"სულ იყო მცდელობა, რომ ჩემი მიღწევა დაეკნინებინათ, თუ ფასიანზე ხარ, გადასახადის გამო მიგიღესო... ჩემი დიდი საყრდენი მეუღლეა" - ანა ტყებუჩავას ახდენილი ოცნება, ნინას როლი და მთავარი ადამიანები

12 წელიწადია პოპულარული სერიალის "ჩემი ცოლის დაქალების" მთავარი პერსონაჟია. მსახიობ ანა ტყებუჩავას ზოგიერთი მაყურებელი, ალბათ, ნინასაც ეძახის, რადგან დამაჯერებლად თამაშობს. საინტერესო როლის შესრულება უწევს და სერიალის გულშემატკივარმაც დიდი ხანია შეიყვარა. ქუჩაში სცნობენ, აჩერებენ, ფოტოს იღებენ, უღიმიან და ეუბნებიან, რომ უყვართ.

სერიალის მანძილზე მისმა გმირმა საკმაოდ საინტერესო გზა გაიარა, არაერთი წინააღმდეგობის დაძლევა მოუხდა. ანა ნინას თანაუგრძნობს, თუმცა რაღაცებშიც არ ეთანხმება.

პოპულარულ სერიალს ამჯერად მორიგი ტაიმ-აუტის პერიოდი დაუდგა. გარკვეული დროით არხმა შეაჩერა პროექტი, თუმცა ამბობენ, რომ მაყურებელი "ჩცდ"-ს ეთერში აუცილებლად ისევ იხილავს. ამ ყველაფრის ფონზე და კიდევ მისი პერსონის ირგვლივ ანა ტყებუჩავა "ჩემი ცხოვრების მთავარი ამბების" რესპონდენტია.

სერიალი

- ვცდილობ დისტანცირებას ისეთი რაღაცებისგან, რაშიც ვერ ვერკვევი. მსახიობები არ ვართ ჩართული ამ ფინანსურ მოლაპარაკებებში. დირექტორი, პროდიუსერები, რეჟისორები ჩვენზე მეტად ნერვიულობენ... თითოეული ჩვენგანისთვის ეს სერიალი შვილივით არის, ამიტომ, როგორც არ უნდა იყოს, ბოლომდე მის გვერდში ვიქნები და უანგაროდ მეყვარება. მან ბევრი კარგი რამ მომცა - ხალხს აბედნიერებს. 12 წელია, არსებობს და, რა თქმა უნდა, ვიღაც ნაწყენიც იქნება, თუმცა, როგორც ვთქვი, ჩემთვის ბევრი ბედნიერი წუთი, სიხარული აქვს მონიჭებული. ამიტომ, მისი დახურვა იქნება, თუ დაპაუზება, - რთულია.

შენი საყვარელი საქმით ხალხი რომ შეგიყვარებს, დიდი გამართლებაა. იმედი გვაქვს, რომ სერიალი ისევ იქნება და გაგრძელდება... ან ისე იქნება, ცნობილი და საყვარელი სერიალების სეზონებს რომ ველოდებით ხოლმე...

ამ პროექტზე საკმაოდ ბევრი ადამიანი მუშაობს, მთელი საწარმოა... თავიდან საერთოდ არ გვიფიქრია, ამდენ ხანს თუ იარსებებდა. წლების მერე კი რამდენჯერმე დავმდგარვართ ასეთი "გაჩერების" წინაშე და დავსევდიანებულვართ, მაგრამ გაგრძელებულა. ისე, პირველი „გაჩერება“ ყველაზე მძიმე იყო... მოკლედ, ყოველ ასეთ ჯერზე ვამბობდი, შეყვარებულის დაშორებას ჰგავს-თქო. ამჯერად გვითხრეს, რომ მუშაობენ იმისთვის, „დაქალები“ ეთერში გავიდეს. ძირითადად დაფინანსებების პრობლემა იქმნება ხოლმე, არხს ახლაც ეს პრობლემა აქვს.

"ნინას გმირი ჩემთვის როლია"

- ეს როლი მაშინ მომცეს, როცა 22 წლის ვიყავი. თან ბავშვი შემეძინა და ეს წლები ბევრ ემოციას უკავშირდება. გარდა იმისა, რომ გავხდი პოპულარული, ჩემი ცხოვრება შეიცვალა, გამიმართლა იმაშიც, რომ ამ ჯგუფში მოვხვდი. ამასთანავე ძალიან შეიცვალა საზოგადოების დამოკიდებულება - პოპულარობა და სიყვარული მოვიდა, რომელიც ძალიან მნიშვნელოვანია. ამიტომ ვამბობ, რომ აუცილებლად გაგრძელდება სერიალი და უფრო მნიშვნელოვანი პროექტებიც უნდა იყოს, მეტი და უკეთესი შესაძლებლობების გამოსახატად.

