"ერთხელ ბუბა აზერბაიჯანში დიალიზს იკეთებდა, კართან ქალი იდგა და ტიროდა, რუსულად ვკითხე, მაგრამ ქართულად მიპასუხა..." - ლეგენდარული მომღერლის უცნობი ამბები ადამიანისგან, რომელმაც მის გვერდით 22 წელი გაატარა

"მინდა და ვაპირებ ბუბას შესახებ წიგნი დავწერო. ვიტყვი ბევრ ისეთს, რაც მასზე ხალხმა არ იცის... 22 წელი ამ ადამიანის გვერდით ვიმუშავე, ეს ჩემთვის დიდი პატივი იყო" - გვეუბნება პროდიუსერი სოსო აბზიანიძე, რომელმაც ორ ათწლეულზე მეტი ბუბა კიკაბიძის გვერდით გაატარა. რა იყო ეს წლები მისთვის, როგორ გახდა მისი პროდიუსერი და როგორია ცხოვრება ბუბას გარეშე, ამ თემაზე AMBEBI.GE-სთვის მიცემული ინტერვიუდან შეიტყობთ.

სოსო აბზიანიძე:

- თავიდან „ორერას“ ვხელმძღვანელობდი. 5 წლის დაშლილი და უმოქმედო ანსამბლი გავაერთიანე და მობილური გავხადე. იყო ბევრი კონცერტი... ერთხელ მოსკოვში ჩაწერაზე ვიყავით და იქ შემთხვევით ბუბა მოვიდა. პირისპირ პირველად შევხდი... მერე ბელორუსში, პოპულარულ შლაგერზე „სლოვიანსკი ბაზარი“ „ორერა“ მყავდა ჩაყვანილი, სადაც ბუბა მოსკოვიდან თავის პროდიუსერთან ერთად ჩამოვიდა, ჩვენი შეხვედრა იქაც მოხდა... მოგვიანებით მაესტრო რობერტ ბარძიმაშვილი გარდაიცვალა. მასთან ახლო ურთიერთობა მქონდა. იმ დროს ბუბა თბილისში იმყოფებოდა, ბატონი რობერტი დააფასა და კოლეგისთვის პატივი რომ ეცა, ბევრი რამ გააკეთა. დიდუბის პანთეონში გვინდოდა, რომ დაკრძალულიყო და მაშინდელ კულტურის მინისტრთან, სესილი გოგიბერიძესთან თხოვნით ბუბა, ნუგზარ ერგემლიძე და მე მივედით. პანთეონი დახურულიაო - ქალბატონმა სესილიმ, მაგრამ მოგვიანებით მოგვაწოდა ინფორმაცია, რომ ადგილი გამოიძებნაო... მერე ბუბას ოპერაში სამი კონცერტი შევთავაზე. 15 წელია საქართველოში არ ვყოფილვარ და რისკია, გაგიჭირდებაო. ავიღებ ჩემს თავზე-მეთქი. სამივე კონცერტი ანშლაგით ჩატარდა. ხალხს ბუბა მონატრებული ჰყავდა. ერთი კვირის შემდეგ სადღაც სუფრასთან მოვხვდით და იქ მითხრა, - ბიჭო (მაშინ ბიჭი ვიყავი) მოდი, იყავი ჩემთან. წესიერი და ჭკვიანი ადამიანი ხარ... სიამოვნებით დავთანხმდი... ჰოდა, წავიდა და წავიდა კონცერტები.

- ბუბა კიკაბიძე ვარსკვლავი იყო. თითქმის ყველა თაობის საყვარელი მომღერალი. რა ვარსკვლავური მოთხოვნები ჰქონდა მას პროდიუსერთან?

