"მუდმივად მხვდება ხალხი, ვისაც მიაჩნია, რომ ამ სფეროში ქალის ადგილი არ არის" - პირველი ქართველი გემის მექანიკოსი ქალის გზა სამოდელო სფეროდან მეზღვაურობამდე

"სამომავლო გეგმები ისევ ამ პროფესიასთან არის დაკავშირებული. მსურს, მთავარი მექანიკოსის წოდება მოვიპოვო. ღმერთის ნებით იმედი მაქვს, ეს მალე მოხდება", - გვითხრა მარიამ გურგენიშვილმა... ცოტა ხნის წინ მის შესახებ ინფორმაცია სოციალურ ქსელში გავრცელდა და დიდი აღფრთოვანებაც გამოიწვია...

მარიამ გურგენიშვილი გვესაუბრა, თუ როგორ გახდა გემის პირველი მექანიკოსი ქალი საქართველოში და რა სამომავლო გეგმები აქვს?

- მარიამ, დღევანდელი გადასახედიდან როგორ გახსენდებათ თქვენი ბავშვობა?

- ვერ ვიტყვი, რომ საუკეთესო ბავშვობა მქონდა ან ჩემს ბავშვობაში ადვილი ცხოვრება იყო, მაგრამ რაც უმთავრესია, სითბო და სიყვარული არ მაკლდა... თიანეთში დავიბადე, შვიდ წლამდე იქ ვიცხოვრე და შემდეგ ახმეტაში გადავედი. დავასრულე ახმეტის ნომერ პირველი საჯარო სკოლა... სწორედ ახმეტაში ცხოვრების დროს გამიჩნდა ამ პროფესიის ინტერესი.

უცნაურია, მაგრამ გაკვეთილი რომც მცოდნოდა, მაინც ვამბობდი, არ ვიცი-მეთქი... არ მიყვარს საჯარო გამოსვლები, ფობია მაქვს, რასაც სკოლაში ამ ფორმით ვავლენდი... რაც შეეხება ხელოვნებას, ძალიან მიყვარდა, დავდიოდი კიდეც კურსებზე - ხატვა, ქარგვა, მაკრამე და ასე შემდეგ... ხატვა მანამდე მიყვარდა, ვიდრე ხელოვნების ერთ-ერთმა მასწავლებელმა მიწასთან არ გამასწორა, რადგან სვეტიცხოვლის ტაძარი არ დავუხატე... ქიმია-ბიოლოგია კი მასწავლებლის გამო მიყვარდა...ზოგადად მასწავლებელზეა დამოკიდებული, ბავშვს საგანს შეაყვარებს თუ შეაძულებს. ძალიან ბევრი საგანი მძულდა და სწორედ მასწავლებლის გამო...

- როდის გადაწყვიტეთ ამ პროფესიას გაჰყოლოდით?

- 13 წლის ვიქნებოდი, რომ გავიგე ამ სფეროს შესახებ და გადავწყვიტე, მეც გავყოლოდი...

- როგორ მიიღო ოჯახმა თქვენი გადაწყვეტილება?

- რა თქმა უნდა გაუკვირდათ, მაგრამ ყველანაირად გვერდში დამიდგნენ... ბევრს უთქვამს, - ვერ შეძლებ სხვა პროფესია აირჩიეო, დედაჩემი კი ყოველთვის მეუბნებოდა, ნუ მოუსმენ მათ ლაპარაკს, მთავარია მოინდომო და ყველაფერს მიაღწევო.

- რა პროფესიული სასწავლებლები დაასრულეთ?

- საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტში, მანქანათმშენებლობის ფაკულტეტზე ჩავაბარე. პირველი და მეორე კურსის პირველი სემესტრი ამ უნივერსიტეტში გავიარე. შემდეგ მობილობით გადავედი ბათუმის სახელმწიფო, საზღვაო აკადემიაში, გემის მექანიკის ფაკულტეტზე. ორივე უნივერსიტეტში კურსზე ერთი გოგო ვიყავი. ორივეგან გატარებული პერიოდი ძალიან კარგად მახსენდება. ძალიან მაღალი დონის სწავლება, საუკეთესო წლები იყო..

