პოლიტიკა
სამართალი
სპორტი

1

მაისი

დღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი

პარასკევი, მთვარის მეექვსე დღე დაიწყება 08:23-ზე, მთვარე კირჩხიბშია მოაგვარეთ წვრილ-წვრილი საქმეები. სერიოზულები სხვა დროისთვის გადადეთ. კარგი დღეა კოლექტიური მუშაობისთვის, ბიზნესისთვის. მოაგვარეთ ფინანსური საკითხები. თუ არ გეჩქარებათ, უძრავ ქონებასთან დაკავშირებული საკითხები სხვა დღისთვის გადადეთ. ნეიტრალური დღეა ვაჭრობისა და სასამართლო საქმეებისთვის. კარგი დღეა სწავლისა და გამოცდების ჩასაბარებლად; ურთიერთობის გარჩევისათვის; ქორწინების, ნიშნობისთვის. ნეიტრალურია სამსახურის, საქმიანობის, საცხოვრებლის შეცვლა. მოერიდეთ ალკოჰოლს, ქიმიური პრეპარატების მიღებას. ნუ მიირთმევთ მძიმე საკვებს.
საზოგადოება
მსოფლიო
მოზაიკა
მეცნიერება
Faceამბები
კულტურა/შოუბიზნესი
სამხედრო
კონფლიქტები
კვირის კითხვადი სტატიები
თვის კითხვადი სტატიები
ქრისტეს დამტირებელი
ქრისტეს დამტირებელი

"ქრის­ტეს ცხოვ­რე­ბას ვგა­ლობ, ქრის­ტეს წა­მე­ბას ვგა­ლობ, უნდა გა­ვი­ზი­ა­რო მისი თი­თო­ე­უ­ლი ტკი­ვი­ლი,“ - ამ­ბობს მგა­ლო­ბე­ლი ქალ­ბა­ტო­ნი ნა­ი­რა ნა­ჩხა­ტაშ­ვი­ლი, რო­მე­ლიც 40 წელ­ზე მე­ტია, რაც ყო­ველ წი­თელ პა­რას­კევს ტა­ძარ­ში "იე­სოს და­ტი­რე­ბას“ ას­რუ­ლებს.

ვი­საც მის მიერ შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი "იე­სოს და­ტი­რე­ბა“ ერთხელ მა­ინც მო­უს­მე­ნია, შე­უძ­ლე­ბე­ლია მის მი­მართ გულ­გრი­ლი დარ­ჩეს…

ნა­ი­რა ნა­ჩხა­ტაშ­ვი­ლი:

- მოს­წავ­ლე­ო­ბი­სას, ჩემი კლა­სე­ლე­ბი გაკ­ვე­თი­ლებს რომ აც­დე­ნენ, კი­ნო­ში მი­დი­ოდ­ნენ, მე და ჩემი მე­გო­ბა­რი კი­დევ სი­ონ­ში ჩავ­დი­ო­დით, დი­დად გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი არც გვქონ­და, რა­ტომ მივ­დი­ო­დით. უბ­რა­ლოდ, გული გვთხოვ­და და გა­ლო­ბას ვუს­მენ­დით... მერე მივ­ხვდი, რომ მეც უნდა მე­გა­ლო­ბა. თით­ქოს ამ გზა­ზე თა­ვი­სით დავ­დე­ქი...

მაგ­რამ მა­შინ აკ­რძა­ლუ­ლი იყო ტა­ძარ­ში სი­ა­რუ­ლი - კო­მუ­ნის­ტე­ბის პე­რი­ოდ­ში იზღუ­დე­ბო­და ეს ყვე­ლა­ფე­რი, მით უფრო გა­ლო­ბა.

კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში რომ ჩა­ვა­ბა­რე, ეკ­ლე­სი­ა­ში სი­ა­რუ­ლის­თვის თვალ­თვა­ლი და დევ­ნა და­მი­წყეს. მოკ­ლედ, იმ აკ­რძალ­ვე­ბის გამო გამო ხალ­ხი ტა­ძარ­ში მის­ვლას გა­დაჩ­ვე­უ­ლი იყო და ში­შიც ჰქონ­დათ...

გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დის შემ­დეგ პატ­რი­არ­ქს ძა­ლი­ან უნ­დო­და, ეკ­ლე­სი­ა­ში ხალ­ხი მო­ე­ზი­და და ტაძ­რე­ბიც ნელ-ნელა გა­ივ­სო...

- რო­გორც ვიცი, პატ­რი­არ­ქს თქვე­ნი გა­ლო­ბა მო­ე­წო­ნა...

- ერთხე­ლაც იქა­და­გა, რომ კარ­გი იქ­ნე­ბო­და თუ ყო­ველ­დღი­უ­რი წირ­ვა-ლოც­ვა გა­ი­მარ­თე­ბო­და. ვაჟ­თა და ქალ­თა ან­სამ­ბლი მინ­და შევ­ქმნაო... ჩემ­მა პე­და­გოგ­მა მი­თხრა, - ნა­ი­რა, შენ­თან საქ­მე მაქ­ვსო და ლექ­ცი­ე­ბის მერე რა­ღაც ნა­წარ­მო­ე­ბი მო­მა­ს­მე­ნი­ნა. მერე მკი­თხა, - რას იტყვი და სად იმ­ღე­რებ­დი ამა­სო? რა­ტომ­ღაც ვუ­თხა­რი, ტა­ძარ­ში-მეთ­ქი. გა­ოც­და, გა­უკ­ვირ­და, რო­გორ მიხ­ვდიო... იგა­ლო­ბებ­დი ტა­ძარ­შიო? დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით, ჩემ­ზე ბედ­ნი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი არ იქ­ნე­ბა-მეთ­ქი...

უწ­მინ­დეს­მა მო­ი­სურ­ვა - და­ვით გუ­რა­მიშ­ვი­ლის ლექსზე "მოთ­ქმა ხმი­თა თავ ბოლო ერთი“ სა­გა­ლო­ბე­ლი და­წე­რი­ლი­ყო და კომ­პო­ზი­ტო­რებს და­ა­ვა­ლეს, შე­ექ­მნათ... მი­თხრეს, რომ მე უნდა მე­გა­ლო­ბა...

პატ­რი­არ­ქს ვუ­თხა­რი - თქვე­ნო უწ­მინ­დე­სო­ბავ, დიდი სირ­თუ­ლე არ უნდა იყოს, ეს ხომ და­ტი­რე­ბაა?!. ქარ­თვე­ლი დედა რომ და­ი­ტი­რებს, ასე­თი კილო მო­უხ­დე­ბა-მეთ­ქი. მერე ჩემს გო­გო­ებს (რე­გენ­ტიც ვი­ყა­ვი) ვუ­თხა­რი, - აბა, ეს ხმა და­მი­ჭი­რეთ-მეთ­ქი. მე ბანი მი­ვე­ცი და გა­ლო­ბა და­ვი­წყე... ახლა რა­საც ის­მენთ, ზუს­ტად ეგ ვერ­სია იყო იმ პირ­ველ ჯერ­ზეც. უწ­მინ­დე­სი ხომ უს­მენ­და, ჰოდა, შუა გა­ლო­ბა­ში ვი­ყა­ვი, რომ მი­თხრა - ჰო, ნა­ი­რა, ზუს­ტად ეს არის. დღე­ის შემ­დეგ ამას იგა­ლო­ბე­ბო...

- რო­გო­რი გან­წყო­ბა გაქვთ ხოლ­მე წი­თე­ლი პა­რას­კე­ვის წინა დღე­ებ­ში?

- წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ისე ემ­თხვე­ო­და, რომ წი­თელ პა­რას­კე­ვის­თვის სულ ვცივ­დე­ბო­დი. ასე ხდე­ბო­და - რო­გორც ჩანს, ბო­როტს არ უნ­დო­და, რომ მე­გა­ლო­ბა... არა­და, ხომ ვი­ცო­დი, რომ ამ სა­გა­ლო­ბელს ყვე­ლა ელო­დე­ბო­და... მი­უ­ხე­და­ვად ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მი­სა, წყა­ლი­ვით მი­დი­ო­და ყო­ველ­თვის სა­გა­ლო­ბე­ლი, დიდი ძალა, ენერ­გია მეძ­ლე­ო­და...

