა ჩვენს მე­კა­რეს და ეს ბურ­თი თით­ქმის აუ­ღე­ბელ­თა კა­ტე­გო­რი­ას ეკუთ­ვნო­და. თუმ­ცა, მე­ო­რე მხრივ, ვფიქ­რობ, თა­მა­შის მსვლე­ლო­ბი­სას ავი­ღე ასე­ვე აუ­ღე­ბე­ლი ბურ­თე­ბიც. არა­ვინ იცის, შე­იძ­ლე­ბა ამე­ღო ან ვერ ამე­ღო.

- ყვე­ლას ეგო­ნა, რომ მო­ე­დან­ზე ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად გა­ტე­ხი­ლი გუნ­დი გა­ვი­დო­და. იმ­დე­ნად უშიშ­რად იდე­ქით კარ­ში, თქვენ ხომ არ მი­ე­ცით გარ­კვე­უ­ლი სტი­მუ­ლი ნაკ­რე­ბის სხვა წევ­რებს?

- მე იმა­ვე­ნა­ი­რად ვი­თა­მა­შე ბე­ლო­რუს­თან. ასე­ვე ვთა­მა­შობ საკ­ლუ­ბო დო­ნე­ზე თბი­ლი­სის "დი­ნა­მო­ში". თა­მა­შის წინ, ვი­საც უნდა ვე­თა­მა­შე­ბო­დე, ყო­ველ­თვის ვფიქ­რობ, რომ მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე გუნდშიც ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან, ორი ხე­ლი­თა და ორი ფე­ხით. რა­ტომ უნდა შეძ­ლონ და გვა­ჯო­ბონ ჩვენ?!.. ამ ფიქ­რე­ბით გავ­დი­ვარ ხოლ­მე მო­ე­დან­ზე. ყვე­ლამ უნდა იფიქ­როს, რომ უფრო მე­ტის გა­კე­თე­ბა შეგ­ვიძ­ლია, მით უმე­ტეს, ქარ­თვე­ლე­ბი ვართ და ნიჭი გვაქვს.

- სა­ფეხ­ბურ­თო ტრა­დი­ცი­ე­ბი გვაქვს, თუმ­ცა ბოლო წლე­ბია, ფეხ­ბურ­თე­ლებს აქ­ტი­უ­რად აკ­რი­ტი­კე­ბენ. გუ­შინ­დე­ლი დღის შემ­დეგ თით­ქოს შე­იც­ვა­ლა რა­ღაც. ეს თქვენც იგ­რძე­ნით?

- რა თქმა უნდა!.. ეს­პა­ნე­თის ნაკ­რებ­თან რომ ასე ვი­თა­მა­შეთ, ხალ­ხი ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლი დარ­ჩა. წინა წელს, როცა წა­გე­ბის გა­რე­შე ჩა­ვა­ტა­რეთ შე­სარ­ჩე­ვი ტური, მა­ში­ნაც ქო­მა­გი თით­ქოს მობ­რუნ­და ქარ­თუ­ლი ფეხ­ბურ­თის­კენ. ბე­ლო­რუს­თან თა­მა­შის მე­რეც და ეს­პა­ნეთ­თან მით უმე­ტეს, მეც და­მე­უფ­ლა ეს შეგ­რძნე­ბა. გვინ­და, მაქ­სი­მა­ლუ­რად მი­ვუ­ახ­ლოვ­დეთ იმას, რა­საც წარ­სულ­ში დიდი ქარ­თვე­ლი ფეხ­ბურ­თე­ლე­ბი აკე­თებ­დნენ.

- ახლა ნაკ­რებს უფრო მეტი მო­ტი­ვა­ცია აქვს, ბოლო ერთ წელს თუ გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნებთ?

- ზო­გა­დად მე­კი­თხე­ბით ალ­ბათ. ეროვ­ნულ ნაკ­რებ­ში თა­მა­ში­სას, არ აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა, ამ­ხა­ნა­გუ­რი მატ­ჩია თუ მსოფ­ლი­ოს შე­სარ­ჩე­ვი, მო­ტი­ვა­ცია ისე­დაც უნდა გქონ­დეს და გვაქვს კი­დე­ვაც. ნაკ­რებ­ში თა­მა­ში უკვე მო­ტი­ვა­ცი­აა. უნდა გა­მოხ­ვი­დე და შე­ე­ცა­დო, მა­ღალ დო­ნე­ზე ითა­მა­შო.

- ვიცი, რომ ბო­ლომ­დე დი­აგ­ნო­ზი არ გაქვთ დას­მუ­ლი.

