ის მეც­ნი­ე­რია, გე­ოგ­რა­ფი, გე­ო­ლო­გი, კარ­სტო­ლო­გი, ჰიდ­რო­ლო­გი, ჰიდ­რო-გე­ო­ლო­გი, გე­ო­ლო­გია-მი­ნე­რა­ლო­გი­ის მეც­ნი­ე­რე­ბა­თა დოქ­ტო­რი. მეც­ნი­ე­რე­ბას შეგ­ნე­ბუ­ლი ცხოვ­რე­ბა მი­უ­ძღვნა. ელე­ნე აბა­ში­ძე 18 მარტს 101 წლის გახ­დე­ბა. გვა­ო­ცებს თა­ვი­სი სა­უბ­რით, აზ­როვ­ნე­ბით, შე­მარ­თე­ბით და ცხოვ­რე­ბი­სად­მი აქ­ტი­უ­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბით. 10.000-ზე მეტი ექ­სპე­რი­მენ­ტი აქვს ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი, არის 40-მდე სა­მეც­ნი­ე­რო ნაშ­რო­მი­სა და 2 მო­ნოგ­რა­ფი­ის ავ­ტო­რი. რო­გორც აღ­ნიშ­ნავს, დაბ­რკო­ლე­ბე­ბით სავ­სე ცხოვ­რე­ბა გა­ი­ა­რა.

"კარ­სტს ( ბუ­ნებ­რი­ვი მოვ­ლე­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც თავს იჩენს წყალ­ში ხსნად ქა­ნებ­ში - კირ­ქვა, დო­ლო­მი­ტი, ცარ­ცი, თა­ბა­ში­რი, ქვა­მა­რი­ლი - მი­წის­ქვე­შა და ზე­და­პი­რუ­ლი წყლის ნა­კა­დე­ბის ზე­მოქ­მე­დე­ბის შე­დე­გად - რედ.) სწავ­ლობ­დნენ, მაგ­რამ მხო­ლოდ მის ფორ­მა­ზე ამახ­ვი­ლებ­დნენ ყუ­რა­დღე­ბას. არა­ვის აინ­ტე­რე­სებ­და, ის რა პრო­ცესს გა­დი­ო­და, ვიდ­რე ამ ფორ­მას მი­ი­ღებ­და... უც­ნა­უ­რია, 2 სა­უ­კუ­ნის გან­მავ­ლო­ბა­ში ხალ­ხი ვერ მიხ­ვდა, რომ აქ წყლის სიჩ­ქა­რე­ებს ჰქონ­და დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა. ამის­თვის მეშ­ვი­დე კლა­სის პროგ­რა­მა დამ­ჭირ­და, მეტი არა­ფე­რი... იუ­გოს­ლა­ვი­ა­ში კონ­გრეს­ზე რომ გა­მო­ვე­დი, გა­ო­ცე­ბუ­ლე­ბი მის­მენ­დნენ, თურ­მე შე­იძ­ლე­ბო­და სხვა­ნა­ი­რი კუ­თხით ამ პრო­ცე­სის შეს­წავ­ლაო,“ - გვე­უბ­ნე­ბა მეც­ნი­ე­რი.

• 79 წლის ასაკ­ში და­ცულ­მა დი­სერ­ტა­ცი­ამ კი დიდი აღი­ა­რე­ბა მო­უ­ტა­ნა. ამე­რი­კამ ჯერ წლის ქა­ლის წო­დე­ბა მი­ა­ნი­ჭა, შემ­დეგ 300 ყვე­ლა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ანს შო­რის და­ა­სა­ხე­ლა და და­ა­ჯილ­დო­ვა.

- ქალ­ბა­ტო­ნო ელე­ნე, რო­გორც ვიცი, სა­დოქ­ტო­რო დი­სერ­ტა­ცია 79 წლის ასაკ­ში და­ი­ცა­ვით...