ჩვენი სერიალი არის აბსოლუტურად ქართული, ქართულ სინამდვილეს ასახავს. ეს ყველაფერი ჩემთვის ძალიან ძვირფასია. "ჩცდ"-ს ყველანი "პირველ შვილს“ ვეძახით და მისი წარმატება სიყვარულია, რაც ამ ყველაფრის დიდი გამართლებაა. კი, ჩემი როლიც მთავარია. ჩემს გმირს, თქმა უნდა, თანავუგრძნობ, ბევრ რაღაცაშიც არ ვეთანხმები, მაგრამ ლოგიკურად მესმის მისი...

პოპულარობა

- ისეთ დროს ვუცნივარ, რომ საერთოდ ვერც წარმოვიდგენდი. ქუჩაში მიდიხარ და მოგაძახებენ, რომ უყვარხარ, გიღიმიან, ამ დროს გრძნობ, რომ საზოგადოება თითქოს შენი ნაცნობია, ყველას ნაწილი ხარ. ქურთუკი, სათვალე, თავდახრილი გავლა, არ არსებობს, ხმით მაინც მცნობენ. უკითხავთ - არ გაწუხებენ ადამიანები, ფოტოს რომ იღებენო? არ მაწუხებენ. თუ ამით შემიძლია ხალხს მადლიერება გამოვუხატო, მივესალმო და ფოტო გავიღო, როგორი უმადური და უტაქტო უნდა ვიყო, რომ უარი ვუთხრა. ამბობენ ხოლმე, გარეთ რომ გადიხარ, მუდმივად ფორმაში უნდა იყო. ხომ ვიცით, რომ ეს ყოველთვის არ ხერხდება, იმ საზოგადოებასაც რა უნდა მოვატყუოთ? ჩვენ ხომ ყველანი ადამიანები ვართ, ზოგჯერ წყალი არ არის და ვერ მოწესრიგდები, ზოგჯერ რაღაც გიშლის ხელს, შეიძლება ვარჯიშიდან მოდიხარ. ქუჩაში მაკიაჟით სიარული არ მიყვარს, ამაზეც არ მაქვს რაღაც გართულება. ვიმეორებ, შეიძლება ვიღაც ასე თვლის, რომ ყოველ დღე განსაკუთრებულად უნდა გამოიყურებოდე, მაგრამ ეს სწორი არ მგონია. ეს მიდგომა ჩვენი ცხოვრების ნაწილად არ უნდა იქცეს. ქუჩაში თამაშს ვერ დავიწყებ, რომ ჩემთან ყველაფერი დალაგებულია, იდეალურად და კარგად არის, მეც ჩვეულებრივი ადამიანი ვარ. მეც დილემების და პრობლემების წინაშე ვდგავარ, როგორც ნებისმიერი ჩვენთაგანი ამ ქვეყანაში.

"ბავშვობიდან ამ ცხოვრებაში რა მომაქვს?"

- თამაშის სურვილი. 4-5 წლის ანა რომ იყო, იმასაც თამაში უნდოდა, 7 წლისასაც - სახლში ჩემთვის რაღაც ეტიუდებს ვაკეთებდი. ოთახში მარტო რომ ვიყავი, ფილმის ნახვის შემდეგ ამა თუ იმ გმირს ვთამაშობდი. იმ ანას ჩემში დღემდე ვატარებ, მის გარეშე სრულიად წარმოუდგენელია. პირიქით, კიდევ ვფიქრობ, რომ ბევრი რამე შევუსრულო, იმიტომ რომ კარგი ბავშვი იყო.

