"14 წლის ასაკ­ში ავი­ღე პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა და უკვე 10 წე­ლია ამ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბით მოვ­დი­ვარ. მე იგი­ვე ვარ" - გვე­უბ­ნე­ბა მომ­ღე­რა­ლი ბარ­ბა­რა სამ­ხა­რა­ძე. მის ცხოვ­რე­ბა­ში 2023 წელს მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი რამ მოხ­და - ბა­რი­არ­ტრი­უ­ლი ოპე­რა­ცია გა­ი­კე­თა.

წო­ნა­ში საგ­რძნობ­ლად და­იკ­ლო და ამ­ბობს, რომ სა­კუ­თა­რი თავი ახ­ლი­დან გა­იც­ნო. რო­გორ გრძნობს ოპე­რა­ცი­ის შემ­დეგ თავს, რო­გორ მი­ვი­და ამ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბამ­დე, რა შეც­ვა­ლა ამ ყვე­ლა­ფერ­მა და რას ურ­ჩევს სხვებს, ამა­ზე AMBEBI.GE-ს მკი­თხველს ამ ინ­ტერ­ვი­უ­თი თა­ვად ეტყვის.

ბარ­ბა­რა სამ­ხა­რა­ძე:

- ძა­ლი­ან კარ­გად ვარ, მაქვს მუ­სი­კა­ლუ­რი სტუ­დია, სა­დაც ბავ­შვებს ვა­მე­ცა­დი­ნებ და შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ პა­ტარ-პა­ტა­რა ნა­ბი­ჯე­ბით ჩემი ცხოვ­რე­ბის ოქ­როს ხა­ნის­კენ მი­ვი­წევ. მუდ­მი­ვად უკე­თე­სის მო­ლო­დინ­ში ვარ. ვცდი­ლობ, რომ იმ საქ­მე­ში, რა­საც ვა­კე­თებ, უფრო მეტი და კარ­გი შევ­ქმნა. ვა­შე­ნებ ჩემს მო­მა­ვალს და წინ მი­ვი­წევ.

- ამის­თვის ადა­მი­ანს მო­ტი­ვა­ცია სჭირ­დე­ბა. ეს ყვე­ლა­ფე­რი რო­გორ შე­ძე­ლი?

- არ ვიცი, ასე რო­დის გა­ვი­ზარ­დე, მაგ­რამ რო­დე­საც ვი­გებ და ვხე­დავ, ჩემ­თვის სრუ­ლი­ად უცხო ადა­მი­ანს რომ რა­ღაც სტკი­ვა, აწუ­ხებს, რა­ი­მე ტრა­გე­დია და­ა­ტყდა თავს, ამას ში­ნა­გა­ნად გან­ვიც­დი. მერე რო­დე­საც ვი­აზ­რებ, რომ ეს პრობ­ლე­მა მე არ მაქვს და ამ დროს ისეთ უბ­რა­ლო და უმ­ნიშ­ვნე­ლო რა­ღა­ცებ­ზე მი­წუ­წუ­ნია, ვხდე­ბი, რომ ჩემი წუ­წუ­ნი და­უშ­ვე­ბე­ლია. ასე­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მერე მაძ­ლევს მო­ტი­ვა­ცი­ას. მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი პრობ­ლე­მე­ბი სა­წუ­წუ­ნოა, მაგ­რამ ხვდე­ბი, რომ ჯან­მრთე­ლო­ბა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი არა­ფე­რია. ახა­ლი დღე რომ თენ­დე­ბა, ვცდი­ლობ, იმ დღის მაქ­სი­მუ­მი გა­ვა­კე­თო, რომ უკან მო­ხედ­ვა თა­მა­მად შევ­ძლო. ყო­ვე­ლი დღე ნე­გა­ტი­ვის გა­რე­შე გა­ვი­ა­რო, რად­გან მე არ მაქვს ისე­თი მძი­მე პრობ­ლე­მა, რო­გო­რიც შე­იძ­ლე­ბა სხვას ჰქონ­დეს.

