მხატ­ვარ­მა და დი­ზა­ი­ნერ­მა თათა ვარ­და­ნაშ­ვილ­მა ქარ­თულ მო­და­ში თა­ვი­სი სი­ტყვა ჯერ კი­დევ გა­სუ­ლი სა­უ­კუ­ნის ბოლო წლებ­ში თქვა. სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის ცნო­ბი­ლი სა­კუ­თა­რი შე­მოქ­მე­დე­ბით და საქ­მით გახ­და. თუმ­ცა დიდი ხა­ნია, ფაქ­ტობ­რი­ვად არ­სად ჩანს. მე­დი­ის სა­შუ­ა­ლე­ბით სა­ზო­გა­დო­ე­ბას თით­ქმის აღარ ეკონ­ტაქ­ტე­ბა...

რა მოხ­და, სად გაქ­რა და სა­ერ­თოდ რას აკე­თებს ერთ დროს ცნო­ბი­ლი დი­ზა­ი­ნე­რი - თათა ვარ­და­ნაშ­ვილ­მა AMBEBI.GE-ს ექ­სკლუ­ზი­უ­რი ინ­ტერ­ვიუ მის­ცა:

- მეც მინ­და, 2000-იან წლებ­ში დაბ­რუ­ნე­ბა მენ­ტა­ლუ­რად, მაგ­რამ ცნო­ბი­ე­რად მიძ­ნელ­დე­ბა... რო­გო­რი უც­ნა­უ­რიც არ უნდა იყოს, გუ­შინ ძველ თბი­ლის­ში დავ­დი­ო­დი და ერთ პა­ტა­რა, მი­ტო­ვე­ბულ სარ­დაფს ვე­ძებ­დი, რო­მელ­საც და­ვი­ქი­რა­ვებ, ან ვი­ყი­დი და ცხოვ­რე­ბას ახ­ლი­დან და­ვი­წყებ... მერე სახ­ლში რომ დავ­ბრუნ­დი, პირ­ვე­ლი ზარი შენი იყო, გა­დავ­წყვი­ტე, ინ­ტერ­ვი­უ­ზე დაგ­თან­ხმე­ბო­დი. ძი­რი­თა­დად, ჟურ­ნა­ლის­ტებს უარს ვე­უბ­ნე­ბი...

გუ­შინ ჩემი ბავ­შვო­ბის ქუ­ჩე­ბი მო­ვი­ა­რე, სა­დაც სკო­ლის მოს­წავ­ლე დავ­დი­ო­დი და სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­ა­ში ჩა­ბა­რე­ბა­ზე ვოც­ნე­ბობ­დი. ვიხ­სე­ნებ­დი ჩემს ბავ­შვურ ოც­ნე­ბებს, შთა­გო­ნე­ბის წყა­რო­ებს. ეს ცნო­ბი­ე­რე­ბა მთაწ­მინ­დი­დან იწყე­ბა, რად­გან მამა და­ვით­ზე მამა მა­ტა­რებ­და და გა­მო­ჩე­ნი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის ცხოვ­რე­ბა­ზე მიყ­ვე­ბო­და. მა­მა­ზე ად­რე­ულ წლებ­ში ინ­ტერ­ვი­უ­ებ­ში ხში­რად ვსა­უბ­რობ­დი, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, მას­ზე ახლა წარ­სულ­ში მო­მი­წევს ლა­პა­რა­კი. შარ­შან ნო­ემ­ბერ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა. ახლა 6-ში წლის­თა­ვია... ადრე რა­საც ვა­კე­თებ­დი, ყვე­ლა­ფე­რი იმის­თვის იყო, რომ მამა გა­მე­ხა­რე­ბი­ნა. გუ­შინ ვფიქ­რობ­დი, ასე­თი რომ მნა­ხოს, რო­გო­რიც ახლა ვარ, გა­ვუ­ხარ­დე­ბი?!. მოდი, ყვე­ლა­ფე­რი გა­ვა­კე­თო იმის­თვის, რომ მამა გა­ვა­ხა­რო... მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ძა­ლი­ან მტკი­ვა ფეხი და სი­ა­რუ­ლი მი­ჭირს, მა­ღალ­ქუს­ლი­ა­ნი ფეხ­საც­მე­ლი ჩა­ვიც­ვი და გა­რეთ ამი­ტომ გა­ვე­დი...

