"მამა უცხოეთში წავიდა, უმცროსმა შვილმა ისე განიცადა, ფსიქოსომატური დაავადება ჩამოუყალიბდა... ბიჭუნამ ზრდა შეწყვიტა" - ემიგრანტი მშობლები და... შვილების პრობლემები

ემიგრანტების ცხოვრება უსასრულო დარდი და ტკივილია, რადგან სამშობლოსგან შორს მყოფთ მრავალი განსაცდელის გადატანა უწევთ. არანაკლებ მძიმეა მათი სიშორე ოჯახებისთვის, შვილებისთვის... ჩვენი რესპონდენტების ნაამბობმა დაგვარწმუნა, რომ ამ ადამიანების ცხოვრება დრამატულია.

• "ონლაინდედად ვიქეცი და ყველაზე მნიშვნელოვან წლებს ჩემი შვილისგან შორს ვატარებ"

ანა თუთბერიძე, ემიგრანტი:

- პედაგოგების ოჯახში დავიბადე და გავიზარდე. მშობლები თავიდანვე მასწავლიდნენ, რომ თუ კარგ განათლებას მივიღებდი, უზრუნველი მომავალი მექნებოდა. სამწუხაროდ, ასე არ მოხდა... ყველაფერი მამაჩემის ავადმყოფობით დაიწყო. რაც გვებადა, მის მკურნალობაზე დავხარჯეთ, მაგრამ ჩვენი ოჯახის დიდი იმედი და მთავარი საყრდენი მაინც ვერ გადავარჩინეთ! 35 წლის ასაკში იძულებული გავხდი, ჩემი 10 წლის შვილი დედასთან დამეტოვებინა და ემიგრაციაში წამოვსულიყავი. ყველა ემიგრანტი დამემოწმება, რომ ყველაზე რთული პირველი თვეებია: სრულიად უცხო ქვეყანაში, ე.წ. დამსაქმებლის იმედად ხარ და ვიდრე ნორმალური სამუშაო გამოგიჩნდება, ჯოჯოხეთის გავლა გიწევს. იძულებული ხარ, საერთო ბინაში იცხოვრო 20, 22, 24 ქალთან ერთად. თითოეულს ოჯახისა და შვილების მონატრება ახრჩობს, მაგრამ უმრავლესობას ვალი აქვს და უკან დასაბრუნებელი გზაც აღარ დარჩენია! საერთო საცხოვრებელი, სადაც ხშირად იყო კონფლიქტი და ჩხუბი, ძალიან მწარედ მახსენდება. პირველად დამსაქმებელმა ისეთი მოხუცის მოსავლელად გამიშვა, რომელსაც ყოველ დანახვაზე უნდა მივსალმებოდი, რადგან ვერ მცნობდა და 2-3 წუთში წივილ-კივილს იწყებდა. მე უნდა დამემშვიდებინა, დამშვიდების დროს კი რამდენჯერმე ხელიც დამარტყა! ამ საშინელებას ერთი კვირაც ვერ გავუძელი და იმ ოჯახიდან თავქუდმოგლეჯილი გამოვიქეცი! მადლობა ღმერთს, რომ სამთვიანი ლოდინის შემდეგ შედარებით მშვიდი სამუშაო გამომიჩნდა. ახლა ჩემი "ბებია" ეტლში ზის და მხოლოდ პამპერსის გამოცვლა, ჭამა და ბანაობა სჭირდება. რომ დავფიქრდები, ცრემლი მომდის - ონლაინდედად ვიქეცი და ყველაზე მნიშვნელოვან წლებს ჩემი შვილისგან შორს ვატარებ. ტკივილი, სასოწარკვეთა, დანაშაულის გრძნობა ერთად მიპყრობს. თავს დამნაშავედ ვგრძნობ მოხუცი დედის წინაშე, რომელსაც ამხელა ტვირთი ავკიდე. ეს ნამდვილი სასჯელია - სასჯელი, რომელსაც ჩემი უახლოესი ადამიანებისგან შორს ვიხდი. ზოგჯერ ვფიქრობ, რომ შეცდომა დავუშვი, რომ მათთან უნდა დავრჩენილიყავი, მაგრამ მაშინ ეს იყო ერთადერთი გზა - გზა გადარჩენისა... აქ მყოფი ქართველები ხშირად ვხვდებით ერთმანეთს და ჩვენს დარდს ვუზიარებთ. ერთ-ერთს ზამთარში დედა გარდაეცვალა და მის დაკრძალვაზეც ვერ მოახერხა ჩამოსვლა. ისე განიცდიდა, რომ ვერ ვამშვიდებდით. ნურავის ჰგონია, რომ უცხოეთში ფული ადვილად იშოვება. ემიგრანტებს დამამცირებელი შრომა გვიწევს იმ ფულის გამოსამუშავებლად, რომელსაც ჩვენს შვილებს ვუგზავნით. უკვე ხუთი წელია, ევროპაში ვცხოვრობ და დღე არ ყოფილა, ჩამოსვლაზე არ მეოცნება. უმეტესობას ერთი სული აქვს, როდის დაბრუნდება! საკმარისია, საქართველოში სიტუაცია გაუმჯობესდეს და ჩვენ დავბრუნდებით.

• როდესაც დედა ემიგრაციაში მიდის...

მანანა სოლოღაშვილი, ფსიქოლოგი:

- ემიგრაცია ძალიან რთული თემაა, განსაკუთრებით - თუ არასრულწლოვანი შვილები რჩებიან მშობლების გარეშე. ამის დასტურად ჩემი პრაქტიკიდან ერთი შემთხვევა უნდა გავიხსენო: მამა ამერიკაში წავიდა და მისმა უმცროსმა შვილმა ისე განიცადა, ფსიქოსომატური დაავადება ჩამოუყალიბდა. ბიჭუნა სამი წლის იყო და იმხელა სტრესი მიიღო, რომ ზრდა შეწყვიტა. ბავშვს რამდენიმე წლის განმავლობაში, სერიოზული მკურნალობა დასჭირდა. წარმოიდგინეთ, რა ემართება ბავშვს, როცა დედას შორდება. როდესაც დედა ემიგრაციაში მიდის, ხშირად ეს მისი ოჯახისთვისაც დამანგრეველი ფაქტორი ხდება. მთავარი მსხვერპლი ამ დროს დედის გარეშე დარჩენილი პატარები არიან: მათ ყველაზე მნიშვნელოვანი ადამიანის გარეშე უწევთ ცხოვრების მთავარი ეტაპების გავლა. ამ ბავშვებში შეინიშნება ისეთი ფსიქოლოგიური დარღვევები, როგორიცაა: მერყევი ფსიქიკა, აგრესია, დეპრესია. რაც უფრო მცირეწლოვანია ბავშვი, მით უფრო რთულია მისი ფსიქოლოგიური მდგომარეობა, რადგან როდესაც მოზარდი რაღაც დაბრკოლებას ან პრობლემას აწყდება, დახმარებისთვის მშობლებთან მიდის და თუ ერთ მშობელს არ შეუძლია დახმარება, მეორეს მიმართავს. წაიკითხეთ სტატია სრულად