მშვე­ნი­ე­რი გა­რეგ­ნო­ბის, ნი­ჭი­ე­რი გო­გო­ნა სა­ლი­ტა ჩუ­ბი­ნი­ძე 11 წლის წინ იუ­მო­რის­ტუ­ლი შო­უ­დან გა­იც­ნეს. მრა­ვალ­მხრი­ვი­ად სა­ინ­ტე­რე­სო სა­ლი­ტა პო­პუ­ლა­რუ­ლი მა­ლე­ვე გახ­და. მა­ყუ­რე­ბელ­მა შე­იყ­ვა­რა... ცოტა ხან­ში ოჯა­ხიც შექ­მნა, მისი მე­უღ­ლე იმ­ხა­ნად იუ­მო­რის­ტი (იმა­ვე შო­უ­დან) და უმე­ტე­სად, პრე­ზი­დენტ სა­ა­კაშ­ვი­ლის პა­რო­დის­ტი გი­ორ­გი აფ­ცი­ა­უ­რია, რო­მელ­მაც სა­ლი­ტას ხელი სთხო­ვა.

და­ქორ­წი­ნე­ბის შემ­დეგ წყვი­ლი ტე­ლე­ეკ­რა­ნი­დან მა­ლე­ვე გაქ­რა. რას საქ­მი­ა­ნობს, დროს რას უთ­მობს, რით არის და­კა­ვე­ბუ­ლი სა­ლი­ტა ჩუ­ბი­ნი­ძე დღეს, რომ­ლის ვი­დე­ოც ცოტა ხნის წინ "ტიკ-ტოკ­ზეც" გა­მოჩ­ნდა და დიდი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა გა­მო­იწ­ვია. ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე პა­სუხს მისი ინ­ტერ­ვი­უ­დან შე­ი­ტყობთ.

- ჩემი დღე­ვან­დე­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბა მა­ინც დე­დო­ბაა, ოჯა­ხი, დროს ამას ვუთ­მობ, მაგ­რამ ვცდი­ლობ, სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვი­საც მო­ვი­ცა­ლო. გან­ვი­თა­რე­ბა­ზე მუდ­მი­ვად ვზრუ­ნავ და ამ 11-12 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში არ გავ­ჩე­რე­ბულ­ვარ, ორი უნი­ვერ­სი­ტე­ტი და­ვამ­თავ­რე. ხე­ლოვ­ნე­ბათმცოდ­ნე­ო­ბას "ჯა­ვა­ხიშ­ვილ­ში" ვსწავ­ლობ­დი და კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში მუ­სი­კის ტექ­ნო­ლო­გი­ის ფა­კულ­ტე­ტი და­ვას­რუ­ლე. ესაა თა­ნა­მედ­რო­ვე ტექ­ნო­ლო­გი­ე­ბი მუ­სი­კა­ში, რაც შე­და­რე­ბით ახა­ლი ფა­კულ­ტე­ტია, რო­გორც კი კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ის და­ა­მა­ტეს, მა­შინ­ვე ჩა­ვა­ბა­რე. სულ მინ­დო­და მუ­სი­კა­ლუ­რი კუ­თხით მეტი გა­ნათ­ლე­ბა მქო­ნო­და. ასე­ვე უფ­რო­სი მას­წავ­ლე­ბე­ლიც გავ­ხდი, ანუ უფ­რო­სი მას­წავ­ლებ­ლის სტა­ტუ­სი მო­ვი­პო­ვე და შე­მიძ­ლია ხე­ლოვ­ნე­ბათმცოდ­ნე­ო­ბა ვას­წავ­ლო.

- მუ­სი­კა ვახ­სე­ნეთ და რო­გორც ვიცი, კარ­გად მღე­რი...

