ჩვენ ვხედავთ დასავლეთის უსაფრთხოების სისტემის ყველაზე სერიოზულ კრიზისს მეორე მსოფლიო ომის დასრულების შემდეგ, რომელიც კიდევ გაჭიანურდება. როგორც ერთ-ერთმა ექსპერტმა თქვა, "ტრამპიზმი შეიწირავს მის [ტრამპის] პრეზიდენტობას", მაგრამ რომელი ქვეყნები არიან მზად გავიდნენ წინა პლანზე მაშინ, როდესაც შეერთებული შტატები თვითიზოლაციისკენ მიდის?
1947 წლის თებერვლის ერთ დილას, 09:00 საათზე, დიდ ბრიტანეთში აშშ-ის ელჩი, ლორდი ინვერჩეპელი, ამერიკის სახელმწიფო დეპარტამენტის შენობაში შევიდა, რათა აშშ-ის სახელმწიფო მდივან ჯორჯ მარშლისათვის გადაეცა ორი დიპლომატიური შეტყობინება, რომლებიც ცისფერ ქაღალდზე იყო დაბეჭდილი. ერთ-ერთი შეტყობინება საბერძნეთს ეხებოდა, მეორე- თურქეთს.
ომით დაუძლურებულმა, გაღატაკებულმა და აშშ-ის მიმართ დიდი ვალით დატვირთულმა დიდმა ბრიტანეთმა ამერიკას აცნობა, რომ აღარ შეეძლო საბერძნეთის სამთავრობო ძალების მხარდაჭერის გაგრძელება, რომლებიც კომუნისტური აჯანყების წინააღმდეგ იბრძოდნენ. ბრიტანეთს უკვე ჰქონდა გამოცხადებული თავისი ჯარების გაყვანის გეგმა პალესტინიდან და ინდოეთიდან. ასევე სამხედრო დანაყოფებს ამცირებდა ეგვიპტეში.
აშშ-მ მაშინვე დაინახა რეალური საფრთხე, რომ საბერძნეთი კომუნისტების კონტროლქვეშ აღმოჩნდებოდა და, შესაბამისად, საბჭოთა კავშირის გავლენის ქვეშ მოექცეოდა. ამერიკას ეშინოდა, რომ საბერძნეთის შემდეგ შესაძლოა თურქეთი ამოეღოთ მიზანში, რაც მოსკოვს საშუალებას მისცემდა, დაემყარებინა კონტროლი აღმოსავლეთ ხმელთაშუა ზღვაზე, მათ შორის, სავარაუდოდ, სუეცის არხზე, რომელიც გლობალური ვაჭრობისთვის სასიცოცხლო მნიშვნელობის გზაა.
და მაშინ, აშშ-მ მყისიერად შეავსო ბრიტანეთის წასვლით წარმოქმნილი ვაკუუმი.
"ამერიკის პოლიტიკა უნდა იყოს თავისუფალი ხალხების მხარდამჭერი, რომლებიც ეწინააღმდეგებიან მათი დაქვემდებარების მცდელობებს - იქნება ეს შეიარაღებული უმცირესობების მხრიდან თუ გარე ზეწოლით“, - განაცხადა პრეზიდენტმა ჰარი ტრუმენმა იმხანად.
ეს იყო დასაწყისი იმის, რაც მოგვიანებით ტრუმენის დოქტრინის სახელით გახდა ცნობილი. მისი არსი იმაში მდგომარეობდა, რომ დემოკრატიის დაცვაში დახმარება საზღვარგარეთ აშშ-ის ეროვნული ინტერესებისთვის გადამწყვეტი მნიშვნელობის იყო.
ამის შემდეგ აშშ-მა ორი მასშტაბური ინიციატივა წამოიწყო: მარშლის გეგმა - ევროპაში ომით განადგურებული ეკონომიკის აღდგენისთვის დიდი ფინანსური დახმარების პაკეტი და 1949 წელს შექმნა ნატო, რათა დემოკრატიული ქვეყნები საბჭოთა კავშირისგან დაეცვა, რომელიც იმ დროისთვის უკვე აკონტროლებდა ევროპის აღმოსავლეთ ნახევარს.
