"მინ­და და ვა­პი­რებ ბუ­ბას შე­სა­ხებ წიგ­ნი დავ­წე­რო. ვი­ტყვი ბევრ ისეთს, რაც მას­ზე ხალ­ხმა არ იცის... 22 წელი ამ ადა­მი­ა­ნის გვერ­დით ვი­მუ­შა­ვე, ეს ჩემ­თვის დიდი პა­ტი­ვი იყო" - გვე­უბ­ნე­ბა პრო­დი­უ­სე­რი სოსო აბ­ზი­ა­ნი­ძე, რო­მელ­მაც ორ ათწლე­ულ­ზე მეტი ბუბა კი­კა­ბი­ძის გვერ­დით გა­ა­ტა­რა. რა იყო ეს წლე­ბი მის­თვის, რო­გორ გახ­და მისი პრო­დი­უ­სე­რი და რო­გო­რია ცხოვ­რე­ბა ბუ­ბას გა­რე­შე, ამ თე­მა­ზე AMBEBI.GE-სთვის მი­ცე­მუ­ლი ინ­ტერ­ვი­უ­დან შე­ი­ტყობთ.

სოსო აბ­ზი­ა­ნი­ძე:

- თა­ვი­დან „ორე­რას“ ვხელ­მძღვა­ნე­ლობ­დი. 5 წლის დაშ­ლი­ლი და უმოქ­მე­დო ან­სამ­ბლი გა­ვა­ერ­თი­ა­ნე და მო­ბი­ლუ­რი გავ­ხა­დე. იყო ბევ­რი კონ­ცერ­ტი... ერთხელ მოს­კოვ­ში ჩა­წე­რა­ზე ვი­ყა­ვით და იქ შემ­თხვე­ვით ბუბა მო­ვი­და. პი­რის­პირ პირ­ვე­ლად შევხდი... მერე ბე­ლო­რუს­ში, პო­პუ­ლა­რულ შლა­გერ­ზე „სლო­ვი­ანსკი ბა­ზა­რი“ „ორე­რა“ მყავ­და ჩაყ­ვა­ნი­ლი, სა­დაც ბუბა მოს­კო­ვი­დან თა­ვის პრო­დი­უ­სერ­თან ერ­თად ჩა­მო­ვი­და, ჩვე­ნი შეხ­ვედ­რა იქაც მოხ­და... მოგ­ვი­ა­ნე­ბით მა­ესტრო რო­ბერტ ბარ­ძი­მაშ­ვი­ლი გარ­და­იც­ვა­ლა. მას­თან ახლო ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­და. იმ დროს ბუბა თბი­ლის­ში იმ­ყო­ფე­ბო­და, ბა­ტო­ნი რო­ბერ­ტი და­ა­ფა­სა და კო­ლე­გის­თვის პა­ტი­ვი რომ ეცა, ბევ­რი რამ გა­ა­კე­თა. დი­დუ­ბის პან­თე­ონ­ში გვინ­დო­და, რომ დაკ­რძა­ლუ­ლი­ყო და მა­შინ­დელ კულ­ტუ­რის მი­ნის­ტრთან, სე­სი­ლი გო­გი­ბე­რი­ძეს­თან თხოვ­ნით ბუბა, ნუგ­ზარ ერ­გემ­ლი­ძე და მე მი­ვე­დით. პან­თე­ო­ნი და­ხუ­რუ­ლი­აო - ქალ­ბა­ტონ­მა სე­სი­ლიმ, მაგ­რამ მოგ­ვი­ა­ნე­ბით მოგ­ვა­წო­და ინ­ფორ­მა­ცია, რომ ად­გი­ლი გა­მო­ი­ძებ­ნაო... მერე ბუ­ბას ოპე­რა­ში სამი კონ­ცერ­ტი შევ­თა­ვა­ზე. 15 წე­ლია სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ ვყო­ფილ­ვარ და რის­კია, გა­გი­ჭირ­დე­ბაო. ავი­ღებ ჩემს თავ­ზე-მეთ­ქი. სა­მი­ვე კონ­ცერ­ტი ანშლა­გით ჩა­ტარ­და. ხალ­ხს ბუბა მო­ნატ­რე­ბუ­ლი ჰყავ­და. ერთი კვი­რის შემ­დეგ სა­დღაც სუფ­რას­თან მოვ­ხვდით და იქ მი­თხრა, - ბიჭო (მა­შინ ბიჭი ვი­ყა­ვი) მოდი, იყა­ვი ჩემ­თან. წე­სი­ე­რი და ჭკვი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნი ხარ... სი­ა­მოვ­ნე­ბით დავ­თან­ხმდი... ჰოდა, წა­ვი­და და წა­ვი­და კონ­ცერ­ტე­ბი.

