"ამ სი­ბე­რე­ში ისე­თი დატ­ვირ­თუ­ლი ვარ, ასე იშ­ვი­ა­თად ვყო­ფილ­ვარ ახალ­გაზ­რდო­ბა­ში. ბა­ტონ ელ­დარ­თან ვარ ფილმზე "აბ­და­უბ­და“ და­კა­ვე­ბუ­ლი, ასე­ვე მი­ღე­ბენ სუ­რათ­ში "ექ­ვთი­მე თა­ყა­იშ­ვი­ლი“ და კი­დევ ერთ ახალ­გაზ­რდა რე­ჟი­სორ­თან, გი­ორ­გი ჯა­ფა­რი­ძეს­თან სე­რი­ალ­ზე ვმუ­შა­ობ, რო­მე­ლიც ექი­მებ­ზეა“ - გვე­უბ­ნე­ბა მსა­ხი­ო­ბი იმე­და კა­ხი­ა­ნი. რო­გორც აღ­ნიშ­ნავს, ამ ეტაპ­ზე შე­მოქ­მე­დე­ბი­თად ძა­ლი­ან დატ­ვირ­თუ­ლია და გვე­სა­უბ­რე­ბა რო­ლებ­ზე, რომ­ლის თა­მა­შიც ახლა უწევს. ასე­ვე იხ­სე­ნებს წარ­სულს და მის­თვის სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო რო­ლებს.

• იმე­და კა­ხი­ა­ნი:

- ელ­დარ შენ­გე­ლა­ია მე­გო­ბა­რი კა­ცია. ჩვე­ნი მე­გობ­რო­ბა 1960 წელს და­ი­წყო, რო­დე­საც ელ­დარ­მა მოს­კო­ვის კი­ნო­ა­კა­დე­მი­ა­ში სწავ­ლა და­ას­რუ­ლა და სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მო­ვი­და. პირ­ვე­ლი ფილ­მი "თეთ­რი ქა­რა­ვა­ნი“ თა­მაზ მე­ლი­ა­ვას­თან ერ­თად გა­და­ი­ღო. მა­შინ ასე იყო, პირ­ველ ფილ­მს ორ რე­ჟი­სორს აძ­ლევ­დნენ. ასე იყ­ვნენ - რეზო ჩხე­ი­ძე და თენ­გიზ აბუ­ლა­ძეც, მოს­კო­ვი­დან რომ ჩა­მო­ვიდ­ნენ, მა­თაც ერ­თობ­ლი­ვად იმუ­შა­ვეს პირ­ველ ფილმზე - "მაგ­და­ნას ლურ­ჯა“. მერე კი მუ­შა­ო­ბა თი­თო­ე­ულ­მა ცალ­კე და­ი­წყო.

მოკ­ლედ, "თეთრ ქა­რა­ვან­ში“ მოვ­ხვდი, მთა­ვარ როლი მომ­ცეს. გელა ახ­ლო­უ­რი ვი­ყა­ვი. სპარ­ტაკ ბა­ღაშ­ვი­ლი მა­მა­ჩემს თა­მა­შობ­და. მო­ხე­ვე მე­ცხვა­რე­ე­ბი ვი­ყა­ვით. ისე მოხ­და, რომ ამ ფილ­მს სამი წელი ვი­ღებ­დით. ყვე­ლა­ფე­რი ცხვარ­თან იყო და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი და ცხვა­რი სა­დაც მი­დი­ო­და, ჩვენც უკან მივ­დევ­დით. ცხვა­რი ზამ­თარ­ში ყიზ­ლარ­ში, კას­პი­ის ზღვის პი­რას ფე­ხით მი­დი­ო­და. გზას ერთი თვე იქით უნ­დო­და, ერთი თვე - აქეთ. მათი ტრან­სპორ­ტი­რე­ბა არ შე­იძ­ლე­ბო­და, რად­გან მან­ქა­ნით რომ გა­დაგ­ყავ­და, ილა­ხე­ბო­და. ამი­ტომ, ფე­ხით წა­ვე­დით ყაზ­ბეგ­ში. მახ­სოვს, კარ­გად ჩა­ვიც­ვი, გა­მო­ვე­წყე და ის ტან­საც­მე­ლი ერთი თვის მერე კას­პი­ის ზღვის პი­რას, ერთ-ერთ სო­ფელ­ში გა­ვი­ხა­დე. იმ ცხვარს მთე­ლი გა­დამ­ღე­ბი ჯგუ­ფი მივ­ყვე­ბო­დით. სა­დაც და­ღამ­დე­ბო­და, იქ მივ­რე­კავ­დით. აქე­დან და ასე და­ი­წყო ჩემი და ელ­და­რის მე­გობ­რო­ბა.