ეს იყო აშკარა გარდამავალი მომენტი, როცა დასავლეთის ლიდერობა დიდმა ბრიტანეთმა ამერიკას გადააბარა.
აშშ, რომელიც ორ ოკეანეს შორის საიმედოდ იყო დაცული, მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ თავისუფალი სამყაროს ლიდერად იქცა.
თუმცა, ის ფუნდამენტური წინაპირობები, რომელთა საფუძველზეც ამერიკამ თავისი გეოსტრატეგიული ამბიციები ააგო, როგორც ჩანს, ახლა იცვლება.
დონალდ ტრამპი პირველი ამერიკელი პრეზიდენტია მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ, რომელიც ეჭვქვეშ აყენებს იმ როლს, რომელიც მისმა ქვეყანამ ათწლეულების განმავლობაში განსაზღვრა. თუმცა ამას ისე აკეთებს, რომ ბევრს ჰგონია, ძველი მსოფლიო წესრიგი დასრულდა, ხოლო ახალი ჯერ კიდევ არ ჩამოყალიბებულა.
მთავარი კითხვაა, რომელი ქვეყნები დაიკავებენ ახლა წამყვან პოზიციას? და, იმის გათვალისწინებით, რომ ევროპის უსაფრთხოება თანამედროვე ისტორიაში თითქმის უპრეცედენტო საფრთხის წინაშეა, შეძლებენ კი მისი ლიდერები ადეკვატური პასუხის გაცემას?
დონალდ ტრამპი უკვე რამდენიმე ათწლეულია ომისშემდგომ საერთაშორისო წესრიგს აკრიტიკებს. 40 წლის წინ, მან სამი ამერიკული გაზეთის გვერდზე გამოაქვეყნა მანიფესტები, რომლებშიც აშშ-ის მხრიდან დემოკრატიის დაცვის ვალდებულებას აკრიტიკებდა.
"ათწლეულების განმავლობაში იაპონია და სხვა ქვეყნები სარგებლობდნენ ამერიკის შეერთებული შტატებით, რატომ არ უხდიან ეს ქვეყნები აშშ-ს იმ ადამიანური რესურსისა და მილიარდობით დოლარის სანაცვლოდ, რასაც ჩვენ მათ დასაცავად ვკარგავთ?“ - - წერდა ტრამპი 1987 წელს.
"მსოფლიო ამერიკელ პოლიტიკოსებზე იცინის, მაშინ როცა ჩვენ ვიცავთ ხომალდებს, რომლებიც ჩვენ არ გვეკუთვნის, ნავთობს, რომელიც ჩვენ არ გვჭირდება, და ვეხმარებით მოკავშირეებს, რომლებიც ჩვენ არ დაგვეხმარებიან", - ამბობდა ის.
ეს შეხედულება მას მეორე ინაუგურაციის შემდეგაც არ შეუცვლია.
ტრამპის ადმინისტრაციის ზოგიერთ წევრს აშკარად აღიზიანებს ევროპის დამოკიდებულება ამერიკაზე. ეს უკმაყოფილება გამოვლინდა იემენში ჰუსიტების წინააღმდეგ განხორციელებულ ავიაიერიშებთან დაკავშირებული გაჟონილი ინფორმაციიდან.
ვიცე-პრეზიდენტ ჯეი დი ვენსის სახელით შექმნილ ანგარიშზე გამოქვეყნებულ შეტყობინებაში ნათქვამი იყო, რომ ამ ავიაიერიშებით სარგებელს ევროპული ქვეყნები ნახავდნენ, მაგრამ არა აშშ. "საშინლად არ გვინდა ევროპის კვლავ გამოხსნა“, - ეწერა პოსტში.
