მა­ყუ­რე­ბე­ლი მა­სობ­რი­ვად მა­ინც სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სე­რი­ა­ლე­ბი­დან და ამა თუ იმ შო­უ­დან იც­ნობს, თე­ატ­რის მოყ­ვა­რუ­ლებ­მა კი მისი რო­ლე­ბი და სპექ­ტაკ­ლე­ბი უკე­თე­სად იცი­ან... მსა­ხი­ობ ნინო მუმ­ლა­ძეს ძა­ლი­ან უყ­ვარს თა­ვი­სი პრო­ფე­სია, რო­მელ­საც მუდ­მი­ვად დიდ დროს, ენერ­გი­ას და ემო­ცი­ას უთ­მობს. წუხს იმა­ზე, რომ მისი საქ­მე და­უ­ფა­სე­ბე­ლია, რომ მსა­ხი­ო­ბი, თა­ვი­სი შრო­მის შე­სა­ბა­მი­სად, ფი­ნან­სუ­რა­დაც წელ­ში გა­მარ­თუ­ლი ვერ არის...

"ჩვე­ნი საქ­მე ძი­რი­თა­დად რო­მან­ტი­ზე­ბუ­ლი ეჩ­ვე­ნე­ბათ, ვიდ­რე რე­ა­ლუ­რად არის...„თე­ატ­რა­ლურ­ში“ რომ ვა­ბა­რებ­დი, ვი­ღა­ცე­ბი მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, - „არ გირ­ჩევ, არ გინ­და" - რაც ძა­ლი­ან მიკ­ვირ­და, მაგ­რამ ახლა, როცა ვი­გებ, ვინ­მე მსა­ხი­ო­ბო­ბას აპი­რებს - უკვე ვურ­ჩევ, სა­ნამ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას მი­ი­ღებს, კარ­გად და­ფიქ­რდეს,“ - გვე­უბ­ნე­ბა ნინო და წუ­ხი­ლით აღ­ნიშ­ნავს იმას, რომ არა­ვინ ფიქ­რობს იმა­ზე, რა სირ­თუ­ლე­ე­ბის გა­და­ლახ­ვა უწევთ მსა­ხი­ო­ბებს იმის­თვის, რომ პრო­ფე­სი­ა­ში იარ­სე­ბონ.

"ეს სირ­თუ­ლე­ე­ბი და­კავ­ში­რე­ბუ­ლია იმას­თან, რომ ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში ხე­ლო­ვა­ნე­ბი სა­თა­ნა­დოდ არც ფი­ნან­სუ­რად და არც მათ მი­მართ და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბით არ ფას­დე­ბი­ან. ადრე სხვა და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა იყო...

რაც დრო გა­დის, არა­ვის ადარ­დებს ემო­ცი­უ­რად რო­გორ ვი­წუ­რე­ბით, დღე და ღამე რომ თე­ატ­რში ვართ და ვი­ხარ­ჯე­ბით... და ამ დროს, კი­დევ ვი­ღა­ცებს შე­უძ­ლი­ათ თქვან, რომ - ჩვენ თურ­მე ვერ­თო­ბით და რა­ღა­ცას ვმა­ი­მუ­ნობთ... სი­ნამ­დვი­ლე­ში თი­თო­ე­უ­ლი რო­ლის შე­სას­რუ­ლებ­ლად დიდი ადა­მი­ა­ნუ­რი რე­სურ­სია სა­ჭი­რო,“ - აღ­ნიშ­ნავს ნინო მუმ­ლა­ძე.

- და მსა­ხი­ო­ბო­ბა შენი მხრი­დან არ იყო სწო­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა?

- მა­ინც ის პრო­ფე­სი­აა, რო­მე­ლიც კარ­გად მე­ხერ­ხე­ბა. დედა, რა ნი­ჭი­ე­რი ვარ-მეთ­ქი, - ამას არ ვამ­ბობ, - სა­კუ­თა­რი თა­ვის ასე შე­ფა­სე­ბა სწო­რი არ იქ­ნე­ბა. ჩემ­ზე ნი­ჭი­ე­რე­ბიც არი­ან, მაგ­რამ იმ საქ­მე­ში, რა­საც ვა­კე­თებ, თავს კომ­ფორ­ტუ­ლად ვგრძნობ. მიყ­ვარს ჩემი პრო­ფე­სია და ვი­სურ­ვებ­დი, ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში ამ შრო­მას მეტი და­ფა­სე­ბა ჰქონ­დეს...

- რო­გო­რი იყო ემო­ცია, ვიდ­რე სცე­ნა­ზე დად­გე­ბო­დი და რო­გო­რია ახლა, როცა ეს გა­მოც­დი­ლე­ბა უკვე საკ­მა­რი­სად გაქვს?

