12 წე­ლი­წა­დია პო­პუ­ლა­რუ­ლი სე­რი­ა­ლის "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბის" მთა­ვა­რი პერ­სო­ნა­ჟია. მსა­ხი­ობ ანა ტყე­ბუ­ჩა­ვას ზო­გი­ერ­თი მა­ყუ­რე­ბე­ლი, ალ­ბათ, ნი­ნა­საც ეძა­ხის, რად­გან და­მა­ჯე­რებ­ლად თა­მა­შობს. სა­ინ­ტე­რე­სო რო­ლის შეს­რუ­ლე­ბა უწევს და სე­რი­ა­ლის გულ­შე­მატ­კი­ვარ­მაც დიდი ხა­ნია შე­იყ­ვა­რა. ქუ­ჩა­ში სცნო­ბენ, აჩე­რე­ბენ, ფო­ტოს იღე­ბენ, უღი­მი­ან და ეუბ­ნე­ბი­ან, რომ უყ­ვართ.

სე­რი­ა­ლის მან­ძილ­ზე მის­მა გმირ­მა საკ­მა­ოდ სა­ინ­ტე­რე­სო გზა გა­ი­ა­რა, არა­ერ­თი წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბის დაძ­ლე­ვა მო­უხ­და. ანა ნი­ნას თა­ნა­უგ­რძნობს, თუმ­ცა რა­ღა­ცებ­შიც არ ეთან­ხმე­ბა.

პო­პუ­ლა­რულ სე­რი­ალს ამ­ჯე­რად მო­რი­გი ტაიმ-აუ­ტის პე­რი­ო­დი და­უდ­გა. გარ­კვე­უ­ლი დრო­ით არ­ხმა შე­ა­ჩე­რა პრო­ექ­ტი, თუმ­ცა ამ­ბო­ბენ, რომ მა­ყუ­რე­ბე­ლი "ჩცდ"-ს ეთერ­ში აუ­ცი­ლებ­ლად ისევ იხი­ლავს. ამ ყვე­ლაფ­რის ფონ­ზე და კი­დევ მისი პერ­სო­ნის ირ­გვლივ ანა ტყე­ბუ­ჩა­ვა "ჩემი ცხოვ­რე­ბის მთა­ვა­რი ამ­ბე­ბის" რეს­პონ­დენ­ტია.

სე­რი­ა­ლი

- ვცდი­ლობ დის­ტან­ცი­რე­ბას ისე­თი რა­ღა­ცე­ბის­გან, რა­შიც ვერ ვერ­კვე­ვი. მსა­ხი­ო­ბე­ბი არ ვართ ჩარ­თუ­ლი ამ ფი­ნან­სურ მო­ლა­პა­რა­კე­ბებ­ში. დი­რექ­ტო­რი, პრო­დი­უ­სე­რე­ბი, რე­ჟი­სო­რე­ბი ჩვენ­ზე მე­ტად ნერ­ვი­უ­ლო­ბენ... თი­თო­ე­უ­ლი ჩვენ­გა­ნის­თვის ეს სე­რი­ა­ლი შვი­ლი­ვით არის, ამი­ტომ, რო­გორც არ უნდა იყოს, ბო­ლომ­დე მის გვერ­დში ვიქ­ნე­ბი და უან­გა­როდ მეყ­ვა­რე­ბა. მან ბევ­რი კარ­გი რამ მომ­ცა - ხალ­ხს აბედ­ნი­ე­რებს. 12 წე­ლია, არ­სე­ბობს და, რა თქმა უნდა, ვი­ღაც ნა­წყე­ნიც იქ­ნე­ბა, თუმ­ცა, რო­გორც ვთქვი, ჩემ­თვის ბევ­რი ბედ­ნი­ე­რი წუთი, სი­ხა­რუ­ლი აქვს მო­ნი­ჭე­ბუ­ლი. ამი­ტომ, მისი და­ხურ­ვა იქ­ნე­ბა, თუ და­პა­უ­ზე­ბა, - რთუ­ლია.

შენი საყ­ვა­რე­ლი საქ­მით ხალ­ხი რომ შე­გიყ­ვა­რებს, დიდი გა­მარ­თლე­ბაა. იმე­დი გვაქვს, რომ სე­რი­ა­ლი ისევ იქ­ნე­ბა და გაგ­რძელ­დე­ბა... ან ისე იქ­ნე­ბა, ცნო­ბი­ლი და საყ­ვა­რე­ლი სე­რი­ა­ლე­ბის სე­ზო­ნებს რომ ვე­ლო­დე­ბით ხოლ­მე...