სამი წუთის შემდეგ, სხვა ანგარიშიდან, რომელიც თავდაცვის მინისტრ პიტ ჰეგსეთად იქნა იდენტიფიცირებული, უპასუხა: "ვიცე-პრეზიდენტო, სრულად ვიზიარებ თქვენს აღშფოთებას ევროპული პარაზიტობის გამო. ისინი საცოდავები არიან!“
როგორც ჩანს, ტრამპის პოზიცია არ შემოიფარგლება მხოლოდ იმ ქვეყნების კრიტიკით, რომლებიც, მისი თქმით, სარგებლობენ ამერიკის შეერთებული შტატების გულუხვობით. მეორე საპრეზიდენტო ვადის დასაწყისში მან, როგორც ჩანს, ნაბიჯი გადადგა ვლადიმირ პუტინის მიმართულებით, როდესაც განაცხადა, რომ უკრაინა არ გახდება ნატოს წევრი და რომ არ უნდა ელოდეს იმ ტერიტორიების დაბრუნებას, რომლებიც რუსეთმა დაიპყრო.
ბევრ ადამიანს ეს მიაჩნია ორი მნიშვნელოვანი კოზირის დათმობად ჯერ კიდევ მოლაპარაკებების დაწყებამდე. სავარაუდოდ, ტრამპმა რუსეთისგან ამის სანაცვლოდ არაფერი მოითხოვა.
მეორე მხრივ, ტრამპის ზოგიერთი მხარდამჭერი პუტინს ძლიერ ლიდერად აღიქვამს, რომელიც მათთვის მნიშვნელოვან კონსერვატიულ ღირებულებებს განასახიერებს.
თეთრი სახლი აცხადებს, რომ ის აღარ იქნება ევროპის უსაფრთხოების მთავარი გარანტი და ევროპულმა ქვეყნებმა თავად უნდა აიღონ პასუხისმგებლობა საკუთარ თავდაცვაზე და გადაიხადონ ამისთვის.
"თუ [ნატოს ქვეყნები] არ გადაიხდიან, მე მათ არ დავიცავ", - განაცხადა პრეზიდენტმა ტრამპმა მარტის დასაწყისში.
თითქმის 80 წლის განმავლობაში, ევროპული უსაფრთხოების ქვაკუთხედს წარმოადგენდა ჩრდილოატლანტიკური ხელშეკრულების მე-5 მუხლი, სადაც წერია, რომ ერთ-ერთი წევრის წინააღმდეგ თავდასხმა ნიშნავს თავდასხმას მთელ ალიანსზე.
თებერვალში, თეთრ სახლში ვიზიტამდე ცოტა ხნით ადრე, დიდი ბრიტანეთის პრემიერ-მინისტრმა, სერ კირ სტარმერმა, განაცხადა, რომ ტრამპი ერთგულია მე-5 მუხლის, თუმცა სხვები ამაში ასე დარწმუნებულები არ არიან.
"ვფიქრობ, რომ მე-5 მუხლი უკვე ძლივს სუნთქავს,თუ ევროპა, მათ შორის დიდი ბრიტანეთი, არ აიღებს პასუხისმგებლობას, არ ჩადებს სერიოზულ რესურსებს თავდაცვაში, მაშინ ეს იქნება მე-5 მუხლის დასასრული", - ამბობს ბენ უოლესი, რომელიც ბრიტანეთის თავდაცვის მინისტრი იყო ბოლო კონსერვატიულ მთავრობაში.
"დღეს მე ვერ დავდებდი ფსონს იმაზე, რომ მე-5 მუხლი ამოქმედდება, თუ რუსეთი თავს დაგვესხმება… ნამდვილად ვერ ჩავთვლიდი ამას თავისთავად მოსალოდნელ ფაქტად, რომ აშშ მოვარდებოდა დასახმარებლად“, - აცხადებს უოლესი.
ფრანგული კომპანია Institut Elabe-ს მიერ ჩატარებული გამოკითხვის მიხედვით, თითქმის სამმა მეოთხედმა ფრანგმა მიიჩნია, რომ აშშ არ არის საფრანგეთის მოკავშირე. ასევე, უმრავლესობა დიდ ბრიტანეთში და ახლა უკვე დანიაში კრიტიკულად უყურებს აშშ-ს.
