"ბავშვობის ოცნება ავისრულე... ვუთხარი, მამაჩემი ამ დროშის გამო მოკვდა და ეს დროშა უნდა დავიცვა-მეთქი" - გაიცანით ქართველი ემიგრანტი, აფხაზეთიდან დევნილი ბიჭი, რომლის ვიდეომ ინტერნეტი დაიპყრო
5 თებერვალს, პარიზის გრან სლემის ბოლო საშეჯიბრო დღეს 81 კგ წონით კატეგორიაში მოასპარეზე ტატო გრიგალაშვილმა ოქროს მედალი მოიპოვა. გამარჯვებიდან რამდენიმე წუთში, ოლიმპიურმა ჩემპიონმა ლაშა ბექაურმა სოციალურ ქსელში გამოაქვეყნა ვიდეო, სადაც დარბაზში ჩანს მამაკაცი საქართველოს დროშით, რომელსაც საქართველოს ჰიმნის გაგონებაზე ცრემლები მოსდის და გულზე გამარჯვების მუშტს ირტყამს...
სოციალურ ქსელში ყველა კითხულობდა ვინ იყო ემიგრანტი კაცი, რომელიც თანამემამულის საგულშემატკივროდ დარბაზში მივიდა და გრიგალაშვილის გამარჯვების ემოციები მთელი საქართველოს სახელით გამოხატა. ეს კაცი ესპანეთში მცხოვრები გოგიტა შამუგიაა, რომელმაც ბავშვობის ოცნება აისრულა და იმ დროს იმღერა საქართველოს ჰიმნი, როდესაც საქართველოს დროშა ყველაზე მაღლა იყო აწეული... ოცნება აუსრულდა მის უფროს ვაჟსაც, დავითს, რომელიც თავადაც ძიუდოს ვარჯიშობს და საყვარელი სპორტსმენი პირადად გაიცნო...
გოგიტა შამუგია დევნილია, საქართველო 2000 წელს დედასთან ერთად დატოვა, თუმცა მანამდე იყო უმძიმესი ბავშვობა და აფხაზეთის ომი, რომელსაც მისი ოჯახის წევრი, მამა შეეწირა...
AMBEBI.GE შამუგიას ესპანეთში დაუკავშირდა:
- მამა და ბიძა აფხაზეთის ომში იბრძოდნენ, ჩვენ გალის რაიონ ქვემო ბარღებიდან ვართ... ომის დაწყების შემდეგ ცოტა ხნით, ზუგდიდში ზედა ეწერში გადმოვედით, სწორედ მაშინ, 1994 წლის 9 აპრილს მოკლეს მამა აფხაზებმა. ისინი ერთი წელი მამას ცხედარს ეძებდნენ, ჩემი მშობლების ქორწინების სურათები დაჰქონდათ და მეზობლებს ეკითხებოდნენ, სად არის დასაფლავებულიო.
სიკვდილამდე 45 დღით ადრე ვნახე მამა და მითხრა, ნუ გეშინია, არავინ მომკლავს, არ ვიცი, როდის გნახავ, მაგრამ რომ დავბრუნდებით ხარი უნდა დაგიკლაო. მამა რომ მოკლეს, ბებიამ მეზობლების დახმარებით, ბოსტანში დაასაფლავა, შემდეგ კი მთელი ბოსტანი გადაბარა, რომ ეჭვი არ აეღოთ რომ იქ იყო დასაფლავებული.
მალევე მეზობელს ვთხოვეთ და მამის ცხედარი მათი მიცვალებულის საფლავის კართან დავასაფლავეთ. ჩუმად დავდიოდით საფლავზე, მე, დედა ჩემი და. მთელ ოჯახს გვეძებდნენ აფხაზები, რადგან მამა ცნობილი მეომარი იყო. საბოლოოდ 1995 წელს გავუკეთეთ მამას თავისი საფლავი... მეხუთედ დავასაფლავეთ. მამას ძმაკაცებმა მისი დაპირებული ხარი დაკლეს, ქელეხი წლისთავზე გადავუხადეთ...
- ამის შემდეგ როგორ გაგრძელდა თქვენი ცხოვრება?
-1997 წელს ომში დაღუპული გმირების შვილები უცხოურმა ორგანიზაციამ რაღაც პროგრამით ესპანეთში წაგვიყვანეს. ორი თვე ესპანურ ოჯახში ვიცხოვრე. საქართველოში დაბრუნების შემდეგ, აფხაზებმა მორიგი წმენდა მოაწყეს და ისევ მძიმე სიტუაციაში აღმოვჩნდით, ოჯახი ტყეში გავიხიზნეთ. უმძიმესი დღეები გავიტანეთ, მეზობლები სასტიკი წამებით დაგვიხოცეს, ახლაც მახსოვს მათი სისხლიანი ხელები... იმ ღამეს, ჩვენს ოჯახში კაზაკები შემოვიდნენ და ჩემ დას შუბლზე ავტომატის ლულა მიადეს, შემდეგ რამდენიმე დღე ჰქონდა სისხლჩაქცევა. დედას ოქროს სთხოვდნენ, მაგრამ იარაღის მეტი სახლში არაფერი გვქონდა, ბოლოს არაყი წაიღეს და წავიდნენ.