ამ პრო­ექ­ტზე საკ­მა­ოდ ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი მუ­შა­ობს, მთე­ლი სა­წარ­მოა... თა­ვი­დან სა­ერ­თოდ არ გვი­ფიქ­რია, ამ­დენ ხანს თუ იარ­სე­ბებ­და. წლე­ბის მერე კი რამ­დენ­ჯერ­მე დავ­მდგარ­ვართ ასე­თი "გა­ჩე­რე­ბის" წი­ნა­შე და დავ­სევ­დი­ა­ნე­ბულ­ვართ, მაგ­რამ გაგ­რძე­ლე­ბუ­ლა. ისე, პირ­ვე­ლი „გა­ჩე­რე­ბა“ ყვე­ლა­ზე მძი­მე იყო... მოკ­ლედ, ყო­ველ ასეთ ჯერ­ზე ვამ­ბობ­დი, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის და­შო­რე­ბას ჰგავს-თქო. ამ­ჯე­რად გვი­თხრეს, რომ მუ­შა­ო­ბენ იმის­თვის, „და­ქა­ლე­ბი“ ეთერ­ში გა­ვი­დეს. ძი­რი­თა­დად და­ფი­ნან­სე­ბე­ბის პრობ­ლე­მა იქ­მნე­ბა ხოლ­მე, არხს ახ­ლაც ეს პრობ­ლე­მა აქვს.

"ნი­ნას გმი­რი ჩემ­თვის რო­ლია"

- ეს როლი მა­შინ მომ­ცეს, როცა 22 წლის ვი­ყა­ვი. თან ბავ­შვი შე­მე­ძი­ნა და ეს წლე­ბი ბევრ ემო­ცი­ას უკავ­შირ­დე­ბა. გარ­და იმი­სა, რომ გავ­ხდი პო­პუ­ლა­რუ­ლი, ჩემი ცხოვ­რე­ბა შე­იც­ვა­ლა, გა­მი­მარ­თლა იმა­შიც, რომ ამ ჯგუფ­ში მოვ­ხვდი. ამას­თა­ნა­ვე ძა­ლი­ან შე­იც­ვა­ლა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა - პო­პუ­ლა­რო­ბა და სიყ­ვა­რუ­ლი მო­ვი­და, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. ამი­ტომ ვამ­ბობ, რომ აუ­ცი­ლებ­ლად გაგ­რძელ­დე­ბა სე­რი­ა­ლი და უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი პრო­ექ­ტე­ბიც უნდა იყოს, მეტი და უკე­თე­სი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის გა­მო­სა­ხა­ტად.

ჩვე­ნი სე­რი­ა­ლი არის აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ქარ­თუ­ლი, ქარ­თულ სი­ნამ­დვი­ლეს ასა­ხავს. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ძვირ­ფა­სია. "ჩცდ"-ს ყვე­ლა­ნი "პირ­ველ შვილს“ ვე­ძა­ხით და მისი წარ­მა­ტე­ბა სიყ­ვა­რუ­ლია, რაც ამ ყვე­ლაფ­რის დიდი გა­მარ­თლე­ბაა. კი, ჩემი რო­ლიც მთა­ვა­რია. ჩემს გმირს, თქმა უნდა, თა­ნა­ვუგ­რძნობ, ბევრ რა­ღა­ცა­შიც არ ვე­თან­ხმე­ბი, მაგ­რამ ლო­გი­კუ­რად მეს­მის მისი...