- ბუბა კი­კა­ბი­ძე ვარ­სკვლა­ვი იყო. თით­ქმის ყვე­ლა თა­ო­ბის საყ­ვა­რე­ლი მომ­ღე­რა­ლი. რა ვარ­სკვლა­ვუ­რი მო­თხოვ­ნე­ბი ჰქონ­და მას პრო­დი­უ­სერ­თან?

ასევე დაგაინტერესებთ

16:41 / 28-10-2023

"ალ ჯაზირას" ჟურნალისტის უდიდესი ტრაგედია: მან აფეთქებისას დაკარგა ცოლი, ვაჟი, ქალიშვილი და შვილიშვილი - ის მომხდარიდან 24 საათზე ნაკლებ დროში დაბრუნდა პირდაპირ ეთერში

- ვარ­სკვლა­ვი ხარო, რომ ვე­ტყო­დი, არ მოს­წონ­და - "მე, ბიჭო, ეგე­თი რა­ღა­ცე­ბი არ მინ­და“. არ უყ­ვარ­და დაც­ვით სი­ა­რუ­ლი, გა­ცი­ლე­ბა, გა­მო­ცი­ლე­ბა... აე­რო­პორ­ტში ყვა­ვი­ლე­ბით რომ ხვდე­ბოდ­ნენ, არც ეს სი­ა­მოვ­ნებ­და. ძა­ლი­ან უბ­რა­ლო ადა­მი­ა­ნი იყო... ერთხელ კი­ში­ნი­ოვ­ში კონ­ცერ­ტი გვქონ­და, სცე­ნა რა­ღაც­ნა­ი­რად ცა­რი­ე­ლი იყო. მი­თხრა, მუ­შე­ბი შე­ი­გუ­ლე, იქ­ნებ რამე ძვე­ლი დე­კო­რა­ცი­ე­ბი ჰქონ­დეთ, სცე­ნა გა­ა­წყო­ნო. მი­ვე­დი მათ ხელ­მძღვა­ნელ­თან... რო­დე­საც ყვე­ლა­ფე­რი გა­ე­წყო, მზად არის-მეთ­ქი? - ვუ­თხა­რი. ჰოო? წამო, ვნა­ხო­თო. ვნა­ხეთ. მო­ე­წო­ნა. „ბიჭო, წადი მა­ღა­ზი­ა­ში, 3-4 ბოთ­ლი არა­ყი იყი­დე, თა­ვის ყვე­ლაფ­რით და ბი­ჭებს მი­უ­ტა­ნეო“. ვი­ყი­დე, შე­ვუ­ტა­ნე, გა­უ­ხარ­დათ. მათ­თან ოთახ­ში ბუ­ბაც შე­ვი­და. ყვე­ლას ხელი ჩა­მო­არ­თვა და აბა, და­ას­ხით და და­მის­ხი­თო. და­ას­ხეს, მად­ლო­ბა გა­და­უ­ხა­და... ერთი პი­როვ­ნე­ბა, ტე­ლე­ფო­ნით ხელ­ში, სამი მეტ­რის მო­შო­რე­ბით ტე­ლე­ფონ­ზე ლა­პა­რა­კობ­და, ყუ­რა­დღე­ბას არ გვაქ­ცევ­და. ჩვენ­თან რა­ტომ არ მო­დი­ხა­რო, შე­ეხ­მი­ა­ნა. მან ბო­დი­ში მო­ი­ხა­და და ბუ­ბას­თან დად­გა. რა ხდე­ბაო? მა­მა­ჩემს ვე­უბ­ნე­ბი, რომ აქ ვახ­ტანგ კი­კა­ბი­ძეა და არ მი­ჯე­რებ­სო. მო­იყ­ვა­ნე მა­მა­შე­ნიო. არ შე­უძ­ლია, ლო­გი­ნი­დან ვერ დგე­ბაო. მო­მე­ცი ტე­ლე­ფო­ნიო. მერე იმ კაცს 15 წუთი ელა­პა­რა­კა... ასე­თი და მსგავ­სი შემ­თხვე­ვა ბევ­რი ყო­ფი­ლა. მოლ­და­ვე­ლე­ბი მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, სხვა ვარ­სკვლა­ვე­ბი რომ ჩა­მო­დი­ან, დაც­ვა ახ­ლავთ და ახ­ლოს არ გვი­კა­რე­ბენ, ვახ­ტანგ კონ­სტან­ტი­ნო­ვი­ჩი რო­გო­რი უბ­რა­ლო­აო.