- ბავ­შვო­ბი­დან ვმღე­რი და აქ­ტი­უ­რი ვარ ამ სფე­რო­ში... გარ­და ამი­სა, უამ­რა­ვი ჰობი მაქვს, ჯერ ვტკბე­ბი ამ ყვე­ლაფ­რით და მათ სე­რი­ო­ზუ­ლად არ ვუდ­გე­ბი. ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე საყ­ვა­რე­ლი გა­ტა­ცე­ბაა მი­ნი­ა­ტუ­რუ­ლი ხე­ლოვ­ნე­ბა. ამ მხრივ უნდა ვი­აქ­ტი­უ­რო, რად­გან სა­ქარ­თვე­ლო­ში, რო­გორც ვხვდე­ბი, მსგავს ხე­ლოვ­ნე­ბას­თან წვდო­მა ადა­მი­ა­ნებს აქ­ტი­უ­რად არ აქვთ. არა­და, ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო და სა­სი­ა­მოვ­ნო დარ­გია. თა­ვა­დაც ვქმნი, კე­რა­მი­კუ­ლი ხე­ლოვ­ნე­ბი­თაც ვარ გა­ტა­ცე­ბუ­ლი, მი­ზი­დავს პო­ლი­მე­რუ­ლი თიხა და ეს ორი­ვე დარ­გი შეს­წავ­ლი­ლი მაქვს. მხო­ლოდ ერთი მი­მარ­თუ­ლე­ბით გან­ვი­თა­რე­ბას არ ვა­პი­რებ და ამით თა­ვის შე­ზღუდ­ვას, რა­საც ვა­კე­თებ­დი აქამ­დე, აუ­ცი­ლებ­ლად წარ­მო­ვა­ჩენ.

- "ადა­მი­ა­ნი-ან­სამ­ბლი" გა­მო­დი­ხართ...

- ასე გა­მო­დის... რო­დე­საც ერთი მი­მარ­თუ­ლე­ბით აქ­ტი­უ­რობ, შე­დე­გი მა­ლე­ვე მო­დის. ამ შემ­თხვე­ვა­ში, ბევრ რა­ღა­ცას რომ მო­ე­დე­ბი, დრო­ში იწე­ლე­ბა და შე­დე­გი გვი­ან დგე­ბა... წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ახლა ვი­ზა­ჟი­თაც და­ვინ­ტე­რეს­დი, ისე, ეს სფე­როც ყო­ველ­თვის მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. ჩემ­მა ახ­ლობ­ლებ­მა, მე­გობ­რებ­მა მი­თხრეს, რომ კარ­გად გა­მოგ­დი­სო და ცოტა გავ­თა­მამ­დი.

- რო­გორც ჩანს, ხა­ტავთ კი­დეც?

- კი, ვხა­ტავ, მაგ­რამ ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე საყ­ვა­რე­ლი საქ­მე მა­ინც სიმ­ღე­რა და სცე­ნა­ზე დგო­მაა. ამ კუ­თხი­თაც რა­ღა­ცებს ვა­პი­რებ. მი­მაჩ­ნია, რომ რი­თაც ხარ სამ­ყა­როს­გან, ღმერ­თის­გან და­ჯილ­დო­ე­ბუ­ლი, ის უნდა გა­ნა­ვი­თა­რო. უარი არ უნდა თქვა, რად­გა­ნაც უმა­დუ­რო­ბა გა­მო­დის. ამა თუ იმ ნი­ჭით როცა იბა­დე­ბი, გა­სა­ქა­ნი უნა­რებს აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა მის­ცე. მით უმე­ტეს, რომ ყო­ველ­თვის პო­ზი­ტი­უ­რი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა აქვს ხოლ­მე სცე­ნა­ზე, ვთქვათ, ჩემს გა­მოს­ვლას, სიმ­ღე­რას. თბი­ლი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა აქვს ყო­ველ­თვის მა­ყუ­რე­ბელს. არ მაქვს უფ­ლე­ბა, ჩემ­სას არ ვე­ცა­დო...

- "თქვე­ნი შოუ" იუ­მო­რის­ტუ­ლი პრო­ექ­ტი, სა­დაც გა­მოჩ­ნდით სა­ო­ცა­რი ხმით, გა­რეგ­ნო­ბით და ყუ­რა­დღე­ბა მი­იქ­ცი­ეთ. პო­პუ­ლა­რო­ბაც მალე მო­ვი­და. დღემ­დე მოგ­ყვე­ბათ ის წლე­ბი?