პო­პუ­ლა­რო­ბა

- ისეთ დროს ვუც­ნი­ვარ, რომ სა­ერ­თოდ ვერც წარ­მო­ვიდ­გენ­დი. ქუ­ჩა­ში მი­დი­ხარ და მო­გა­ძა­ხე­ბენ, რომ უყ­ვარ­ხარ, გი­ღი­მი­ან, ამ დროს გრძნობ, რომ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა თით­ქოს შენი ნაც­ნო­ბია, ყვე­ლას ნა­წი­ლი ხარ. ქურ­თუ­კი, სათ­ვა­ლე, თავ­დახ­რი­ლი გავ­ლა, არ არ­სე­ბობს, ხმით მა­ინც მცნო­ბენ. უკი­თხავთ - არ გა­წუ­ხე­ბენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, ფო­ტოს რომ იღე­ბე­ნო? არ მა­წუ­ხე­ბენ. თუ ამით შე­მიძ­ლია ხალ­ხს მად­ლი­ე­რე­ბა გა­მო­ვუ­ხა­ტო, მი­ვე­სალ­მო და ფოტო გა­ვი­ღო, რო­გო­რი უმა­დუ­რი და უტაქ­ტო უნდა ვიყო, რომ უარი ვუ­თხრა. ამ­ბო­ბენ ხოლ­მე, გა­რეთ რომ გა­დი­ხარ, მუდ­მი­ვად ფორ­მა­ში უნდა იყო. ხომ ვი­ცით, რომ ეს ყო­ველ­თვის არ ხერ­ხდე­ბა, იმ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­საც რა უნდა მო­ვა­ტყუ­ოთ? ჩვენ ხომ ყვე­ლა­ნი ადა­მი­ა­ნე­ბი ვართ, ზოგ­ჯერ წყა­ლი არ არის და ვერ მო­წეს­რიგ­დე­ბი, ზოგ­ჯერ რა­ღაც გიშ­ლის ხელს, შე­იძ­ლე­ბა ვარ­ჯი­ში­დან მო­დი­ხარ. ქუ­ჩა­ში მა­კი­ა­ჟით სი­ა­რუ­ლი არ მიყ­ვარს, ამა­ზეც არ მაქვს რა­ღაც გარ­თუ­ლე­ბა. ვი­მე­ო­რებ, შე­იძ­ლე­ბა ვი­ღაც ასე თვლის, რომ ყო­ველ დღე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად უნდა გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­დე, მაგ­რამ ეს სწო­რი არ მგო­ნია. ეს მიდ­გო­მა ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბის ნა­წი­ლად არ უნდა იქ­ცეს. ქუ­ჩა­ში თა­მაშს ვერ და­ვი­წყებ, რომ ჩემ­თან ყვე­ლა­ფე­რი და­ლა­გე­ბუ­ლია, იდე­ა­ლუ­რად და კარ­გად არის, მეც ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნი ვარ. მეც დი­ლე­მე­ბის და პრობ­ლე­მე­ბის წი­ნა­შე ვდგა­ვარ, რო­გორც ნე­ბის­მი­ე­რი ჩვენ­თა­გა­ნი ამ ქვე­ყა­ნა­ში.

"ბავ­შვო­ბი­დან ამ ცხოვ­რე­ბა­ში რა მო­მაქვს?"

- თა­მა­შის სურ­ვი­ლი. 4-5 წლის ანა რომ იყო, იმა­საც თა­მა­ში უნ­დო­და, 7 წლი­სა­საც - სახ­ლში ჩემ­თვის რა­ღაც ეტი­უ­დებს ვა­კე­თებ­დი. ოთახ­ში მარ­ტო რომ ვი­ყა­ვი, ფილ­მის ნახ­ვის შემ­დეგ ამა თუ იმ გმირს ვთა­მა­შობ­დი. იმ ანას ჩემ­ში დღემ­დე ვა­ტა­რებ, მის გა­რე­შე სრუ­ლი­ად წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია. პი­რი­ქით, კი­დევ ვფიქ­რობ, რომ ბევ­რი რამე შე­ვუს­რუ­ლო, იმი­ტომ რომ კარ­გი ბავ­შვი იყო.