- კი, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ასე მოხ­და, ეს იყო 1999 წელს. შემ­დეგ ამე­რი­კის მსოფ­ლიო მნიშ­ვნე­ლო­ბის ინ­სტი­ტუ­ტის­გან დიდი მი­ლოც­ვა და აღი­ა­რე­ბა მო­ვი­პო­ვე. წლის ქა­ლად და­მა­სა­ხე­ლეს. ამის მნიშ­ვნე­ლო­ბა და ფასი კარ­გად ახლა გა­ვი­გე, რო­დე­საც პრე­ზი­დენტ ზე­ლენ­სკის წლის მა­მა­კა­ცის წო­დე­ბა გა­დას­ცეს (იცი­ნის). მა­შინ მივ­ხვდი, ეს რა ყო­ფი­ლა... იმა­ზე არც მი­ფიქ­რია, თუ ჩემი საქ­მი­ა­ნო­ბის ასე­თი დამ­ფა­სე­ბე­ლი ვინ­მე იქ­ნე­ბო­და. მეც­ნი­ე­რე­ბის დარ­გში ვი­საც რამე გა­უ­კე­თე­ბია, ეს ინ­სტი­ტუ­ტი ამას აღ­წერს, მათ მსოფ­ლი­ოს მას­შტა­ბით 300 ადა­მი­ან­ში და­მა­სა­ხე­ლეს...

1999 წელს და­ცუ­ლი დი­სერ­ტა­ცია სი­ნამ­დვი­ლე­ში 1984 წელს უკვე გამ­ზა­დე­ბუ­ლი მქონ­და, მაგ­რამ ჩა­საფ­რე­ბუ­ლი ბევ­რი იყო. ჩემს წინსვლას ეღო­ბე­ბოდ­ნენ, ამი­ტომ 1999 წელ­საც ში­შით ვი­ყა­ვი, ხელი არ შე­ე­შა­ლათ იმა­ში, რომ ახა­ლი ნა­ბი­ჯე­ბი გა­და­მედ­გა... ამე­რი­კი­დან ის წე­რი­ლი უკვე მო­სუ­ლი იყო და ვახ­ტანგ ბო­ჭო­რიშ­ვილს წა­ვა­კი­თხე, გა­და­ი­რია, აღ­ფრთო­ვან­და, სას­წრა­ფოდ ვაც­ნო­ბოთ ყვე­ლას, გა­ვა­სა­ჯა­რო­ო­თო. გა­ვა­ჩე­რე, ჯერ დი­სერ­ტა­ცია და­ვიც­ვა-მეთ­ქი... მოკ­ლედ, დი­სერ­ტა­ცია და­ვი­ცა­ვი და იმის შემ­დეგ არც ერთხელ არ ამი­ღია დოქ­ტო­რის ხელ­ფა­სი. არ მომ­ცეს...

პირ­ვე­ლი დი­სერ­ტა­ცია 1976 წელს და­ვი­ცა­ვი და 12 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ხელ­ფა­სი 35 მა­ნე­თი მქონ­და. ჩემი შე­მო­სა­ვა­ლი სულ ეს იყო. მში­ერ-მწყურ­ვა­ლი ვი­ყა­ვი, ლო­ბი­ოს რომ მოვ­ხარ­შავ­დი, მა­რი­ლი, მწვა­ნი­ლი და პური არ მქონ­და... შიმ­ში­ლი არ არის ეს, აბა, სხვა რა ჰქვია? ასე რომ, ის წლე­ბი ლო­ბი­ომ და ტყე­მალ­მა გა­და­მა­ტა­ნი­ნა...

- რო­გორც ჩანს, თქვენ­თვის იდე­ას ჰქონ­და დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა...

- ეს იყო პირ­ვე­ლი, ამის­თვის თავს გა­ვი­მე­ტებ­დი. თუ შენი საქ­მე ამ ზო­მამ­დე არ გიყ­ვარს, სხვა­ნა­ი­რად არა­ფე­რი გა­მო­ვა. მე დიდი რა­ღაც გა­მო­მი­ვი­და.

***

ელე­ნე აბა­ში­ძე ჭი­ა­თუ­რა­ში და­ი­ბა­და, მამა გა­და­უ­სახ­ლეს, დე­დას კი სა­ხელ­მწი­ფო სამ­სა­ხურ­ში მუ­შა­ო­ბა აუკ­რძა­ლეს.

"დედა ოჯა­ხებ­ში და­დი­ო­და და სა­რე­ცხს რე­ცხავ­და. მას არ ჰქონ­და იმის სა­შუ­ა­ლე­ბა, რომ თბი­ლის­ში წა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი და მეს­წავ­ლა. ამი­ტომ უნდა მე­მუ­შა­ვა. ორ­გან ვსწავ­ლობ­დი და ერ­თგან ვმუ­შა­ობ­დი“, - ამ­ბობს ქალ­ბა­ტო­ნი ელე­ნე.

