"აქ მე და ბა­ბუ­ა­ჩე­მი ვართ, კი­ნო­რე­ჟი­სო­რი ლე­ლი­კო ხო­ტი­ვა­რი, „უდიპ­ლო­მო სა­სი­ძო,“ „მხი­ა­რუ­ლი რო­მა­ნი“ და სხვა ცნო­ბი­ლი ფილ­მის ავ­ტო­რი. სა­ქარ­თვე­ლო­ზე შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი, ვაჟ­კა­ცი და კე­თი­ლი ადა­მი­ა­ნი... მე­ნატ­რე­ბა და მახ­სენ­დე­ბა მისი ხში­რად ნათ­ქვა­მი სი­ტყვე­ბი - "სა­ქარ­თვე­ლოს მხო­ლოდ გამ­რავ­ლე­ბა გა­და­არ­ჩენს,“ - წერ­და კი­ნო­რე­ჟი­სო­რი ლე­ვან თუთ­ბე­რი­ძე თა­ვის ერთ-ერთ ფე­ის­ბუქ სტა­ტუს­ში, რო­მელ­საც ბა­ბუ­ას­თან გა­და­ღე­ბულ ფო­ტოც ჰქონ­და დარ­თუ­ლი.

ლე­ლი­კო, იგი­ვე ლე­ვან ხო­ტი­ვა­რი მისი ბა­ბუა იყო, დე­დის მამა, რო­მელ­მაც მის ცხოვ­რე­ბა­ზე სე­რი­ო­ზუ­ლი გავ­ლე­ნა იქო­ნია და კვა­ლი და­ტო­ვა.

„ჩემს პრო­ფე­სი­ა­ში სა­ერ­თოდ ხო­ტი­ვა­რე­ბის ოჯახ­მა, დე­და­ჩე­მის მხა­რემ, დიდი როლი ითა­მა­შა. გარ­და იმი­სა, რომ რე­ჟი­სო­რი ლე­ლი­კო, ლე­ვან ხო­ტი­ვა­რი ბა­ბუ­ა­ჩე­მი იყო, მისი შვი­ლე­ბი, ჩემი ორი­ვე ბიძა - ქარ­თლო­სი და ბუბა ასე­ვე ამ პრო­ფე­სი­ას ემ­სა­ხუ­რე­ბო­და. თუმ­ცა თავი და თავი მა­ინც ბა­ბუ­ა­ჩე­მია, რომ­ლის გაზ­რდი­ლიც ვარ და ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და,“ - გვე­უბ­ნე­ბა ბა­ტო­ნი ლე­ვა­ნი, რო­მე­ლიც ახლა საყ­ვა­რელ ბა­ბუ­ას AMBEBI.GE-სთან იხ­სე­ნებს.

- ბა­ბუ­ას ქუ­თა­ი­სის გიმ­ნა­ზია ჰქონ­და დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. თბი­ლის­ში 1922-23 წლე­ბამ­დე ჩა­მო­ვი­და. აქ სამ­სა­ხი­ო­ბო სას­წავ­ლე­ბელ­ში სწავ­ლობ­და (მა­შინ ჯერ არ იყო თე­ატ­რა­ლუ­რი ინ­სტი­ტუ­ტი) მერე მა­შინ­დელ „გოს­კინპ­რომს“ რომ ეძახ­დნენ, იქ კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში რო­გორც მსა­ხი­ო­ბი, რე­ჟი­სო­რის ასის­ტენ­ტი მუ­შა­ობ­და. მე­გობ­რობ­და რე­ჟი­სო­რებ­თან - კო­ლია შენ­გე­ლა­ი­ას­თან, მისი ახლო მე­გო­ბა­რი იყო, ასე­ვე მე­გობ­რობ­და - მი­ხე­ილ კა­ლა­ტო­ზოვ­თან, კო­ლია სა­ნიშ­ვილ­თან... ქარ­თუ­ლი კი­ნოს ერთ-ერთი პირ­ვე­ლი შემ­ქმნე­ლი იყო. შემ­დეგ და­ი­წყეს მისი ფილ­მებ­ში გა­და­ღე­ბაც და იმ დრო­ის­თვის ბევრ სა­ინ­ტე­რე­სო სუ­რათ­ში მოხ­ვდა - თა­მა­შობ­და მთა­ვარ და პა­ტარ-პა­ტა­რა რო­ლებს. მოკ­ლედ, მთლი­ა­ნად იყო ჩარ­თუ­ლი კი­ნო­სამ­ყა­რო­ში.