"ზიანი, რომელიც ტრამპმა ნატოს მიაყენა, სავარაუდოდ, გამოუსწორებელია... ალიანსი იმედს ამყარებდა ამერიკულ გარანტიებზე, რომლებიც, მსუბუქად რომ ვთქვათ, უკვე აღარ არის საიმედო..." “, - ამბობს ვაშინგტონის ბრუკინგსის ინსტიტუტის უფროსი მეცნიერი, მწერალი და კონსერვატორი კომენტატორი რობერტ კაგანი, რომელიც ტრამპის კრიტიკოსია.
ტრამპი სულაც არ არის ამერიკის პირველი პრეზიდენტი, რომელიც ევროპას ურჩევს, თავად იზრუნოს თავდაცვის ხარჯებზე. 2016 წელს ბარაკ ობამამ უკვე მოუწოდა ნატოს მოკავშირეებს, გაეზარდათ სამხედრო ბიუჯეტი, და განაცხადა: "ევროპა ზოგჯერ სათანადო ყურადღებას არ აქცევს საკუთარ თავდაცვას“.
ეს ყველაფერი პუტინისთვის კარგი ამბავია. "ჩვენ ვხედავთ ევროატლანტიკური უსაფრთხოების სისტემის ნგრევას, ევროპა სულ უფრო მეტად იჭრება გლობალური ეკონომიკური განვითარების განაპირა ზონაში, მასში ქაოსს იწვევს მიგრაციისა და სხვა მწვავე პრობლემების ტალღები, მას ართმევენ საერთაშორისო სუბიექტურობასა და კულტურულ იდენტობას“, - განაცხადა მან გასულ წელს.
მარტის დასაწყისში, ზელენსკისა და ტრამპის ვენასთან თეთრ სახლში ჩატარებული წარუმატებელი შეხვედრიდან სამი დღის შემდეგ, კრემლის წარმომადგენელმა განაცხადა, რომ "დასავლეთის ფრაგმენტაცია უკვე დაიწყო“.
ჩვენ ჩვენივე ისტორიის გაკვეთილები დავივიწყეთ... ევროპის ერთ-ერთი მთავარი გამოწვევაა, თუ როგორ აღიჭურვოს სათანადო თავდაცვითი შესაძლებლობებით.
80 წლის განმავლობაში ჩამოყალიბებულმა ამერიკაზე დამოკიდებულებამ ევროპული დემოკრატია დაუცველად აქცია.
მაგალითად, დიდმა ბრიტანეთმა შეამცირა სამხედრო ხარჯები ცივი ომის პიკთან შედარებით თითქმის 70%-ით. ცივი ომის დასასრულს, 1990-იანი წლების დასაწყისში, ევროპამ გადაწყვიტა, ეცადა "მშვიდობის დივიდენდებით“ სარგებლობა და მას შემდეგ ათწლეულების განმავლობაში ამცირებდა თავდაცვის ბიუჯეტს.
"მოდი ვთქვათ, რომ ეს გამართლებული იყო, მაგრამ პრობლემა ისაა, რომ მშვიდობის დივიდენდებიდან კორპორაციულ რეიდერობამდე გადავედით. [თავდაცვა] უბრალოდ იქცა სფეროდ, საიდანაც ყველას შეეძლო თანხების ამოღება. და სწორედ აქ დავივიწყეთ ჩვენი ისტორიის გაკვეთილები“, - ამბობს ბენ უოლესი.
გასულ თვეში პრემიერ-მინისტრმა პარლამენტს განუცხადა, რომ დიდი ბრიტანეთი გაზრდის სამხედრო ხარჯებს მშპ-ის 2.3%-დან 2.5%-მდე 2027 წლისთვის. მაგრამ საკმარისია ეს?
