"რეალურად ციხე მაგისთვისაც არის, რომ ბევრ რამეზე დაფიქრდე და მოინანიო..." - რას ჰყვება "ბახალა", რომელიც ახლახან გათავისუფლდა პატიმრობიდან?

6-წლიანი პატიმრობის შემდეგ გიორგი გიორგანაშვილმა ("ბახალამ") ციხე დატოვა. მსახიობსა და ტელეწამყვანს 8 წლით თავისუფლების აღკვეთა ჰქონდა მისჯილი დიდი ოდენობით - 0.3726 გრამი ბუპრენორფინის (სუბუტექსი) შეძენა-შენახვის საქმეზე. მსახიობი ბრალს არ აღიარებდა და ამბობს, რომ ნარკოტიკები ჩაუდეს, რადგან არ დასთანხმდა პოლიციის მოთხოვნას მათთან თანამშრომლობაზე.

"რუსთავი 2" - ის გადაცემაში "პორტრეტი ინტერიერში" განაცხადა, რომ ციხემ შეცდომებზე დააფიქრა.

გიორგი გიორგანაშვილი:

"აქ ბევრი რაღაც დავტოვე, 35 წლის ნაგროვები სამყარო და უცებ ამომგლიჯეს და გადამაგდეს სხვა რეალობაში. ჯოჯოხეთი იყო, ვერ ვხვდებოდი იქ რანაირად უნდა მეცხოვრა. ჩემი ყველაზე დიდი შიში ის იყო, რომ გარეთ ყველა დამხვედროდა ცოცხლად და ჯანმრთელად.

ჩემი ისტორია ბავშვობიდან იწყება, უნივერსიტეტში პირველ წელს ვერ ჩავაბარე, შემდეგ იყო ტელევიზია. როდესაც დავლაგდი, სამყარომ ახალი საჩუქრები გამოუშვა და მოვხვდი ციხეში. თავიდან რვა წელი რომ მომისაჯეს და ახლოს არ იყო გამოსვლის პერსპექტივა, ჩვეულებრივად ჩავერთე იქაურ ცხოვრებაში. 4 წლის შემდეგ, რომ მივხვდი, ვადამდე ადრე გათავისუფლების შესაძლებლობა მიახლოვდებოდა, შფოთვები დამეწყო. ყველაზე მეტად დამეხმარა ერთი წიგნი - ალან უოტსის "აღმოსავლური სიბრძნე და თანამედროვეობა...“ ამ წიგნმა ამომიტრიალა ცნობიერება და მივხვდი, რომ სახლში მოვხვდი და მისაღებია იქაურობა.

ბევრი პატარა ასაკის ადამიანი შემოდის სასჯელაღსრულების დაწესებულებებში, მძიმე წარსულით... შევატყე, რომ მათზე კარგ გავლენას ვახდენდი. მე შვილი არ მყავს, თუმცა ჩართული მქონდა შვილის მომენტი.

დაძინება არის იქ ყველაზე კარგი რამე, სიზმარი ნიშნავს იმ რეალობიდან მოწყვეტას და სადღაც გაბოდიალებას. ის გზა, სადაც მე ვიარე, იყო გართობა და კლუბები, რაღაც კუთხით წვლილიც მიმიძღვის, რომ ეს გართობა უფრო ლამაზი გახდა, ვიდრე თავის დროზე იყო. ახლა ისე აღარ ვერთობი, რომანტიკული განწყობა შემომრჩა კლუბების მიმართ.

ალბათ ბევრი რაღაც გამოვტოვე ისეთი, რაც ამ ასაკის შესაფერისი იქნებოდა... რა უფრო მნიშვნელოვანია, იქ მიღებული გამოცდილება თუ პროფესიონალურად რამე რომ გამეკეთებინა ამ ექვსი წლის განმავლობაში, არ ვიცი.

ორი კვირის წინ ჩემთან მოდის ახალგაზრდა რეჟისორი და მთავაზობს რაღაც როლს. დაბადების დღე მქონდა, ეს საჩუქრად მივიღე და დავთანხმდი.

ახლა სარკეში რომ ვიყურები, სახიერად გამოხატული მაქვს ის პერიოდი, ასაკი, ფერები, წლებს რაც ახლავს, იქ რაც მივიღე განაცხადის დონეზე, ხატვაც მინდა, სადმე რამე ფორმით.

ერთ-ერთი, რაც გამიხარდა იმ ამბებიდან, რაც გარეთ დამხვდა, ეს პარკებია. ბავშვობის ოცნება იყო ასეთ პარკებში გვეგორავა. ბალახზე რომ გადავდიოდით, მაშინვე გვტუქსავდნენ. ახლა რომ გამოვედი და დავინახე გახასხასებული ბალახი, სადაც უკვე ისეთი ტიპები გორაობენ, ადრე რომ ეგონათ, რომ ეს ტეხავდა.

სინანულების მთელი რიგი იყო, სულ ვცდილობ ცხოვრებაში ისე არ მოვექცე ვიღაცებს, რომ თავი უხერხულად იგრძნონ. თურმე უამრავი სისულელე მაქვს გაკეთებული. ბევრი ვიღაცისთვის მიწყენინებია. რეალურად ციხე მაგისთვისაც არის, რომ ბევრ რამეზე დაფიქრდე, ბევრი რამ მოინანიო... ჯერ ბოდიშებამდე ვერ მივედი, მაგრამ ეს ყველაფერი რომ ჩემ თავთან გავიარე, მნიშვნელოვანი იყო... ძალიან შევწუხდი.