- გარ­კვე­უ­ლი ანა­ლი­ზე­ბის შემ­დეგ გა­მო­იკ­ვე­თა, რომ მგო­ნი, გა­დარ­ჩე­ნი­ლი ვარ. სა­ბო­ლოო პა­სუ­ხი ამ დღე­ებ­ში გა­ირ­კვე­ვა. ამ­ჟა­მად ვწე­ვარ და ისე გე­ლა­პა­რა­კე­ბით. მუხ­ლზე ყი­ნუ­ლე­ბი მა­დევს (იღი­მის).

- ალ­ბათ ძა­ლი­ან გინ­დო­დათ მატ­ჩის ბო­ლომ­დე ჩა­ტა­რე­ბა, რო­გო­რი შეგ­რძნე­ბა იყო, რო­დე­საც მიხ­ვდით, რომ ამას ვერ შეძ­ლებ­დით?

- რო­გორ გი­თხრათ... თა­ვი­დან ისე­თი შეგ­რძნე­ბა მქონ­და, თით­ქოს მუხ­ლი გა­და­მი­ტყდა, უფრო სწო­რად, სა­ერ­თოდ ვე­ღარ ვგრძნობ­დი ვე­რა­ფერს. მე­გო­ნა, რომ მუხ­ლი აღარ მქონ­და. რო­დე­საც ექი­მებ­მა დახ­მა­რე­ბა აღ­მო­მი­ჩი­ნეს, ბი­ჭე­ბის ხმა მეს­მო­და, გა­აგ­რძე­ლეო, მამ­ხნე­ვებ­დნენ. მერე გა­ვი­გე, სტა­დი­ო­ნი რომ ყვი­რო­და ჩემს გვარს, ამან დიდი ძალა მომ­ცა, შევ­ძე­ლი წა­მოდ­გო­მა, რამ­დე­ნი­მე ნა­ბი­ჯიც გა­დავ­დგი, მაგ­რამ მუხ­ლი მე­კე­ცე­ბო­და. ჩემი მო­ე­დან­ზე დარ­ჩე­ნა ღა­ლა­ტი უფრო იქ­ნე­ბო­და, რად­გან ვერ შევ­ძლებ­დი თა­მაშს. შე­საძ­ლოა, რა­ი­მე უბ­რა­ლო შეც­დო­მა და­მეშ­ვა და ვერც ვი­დე­ქი ფეხ­ზე, ცალი ფე­ხით ვერ დავ­დგე­ბო­დი.

- გავ­რცელ­და ფოტო, სა­დაც ტი­რით.

- სა­კა­ცე­ზე რომ და­მაწ­ვი­ნეს, ცრემ­ლე­ბი წა­მო­მი­ვი­და. ისე­თი თა­მა­ში იყო, ძა­ლი­ან მინ­დო­და, ბო­ლომ­დე ჩა­მემ­თავ­რე­ბი­ნა. თან, ყვე­ლა­ფე­რი იქით­კენ მი­დი­ო­და, რომ თუ ვერ მო­ვი­გებ­დით, ფრედ მა­ინც დას­რულ­დე­ბო­და შეხ­ვედ­რა. მი­სა­ღე­ბი შე­დე­გი იქ­ნე­ბო­და. ყვე­ლა­ზე მე­ტად სწო­რედ ამა­ზე დამ­წყდა გული, რომ შეხ­ვედ­რა­ზე ბო­ლომ­დე ვერ დავ­რჩი. გუნდს ბო­ლომ­დე ვერ და­ვეხ­მა­რე.

- აქამ­დე გი­ტი­რი­ათ?

- არა, ცხოვ­რე­ბა­ში პირ­ვე­ლად ვი­ტი­რე!.. სა­ერ­თოდ, არას­დროს მომ­დის ცრემ­ლე­ბი. არ ვარ ასე­თი ადა­მი­ა­ნი.

- მწვრთნე­ლის­გან ალ­ბათ შე­ქე­ბა და­იმ­სა­ხუ­რეთ.

- გა­სახ­დელ­ში ჩა­მიყ­ვა­ნეს, ექი­მე­ბი შე­მო­ვიდ­ნენ. თა­მა­ში რომ მორ­ჩა, სტა­დი­ონ­ზე მო­მუ­შა­ვე ადა­მი­ა­ნე­ბიც მო­ვიდ­ნენ და თა­ნაგ­რძნო­ბას გა­მოთ­ქვამ­დნენ. მერე თე­მუ­რიც მო­ვი­და. გა­მამ­ხნე­ვა. რა თქმა უნდა, ფეხ­ბურ­თე­ლე­ბიც შე­მო­ვიდ­ნენ.