- იმ წარ­მა­ტე­ბის შემ­დეგ, რა­საც 14 წლის ასაკ­ში მი­აღ­წიე, შენს ცხოვ­რე­ბა­ში პრობ­ლე­მა არა­ფე­რი ყო­ფი­ლა?

- მა­ნამ­დეც და მას მე­რეც გარ­შე­მო ადა­მი­ა­ნე­ბის­გან მეს­მო­და, - "შენ ხარ დიდი", "შენ ხარ მსუ­ქა­ნი ადა­მი­ა­ნი", "მსუ­ქა­ნი ბავ­შვი", - ჩემი მძი­მე წონა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის თით­ქოს პრობ­ლე­მად იყო ქცე­უ­ლი. არა­და, თა­ვად მე იმ სტან­დარტს ვამ­კვიდ­რებ­დი, რომ „მი­მი­ღე ისე­თად, რო­გო­რიც ვარ და არა­ვის საქ­მე არ არის, რო­გო­რი ვიქ­ნე­ბი - მსუ­ქა­ნი, თუ გამ­ხა­რი". ჩემი წონა კომ­პლექსს დი­დად არ მიქ­მნი­და. და თუ კომ­პლექ­სი რა­ღაც დო­ზით მა­ინც არ­სე­ბობ­და, თავს არ ვაძ­ლევ­დი იმის უფ­ლე­ბას, ის სხვას და­ე­ნა­ხა, გა­მო­მემ­ჟღავ­ნე­ბი­ნა. მე რომ კომ­პლექ­სე­ბი მქო­ნო­და, სცე­ნა­ზე არ დავ­დგე­ბო­დი. არ მინ­დო­და, კომ­პლექ­სებს ვე­მარ­თე. თუმ­ცა ძა­ლი­ან ადრე ჩემი თავი იმა­ში და­ვი­ჭი­რე, რომ გახ­დო­მა მინ­დო­და. და­ბა­დე­ბის დღე­ზე, ტორტზე სან­თელს რომ ვაქ­რობ­დი, წო­ნის დაკ­ლე­ბას ჩა­ვი­ფიქ­რებ­დი ხოლ­მე... მგო­ნია, რომ ამ დროს ჩა­ფიქ­რე­ბულ სურ­ვილს ყვე­ლა­ზე დიდი ძალა აქვს და ამა­ში ალ­ბათ ყვე­ლა გოგო და­მე­თან­ხმე­ბა...

ახლა და ახლა რომ ვუ­ფიქ­რდე­ბი, იქი­დან მო­დი­ო­და ეს ყვე­ლა­ფე­რი. თან გარ­შე­მო მარ­წმუ­ნებ­დნენ და მა­ჯე­რებ­დნენ იმას, რომ დიდი წონა მქონ­და. ამი­ტომ, გახ­დო­მა და წო­ნის დაკ­ლე­ბა იმის გამო მინ­დო­და, რომ ხალ­ხს აღარ ეთ­ქვა ამ კუ­თხით ჩემ­თვის რა­ი­მე.

- ბუ­ლინ­გი თუ ყო­ფი­ლა?