მუ­სი­კო­სო­ბაც უნ­დო­და, უკ­რავ­და, ცდი­ლობ­და ამ სფე­რო­შიც წარ­მა­ტე­ბის­თვის მი­ეღ­წია. ზოგ­ჯერ თურ­მე მუ­სი­კა­ლუ­რი ტექ­ნი­კუ­მი გვი­ან თა­ვი­სუფ­ლდე­ბო­და და ისიც მე­ცა­დი­ნე­ო­ბას ღა­მის 12 სა­ათ­ზე იწყებ­და.

"ან­გა­რიშს მი­წევ­დნენ და მეც მრცხვე­ნო­და, მე­ტად ვერ ვა­წუ­ხებ­დი და მუ­სი­კას ამი­ტომ თავი და­ვა­ნე­ბე, რა­საც დღემ­დე მტკივ­ნე­უ­ლად გან­ვიც­დი... ადა­მი­ან­ში ყვე­ლა თვი­სე­ბა ბავ­შვო­ბა­ში ყა­ლიბ­დე­ბა და ამ პრო­ცეს­ში მის­თვის ყვე­ლა მო­გო­ნე­ბას დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს... სა­ინ­ტე­რე­სო ბე­ბია მყავ­და, ჩემ­ში ნე­ბის­ყო­ფა, მოთ­მი­ნე­ბა გა­ნა­ვი­თა­რა... სკო­ლა წარ­მა­ტე­ბით, ფრი­ა­დებ­ზე და­ვამ­თავ­რე,“ - გვიყ­ვე­ბა ელე­ნე აბა­ში­ძე.

უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლის და­წყე­ბის­თა­ნა­ვე შე­უდ­გა აქ­ტი­ურ კვლე­ვით საქ­მი­ა­ნო­ბას და ისეთ ადა­მი­ან­თა შო­რის აღ­მოჩ­ნდა, რო­გო­რე­ბიც იყ­ვნენ: ალექ­სან­დრა და ალი­ო­შა ჯა­ფა­რი­ძე­ე­ბი და ლე­ვან გო­თუა, რომ­ლე­ბიც 1945 წელს ხვამ­ლის მთა­ზე პირ­ვე­ლად ავიდ­ნენ.

"ბაწ­რის კი­ბე­ზე 23 წლის გოგო ავე­დი. ას­ვლა არ გამ­ჭირ­ვე­ბია, მაგ­რამ ჩა­მოს­ვლი­სას დაგ­რძე­ლე­ბუ­ლი იყო კი­ბის სა­ფე­ხუ­რე­ბი და თან ქა­რიც ძა­ლი­ან აქა­ნა­ვებ­და... რთუ­ლი ეპი­ზო­დე­ბი იყო, სა­ში­შიც, მინ­დო­და მეყ­ვი­რა, მიშ­ვე­ლეთ-მეთ­ქი, მაგ­რამ ამას არ ვი­ზამ­დი, - წვა­ლე­ბით, ტან­ჯვით ჩა­მო­ვე­დი. მათ­თვი­საც არა­ფე­რი მით­ქვამს, არც მიგ­რძნო­ბი­ნე­ბია... ამ შე­სა­ნიშ­ნავ ადა­მი­ა­ნებ­თან ერ­თად ხვამ­ლის მთა­ზე აღ­მოვ­ჩნდი... ქალ­ბა­ტონ­მა ალექ­სან­დრამ მი­თხრა, - ელი­კო, შვი­ლო, შენ ხალ­ხი ვერ გა­გი­გებ­სო... რად­გან ასე მი­თხრა, ე.ი. მან მე გა­მი­გო, ხომ?! უჭ­კვი­ა­ნე­სი ქალი იყო საქ­მი­ა­ნი, მშვი­დი, დარ­ბა­ი­სე­ლი. გა­მოქ­ვა­ბუ­ლი კი რაც ვნა­ხეთ, თა­ვის­თა­ვად ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი იყო, იქ ახალ­გაზ­რდე­ბი ჩვენს შემ­დე­გაც ავიდ­ნენ, მა­თაც ნა­ხეს, რომ არა­ვი­თა­რი გან­ძი არ არის. გა­მოქ­ვა­ბულ­ში მძლავ­რი ჩანჩქე­რია და თუ გან­ძის სა­ხით რამე იყო, სა­ვა­რა­უ­დოდ, ის ჩანჩქე­რი ჩა­რე­ცხავ­და... აღ­მოჩ­ნდა ასე­ვე ადა­მი­ა­ნის კვა­ლი, ნა­ხა­ტე­ბი, მხედ­რე­ბი იყო კედ­ლებ­ზე გა­მო­სა­ხუ­ლი... ნამ­ყო­ფი ვარ ასე­ვე ექ­სპე­დი­ცი­ა­ში კა­ცხის სვეტ­ზე ალი­ო­შა ჯა­ფა­რი­ძეს­თან, ლე­ვან გო­თუ­ას­თან და აკა­კი ბე­ლი­აშ­ვილ­თან ერ­თად“, - გვიყ­ვე­ბა ელე­ნე აბა­ში­ძე.