- ერთი წელი ნე­ბის­მი­ერ ქვე­ყა­ნა­ში ძა­ლი­ან მცი­რე დროა იმის­თვის, რომ თავი და­იმ­კვიდ­რო, მით უმე­ტეს, სა­ქარ­თვე­ლო­ში. მი­უ­ხე­და­ვად იმ ერთი წლი­სა, ყო­ველ­თვის ყველ­გან მა­ინც მცნო­ბენ, ძა­ლი­ან დიდ სით­ბოს და ყუ­რა­დღე­ბას გა­მო­ხა­ტა­ვენ. ამ დრო­ის მან­ძილ­ზე თით­ქმის არ ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, რომ ვინ­მეს ვერ ვე­ცა­ნი. რო­გორც ირ­კვე­ვა, ის ერთი წელი ამ კუ­თხით სა­ო­ცა­რი ნახ­ტო­მი აღ­მოჩ­ნდა. თუმ­ცა მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ვფიქ­რობ­დი, რომ ყვე­ლაფ­რის ნუ­ლი­დან და­წყე­ბა მო­მი­წევ­და, რად­გა­ნაც სურ­ვი­ლი გა­მიჩ­ნდა, რომ სა­კუ­თა­რი თავი წარ­მო­ვა­ჩი­ნო. მოკ­ლედ, მე­გო­ნა, ნუ­ლი­დან ვი­წყებ­დი, მაგ­რამ მე­გობ­რის მიერ ჩემ­თვის გა­და­ღე­ბულ­მა ვი­დე­ომ და შემ­დეგ "ტიკ-ტოკ­ზე" ატ­ვირ­თულ­მა, ისე­თი ემო­ცი­ე­ბი გა­მო­იწ­ვია და ისე­თი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა მოჰ­ყვა, რომ ყვე­ლა­ნა­ირ მო­ლო­დინს გა­და­ა­ჭარ­ბა. ვერ ვი­ჯე­რებ­დი...

- რა ვი­დე­ო­ზეა სა­უ­ბა­რი?

- გა­და­ღე­ბა იყო, ჩემი გა­კე­თე­ბუ­ლი გვირ­გვი­ნი და სა­ყუ­რე­ე­ბი, ბე­ჭე­დი მე­კე­თა. მინ­დო­და, გა­და­მე­ღო. მე­გო­ნა, ფო­ტო­გა­და­ღე­ბა იყო და ვი­დეო გა­და­უ­ღია. თან, მა­შინ­ვე "ტიკ-ტოკ­ზე“ ატ­ვირ­თა. აღ­მოჩ­ნდა, რომ ვი­დეო "გა­ვარ­და" და ძა­ლი­ან პო­ზი­ტი­უ­რი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა მოჰ­ყვა. კო­მენ­ტა­რე­ბი, რაც წა­ვი­კი­თხე, მათ­ში ერთი ვერ ვი­პო­ვე ისე­თი, რომ ვინ­მეს­გან და­გიც­ვა ან გა­მო­გე­სარ­ჩლოო - მე­გო­ბარ­მა მი­თხრა. გა­მი­ხარ­და ძა­ლი­ან. ამის­თვის მად­ლო­ბე­ლი ვარ.

- ალ­ბათ გწერ­დნენ, რომ გა­აქ­ტი­ურ­დი­თო...

- რო­გორც წესი, ადა­მი­ა­ნე­ბი თვი­თონ ცდი­ლო­ბენ თა­ვის დამ­კვიდ­რე­ბას და აქ პი­რი­ქი­თაა, მო­თხოვ­ნაა, რომ გა­ვაქ­ტი­ურ­დე და რა­ტო­მაც არ უნდა და­ვაკ­მა­ყო­ფი­ლო მათი მო­თხოვ­ნა. ამ შემ­თხვე­ვა­ში არის სურ­ვი­ლი და მეც თავს მხო­ლოდ ერთი კუ­თხით არ შე­ვი­ზღუ­დავ. რაც აქამ­დე მის­წავ­ლია, გა­მი­კე­თე­ბია, შე­მის­წავ­ლია, ყვე­ლა­ფერს სა­ინ­ტე­რე­სოდ მი­ვა­წო­დებ მა­ყუ­რე­ბელს - ბევ­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბა იქ­ნე­ბა.

- იუ­მო­რის­ტულ შო­უ­ში მხი­ა­რულ­თა და საზ­რი­ან­თა გუნ­დი­დან აღ­მოჩ­ნდით, იუ­მო­რი უცხო არ არის თქვენ­თვის, ამ კუ­თხით არ ფიქ­რობთ გა­აქ­ტი­უ­რე­ბას?