წი­თელ პა­რას­კევს ტა­ძარ­ში მო­სულ ადა­მი­ა­ნებს უნ­დათ ხოლ­მე, რომ "იე­სოს და­ტი­რე­ბა“ მო­ის­მი­ნონ. ჩემ­თვის დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაა ამ სა­გა­ლობ­ლის გა­ლო­ბა. სა­ნამ და­ვი­წყებ, ყო­ველ­თვის უფალს მო­ვუხ­მობ ხოლ­მე... როცა ქრის­ტეს ცხოვ­რე­ბას გა­ლობ, ქრის­ტეს წა­მე­ბას, უნდა გა­ი­ზი­ა­რო მისი თი­თო­ე­უ­ლი ტკი­ვი­ლი...

ერთხელ ტა­ძარ­ში შევ­დი­ო­დი, ადა­მი­ა­ნე­ბი შე­მე­გებ­ნენ, მათ შო­რის მო­წყა­ლე­ბას რომ ითხოვ­დნენ ისი­ნი. ერთ-ერ­თმა ქალ­ბა­ტონ­მა მი­თხრა, - იცი, ნა­ი­რა, შენ რომ გა­ლობ, შენ რომ გა­ლობ და ვე­ღარ აგ­რძე­ლებს, სი­ტყვე­ბი აღარ ჰყოფ­ნის და ბო­ლოს თქვა - მე ვტი­რი... არა­და, იმ დღეს იქ ზუს­ტად იმის­თვის შევ­დი­ო­დი, რომ მე­გა­ლო­ბა. ვუ­თხა­რი, - მე დღეს შენ­თვის ვი­გა­ლო­ბებ-მეთ­ქი... ჰოდა, ვგა­ლობ ავად­მყო­ფე­ბის­თვის, ბავ­შვე­ბის­თვის და ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის, ვინც ტა­ძარ­ში დგას და ასე­ვე სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის!

- მოკ­ლედ, გა­ლო­ბა თქვენ­თვის სი­ა­მოვ­ნე­ბაა...

- ასეა და სუ­ლაც არ არის რთუ­ლი... 19 წლი­სამ და­ვი­წყე და ამ­დე­ნი წე­ლია, ვგა­ლობ. არ მო­ვი­ტყუ­ე­ბი, ყო­ფი­ლა, რომ ეჭვი შემ­პარ­ვია, დღეს შე­იძ­ლე­ბა, ვერ ვი­გა­ლო­ბო-მეთ­ქი, მაგ­რამ პირ­ველ ბგე­რას ავი­ღებ თუ არა, თით­ქოს ყელ­ში რა­ღაც ჩა­მიდ­გეს და სა­ო­ცა­რი ხმა მო­დის. ზოგ­ჯერ ისე­თი დაღ­ლი­ლი ვყო­ფილ­ვარ, სა­ლა­პა­რა­კო ხმა არ მქო­ნია, მაგ­რამ სა­სიმ­ღე­რო და სა­გა­ლო­ბე­ლი - კი.

დიდი მარ­ხვა რომ იწყე­ბა, ჩემი ცხოვ­რე­ბა ქრის­ტეს გზით მი­დის - ჯვარ­ზე გაკ­ვრამ­დე, ყვე­ლა ეპი­ზოდს გავ­დი­ვარ. თუ ეს ყვე­ლა­ფე­რი არ გა­ნი­ცა­დე, ისე ქრის­ტი­ა­ნი ვერ იქ­ნე­ბი... მხო­ლოდ სი­ტყვის მა­სა­ლად იმის თქმა, რომ მე მო­ვი­ნათ­ლე, გავ­ქრის­ტი­ან­დი - ასე არ არის... დიდ მარ­ხვა­ში ისე­ვე უნდა გტკი­ო­დეს ის სატ­კი­ვა­რი, რო­გორც ქრის­ტეს სტკი­ო­და. უნდა გა­ი­აზ­რო, იქამ­დე მიხ­ვი­დე, რომ მან ამ­დე­ნი სი­კე­თე გა­ა­კე­თა, ასე იღ­ვა­წა და მა­ინც არ და­ინ­დვეს - ჯვარ­ზე გა­აკ­რეს. მად­ლო­ბა უფალს, რომ ამ ყვე­ლა­ფერს გაგ­რძე­ლე­ბა ქრის­ტეს აღ­დგო­მით აქვს...