• "აბ­და­უბ­და“

მერე იყო პა­ტარ-პა­ტა­რა სა­მუ­შა­ო­ე­ბი და "სა­მა­ნიშ­ვი­ლის დე­დი­ნაც­ვლის“ გა­და­ღე­ბა­ზე და­მი­ძა­ხა. ახლა კი მი­ღებს ფილმში, რომ­ლის სცე­ნა­რი თვი­თონ და­წე­რა. რა­ღაც ლა­მა­ზად გა­და­ღე­ბუ­ლი ამ­ბა­ვია, დიდი სი­უ­ჟე­ტი არ აქვს, რომ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ვი­თარ­დე­ბო­დეს. ვთა­მა­შობთ - მე, ლეო ან­თა­ძე და გოგა პი­პი­ნაშ­ვი­ლი. უნდა ნა­ხოთ, რას ვგა­ვართ. ეს ყვე­ლა­ფე­რი მთავ­რდე­ბა იმით, რომ ამ ფილ­მის პერ­სო­ნა­ჟე­ბი ცაში მივფრი­ნავთ. მოკ­ლედ, რე­ჟი­სო­რის ფან­ტა­ზი­ე­ბია. მა­ყუ­რე­ბე­ლი ამ კად­რე­ბით სი­ა­მოვ­ნე­ბას კი მი­ი­ღებს. ფილ­მი თით­ქმის დამ­თავ­რე­ბუ­ლია, ახლა მონ­ტაჟ­ზე მუ­შა­ო­ბენ, თუმ­ცა რა­ღაც კად­რე­ბი კი­დევ იქ­ნე­ბა გა­და­სა­ღე­ბი.

ელ­დარს ვე­უბ­ნე­ბი, რომ გკი­თხოს კაც­მა, მე­გო­ბა­რი ხარ, წლე­ბია ვძმა­კა­ცობთ და ამ სი­ბე­რე­ში მო­ხუ­ცე­ბულ კაცს ცირ­კის კლო­უნს მა­თა­მა­შებ-მეთ­ქი?! აგერ კაცი, რა­მაზ ბლუ­აშ­ვი­ლი მო­ვი­და, რო­მე­ლიც ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მუ­შა­ობ­და, კავ­ში­რე­ბი აქვს ამე­რი­კა­ში, რე­ჟი­სო­რია, გა­მეც­ნო, სცე­ნა­რი მაჩ­ვე­ნა და მი­თხრა, ეს უნდა გა­და­ვი­ღოო. გავ­შა­ლე და ვნა­ხე, რომ ფილ­მი ექ­ვთი­მე თა­ყა­იშ­ვილ­ზე და ჰქვია "სან­თე­ლი ავ­დარ­ში“.

ამის მერე ელ­დარ­მა მი­თხრა, მომ­დევ­ნო ფილ­მს რომ გა­და­ვი­ღებ, აკა­დე­მი­კო­სის როლს მოგ­ცე­მო. მა­შინ გა­მო­ის­ყი­დი ყვე­ლა­ფერს-მეთ­ქი - მი­ვუ­გე. ასე ვართ შე­თან­ხმე­ბუ­ლი, რომ და­ი­წყებს ახა­ლი ფილ­მის გა­და­ღე­ბას, აკა­დე­მი­კო­სი უნდა ვიყო (იცი­ნის). ამით კი, შე­იძ­ლე­ბა სი­ტუ­ა­ცია ცოტა გა­მოს­წორ­დეს, მაგ­რამ რო­გორ შე­ვუ­რიგ­დე, არ ვიცი...

კი ვუ­საყ­ვე­დუ­რე, კლო­უ­ნი რო­გორ მა­თა­მა­შე მეთ­ქი, მაგ­რამ ელ­დარ­თან მუ­შა­ო­ბა დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბაა. ქარ­თუ­ლი კი­ნოს ცო­ცხა­ლი ლე­გენ­დაა. 91 წლის კაცი უნდა ნა­ხოთ ახლა გა­და­ღე­ბი­სას რო­გო­რია.