- ოჯახი წახვედით ესპანეთში?
- მაშინ ძალიან მძიმე პერიოდი იყო, ჩემი 15 წლის და მოიტაცეს და დაოჯახდა. დავრჩით მე და დედა. ესპანურმა ოჯახმა, სადაც 2 თვე ვიცხოვრე 200 დოლარი გამომიგზავნეს, მაშინ პირველად ვნახე ამდენი ფული და წერილი, სადაც მიწვევდნენ. კიდევ ორი თვით ჩავედი და წამოსვლისას მითხრეს, რომ დედაც წამომეყვანა და ისე დავბრუნებულიყავი. მიშვილეს, დედაც წამოვიყვანე და 1 წელი ვიცხოვრე მათთან. შემდეგ სახლი მოგვცეს, დედამ მუშაობა დაიწყო და ვცხოვრობთ მას შემდეგ აქ. ამ ამბების შემდეგ 1000 ბავშვი მყავს ჩამოყვანილი საქართველოდან ბანაკებში, აფხაზეთიდან, კოდორის ხეობიდან.
- ესპანეთში თქვენი საქმიანობის შესახებ მოგვიყევით.
- სახელმწიფო სტრუქტურაში ვმუშაობ, რკინიგზაში. რაც შეეხება მეუღლეს, სოხუმელია, ერთ-ერთ ექსპედიციას თარჯიმნად ჩამოყვა და ასე გავიცანით ერთმანეთი. ორი შვილი გვყავს, უფროსი რომელიც ვიდეოშიც ჩანს, დავითი და უმცროსი გაბრიელი. ორივე შვილი საქართველოში მოვნათლე, უფროსი გელათში და უმცროსი ქობულეთში, ერთ-ერთ ტაძარში.
- ჩემპიონატზე როგორ მოხვდით, შვილთან ერთად ჩახვედით საფრანგეთში ესპანეთიდან.
- ძალიან მიყვარს ძიუდო, აქაური მეგობრები ხშირად მეკითხებოდნენ ქართველ სპორტსმენებზე, არავის იცნობდნენ. ყველას ვეუბნებოდი, ოლიმპიადას უყურეთ და ნახეთ ქათველების ძიუდო-მეთქი. ეს არის ჩემთვის როგორც საქართველოს სიმბოლო, მაგიტომ შემიყვარდა, რომ ყველაზე წარმატებულები ვართ ამ სპორტში. ბავშვმა თავიდან ფეხბურთი აირჩია, მაგრამ შემდეგ ორივე ძიუდოზე შევიყვანე. ერთ დღესაც უფროსმა მითხრა, მამა, ჩემი დაბადების დღის საჩუქარი იქნება თუ ქართველ ძიუდოისტებს გავიცნობო, 10 თებერვალს არის დაბადებული. ყველაზე მეტად მიყვარს ტატო გრიგალაშვილი, ჩემი სტილის არისო. ეს მოხდა ოქტომბერში. მაშინ გადავწყვიტეთ, რომ ისრაელში ჩავსულიყავით, ნიკო შერაზადიშვილთან ვმეგობრობ, რომელიც იქ ასპარეზობს, მაგრამ მისივე რჩევით ცოტა დაძაბული სიტუაციაა და არ გინდა ბავშვთან ერთად და პარიზში ჯობიაო.
მაშინვე ვიყიდე პარიზის ბილეთები. აქამდე არასოდეს მქონია საშუალება, რომ საქართველოს ჰიმნი მემღერა, როდესაც ქართველი იმარჯვებს. ეს იყო ჩემი ბავშვობის ოცნება...
პარიზში რომ ჩავედით, ცოტა პრობლემა იყო დარბაზში, საფრანგეთის დროშის გარდა, არავის აძლევდნენ საშუალებას თავისი ქვეყნის დროშა ჰქონოდათ. პირველ დღეს, ამის გამო, ცოტა უხეშად შენიშვნაც მომცეს. ვუთხარი, მამაჩემი ამ დროშის გამო მოკვდა და გთხოვთ, დროშა უნდა დავიცვა, რამეში კი არ გეჯიბრებით-მეთქი. მეორე დღეს მითხრეს, გქონდეს, მაგრამ სულ დროშით არ იდგეო. არც ვიცოდი, რომ კამერაში მოვხვდი და ამ დროს ყველამ ნახა, რომ გულზე ხელს ვირტყამდი.
- თქვენი ოცნება ასრულდა და თქვენმა შვილმა თუ გაიცნო ქართველი სპორტსმენები?
- დიახ, ტატო პირადად გაიცნო, მაგრამ ძალიან გართულებული იყო მიახლოება, დაცვა გამკაცრებული იყო უკრაინის მოვლენების გამო. ასევე გაიცნო საქართველოს ძიუდოს ნაკრების მწვრთნელი, რომელიც საუკეთესო მწვრთნელად აღიარეს. მე კი ჩემი ოცნება ავისრულე და ვიმღერე ჩემი ქვეყნის ჰიმნი, მაშინ როდესაც ყველაზე მაღლა ფრიალებდა საქართველოს დროშა. გმირები არიან ის ბიჭები, ვინც ამის საშუალება მომცა...