- ბოლო დროს ავად­მყო­ფობ­და, მაგ­რამ სცე­ნას მა­ინც არ ღა­ლა­ტობ­და...

- კი, ორ­შა­ბა­თი, ოთხშა­ბა­თი, პა­რას­კე­ვი დი­ა­ლიზ­ზე იყო. სა­კონ­ცერ­ტოდ ამ დღე­ებს არ ვნიშ­ნავ­დი... საკ­მა­ოდ მო­თხოვ­ნა­დი იყო, უცხო­ე­თი­დან თვე­ში - 2-3 მოწ­ვე­ვა გვქონ­და. პრი­ვა­ტუ­ლი კონ­ცერ­ტე­ბი, ევ­რო­პი­დან და­წყე­ბუ­ლი, ბევრ ქვე­ყა­ნა­ში ჰქონ­და. უკ­რა­ი­ნა­ში გას­ტრო­ლებს უწყვეტ რე­ჟიმ­ში მარ­თავ­და... უკ­რა­ი­ნის ყვე­ლა პრე­ზი­დენ­ტი მას­თან და­ახ­ლო­ე­ბას ცდი­ლობ­და. იუშ­ჩენ­კომ სახ­ლში და­პა­ტი­ჟა, კი­ე­ვის სი­ახ­ლო­ვეს, სა­დაც სა­კუ­თა­რი ტბა ჰქონ­და. ითევ­ზა­ვა და რომ მი­ვე­დით, იმ თევ­ზით ბუ­ბას სა­კუ­თა­რი ხე­ლით უხა მო­უ­ხარ­შა. ასე მას­თან არა­ერ­თი ქვეყ­ნის პრე­ზი­დენ­ტი მოქ­ცე­უ­ლა... მიშა სა­ა­კაშ­ვილ­თან რომ მე­გობ­რობ­და, ეს ცნო­ბი­ლი ამ­ბა­ვია. ერთხე­ლაც აზერ­ბა­ი­ჯა­ნის ერთ-ერთ ქა­ლაქ­ში ბუბა დი­ა­ლიზს იკე­თებ­და. რომ გა­ი­გეს, ბუბა სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში წევ­სო, სა­ნა­ხა­ვად ლა­მის მთე­ლი ქა­ლა­ქი მო­ვი­და. მერე და­ვი­ნა­ხე, კარ­თან ვი­ღაც ქალი იდგა და ცრემ­ლე­ბი მოს­დი­ო­და. რუ­სუ­ლად ვკი­თხე, მაგ­რამ ქარ­თუ­ლად მი­პა­სუ­ხა, - ინ­გი­ლო ვარო. რა­ტომ ტი­რით-მეთ­ქი? 14 წლის გოგო მო­ვიყ­ვა­ნე, დღეს დი­ა­ლიზს პირ­ვე­ლად უკე­თე­ბენ, ტი­რის და ძა­ლი­ან ნერ­ვი­უ­ლობს. ბუ­ბას ნახ­ვა მინ­დაო. შე­ვე­დი, ვუ­თხა­რი ეს ამ­ბა­ვი. - ბიჭო, წა­მიყ­ვა­ნე, შე­ვალ ბავ­შვის პა­ლა­ტა­შიო. შე­ვი­და და­ა­წყნა­რა, მო­ე­ფე­რა. მე ბე­ბე­რი კაცი ვარ, შენ - 14 წლის გო­გო­ნა. 2-3 წე­ლი­წად­ში ისეთ რა­ღა­ცას გა­მო­ი­გო­ნე­ბენ, თირკმე­ლიც არ დაგ­ჭირ­დე­ბაო... იქვე ექიმს უთხრა, ყუ­რა­დღე­ბა არ მო­აკ­ლო­თო... სხვა­თა შო­რის, კონ­ცერ­ტმა აცო­ცხლა... დი­ა­ლიზს ვინც იკე­თებს, ცოტა დეპ­რე­სი­უ­ლი ხდე­ბა, გა­რეთ გა­მოს­ვლა არ უნდა და ჩა­კე­ტილ ცხოვ­რე­ბას ეწე­ვა. ბუბა დი­ა­ლი­ზის შემ­დეგ სცე­ნა­ზე რომ ავი­დო­და, თით­ქოს სხვა ადა­მი­ა­ნი ხდე­ბო­და. ვერ იტყო­დი, რომ ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მა ჰქონ­და. მის­თვის სცე­ნა სი­ცო­ცხლე იყო.