- ფე­ხის ტკი­ვილს რა იწ­ვევს?

- მარ­ჯვე­ნა ფე­ხის ტერფში გან­ლე­უ­ლი მაქვს ხრტი­ლი. რო­დე­საც 2015 წელს იძუ­ლე­ბუ­ლი გავ­ხდი, სამ­სა­ხუ­რი­დან, ანუ ფაბ­რი­კი­დან წა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი, ორ თვე­ში ხერ­ხემ­ლის სა­ში­ნე­ლი ტკი­ვი­ლი და­მე­წყო...

რო­დე­საც სა­ხელ­მწი­ფოს ჩემი სას­წავ­ლე­ბე­ლი გა­და­ვე­ცი, იქ სამ­ხედ­რო სამ­რეწ­ვე­ლო კომ­პლექ­სი და­არ­სდა, სა­დაც 2010 წლი­დან 2015 წლამ­დე სამ­ხედ­რო პრო­დუქ­ცი­ას ვა­წარ­მო­ებ­დით, სამ­ხედ­რო ეკი­პი­რე­ბას ვკე­რავ­დით. ბა­თინ­კი რთუ­ლი ტექ­ნო­ლო­გი­უ­რი პრო­ცე­სით მზად­დე­ბო­და. მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და პო­ლი­უ­რე­თა­ნის გამ­დიდ­რე­ბის პრო­ცე­სი. ამ ტექ­ნო­ლო­გი­უ­რი პრო­ცე­სის და­ნერგვა მარ­ტოს მი­წევ­და. ფაქ­ტობ­რი­ვად, ვსუნ­თქავ­დი რთულ ტოქ­სი­კურ ნივ­თი­ე­რე­ბას, წარ­მო­ე­ბი­დან პრაქ­ტი­კუ­ლად არ გა­მოვ­დი­ო­დი, ღა­მის 4 სა­ა­თამ­დე იქ ვი­ყა­ვი. იმ სივ­რცე­ში ყოფ­ნი­სას ვე­რა­ფერს ვგრძნობ­დი. სა­ბო­ლო­ოდ, ის ტოქ­სი­კუ­რი ნივ­თი­ე­რე­ბე­ბი ხერ­ხე­მალ­ში ჩა­მე­კი­რა, რა­მაც სა­ში­ნე­ლი ტკი­ვი­ლი გა­მო­იწ­ვია, გა­და­ად­გი­ლე­ბა შე­მე­ზღუ­და და კუნ­თე­ბის ატრო­ფი­ამ­დე მი­ვე­დი. ვე­ღარ დავ­დი­ო­დი, სა­ჭეს­თან ვერ ვჯდე­ბო­დი...

მერე ვი­ვარ­ჯი­შე, თავი ვა­ი­ძუ­ლე, რომ სი­ა­რუ­ლი თა­ვი­დან მეს­წავ­ლა, თხი­ლა­მუ­რებ­ზე თა­ვი­დან დავ­მდგა­რი­ყა­ვი, ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი, ცურ­ვა რომ შევ­ძე­ლი. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემს თავ­შიც გა­დავ­ლა­ხე.

- რთუ­ლი ამ­ბე­ბი გა­და­გი­ტა­ნია. მარ­ტი­ვი მო­სას­მე­ნიც არ არის... სა­ბო­ლო­ოდ იპო­ვე სარ­და­ფი, რა­საც ეძებ­დი?

- ჯერ ვერა, მაგ­რამ ჩემს თავს დავ­პირ­დი, მი­უ­ხე­და­ვად იმ ძლი­ე­რი ტკი­ვი­ლი­სა, რო­გორ­ღაც ჩემს გზას უნდა და­ვუბ­რუნ­დე. სა­დღაც უნდა მოვ­ძებ­ნო პა­ტა­რა სივ­რცე, რო­გორც ადრე, სა­ი­და­ნაც და­ვი­წყე კი­დეც კა­რი­ე­რა­ში ნა­ბი­ჯე­ბის გა­დად­გმა... მინ­და, და­ვუბ­რუნ­დე, ჩემს შე­მოქ­მე­დე­ბით მოღ­ვა­წე­ო­ბას. იმას, რაც შე­მოქ­მე­დე­ბი­დან პე­და­გო­გო­ბამ­დე გა­ვი­ა­რე.

- ალ­ბათ არც ის იყო მარ­ტი­ვი გზა...