- ალ­ბათ ზურა ხი­ზა­ნიშ­ვი­ლიც...

- ფეხ­ბურ­თია და ასე­თი რამ ყო­ველ­თვის შე­იძ­ლე­ბა მოხ­დეს. ხი­ზა­ნა მო­ვი­და და ჩა­მე­ხუ­ტა.

- გი­ორ­გი, ვიცი, რომ მამა თქვე­ნი აქ­ტი­უ­რი ქო­მა­გია. მის­თვის ალ­ბათ ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი იქ­ნე­ბო­და ამ თა­მა­შის ყუ­რე­ბა.

- მამა, სა­კა­ცით რომ გა­მიყ­ვა­ნეს, სტა­დი­ონ­ზე­ვე ჩა­მო­ვი­და. ძა­ლი­ან ინერ­ვი­უ­ლა. მამა, რაც ფეხ­ბურთზე დავ­დი­ვარ, მას მერე ჩემ გვერ­დით არის. ჯერ ერთი ვარ­ჯი­შიც კი არ გა­უც­დე­ნია. თა­ვა­დაც თა­მა­შობ­და ადრე ფეხ­ბურთს. ერთი სი­ტყვით, ჩემი პერ­სო­ნა­ლუ­რი მწვრთნე­ლი­ვით არის (იცი­ნის). დე­და­ჩე­მი ახლა აქ არ არის, და­სას­ვე­ნებ­ლად გახ­ლავთ ზღვა­ზე, ვიცი, რომ მა­ნაც ძა­ლი­ან ინერ­ვი­უ­ლა. თა­ვა­დაც უყუ­რებ­და ტე­ლე­ვი­ზი­ით ამ თა­მაშს. მერე ბევ­რმა ადა­მი­ან­მა და­უ­რე­კა და და­ამ­შვი­დეს. სა­ერ­თოდ, დე­და­ჩე­მი იმ­დე­ნად ნერ­ვი­უ­ლობს ხოლ­მე, რომ არ უყუ­რებს ჩემს თა­მა­შებს... ჩემი და და დის­შვი­ლი სტა­დი­ონ­ზე იყ­ვნენ მა­მას­თან ერ­თად. ოჯა­ხის ყვე­ლა წევ­რმა ინერ­ვი­უ­ლა, თუმ­ცა მგო­ნი, გა­დავ­რჩი... უამ­რავ­მა ახ­ლო­ბელ­მა და­მი­რე­კა, "ფე­ის­ბუქ­ზეც" ნა­ხეთ ალ­ბათ რა ხდე­ბა. უც­ნო­ბი ადა­მი­ა­ნე­ბი მამ­ხნე­ვე­ბენ და მათი მად­ლო­ბე­ლი ვარ.

- მე­კა­რის­თვის ალ­ბათ მტკი­ცე ხა­სი­ა­თი ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. თქვენ ისე­თი­ვე თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი ხართ ცხოვ­რე­ბა­ში, რო­გო­რიც მო­ე­დან­ზე?

- ადრე გა­ცი­ლე­ბით ემო­ცი­უ­რი ვი­ყა­ვი, ვიდ­რე დღეს ვარ. რაც წლე­ბი მო­მე­მა­ტა და გა­მოც­დი­ლე­ბაც, მას შემ­დეგ უფრო მტკი­ცე ხა­სი­ა­თი გა­მიხ­და. ვცდი­ლობ, გა­ცი­ლე­ბით ცივი გო­ნე­ბით შევ­ხე­დო ნე­ბის­მი­ერ ქმე­დე­ბას. თუკი ემო­ცი­ებს აჰ­ყვე­ბი, ძნე­ლი იქ­ნე­ბა თა­მა­ში.

- უამ­რა­ვი გო­გო­ნა თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი გა­მო­გიჩ­ნდათ, რომ­ლე­ბიც თქვენს ფო­ტო­ებს აზი­ა­რე­ბენ სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლებ­ში, ლექ­სებს გი­ძღვნი­ან.

- (იცი­ნის) რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ეს სა­სი­ა­მოვ­ნოა ჩემ­თვის კი არა, ნე­ბის­მი­ე­რი ადა­მი­ა­ნის­თვის. ამ ყუ­რა­დღე­ბის გამო ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვარ

- ხომ არ გწე­რენ "ფე­ის­ბუქ­ზეც"?

- რო­გორ არა. მთე­ლი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი მწერს და მამ­ხნე­ვებს. ტრავ­მას­თან და­კავ­ში­რე­ბი­თაც მწე­რენ და თა­მაშ­თან და­კავ­ში­რე­ბი­თაც.