- ძი­რი­თა­დად კი­ბერ­ბუ­ლინ­გი. ვინც სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ამ რა­ღა­ცებს წერს, ყო­ველ­თვის და­წერს, მათ­თან ჭი­დილს აზრი არ აქვს... სა­ზო­გა­დო­ე­ბას კი მი­ვა­ღე­ბი­ნე ჩემი თავი ისე­თად, რო­გო­რიც ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ჩემი მი­სა­მარ­თით აქა იქ მა­ინც გა­ის­მო­და შე­ფარ­ვი­თი გარ­კვე­უ­ლი ფრა­ზე­ბი წო­ნის კუ­თხით. ბო­ლოს ეგ ფრა­ზე­ბიც აღარ იყო10 წლის წინ თბი­ლის­ში სოფ­ლი­დან რომ ჩა­მო­ვე­დი, დე­და­ჩე­მიც შე­ფარ­ვით მე­უბ­ნე­ბო­და, - ჭა­მას მო­უ­კე­ლი, თბი­ლის­ში შენ­ნა­ი­რი მსუ­ქა­ნი ბავ­შვი არა­ვი­ნაა. მერე ვაკ­ვირ­დე­ბო­დი და დიდ ბავ­შვს რომ და­ვი­ნა­ხავ­დი, ან ჩემ­ზე დი­დებს, გულ­ზე მო­მეშ­ვე­ბო­და. ყვე­ლა­ზე გულ­სატ­კე­ნი კი ის იყო, ქალი-გო­გო­ე­ბი რომ არი­ან, გო­გო­ო­ბა რომ უნ­დათ, სურ­ვილს გა­მოთ­ქვამ­დნენ, რომ ჩემ გვერ­დით სუ­რა­თი გა­და­ე­ღოთ არა რო­გორც ბარ­ბა­რას­თან, უბ­რა­ლოდ, ჩემ ფონ­ზე უნ­დო­დათ, გამ­ხდრე­ბი გა­მო­ჩე­ნი­ლიყ­ვნენ. განა ვერ ვხდე­ბო­დი, მაგ­რამ ვუ­ყუ­რებ­დი. მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ ჰქონ­და, ფო­ტო­ზე ვინ სად დად­გე­ბო­და, მაგ­რამ ვი­ღაც ამას გა­მიზ­ნუ­ლად რომ აკე­ტებ­და, კარ­გად ვხვდე­ბო­დი. მა­გა­ში ყვე­ლას კარ­გად ვი­ჭერ­დი.

- ბა­რი­ატ­რი­ულ ოპე­რა­ცი­ამ­დე რო­გორ მიხ­ვე­დი?

- ნე­ბის­მი­ე­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბაა რთუ­ლი, თო­რემ აქამ­დე რომ მიხ­ვალ, მერე იმ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის რე­ა­ლო­ბა­ში მოყ­ვა­ნა, უკვე თა­ვის­თა­ვად ხდე­ბა, რად­გან გუ­ლით გინ­და. 2023 წლის აგ­ვის­ტო­ში მე და ჩემი და სო­ფელ­ში ვი­ყა­ვით. ჩემს დას ვუ­თხა­რი, თბი­ლის­ში რომ ჩა­ვალთ, ექიმ­თან უნდა მი­ვი­დე, წო­ნის დაკ­ლე­ბა­ზე სე­რი­ო­ზუ­ლი ფიქ­რი უნდა და­ვი­წყო-მეთ­ქი. უცებ მო­მინ­და, სა­კუ­თა­რი თა­ვის შეც­ვლა, იმ წო­ნამ­დე მის­ვლა, რო­მელ­ზეც შეგ­ნე­ბუ­ლი ცხოვ­რე­ბის მან­ძილ­ზე არ ვყო­ფილ­ვარ, ან იმ პე­რი­ოდ­ში ვყო­ფილ­ვარ, რა პე­რი­ო­დი­და­ნაც ნაკ­ლე­ბად მახ­სოვს. ბელ­გი­ი­დან ახა­ლი ჩა­მო­სუ­ლი ვი­ყა­ვი, და­ნა­ზო­გი მქონ­და და ანა­ბა­რი გავ­ხსე­ნი, რომ გარ­კვე­უ­ლი თან­ხა და­მეგ­რო­ვე­ბი­ნა. თუ ოპე­რა­ცია დამ­ჭირ­დე­ბო­და, ფი­ნან­სუ­რად მზად ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ეს ოპე­რა­ცია იაფი არ ღირს.

- მოკ­ლედ, გო­ნე­ბა­ში მო­ამ­წი­ფე აზრი, რომ ბა­რი­ატ­რი­უ­ლი ოპე­რა­ცია გა­გე­კე­თე­ბი­ნა...