- რა ის­წავ­ლეთ მის­გან?

- ბუბა კა­ცო­ბის აკა­დე­მია იყო. არა­ფე­რი ეშ­ლე­ბო­და. ერ­თმა­ნეთს კარ­გად გა­ვუ­გეთ... არ გვი­კა­მა­თია. თუ მარ­თა­ლი ვი­ყა­ვი, მა­შინ­ვე არა და 10 წუთ­ში და­მე­თან­ხმე­ბო­და - კარ­გი, ასე იყო­სო. კონ­ცერ­ტი სა­ა­თი და 20 წუ­თიც საკ­მა­რი­სია, მაგ­რამ მისი კონ­ცერ­ტე­ბი თუ დარ­ბაზ­ში იყო, 2 საათ-ნა­ხე­ვა­რი მი­დი­ო­და. მე კუ­ლი­სებ­ში ვი­ჯე­ქი და ვა­ნიშ­ნებ­დი, ვთხოვ­დი, და­ას­რუ­ლე, გა­მო­დი-მეთ­ქი. "მა­ი­ცა, ბიჭო, ხალ­ხს ხომ არ მი­ვა­ტო­ვებ“ - მე­ტყო­და. პრი­ვა­ტულ, კერ­ძო კონ­ცერ­ტებ­ზე საკ­მა­ოდ კარ­გად გიხ­დი­ან. ჩვე­უ­ლებ­რივ კონ­ცერ­ტზე სამ­ჯერ ნაკ­ლებს. მას ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი კონ­ცერ­ტი ერ­ჩივ­ნა ჩა­ე­ტა­რე­ბი­ნა და სამ­ჯერ ნაკ­ლე­ბი აეღო, ვიდ­რე კერ­ძო. ტაში და ხალ­ხით სავ­სე დარ­ბა­ზი მის­თვის ყვე­ლა­ფე­რი იყო. კე­თი­ლი და სი­კე­თით სავ­სე კაცი იყო. „ნა­ნუ­კას შოუს“ 30 000 ლარი გა­უგ­ზავ­ნა. 5-6 მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნი ოჯა­ხი აარ­ჩი­ეთ და ყვე­ლას მი­ე­ცით 5-5 ათა­სიო... ფუ­ლის მი­მართ არ ჰქონ­და ლტოლ­ვა. სა­ზღვარ­გა­რეთ კონ­ცერ­ტე­ბის დროს ვი­ღა­ცებს გვერ­დით გა­ვუყ­ვა­ნი­ვარ, ალ­ბათ, რუ­სე­თის უშიშ­რო­ე­ბი­დან იყ­ვნენ, შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა იყო, შე­მო­იყ­ვა­ნე ბუბა რუ­სეთ­ში და დიდი თან­ხას გვპირ­დე­ბოდ­ნენ. მაგ­რამ მას 2008 წლის მერე იქ ჩას­ვლა­ზე უარი რომ თქვა, იქით არც გა­უ­ხე­დავს. თუმ­ცა ერთხელ ჭო­რიც მო­უ­გო­ნეს, პე­ტერ­ბურ­გში იყო ჩა­სუ­ლიო... ერ­თმა მდი­დარ­მა კაც­მა უთხრა, მი­ლი­ონ დო­ლარს გად­მო­გი­რი­ცხა­ვო, მა­შინ ევ­რო­პა­ში გახ­ლდით. მე­ო­რე­ჯერ ამის მსგავსს მე­ტყვი და შენ­თან სუფ­რას­თან აღარ დავ­ჯდე­ბიო - ბუ­ბამ... იმ კაც­მა, ბუბა 80 წლის რომ ხდე­ბო­და, და­მი­რე­კა, რა გა­მო­ვუგ­ზავ­ნოო? 8 წე­ლია, ძვე­ლი მან­ქა­ნით და­დის-მეთ­ქი. რო­მე­ლი მოს­წონ­სო? მე რო­მე­ლიც მომ­წონ­და, ის ვუ­თხა­რი. 2 კვი­რა­ში მან­ქა­ნა ად­გილ­ზე იყო. ბუ­ბამ თა­ვი­სი ავ­ტო­მო­ბი­ლის გა­სა­ღე­ბი მე მომ­ცა, ეს შენი იყო­სო... მისი მან­ქა­ნით ახლა მე დავ­დი­ვარ.