- არა, რა თქმა უნდა. ჩემი, რო­გორც პე­და­გო­გის ხელ­ში ღირ­სე­ულ­მა თა­ო­ბამ გა­ი­ა­რა, რომ­ლე­ბიც უკვე სუ­პერპრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბი არი­ან. ყვე­ლა­ფე­რი გა­ვა­კე­თე იმის­თვის, რომ ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის შთა­გო­ნე­ბის წყა­რო ყო­ფი­ლი­ყო ის, რომ თვი­თონ შე­უძ­ლი­ათ თა­ვი­სი სა­ხე­ლის და გვა­რის შექ­მნა. რომ მო­დის სამ­ყა­რო­ში მათი სა­ვი­ზი­ტო ბა­რა­თი კე­თილ­სინ­დი­სი­ე­რად ნა­კე­თე­ბი საქ­მე უნდა იყოს... ახლა მინ­და, მე ვიყო მე - თან, ახა­ლი სა­ხე­ლი­თა და გვა­რით, ახა­ლი პი­რა­დო­ბის მოწ­მო­ბით. ასე სა­ზო­გა­დო­ე­ბის წი­ნა­შე გა­მო­ჩე­ნას აღარ გა­ვურ­ბი...

- რას გუ­ლის­ხმობ?

- გა­უ­თა­ვე­ბე­ლი ჩემი სა­სა­მარ­თლო პრო­ცე­სე­ბის და იმ თავ­გა­და­სავ­ლის გამო, რო­მე­ლიც გა­დამ­ხდა, იძუ­ლე­ბუ­ლი გავ­ხდი, სა­ხე­ლი და გვა­რი შე­მეც­ვა­ლა. უკვე შვი­დი წე­ლია, დე­დის მა­მის გვარს ვა­ტა­რებ და დიდი ბე­ბი­ე­ბის სა­ხე­ლი მქვია - ანნა-მა­რია ხო­დე­ლი ვარ.

- რა უც­ნა­უ­რია ამის მოს­მე­ნა. რა­ტომ შე­იც­ვა­ლე გვარ-სა­ხე­ლი?

- 2015 წელს სა­ხელ­მწი­ფომ გა­და­წყვი­ტა, ფაბ­რი­კა­ში, რო­მე­ლიც მე შევ­ქმე­ნი, სა­დაც ხელ­მძღვა­ნე­ლად ვმუ­შა­ობ­დი, აღ­მას­რუ­ლე­ბელ დი­რექ­ტო­რად ჩემი მა­მი­დაშ­ვი­ლი და­ე­ნიშ­ნათ, რო­მე­ლიც გვა­რად ვარ­დი­აშ­ვი­ლია. ამან ის გა­მო­იწ­ვია, რომ ვერ არ­კვევ­დნენ, ვისი ხელ­მო­წე­რა იყო, ვარ­და­ნაშ­ვი­ლის თუ ვარ­დი­აშ­ვი­ლის...

...მერე გან­ცხა­დე­ბა რომ დავ­წე­რე და სამ­სა­ხუ­რი­დან წა­მო­ვე­დი, ავ­ტო­მა­ტუ­რად იუს­ტი­ცი­ის სახ­ლში წა­ვე­დი და სა­ხე­ლი და გვა­რი შე­ვიც­ვა­ლე... ჯერ ერთი, შემ­რცხვა იმ ყვე­ლაფ­რის, რომ სა­კუ­თა­რი ოჯა­ხის წევ­რებ­მა არ და­მინ­დეს. მე­ო­რეც, რა­ღაც­ნა­ი­რად მო­მინ­და, რომ ახა­ლი ცხოვ­რე­ბა და­მე­წყო და ამ ახალ ცხოვ­რე­ბა­ში ფეხი ახ­ლად ამედ­გა. ბავ­შვი რომ იბა­დე­ბა, რა­ღაც პე­რი­ო­დი ხომ სჭირ­დე­ბა, სა­ნამ ჩა­მო­ყა­ლიბ­დე­ბა?!. ასე­თი გზა გა­ვი­ა­რე... სტაგ­ნა­ცია მქონ­და, რო­გორც ვთქვი, ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მე­ბი მქონ­და. მაგ პე­რი­ოდ­ში სარ­კე­ში რომ ვი­ყუ­რე­ბო­დი, ჩემს თავს არ ვგავ­დი, სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში გა­მო­ჩე­ნა არ მინ­დო­და და ტაიმ-აუტი ავი­ღე. მაგ­რამ რაც ბე­ბია გავ­ხდი, მივ­ხვდი, რომ ასე აღარ გა­მო­ვა.