პრო­ფე­სია-მსა­ხი­ო­ბი

- სულ ვამ­ბობ, თუ ამ პრო­ფე­სი­ით შევ­ძლებ, ელე­მენ­ტა­რუ­ლი გა­და­სა­ხა­დე­ბი გა­და­ვი­ხა­დო, ე.ი. უკვე კარ­გია. არ მაქვს ბევ­რი სურ­ვი­ლი, ამა­შიც გა­მი­მარ­თლა. მომ­თხოვ­ნი ადა­მი­ა­ნი არ ვარ. მიყ­ვარს გან­ვი­თა­რე­ბა, ლა­მა­ზი ნივ­თე­ბი, სა­მო­სიც, მაგ­რამ ამა­ზე არ დგას ჩემი ბედ­ნი­ე­რე­ბა. არ ვამ­ბობ, რომ ფი­ნან­სუ­რი უზ­რუნ­ველ­ყო­ფა არ არის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. ადა­მი­ა­ნი რო­დე­საც პრო­ფე­სი­ას სწავ­ლობს, ფიქ­რობს, რომ ეს მისი შე­მო­სავ­ლის წყა­რო იყოს. თუმ­ცა ადრე მე­გო­ნა, როცა ჩა­ვა­ბა­რებ­დი, ესეც საკ­მა­რი­სი იქ­ნე­ბა, თუ ამ პრო­ფე­სი­ით მუ­შა­ო­ბის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა იქ­ნე­ბა-მეთ­ქი... ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში მგო­ნი, ჯერ არ არის შრო­მის შე­სა­ფე­რი­სი ხელ­ფა­სე­ბი. რა თქმა უნდა, არის უფრო მა­ღა­ლა­ნა­ზღა­უ­რე­ბა­დი პრო­ფე­სი­ე­ბიც, მაგ­რამ მე თვი­თონ ვარ ჩემი პრო­ფე­სია და ამა­ში რომ მიხ­დი­ან, ეს არის ჩემი ცხოვ­რე­ბის სტი­ლი, ში­ნა­გა­ნი გა­მო­ძა­ხი­ლი. ბედ­ნი­ე­რი ვარ იმით, რომ კარგ ადა­მი­ა­ნებ­თან, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლებ­თან მი­წევს ურ­თი­ერ­თო­ბა. ეს სი­ა­მოვ­ნე­ბაა. ვფიქ­რობ, რომ პრო­ფე­სი­ის არ­ჩე­ვა­ში არ შევ­მცდარ­ვარ.

ოც­ნე­ბის ახ­დე­ნა

- "თე­ატ­რა­ლურ­ში“ ჩა­ბა­რე­ბი­დან და­ი­წყო ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ოც­ნე­ბე­ბის ახ­დე­ნა. მა­ნამ­დე ეს არ იყო, ან მე არ მქონ­და ასე­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ მო­უმ­ზა­დებ­ლად, ვინ­მეს დახ­მა­რე­ბის გა­რე­შე ჩა­ვა­ბა­რე. ერ­თა­დერ­თი იყო მაია დე­ი­და, ჩვე­ნი ოჯა­ხის უსაყ­ვარ­ლე­სი ახ­ლო­ბე­ლი, მისი მსა­ხი­ო­ბი შვი­ლი გე­მოვ­ნე­ბის კუ­თხით რჩე­ვას მაძ­ლევ­და და მის­მენ­და. არც იყო იმის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, რომ რა­ღა­ცებ­ში მოვმზა­დე­ბუ­ლი­ყა­ვი. ჩემს ოჯახს ამა­ში არა­ნა­ი­რი თან­ხა არ გა­და­უხ­დია. გარ­და იმი­სა, რომ მოვ­ხვდი ფა­სი­ან სწავ­ლე­ბა­ზე. მერე სულ იყო იმის მცდე­ლო­ბა, რომ ჩემი მიღ­წე­ვა და­ეკ­ნი­ნე­ბი­ნათ. მიდ­გო­მა ასე­თი იყო - თუ ფა­სი­ან­ზე ხარ, გა­და­სა­ხა­დის გამო მი­გი­ღეს. მე არ ვთვლი­დი, რომ სა­ფა­სუ­რის გა­დახ­დის გამო მი­მი­ღეს, უფრო მე­ტიც, თუ ვინ­მემ ამის გამო მი­მი­ღო, და­ვამ­ტკი­ცებ, რომ სულ სხვა ვარ და შე­მიძ­ლია. მერე ამის დამ­ტკი­ცე­ბა­ში ვი­ყა­ვი. ახლა ცოტა მოვ­დუნ­დი. შეც­დო­მე­ბის უფ­ლე­ბაც გვაქვს. არ შე­იძ­ლე­ბა ერ­თმა­ნეთს, კო­ლე­გებს, სხვის სპექ­ტაკ­ლებს, სა­კუ­თარ თავ­საც გა­მა­დი­დე­ბე­ლი შუ­შით ვუ­ყუ­როთ, რომ შეც­დო­მის უფ­ლე­ბა არ გვაქვს. თუ შეც­დო­მის უფ­ლე­ბა არ გაქვს, ეს არ არის ცო­ცხა­ლი პრო­ცე­სი. თუ პრო­ცე­სი ცო­ცხა­ლი არ არის, მა­შინ ყვე­ლა­ფე­რი "და­ლა­გე­ბუ­ლი" იქ­ნე­ბა და სულ ერ­თსა და იმა­ვეს ვი­თა­მა­შებთ. არ ვიქ­ნე­ბით ცვლი­ლე­ბე­ბის­კენ, ექ­სპე­რი­მენ­ტე­ბის­კენ, სი­ახ­ლე­ე­ბის­კენ მიდ­რე­კი­ლე­ბი.