• ექ­ვთი­მე - ღვთის კაცი

რა­ღა­ცე­ბი წა­კი­თხუ­ლი, გა­გო­ნი­ლი მქონ­და ექ­ვთი­მე თა­ყა­იშ­ვილ­ზე. რეზო თა­ბუ­კაშ­ვი­ლის ფილ­მის გარ­და მხატ­ვრუ­ლი ფილ­მი­ცაა გა­და­ღე­ბუ­ლი, სა­დაც ექ­ვთი­მეს რეზო ჩხიკ­ვიშ­ვი­ლი თა­მა­შობს... ამ როლ­ზე ახლა მე მი­ვი­ღე მოწ­ვე­ვა და მას­ზე უარს რო­გორ ვი­ტყო­დი?! მაგ­რამ ძა­ლი­ან სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლოა. ექ­ვთი­მე სა­ო­ცა­რი რე­გა­ლი­ე­ბის ადა­მი­ა­ნია - სა­ქარ­თვე­ლოს მე­ჭურ­ჭლე­თუ­ხუ­ცე­სი, სა­ქარ­თვე­ლოს ეროვ­ნუ­ლი გმი­რი, ღვთის კაცი, წმინ­და ექ­ვთი­მე თა­ყა­იშ­ვი­ლი...

• შეხ­ვედ­რა პა­რიზ­ში

სხვა­თა შო­რის, წლე­ბის წინ, (70-ია­ნებ­ში) პა­რიზ­ში გა­და­ღე­ბა­ზე რამ­დე­ნი­მე თვე ვი­ყა­ვი, ფრან­გუ­ლი ფილ­მი კეთ­დე­ბო­და. ერთ დღეს ქუ­ჩა­ში ბა­ტო­ნი რეზო თა­ბუ­კაშ­ვი­ლი შემ­ხვდა. მან ჯი­ბი­დან ფული ამო­ი­ღო და გა­მო­მი­წო­და. ეს რა არის, ბა­ტო­ნო რეზო-მეთ­ქი? პა­რი­ზი ჩემი ქა­ლა­ქია. აქ ჩე­მი­ანს რომ ვნა­ხუ­ლობ და თან პირ­ვე­ლა­დაა, ასე­თი ჩვე­ვა მაქვს, 500 ფრანკს ვჩუქ­ნი, ჩემს სა­ხელ­ზე რამე იყი­დოს. არ გე­წყი­ნოთ, ბა­ტო­ნო რეზო, აქ ფულს მიხ­დი­ან, ამის პრობ­ლე­მა არ მაქვს და არ მინ­და, ისე ვი­ყი­დი თქვენს სა­ხელ­ზე რა­მეს-მეთ­ქი. არაო და ის 500 ფრან­კი მა­ინც მომ­ცა.

მერე ქა­ლაქ­ში წამ­ყვა და სა­ო­ცა­რი რა­ღა­ცე­ბი მაჩ­ვე­ნა. შა­ტო­ში, ქარ­თველ ემიგ­რან­ტებ­თან ვი­ყა­ვით. ლე­ვილ­ში წა­მიყ­ვა­ნა, ექ­ვთი­მეს მე­უღ­ლე ნინო პოლ­ტა­რაც­კა­ია იქ იყო დაკ­რძა­ლუ­ლი. ექ­ვთი­მეს შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ცოლი ჰყავ­და, გა­და­სა­რე­ვი ახალ­გაზ­რდა ქალი. წყვი­ლი საფ­რან­გეთ­ში გა­ჭირ­ვე­ბა­ში ცხოვ­რობ­და. საჭ­მლის ფული არ ჰქონ­დათ. ექ­ვთი­მემ თხა იყი­და და ის იყო მათი გა­დამ­რჩე­ნე­ლი. მისი რძით იკ­ვე­ბე­ბოდ­ნენ. არა­და, მთე­ლი მთავ­რო­ბა, ემიგ­რან­ტე­ბი სთხოვ­დნენ, ერთი რა­ღაც მა­ინც გავ­ყი­დო­თო. არაფ­რით თან­ხმდე­ბო­და. მერე ცოლი ავად გახ­და, გარ­კვე­უ­ლი წა­მა­ლი სჭირ­დე­ბო­და. იმ წამ­ლის­თვის ფული არ ჰქონ­დათ და ახალ­გაზ­რდა ქალი გარ­და­იც­ვა­ლა. შვი­ლი არ დარ­ჩე­ნი­ათ. ლე­ვი­ლის ქარ­თვე­ლე­ბის სა­საფ­ლაო რომ და­ვათ­ვა­ლი­ე­რეთ, მახ­სოვს, მოვ­ლი­ლი და გაკ­რი­ა­ლე­ბუ­ლი იყო, მათ შო­რის, ნინო პოლ­ტა­რაც­კა­ი­ას საფ­ლა­ვი.

