"ვმუ­შა­ობ აკ­რი­ლის სა­ღე­ბა­ვე­ბით, ჯერ­ჯე­რო­ბით ეს ჩემ­თვის მხო­ლოდ ეს­კი­ზე­ბია, რად­გან არ მაქვს ტექ­ნი­კუ­რად დახ­ვე­წი­ლი, არა­ნა­ი­რი ცოდ­ნა და გა­ნათ­ლე­ბაც ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით არ მი­მი­ღია. ძი­ე­ბის პრო­ცეს­ში ვარ,“ - გვე­უბ­ნე­ბა ჩვე­ნი კო­ლე­გა, "პა­ლიტ­რა­მე­დი­ის“ ჟურ­ნა­ლის­ტი შო­რე­ნა მერ­კვი­ლა­ძე, რო­მელ­მაც ოთხი თვის წინ ხატ­ვა და­ი­წყო.

შო­რე­ნა ძი­რი­თა­დად რე­ლი­გი­ურ თე­მებ­სა და სა­კი­თხებ­ზე მუ­შა­ობ­და, თუმ­ცა მისი ნა­მუ­შევ­რე­ბი, რო­გორც თა­ვად უწო­დებს, ეს­კი­ზე­ბი, რე­ლი­გი­ურ თე­მა­ტი­კას სა­ერ­თოდ არ ეხე­ბა. მან უკვე ბევ­რი ადა­მი­ა­ნის ყუ­რა­დღე­ბა მი­ი­პყრო, ნა­ხე­ლავს უქე­ბენ, რის­თვი­საც მად­ლი­ე­რია. ამ­ბობს, ეს ჩემ­თვის მო­რი­გი ნა­მუ­შევ­რის შე­საქ­მნე­ლად სტი­მუ­ლი­აო...

და მისი ნა­ხა­ტე­ბი ჩვენც მოგ­ვწონს, გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი და ავ­ტო­რის თა­ვი­სე­ბუ­რი ხედ­ვა ჩანს.

შო­რე­ნა მერ­კვი­ლა­ძე:

- შე­იძ­ლე­ბა ხატ­ვა დი­ლით და­ვი­წყო, რა­ღაც მო­ნა­ხა­ზი გა­ვა­კე­თო, გავ­ჩერ­დე და მერე მი­ვუბ­რუნ­დე, შე­იძ­ლე­ბა, ორ სა­ათ­ში რა­ღაც დავ­ხა­ტო, შე­იძ­ლე­ბა ეს­კი­ზის­თვის მეტი დრო დამ­ჭირ­დეს, ან და­ვი­წყო და რა­ღაც მო­მენ­ტში ვერ მივ­ხვდე, რა მინ­და და როცა მივ­ხვდე­ბი, შემ­დეგ გან­ვაგ­რძო. ეს პრო­ცე­სი სულ სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რად არის.

- აქამ­დე არას­დროს გქო­ნია ხატ­ვის სურ­ვი­ლი?

- თუ ბავ­შვურ გა­ტა­ცე­ბებს არ ჩავ­თვლით, აქამ­დე არ მქო­ნია მცდე­ლო­ბა, რა­ი­მე შე­მექ­მნა. ხატ­ვა 4 თვის წინ, სრუ­ლი­ად მო­უ­ლოდ­ნე­ლად და­ვი­წყე. მოკ­ლედ, აღ­მოვ­ჩნდი ჩემ­თვის სრუ­ლად ახალ და უც­ნობ სამ­ყა­რო­ში.

- რამე უძღო­და ამ ყვე­ლა­ფერს?

- რამ­დე­ნი­მე თვის წინ მუ­შა­ო­ბა და­ვამ­თავ­რე "კვი­რის პა­ლიტ­რი­სა“ და "კა­რიბ­ჭის“ ერ­თობ­ლივ პრო­ექ­ტზე, - იო­ა­ნე კი­ბის აღ­მწერ­ლის "კი­ბის“ მუხ­ლობ­რივ გან­მარ­ტე­ბებ­ზე. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ პრო­ექ­ტზე მო­ძღვრის კურ­თხე­ვით და თა­ნად­გო­მით ვი­მუ­შა­ვე, ამ უდი­დე­სი წმინ­და მა­მის ნაშ­რომ­ზე მუ­შა­ო­ბა ჩემ­თვის სუ­ლი­ე­რად ძა­ლი­ან მძი­მე აღ­მოჩ­ნდა.

