შოვში მომხდარი ტრაგედიის ერთ-ერთი გარდაცვლილი დავით ბერიაშვილი გახლდათ. 25 წლის ახალგაზრდა, სან დიეგოს უნივერისტეტის კომპიუტერული მეცნიერების პროგრამის წარმატებული კურსდამთავრებული იყო. გარდაცვლილი გუშინ სიღნაღის მუნიციპალიტეტის, მშობლიურ ქალაქ წნორში დაკრძალეს. წნორში არსებული "ცოდნის კაფის“ თანადამფუძნებელი ქეთი მოლაშვილი დავითის შესახებ ვრცელ პოსტს აქვეყნებს და წერს, თუ როგორ ეხმარებოდა ის მშნიშვნელოვანი პროექტის განხორცილებაში
ქეთი მოლაშვილი:
"ცოდნის კაფე" რომ შევქმენით მე და ნანამ, იმ ღამეს როცა გავხსენით და მარტო დავრჩით, ყველა რომ გავიცილეთ და მოდი, დავილაპარაკოთო რომ ვთქვით, ვიყავით ორი კინკილა გოგო. თვალებგაფართოებულები ვუყურებდით ერთმანეთს და ნეტა შევძლებთო? - ერთმანეთს ვეკითხებოდით. მერე ვთქვით, რომ თუ ვერ შევძლებდით, აგერ 1 წელში დავკეტავდით და ეგ იქნებოდა.
ერთ დღეს აკაკი მოვიდა და თქვა, აი, ჩემს კლასელებსაც უნდათ დასწრება და თან დათო არის, ჩემი მეგობარი, იმას წიგნების კითხვა უყვარს და მოეწონება ეს ადგილიო. ასე მოვიდა დათო ჩვენთან. დათოს მოჰყვა მთელი კლასი. მაშინ აბიტურიენტები იყვნენ. დათო როგორია და ასეთი, თბილისიდან რომ მოდიოდა, მაშინვე მომწერდა, კაფეში ხართ? ზურგჩანთით ჯერ ცოდნის კაფეში მოგვადგებოდა, შეეხმიანებოდა მთელს სამეგობროს და ყველანი იქ იკრიბებოდნენ. დასხდებოდნენ და რაზე აღარ ლაპარაკობდნენ.
საჭმლის დრო მოვიდოდა? ყველა ერთად გავამზადებდით, ვჭამდით, დავრეცხავდით, დავასუფთავებდით. ჰოდა იყო ასე, თავიდან ორი კინკილა გოგოს შექმნილი "ცოდნის კაფე", სულ მალე ამ ახალგაზრდებმა ცოდნის კაფეს გუნდად აქციეს. ასე გახდა "ცოდნის კაფე" ის, რაც არის. მას შემდეგ, მე და ნანა ღამე მარტოები აღარ დავრჩენილვართ, არც აღარაფრის შეგვშინებია.
ამიტომაც გადარჩა და არ დაიკეტა. საღამოობით ერთად ვალაგებდით, ვწმენდით, ვგეგმავდით და ერთად მივდიოდით სახლში. აი, ჩემი თავი ჰო ჭკვიანი მეგონა, მეთქი "ცოდნის კაფე" გავხსენით, რავი, დათოს და მის სამეგობროს რომ ვუყურებდი, გაოგნებული ვიყავი, რანაირად მოახერხეს ამ ახალგაზრდებმა ასე განვითარება მეთქი.
მოდიოდნენ და რაღაც თამაშებს თამაშობდნენ, ჰო წარმოგიდგენიათ ჭკვიანი ადამიანები, დავითს რომ ცოდნა ჰქონდა, ვერც გაიაზრებთ, თან ხომ მაგრად უკვირდა, რატომ არ ვიცოდით მსოფლიოს რომელიღაც წერტილში, რომელიღაც მთაზე როდის ავიდა რომელიღაც მთასვლელი. მე იმათ ჭკვიანი ვეგონე, მოდი, ჩვენთან ერთად ითამაშეო. რაღაცა ინტელექტუალურ თამაშებს თამაშობდნენ, მე კიდევ მეშინოდა, მეთქი ახლა თუ ვეთამაშე და დათო მიხვდა რომ არაფერი არ ვიცი, მაგრად დამცინებს, ხოდა არ ვითამაშებ, სადა მაქვს ორი თავი.