- მუ­სი­კით ბავ­შვო­ბი­დან იყა­ვით და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი?

- სკო­ლა­ში ნორ­მა­ლუ­რად ვსწავ­ლობ­დი, ფი­ზი­კა-მა­თე­მა­ტი­კა, ქი­მია მიყ­ვარ­და და ვფიქ­რობ­დი, სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე ან იუ­რი­დი­ულ­ზე ჩა­ვა­ბა­რებ­დი. თუ ექი­მი გავ­ხდე­ბო­დი, ქი­რურ­გო­ბა მინ­დო­და, თუ იუ­რი­დი­ულ­ზე - გა­მომ­ძი­ე­ბე­ლი ან ად­ვო­კა­ტი გა­მო­ვი­დო­დი... მუ­სი­კა­ლუ­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბით სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბას არ­ცერთ შემ­თხვე­ვა­ში არ ვა­პი­რებ­დი. რო­გორც ყვე­ლა გოგო, მუ­სი­კა­ზე მეც დავ­დი­ო­დი. ერთ დღე­საც, მას­წავ­ლე­ბელ­მა მკი­თხა, - წელს მუ­სი­კა­ლურ ტექ­ნი­კუმ­ში ხომ აბა­რე­ბო? გაკ­ვირ­ვე­ბულ­მა შევ­ხე­დე.

რა არ აბა­რე­ბო? - კი­დევ უფრო გაკ­ვირ­ვე­ბულ­მა გავ­ხე­დე. მერე უნებ­ლი­ედ და­ვე­თან­ხმე, - დიახ, ვა­ბა­რებ-მეთ­ქი. რო­მელ ფა­კულ­ტეტ­ზეო? ისიც არ ვი­ცო­დი, რა მეთ­ქვა, სა­ფორ­ტე­პი­ა­ნოს გარ­და სხვა რამე თუ არ­სე­ბობ­და, არ ვი­ცო­დი და სა­ფორ­ტე­პი­ა­ნო­ზე-მეთ­ქი - ვუ­პა­სუ­ხე. რას ლა­პა­რა­კობ? ასეთ­მა ნი­ჭი­ერ­მა გო­გომ სა­გუნ­დო-სა­დი­რი­ჟო­რო­ზე უნდა ჩა­ა­ბა­როო. ხვალ მოხ­ვალ, ნა­წარ­მო­ე­ბებს მოგ­ცემ, ის­წავ­ლი და ჩა­ა­ბა­რე­ბო.

საკ­მა­ოდ დიდი კონ­კურ­სი გა­ვი­ა­რე და ჩა­ვა­ბა­რე. მერე გა­მი­ტა­ცა...

ვხვდე­ბო­დი, რომ მუ­სი­კა­ში ძა­ლი­ან ბევ­რი შე­მეძ­ლო მეთ­ქვა. თუნ­დაც ოპე­რა­ში მემ­ღე­რა, სიმ­ფო­ნი­ებს მამ­ღე­რებ­დნენ, ჯან­სუღ კა­ხი­ძე ჩემ­ზე დიდ იმე­დებს ამ­ყა­რებ­და... არა­და, ორი­ვე შე­მეძ­ლო, თან მე­გა­ლო­ბა და თან ოპე­რა­ში მემ­ღე­რა, მაგ­რამ ასე არ მოხ­და. ერთი დღე არ მაქვს სა­ე­რო ღო­ნის­ძი­ე­ბებ­ზე ნამ­ღე­რი, სულ ეკ­ლე­სი­ა­ში ვგა­ლობ.