იო­ა­ნემ "კიბე“ ბერ-მო­ნაზვნე­ბის სა­ხელ­მძღვა­ნე­ლოდ შექ­მნა, მას ბერ-მო­ნაზვნე­ბის მე­ო­რე სა­ხა­რე­ბა­საც უწო­დე­ბენ. ცხა­დია, ამ უდი­დე­სი წმინ­და მა­მის ნაშ­რომ­ზე მუ­შა­ო­ბა დიდ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას­თან და უფ­ლის­გან ბო­ძე­ბულ ჯილ­დოს­თან ერ­თად, მძი­მე და სუ­ლი­ე­რი ტვირ­თია. მარ­თა­ლია, უფ­ლის შე­წევ­ნით და მო­ძღვრის კურ­თხე­ვით ავი­ღე ეს ჯვა­რი, მაგ­რამ იმ ყვე­ლაფ­რის თა­ნა­მო­ნა­წი­ლე გავ­ხდი. ამი­ტომ, მეც ვზი­დე და ვიტ­ვირ­თე...

პრო­ექ­ტზე მუ­შა­ო­ბის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ, ჩემ­თვის თით­ქოს ყვე­ლა­ფე­რი გა­ჩერ­და და სამ­ყა­რო გა­უ­ცხოვ­და. სა­კუ­თარ თავს და იმ საქ­მე­საც გა­ვუ­უ­ცხოვ­დი, რო­მელ­საც წლე­ბია, ვა­კე­თებ. ვე­ღარ დავ­წე­რე, გავ­ჩერ­დი და ვი­ყა­ვი აბ­სო­ლუ­ტუ­რად მშვი­დად და ემო­ცი­ის გა­რე­შე. თუმ­ცა რო­გორც სა­კუ­თა­რი თა­ვის მა­ძი­ე­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნი არ გავ­ჩე­რე­ბულ­ვარ. ვგრძნობ­დი, რომ სამ­ყა­რო ახა­ლი გზავ­ნი­ლის მი­სა­ღე­ბად მამ­ზა­დებ­და.

2 თვე გა­ურ­კვევ­ლო­ბა­სა და სა­კუ­თა­რი თა­ვის ძი­ე­ბა­ში გა­ვა­ტა­რე. ვუს­მენ­დი მხო­ლოდ ში­ნა­გან ხმას. ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს კი მივ­ხვდი, რომ მინ­დო­და, რა­ღაც და­მე­ხა­ტა. და­უ­ფიქ­რებ­ლად მი­ვი­ღე სამ­ყა­როს­გან ჩემ­თვის უჩ­ვე­უ­ლო გზავ­ნი­ლი. დავ­ხა­ტე, გად­მო­ვე­ცი ის, რა­საც მხო­ლოდ იმ წუთ­ში ვგრძნობ­დი. ეს ჩემი პირ­ვე­ლი ნა­მუ­შევ­რის შექ­მნის მცდე­ლო­ბა­ზეც აი­სა­ხა. გად­მო­ცე­მუ­ლია ტყე­ში მოძ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნე­ბი და მხო­ლოდ შავი ფონი, რაც ჩემ შემ­თხვე­ვა­ში, იმ პე­რი­ო­დის ხედ­ვით გა­ურ­კვევ­ლო­ბას­თან ასო­ცირ­დე­ბა. სამ­ყა­რო­ში და­კარ­გულ ადა­მი­ა­ნებს გა­ნა­სა­ხი­ე­რებს, რომ­ლე­ბიც ცხოვ­რე­ბის ახალ ეტაპ­ზე გა­და­სავ­ლე­ლად ემ­ზა­დე­ბი­ან. რო­გორც ჩანს, ჩემს მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მყოფ ადა­მი­ა­ნებ­თან გა­ვავ­ლე მა­შინ პა­რა­ლე­ლი. მერე გავ­ბე­დე და ნა­მუ­შე­ვა­რი სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ავ­ტვირ­თე. არ ვიცი, ეს რა­ტომ გა­ვა­კე­თე, უმე­ტე­სად ბუ­ნე­ბით გან­მარ­ტო­ე­ბა მიყ­ვარს ხოლ­მე, სხვა ადა­მი­ა­ნე­ბის ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში ყოფ­ნა ან ყუ­რა­დღე­ბის მი­სა­პყრო­ბად რა­ი­მეს გა­კე­თე­ბა არ მა­ხა­სი­ა­თებს, ამას არა­სო­დეს ვცდი­ლობ. ამ შემ­თხვე­ვა­ში ესეც შევ­ცვა­ლე.