- ისე ცნო­ბი­ლია, რომ კონ­ცერ­ტის წამ­ყვა­ნი არა­სო­დეს ჰყო­ლია, თა­ვად უძღვე­ბო­და თა­ვის კონ­ცერტს...

- ასე იყო, კონ­ფე­რან­სიე არ ჰყო­ლია... მა­ყუ­რე­ბელს შუ­ა­ლე­დებ­ში ანეკ­დო­ტებ­საც უყ­ვე­ბო­და და ხალ­ხი სი­ცი­ლის­გან ბჟირ­დე­ბო­და... ბო­ლოს ის­რა­ელ­ში 5 კონ­ცერ­ტი ჩა­ვა­ტა­რეთ, შემ­დეგ ვილ­ნი­უს­ში პრი­ვა­ტუ­ლი კონ­ცერ­ტი გვქონ­და... მის კონ­ცერ­ტებ­ზე ანშლა­გე­ბი იყო. ყვა­ვი­ლე­ბით ავ­სებ­დნენ. მერე ყვა­ვი­ლე­ბი საგ­რი­მი­ო­რო­ში შემ­ქონ­და. კონ­ცერ­ტის შემ­დეგ ბუ­ბა­საც იქ ვსვამ­დი, რომ მო­ეს­ვე­ნა. ამას ჩემი შვი­ლი, რატი აბ­ზი­ა­ნი­ძე ხელ­მძღვა­ნე­ლობ­და. რატი ბუ­ბას შვი­ლო­ბი­ლად ით­ვლე­ბო­და. მოკ­ლედ, მთელ დარ­ბაზს სურ­ვი­ლი ჰქონ­და ხოლ­მე, რომ საგ­რი­მი­ო­რო­ში შე­მო­სუ­ლი­ყო, დაც­ვა არ უშ­ვებ­და. ამი­ტომ დაც­ვას უფ­ლე­ბას ვაძ­ლევ­დი, 20-30 პი­როვ­ნე­ბა აერ­ჩია, რომ­ლე­ბიც შე­მო­ვი­დოდ­ნენ, ბუ­ბას­თან ფო­ტოს გა­და­ი­ღებ­დნენ, ავ­ტოგ­რაფს ჩა­მო­არ­თმევ­დნენ. ყვე­ლა ქა­ლაქ­ში ასე ვა­კე­თებ­დი. იყო ხოლ­მე ჩა­წყო­ბე­ბი, რომ იქ მოხ­ვედ­რი­ლიყ­ვნენ. ბო­ლოს კი იმ ყვა­ვი­ლებს საგ­რი­მი­ო­რო­ში შე­სუ­ლებს ვუბ­რუ­ნებ­დით, ვა­სა­ჩუქ­რებ­დით - აი, თქვენ ბუ­ბას­გან. ერთხელ ერთი ქალ­ბა­ტო­ნი მო­ვი­და და მე­უბ­ნე­ბა, ძა­ლი­ან დიდი ბო­დი­ში, დე­და­ჩემს დიდი სურ­ვი­ლი აქვს, ბუბა ნა­ხო­სო. ისე­თი თვა­ლე­ბით მთხოვ­და, უარი ვერ ვუ­თხა­რი. დედა 80-82 წლის ქალი იყო. მი­ვე­დი, ბუ­ბას ვუ­თხა­რი, ქალ­ბა­ტონ­მა დედა უნდა, რომ მო­იყ­ვა­ნოს-თქო. კარ­გიო. გა­ირ­კვა, რომ მო­ხუ­ცი ეტ­ლით მო­სარ­გებ­ლე იყო. ბუბა მი­ე­სალ­მა, მი­ე­ფე­რა, ქალი ხმას არ იღებ­და, მხო­ლოდ რა­ღაც ბგე­რებს გა­მოს­ცემ­და. ინ­სულ­ტი აქვს, ვერ ლა­პა­რა­კობ­სო - შვილ­მა. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ბუ­ბა­ზე იყო შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი. ვერ წარ­მო­იდ­გენთ, რა ბედ­ნი­ე­რია ახ­ლაო.