პროფესია-მსახიობი

- სულ ვამბობ, თუ ამ პროფესიით შევძლებ, ელემენტარული გადასახადები გადავიხადო, ე.ი. უკვე კარგია. არ მაქვს ბევრი სურვილი, ამაშიც გამიმართლა. მომთხოვნი ადამიანი არ ვარ. მიყვარს განვითარება, ლამაზი ნივთები, სამოსიც, მაგრამ ამაზე არ დგას ჩემი ბედნიერება. არ ვამბობ, რომ ფინანსური უზრუნველყოფა არ არის მნიშვნელოვანი, მნიშვნელოვანია. ადამიანი როდესაც პროფესიას სწავლობს, ფიქრობს, რომ ეს მისი შემოსავლის წყარო იყოს. თუმცა ადრე მეგონა, როცა ჩავაბარებდი, ესეც საკმარისი იქნება, თუ ამ პროფესიით მუშაობის შესაძლებლობა იქნება-მეთქი... ჩვენს ქვეყანაში მგონი, ჯერ არ არის შრომის შესაფერისი ხელფასები. რა თქმა უნდა, არის უფრო მაღალანაზღაურებადი პროფესიებიც, მაგრამ მე თვითონ ვარ ჩემი პროფესია და ამაში რომ მიხდიან, ეს არის ჩემი ცხოვრების სტილი, შინაგანი გამოძახილი. ბედნიერი ვარ იმით, რომ კარგ ადამიანებთან, პროფესიონალებთან მიწევს ურთიერთობა. ეს სიამოვნებაა. ვფიქრობ, რომ პროფესიის არჩევაში არ შევმცდარვარ.

ოცნების ახდენა

- "თეატრალურში“ ჩაბარებიდან დაიწყო ჩემს ცხოვრებაში ოცნებების ახდენა. მანამდე ეს არ იყო, ან მე არ მქონდა ასეთი დამოკიდებულება. შეიძლება ითქვას, რომ მოუმზადებლად, ვინმეს დახმარების გარეშე ჩავაბარე. ერთადერთი იყო მაია დეიდა, ჩვენი ოჯახის უსაყვარლესი ახლობელი, მისი მსახიობი შვილი გემოვნების კუთხით რჩევას მაძლევდა და მისმენდა. არც იყო იმის შესაძლებლობა, რომ რაღაცებში მოვმზადებულიყავი. ჩემს ოჯახს ამაში არანაირი თანხა არ გადაუხდია. გარდა იმისა, რომ მოვხვდი ფასიან სწავლებაზე. მერე სულ იყო იმის მცდელობა, რომ ჩემი მიღწევა დაეკნინებინათ. მიდგომა ასეთი იყო - თუ ფასიანზე ხარ, გადასახადის გამო მიგიღეს. მე არ ვთვლიდი, რომ საფასურის გადახდის გამო მიმიღეს, უფრო მეტიც, თუ ვინმემ ამის გამო მიმიღო, დავამტკიცებ, რომ სულ სხვა ვარ და შემიძლია. მერე ამის დამტკიცებაში ვიყავი. ახლა ცოტა მოვდუნდი. შეცდომების უფლებაც გვაქვს. არ შეიძლება ერთმანეთს, კოლეგებს, სხვის სპექტაკლებს, საკუთარ თავსაც გამადიდებელი შუშით ვუყუროთ, რომ შეცდომის უფლება არ გვაქვს. თუ შეცდომის უფლება არ გაქვს, ეს არ არის ცოცხალი პროცესი. თუ პროცესი ცოცხალი არ არის, მაშინ ყველაფერი "დალაგებული" იქნება და სულ ერთსა და იმავეს ვითამაშებთ. არ ვიქნებით ცვლილებებისკენ, ექსპერიმენტებისკენ, სიახლეებისკენ მიდრეკილები.

მთავარი პედაგოგი

- აქ დავასახელებ ჯერ ჩემს ჯგუფს, ამას დიდი მნიშვნელობა აქვს და ჩემს პედაგოგს, ანატოლი ლობოვს, რომელმაც შეიძლება ითქვას, "თეატრალურში" "შეგვიყვანა“ და არ გამოვსულვართ იქიდან, ვიდრე არ დავამთავრეთ. მხოლოდ სწავლაზე ვიყავით ორიენტირებული. მიხარია, რომ ასე მოხდა. ამან შედეგი გამოიღო. შემდეგ იყო ნანუკა ხუსკივაძე. ასეთ შედარებას გავაკეთებ - ანატოლიმ „ანბანი“ მასწავლა და ნანუკამ „ლექსების წერა“...

"ნანუკას პროექტში "დასი" შევხვდი"

- მერე ორ სპექტაკლზე ვიმუშავეთ და ბოლოს კიდევ ერთ სპექტაკლზე... "დასიც" ჩემს ცხოვრებაში მნიშვნელოვანი პროექტი იყო. მასში მონაწილეობა რთული აღმოჩნდა, რადგან რეალითი შოუების ადამიანი არ ვარ, მაგრამ ის ჩემი ცხოვრებაში ერთგვარი ტრამპლინიც გახდა. იქ ბევრი რამ ვისწავლე ადამიანურად და როგორც მსახიობმა. იქაურმა გრაფიკმა ისე გამომწვრთნა, რომ 72-საათიანი მუშაობა შემიძლია. ახლა გორის თეატრში ვთამაშობ, მიწვეული მსახიობი ვარ - ეს არის კამიუს „გაუგებრობა,“ რომელიც ნანუკა ხუსკივაძემ დადგა. გორის თეატრიც აღმოჩენაა ამ თვალსაზრისით. ყველა სპექტაკლზე ყველა ბილეთი გაყიდულია. კარგი მაყურებელი ჰყავს და თეატრშიც პროფესიონალი გუნდია - შეკრული ხალხია. კი, საინტერესო თეატრია და მას კიდევ მეტად უნდა ყურადღების მიქცევა.