- ახლა რო­გორ ბრძან­დე­ბით, რო­გო­რია თქვე­ნი გან­წყო­ბა?

- ძა­ლი­ან კარ­გად ვარ, გა­და­სა­რე­ვად. თუ იმას გუ­ლის­ხმობთ, რას ნიშ­ნავს ემო­ცი­უ­რად ის, რომ 101 წლის ვხდე­ბი, გე­ტყვით, რომ მე იგი­ვე ვარ... კარ­გია ახალ­გაზ­რდო­ბა, მაგ­რამ ადა­მი­ანს რა შე­საძ­ლებ­ლო­ბაც აქვს და ამას რო­გორ იყე­ნებს, ესაა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი. ვცდი­ლობ, ეს შე­საძ­ლებ­ლო­ბა შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნო ფი­ზკულ­ტუ­რით, მოძ­რა­ო­ბით. ზო­გა­და­დაც, მოძ­რა­ო­ბა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, თუ გინ­და, რომ იცო­ცხლო და თა­ნა­მედ­რო­ვეც იყო". ჯერ­ჯე­რო­ბით ასეა და ვნა­ხოთ, შემ­დგო­მი წლე­ბი რას იზამს. სა­ერ­თოდ, წლე­ბის სა­კი­თხიც რთუ­ლი რამ არის და ამას ვებ­რძვი...

- თქვენს ფო­ტო­ებს ვათ­ვა­ლი­ე­რებ, სა­ი­და­ნაც ლა­მა­ზი ქალ­ბა­ტო­ნი გვი­ყუ­რებს...

- გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სი­ლა­მა­ზის არ ვყო­ფილ­ვარ, მაგ­რამ დღე არ გა­ვი­დო­და, ვი­ღაც მამ­კა­ცი არ ამ­კი­დე­ბო­და... მეც, ხმა­ლი რომ გქონ­დეს ადა­მი­ანს ხელ­ში მო­მარ­ჯვე­ბუ­ლი და რთულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში გზას იკ­ვლევ­დე, ასე ვი­ყა­ვი. ეს ყვე­ლა­ფე­რი იმ­ხე­ლა სიმ­ძი­მე იყო ჩემ­თვის, ვერ წარ­მო­იდ­გენთ... გავ­თხოვ­დი, ბავ­შვი შე­მე­ძი­ნა, მაგ­რამ მო­მიკ­ვდა, მერე კი წლე­ბი და დრო მთლი­ა­ნად მეც­ნი­ე­რე­ბას და­ვუთ­მე. ახ­ლაც ყვე­ლა­ფე­რი ჩემი გა­სა­კე­თე­ბე­ლია, მაგ­რამ ჯერ­ჯე­რო­ბით არ ვე­ცე­მი. ძნე­ლია, მაგ­რამ ხომ გი­თხა­რით, სიძ­ნე­ლე­ებს მიჩ­ვე­უ­ლი ვარ. სირ­თუ­ლე­ე­ბის გა­და­ლახ­ვა­ში ძალა მე­მა­ტე­ბა...