- რა­ტო­მაც არა, ადა­მი­ა­ნი ღია უნდა იყოს ნე­ბის­მი­ე­რი სი­ახ­ლის მი­მართ. თუკი იქ­ნე­ბა მსგავ­სი შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა, ან რა­ღაც პრო­ექ­ტი, არც ამა­ზე ვი­ტყვი უარს... ზო­გა­დად, იუ­მორს რაც შე­ე­ხე­ბა, სკო­ლის მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი, ჩემი სკო­ლის "კა­ვე­ე­ნის" გუნ­დის კა­პი­ტა­ნი რომ ვი­ყა­ვი. სა­ჩხე­რე­ში მთე­ლი იმე­რე­თის მას­შტა­ბით ჩემ­პი­ო­ნე­ბი გავ­ხდით. იქი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი ამ სფე­რო­თი და­ვინ­ტე­რეს­დი, ვი­ფიქ­რე, აქ აქ­ტი­უ­რო­ბა უინ­ტე­რე­სო არ უნდა იყოს-მეთ­ქი და მერე „თსუ“-ს კა­ვე­ენ­ში აღ­მოვ­ჩნდი. იქი­დან კი უკვე "რუს­თა­ვი 2“-ზე.

- ტე­ლე­ვი­ზი­ი­დან ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბის შო­უ­ე­ბი­დან არ ყო­ფი­ლა შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა?

- ყო­ფი­ლა, მაგ­რამ ჩემი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა იყო, ძი­რი­თა­დი დრო ბავ­შვე­ბის­თვის და­მეთ­მო. აქამ­დე ძა­ლი­ან პა­ტა­რე­ბი იყ­ვნენ და მინ­დო­და, მათ გვერ­დით ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. ახლა ცოტა წა­მო­ი­ზარ­დნენ და შე­მიძ­ლია, ცოტა ვდის­ტან­ცირ­დე.

- თუკი ეთერ­ში ხე­ლის თხოვ­ნას გა­ვიხ­სე­ნებთ, რა იყო ეს თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- რე­ა­ლუ­რად გი­ორ­გის­გან ხე­ლის თხოვ­ნა იყო კონ­ცერ­ტზე, ბორ­ჯომ­ში. გა­და­ცე­მის ამ­ბა­ვი კი ასე იყო - ერ­თმა ადა­მი­ან­მა და­ი­წყო ლექ­სის კი­თხვა, იმ ლექსზე გული ამი­ჩუყ­და, მერე ბი­ჭე­ბი ყვა­ვი­ლე­ბით რომ და­ვი­ნა­ხე, მე­გო­ნა, რომ უბ­რა­ლოდ ეს მათ­გან ჩემი მხარ­და­ჭე­რა, სი­ურპრი­ზი იყო, მაგ­რამ ბო­ლოს აღ­მოჩ­ნდა, რომ გი­ორ­გიმ ხელი მთხო­ვა.

- უკვე რამ­დე­ნი ხნია ოჯა­ხი გაქვთ?

- თერ­თმე­ტი წე­ლია. გი­ორ­გის­თვის ოჯა­ხი ყვე­ლა­ფე­რია, სრუ­ლი­ად მისი სივ­რცეა. ბავ­შვებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა მის­თვის უდი­დე­სი ბედ­ნი­ე­რე­ბაა. მზრუნ­ვე­ლი და ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი მა­მაა.

- გი­ორ­გიც აღარ ჩანს ტე­ლე­ვი­ზი­ით. რას საქ­მი­ა­ნობს?

- გი­ორ­გი აკა­დე­მი­ურ სფე­რო­შია, ლექ­ტო­რია სხვა­დას­ხვა უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში და ძი­რი­თა­დად ამ საქ­მი­ა­ნო­ბით შე­მო­ი­ფარ­გლე­ბა.

- მისი ცნო­ბი­ლი პა­რო­დია მი­ძი­ნე­ბუ­ლია?

- ამ ეტაპ­ზე აღ­მოჩ­ნდა, რომ კი.

- ბავ­შვე­ბიც გაგ­ვა­ცა­ნით?