- ვარსკვლავი ხარო, რომ ვეტყოდი, არ მოსწონდა - "მე, ბიჭო, ეგეთი რაღაცები არ მინდა“. არ უყვარდა დაცვით სიარული, გაცილება, გამოცილება... აეროპორტში ყვავილებით რომ ხვდებოდნენ, არც ეს სიამოვნებდა. ძალიან უბრალო ადამიანი იყო... ერთხელ კიშინიოვში კონცერტი გვქონდა, სცენა რაღაცნაირად ცარიელი იყო. მითხრა, მუშები შეიგულე, იქნებ რამე ძველი დეკორაციები ჰქონდეთ, სცენა გააწყონო. მივედი მათ ხელმძღვანელთან... როდესაც ყველაფერი გაეწყო, მზად არის-მეთქი? - ვუთხარი. ჰოო? წამო, ვნახოთო. ვნახეთ. მოეწონა. „ბიჭო, წადი მაღაზიაში, 3-4 ბოთლი არაყი იყიდე, თავის ყველაფრით და ბიჭებს მიუტანეო“. ვიყიდე, შევუტანე, გაუხარდათ. მათთან ოთახში ბუბაც შევიდა. ყველას ხელი ჩამოართვა და აბა, დაასხით და დამისხითო. დაასხეს, მადლობა გადაუხადა... ერთი პიროვნება, ტელეფონით ხელში, სამი მეტრის მოშორებით ტელეფონზე ლაპარაკობდა, ყურადღებას არ გვაქცევდა. ჩვენთან რატომ არ მოდიხარო, შეეხმიანა. მან ბოდიში მოიხადა და ბუბასთან დადგა. რა ხდებაო? მამაჩემს ვეუბნები, რომ აქ ვახტანგ კიკაბიძეა და არ მიჯერებსო. მოიყვანე მამაშენიო. არ შეუძლია, ლოგინიდან ვერ დგებაო. მომეცი ტელეფონიო. მერე იმ კაცს 15 წუთი ელაპარაკა... ასეთი და მსგავსი შემთხვევა ბევრი ყოფილა. მოლდაველები მეუბნებოდნენ, სხვა ვარსკვლავები რომ ჩამოდიან, დაცვა ახლავთ და ახლოს არ გვიკარებენ, ვახტანგ კონსტანტინოვიჩი როგორი უბრალოაო.

- ბოლო დროს ავადმყოფობდა, მაგრამ სცენას მაინც არ ღალატობდა...

- კი, ორშაბათი, ოთხშაბათი, პარასკევი დიალიზზე იყო. საკონცერტოდ ამ დღეებს არ ვნიშნავდი... საკმაოდ მოთხოვნადი იყო, უცხოეთიდან თვეში - 2-3 მოწვევა გვქონდა. პრივატული კონცერტები, ევროპიდან დაწყებული, ბევრ ქვეყანაში ჰქონდა. უკრაინაში გასტროლებს უწყვეტ რეჟიმში მართავდა... უკრაინის ყველა პრეზიდენტი მასთან დაახლოებას ცდილობდა. იუშჩენკომ სახლში დაპატიჟა, კიევის სიახლოვეს, სადაც საკუთარი ტბა ჰქონდა. ითევზავა და რომ მივედით, იმ თევზით ბუბას საკუთარი ხელით უხა მოუხარშა. ასე მასთან არაერთი ქვეყნის პრეზიდენტი მოქცეულა... მიშა სააკაშვილთან რომ მეგობრობდა, ეს ცნობილი ამბავია. ერთხელაც აზერბაიჯანის ერთ-ერთ ქალაქში ბუბა დიალიზს იკეთებდა. რომ გაიგეს, ბუბა საავადმყოფოში წევსო, სანახავად ლამის მთელი ქალაქი მოვიდა. მერე დავინახე, კართან ვიღაც ქალი იდგა და ცრემლები მოსდიოდა. რუსულად ვკითხე, მაგრამ ქართულად მიპასუხა, - ინგილო ვარო. რატომ ტირით-მეთქი? 14 წლის გოგო მოვიყვანე, დღეს დიალიზს პირველად უკეთებენ, ტირის და ძალიან ნერვიულობს. ბუბას ნახვა მინდაო. შევედი, ვუთხარი ეს ამბავი. - ბიჭო, წამიყვანე, შევალ ბავშვის პალატაშიო. შევიდა დააწყნარა, მოეფერა. მე ბებერი კაცი ვარ, შენ - 14 წლის გოგონა. 2-3 წელიწადში ისეთ რაღაცას გამოიგონებენ, თირკმელიც არ დაგჭირდებაო... იქვე ექიმს უთხრა, ყურადღება არ მოაკლოთო... სხვათა შორის, კონცერტმა აცოცხლა... დიალიზს ვინც იკეთებს, ცოტა დეპრესიული ხდება, გარეთ გამოსვლა არ უნდა და ჩაკეტილ ცხოვრებას ეწევა. ბუბა დიალიზის შემდეგ სცენაზე რომ ავიდოდა, თითქოს სხვა ადამიანი ხდებოდა. ვერ იტყოდი, რომ ჯანმრთელობის პრობლემა ჰქონდა. მისთვის სცენა სიცოცხლე იყო.