- და ანაბ­რის გახ­სნი­დან 2 კვი­რა­ში "ნა­ნუ­კას შოუს" მთა­ვარ­მა პრო­დი­უ­სერ­მა და­მი­რე­კა. და­ვით ან­დღუ­ლა­ძის კლი­ნი­კას შენ­თან ერ­თად კო­ლა­ბო­რა­ცია უნდა. ოპე­რა­ცი­ა­ზე თა­ნახ­მა თუ ხარო? ყვე­ლა­ფე­რი და­გი­ფი­ნანსდე­ბა და შენ მხო­ლოდ გა­და­ცე­მის გმი­რი იქ­ნე­ბიო.

- ასე რო­გორ და­ემ­თხვა ერ­თმა­ნეთს შენი და მათი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა... მარ­თლა უც­ნა­უ­რია...

- ალ­ბათ ისე მინ­დო­და, ისე­თი გან­წყო­ბა მქონ­და შექ­მნი­ლი, რომ უკვე სამ­ყა­როც და­მეხ­მა­რა. მერე ყვე­ლა­ფე­რი ავ­წონ-დავ­წო­ნე, ბევ­რი ვი­ფიქ­რე, ამ­დე­ნი ცხოვ­რე­ბა­ში არა­ფერ­ზე მი­ფიქ­რია. ადა­მი­ა­ნებ­თან ვალ­ში ყოფ­ნა არ მიყ­ვარს და ამ სი­კე­თეს, ამ მხარ­და­ჭე­რას რო­გორ გა­და­ვიხ­დი­დი, მათ­თან მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ვალ­ში უნდა ვიყო-თქო. ამას ვდარ­დობ­დი, რად­გან მე­გო­ნა, იმ­დენს ვერ გა­ვუ­კე­თებ­დი, რა­საც ისი­ნი მი­კე­თებ­დნენ...

- რო­გორც ვიცი, ამ გა­და­ცე­მის ანონსს მი­ლი­ო­ნი ნახ­ვა ჰქონ­და...

- კი, და­დე­ბი­დან ერთ დღე­ში მი­ლი­ო­ნი ნახ­ვა ჰქონ­და. ეს ტე­ლე­ვი­ზი­ის­თვის და გა­და­ცე­მის­თვის სა­ნატ­რე­ლი ციფ­რე­ბია... ერთი სი­ტყვით ამ ოპე­რა­ცი­ა­ზე დავ­თან­ხმდი და ეს იყო 2023 წლის სექ­ტემ­ბრის და­სა­წყი­სი. 30 ოქ­ტომ­ბერს და­მი­რე­კეს, 2 ნო­ემ­ბერს ბა­ტონ და­ვით­თან კონ­სულ­ტა­ცია მექ­ნე­ბო­და. ანა­ლი­ზებ­საც გა­ვა­კე­თებ­დით, გა­ვარ­კვევ­დით რა მჭირ­და და რა იყო გა­სავ­ლე­ლი. ეს სამ­ზა­დი­სი ერთი კვი­რი­დან 3 თვემ­დე გრძელ­დე­ბა ხოლ­მე. გა­აჩ­ნია, ვის რო­გორ სჭირ­დე­ბა. ჩემი მო­სამ­ზა­დე­ბე­ლი პე­რი­ო­დი, თა­ვის კვლე­ვე­ბით, ერთი თვე გაგ­რძელ­და. ოპე­რა­ცია 1-ელ დე­კემ­ბერს ჩა­ი­ნიშ­ნა და გა­ვი­კე­თე კი­დეც.

- ე.ი. კუ­ჭის რე­ზექ­ცია ჩა­ტარ­და, რა­საც "კუ­ჭის მოჭ­რას" ეძა­ხი­ან.