სცენის მტვერი

- ეს ვინ საიდან და როგორ მოიფიქრა, არ ვიცი, თუმცა სცენაზე მტვერი არის და ცხადია სხვა მტვერი, რომელმაც საშინელი ალერგია იცის. ზოგს უხდება და ზოგს - არა... ამ მტვერს ერთხელ რომ შეიგრძნობ, ძალიან ძნელია მასთან დაცილებას შეეგუო.

შვილები - ცხოვრების მთავარი ამბავი

- მათმა დაბადებამ მოიტანა სიყვარული, ძალიან დიდი ნებისყოფის წვრთნა, ზრუნვა... სხვათა შორის, ზრუნვა ყოველთვის აძლიერებს წინააღმდეგობების გადალახვას. ეს ყველაზე მთავარი ძალაა. ჩემი შვილები არიან 9 წლის ნენე და 6 წლის თაია ბარამიძეები. მიუხედავად იმისა, რომ მათ აღზრდაში ორივე ბებია აქტიურად არის ჩართული (ძიძა არ გვყოლია), მეც აქტიური დედა ვარ. მათი სწავლა-განათლების პროცესში და ყველაფერში ვმონაწილეობ. სხვანაირად არც წარმომიდგენია... არტისტული ბავშვები არიან, უმცროსი მეტად. ჯერ ამბობდა, მე „დედა უნდა გამოვიდეო“. რომ გაიზარდა და სპექტაკლი ნახა, მსახიობი უნდა გამოვიდეო. ერთხელ სპექტაკლს მონუსხული უყურებდა და მსახიობი რომ გამოვიდე, ამას გავაკეთებ, ამას ნიშნავსო? კი-მეთქი. თავი დამიქნია. ნენე ხატავს, რა ვიცი, ვნახოთ... მე ბევრ რამეში მართლა ჩემმა პროფესიამ გადამარჩინა. პირდაპირი და გადატანითი მნიშვნელობითაც. ამ პროფესიას დიდი ძალა სჭირდება. ამიტომ ამ ძალების მობილიზებას ჩემი ფსიქიკა მიეჩვია. ოჯახი თუ პროფესია, - იციან ხოლმე თქმა. 21-ე საუკუნეში ადამიანებმა დავამტკიცეთ, რომ კარიერა და ოჯახი თუკი გინდა, რომ გქონდეს - ერთმანეთს შეერწყმება.

მეუღლე

- მეუღლე ლევან ბარამიძე რეჟისორია. კი, ლევანი არის მთავარი შეხვედრა. ჩემი დიდი იმედი და საყრდენია. ემოციურად და მისი ფასეულობებითაც მიყვარს და მომწონს... საერთოდ დიდი მნიშვნელობა აქვს იმ ადამიანებს, ვინც ცხოვრებაში შეგხვდა...

"ფორმულა კრეატივიც“ ერთ-ერთია, ვინც დამინახა"

- ეს მნიშვნელოვანია. ბევრმა იცის თქმა, ჩემ გარეშე არაფერი იქნებოდი. მერე ჩნდება პროტესტი, მე ეს ვარ, უბრალოდ, შენ იმ მომენტში გვერდით დამიდექი. მგონია, რომ ერთი მეორესთან კავშირში არ არის. სწორ დროს რომ შეაქებ ადამიანს, შეიძლება სიტყვა უთხრა, ჩაეხუტო, ეს არის მნიშვნელოვანი. ჩემი ცხოვრებაც შეიძლება შექებიდან შექებამდე დავყოთ. ამას დიდი ძალა აქვს. ჩემ მიმართ, როგორც მსახიობის მიმართ, რეჟისორ გიორგი ლიფონავას დამოკიდებულება ასე რომ არ იყოს, როგორც არის, ძალიან ძნელი იქნებოდა ამ პროექტში ყოფნა. კი, რთული იქნებოდა, ადამიანი რომ არ გრძნობდე შენს მნიშვნელობას...