- დღეს თუ გხვდებიან ადამიანები, რომლებიც თვლიან, რომ ეს ქალის საქმე არ არის.

- მუდმივად მხვდება და ალბათ ყოველთვის იქნება მსგავსი ტიპის ხალხი, რომლებსაც მიაჩნიათ, რომ ამ სფეროში ქალის ადგილი არ არის..

- რა გევალებათ და რამდენად რთულია ყველაფრის თავის გართმევა?

- თუ რაიმეს მიზნად დაისახავ და მოინდომებ, ყველაფერი გამოგივა, შეუძლებელი არაფერია... სამანქანე განყოფილებაში უამრავი დანადგარია, რომელიც სულ მუშაობს. თითოეულ დანადგარს ჭირდება თვალყურის დევნება, შეკეთება და ასე შემდეგ... ეს მევალება მეც და დანარჩენ მექანიკოსებსაც..

- პირველი ნაოსნობა როგორ გახსენდებათ?

- ახლაც მეცინება იმ შეგრძნებებზე, რაც პირველი ნაოსნობის დროს მქონდა. ზღვის შიშთან ერთად იმის შიშიც მქონდა, ვაითუ ვერ გამეძლო იმ ყოველდღიურობისთვის... თუმცა დღეს ისევ გემზე ვარ და ამ საქმიანობას დიდი სიყვარულით ვასრულებ..

- დღეს როგორია გემზე თქვენი ყოველდღიურობა?

- ზღვაში გასვლა ძირითადად ექვსი თვით მიწევს, მაგრამ ახლა რვა თვე შესრულდება, რაც შორეულ ნაოსნობაში ვარ... ყოველდღიურობა რუტინული ცხოვრებაა, არაფერია განსხვავებული. უფრო განსხვავება იმაშია, თუ რა საქმე გამოჩნდება

- თუ აპირებთ სხვა პროფესიაშიც ცადოთ ბედი?

- ახლა რატომღაც სხვა არაფრის კეთება არ მიზიდავს... მომავალში მანქანების ძრავის შესწავლა მინდა სიღრმისეულად და არა მარტო მანქანების. მექანიკას რა განხრებიც აქვს, ყველა განხრაში ვცდიდი ბედს.

- როგორ ახერხებთ ამდენად იდეალურად გამოიყურებოდეთ... თქვენი გარეგნობის მიხედვით სამოდელო სფეროდან არ ყოფილა შემოთავაზება?

- სხვა სფეროში ჩემი თავი ვერ წარმომიდგენია და არც სურვილი მაქვს... პირველ კურსზე რომ ვიყავი, სამოდელო სფეროში ძალები მოვსინჯე, ასევე სპორტშიც, მაგრამ მივხვდი, რომ არცერთი იყო საჩემო.

- პირად ცხოვრებაზე რას გვეტყოდით?

- ზოგადად არ მიყვარს, თავს ვარიდებ პირად ცხოვრებაზე საუბარს... არ მინდა ხალხში ზედმეტი კითხვები, რეაქციები გამოვიწვიო. ასე რომ თავს ყოველთვის მაქსიმალურად შევიკავებ, პირად ცხოვრებაზე ვისაუბრო.

- აჭარაში ძალიან ბევრი ამაყობს თქვენით. თქვენ რას იტყოდით საქართველოს ამ უმშვენიერესს მხარეზე?

- არ ვარ აჭარელი, მაგრამ ბათუმში სასწავლებლად რომ გადავედი, მეგონა წლების განმავლობაში იქ ვცხოვრობდი. მომავალშიც ვისურვებდი ისევ ბათუმში ვიცხოვრო. ყველა სეზონზე, ყველანაირად ჩემია ეს ქალაქი, ხალხიც უზომოდ თბილია.