- კი, ასეა, კუ­ჭის 80% მო­იჭ­რა და დარ­ჩა 20%. ოპე­რა­ცი­ის შემ­დეგ ყვე­ლა­ფე­რი ისე­ვე რჩე­ბა, უბ­რა­ლოდ ისაა, რომ ცოტა საკ­ვე­ბით კმა­ყო­ფილ­დე­ბი. და­ნაყ­რე­ბა მალე ხდე­ბა. და­ახ­ლო­ე­ბით ერთი ბა­ნა­ნის ზო­მის კუჭი რჩე­ბა... ოპე­რა­ცია 25 წუთი გაგ­რძელ­და - ძა­ლი­ან მალე ჩა­ტარ­და. პა­რას­კევს გა­ვი­კე­თე და კვი­რას უკვე გა­მომ­წე­რეს. ყვე­ლა­ნა­ი­რი მი­თი­თე­ბა, რაც მი­თხრეს, შე­ვას­რუ­ლე. იმ დღე­ებ­ში ჩემი და და­მეხ­მა­რა, გვერ­დი­დან არ მომ­ცილ­და. ასეთ დროს სა­ჭი­როა ერთი ადა­მი­ა­ნი, ვინც შენ­ზე იზ­რუ­ნებს. მაგ­რამ ისიც იყო, რომ კვი­რას გა­მომ­წე­რეს და შემ­დეგ პა­რას­კევს უკვე სტუ­დი­ა­ში ვი­ყა­ვი, ბავ­შვებს გაკ­ვე­თილს ვუ­ტა­რებ­დი… სა­ერ­თოდ, რა­საც უფ­ლე­ბას აძ­ლევ, რომ მო­გე­რი­ოს, ყო­ველ­თვის გე­რე­ვა და გა­მარ­ცხებს. უნდა ვიბ­რძო­ლოთ, მაგ­რამ თუ დავ­მარ­ცხდე­ბით, იმ რა­ღა­ცას­თან შებ­რძო­ლე­ბუ­ლი მა­ინც ვიქ­ნე­ბით...

მოკ­ლედ, ასე ნა­კე­რე­ბით ვა­ტა­რებ­დი სტუ­დი­ა­ში გაკ­ვე­თი­ლებს, ხელი არა­ფერ­ში შე­უშ­ლია. თავს არ მი­ვე­ცი მოშ­ვე­ბის და მო­დუ­ნე­ბის უფ­ლე­ბა. კლი­ნი­კი­დან მე­სა­მე დღეს კი გა­მო­ვე­დი, მაგ­რამ მთა­ვა­რი ის იყო, 1-ელში თუ ოპე­რა­ცი­ას ვი­კე­თებ­დი, დე­და­ჩემ­მა ეს არ იცო­და. მის­თვის 5 რი­ცხვი მქონ­და ნათ­ქვა­მი. დე­დის გული რა სა­ო­ცა­რია, ოპე­რა­ცი­ის დღეს ტე­ლე­ფო­ნი არ გა­უ­ჩე­რე­ბია, ჩემს დას­თან რე­კავ­და და რე­კავ­და. რა ხდე­ბა? დაწ­ვა? რო­გორ არის? არა­და, იმ დროს ოპე­რა­ცია მი­ტარ­დე­ბო­და... არ ვუ­თხა­რი, თვი­თო­ნაც ჯან­მრთე­ლო­ბის რა­ღაც პრობ­ლე­მე­ბი ჰქონ­და და არ მინ­დო­და, ენერ­ვი­უ­ლა. სა­ერ­თოდ ასეთ რა­ღა­ცებს მე და ჩემი და თვი­თონ ვუმკლავ­დე­ბით, დე­დას არ ვა­ნერ­ვი­უ­ლებთ ხოლ­მე. ამ­ჯე­რა­დაც მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვე­ცა­დე, მის­თვის სტრე­სი ამე­რი­დე­ბი­ნა. მერე ყვე­ლა­ფე­რი რომ დას­რულ­და, იმა­ვე სა­ღა­მოს ვუ­თხა­რი, რომ ოპე­რა­ცია უკვე გა­კე­თე­ბუ­ლი მქონ­და. მა­შინ ისე არა და ახლა რომ იხ­სე­ნებს, - ეს რა გა­და­ი­ტა­ნეთ მარ­ტო­ებ­მაო...

- რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ის პრო­ცე­სი და შემ­დგომ წო­ნის კლე­ბა რო­გორ წა­ვი­და?

- ოპე­რა­ცი­ის შემ­დეგ კი გიშ­ვებთ კლი­ნი­კი­დან, მაგ­რამ 2 კვი­რის მან­ძილ­ზე ქა­ლა­ქი­დან არ უნდა გახ­ვი­დეო - ბა­ტონ­მა და­ვით­მა მი­თხრა. შე­სა­ბა­მი­სი მი­თი­თე­ბე­ბი მომ­ცა. ორი კვი­რა კი არა, თბი­ლის­ში მეტ ხან­საც ვი­ყა­ვი. ყვე­ლა­ფე­რი რომ და­ლაგ­და, სო­ფელ­ში მერე ჩა­ვე­დი. ერთ თვე­ში კი სა­ბერ­ძნეთ­ში წა­ვე­დი, კონ­ცერ­ტი მქონ­და. რაც შე­ე­ხე­ბა ოპე­რა­ცი­ის შემ­დგომ წო­ნის კლე­ბას, ეს ყვე­ლას ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი აქვს. ზოგ­მა 5-6 თვე­ში იმ­დე­ნი და­იკ­ლო, რაც მე ერთ წელ­ში. ამან ცოტა კი დამ­სტრე­სა, თუმ­ცა ეს არ არის ცუდი... ოპე­რა­ცი­ის შემ­დეგ წონა იკარ­გე­ბა და შე­სა­ბა­მი­სად სწრა­ფი კლე­ბის დროს ორ­გა­ნიზ­მიც ბევრ რა­მეს კარ­გავს, ამი­ტომ რა­ღაც თან­მხლე­ბი პრობ­ლე­მე­ბი ამ ყვე­ლა­ფერს ახ­ლავს ხოლ­მე. ჩემს შემ­თხვე­ვა­ში რად­გან დაკ­ლე­ბა ნელა მი­დი­ო­და, ყვე­ლა­ფე­რი თან­მიმ­დევ­რუ­ლად და ორ­გა­ნუ­ლად წა­ვი­და. მა­შინ კი ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი, სწრა­ფად არ მი­დის კი­ლოგ­რა­მე­ბი-მეთ­ქი, მაგ­რამ ეს კარ­გიც ყო­ფი­ლა. არც კა­ნის სტრუქ­ტუ­რა დამ­რღვე­ვია და ამ პრო­ცესს არა­ნა­ი­რი გვერ­დი­თი ეფექ­ტი არ მოჰ­ყო­ლია. კლე­ბის პრო­ცე­სი ჯერ კი­დევ მი­დის, ჯერ არ შე­ჩე­რე­ბუ­ლა, კი­დევ 15 კი­ლოგ­რა­მი უნდა და­ვიკ­ლო და ეს პრო­ცე­სი შე­იძ­ლე­ბა 2 წე­ლიც გაგ­რძელ­დეს.

- წო­ნა­ში დაკ­ლე­ბულ ბარ­ბა­რას უკვე შე­ე­გუე?

- როცა მო­ტი­ვა­ცია დიდი გაქვს, ეს ფსი­ქი­კას ვერ აზი­ა­ნებს... ახლა რომ ვაკ­ვირ­დე­ბი, მეშ­ვი­დე კლას­ში რომ ვი­ყა­ვი, იმა­ზე ნაკ­ლე­ბი წონა მაქვს, ამას­თან შე­გუ­ე­ბა ცოტა რთუ­ლია და უჩ­ვე­უ­ლოც. მხარ­ზე ხე­ლის მოს­მით ძვა­ლი რომ ვიგ­რძე­ნი, შევ­კრთი, ჩემს დას და­ვუ­ძა­ხე, მოდი, ნახე, მგო­ნი, რა­ღაც ამომ­დის-მეთ­ქი... იყო შემ­თხვე­ვა, მა­ღა­ზი­ი­დან რომ გა­მო­ვე­დი, გვერ­დით გა­ვი­წიე, ჩემი ანა­რეკ­ლი რომ და­ვი­ნა­ხე, მე­გო­ნა, სხვა მო­დი­ო­და. ბევ­რი ასე­თი რა­ღაც არის ხოლ­მე... სა­კუ­თა­რი თავი ახ­ლი­დან გა­ვი­ცა­ნი.