- უფ­რო­სი გაბ­რი­ე­ლი 10 წლის არის, უმ­ცრო­სი გო­გო­ნა, ალექ­სან­დრა - 5 წლის. გაბ­რი­ე­ლი ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რია. პე­რი­ო­დუ­ლად უც­ნა­ურ და სხვა­დას­ხვა ნიჭს ავ­ლენს. საკ­მა­ოდ და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ბავ­შვია. ძა­ლი­ან ჭკვი­ა­ნია, მო­წი­ნა­ვე მოს­წავ­ლეა. მისი პრო­ექ­ტე­ბი და გა­კე­თე­ბუ­ლი ანი­მა­ცი­ე­ბი ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლია. შე­მეც­ნე­ბი­თი ანი­მა­ცი­ე­ბი აქვს, მა­გა­ლი­თად, არ­გო­ნავ­ტებ­ზე და სხვა­დას­ხვა მით­ზე აკე­თებს სას­კო­ლო პრო­ექ­ტებ­ში ანი­მა­ცი­ებს. ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რია. გო­გო­ნა არის უსაყ­ვარ­ლე­სი, ჯერ­ჯე­რო­ბით პრო­ექ­ტებ­ზე ვერ მუ­შა­ობს (ღი­მი­ლით), მაგ­რამ ეს პა­ტა­რა ადა­მი­ა­ნი იმ­ხე­ლა სით­ბოს და სიყ­ვა­რულს ას­ხი­ვებს, უდი­დე­სი სა­ჩუ­ქა­რია ჩემ­თვის. ჩემ­ზე ძა­ლი­ან არის და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, სულ ერ­თად ვართ. თვალს რო­გორც მოვ­შორ­დე­ბი, მა­შინ­ვე დე­დი­კოს ეძებს.

- ის პო­პუ­ლა­რო­ბა რომ არ მო­სუ­ლი­ყო, რაც მა­შინ თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში მო­ვი­და, რა იქ­ნე­ბო­და დღეს?

- ჩემი აზ­რით „კა­ვე­ე­ნი“ და იუ­მო­რის სფე­რო რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, მა­ინც ვეც­დე­ბო­დი და ვცდი­ლობ­დი, ჩემი თავი მხო­ლოდ სიმ­ღე­რის კუ­თხით წარ­მო­მე­ჩი­ნა. სცე­ნის­კენ მი­ვი­წევ­დი. ვერ გავ­ჩერ­დე­ბო­დი, არ არ­სე­ბობს, მუ­სი­კას ჩემ­თვის მშვი­დად და წყნა­რად ჩა­ევ­ლო. არას­დროს გავ­ჩე­რე­ბულ­ვარ, ბავ­შვო­ბი­დან სცე­ნა­ზე ვი­დე­ქი. უამ­რა­ვი ჯილ­დო მაქვს, ბევრ კონ­კურ­სზე გავ­სულ­ვარ, კარ­გი შე­დე­გით. ეს ყვე­ლა­ფე­რი კი მერე ამ­ბი­ცი­ას გი­ჩენს, მეტი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი გა­მო­ავ­ლი­ნო. რო­მე­ლი­მე პრო­ექ­ტში მა­ინც მოვ­ხვდე­ბო­დი, თუ პრო­ექ­ტში არა, ჯგუ­ფი მყავ­და. რო­კჯ­გუ­ფი და ჩვენ მა­ინც გა­ვა­კე­თებ­დით რა­მეს. ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, თუ იუ­მო­რი არ იქ­ნე­ბო­და, ამ მხრივ მა­ინც და­ვიმ­კვიდ­რებ­დი თავს. ვეც­დე­ბი, ახლა სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლებ­ში ვი­აქ­ტი­უ­რო.

მად­ლო­ბა, რომ გა­მო­მეხ­მა­უ­რეთ. 12 წლის მერე რომ გა­გახ­სენ­დე­ბათ ადა­მი­ა­ნი, მად­ლო­ბა უნდა უთხრა, აბა, რა უნდა ქნა?!. თქვენც და სა­ზო­გა­დო­ე­ბას გიხ­დით მად­ლო­ბას. მად­ლო­ბა, ვი­საც ერთხელ მა­ინც გავ­ხსე­ნე­ბი­ვარ, ინ­ტე­რე­სი გა­მო­უ­ჩე­ნია, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ არ მი­აქ­ტი­უ­რია, არ­სად გა­მოვ­ჩე­ნილ­ვარ, ბევ­რი მწერს, რომ ხში­რად გამ­ხსე­ნე­ბი­ხარ, მი­ფიქ­რია, ნე­ტავ, სად არის, რას აკე­თებ­სო? ახლა ამ ყვე­ლა­ფერ­მა იმ­ხე­ლა სტი­მუ­ლი მომ­ცა ცხოვ­რე­ბა­ში. აუ­ცი­ლებ­ლად ყვე­ლას და­უბ­რუნ­დე­ბა ეს ძა­ლი­ან პო­ზი­ტი­უ­რად.