- ერთი სა­უ­კუ­ნე ხუმ­რო­ბა არ არის? სა­უ­კუ­ნე ხომ ბევრ რა­მეს იტევს და ამ ყვე­ლა­ფერ­მა, ფაქ­ტობ­რი­ვად, თქვენს თვალ­წინ ჩა­ი­ა­რა...

- ხომ ვამ­ბობ, თუ ბრძო­ლის უნა­რი გაქვს, არაფ­რის უნდა გე­ში­ნო­დეს... ყო­ფი­ლი ზვი­ა­დის­ტიც ვარ, დიდ პა­ტივს ვცემ­დი ჩვე­ნი ქვეყ­ნის პირ­ველ პრე­ზი­დენტს. ზვი­ად­მა თა­ვი­სი წარ­წე­რით თა­ვი­სი წიგ­ნი მი­სახ­სოვ­რა... იმე­რეთ­ში შემ­თხვე­ვით გა­ვი­ცა­ნი - ზვი­ად გამ­სა­ხურ­დია და მა­ნა­ნა არჩვა­ძე აბ­დუ­შე­ლიშ­ვი­ლე­ბის ოჯახ­ში იყ­ვნენ ჩა­მო­სუ­ლე­ბი. ეს წყვი­ლი რომ და­ვი­ნა­ხე, გა­ო­ცე­ბუ­ლი ვუ­ყუ­რებ­დი - მა­ნა­ნა ვარ­დის­ფე­რი ში­ფო­ნის კა­ბა­ში იყო და გვერ­დით შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ვაჟ­კა­ცი, ზვი­ად გამ­სა­ხურ­დია ედგა, ულა­მა­ზე­სე­ბი იყ­ვნენ... ვა­ი­მე, ვის ვხე­დავ ამათ? ბა­ტო­ნო ზვი­ად, აქეთ რო­გორ მოხ­ვდით, ახლა უნდა გა­დაგ­კოც­ნოთ-მეთ­ქი და გა­დავ­კოც­ნე...

წიგ­ნი მათ­თან კოშკში სტუმ­რო­ბი­სას მა­ჩუ­ქა... ზვი­ა­დი როცა მოკ­ლეს, მა­შინ და­ვი­ღუ­პეთ... შე­ვარ­დნა­ძე არ მიყ­ვარ­და... ქვე­ყა­ნა­ში ახ­ლაც მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბაა. თუ სი­ტუ­ა­ცია არ გა­მოს­წორ­და, აღა­რა­ფე­რი გვეშ­ვე­ლე­ბა, უკან-უკან წა­ვალთ... რი­ცხობ­რი­ვად ძა­ლი­ან შევ­მცირ­დით. თუ ჩვე­ნი მთავ­რო­ბა და­ე­მორ­ჩი­ლე­ბა ხალ­ხის სურ­ვილს, მა­შინ ჩვენ შევ­დგე­ბით, რო­გორც ერი და სა­ხელ­მწი­ფო... არ შე­მიძ­ლია ამ ასაკ­ში ამ ყვე­ლაფ­რის ყუ­რე­ბა. რომ ვუ­ყუ­რებ, ვზი­ვარ და ვტი­რი. არ მო­მას­წროს ღმერ­თმა ცუდს არა­ფერს. ღმერ­თმა დაგ­ვი­ფა­როს.

- ღმერ­თი ახ­სე­ნეთ, თქვე­ნი თა­ო­ბის ადა­მი­ა­ნე­ბი ეკ­ლე­სი­ა­ში იშ­ვი­ა­თად და­დი­ოდ­ნენ...

- ბე­ბი­ა­ჩე­მი ცდი­ლობ­და, მორ­წმუ­ნე ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. რო­გორც უკვე გი­თხა­რით, ბე­ბი­ამ გამ­ზარ­და ისე­თი, რო­გო­რიც ვარ. ეს მისი დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. ბევრ რა­მეს­თან ერ­თად, ხელ­საქ­მე­საც მას­წავ­ლი­და - დარ­თვას, ქსო­ვას, კერ­ვას, სა­ჩე­ჩელს... რად­გან რწმე­ნა­ზე ვსა­უბ­რობთ, გე­ტყვით, ერთხელ სტუ­დენ­ტო­ბი­სას კრი­ზი­სუ­ლი პე­რი­ო­დი მქონ­და, სიზ­მარ­ში იესო ქრის­ტე ლურჯ სა­მოს­ში გა­მო­მე­ცხა­და და შე­მო­მა­ნა­თა, ეს ჩემ­თვის მა­შინ სე­რი­ო­ზუ­ლი ნი­შა­ნი იყო... დავ­ფიქ­რდი და მისი ვირ­წმუ­ნე...