- 60 კი­ლოს დაკ­ლე­ბა ხუმ­რო­ბა მარ­თლა არ არის - ეს ხომ მარ­თლა ერთი ადა­მი­ა­ნია...

- კი, ასეა. ახლა იმ სტი­ლით ვცხოვ­რობ, რო­მელ სტილ­საც მა­შინ ვერ გა­ვუმკლავ­დე­ბო­დი. მე­სა­მე თვეა, დარ­ბაზ­ში ვვარ­ჯი­შობ, მწვრთნე­ლიც მყავს. ჩარ­თუ­ლი ვარ იმ პრო­ცეს­ში, რა­საც ჩემი თა­ვის შე­ნე­ბა ჰქვია, რაც არ მე­ზა­რე­ბა. სტუ­დი­ა­ში ბავ­შვებ­თან ვმუ­შა­ობ, მოს­წავ­ლე­ე­ბი 8 წლი­დან მყავს. სიმ­ღე­რებს ვწერ და ამ წელს ჩემს მსმე­ნელს, ვინც ჩემ­გან სი­ახ­ლეს ელის, კი­დევ ერთ ახალ სიმ­ღე­რას გა­ვუ­ზი­ა­რებ. ცხოვ­რე­ბის ხა­ლი­სი, ამაღ­ლე­ბუ­ლი გან­წყო­ბა, აქ­ტი­უ­რო­ბა, მი­ზან­მი­მარ­თუ­ლო­ბა ახლა კი­დევ გა­ორ­მა­გე­ბუ­ლად მაქვს.

- რა რჩე­ვას გა­უ­ზი­ა­რებ სხვებს, ვი­საც ამ კუ­თხით გარ­კვე­უ­ლი პრობ­ლე­მა აქვს...

- სხვე­ბის მა­გა­ლი­თით სა­კუ­თა­რი პრობ­ლე­მით დაძ­ლე­ვას ვერ შევ­ძლებთ. პრობ­ლე­მი­დან გა­მო­სა­ვა­ლი ყვე­ლას სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რი აქვს. ის, რომ ვი­ღა­ცამ ასე შეძ­ლო, ეს იმის გა­რან­ტია არ არის, რომ შენც ასე შეძ­ლებ, - ეს არას­წო­რი მიდ­გო­მაა. ვი­ღა­ცის ნათ­ქვამს არ უნდა და­უ­ჯე­რონ. ვინც ამ სა­კი­თხში კომ­პე­ტენ­ტუ­რია, მათ­გან უნდა მი­ი­ღონ ინ­ფორ­მა­ცია. მეც მწე­რენ, სა­კუ­თა­რი პრობ­ლე­მებ­ზე მიყ­ვე­ბი­ან - გვირ­ჩი­ეო. მე კი არა ექიმს უნდა უთხართ. დღემ­დე ამ ჩემი ოპე­რა­ცი­ის შემ­დგომ ამ­ბებს ბა­ტო­ნი და­ვი­თი მარ­თავს. კი, პრობ­ლე­მე­ბის მო­საგ­ვა­რებ­ლად კომ­პე­ტენ­ტურ ადა­მი­ა­ნებს უნდა მივ­მარ­თოთ. მა­ნამ­დე სა­კუ­თარ ორ­გა­ნიზმს უნდა მო­ვუს­მი­ნოთ. ასე რომ, გა­მო­სა­ვა­ლი ყვე­ლას­თვის სხვა­დას­ხვაა. ჩემს გულ­შე­მატ­კი­ვარს დიდი მად­ლო­ბა მინ­და გა­და­ვუ­ხა­დო.