- რო­გორც ჩანს, მი­ი­ზი­და კი­ნომ და შე­სა­ბა­მი­სად პროგ­რე­სუ­ლი ადა­მი­ა­ნიც იყო, მა­შინ ამ სფე­რო­თი ცოტა ინ­ტე­რეს­დე­ბო­და.

- კინო ხე­ლოვ­ნე­ბა­ში ახა­ლი დარ­გი იყო და სულ სა­წყის ეტაპ­ზეც გახ­ლდათ. ლე­ლი­კო გრძნობ­და ეტყო­ბა, რომ მო­მა­ვა­ლი ამ სფე­როს მარ­თლაც ჰქონ­და. თა­ვი­დან­ვე შე­უყ­ვარ­და კინო და 40-იან წლებ­ში უკვე ფილ­მე­ბის გა­და­ღე­ბა და­ი­წყო. შე­მო­სავ­ლებს არ ეძებ­და, ზო­გა­დად კი­ნო­ში მუ­შა­ო­ბა მის­თვის დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბა იყო. გა­და­ი­ღო სა­კულ­ტო ფილ­მე­ბი, მათ შო­რის, რო­გო­რიც არის „გა­ნა­ჩე­ნი“. მას­ში გი­ორ­გი შავ­გუ­ლი­ძე უდი­დე­სი მსა­ხი­ო­ბი თა­მა­შობს, რო­მე­ლიც ფილ­მის შუა გა­და­ღე­ბის დროს ტრა­გი­კუ­ლად გარ­და­იც­ვა­ლა. ლე­ლი­კოს­თვის ეს უმ­ძი­მე­სი რამ იყო, ჯერ ერთი, და­კარ­გა მე­გო­ბა­რი, რაც ძა­ლი­ან გა­ნი­ცა­და. რთუ­ლი პე­რი­ო­დი ჰქონ­და. შემ­დეგ ფილ­მი და­სამ­თავ­რე­ბე­ლი იყო და ამა­ზე ფიქ­რობ­და. რო­გორ­ღაც მო­ა­ხერ­ხა დას­რუ­ლე­ბა, რად­გა­ნაც იპო­ვეს ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ზურ­გით, თა­ვის ფორ­მით, რა­ღა­ცით ჰგავ­და გი­ორ­გი შავ­გუ­ლი­ძეს. კად­რე­ბიც ასე ზურ­გით გა­და­ი­ღეს. მოკ­ლედ, ფილ­მი შედ­გა და არ გა­ფუჭ­და. „გა­ნა­ჩენს“ სა­ინ­ტე­რე­სო ის­ტო­რია ჰქონ­და, ცენ­ზუ­რა რო­გორც ან­ტი­საბ­ჭო­თა ფილ­მს, არ იღებ­და.

კაშხლის არ­ქი­ტექ­ტორ­მა ჰე­სის მშე­ნებ­ლო­ბი­სას რა­ღაც შეც­დო­მა და­უშ­ვა, კაშ­ხა­ლი გას­კდე­ბა და ხალ­ხი და­ი­ღუ­პა. მას ცი­ხე­ში უშ­ვე­ბენ. არა­და, არ­ქი­ტექ­ტო­რი წე­სი­ე­რი კა­ცია, ოჯა­ხის პატ­რო­ნი. მოკ­ლედ მო­უ­ლოდ­ნე­ლად იძა­ბე­ბა მისი ცხოვ­რე­ბა და ადა­მი­ა­ნუ­რი დრა­მა ვი­თარ­დე­ბა. ასე­თი ფილ­მე­ბი საბ­ჭო­თა ცენ­ზუ­რას მა­ინ­ცდა­მა­ინც არ უყ­ვარ­და. აუ­ცი­ლებ­ლად იდე­ო­ლო­გი­ას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო. ლე­ლი­კომ პირ­ვე­ლად გა­ა­კე­თა აბ­სო­ლუ­ტუ­რად მი­უ­კერ­ძო­ე­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნის დრა­მა, სა­დაც მთა­ვარ გმირს პრო­კუ­რო­რიც კი თა­ნა­უგ­რძნობ­და.

აკა­კი ბაქ­რა­ძე წერ­და, რომ ფილ­მი მოს­კოვ­ში არ მი­ი­ღეს, შე­ე­შინ­დათ. გა­აგ­ზავ­ნეს პრო­კუ­რო­რე­ბის კრე­ბა­ზე. შეკ­რი­ბეს ცნო­ბი­ლი პრო­კუ­რო­რე­ბი, მათ ფილ­მის ნახ­ვის შემ­დეგ თქვეს, რომ ეს არ არის საბ­ჭო­თა ადა­მი­ა­ნი, რომ და­ნა­შა­უ­ლის ასე­თი გა­მარ­თლე­ბა არ შე­იძ­ლე­ბა. ამი­ტომ, ფილ­მი უნდა აიკ­რძა­ლო­სო. ლე­ლი­კოს­თვის უკი­თხავთ, - ხომ არ გინ­დათ, რამე თქვა­თო? მე ერთი ოც­ნე­ბა მაქვს, აქე­დან ისე წა­ვი­დე ჩემს თბი­ლის­ში, რომ არ და­მა­კა­ვო­ნო... სა­ერ­თოდ, სა­ო­ცა­რი იუ­მო­რი ჰქონ­და, ასე­ვე სა­ო­ცა­რი ხიბ­ლი ჰქონ­და მის გა­რეგ­ნო­ბას, ამი­ტომ, დარ­ბაზ­მა მისი ნათ­ქვა­მი ცოტა მსუ­ბუ­ქად მი­ი­ღო. ისე გა­მო­ვი­და, რომ ლე­ლი­კომ და­ძა­ბუ­ლი სი­ტუ­ა­ცია გა­ა­ნე­იტ­რა­ლა, მაგ­რამ მა­ინც ისე მოხ­და, რომ ფილ­მი აღარ და­დეს. თან სტა­ლი­ნის შემ­დგო­მი პე­რი­ო­დი იყო, „ოტ­ტე­პე­ლი“.

- ფილმში ჟღერს ბი­ძი­ნა კვერ­ნა­ძის სიმ­ღე­რა - „ასე­თია ქურ­დი კა­ცის ბედი“. ის ცენ­ზუ­რას სა­ბო­ლო­ოდ გა­და­ურ­ჩა, ხომ?

- რა­ღაც­ნა­ი­რად გა­დარ­ჩა, თუმ­ცა ამ სიმ­ღე­რა­ზეც მთე­ლი ამ­ბა­ვი იყო. მისი ტექ­სტის ავ­ტო­რი პეტ­რე გრუ­ზინ­სკია. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით ეს სიმ­ღე­რა საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე ჰიტი გახ­და, ყველ­გან მღე­როდ­ნენ. ტექ­სტი რუ­სუ­ლად ითარ­გმნა და რამ­დენ­ჯერ­მე ვლა­დი­მერ ვი­სოც­კი­მაც იმ­ღე­რა. სიმ­ღე­რას რუ­სე­თის სხვა­დას­ხვა რეს­ტო­რან­ში ხში­რად მღე­როდ­ნენ, ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი იყო. ფილმში მას მსა­ხი­ო­ბი ირაკ­ლი უჩა­ნე­იშ­ვი­ლი მღე­რო­და.

- სა­ბო­ლო­ოდ ფილმმა ნახა დღის სი­ნათ­ლე...

- კი, კა­ტე­გო­რი­ებს აძ­ლევ­დნენ ხოლ­მე - პირ­ვე­ლი კა­ტე­გო­რი­ას უფრო მეტ ად­გი­ლას ჩვე­ნე­ბის უფ­ლე­ბა ჰქონ­და, მე­ო­რეს - უფრო ნაკ­ლე­ბის და ა.შ. ასე რომ, რა­ღაც დო­ნე­ზე და­ტო­ვეს და მერე ფილ­მი ხალ­ხს ისე შე­უყ­ვარ­და, რომ კა­ტე­გო­რი­ე­ბი აუ­წი­ეს. მიხ­ვდნენ, რომ მას ფული შე­მოჰ­ქონ­და და სა­ხი­ფა­თო არა­ფე­რი იყო. ლე­ლი­კომ ასე­თი სა­კულ­ტო ფილ­მი შექ­მნა.

- ლე­ვან ხო­ტი­ვა­რის ქარ­თუ­ლი კი­ნო­ჰი­ტია „უდიპ­ლო­მო სა­სი­ძო,“ რო­მე­ლიც ყვე­ლას უყ­ვარს...

- "უდიპ­ლო­მო სა­სი­ძო“ ყვე­ლა­ზე შე­მო­სავ­ლი­ა­ნი სუ­რა­თია. უკვე 60 წე­ლია, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ეკ­რა­ნე­ბი­დან არ ჩა­მო­დის, ტე­ლე­ვი­ზი­ე­ბი ხში­რად უშ­ვე­ბენ. ამის მო­თხოვ­ნი­ლე­ბაც არის, რე­ი­ტინ­გიც აქვს. იმ დრო­ის­თვის კოლ­მე­ურ­ნე­ო­ბა­ზე ასე­თი ცი­ნი­კუ­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა იშ­ვი­ა­თი იყო, ამი­ტომ ამ ფილ­მსაც ჰქონ­და წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბე­ბი, მაგ­რამ რა­ღაც­ნა­ი­რად ბა­ბუ­ას თით­ქოს ღმერ­თი მფარ­ვე­ლობ­და, იუ­მო­რით „გა­ქა­ჩა,“ თვი­თონ ჩი­ნოვ­ნი­კებ­საც მოს­წონ­დათ. ამ იუ­მო­რი კი დარ­ჩა ყვე­ლა დრო­ის ყვე­ლა­ზე შე­მო­სავ­ლი­ან ნა­მუ­შევ­რად.

- ბა­ბუ­ათ­ქვე­ნი ამ ფილმთან და­კავ­ში­რე­ბით, თუნ­დაც მა­შინ, ტე­ლე­ვი­ზი­ით რომ გა­დი­ო­და, თუ ჰყვე­ბო­და ხოლ­მე რა­მეს?

- უნდა გი­თხრათ, რომ მე მაგ ფილმზე მი­ვი­ღე პირ­ვე­ლი კი­ნო­ნათ­ლო­ბა. 6 თვის ვი­ყა­ვი, „უდიპ­ლო­მო სა­სი­ძოს“ გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე რომ მი­მიყ­ვა­ნეს. მთა­ვა­რი რო­ლის შემ­სრუ­ლე­ბელ­თან, ბი­ჭი­კოს­თან ფოტო მაქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი... სა­ერ­თოდ, ამ ფილმზე ისე­თი მსა­ხი­ობ­თა ჯგუ­ფი მუ­შა­ობ­და, ალ­ბათ, სა­ოც­რე­ბა ტრი­ა­ლებ­და იქ... ერთი რამ კი მა­წუ­ხებს, ბოლო პე­რი­ოდ­ში რამ­დენ­ჯე­რაც ვნა­ხე ეს ფილ­მი, ყველ­გან ამოჭ­რი­ლია და და­კარ­გუ­ლი სცე­ნა, როცა აი­ვან­ზე გი­ტა­რით ხელ­ში მსა­ხი­ო­ბი ზან­და იო­სე­ლი­ა­ნი ბი­ძი­ნა კვერ­ნა­ძის სიმ­ღე­რას, „მერ­ცხა­ლო, მას­წავ­ლე ფრე­ნა“ მღე­რის. ეტყო­ბა, მაგ ეპი­ზოდს რა­ღაც ტექ­ნი­კუ­რი პრობ­ლე­მა შე­ექ­მნა, სხვა შემ­თხვე­ვა­ში, რა­ტომ ამო­ი­ღებ­დნენ?! ახლა მინ­და, გა­ვარ­კვიო, მარ­თლაც რა მოხ­და...

- მოკ­ლედ, იქი­დან­ვე შე­გი­სუნ­თქავთ კი­ნო­გა­და­ღე­ბის სურ­ნე­ლი...

- ლე­ლი­კომ ეს ფილ­მი 1961 წელს გა­და­ი­ღო, როცა მე და­ვი­ბა­დე. ბა­ბუ­ა­ჩე­მი გიჟ­დე­ბო­და სა­ქარ­თვე­ლო­ზე, ქარ­თვე­ლებ­ზე, გან­სა­კუთ­რე­ბით გუ­რუ­ლებ­ზე, გუ­რუ­ლი სიმ­ღე­რა და გუ­რია უზო­მოდ უყ­ვარ­და... მი­აჩ­ნდა, რომ ერი რომ გა­დარ­ჩეს, უნდა გამ­რავ­ლდე­სო, ამას სულ ამ­ბობ­და. ქუ­ჩა­ში ახალ­გაზ­რდა ლა­მაზ გო­გოს რომ და­ი­ნა­ხავ­და, ჩა­ე­კი­თხე­ბო­და, რამ­დე­ნი შვი­ლი გყავს. თუ გა­ი­გებ­და, რომ ერთი შვი­ლი ჰყავ­და, ეტყო­და, სამი უნდა გვყავ­დეს, ერი უნდა გამ­რავ­ლდე­სო...

- გა­ვიხ­სე­ნოთ ასე­ვე მისი ფილ­მე­ბი „ჭრი­ჭი­ნა“ და „მხი­ა­რუ­ლი რო­მა­ნი“... რე­ჟი­სო­რის შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში კო­მე­დი­ას დიდი ად­გი­ლი უკა­ვია...

- „ჭრი­ჭი­ნა“ 1954 წელს და­ი­წყო და შემ­დეგ სიკო დო­ლი­ძეც ჩა­ერ­თო. სცე­ნა­რის ავ­ტო­რიც ლე­ლი­კოა... მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, უკვე 70-იან წლებ­ში, გა­და­ი­ღო „მხი­ა­რუ­ლი რო­მა­ნი“... კო­მე­დი­ის­კენ აქ­ტი­უ­რად წა­ვი­და... სა­ერ­თოდ კო­მე­დი­ის გა­და­ღე­ბა ურ­თუ­ლე­სი რამ არის. ადა­მი­ა­ნის გა­ცი­ნე­ბა სუფ­რას­თან, თუნ­დაც ერთი მო­ყო­ლი­ლი ანეკ­დო­ტით ად­ვი­ლია, მაგ­რამ ეკ­რა­ნი­დან ეს დრა­მა­ტურ­გი­ას­თან არის და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი და ასე ად­ვი­ლი არ არის. კო­მე­დია რთუ­ლი ჟან­რია და ასეთ კარგ ფილ­მებს ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი აკე­თე­ბენ - კო­მე­დი­ის ჟანრ­ში მუ­შა­ო­ბენ. ცნო­ბი­ლი იტა­ლი­ე­ლი რე­ჟი­სო­რი მი­ქელ ან­ჯე­ლო ან­ტო­ნი­ო­ნი ამ­ბობ­და, რომ ნე­ტავ, იმის ნიჭი მქო­ნო­და, ოდეს­მე კო­მე­დია გა­და­მე­ღოო.

- ასეთ გა­რე­მოც­ვა­ში რომ იზ­რდე­ბო­დით, სა­დაც ყვე­ლა­ფე­რი და ყვე­ლა კი­ნო­თი იყო გაჟ­ღენ­თი­ლი, ეს რას ნიშ­ნავ­და თქვენ­თვის?

- გა­საკ­ვი­რი არ არის, რომ ქი­მი­კო­სი არ გა­მო­ვე­დი. ისე, ზოგ­თან სხვა­ნა­ი­რა­დაც ხდე­ბა, მაგ­რამ მე ბავ­შვო­ბი­დან მქონ­და კი­ნოს სიყ­ვა­რუ­ლი, სულ რა­ღა­ცებს ვდგამ­დი ეზო­ში და ვი­ღებ­დით. მიყ­ვარ­და და მი­ზი­დავ­და ეს მის­ტი­კუ­რი სამ­ყა­რო... მერე ბავ­შვო­ბი­დან სა­ო­ცარ ადა­მი­ა­ნებ­თან მი­წევ­და ყოფ­ნა, ჯერ ისეთ სახ­ლში გა­ვი­ზარ­დე, უშან­გი ჩხე­ი­ძის 33-ში, სა­დაც მე­ზობ­ლე­ბი იყ­ვნენ - დოდო აბა­ში­ძე, რეზო ჩხე­ი­ძე, თენ­გიზ აბუ­ლა­ძე, ოთარ კო­ბე­რი­ძე, ლია ელი­ა­ვა. სა­ო­ცა­რი ეზო იყო, სახ­ლი­დან რომ გა­მოვ­დი­ო­დი, „ჰო­ლი­ვუდ­ში“ მე­გო­ნა თავი. მე ახ­ლაც იმ „კი­ნოს სახ­ლში“ ვცხოვ­რობ. ამან რა­საკ­ვირ­ვე­ლია გა­ნა­პი­რო­ბა ის, რომ სა­ბო­ლო­ოდ კი­ნოს­კენ წა­ვე­დი და არც ვნა­ნობ. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ჩემი პრო­ფე­სია, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ხე­ლო­ვა­ნი კა­ცის­თვის რთუ­ლი პრო­ფე­სი­აა, კი­ნო­წარ­მო­ე­ბის­თვის ფუ­ლის შოვ­ნაა სა­ჭი­რო. ისე არ არის რო­გორც ვთქვათ, მწე­რალ­თან, დაჯ­დე­ბა სახ­ლში, მუზა ეწ­ვე­ვა და წე­რას და­ი­წყებს. მას მხო­ლოდ კა­ლა­მი და ფურ­ცე­ლი ჰყოფ­ნის. კი­ნოს კი, რო­გორც ვთქვი, ვერ გა­ა­კე­თებ, თუ არ გა­ი­ა­რე მთე­ლი ეტა­პე­ბი, არ იშო­ვე თან­ხე­ბი, წარ­მო­ე­ბა არ შედ­გე­ბა.

ამ ყვე­ლაფ­რის შემ­დეგ კი ხე­ლო­ვანს თუ მა­ინც შეგ­რჩე­ბა უნა­რი, რაც გა­ინ­ტე­რე­სებს, ის შე­ი­ნარ­ჩუ­ნო და გად­მოს­ცე, მა­ყუ­რებ­ლის­თვი­საც სა­სი­ა­მოვ­ნო იქ­ნე­ბა... რთუ­ლი პრო­ფე­სი­აა და ამი­ტომ ბო­ლომ­დე ამ პრო­ფე­სი­ა­ში ყოფ­ნა ბევ­რს უჭირს.

- კა­რი­ე­რის მან­ძილ­ზე ხო­ტი­ვა­რე­ბის ნა­თე­სა­უ­რი ხაზი რაში და­გეხ­მა­რათ?

- ის, რომ ეს სა­ხე­ლე­ბი დამ­ხმა­რე­ბო­და წინსვლა­ში, ასე არ იყო. ყვე­ლა­ფე­რი ჩე­მით და ჩემი სა­კუ­თა­რი შრო­მით გა­ვა­კე­თე. ოჯა­ხი სხვა­ნა­ი­რად და­მეხ­მა­რა, - შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი პრაქ­ტი­კა, ამ ადა­მი­ა­ნებ­თან მა­შინ გა­ვი­ა­რე, როცა მათ სა­უბ­რებს ვუს­მენ­დი, იქი­დან რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ბევ­რი რამ წა­მომ­ყვა და ჩემს პრო­ფე­სი­ა­ში ბევ­რი რამ მო­მეხ­მა­რა. ასე რომ, ხელი არა­ვის წა­უკ­რავს. რა კა­რი­ე­რა ჩვენ გვაქვს, მთა­ვა­რია, ფილ­მი გა­და­ვი­ღოთ.

- ახლა რას საქ­მი­ა­ნობთ?

- და­ვამ­თავ­რე ბოლო ფილ­მი „სა­მუ­რაი დას­ვე­ნე­ბის ჟამს“. გა­და­ვი­ღე ასე­ვე პა­ტა­რა ფილ­მი „ამ­ბა­ვი დუმ­ბა­ძე­ე­ბი­სა,“ რო­მე­ლიც ბუბა ხო­ტი­ვა­რის კი­ნო­მო­თხრო­ბის მი­ხედ­ვი­თაა, ბუ­ბას უნ­დო­და გა­და­ღე­ბა, მაგ­რამ ვე­ღარ მო­ა­ხერ­ხა და მო­ას­წრო, იცით, რომ კო­ვი­დით გარ­და­იც­ვა­ლა. სექ­ტემ­ბრი­დან კი ვი­წყებ 5 სე­რი­ი­ა­ნი კი­ნოს გა­და­ღე­ბას, რო­მელ­საც ჰქვია „სა­შო­ბაო კაკ­ლუ­ჭე­ბი“. მი­უ­ხე­და­ვად სირ­თუ­ლე­ე­ბი­სა, არ ვჩერ­დე­ბით.