- იმ ამ­ბის მერე რა­ღაც მის­ტი­კუ­რი დამ­თხვე­ვაა, მგო­ნი, რომ ექ­ვთი­მე თა­ყა­იშ­ვი­ლის როლ­ზე თქვენ მი­გიწ­ვი­ეს.

- ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, რომ ასეთ ადა­მი­ანს ვთა­მა­შობ და ასეთ პი­როვ­ნე­ბას­თან მი­წევს შე­ხე­ბა. ვგრძნობ დიდ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას. რად უნდა ამას ლა­პა­რა­კი, რომ ეს ყვე­ლას­თვის სა­ოც­ნე­ბო და კარ­გი შე­თა­ვა­ზე­ბაა. წმინ­და­ნის თა­მა­ში მი­წევს.

არის სცე­ნე­ბი, ამას მა­ყუ­რე­ბე­ლი ნა­ხავს, როცა სტა­ლინ­მა ექ­ვთი­მე ჩა­მო­იყ­ვა­ნა, აქე­დან დე­ლე­გა­ცია წა­ვი­და, დე გოლი იყო საფ­რან­გე­თის პრე­ზი­დენ­ტი და მან ყვე­ლა­ფე­რი გა­ა­კე­თა, რომ ექ­ვთი­მე აქ დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი­ყო. აქე­დან ჩა­სულ ემიგ­რან­ტე­ბის­გან შე­აგ­რო­ვა უნი­კა­ლუ­რი ნივ­თე­ბი. ყვე­ლა­ფე­რი წა­მო­ი­ღო და ჩა­მო­ვი­და. თბი­ლის­ში პირ­და­პი­რი ფრე­ნა არ იყო და თვითმფრი­ნა­ვი ირან­ში დაჯ­და. ექ­ვთი­მე და­ხე­ულ-დაგ­ლე­ჯი­ლი ტან­საც­მლი­თა და ფეხ­საც­მლით ჩა­მო­ვი­და. არა­და, დო­კუ­მენ­ტუ­რად და­ცუ­ლია, რომ ამე­რი­კის, ინ­გლი­სის, საფ­რან­გე­თის მუ­ზე­უ­მე­ბის ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბა სთხოვ­და, ექ­სპო­ნა­ტე­ბი დიდი თან­ხის სა­ნაც­ვლოდ მათ­თვის მი­ე­ყი­და. კა­ტე­გო­რი­უ­ლი წი­ნა­აღ­მდე­გი იყო - ვინ­მემ რომ ნა­ხოს, არ წაგ­ვარ­თვა­ნო. მოკ­ლედ, ყვე­ლა­ფე­რი აქ ჩა­მო­ი­ტა­ნა. სა­ქარ­თვე­ლო­ში დიდი პა­ტი­ვით მი­ი­ღეს. უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ლექ­ცი­ებს კი­თხუ­ლობ­და, ხელ­ფა­სი, პენ­სია და­ე­ნიშ­ნა და ვე­რა­ზე ნა­თე­სავ­თან ცხოვ­რობ­და. მერე დიდი თა­ნამ­დე­ბო­ბის კაც­თან ოჯახ­ში და­პა­ტი­ჟეს. რომ მი­ვი­და, ასე­თი რამ ნახა, იმ კა­ცის ცოლს, ოჯა­ხის დი­ა­სახ­ლისს, გულ­ზე თა­მარ მე­ფის ჯვა­რი ეკი­და, რო­მე­ლიც მან ჩა­მო­ი­ტა­ნა. ეს იმის ნი­შა­ნი იყო, რომ განძს "კა­გე­ბე“ და მთავ­რო­ბა იპა­რავ­და. ფილმში არის ეს სცე­ნე­ბი.