- სა­მა­გი­ე­როდ შვი­ლი გყავთ ოპე­რის მომ­ღე­რა­ლი. მაყ­ვა­ლა ას­პა­ნი­ძე თბი­ლი­სის ოპე­რის წამ­ყვა­ნი სო­ლის­ტია...

- კი, ასეა... თუმ­ცა ტა­ძარ­ში ჩემ­თან ერ­თად გა­ლობს ხოლ­მე. ბავ­შვო­ბა­შიც დამ­ყავ­და... ვუ­თხა­რი, რომ პა­რა­ლე­ლუ­რად ყვე­ლაფ­რის გა­კე­თე­ბა შე­იძ­ლე­ბა. გა­ლო­ბი­სას მი­ღე­ბუ­ლი მად­ლი არ უნდა და­კარ­გო-მეთ­ქი. სა­ო­პე­რო მომ­ღერ­ლის გაზ­რდა საკ­მა­ოდ დიდი ენერ­გია სჭირ­დე­ბო­და, მაგ­რამ ჩემს შვილს მხარ­ში და­ვუ­დე­ქი. რთუ­ლია, მაგ­რამ, როცა უფა­ლი შენ გვერ­დით არის, ყვე­ლა­ფერს შეძ­ლებ...

იხი­ლეთ ასე­ვე:

00:00 / 00:00
დღის ვიდეო
00:00 / 00:00
ხანგრძლივი ზრდის შემდეგ, თბილისში პარკირების ჯარიმები შემცირდა, თანაც თითქმის 60%-ით
ავტორი:

ქრისტეს დამტირებელი

ქრისტეს დამტირებელი

"ქრისტეს ცხოვრებას ვგალობ, ქრისტეს წამებას ვგალობ, უნდა გავიზიარო მისი თითოეული ტკივილი,“ - ამბობს მგალობელი ქალბატონი ნაირა ნაჩხატაშვილი, რომელიც 40 წელზე მეტია, რაც ყოველ წითელ პარასკევს ტაძარში "იესოს დატირებას“ ასრულებს.

ვისაც მის მიერ შესრულებული "იესოს დატირება“ ერთხელ მაინც მოუსმენია, შეუძლებელია მის მიმართ გულგრილი დარჩეს…

ნაირა ნაჩხატაშვილი:

- მოსწავლეობისას, ჩემი კლასელები გაკვეთილებს რომ აცდენენ, კინოში მიდიოდნენ, მე და ჩემი მეგობარი კიდევ სიონში ჩავდიოდით, დიდად გაცნობიერებული არც გვქონდა, რატომ მივდიოდით. უბრალოდ, გული გვთხოვდა და გალობას ვუსმენდით... მერე მივხვდი, რომ მეც უნდა მეგალობა. თითქოს ამ გზაზე თავისით დავდექი...

მაგრამ მაშინ აკრძალული იყო ტაძარში სიარული - კომუნისტების პერიოდში იზღუდებოდა ეს ყველაფერი, მით უფრო გალობა.

კონსერვატორიაში რომ ჩავაბარე, ეკლესიაში სიარულისთვის თვალთვალი და დევნა დამიწყეს. მოკლედ, იმ აკრძალვების გამო გამო ხალხი ტაძარში მისვლას გადაჩვეული იყო და შიშიც ჰქონდათ...

გარკვეული პერიოდის შემდეგ პატრიარქს ძალიან უნდოდა, ეკლესიაში ხალხი მოეზიდა და ტაძრებიც ნელ-ნელა გაივსო...

- როგორც ვიცი, პატრიარქს თქვენი გალობა მოეწონა...

- ერთხელაც იქადაგა, რომ კარგი იქნებოდა თუ ყოველდღიური წირვა-ლოცვა გაიმართებოდა. ვაჟთა და ქალთა ანსამბლი მინდა შევქმნაო... ჩემმა პედაგოგმა მითხრა, - ნაირა, შენთან საქმე მაქვსო და ლექციების მერე რაღაც ნაწარმოები მომასმენინა. მერე მკითხა, - რას იტყვი და სად იმღერებდი ამასო? რატომღაც ვუთხარი, ტაძარში-მეთქი. გაოცდა, გაუკვირდა, როგორ მიხვდიო... იგალობებდი ტაძარშიო? დიდი სიამოვნებით, ჩემზე ბედნიერი ადამიანი არ იქნება-მეთქი...