- რა ისწავლეთ მისგან?

- ბუბა კაცობის აკადემია იყო. არაფერი ეშლებოდა. ერთმანეთს კარგად გავუგეთ... არ გვიკამათია. თუ მართალი ვიყავი, მაშინვე არა და 10 წუთში დამეთანხმებოდა - კარგი, ასე იყოსო. კონცერტი საათი და 20 წუთიც საკმარისია, მაგრამ მისი კონცერტები თუ დარბაზში იყო, 2 საათ-ნახევარი მიდიოდა. მე კულისებში ვიჯექი და ვანიშნებდი, ვთხოვდი, დაასრულე, გამოდი-მეთქი. "მაიცა, ბიჭო, ხალხს ხომ არ მივატოვებ“ - მეტყოდა. პრივატულ, კერძო კონცერტებზე საკმაოდ კარგად გიხდიან. ჩვეულებრივ კონცერტზე სამჯერ ნაკლებს. მას ჩვეულებრივი კონცერტი ერჩივნა ჩაეტარებინა და სამჯერ ნაკლები აეღო, ვიდრე კერძო. ტაში და ხალხით სავსე დარბაზი მისთვის ყველაფერი იყო. კეთილი და სიკეთით სავსე კაცი იყო. „ნანუკას შოუს“ 30 000 ლარი გაუგზავნა. 5-6 მრავალშვილიანი ოჯახი აარჩიეთ და ყველას მიეცით 5-5 ათასიო... ფულის მიმართ არ ჰქონდა ლტოლვა. საზღვარგარეთ კონცერტების დროს ვიღაცებს გვერდით გავუყვანივარ, ალბათ, რუსეთის უშიშროებიდან იყვნენ, შემოთავაზება იყო, შემოიყვანე ბუბა რუსეთში და დიდი თანხას გვპირდებოდნენ. მაგრამ მას 2008 წლის მერე იქ ჩასვლაზე უარი რომ თქვა, იქით არც გაუხედავს. თუმცა ერთხელ ჭორიც მოუგონეს, პეტერბურგში იყო ჩასულიო... ერთმა მდიდარმა კაცმა უთხრა, მილიონ დოლარს გადმოგირიცხავო, მაშინ ევროპაში გახლდით. მეორეჯერ ამის მსგავსს მეტყვი და შენთან სუფრასთან აღარ დავჯდებიო - ბუბამ... იმ კაცმა, ბუბა 80 წლის რომ ხდებოდა, დამირეკა, რა გამოვუგზავნოო? 8 წელია, ძველი მანქანით დადის-მეთქი. რომელი მოსწონსო? მე რომელიც მომწონდა, ის ვუთხარი. 2 კვირაში მანქანა ადგილზე იყო. ბუბამ თავისი ავტომობილის გასაღები მე მომცა, ეს შენი იყოსო... მისი მანქანით ახლა მე დავდივარ.

- ისე ცნობილია, რომ კონცერტის წამყვანი არასოდეს ჰყოლია, თავად უძღვებოდა თავის კონცერტს...