ეს რომ ექ­ვთი­მემ ნახა, ცუ­დად გახ­და და ამ­ბა­ვი გა­ახ­მა­უ­რა კი­დეც, რაც არ მო­ე­წო­ნათ და უნი­ვერ­სი­ტე­ტი­დან გა­უშ­ვეს. ასე­ვე ხმა გა­ავ­რცე­ლეს, რომ წა­ღე­ბუ­ლის ნა­ხე­ვა­რი გან­ძი არ ჩა­მო­ი­ტა­ნა. არის ორი ასე­თი სცე­ნა, და­კი­თხვა­ზე ჰყავს "კა­გე­ბეს“ უფ­როსს, გე­ნე­რალ რუ­ხა­ძეს. ის ყვე­ლა­ნა­ი­რად ცდი­ლობს, რა­ღა­ცე­ბი ათ­ქმე­ვი­ნოს და აძა­ლებს, რომ რო­გორც მათ აწყობთ, ისე თქვას. მერე მა­გი­დას­თან სხე­დან და რუ­ხა­ძე მა­გი­დას გა­და­უტ­რი­ა­ლებს, მო­ხუ­ცი ექ­ვთი­მე გა­და­ვარ­დე­ბა. გე­ნე­რა­ლი თა­ნამ­შრომ­ლებს ეუბ­ნე­ბა, ეს აქ რომ მოკ­ვდეს, არ არის სა­ჭი­რო, წა­ათ­რი­ეთ და სად­მე ქუ­ჩა­ში და­აგ­დე­თო. უკვე 89 წლის იყო და ცოტა ხან­ში გარ­და­იც­ვა­ლა კი­დეც. და­საფ­ლა­ვე­ბა­ზე ხალ­ხი ვერ მი­ვი­და.

- ცნო­ბი­ლია, რომ მის ცხე­დარს 48 კაცი მი­ა­ცი­ლებ­და...

- იმი­ტომ, რომ "კა­გე­ბე“ უყუ­რებ­და და აკონ­ტრო­ლებ­და, ვინ მო­ვი­და და წა­ვი­და. ასე­თი მძი­მე ცხოვ­რე­ბა გა­ი­ა­რა. სტა­ლი­ნი და საბ­ჭო­თა მთავ­რო­ბა მას გმი­რო­ბას რო­გორ მი­ა­ნი­ჭებ­და, ან წმინ­და­ნად ვინ აღი­ა­რებ­და?! ამი­ტომ საფ­რან­გე­თი­დან რომ ჩა­მო­იყ­ვა­ნეს, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში პრო­ფეს­ო­რად დას­ვეს და ეს იყო. მერე კი, "კა­გე­ბემ“ გა­ავ­რცე­ლა, გან­ძის ნა­ხე­ვა­რი არ ჩა­მო­ი­ტა­ნაო...

- ფილ­მი დას­რუ­ლე­ბუ­ლია?

- 70% გა­და­ღე­ბუ­ლია. ექ­ვთი­მე აქ რომ ცხოვ­რობ­და, ასე­თი სახ­ლი სა­გუ­რა­მო­ში აღ­მო­ვა­ჩი­ნეთ და იქ გვქონ­და გა­და­ღე­ბე­ბი. ერთ-ერთი პირ­ვე­ლი სცე­ნა, პა­ტი­ვით რომ ჩა­მო­იყ­ვა­ნეს და უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში "ემა­დი­ნით“ მიჰ­ყავთ და აკა­დე­მი­კო­სე­ბი - ნიკო კე­ცხო­ვე­ლი, აკა­კი შა­ნი­ძე დახ­ვდნენ, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში გა­და­ვი­ღეთ.

მა­შინ ის მან­ქა­ნა ბე­რი­ას ჰყავ­და, რო­მე­ლიც ნატო ვაჩ­ნა­ძეს აჩუ­ქა. ნატო ვაჩ­ნა­ძე პირ­ვე­ლი ქალი იყო, რომ მაგ მან­ქა­ნით თბი­ლის­ში და­დი­ო­და. ახლა ვი­ღა­ცას ძვე­ლი მან­ქა­ნე­ბის მუ­ზე­უ­მი ჰქო­ნია და ის "ემა­დი­ნი“ მის­გან ერთი დღით ვი­ქი­რა­ვეთ. რო­გორც ვიცი, კი­დევ ერთი სცე­ნა გვაქვს გა­და­სა­ღე­ბი და მოგ­ვი­წევს ისევ ქი­რა­ო­ბა. სა­ერ­თოდ ძა­ლი­ან ვნერ­ვი­უ­ლობ, რად­გან კი­ნო­ში გარ­და რე­ჟი­სო­რი­სა, არის სცე­ნა­რის ავ­ტო­რი, მსა­ხი­ო­ბი, ოპე­რა­ტო­რი, მხატ­ვა­რი, კომ­პო­ზი­ტო­რი, მაგ­რამ ფილ­მს მა­ინც რე­ჟი­სო­რი აკე­თებს და ყვე­ლა­ფე­რი მონ­ტაჟ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. რე­ჟი­სო­რი მონ­დო­მე­ბუ­ლი კა­ცია და კავ­ში­რე­ბი აქვს ამე­რი­კას­თან. გა­და­ღე­ბუ­ლი მა­სა­ლა რაც ვნა­ხე, ნორ­მა­ლუ­რია, ყვე­ლა­ფე­რი თა­ვის ად­გილ­ზეა. ალ­ბათ მა­ი­სის ბო­ლოს მოვ­რჩე­ბით ყვე­ლა­ფერს.