მთა­ვა­რი პე­და­გო­გი

- აქ და­ვა­სა­ხე­ლებ ჯერ ჩემს ჯგუფს, ამას დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს და ჩემს პე­და­გოგს, ანა­ტო­ლი ლო­ბოვს, რო­მელ­მაც შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, "თე­ატ­რა­ლურ­ში" "შეგ­ვიყ­ვა­ნა“ და არ გა­მოვ­სულ­ვართ იქი­დან, ვიდ­რე არ და­ვამ­თავ­რეთ. მხო­ლოდ სწავ­ლა­ზე ვი­ყა­ვით ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი. მი­ხა­რია, რომ ასე მოხ­და. ამან შე­დე­გი გა­მო­ი­ღო. შემ­დეგ იყო ნა­ნუ­კა ხუს­კი­ვა­ძე. ასეთ შე­და­რე­ბას გა­ვა­კე­თებ - ანა­ტო­ლიმ „ან­ბა­ნი“ მას­წავ­ლა და ნა­ნუ­კამ „ლექ­სე­ბის წერა“...

"ნა­ნუ­კას პრო­ექ­ტში "დასი" შევ­ხვდი"

- მერე ორ სპექ­ტაკლზე ვი­მუ­შა­ვეთ და ბო­ლოს კი­დევ ერთ სპექ­ტაკლზე... "და­სიც" ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი პრო­ექ­ტი იყო. მას­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა რთუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა, რად­გან რე­ა­ლი­თი შო­უ­ე­ბის ადა­მი­ა­ნი არ ვარ, მაგ­რამ ის ჩემი ცხოვ­რე­ბა­ში ერ­თგვა­რი ტრამ­პლი­ნიც გახ­და. იქ ბევ­რი რამ ვის­წავ­ლე ადა­მი­ა­ნუ­რად და რო­გორც მსა­ხი­ობ­მა. იქა­ურ­მა გრა­ფიკ­მა ისე გა­მომ­წვრთნა, რომ 72-სა­ა­თი­ა­ნი მუ­შა­ო­ბა შე­მიძ­ლია. ახლა გო­რის თე­ატ­რში ვთა­მა­შობ, მიწ­ვე­უ­ლი მსა­ხი­ო­ბი ვარ - ეს არის კა­მი­უს „გა­უ­გებ­რო­ბა,“ რო­მე­ლიც ნა­ნუ­კა ხუს­კი­ვა­ძემ დად­გა. გო­რის თე­ატ­რიც აღ­მო­ჩე­ნაა ამ თვალ­საზ­რი­სით. ყვე­ლა სპექ­ტაკლზე ყვე­ლა ბი­ლე­თი გა­ყი­დუ­ლია. კარ­გი მა­ყუ­რე­ბე­ლი ჰყავს და თე­ატ­რშიც პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი გუნ­დია - შეკ­რუ­ლი ხალ­ხია. კი, სა­ინ­ტე­რე­სო თე­ატ­რია და მას კი­დევ მე­ტად უნდა ყუ­რა­დღე­ბის მიქ­ცე­ვა.

სცე­ნის მტვე­რი

- ეს ვინ სა­ი­დან და რო­გორ მო­ი­ფიქ­რა, არ ვიცი, თუმ­ცა სცე­ნა­ზე მტვე­რი არის და ცხა­დია სხვა მტვე­რი, რო­მელ­მაც სა­ში­ნე­ლი ალერ­გია იცის. ზოგს უხ­დე­ბა და ზოგს - არა... ამ მტვერს ერთხელ რომ შე­იგ­რძნობ, ძა­ლი­ან ძნე­ლია მას­თან და­ცი­ლე­ბას შე­ე­გუო.