უწმინდესმა მოისურვა - დავით გურამიშვილის ლექსზე "მოთქმა ხმითა თავ ბოლო ერთი“ საგალობელი დაწერილიყო და კომპოზიტორებს დაავალეს, შეექმნათ... მითხრეს, რომ მე უნდა მეგალობა...

პატრიარქს ვუთხარი - თქვენო უწმინდესობავ, დიდი სირთულე არ უნდა იყოს, ეს ხომ დატირებაა?!. ქართველი დედა რომ დაიტირებს, ასეთი კილო მოუხდება-მეთქი. მერე ჩემს გოგოებს (რეგენტიც ვიყავი) ვუთხარი, - აბა, ეს ხმა დამიჭირეთ-მეთქი. მე ბანი მივეცი და გალობა დავიწყე... ახლა რასაც ისმენთ, ზუსტად ეგ ვერსია იყო იმ პირველ ჯერზეც. უწმინდესი ხომ უსმენდა, ჰოდა, შუა გალობაში ვიყავი, რომ მითხრა - ჰო, ნაირა, ზუსტად ეს არის. დღეის შემდეგ ამას იგალობებო...

- როგორი განწყობა გაქვთ ხოლმე წითელი პარასკევის წინა დღეებში?

- წლების განმავლობაში ისე ემთხვეოდა, რომ წითელ პარასკევისთვის სულ ვცივდებოდი. ასე ხდებოდა - როგორც ჩანს, ბოროტს არ უნდოდა, რომ მეგალობა... არადა, ხომ ვიცოდი, რომ ამ საგალობელს ყველა ელოდებოდა... მიუხედავად ჯანმრთელობის პრობლემისა, წყალივით მიდიოდა ყოველთვის საგალობელი, დიდი ძალა, ენერგია მეძლეოდა...

წითელ პარასკევს ტაძარში მოსულ ადამიანებს უნდათ ხოლმე, რომ "იესოს დატირება“ მოისმინონ. ჩემთვის დიდი პასუხისმგებლობაა ამ საგალობლის გალობა. სანამ დავიწყებ, ყოველთვის უფალს მოვუხმობ ხოლმე... როცა ქრისტეს ცხოვრებას გალობ, ქრისტეს წამებას, უნდა გაიზიარო მისი თითოეული ტკივილი...

ერთხელ ტაძარში შევდიოდი, ადამიანები შემეგებნენ, მათ შორის მოწყალებას რომ ითხოვდნენ ისინი. ერთ-ერთმა ქალბატონმა მითხრა, - იცი, ნაირა, შენ რომ გალობ, შენ რომ გალობ და ვეღარ აგრძელებს, სიტყვები აღარ ჰყოფნის და ბოლოს თქვა - მე ვტირი... არადა, იმ დღეს იქ ზუსტად იმისთვის შევდიოდი, რომ მეგალობა. ვუთხარი, - მე დღეს შენთვის ვიგალობებ-მეთქი... ჰოდა, ვგალობ ავადმყოფებისთვის, ბავშვებისთვის და ადამიანებისთვის, ვინც ტაძარში დგას და ასევე სრულიად საქართველოსთვის!

- მოკლედ, გალობა თქვენთვის სიამოვნებაა...

- ასეა და სულაც არ არის რთული... 19 წლისამ დავიწყე და ამდენი წელია, ვგალობ. არ მოვიტყუები, ყოფილა, რომ ეჭვი შემპარვია, დღეს შეიძლება, ვერ ვიგალობო-მეთქი, მაგრამ პირველ ბგერას ავიღებ თუ არა, თითქოს ყელში რაღაც ჩამიდგეს და საოცარი ხმა მოდის. ზოგჯერ ისეთი დაღლილი ვყოფილვარ, სალაპარაკო ხმა არ მქონია, მაგრამ სასიმღერო და საგალობელი - კი.