პირ­ვე­ლი, ვინც ნა­მუ­შე­ვა­რი შე­ნიშ­ნა, ანა მი­ქა­ძე-ჩიკ­ვა­ი­ძე, ქარ­თუ­ლი ყვე­ლის მკვლე­ვა­რი იყო, რო­მე­ლიც გა­მორ­ჩე­უ­ლად მიყ­ვარს და დიდ პა­ტივს ვცემ. სხვა­თა შო­რის, მას­თან ერ­თად, ყველ­თან და­კავ­ში­რე­ბით, ახა­ლი პრო­ექ­ტი წა­მო­ვი­წყე, რო­მელ­ზე მუ­შა­ო­ბაც იმ დროს გა­ჩე­რე­ბუ­ლი მქონ­და. მოკ­ლედ, ანამ შე­ნიშ­ნა და მის­მა პირ­ველ­მა კო­მენ­ტარ­მა მუხ­ტი, სტი­მუ­ლი მომ­ცა.

ვხვდე­ბი, რომ იმ ნა­მუ­შე­ვარ­ში არა­ფე­რი იყო ისე­თი, რა­საც შე­იძ­ლე­ბო­და, ადა­მი­ა­ნის აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბა გა­მო­ეწ­ვია, მაგ­რამ ანამ, ასე ვთქვათ, გა­მო­მიწ­ვია. გა­მოწ­ვე­ვამ გა­ა­მარ­თლა, მახ­სოვს, მე­ო­რე ნა­მუ­შე­ვარ­ზეც გა­ა­კე­თა კო­მენ­ტა­რი - "აღ­მო­ვა­ჩი­ნე შო­რე­ნა“ და იყო მო­წო­დე­ბა - "არ გა­ჩერ­დე“. სხვა­თა შო­რის, თვი­თო­ნაც ხა­ტავს და რო­გორც ამ­ბობს, თვი­თო­ნაც ხატ­ვა არ­სა­ი­დან და­ი­წყო.

- მოკ­ლედ, არ გა­ჩერ­დი და გა­აგ­რძე­ლე...

- კი, მქონ­და კი­დევ რამ­დე­ნი­მე ნა­მუ­შევ­რის შექ­მნის მცდე­ლო­ბა. ცხა­დია, თა­ვი­დან­ვე ვაც­ნო­ბი­ე­რებ­დი, რომ ეს არ იყო სე­რი­ო­ზუ­ლი, რა­ი­მეს მთქმე­ლი და იყო სა­კუ­თა­რი თა­ვის მა­ძი­ე­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნის ემო­ცია, რო­მე­ლიც აბ­სო­ლუ­ტურ ქა­ოს­ში იყო. სამი-ოთხი ნა­მუ­შევ­რის შემ­დეგ გაჩ­ნდა ურ­ბა­ნუ­ლი და­სახ­ლე­ბე­ბი და რა­ღაც­ნა­ი­რად ჩა­მოვ­ყა­ლიბ­დი, რის თქმა მინ­დო­და.

- რა­ღაც გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ნა­მუ­შევ­რე­ბი გა­მო­გი­ვი­და. მორ­წმუ­ნე ადა­მი­ა­ნი ხარ, მაგ­რამ არ­სად, არც ერთ ნა­ხატ­ში არ ჩანს რე­ლი­გი­უ­რი სიმ­ბო­ლო­ე­ბი...