წლე­ბის წინ ია ბაგ­რა­ტი­ო­ნის ინი­ცი­ა­ტი­ვით პატ­რი­არ­ქს თა­ვა­დაზ­ნა­ურ­თა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის წევ­რე­ბი ვეწ­ვი­ეთ. ქალ­ბა­ტონ­მა იამ პატ­რი­არ­ქს ჩემი თავი ასე გა­აც­ნო: სი­ტყვას ჩვენ შო­რის ის იტყვის, ვინც ყვე­ლა­ზე ახალ­გაზ­რდაა. ახალ­გაზ­რდო­ბის რა მო­გახ­სე­ნოთ და 90 წლის კი ვარ-მეთ­ქი. რას ამ­ბობთ, ჯერ ახალ­გაზ­რდა ხარ­თო? - გა­მე­ხუმ­რა პატ­რი­არ­ქი. მო­ვი­და ჩემ­თან და ძვირ­ფა­სი ქვით მო­ჭე­დი­ლი ბე­ჭე­დი გად­მომ­ცა. ჩემს სი­ხა­რულს სა­ზღვა­რი არ ჰქონ­და... ახ­ლაც სულ მგო­ნია, რომ გვერ­დით ვი­ღაც მყავს და ეს არის ღმერ­თი. ჩემი ცხოვ­რე­ბის შე­სა­ხებ კი გი­ამ­ბეთ, რა გა­სა­ჭი­რი მაქვს გა­მოვ­ლი­ლი, მაგ­რამ იმ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მყო­ფი სხვებ­საც მუ­დამ ვეხ­მა­რე­ბო­დი...

- კე­დელ­ზე მე­დეა ჯა­ფა­რი­ძის ფო­ტო­ე­ბი კი­დია... იც­ნობ­დით მას?

- ჩემი მა­მი­დაშ­ვი­ლი იყო, რეზო თა­ბუ­კაშ­ვი­ლი კი - ჩემი სიძე გახ­ლდათ. დე­ბის შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი ვართ. მისი დედა მა­მა­ჩე­მის დე­ი­დაშ­ვი­ლი იყო. მოკ­ლედ, მე­დი­კოს ბე­ბია და ჩემი ბე­ბია დები იყ­ვნენ. ეს ხელ­ზე რომ მი­კე­თია, მე­დი­კოს დე­დის ნა­ქო­ნი ბე­ჭე­დია, რომ გარ­და­იც­ვა­ლა, მე­დი­კომ მე გად­მომ­ცა...

ერ­თად ვი­ყა­ვით გაზ­რდი­ლე­ბი. ჩემ­ზე 2 წლით უფ­რო­სი იყო და პირ­ვე­ლად 12 წლი­სა გა­ვი­ცა­ნი. მა­ნამ­დე, სხვა­დას­ხვა გა­რე­მო­ე­ბის გამო, მოს­კოვ­ში, თა­ვის ბი­ძაშ­ვი­ლებ­თან იზ­რდე­ბო­და. გა­და­სა­რე­ვი ბავ­შვი იყო, ულა­მა­ზე­სი, რომ და­ვი­ნა­ხე, მე­გო­ნა, გაფ­რინ­დე­ბო­და... კარ­გად მახ­სოვს, თხი­ლებ­ში ფარ­და­გი გა­უ­შა­ლეს, დაწ­ვა და და­ი­ძი­ნა. ხელი მოვ­კი­დე არ გა­მოფ­რინ­დეს-მეთ­ქი.

- ახალ­გაზ­რდებს რას ეტყო­დით, რას ურ­ჩევ­დით?

- სირ­თუ­ლე­ებს არ უნდა შე­უ­შინ­დნენ, მეც ვი­ყა­ვი ახალ­გაზ­რდა, მი­ჭირ­და, მაგ­რამ თუ ადა­მი­ანს მი­ზა­ნი და ნე­ბის­ყო­ფა აქვს, ყვე­ლა­ფერს შეძ­ლებს!