- დე­მეტ­რე მა­მაა უკვე?

- დე­მეტ­რეს ჰყავს 2 შვი­ლი, ტყუ­პი - მაქ­სი­მე და ალექ­სან­დრა, წლის და სამი თვი­სე­ბი არი­ან. სამ­წუ­ხა­როდ, ბავ­შვე­ბის და­ბა­დე­ბის ამ სა­სი­ხა­რუ­ლო ამ­ბავს, რომ­ლე­ბიც ერთი დღით ადრე და­ი­ბად­ნენ, ვიდ­რე ჩემი მშობ­ლე­ბი (მამა და დედა 30 ივ­ლისს არი­ან, ბავ­შვე­ბი 29-ში), ძა­ლი­ან სწრა­ფად მოჰ­ყვა მა­მა­ჩე­მის ამ ქვეყ­ნი­დან გას­ვლა. მამა შარ­შან დი­მიტ­რის შა­ბათს გარ­და­იც­ვა­ლა და ესეც სიმ­ბო­ლუ­რია...

კო­ვი­დის პე­რი­ო­დი იყო და მად­ლო­ბა ღმერ­თს იმის­თვის, რომ სა­შუ­ა­ლე­ბა მოგ­ვე­ცა, ქაშ­ვე­თის ტაძ­რი­დან გაგ­ვეს­ვე­ნე­ბი­ნა. მამა თბი­ლის­ში და­ი­ბა­და და გა­ი­ზარ­და, მთე­ლი ახალ­გაზ­რდო­ბა რუს­თა­ველ­ზე გა­ა­ტა­რა და მა­ბედ­ნი­ე­რებს ის ფაქ­ტი, რომ ღმერ­თის ნე­ბით, ქაშ­ვე­თის ტა­ძარ­ში იყო დას­ვე­ნე­ბუ­ლი. ამას­თან, ამ ტაძ­რის ეზო­ში ჩემი მო­ძღვა­რი, მამა ღვთი­სო შა­ლი­კაშ­ვი­ლია და­მარ­ხუ­ლი. ყვე­ლამ იცის, რომ ქაშ­ვეთ­ში გა­ი­ა­რა ჩემ­მა ახალ­გაზ­რდო­ბამ და რომ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მქონ­და ამ 2 ადა­მი­ა­ნის მი­მართ - ჩემს მო­ძღვარ­თან და მა­მას­თან... ახლა ისი­ნი სა­სუ­ფე­ველ­ში ერ­თად არი­ან.

... არ ვიცი ამას რო­გორ გა­ი­გებს მკი­თხვე­ლი, მაგ­რამ ასე იყო - ბავ­შვო­ბა­ში სა­ნამ ლა­პა­რაკს და­ვი­წყებ­დი, სა­ნამ აზ­როვ­ნე­ბას შევ­ძლებ­დი, აკ­ვი­ა­ტე­ბუ­ლი მქონ­და, რომ მა­მა­ჩე­მი იყო ღმერ­თი... მერე რომ გა­ვი­ზარ­დე, ზო­გა­დად სიყ­ვა­რუ­ლი მა­მამ მას­წავ­ლა, მად­ლო­ბა ღმერ­თს, რომ მო­ძღვა­რიც ასე­თი შემხდა - ქრის­ტეს­მი­ე­რი სიყ­ვა­რუ­ლი მის­გან ვის­წავ­ლე. ეს 2 მთა­ვა­რი ადა­მი­ა­ნი ჩემს ბუ­ნე­ბა­ში სიყ­ვა­რუ­ლის უშ­რეტ წყა­როდ იყ­ვნენ გა­ერ­თი­ა­ნე­ბუ­ლი. მივ­ხვდი, რომ მარ­თლაც სიყ­ვა­რუ­ლი არის ღმერ­თი და ბავ­შვო­ბა­ში სწო­რი ინ­სპი­რა­ცია მქონ­და. ლოც­ვას, მა­მაო ჩვე­ნო, რა­საც თა­ვის თავ­ში გუ­ლის­ხმობს, ახლა უფრო მეტი ძალა აქვს ჩემ­თვის. ადა­მი­ა­ნი ხე­ლო­ვა­ნი ვერ იქ­ნე­ბი, თუ შიგ­ნით სიყ­ვა­რულს არ ატა­რებ და სამ­ყა­როს­თან გა­ნუ­ყო­ფე­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი თუ არ გაქვს. როცა რა­ღა­ცას აკე­თებ, ვი­ღაც ხომ უნდა გა­ა­ხა­რო, მა­გა­ლი­თად, მამა... მოკ­ლედ, სა­ბო­ლოო ჯამ­ში ყვე­ლა­ფე­რი იქამ­დე და­დის, რომ შენი შე­მოქ­მე­დე­ბა სამ­ყა­როს შე­მოქ­მედს, პი­რო­ბი­თად ღმერ­თს უნდა მი­უ­ძღვნა. ეს სიყ­ვა­რუ­ლი უნდა ამო­აფ­რქვიო, რომ სამ­ყა­რო­ში დარ­ჩეს ის სიყ­ვა­რუ­ლი, რო­მე­ლიც მა­მამ გა­ჩუ­ქა. ჰოდა, გუ­შინ მქონ­და ეგ მო­მენ­ტი, ახლა რო­გო­რიც ხარ, მა­მას ასე­თი მო­ე­წო­ნე­ბო­დი? მოდი, თა­ვი­დან და­ი­წყე...

- მგო­ნი, უკვე და­ი­წყე კი­დეც...

- 2 თვის წინ კი­დევ მქონ­და იმე­დი, რომ სას­წავ­ლე­ბელს მა­ინც და­მიბ­რუ­ნებ­დნენ. ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, ყვე­ლა მპირ­დე­ბო­და, რომ აუ­ცი­ლებ­ლად და­მიბ­რუ­ნებ­დნენ... თუმ­ცა შემ­თხვე­ვით აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ ჩემი სა­წარ­მო და სას­წავ­ლე­ბე­ლი მთლი­ა­ნად შავ­ნა­ბა­დას გიმ­ნა­ზი­ას გა­დას­ცეს. ამან კი ის გა­ნა­პი­რო­ბა, რომ გა­დავ­წყვი­ტე, ფეხ­ზე ხე­ლახ­ლა დავ­დგე, შე­მოქ­მე­დე­ბით სარ­ბი­ელ­ზე დავ­ბრუნ­დე. ერ­თა­დერ­თი გუ­ლის­წყვე­ტა, რა­ზეც შე­იძ­ლე­ბა მქონ­დეს, მე­ნატ­რე­ბა ჩემი სას­წავ­ლე­ბე­ლი. იმი­ტომ, რომ გა­მოც­დი­ლე­ბას, რა­საც სტუ­დენ­ტებს ვუ­ზი­ა­რებ­დი, ვხე­დავ­დი, რომ ჩემი გაზ­რდი­ლე­ბი წარ­მა­ტე­ბამ­დე მიჰ­ყავს, რაც მი­ხა­ო­და და მათ­გან მად­ლო­ბა­საც აღარ ვე­ლო­დე­ბო­დი.

- ბევ­რი რამ ხდე­ბა ცხოვ­რე­ბა­ში, მაგ­რამ ასე­თი მა­ინც მარ­თლა იშ­ვი­ა­თია, შენ­ნა­ი­რი ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნი სა­ხელს და გვარს იც­ვლი­დეს...

- სა­ში­ნე­ლი გან­ცდა იყო, რო­დე­საც იუს­ტი­ცი­ის სახ­ლი­დან სხვა სა­ხე­ლი­თა და გვა­რით გა­მო­ვე­დი... ხში­რად იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის ემო­ცი­ე­ბი მო­მის­მე­ნია, რომ­ლე­ბიც ბე­რად და მო­ნაზვნად აღიკ­ვე­ცე­ბი­ან, მაგ­რამ ის გან­ცდა მა­ინც სხვა­ნა­ი­რია, რომ ღვთის სა­სურ­ვე­ლი სარ­ძლო ხარ და უბი­წო­ე­ბის აღ­თქმა დადე. ამ შემ­თხვე­ვა­ში აღარ ხარ ის, რაც მა­ნამ­დე იყა­ვი - სკო­ლა­ში სა­უ­კე­თე­სო მოს­წავ­ლე, ოქ­როს მე­და­ლო­სა­ნი, სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­ა­ში სა­ნი­მუ­შო სტუ­დენ­ტი, წი­თელ­დიპ­ლო­მი­ა­ნი, სა­უ­კე­თე­სო ას­პი­რან­ტი, სა­ზღვარ­გა­რეთ სხვა ქვეყ­ნი­დან ჩა­სუ­ლი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი, სა­ქარ­თვე­ლო­ში შენი საქ­მით ცნო­ბი­ლი. და­ბა­დე­ბი­დან თა­მარ, თათა ვარ­და­ნაშ­ვი­ლი, მაგ­რამ ახა­ლი ცხოვ­რე­ბა სხვა სა­ხე­ლი­თა და გვა­რით უნდა და­ი­წყო.

- ე.ი. რო­გორც შე­მოქ­მე­დი დაბ­რუნ­დი.

- დიახ და არა რო­გორც პი­როვ­ნე­ბა - თათა ვარ­და­ნაშ­ვი­ლი. ამ შე­მოქ­მე­დე­ბას ხომ მრა­ვა­ლი სახე შე­იძ­ლე­ბა ჰქონ­დეს. მო­მა­ვალ­ში რა­საც გა­ვა­კე­თებ და ახალ სა­ხელს და გვარს ახალ ნა­მუ­შე­ვარს მი­ვა­წერ, ზო­გის­თვის ის იქ­ნე­ბა რო­გორც ფსევ­დო­ნი­მი, ზო­გის­თვის ახ­ლად აღ­მო­ჩე­ნი­ლი მხატ­ვა­რი, ან პო­ე­ტი, ლი­ტე­რა­ტო­რი, - ბავ­შვო­ბი­დან ლექ­სებ­საც ვწერ - სულ ერ­თია, თუნ­დაც წერ­ტი­ლი შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში. ეს კი ზო­გის­თვის სა­მო­მავ­ლოდ შე­იძ­ლე­ბა შთა­გო­ნე­ბის წყა­რო გახ­დეს. თუმ­ცა და­ი­ვი­წყო ის ტკი­ვი­ლი, რო­მე­ლიც გა­და­ი­ტა­ნე, რო­მე­ლიც გა­ნად­გუ­რებს, რთუ­ლია. უი, თათა ვარ­და­ნაშ­ვი­ლი ხარ? სად ხარ? აღარ ჩან­ხარ... ამას ჯო­ბია, სა­ზო­გა­დო­ე­ბას ახ­სოვ­დე, რომ იყა­ვი ადა­მი­ა­ნი, გქონ­და შე­მოქ­მე­დის ის წერ­ტი­ლი, როცა ადა­მი­ა­ნებს ახა­რებ­დი. სა­სურ­ვე­ლია, ყვე­ლას ასე­თი ახ­სოვ­დე, ვიდ­რე სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­გან მოკ­ვე­თი­ლი, არა­ვინ რომ არ გკი­თხუ­ლობს, ვი­ღას რა­ღა­ში სჭირ­დე­ბი... ეს არც მინ­და და­ვუშ­ვა. ამ რა­ღა­ცებ­ზე რომ არ ვი­ფიქ­რო, ამი­ტომ ახა­ლი პი­როვ­ნე­ბა და­ვი­ბა­დე.

ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე სა­ერ­თოდ აღარ უნდა ვი­ფიქ­რო და და­ვი­წყო ახა­ლი ცხოვ­რე­ბა. თით­ქოს აქამ­დე არც არა­ფე­რი მი­კე­თე­ბია, არც არა­ვინ ვყო­ფილ­ვარ, არც არა­ფე­რი მომ­ხდა­რა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში... მერე რა, თუ შენს სა­კე­რავ მან­ქა­ნა­საც გარ­თმე­ვენ, რო­მე­ლიც 26 წლის წინ იმ სარ­დაფ­ში გედ­გა, სა­ი­და­ნაც საქ­მე და­ი­წყე?! მერე, რა, რომ მან შენი პი­როვ­ნე­ბის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში როლი ითა­მა­შა და რო­მე­ლიც ბი­ძამ გა­ჩუ­ქა და იმა­საც არ გა­ტა­ნენ შენი კა­ბი­ნე­ტი­დან, გე­უბ­ნე­ბი­ან, - შენი არ არის...

ახლა ჩემს თავს უნდა და­ვუმ­ტკი­ცო, რომ მე საქ­მე შე­მიძ­ლია!