დიდი მარხვა რომ იწყება, ჩემი ცხოვრება ქრისტეს გზით მიდის - ჯვარზე გაკვრამდე, ყველა ეპიზოდს გავდივარ. თუ ეს ყველაფერი არ განიცადე, ისე ქრისტიანი ვერ იქნები... მხოლოდ სიტყვის მასალად იმის თქმა, რომ მე მოვინათლე, გავქრისტიანდი - ასე არ არის... დიდ მარხვაში ისევე უნდა გტკიოდეს ის სატკივარი, როგორც ქრისტეს სტკიოდა. უნდა გაიაზრო, იქამდე მიხვიდე, რომ მან ამდენი სიკეთე გააკეთა, ასე იღვაწა და მაინც არ დაინდვეს - ჯვარზე გააკრეს. მადლობა უფალს, რომ ამ ყველაფერს გაგრძელება ქრისტეს აღდგომით აქვს...

- მუსიკით ბავშვობიდან იყავით დაინტერესებული?

- სკოლაში ნორმალურად ვსწავლობდი, ფიზიკა-მათემატიკა, ქიმია მიყვარდა და ვფიქრობდი, სამედიცინოზე ან იურიდიულზე ჩავაბარებდი. თუ ექიმი გავხდებოდი, ქირურგობა მინდოდა, თუ იურიდიულზე - გამომძიებელი ან ადვოკატი გამოვიდოდი... მუსიკალური მიმართულებით სწავლის გაგრძელებას არცერთ შემთხვევაში არ ვაპირებდი. როგორც ყველა გოგო, მუსიკაზე მეც დავდიოდი. ერთ დღესაც, მასწავლებელმა მკითხა, - წელს მუსიკალურ ტექნიკუმში ხომ აბარებო? გაკვირვებულმა შევხედე.

რა არ აბარებო? - კიდევ უფრო გაკვირვებულმა გავხედე. მერე უნებლიედ დავეთანხმე, - დიახ, ვაბარებ-მეთქი. რომელ ფაკულტეტზეო? ისიც არ ვიცოდი, რა მეთქვა, საფორტეპიანოს გარდა სხვა რამე თუ არსებობდა, არ ვიცოდი და საფორტეპიანოზე-მეთქი - ვუპასუხე. რას ლაპარაკობ? ასეთმა ნიჭიერმა გოგომ საგუნდო-სადირიჟოროზე უნდა ჩააბაროო. ხვალ მოხვალ, ნაწარმოებებს მოგცემ, ისწავლი და ჩააბარებო.

საკმაოდ დიდი კონკურსი გავიარე და ჩავაბარე. მერე გამიტაცა...

ვხვდებოდი, რომ მუსიკაში ძალიან ბევრი შემეძლო მეთქვა. თუნდაც ოპერაში მემღერა, სიმფონიებს მამღერებდნენ, ჯანსუღ კახიძე ჩემზე დიდ იმედებს ამყარებდა... არადა, ორივე შემეძლო, თან მეგალობა და თან ოპერაში მემღერა, მაგრამ ასე არ მოხდა. ერთი დღე არ მაქვს საერო ღონისძიებებზე ნამღერი, სულ ეკლესიაში ვგალობ.

- სამაგიეროდ შვილი გყავთ ოპერის მომღერალი. მაყვალა ასპანიძე თბილისის ოპერის წამყვანი სოლისტია...

- კი, ასეა... თუმცა ტაძარში ჩემთან ერთად გალობს ხოლმე. ბავშვობაშიც დამყავდა... ვუთხარი, რომ პარალელურად ყველაფრის გაკეთება შეიძლება. გალობისას მიღებული მადლი არ უნდა დაკარგო-მეთქი. საოპერო მომღერლის გაზრდა საკმაოდ დიდი ენერგია სჭირდებოდა, მაგრამ ჩემს შვილს მხარში დავუდექი. რთულია, მაგრამ, როცა უფალი შენ გვერდით არის, ყველაფერს შეძლებ...

იხილეთ ასევე: