მრა­ვალ ჟანრ­ში მოღ­ვა­წე­ობს, არის კომ­პო­ზი­ტო­რი, ავ­ტორ-შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი, უკ­რა­ი­ნუ­ლი ფილ­მე­ბის­თვის კი­ნო­მუ­სი­კა აქვს შექ­მნი­ლი, დი­რი­ჟო­რია, არან­ჟი­რე­ბე­ბის ავ­ტო­რი, აფხა­ზე­თის კა­პე­ლის ხელ­მძღვა­ნე­ლი, პე­და­გო­გი...

რო­გორ ახერ­ხებს ამ­დენ საქ­მეს? - ყვე­ლა­ფერს მუ­სი­კის სიყ­ვა­რუ­ლი აკე­თე­ბი­ნებს. „ბოლო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ამ­ბა­ვი ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ისაა, რომ სპექ­ტაკ­ლის­თვის "მე­დეა" მუ­სი­კა დავ­წე­რე. ისე მოხ­და, რომ მუ­სი­კა კი არ შე­იქ­მნა სპექ­ტაკ­ლის­თვის, სპექ­ტაკ­ლია მუ­სი­კის­თვის. მუ­სი­კა­ლუ­რი მო­ნოდ­რა­მაა. რე­ჟი­სორ­მა მთხო­ვა, მუ­სი­კა და­მე­წე­რა. სპექ­ტაკლში მუ­სი­კა­ლუ­რი პა­უ­ზა არ არის. ის ბა­თუ­მის მუ­სი­კა­ლურ ცენ­ტრში და­იდ­გა,“ - გვე­უბ­ნე­ბა ნი­ჭი­ე­რი და წარ­მა­ტე­ბუ­ლი მუ­სი­კო­სი ზვი­ად ბოლ­ქვა­ძე, რო­მე­ლიც AMBEBI.GE-ს რუბ­რი­კის­თვის „ჩემი ცხოვ­რე­ბის მთვა­რი ამ­ბე­ბი" თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბი­დან „მთა­ვარ ამ­ბებს“ უყ­ვე­ბა.

ბავ­შვო­ბა

- ბავ­შვო­ბა არას­დროს მტო­ვებს, სულ ჩემ­თა­ნაა. ამას­თან, სულ მაქვს ნოს­ტალ­გია, რო­მე­ლიც ამ­ძაფ­რებს ბავ­შვო­ბის­დრო­ინ­დელ ადა­მი­ა­ნებ­თან - მშობ­ლებ­თან, ნა­თე­სა­ვებ­თან, მე­გობ­რებ­თან, კლა­სე­ლებ­თან, კურ­სე­ლებ­თან შეხ­ვედ­რის მო­ლო­დინს. ალ­ბათ, ისი­ნი ამ ნოს­ტალ­გი­ას ავ­სე­ბენ. რო­დე­საც მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ხში­რად ვერ ხერ­ხდე­ბა, უფრო ნოს­ტალ­გი­უ­რი ვარ. მოკ­ლედ, ბავ­შვო­ბაც ერ­თგვა­რი ნოს­ტალ­გი­აა ჩემ­თვის.

ბა­თუ­მი, სა­ნა­პი­რო და ზღვა

ასევე დაგაინტერესებთ

10:11 / 06-10-2022

მსახიობი, რომლის კარიერა 3 წლის ასაკში დაიწყო : "მამა ჩემი მსახიობობის წინააღმდეგი იყო... უნდოდათ, ექიმი გამოვსულიყავი" - თამუნა ნიკოლაძის ცხოვრების მთავარი ამბები

12:49 / 31-10-2022

"15 მაისს ჩემი პირველი გამოფენა გაიხსნა, 16-ში ტატო გარდაიცვალა" - გუგა კოტეტიშვილის მოგონებები მამაზე, პაპასა და ძმაზე, თამაში ფილმში შვილის გამო და გზა "გუგას ჩანთებიდან" ავეჯის დიზაინამდე

- ბა­თუ­მი წვი­მი­ა­ნი, ხა­ლი­სი­ა­ნი, მო­თა­მა­შე, მე­გობ­რუ­ლი, მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი, სა­პორ­ტო ქა­ლა­ქია. ჩემ­თვის ის შე­მოქ­მე­დე­ბი­თია. აჭა­რის ბუ­ნე­ბა, კლი­მა­ტი შე­მოქ­მე­დე­ბით გან­წყო­ბას მიქ­მნის. იქ რომ ჩავ­დი­ვარ, სხვაგ­ვა­რად ვფიქ­რობ, სხვაგ­ვა­რად მეს­მის. სულ მუ­სი­კის ირ­გვლივ ვტრი­ა­ლებ.

- ბა­თუ­მი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ქა­ლა­ქია და ქა­ლა­ქი-მუ­ზაა. ამას მარ­ტო მე არ ვამ­ბობ. ვახ­ტანგ ღლონ­ტის ლექსზე შექ­მნი­ლი, ერთი სიმ­ღე­რაა - „როცა თბი­ლის­ში წვიმს,/ მე ჩემს ბა­თუმ­ში ვარ,/ ბა­თუ­მი არის წვი­მა და არა­ფე­რი სხვა./ ბა­თუ­მი სიყ­ვა­რუ­ლია და არა­ფე­რი სხვა... ჩემ­თვის ბა­თუ­მი სახ­ლია, ძა­ლი­ან ძვირ­ფა­სი რამ, ასე­ვე წარ­სულ­ში დაბ­რუ­ნე­ბა, მშობ­ლე­ბი, მო­გო­ნე­ბე­ბი, სა­ბა­დო... სხვე­ბის­თვის კი კუ­რორ­ტია, გნე­ბავთ მისი ზღვით და მთით... როცა ჩავ­დი­ვარ, სა­ნა­პი­რო­ზე აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა გა­ვი­დე. მავ­სებს და მაძ­ლი­ე­რებს ეგ გა­რე­მო... რა­ღაც ად­გი­ლე­ბი მა­სევ­დი­ა­ნებს კი­დეც...

"ეზო, სა­დაც გა­ვი­ზარ­დე"

- ჩემს ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში დიდი როლი ათას­მა თავ­გა­და­სა­ვალ­მა ითა­მა­შა, რომ­ლი­თაც სავ­სე იყო ბა­თუ­მუ­რი ეზოც და სოფ­ლე­ბის ეზო­ე­ბიც აჭა­რის მა­ღალმთი­ან რა­ი­ო­ნებ­ში. იქ ძი­რი­თა­დად ზა­ფხუ­ლო­ბით ვი­ყა­ვი ხოლ­მე. არ­და­დე­გებს სო­ფელ­ში ვა­ტა­რებ­დი. სკო­ლი­დან რომ და­მი­თხოვ­დნენ, ერთი სული მქონ­და, სო­ფელ­ში წავ­სუ­ლი­ყა­ვი, ბუ­ნე­ბას­თან უფრო ახ­ლოს ვი­ყა­ვი.

ქუჩა და მუ­სი­კას­თან პირ­ვე­ლი შე­ხე­ბა

- ქუ­ჩამ გა­მოც­დი­ლე­ბა და ალ­ბათ კვა­ლიც და­ტო­ვა, თუმ­ცა მე მა­ინც მუ­სი­კის გზით დავ­დი­ო­დი, მუ­სი­კას კვალ­დაკ­ვალ მივ­ყვე­ბო­დი და ალ­ბათ ბევ­რი რა­მის­თვის არ მე­ცა­ლა. თუმ­ცა ყვე­ლა­ფე­რი მა­ინც მო­ვა­ხერ­ხე, მე­გობ­რებ­თან ერ­თა­დაც ვა­ტა­რებ­დი დროს, სახ­ლი­დან გა­რე­თაც გავ­დი­ო­დი, მაგ­რამ ფიქ­რე­ბით და ემო­ცი­ე­ბით მა­ინც მუ­სი­კას ვე­კუთ­ვნო­დი. მუ­სი­კა­ში ყო­ვე­ლი ეტა­პი სა­ინ­ტე­რე­სო იყო. მშობ­ლე­ბი ამ­ბო­ბენ და იხ­სე­ნე­ბენ, რომ ძა­ლი­ან გწყინ­და და ბრაზ­დე­ბო­დი, რო­დე­საც ხელს ვერ აწ­ვდენ­დი გი­ტა­რის გრიფ­სო. მე­დი­დე­ბო­და. სრუ­ლი­ად პა­ტა­რა დაკ­ვრას ვცდი­ლობ­დი და ვუკ­რავ­დი კი­დეც. თა­ვი­სუფ­ლად ვით­ვი­სებ­დი ყვე­ლა ინ­სტრუ­მენტს. სი­მე­ბი­ა­ნი, რაც ვნა­ხე, ყვე­ლა­ფერ­ზე და­ვუ­კა­რი, ხე­მი­ა­ნი, ან ჩა­სა­ბე­რი ინ­სტრუ­მენ­ტე­ბი რომ ყო­ფი­ლი­ყო, მა­თაც ავით­ვი­სებ­დი. ფორ­ტე­პი­ა­ნო­ზე 7 წლი­დან და­ვი­წყე სი­ა­რუ­ლი.

ოჯახ­ში დე­ი­და, ბი­ძია, ბე­ბია (დე­დის დედა ფან­დურს უკ­რავ­და), მე­ო­რე ბე­ბი­აც მუ­სი­კა­ლუ­რი იყო, დედა გი­ტა­რა­ზე უკ­რავ­და. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ­ში ილე­ქე­ბო­და. ბიძა (მა­მის მხრი­დან) მო­ცეკ­ვა­ვე გახ­ლდათ, მე­ო­რე ბი­ძია აკორ­დე­ონს უკ­რავ­და. ჩვენ­თან მუ­სი­კა ყვე­ლას უყ­ვარ­და.

კონ­სერ­ვა­ტო­რია

- მუ­სი­კა­ლუ­რი სკო­ლა რომ შე­ვიც­ვა­ლე და სხვა „მუ­სი­კა­ლურ­ში“ გა­და­ვე­დი, ერთი ქალ­ბა­ტო­ნი, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მუ­სი­კო­სი, ჩემი მო­მა­ვა­ლი პე­და­გო­გი რუ­სუ­დან ბე­რი­ძე დამ­ხვდა. რომ მო­მის­მი­ნა, ძა­ლი­ან მო­ვე­წო­ნე. ამ ადა­მი­ან­თან გა­დას­ვლის დღი­დან ჩემ­ში სა­გუნ­დო მუ­სი­კის სიყ­ვა­რუ­ლი და­ი­წყო. ბავ­შვთა გუნ­დი ჰყავ­და და თბი­ლის­ში მისი სურ­ვი­ლით წა­მო­ვე­დი, რომ ჩემს მა­ესტროს­თან, შალ­ვა მო­სი­ძეს­თან მოვ­ხვედ­რი­ლი­ყა­ვი.

მუ­სი­კის შექ­მნი­სას რა არის მთა­ვა­რი

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბი მუ­სი­კა­ში გარ­კვე­ულ შრო­მას და ენერ­გი­ას დე­ბენ, მუ­სი­კა უფრო ზე­ბუ­ნებ­რი­ვი მოვ­ლე­ნა მგო­ნია, ვიდ­რე ჩვე­ნი დამ­სა­ხუ­რე­ბა... რო­დე­საც სახ­ლი­დან გა­დი­ხარ, 4 სა­ა­თი რე­პე­ტი­ცი­ას გაქვს, მერე ბენდთან ერ­თად მუ­შა­ობ, დროს სა­გუნ­დო მუ­სი­კა­საც უთ­მობ, ასე­ვე პე­და­გო­გი­ურ მოღ­ვა­წე­ო­ბას, ვი­ღა­ცას ხვდე­ბი, კი­დევ სა­დღაც მი­დი­ხარ და სახ­ლში გვი­ან ბრუნ­დე­ბი. დრო აღარ მყოფ­ნის შე­მოქ­მე­დე­ბით პრო­ცეს­ზე ვი­ფიქ­რო. ადრე უფრო ვა­ხერ­ხებ­დი, გან­ვმარ­ტო­ე­ბუ­ლი­ყა­ვი და შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი აურა შე­მექ­მნა. ეს პრო­ცე­სი უფრო ღამე ხდე­ბო­და. ხომ ვამ­ბობ, ბოლო დროს უამ­რა­ვი საქ­მით ძა­ლი­ან ვიღ­ლე­ბი და შე­მოქ­მე­დე­ბის­თვის ენერ­გია არ მყოფ­ნის...

როცა ნა­წარ­მო­ებ­ზე ვმუ­შა­ობ, მო­ტი­ვი შე­იძ­ლე­ბა შვი­ლე­ბის, მე­გობ­რე­ბის თან­დას­წრე­ბი­თაც შე­იქ­მნას, მაგ­რამ წე­რის­თვის, ფიქ­რის­თვის, ფორ­მის მო­ძი­ე­ბის­თვის, ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბის პრო­ცე­სის­თვის გან­მარ­ტო­ე­ბა აუ­ცი­ლე­ბე­ლია. ღამე ისე­თი რა­ღა­ცე­ბი მაქვს შექ­მნი­ლი, რაც თუნ­დაც დღეს სრულ­დე­ბა. ეს პრო­ცე­სი ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბის­გან გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბას ითხოვს. ყვე­ლა­ფერს უნდა მო­წყდე, იდუ­მალ ძა­ლას­თან, ღმერ­თის წი­ნა­შე დარ­ჩე! სხვა­ნა­ი­რად უბ­რა­ლოდ, შე­უძ­ლე­ბე­ლია.

ჯგუ­ფი "ინ­სა­ი­დი" და ნინო ქა­თა­მა­ძე

- ამ ჯგუფ­თან ბავ­შვო­ბი­დან დიდი სი­ახ­ლო­ვე მქონ­და, ხოლო ნინო ქა­თა­მა­ძე კი ცოტა მოგ­ვი­ა­ნე­ბით გა­მოჩ­ნდა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში. „ინ­სა­ი­დის“ წევ­რი ვი­ყა­ვი, იყო პე­რი­ო­დე­ბი, როცა მათ­თან ერ­თად ვუკ­რავ­დი, ისი­ნი ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ძვირ­ფა­სე­ბი და სა­ინ­ტე­რე­სო მუ­სი­კო­სე­ბი არი­ან... თბი­ლის­ში რომ ჩა­მო­ვე­დი და ჩემი საქ­მე­ე­ბით დავ­კავ­დი, მათ იცოდ­ნენ, რომ ჩემი გზა მქონ­და (ბევ­რი სა­მე­ცა­დი­ნო და ბევ­რი საქ­მე). კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ვსწავ­ლობ­დი, რომ ჩემი და ნი­ნოს მე­გობ­რო­ბა და­ი­წყო. რა­ღაც კომ­პო­ზი­ცი­ებს თავი მო­ვუ­ყა­რე და ნი­ნოს სურ­ვი­ლი გა­უჩ­ნდა, ჩემი კომ­პო­ზი­ცი­ე­ბი ემ­ღე­რა და ალ­ბო­მიც ჩაგ­ვე­წე­რა. ამა­ზე ფიქ­რი და­ვი­წყეთ. მერე იყო კონ­ცერ­ტე­ბი, სა­ორ­კესტრო კომ­პო­ზი­ცი­ე­ბი, გა­ვა­ორ­კესტრე ჩემი სიმ­ღე­რე­ბი, სა­დაც ბენ­დიც უკ­რავ­და და სი­მე­ბი­ა­ნი ორ­კესტრიც - მოკ­ლედ, ალ­ბო­მი სა­ხელ­წო­დე­ბით „ლურ­ჯი“ ჩავ­წე­რეთ.

ქარ­თუ­ლი სიმ­ღე­რე­ბის ახა­ლი შე­ფუთ­ვა

- ჩემი მთა­ვა­რი ამო­ცა­ნა და ინი­ცი­ა­ტი­ვა არ იყო, ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი არან­ჟი­რე­ბე­ბის თუ ვერ­სი­ე­ბის ავ­ტო­რი. უბ­რა­ლოდ მთხოვ­დნენ, მე გა­მე­კე­თე­ბი­ნა კონ­კრე­ტუ­ლი პრო­ექ­ტე­ბის­თვის, მუ­სი­კო­სე­ბის­თვის. მთხოვ­დნენ, რა­ღაც კომ­პო­ზი­ცი­ე­ბის ახ­ლე­ბუ­რად შე­ფუთ­ვა­ში დავ­ხმა­რე­ბო­დი. ცნო­ბილ ნა­მუ­შევ­რებს დიდი სიფრ­თხი­ლით ვე­კი­დე­ბო­დი... დღეს ამას უკვე ყვე­ლა აკე­თებს და ადა­მი­ა­ნებს რე­აქ­ცი­ე­ბი დი­დად აღარ აქვთ. პირ­ვე­ლი ყო­ველ­თვის მტკივ­ნე­უ­ლია ხოლ­მე... არა­და, თა­ო­ბე­ბი შე­იც­ვა­ლა, ახა­ლი თა­ო­ბა სხვა­ნა­ი­რად ის­მენს, ეს­მის და მღე­რის. ამი­ტომ ის ყვე­ლა­ფე­რი მათ­თვის კეთ­დე­ბო­და. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩემ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო სა­ავ­ტო­რო მუ­სი­კა­ზე გა­მე­კე­თე­ბი­ნა აქ­ცენ­ტი და არა ძვე­ლის ახ­ლე­ბუ­რად შე­ფუთ­ვა­ზე. ისიც იყო, რო­გორც მუ­სი­კო­სი რომ გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბუ­ლი­ყა­ვი, მხო­ლოდ ეს გზა უნდა გა­გევ­ლო. თი­თო­ე­უ­ლი სიმ­ღე­რა მცი­რე დრო­ში იქ­მნე­ბო­და, კვი­რა­ში ზოგ­ჯერ 20-მდე კომ­პო­ზი­ცი­აც იყო. არა­და, სხვა შემ­თხვე­ვა­ში თი­თო­ე­უ­ლი ნა­მუ­შევ­რის­თვის ერთი თვე მა­ინც იყო სა­ჭი­რო... ამი­ტომ რა­ღა­ცე­ბი კარ­გი გა­მო­ვი­და, რა­ღა­ცე­ბი - ნაკ­ლე­ბად კარ­გი. მომ­ღე­რალ­მაც უნდა მო­ა­ხე­ხოს, რომ სიმ­ღე­რა მო­ირ­გოს. ახლა ჩემი გზა უკვე სა­გუნ­დო, პრო­ფე­სი­ულ მუ­სი­კას (სა­ორ­კესტროს და სა­ავ­ტო­როს) და­ვუ­კავ­ში­რე, ბავ­შვო­ბი­დან ჩემი სიმ­ღე­რე­ბი და სათ­ქმე­ლი მაქვს.

პატ­რი­არ­ქის სა­გა­ლობ­ლე­ბი

- ამას ვე­რას­დროს ვი­ფიქ­რებ­დი, რომ პატ­რი­არ­ქის სა­გა­ლობ­ლებ­ზე მუ­შა­ო­ბა მო­მი­წევ­და. დიდი წარ­მოდ­გე­ნის სა­კუ­თარ თავ­ზე არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ და არც ახლა ვარ. კი­დევ ბევ­რი რამ მაქვს გა­სა­კე­თე­ბე­ლი... ცხოვ­რე­ბა­ში თუ რამე წარ­მა­ტე­ბა ყო­ფი­ლა, მას წი­ნას­წარ ვე­რას­დროს წარ­მო­ვიდ­გენ­დი. ერ­თა­დერ­თი, რაც მა­მოძ­რა­ვებ­და და მა­მოძ­რა­ვებს, მუ­სი­კის სიყ­ვა­რუ­ლია.

მე და სვი­მონ ჯან­გუ­ლაშ­ვი­ლი კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ერ­თსა და იმა­ვე დროს ვსწავ­ლობ­დით, ის სა­პატ­რი­არ­ქოს გუნ­დის ხელ­მძღვა­ნე­ლია. მი­თხრა, პატ­რი­არ­ქს აქვს სა­გა­ლობ­ლე­ბი, იმ მე­ლო­დი­ებს ნო­ტებ­ში ვწერ და იქ­ნებ შენც მი­ი­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბაო. ძა­ლი­ან ავ­ღელ­დი, ჩემ­თვის ეს მო­უ­ლოდ­ნე­ლი იყო. კონ­კრე­ტუ­ლი სა­გა­ლო­ბე­ლი უნდა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა. ეს არ არის მარ­ტი­ვი, ძა­ლი­ან სა­თუ­თი სა­კი­თხი იყო და სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა. თა­ვი­დან უარ­ზე ვი­ყა­ვი. სვი­მო­ნი არ მო­მეშ­ვა და მერე უწ­მინ­დეს­მა და­მი­ბა­რა. სა­გა­ლობ­ლე­ბი ცო­ცხა­ლი შეს­რუ­ლე­ბით მო­ვის­მი­ნე... მოკ­ლედ, სა­გა­ლობ­ლე­ბი ტი­ლო­ე­ბად ვაქ­ცი­ეთ, გა­ვა­ორ­კესტრეთ. შემ­დეგ კი ისი­ნი ხალ­ხმა აი­ტა­ცა. ამას სხვა სა­გა­ლობ­ლებ­ზე მუ­შო­ბა მოჰ­ყვა...

ჩემი მე­უღ­ლე და შვი­ლე­ბი

- ჩემი მე­უღ­ლე ლია ბა­ი­დოშ­ვი­ლი მუ­სი­კო­სია, უკ­რავს ორ­გან­ზე და მიჰ­ყავს სა­ორ­გა­ნო კლა­სი თბი­ლი­სის კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში. ერ­თმა­ნე­თი კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში გა­ვი­ცა­ნით, დავ­მე­გობ­რდით და მერე გა­დავ­წყვი­ტეთ, რომ ჩვე­ნი მე­გობ­რო­ბა ოჯა­ხის შექ­მნით დაგ­ვირ­გვი­ნე­ბუ­ლი­ყო. თუმ­ცა მა­ნამ­დე იყო ლაღი სტუ­დენ­ტო­ბა და კარ­გი პე­რი­ო­დი. მი­ხა­რია, რომ ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბა ერ­თმა­ნეთს და­ვუ­კავ­ში­რეთ. მუ­სი­კა­ზე არას­დროს ვკა­მა­თობთ. მუ­სი­კა­ლუ­რი გე­მოვ­ნე­ბა რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო ჩვე­ნი სა­ერ­თო ინ­ტე­რე­სე­ბი, ალ­ბათ არა­ფე­რი გა­მო­ვი­დო­და. ყვე­ლა­ფე­რი მუ­სი­კამ და პი­როვ­ნულ­მა თვი­სე­ბებ­მა გა­და­წყვი­ტა.

სამი ვაჟი გვყავს - ნი­ჭი­ერ­თა ათწლედ­ში სწავ­ლო­ბენ. უფ­რო­სი (15 წლის) ფორ­ტე­პი­ა­ნოს ეუფ­ლე­ბა, შუ­ა­თა­ნა (13 წლის) - გი­ტა­რას, მე­სა­მეც (10 წლის) ფორ­ტე­პი­ა­ნოს და და­სარ­ტყა­მი ინ­სტრუ­მენ­ტე­ბი­სად­მი აქვს ინ­ტე­რე­სი. შვი­ლებ­თან არა­ნა­ი­რი პე­და­გო­გი­უ­რი მოღ­ვა­წე­ო­ბა არ ჩა­მი­ტა­რე­ბია. მათ­თვის არც მი­მარ­თუ­ლე­ბა მი­მი­ცია და არც თვი­თონ ითხო­ვენ ამას. ვუ­წო­ნებ იმას, რომ არი­ან და­მო­უ­კი­დებ­ლე­ბი. ინ­ტე­რე­სე­ბი და­მო­უ­კი­დებ­ლად ჩა­მო­უ­ყა­ლიბ­დათ. დამ­კვიდ­რე­ბას და გზის გაკ­ვალ­ვას თა­ვანთ ძა­ლე­ბით ცდი­ლო­ბენ.

"ვწუხ­ვარ, რომ"...

- ჯერ ვერ მოვ­ხერ­ხე იმის გა­კე­თე­ბა, რაც წე­სით, უკვე გა­კე­თე­ბუ­ლი უნდა მქონ­დეს. ძა­ლი­ან ბევ­რი დრო და­მე­ხარ­ჯა და მე­ხარ­ჯე­ბა ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა­ში. პრობ­ლე­მებს სხვაგ­ვა­რად ვერ გა­ვუმკლავ­დე­ბი, არ მაქვს იმის ფუ­ფუ­ნე­ბა, რომ ჯერ სა­ავ­ტო­რო მუ­სი­კა­ზე გა­და­ვერ­თო. იმე­დია, ოდეს­მე დად­გე­ბა ეს დროც და ჩემ­თვის წყნა­რად ვი­მუ­შა­ვებ.

ამ­ჟა­მად აფხა­ზე­თის კა­პე­ლას ვხელ­მძღვა­ნე­ლობ, ამ საქ­მეს დიდ დროს ვუთ­მობ. ჩემი შე­მოქ­მე­დე­ბა ასე­ვე სა­პატ­რი­არ­ქოს გუნდს უკა­ავ­შირ­დე­ბა, მა­მა­კაც­თა გუნ­დის­თვი­საც ვწერ მუ­სი­კას და შე­რე­უ­ლის­თვის. მუ­სი­კა­ლუ­რი თვალ­საზ­რი­სით ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო რამ იყო, რის­თვი­საც სამ­ყა­როს მად­ლო­ბე­ლი ვარ. მინ­და, მად­ლი­ე­რე­ბის გან­ცდა არას­დროს დავ­კარ­გო და მად­ლი­ე­რე­ბით ვი­ცხოვ­რო.