- მოკ­ლედ, გვერ­დი­დან არ სცილ­დე­ბო­დით...

- სა­ო­ცა­რი პი­როვ­ნე­ბა გახ­ლდათ - ძა­ლი­ან მარ­ტი­ვი, მაგ­რამ რთუ­ლიც... ოჯახს ყუ­რა­დღე­ბას ვაკ­ლებ­დი და ბუ­ბა­ზე ვი­ყა­ვი გა­დარ­თუ­ლი, მისი ცხოვ­რე­ბით ვცხოვ­რობ­დი. ბუბა ჩემ­თვის რო­გორც ოჯა­ხის წევ­რი, უფ­რო­სი ძმა, ისე იყო. ყო­ველ­თვის ყუ­რა­დღე­ბის ქვეშ მყავ­და.

- რო­გო­რია მის გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა?

- ღა­მე­ე­ბი არ მძი­ნავს, მე­ნატ­რე­ბა, ზოგ­ჯერ მეს­მის, რომ თით­ქოს მე­ლა­პა­რა­კე­ბა... თევ­ზა­ო­ბა არ მიყ­ვარს, მაგ­რამ ალ­ბათ თევ­ზა­ო­ბა­ში რე­კორ­დი მაქვს დამ­ყა­რე­ბუ­ლი. სა­თევ­ზა­ოდ დავ­ყვე­ბო­დი და სა­ა­თო­ბით მის გვერ­დით ვი­ჯე­ქი. მისი სად­მე მი­ტო­ვე­ბა ბოლო წლებ­ში გან­სა­კუთ­რე­ბით არ შე­იძ­ლე­ბო­და. ვცდი­ლობ­დი, შე­მეს­რუ­ლე­ბი­ნა ის, რაც უნ­დო­და. ბოლო 22 წელი ჩემ­ზე ბედ­ნი­ე­რი კაცი არა­ვინ ყო­ფი­ლა. ამას ბუ­ბას გარ­დაც­ვა­ლე­ბის მერე კი­დევ მე­ტად მივ­ხვდი. და­ვა­ფა­სე... ყვე­ლა­ფერს რომ თავი და­ვა­ნე­ბო, იმ­დე­ნი ცნო­ბი­ლი და კარ­გი ადა­მი­ა­ნი გა­მაც­ნო და მაჩ­ვე­ნა, რომ ვერ და­ვუშ­ვებ­დი, თუ ოდეს­მე ვნა­ხავ­დი. მისი ფეს­ტი­ვა­ლი და­ვა­წე­სე, რო­მე­ლიც ყო­ველ მის და­ბა­დე­ბის დღე­ზე გა­ი­მარ­თე­ბა. მისი სა­ხე­ლი და­ვი­წყე­ბას არას­დროს უნდა მი­ე­ცეს.