- ზო­გა­დად, რო­გო­რია ამ რო­ლის მი­მართ თქვე­ნი ემო­ცი­ე­ბი?

- ემო­ცი­უ­რად და ყვე­ლა­ნა­ი­რად, არ შე­იძ­ლე­ბა დიდი თა­ნაგ­რძნო­ბით, პა­ტი­ვის­ცე­მით და მოკ­რძა­ლე­ბით არ იყო. ამ­დე­ნი წე­ლია ვმუ­შა­ობ და ამ­დენ კი­ნო­ში ვყო­ფილ­ვარ, მაგ­რამ ასე­თი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა ექ­ვთი­მემ­დე ალ­ბათ მა­ინც "სა­მა­ნიშ­ვი­ლის დე­დი­ნაც­ვალ­ში“ ვიგ­რძე­ნი. დიდი ფილ­მი იყო. მა­ნა­მე კოტე მარ­ჯა­ნიშ­ვილს ჰქონ­და გა­და­ღე­ბუ­ლი, სა­დაც აკა­კი ვა­სა­ძე თა­მა­შობ­და პლა­ტონს. გარ­და ამი­სა, ეს ნა­წარ­მო­ე­ბი ყვე­ლა თე­ატ­რში იყო დად­გმუ­ლი. გა­და­ღე­ბა რომ და­ვი­წყეთ, რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში გა­სა­ო­ცა­რი წარ­მა­ტე­ბით თა­მა­შობ­დნენ. პლა­ტო­ნი გოგი გე­გეჭ­კო­რი გახ­ლდათ. ამი­ტომ, ძა­ლი­ან სა­რის­კო სა­მუ­შა­ოს შე­ვე­ჭი­დეთ, მაგ­რამ ელ­დარ­მა სწო­რად გა­და­წყვი­ტა, კო­მე­დი­ად არ უქ­ცე­ვია ის, რო­გორც ეს თე­ატ­რებ­ში ხდე­ბო­და. მარ­თლაც სა­კო­მე­დიო რა არის? დრა­მაა, აბა, რა არის?! ერთი შე­ხედ­ვით უნდა და­ი­ბა­დოს ბიჭი, რო­მელ­საც ნორ­მა­ლურ პი­რო­ბებ­ში სი­ხა­რუ­ლი და ბედ­ნი­ე­რე­ბა უნდა მოჰ­ყვეს. პლა­ტო­ნის­თვის კი უბე­დუ­რე­ბა მო­აქვს. მას სა­სა­ცი­ლოდ არ აქვს საქ­მე, ეში­ნია, არ გაჩ­ნდეს ბიჭი, თო­რემ გა­უ­ყო­ფენ იმ პა­ტა­რა მი­წის ნაგ­ლეჯს და შიმ­ში­ლით მოკ­ვდე­ბა. იწყებს სა­დე­დი­ნაც­ვლოს ძებ­ნას ორ­ნაქმრევს და უშ­ვი­ლოს. აქ სი­ტუ­ა­ცი­ე­ბია მხო­ლოდ კო­მე­დი­უ­რი და მეტი არა­ფე­რი. მოკ­ლედ, ჩემ­თვის პლა­ტო­ნის თა­მა­ში სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო იყო. ექ­ვთი­მე კი გა­ცი­ლე­ბით მე­ტია, წმინ­და­ნის და დიდი ერის­კა­ცის თა­მა­ში მი­წევს.

• ნა­ხეთ ასე­ვე:
• ულა­მა­ზე­სი მსა­ხი­ო­ბი, რო­მე­ლიც მუდ­მი­ვად სა­ჯა­რო­ო­ბას გა­ურ­ბის - რო­გორ გა­იც­ნო რე­ჟი­სო­რი მე­უღ­ლე არი­ად­ნა შენ­გე­ლა­ი­ამ: მსა­ხი­ო­ბის გზა მოს­კო­ვი­დან ქარ­თულ კი­ნომ­დე