მერე იყო უამრავი გადაბარგება და ყველგან ერთად ვიყავით. პანდემიის დროს, ყველაფერი რომ დაიკეტა, იმდენად მიჯაჭვულები იყვნენ ცოდნის კაფეზე, მაინც მოდიოდნენ, მაინც ისხდნენ "ცოდნის კაფეში" და აგრძელებდნენ ფილმებისა თუ ჯადოსნურად ჭკვიანური თამაშების თამაშს.
დათოს უყვარს Pink Floyd, ამერიკაში რომ ვიყავიო, იქიდან ჩამოვიტანე მათი ორიგინალი ფირფიტაო და გვაჩუქა მაშინ, როცა "ცოდნის კაფეს" გუნდის წევრად იგრძნო თავი. დავითმა რომ დაგაფასა და ასე საჩუქარი გაჩუქა, დიდი ამბით მივიღეთ. პატარა ამბავი არაა დავითისგან ასე ძვირფასი საჩუქარი. ასე ვიქეცით ერთ გუნდად.
ჰოდა, ამიტომ გვტკივა განსაკუთრებულად. ზუსტად ვიცი, საბოლოოდ, ცოდნის კაფეში ახალგაზრდები კი გავზარდეთ, მაგრამ იმათაც არანაკლები წვლილი აქვთ ჩვენს მსოფლხედველობის გაზრდაში თუ ცოტა მეტი არა, ვიდრე ჩვენ. დათოს აქვს ყველაზე დიდი იუმორი და რადგან ქიზიყელია, ყველაზე პირდაპირ გეტყვის ყველაფერს. აი, ასე, მშვიდად, ლაღად და ღიმილით სახეზე, ისე ზუსტად გეტყვის რაღაცას, გინდა იქვე რამე ბალიში მოძებნო და თავი ჩაყო სირცხვილით გაწითლებულმა. ისეთ რამეს გეტყვის, უცებ ვერ გაიაზრებ და მერე სიცილით კვდები, ეგ რაააააა მითხრაო.
ღმერთოო, ისე მწარე რაღაცას იტყვის ხოლმე ვინმეზე, დათო კარგი რაა, ესე როგორ ლაპარაკობ, ვეტყვი ხოლმე და კარგი მაშინ და აბა დაფიქრდი, მასე არააო? და ზუსტად ისეა, როგორც დათო ამბობს. დაგინახავს, სკანერში გაგატარებს და ზუსტად იცის ვინ ხარ, რა შინაგანი სამყარო გაქვს და თუ არ მოეწონები, აგკენწლავს. არა, თუ მოეწონები, მაინც აგკენწლავს, ეგეთია რა, დათოა. ამიტომ დამაკლდა ძალიან, თან ჰო სულ ჩვენი იმედი ჰქონდათ,სამაგიდო თამაშებზეც ბოლოს რომ მწერდა, აი, ვის მივმართოთ, რა ვქნათ, როგორ მოვიქცეთო, მე კი ვწერდი,
მაგრამ ვინც ვუთხარი, ეგენი უკვე ვიცითო. მოკლედ, გეგმებს ვაწყობდით ქართულ მითოლოგიაზე საოცარი თამაში რომ შექმნეს, ვის დაებეჭდა, ბოლოს ვეღარ შევეხმიანე და მეთქი აქ რომ ჩამოვა, დავსხდეთ, დავილაპარაკოთ, რა უნდა თამაშის დაბეჭდვას, ამხელა ცოდნის კაფე ავაშენეთ.
ჰოდა, დათო ვეღარ ჩამოვიდა. ჰოდა, ამიტომაა გულში რაღაცნაირი სევდა. სევდა იმისა, რომ დათო ამ ქვეყნად აღარაა და იმედი იმისა, რომ მისი სამეგობრო, ჩვენ თაობაზე 100 000-ჯერ უფრო ჭკვიანები, ლაღები, თავისუფლები, მიგვიყვანენ ღირსეულ საქართველომდე. მშვიდობით, დავით, თქვენ ჩემი პირველი დანაკლისი ხართ სამეგობროდან და ღმერთო რა მტკივნეული ყოფილა! ეს პოსტი დათოსია, დანარჩენ ჩემ ორ მეგობარს ვერც ვახსენებ, სამივე ისე დიდია, როგორ ვაკადრო ერთ ამბავში ჩატევა..."
დავით ბერიაშვილი ტრაგედიის დროს, შოვში მეგობრებთან, და-ძმა სოფო და გიორგი ყარალაშვილებთან ერთად ისვენებდა. მათგან გიორგი ყარალაშვილის ცხედარი ამოიცნეს.
იხილეთ ასევე:
ნათელი მის სულს!
რა გვჭირს?