"ეს საკმარისია იმისთვის, რომ უბრალოდ ადგილზე დავრჩეთ, - აცხადებს უოლესი. - მაგრამ არ არის საკმარისი იმისთვის, რომ აღმოვფხვრათ სამხედრო მზადყოფნის დეფიციტი და ამოვავსოთ ის ხარვეზები, რომლებიც წარმოიქმნება, თუ ამერიკელები წავლენ. დღეს ახალგაზრდები აღარ მიდიან ჯარში და ეს პრობლემაა“.
გერმანიის მომავალი კანცლერი ფრიდრიხ მერცი აცხადებს, რომ ევროპამ უნდა მოიპოვოს დამოუკიდებლობა შტატებისგან. ხოლო ნატოს "ევროპეიზაცია“ საჭიროებს ევროპული სამხედრო-სამრეწველო კომპლექსის შექმნას, რომელსაც ის შესაძლებლობები ექნება, რაც ამჟამად მხოლოდ აშშ-ს აქვს.
ევროპის ერთ ნაწილს ესმის, რომ სამხედრო დამოუკიდებლობა აუცილებელია, მაგრამ მეორე ნაწილი ამ იდეის მხარდაჭერას არ ჩქარობს.
ისტორიკოს ტიმოთი გარტონ ეშის თქმით, არსებობს მოკლე სია "ძალიან მნიშვნელოვანი სამხედრო შესაძლებლობებისა“, რომლებიც ამჟამად მხოლოდ აშშ-ს აქვს:
"ესაა ე.წ. სტრატეგიული ინსტრუმენტები, სატელიტები, დაზვერვა, Patriot-ის ჰაერსაწინააღმდეგო თავდაცვის სისტემები - ერთადერთი, რასაც რუსული ბალისტიკური რაკეტების ჩამოგდება შეუძლია. ჩვენ (აშშ-ის გარდა სხვა ქვეყნები) უნდა ვეცადოთ, რომ 3-5 წლის განმავლობაში ჩვენი ვერსია შევქმნათ... ნატო იმდენად ევროპული უნდა გახდეს, რომ მისმა ძალებმა, ევროკავშირის ეროვნულ არმიებთან ერთად, შეძლონ ევროპის დაცვა - მაშინაც კი, თუ ამერიკის პრეზიდენტი იტყვის: "მარტო დაგვტოვეთ“.
"ყველაზე დიდი სირთულე ევროპაში არსებული უთანხმოებაა იმის შესახებ, როგორ უნდა განხორციელდეს ეს პროექტი და საერთოდ, ღირს თუ არა ამის გაკეთება. ეს ტრადიციულად რთული საკითხია ეროვნული ინტერესების გამო... ასე რომ, იოლი არ იქნება“, - ამატებს ის.
ამასობაში, როგორც ჩანს, ტრამპი მზადაა უარი თქვას იმ საერთაშორისო წესრიგზე, რომელიც ცივი ომის შემდეგ ჩამოყალიბდა და რომლის მიხედვითაც სუვერენულ სახელმწიფოებს შეეძლოთ საკუთარი ბედი და ალიანსები თავისუფლად აერჩიათ.
როგორც ჩანს, ის იზიარებს ვლადიმირ პუტინის ხედვას სამყაროს შესახებ, სადაც დიდ ქვეყნებს, საერთაშორისო კანონებით შეზღუდვის გარეშე, შეუძლიათ თავიანთი ნება მოახვიონ თავს უფრო მცირე და სუსტ ქვეყნებს - როგორც ეს ტრადიციულად ხდებოდა რუსეთის იმპერიულ და საბჭოთა ეპოქებში.
ეს ნიშნავს "ინტერესთა სფეროების“ სისტემის დაბრუნებას, რომელიც მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ ორმოცი წლის განმავლობაში მოქმედებდა.
ჩვენ არ ვიცით ზუსტად, რას გააკეთებდა დონალდ ტრამპი თუ ნატოს რომელიმე წევრ ქვეყანაზე თავდასხმა განხორციელდებოდა. მაგრამ ერთი რამ ცხადია - აშშ-ს სამხედრო დახმარება ევროპისთვის აღარა არის გარანტირებული.