- ასე იყო, კონფერანსიე არ ჰყოლია... მაყურებელს შუალედებში ანეკდოტებსაც უყვებოდა და ხალხი სიცილისგან ბჟირდებოდა... ბოლოს ისრაელში 5 კონცერტი ჩავატარეთ, შემდეგ ვილნიუსში პრივატული კონცერტი გვქონდა... მის კონცერტებზე ანშლაგები იყო. ყვავილებით ავსებდნენ. მერე ყვავილები საგრიმიოროში შემქონდა. კონცერტის შემდეგ ბუბასაც იქ ვსვამდი, რომ მოესვენა. ამას ჩემი შვილი, რატი აბზიანიძე ხელმძღვანელობდა. რატი ბუბას შვილობილად ითვლებოდა. მოკლედ, მთელ დარბაზს სურვილი ჰქონდა ხოლმე, რომ საგრიმიოროში შემოსულიყო, დაცვა არ უშვებდა. ამიტომ დაცვას უფლებას ვაძლევდი, 20-30 პიროვნება აერჩია, რომლებიც შემოვიდოდნენ, ბუბასთან ფოტოს გადაიღებდნენ, ავტოგრაფს ჩამოართმევდნენ. ყველა ქალაქში ასე ვაკეთებდი. იყო ხოლმე ჩაწყობები, რომ იქ მოხვედრილიყვნენ. ბოლოს კი იმ ყვავილებს საგრიმიოროში შესულებს ვუბრუნებდით, ვასაჩუქრებდით - აი, თქვენ ბუბასგან. ერთხელ ერთი ქალბატონი მოვიდა და მეუბნება, ძალიან დიდი ბოდიში, დედაჩემს დიდი სურვილი აქვს, ბუბა ნახოსო. ისეთი თვალებით მთხოვდა, უარი ვერ ვუთხარი. დედა 80-82 წლის ქალი იყო. მივედი, ბუბას ვუთხარი, ქალბატონმა დედა უნდა, რომ მოიყვანოს-თქო. კარგიო. გაირკვა, რომ მოხუცი ეტლით მოსარგებლე იყო. ბუბა მიესალმა, მიეფერა, ქალი ხმას არ იღებდა, მხოლოდ რაღაც ბგერებს გამოსცემდა. ინსულტი აქვს, ვერ ლაპარაკობსო - შვილმა. მთელი ცხოვრება ბუბაზე იყო შეყვარებული. ვერ წარმოიდგენთ, რა ბედნიერია ახლაო.

- მოკლედ, გვერდიდან არ სცილდებოდით...

- საოცარი პიროვნება გახლდათ - ძალიან მარტივი, მაგრამ რთულიც... ოჯახს ყურადღებას ვაკლებდი და ბუბაზე ვიყავი გადართული, მისი ცხოვრებით ვცხოვრობდი. ბუბა ჩემთვის როგორც ოჯახის წევრი, უფროსი ძმა, ისე იყო. ყოველთვის ყურადღების ქვეშ მყავდა.

- როგორია მის გარეშე ცხოვრება?

- ღამეები არ მძინავს, მენატრება, ზოგჯერ მესმის, რომ თითქოს მელაპარაკება... თევზაობა არ მიყვარს, მაგრამ ალბათ თევზაობაში რეკორდი მაქვს დამყარებული. სათევზაოდ დავყვებოდი და საათობით მის გვერდით ვიჯექი. მისი სადმე მიტოვება ბოლო წლებში განსაკუთრებით არ შეიძლებოდა. ვცდილობდი, შემესრულებინა ის, რაც უნდოდა. ბოლო 22 წელი ჩემზე ბედნიერი კაცი არავინ ყოფილა. ამას ბუბას გარდაცვალების მერე კიდევ მეტად მივხვდი. დავაფასე... ყველაფერს რომ თავი დავანებო, იმდენი ცნობილი და კარგი ადამიანი გამაცნო და მაჩვენა, რომ ვერ დავუშვებდი, თუ ოდესმე ვნახავდი. მისი ფესტივალი დავაწესე, რომელიც ყოველ მის დაბადების დღეზე გაიმართება. მისი სახელი დავიწყებას არასდროს უნდა მიეცეს.