- გო­გო­ნე­ბი თუ აქ­ტი­უ­რო­ბენ თქვე­ნი მი­სა­მარ­თით?

- მოდი, ამ თე­მას ნუ შე­ვე­ხე­ბით, ზო­გა­დად პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე არ მიყ­ვარს ლა­პა­რა­კი.

- კარ­გი, თქვე­ნი ნე­ბაა. უცხო­ეთ­ში არას­დროს გი­თა­მა­ში­ათ?

- არა, მხო­ლოდ ეროვ­ნულ ჩემ­პი­ო­ნატ­ში. შე­მო­თა­ვა­ზე­ბე­ბის მეტი რა ყო­ფი­ლა და არის. რუ­სე­თი­და­ნაც მქო­ნია და ევ­რო­პუ­ლი ქვეყ­ნე­ბი­და­ნაც. ორი თვის წინ შოთა არ­ვე­ლა­ძის გუნდშიც მქონ­და გა­დას­ვლის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა. ხან რა მი­ზე­ზი იყო, ხან რა, მაგ­რამ ვერ მივ­დი­ო­დი, თუმ­ცა სურ­ვი­ლი მაქვს, რომ თავი გა­ცი­ლე­ბით დიდ ჩემ­პი­ო­ნა­ტებ­ში გა­მოვ­ცა­დო. იმე­დი მაქვს და სურ­ვი­ლიც, რომ კა­რი­ე­რა ევ­რო­პის რო­მე­ლი­მე ჩემ­პი­ო­ნატ­ში გა­ვაგ­რძე­ლო.

- გი­ორ­გი, ეს­პა­ნურ­მა პრე­სამ გა­ავ­რცე­ლა სენ­სა­ცი­უ­რი ცნო­ბა, რომ ორი უძ­ლი­ე­რე­სი სა­ფეხ­ბურ­თო კლუ­ბი - "ბარ­სა" და "რე­ა­ლი" და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლია თქვე­ნით. გაქვთ რა­ი­მე ინ­ფორ­მა­ცია ამის შე­სა­ხებ?

- არა, არა­ნა­ი­რი ინ­ფორ­მა­ცია არ მაქვს. რაც პრე­სა­ში წა­ვი­კი­თხე, მხო­ლოდ ის ვიცი, ჩემ­თვის კი ჯერ­ჯე­რო­ბით არა­ვის და­უ­რე­კავს.

- რას ჰპირ­დე­ბით ქო­მა­გებს?

- ჩემი მი­ზა­ნი ისაა, რომ ყო­ველ თა­მაშ­ზე უკე­თე­სად ვი­თა­მა­შო. ეს ერ­თნა­ი­რად ეხე­ბა "დი­ნა­მო­საც" და ნაკ­რებ­საც. ეროვ­ნულ ნაკ­რებ­ში ძა­ლი­ან მა­გა­რი ფეხ­ბურ­თე­ლე­ბი არი­ან. ჩემი აზ­რით, ბო­ლოს კი არ გაგ­ვი­მარ­თლა, მაგ­რამ თა­მა­შე­ბი კი­დევ წინ არის. ფეხ­ბურ­თია და გვაქვს იმის უფ­ლე­ბა, ვი­ფიქ­როთ, რომ მოვ­ხვდე­ბით მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე. თბი­ლი­სის "დი­ნა­მო" ვი­საც უყ­ვარს, მათ ვე­ტყვი, რომ ვეც­დე­ბით, წელს ჩემ­პი­ო­ნე­ბი გავ­ხდეთ.

P.S. ინ­ტერ­ვიუ უკვე ჩა­წე­რი­ლი გვქონ­და, რო­დე­საც გავ­რცელ­და ინ­ფორ­მა­ცია, რომ გი­ორ­გი ლო­რია თა­მაშს, სულ მცი­რე, თვე­ნა­ხევ­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვერ შეძ­ლებს. ექი­მე­ბი სპორ­ტსმენს მსუ­ბუ­ქი ვარ­ჯი­შის ნე­ბას ერთ თვე­ში დარ­თა­ვენ და ვა­რა­უ­დო­ბენ, რომ სრუ­ლად ფეხ­ბურ­თე­ლი ორ თვე­ში გა­მო­ჯან­მრთელ­დე­ბა. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, მას ოპე­რა­ცია არ დას­ჭირ­და. გი­ორ­გი ლო­რი­ას ჩვე­ნი ჟურ­ნა­ლის სა­ხე­ლით მალე გა­მო­ჯან­მრთე­ლე­ბას ვუ­სურ­ვებთ!..

ნინო მურ­ღუ­ლია

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)