- კი, არ მაქვს რე­ლი­გი­უ­რი სიმ­ბო­ლო­ე­ბი გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი, დე­ტა­ლე­ბის დო­ნე­ზეც კი და ბუ­ნებ­რი­ვია, ამას თა­ვი­სი ახ­სნა აქვს. ზო­გა­დად რე­ლი­გია და ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი სარ­წმუ­ნო­ე­ბა ჩემ­თვის ხელ­შე­უ­ხე­ბე­ლია. სა­უბ­რის დრო­საც გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სიფრ­თხი­ლით ვუდ­გე­ბი ამ თე­მას. მე ადა­მი­ა­ნებ­თან სა­სა­უბ­როდ წე­რის უნა­რი მო­მე­ცა, ეს ჩემი, რო­გორც ერთ-ერთი, რი­გი­თი ქრის­ტი­ა­ნის ერ­თგვა­რი მი­სი­აა. წლე­ბის მან­ძილ­ზე შეგ­ნე­ბუ­ლად და აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გა­აზ­რე­ბუ­ლად ვი­მუ­შა­ვე მხო­ლოდ რე­ლი­გი­ურ თე­მებ­ზე. ბოლო პე­რი­ოდ­ში წერა სხვა თე­მებ­ზეც და­ვი­წყე, იყო ტუ­რის­ტუ­ლი თე­მე­ბი, ძი­რი­თა­დად გას­ტრო­ნო­მია, თუმ­ცა ყო­ველ­თვის მთა­ვა­რი უდი­დე­სი წილი რე­ლი­გი­ურ თე­მა­ტი­კა­ზე მო­დი­ო­და.

რაც შე­ე­ხე­ბა უკვე ხატ­ვის უნარს, ეს მო­მე­ცა რო­გორც თე­რა­პია, რო­გორც რე­ლი­გი­ის მიღ­მა დაგ­რო­ვი­ლი თე­მე­ბის ჩე­მე­უ­ლად გა­მო­ხატ­ვის ერ­თგვა­რი სა­შუ­ა­ლე­ბა. ამი­ტომ მას ნიჭს ვერ ვუ­წო­დებ. არ ვიცი, შე­იძ­ლე­ბა, წლე­ბის შე­დეგ ამ ფორ­მი­თაც ვთქვა სათ­ქმე­ლი, მაგ­რამ ამ ეტაპ­ზე მირ­ჩევ­ნია, თავი შე­ვი­კა­ვო ნა­მუ­შევ­რებ­ში რე­ლი­გი­უ­რი თე­მა­ტი­კის შე­მო­ტა­ნის­გან.

- შენი პერ­სო­ნა­ჟე­ბი სულ სა­დღაც მი­იჩ­ქა­რი­ან. მოქ­მე­დე­ბაც სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ ხდე­ბა...

- ჯერ­ჯე­რო­ბით არც ერთ ნა­მუ­შე­ვარ­ში არ შევ­ხე­ბი­ვარ სი­ცო­ცხლის და გარ­დაც­ვა­ლე­ბის სა­კითხს. პერ­სო­ნა­ჟე­ბი არა­სო­დეს იკარ­გე­ბი­ან სივ­რცე­ში და არ გა­და­დი­ან უსას­რუ­ლო­ბა­ში. უფრო მი­წი­ე­რე­ბის­თვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი თე­მა­ტი­კაა გაშ­ლი­ლი. გზა კომ­ფორ­ტის­კენ, ცი­ვი­ლი­ზა­ცი­ის­კენ, სა­კუ­თა­რი თა­ვის აღ­მო­ჩე­ნის­კენ, თვით­დამ­კვიდ­რე­ბის მცდე­ლო­ბის­კენ, თა­ვი­სუფ­ლე­ბის­კენ. მარ­თა­ლია, ამ გზა­ზე დაბ­რკო­ლე­ბე­ბი ხვდე­ბათ, მაგ­რამ ყვე­ლა სა­დღაც მი­იჩ­ქა­რის ამ­ქვეყ­ნი­ურ ორომ­ტრი­ალ­ში, ურ­ბა­ნუ­ლი და­სახ­ლე­ბე­ბი, სწო­რედ ამის გა­მო­ხა­ტუ­ლე­ბაა. ასეთ გა­რე­მო­ში თა­ვის პოვ­ნის და დამ­კვიდ­რე­ბის გა­ცი­ლე­ბით მეტი შან­სი ეძ­ლე­ვათ. სხვა ტი­პის და­სახ­ლე­ბე­ბი ჩემ­თვის უფრო სიმ­შვი­დეს­თან და მარ­ტო­ო­ბას­თან ასო­ცირ­დე­ბა. ეს არის ერთი დიდი მთლი­ა­ნო­ბის მცი­რე ეპი­ზო­დი, რო­მელ­საც მუდ­მი­ვად გა­დის კა­ცობ­რი­ო­ბა.

- ე.ი. მთა­ვა­რი იდეა, სა­ი­და­ნაც ამო­დი­ხარ, არის მი­ზა­ნი და მოძ­რა­ო­ბა, მოქ­მე­დე­ბა და­სა­ხუ­ლი მიზ­ნის მი­საღ­წე­ვად.

- ჩემი პერ­სო­ნა­ჟე­ბი მოძ­რა­ო­ბენ, და­სა­ხუ­ლი მიზ­ნის­კენ მი­დი­ან, არ ჩერ­დე­ბი­ან, თუმ­ცა მთა­ვა­რი იდე­ის გაშ­ლა სხვა­დას­ხვა მი­მარ­თუ­ლე­ბით ხდე­ბა. ისე, ნე­ბის­მი­ერ ადა­მი­ანს შე­უძ­ლია გა­ი­აზ­როს და ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რად წა­ი­კი­თხოს თა­ვი­სე­ბუ­რად. გა­ცი­ლე­ბით სა­ინ­ტე­რე­სოა, რო­დე­საც სათ­ქმელს შე­ნიღ­ბუ­ლად აწ­ვდი და სხვა, შენ­გან და­მო­უ­კი­დებ­ლად, ახ­სნა-გან­მარ­ტე­ბის გა­რე­შე შენს ნა­აზ­რევს აგ­რძე­ლებს.

ბუ­ნებ­რი­ვია მხო­ლოდ ეს არ არის სამ­ყა­როს ჩე­მე­უ­ლი აღ­ქმა, პირ­ველ ნა­მუ­შევ­რებ­ზე ადა­მი­ა­ნუ­რი ბუ­ნე­ბის­თვის ყვე­ლა­ზე მე­ტად და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი შტრი­ხე­ბი და­ვი­ტა­ნე. რაც შე­ე­ხე­ბა ვი­ზუ­ა­ლურ სა­ხეს, ვფიქ­რობ, გა­მო­ხატ­ვის ამ­გვა­რი ფორ­მა, ამ სა­ხით გად­მო­ცე­მა უფრო შთამ­ბეჭ­და­ვია და თა­ნა­მედ­რო­ვე ეპო­ქა­საც ეხ­მი­ა­ნე­ბა.

- დო­მი­ნი­რებს შავი და თეთ­რი, ასე­ვე ყვი­თე­ლი, ბრჭყვი­ა­ლა ფე­რე­ბი - ფე­რებს რა ნიშ­ნით ირ­ჩევ და ზო­გა­დად ამ ყვე­ლა­ფერს რო­გორ ხსნი?

- ფე­რებს აქვს რო­გორც ვი­ზუ­ა­ლუ­რი, ასე­ვე სიმ­ბო­ლუ­რი დატ­ვირ­თა. ფე­რე­ბით ადა­მი­ა­ნი გად­მოს­ცემს ში­ნა­გან სამ­ყა­როს, ხედ­ვას. შე­იძ­ლე­ბა ისე მოხ­დეს, რამ­დე­ნი­მე დღე არ შე­ვე­ხო ფუნ­ჯებს და სა­ღე­ბავს, მაგ­რამ დაგ­რო­ვი­ლი სათ­ქმე­ლი და ემო­ცი­ე­ბი შემ­დეგ ერთ სა­ღა­მოს ეს­კი­ზე­ბის სა­ხით გა­მოვ­ხა­ტო. ძი­რი­თა­დად მა­ინც სა­წყის ეტაპ­ზე ვარ და მხო­ლოდ ეს­კი­ზებს ვქმნი და ეს არ არის ტექ­ნი­კუ­რად გა­მარ­თუ­ლი. ხომ ვამ­ბობ, ძი­ე­ბის პრო­ცე­სია. ვხა­ტავ და ნა­მუ­შე­ვარ­ში გად­მოვ­ცემ იმას, რა­საც იმ მო­მენ­ტში გან­ვიც­დი. ვცდი­ლობ, რა­ღა­ცე­ბის ახ­სნას, სწავ­ლას, ცხა­დია, ეს პრო­ცე­სი ფე­რებ­თან მი­მარ­თე­ბა­შიც ასე­ვეა. რე­ა­ლუ­რად, გა­უც­ნო­ბი­ე­რებ­ლად არც ერთ ფერს არ ვი­ყე­ნებ. მიყ­ვარს ის ფე­რე­ბი, რომ­ლე­ბი­თაც ვსა­უბ­რობ. სა­მო­მავ­ლოდ სხვა ფე­რე­ბის შე­მო­ტა­ნა­საც ვა­პი­რებ, ნა­მუ­შევ­რებს უფრო ღრმა სიმ­ბო­ლიზ­მით დავ­ტირ­თავ.

რაც შე­ე­ხე­ბა პირ­ველ ეტაპ­ზე გა­მო­ყე­ნე­ბულ ფე­რებს, დო­მი­ნი­რებს უფრო თეთ­რი და შავი. ეს ორი ფერი კა­ცობ­რი­ო­ბის და­სა­წყი­სი­დან­ვე მო­დის და ვი­ცით, რომ ადა­მი­ა­ნი მას სხვა­დას­ხვა სიმ­ბო­ლო­ე­ბად აღიქ­ვამ­და, მა­გა­ლი­თად, სი­კე­თის და ბო­რო­ტე­ბის. ცხა­დია, ეს ჩემ­ში­ცაა ჩა­დე­ბუ­ლი. თეთ­რი უფრო სიწ­მინ­დის, სის­პე­ტა­კის, ახალ­გაზ­რდო­ბის სიმ­ბო­ლოა, სი­ცო­ცხლის და­ბა­დე­ბას­თან ასო­ცირ­დე­ბა. ამი­ტომ, ვცდი­ლობ, ფონი იყოს თეთ­რი, სა­ი­და­ნაც იბა­დე­ბა ნა­ყო­ფი, ახა­ლი სი­ცო­ცხლე. შავ ფონ­ზეც მიც­დია თეთ­რი ფი­გუ­რე­ბი გა­მო­მე­სა­ხა. ამით გა­მოვ­ხა­ტავ სიბ­ნე­ლი­დან და შე­ბო­ჭი­ლო­ბი­დან გა­მოს­ვლის მცდე­ლო­ბას და სი­ნათ­ლის­კენ, სი­ცო­ცხლის­კენ სწრაფ­ვას. ამ ყვე­ლა­ფერს აღ­ვიქ­ვამ რო­გორც თეთ­რსა და შავს შო­რის ჭი­დილს.

შავი ფერი კი, ჩემს შემ­თხვე­ვა­ში, და­კავ­ში­რე­ბუ­ლია მის­ტი­კუ­რო­ბას­თან, სიბ­რძნეს­თან, ელე­გან­ტუ­რო­ბას­თან, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მთან, სიბ­რძნეს­თან და უკე­თუ­რო­ბას­თან. მიყ­ვარს ეს ფერი და უფრო სიბ­რძნის, ელე­გან­ტუ­რო­ბის, სიძ­ლი­ე­რის, თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლო­ბის სიმ­ბო­ლოდ მი­ვიჩ­ნევ. ნე­ბის­მი­ერ ადა­მი­ან­ში სა­დღაც მის­ტი­კუ­რო­ბაც არის. ამ ძი­ე­ბის პრო­ცეს­ში ადა­მი­ა­ნი ამ ყვე­ლა­ფერს გა­დის და­სა­ბა­მი­დან. ოქ­როს­ფე­რიც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს გან­სა­კუთ­რე­ბით შავ­სა და თეთრ ფონ­ზე. ოქ­როს­ფერს სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო ფერი არ გა­აჩ­ნია და ის არის ღვთა­ებ­რი­ვი სამ­ყა­როს სიმ­ბო­ლო. ამი­ტო­მაც გა­მო­სა­ხა­ვენ წმინ­და­ნებს უმე­ტე­სად ოქ­როს­ფე­რი შა­რა­ვან­დე­დით. ჩემს ნა­მუ­შევ­რებ­ში ეს სიმ­ბო­ლუ­რი დატ­ვირ­თვით არ მაქვს გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი. ამ ფე­რით უფრო სუ­ლის სწრაფ­ვას გა­მოვ­სა­ხავ ბედ­ნი­ე­რე­ბის­კენ, რად­გან ოქ­როს­ფე­რი ჩემ­თან ბრწყინ­ვა­ლე­ბას­თან და ბედ­ნი­ე­რე­ბას­თან ასო­ცირ­დე­ბა. ბედ­ნი­ე­რე­ბას კი ყვე­ლა თა­ვი­სე­ბუ­რად ეძი­ებს და ეს არის და­უს­რუ­ლე­ბე­ლი პრო­ცე­სი.

ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ბედ­ნი­ე­რე­ბას არ ეძებს, შე­იძ­ლე­ბა იყოს ბერი, რო­მელ­მაც იპო­ვა ღმერ­თი და გრძნობს, რომ უფალ­თან არის...

- რო­დის ხა­ტავ, რა დროს უთ­მობ თითო ნა­ხატს და მა­სა­ლად რას იყე­ნებ?

- ხატ­ვას ვი­წყებ მა­შინ, როცა ვგრძნობ, რომ მინ­და, დავ­ხა­ტო, ანუ ეს სურ­ვი­ლი შე­იძ­ლე­ბა მთე­ლი დღის მან­ძილ­ზე მქონ­დეს, მაგ­რამ მთე­ლი დღე ჩემს ემო­ცი­ებ­თან ერ­თად ვი­ა­რო და ხატ­ვა სა­ღა­მოს და­ვი­წყო. როცა ვგრძნობ, რომ ემო­ცი­ებს ვე­ღარ ვი­ტევ, გან­ვმარ­ტოვ­დე­ბი და მუ­შა­ო­ბას ვი­წყებ. იმ დროს თით­ქოს სხვა სამ­ყა­რო­ში ვარ, ამას სი­ტყვე­ბით ვერ ავ­ხსნი, გად­მო­ცე­მა შე­უძ­ლე­ბე­ლია.

ყვე­ლას, ვი­საც ერთი მო­წო­ნე­ბა მა­ინც გა­უ­კე­თე­ბია ჩემი ეს­კი­ზე­ბის­თვის, ერთი თბი­ლი სი­ტყვა უთ­ქვამს, - ყვე­ლას დიდი მად­ლო­ბა. მინ­და იცოდ­ნენ, რომ ჩემ­თვის ამას დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს. ეს ყვე­ლა­ფე­რი სხვა ნა­მუ­შევ­რის შექ­მნის სა­ბა­ბი შე­იძ­ლე­ბა გახ­დეს და მავ­სებს. მად­ლო­ბე­ლი ვარ მე­გობ­რე­ბის, რო­მელ­თა გა­რე­შეც ერთ ნა­ბიჯ­საც ვერ გა­დავ­დგამ­დი.

- სა­მო­მავ­ლოდ რა გეგ­მე­ბი გაქვს?

- ვა­პი­რებ, რამ­დე­ნი­მე თვე და­ვუთ­მო ტექ­ნი­კუ­რი მხა­რის გან­ვი­თა­რე­ბას, გარ­კვე­ულ­წი­ლად ვის­წავ­ლო ახა­ლი სამ­ყა­რო, რო­მე­ლიც სამ­ყა­რომ ასე მო­უ­ლოდ­ნე­ლად შე­მომ­თა­ვა­ზა. ვფიქ­რობ, მერე ჩემი ნა­ფიქ­რა­ლი დე­კო­რა­ცი­ე­ბის სა­ხი­თაც გად­მოვ­ცე, გა­და­ვი­ტა­ნო ლარ­ნა­კებ­ზე, ჩან­თებ­ზე, - ასე თან­და­თან დავ­ხვე­წო. მოკ­ლედ, გა­ჩე­რე­ბას არ ვა­პი­რებ.