შვი­ლე­ბი - ცხოვ­რე­ბის მთა­ვა­რი ამ­ბა­ვი

- მათ­მა და­ბა­დე­ბამ მო­ი­ტა­ნა სიყ­ვა­რუ­ლი, ძა­ლი­ან დიდი ნე­ბის­ყო­ფის წვრთნა, ზრუნ­ვა... სხვა­თა შო­რის, ზრუნ­ვა ყო­ველ­თვის აძ­ლი­ე­რებს წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბე­ბის გა­და­ლახ­ვას. ეს ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი ძა­ლაა. ჩემი შვი­ლე­ბი არი­ან 9 წლის ნენე და 6 წლის თაია ბა­რა­მი­ძე­ე­ბი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მათ აღ­ზრდა­ში ორი­ვე ბე­ბია აქ­ტი­უ­რად არის ჩარ­თუ­ლი (ძიძა არ გვყო­ლია), მეც აქ­ტი­უ­რი დედა ვარ. მათი სწავ­ლა-გა­ნათ­ლე­ბის პრო­ცეს­ში და ყვე­ლა­ფერ­ში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ. სხვა­ნა­ი­რად არც წარ­მო­მიდ­გე­ნია... არ­ტის­ტუ­ლი ბავ­შვე­ბი არი­ან, უმ­ცრო­სი მე­ტად. ჯერ ამ­ბობ­და, მე „დედა უნდა გა­მო­ვი­დეო“. რომ გა­ი­ზარ­და და სპექ­ტაკ­ლი ნახა, მსა­ხი­ო­ბი უნდა გა­მო­ვი­დეო. ერთხელ სპექ­ტაკლს მო­ნუს­ხუ­ლი უყუ­რებ­და და მსა­ხი­ო­ბი რომ გა­მო­ვი­დე, ამას გა­ვა­კე­თებ, ამას ნიშ­ნავ­სო? კი-მეთ­ქი. თავი და­მიქ­ნია. ნენე ხა­ტავს, რა ვიცი, ვნა­ხოთ... მე ბევრ რა­მე­ში მარ­თლა ჩემ­მა პრო­ფე­სი­ამ გა­და­მარ­ჩი­ნა. პირ­და­პი­რი და გა­და­ტა­ნი­თი მნიშ­ვნე­ლო­ბი­თაც. ამ პრო­ფე­სი­ას დიდი ძალა სჭირ­დე­ბა. ამი­ტომ ამ ძა­ლე­ბის მო­ბი­ლი­ზე­ბას ჩემი ფსი­ქი­კა მი­ეჩ­ვია. ოჯა­ხი თუ პრო­ფე­სია, - იცი­ან ხოლ­მე თქმა. 21-ე სა­უ­კუ­ნე­ში ადა­მი­ა­ნებ­მა და­ვამ­ტკი­ცეთ, რომ კა­რი­ე­რა და ოჯა­ხი თუკი გინ­და, რომ გქონ­დეს - ერ­თმა­ნეთს შე­ერ­წყმე­ბა.

მე­უღ­ლე

- მე­უღ­ლე ლე­ვან ბა­რა­მი­ძე რე­ჟი­სო­რია. კი, ლე­ვა­ნი არის მთა­ვა­რი შეხ­ვედ­რა. ჩემი დიდი იმე­დი და საყ­რდე­ნია. ემო­ცი­უ­რად და მისი ფა­სე­უ­ლო­ბე­ბი­თაც მიყ­ვარს და მომ­წონს... სა­ერ­თოდ დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს იმ ადა­მი­ა­ნებს, ვინც ცხოვ­რე­ბა­ში შეგ­ხვდა...

"ფორ­მუ­ლა კრე­ა­ტი­ვიც“ ერთ-ერ­თია, ვინც და­მი­ნა­ხა"

- ეს მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. ბევ­რმა იცის თქმა, ჩემ გა­რე­შე არა­ფე­რი იქ­ნე­ბო­დი. მერე ჩნდე­ბა პრო­ტეს­ტი, მე ეს ვარ, უბ­რა­ლოდ, შენ იმ მო­მენ­ტში გვერ­დით და­მი­დე­ქი. მგო­ნია, რომ ერთი მე­ო­რეს­თან კავ­შირ­ში არ არის. სწორ დროს რომ შე­ა­ქებ ადა­მი­ანს, შე­იძ­ლე­ბა სი­ტყვა უთხრა, ჩა­ე­ხუ­ტო, ეს არის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი. ჩემი ცხოვ­რე­ბაც შე­იძ­ლე­ბა შე­ქე­ბი­დან შე­ქე­ბამ­დე დავ­ყოთ. ამას დიდი ძალა აქვს. ჩემ მი­მართ, რო­გორც მსა­ხი­ო­ბის მი­მართ, რე­ჟი­სორ გი­ორ­გი ლი­ფო­ნა­ვას და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ასე რომ არ იყოს, რო­გორც არის, ძა­ლი­ან ძნე­ლი იქ­ნე­ბო­და ამ პრო­ექ­ტში ყოფ­ნა. კი, რთუ­ლი იქ­ნე­ბო­და, ადა­მი­ა­ნი რომ არ გრძნობ­დე შენს მნიშ­ვნე­ლო­ბას...