- პირ­ველ კურ­სზე ყვე­ლას ჰგო­ნია, რომ აუ­ცი­ლებ­ლად „ვე­რი­კო“ იქ­ნე­ბა... კი, თა­ვი­დან გა­ცი­ლე­ბით ამ­ბი­ცი­უ­რი ხარ, გგო­ნია, რომ რე­ვო­ლუ­ცია ქარ­თულ თე­ატ­რში შე­ნით და­ი­წყე­ბა. პრაქ­ტი­კა­ში ხვდე­ბი, რომ მთლად ასე არ არის... ალ­ბათ, ეს ამ­ბი­ცია სწო­რიც არის, მო­მა­ვალ მსა­ხი­ობს თუ ეს არ აქვს, თე­ატ­რში არა­ფე­რი ესაქ­მე­ბა. სამ­წუ­ხა­როა, როცა თე­ატ­რა­ლურ სამ­ყა­რო­ში მო­სუ­ლი ადა­მი­ა­ნი იმედ­გაც­რუ­ე­ბუ­ლი რჩე­ბა... მთლად სა­წუ­წუ­ნო­დაც საქ­მე არ მაქვს - ვერ ვი­ტყვი, რომ მუ­შა­ო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ მო­მე­ცა.

ჩემს რე­პერ­ტუ­არ­ში იყო ცუდი რო­ლე­ბი, მაგ­რამ - კარ­გე­ბიც. იყო ისე­თე­ბი, რომ­ლი­თაც უკ­მა­ყო­ფი­ლო ვარ და ისე­თე­ბიც, კმა­ყო­ფი­ლი რომ დამ­ტო­ვა... მაგ­რამ რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნი "თე­ატ­რა­ლურ­ში" მი­დის, მო­მა­ვალს გა­ცი­ლე­ბით სხვა­ნა­ი­რად გეგ­მავს...

- კერ­პი და მი­სა­ბა­ძი მსა­ხი­ო­ბი არ გყო­ლია?

- არც ჩემს პრო­ფე­სი­ა­ში და არ მის მიღ­მა, არას­დროს არა­ვინ ყო­ფი­ლა ჩემ­თვის კერ­პი. არ ვიცი, ეს კარ­გია თუ ცუდი, მაგ­რამ არას­დროს ვცდი­ლობ­დი, ვი­ღა­ცის მსგავ­სი გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი. უბ­რა­ლოდ, იყ­ვნენ მსა­ხი­ო­ბე­ბი, რომ­ლე­ბიც მიყ­ვარ­და და დღე­საც არი­ან ასე­თე­ბი, მათ შრო­მას და შე­მოქ­მე­დე­ბას ვა­ფა­სებ, მაგ­რამ კერ­პად არა­ვინ მიქ­ცე­ვია და ვაქ­ცევ...

სულ ვცდი­ლობ­დი, სა­კუ­თარ შეც­დო­მებ­ზე მეს­წავ­ლა. ჩემს თავ­ზე მე­მუ­შა­ვა. თუ რამე როლ­ში არ გა­მომ­დი­ო­და, ვცდი­ლობ­დი, ის შემ­დეგ ნა­მუ­შე­ვარ­ში ამე­ნა­ზღა­უ­რე­ბი­ნა. სხვის გა­მოც­დი­ლე­ბას არას­დროს ვიშ­ვე­ლი­ებ­დი...

- თე­ატ­რში ინ­ტრი­გე­ბი მარ­თლაც არის და თუ გახ­ლარ­თულ­ხარ მას­ში?

- იმ­დე­ნი ინ­ტრი­გა, რაც პო­ლი­ტი­კა­შია, თე­ატ­რში მსგავ­სი შე­უძ­ლე­ბე­ლია იყოს, თუმ­ცა, რა თქმა უნდა, და­ვა­დას­ტუ­რებ, რომ ინ­ტრი­გა თე­ატ­რის გა­ნუ­ყო­ფე­ლი ნა­წი­ლია. ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა, რომ ვარ ისეთ დას­ში, სა­დაც მსგავ­სი რა­ღა­ცე­ბი ნაკ­ლე­ბად ხდე­ბა.

მო­ზარ­დმა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რში, მარ­თა­ლია, ძა­ლი­ან ბევ­რნი ვართ, დიდი და­სია, გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბიც არ­სე­ბობს, მაგ­რამ სხვა თე­ატ­რებ­თან შე­და­რე­ბით, ინ­ტრი­გე­ბის­გან შორს ვართ. შე­იძ­ლე­ბა, ამას ის გა­ნა­პი­რო­ბებს, რომ მრა­ვალ­რი­ცხო­ვა­ნი რე­პერ­ტუ­ა­რი გვაქვს, დროს უმე­ტე­სად მუ­შა­ო­ბა­ში ვხარ­ჯავთ და ჭო­რა­ო­ბის­თვის ნაკ­ლე­ბი დრო გვრჩე­ბა.

ჭო­რე­ბი შე­საძ­ლოა, ჩვენ­თა­ნაც ტრი­ა­ლებ­დეს, მაგ­რამ ძი­რი­თა­დად მე­გობ­რუ­ლი გა­რე­მოა, საქ­მე საქ­მე­ზე რომ მიდ­გე­ბა, ყვე­ლა ერ­თმა­ნეთს ეხ­მა­რე­ბა... კმა­ყო­ფი­ლი ვარ, ინ­ტრი­გებ­ში ჩახ­ლარ­თვა რომ არ მი­წევს და ეს კომ­ფორ­ტი მაქვს.

არც სო­ხუ­მის მო­ზარ­დმა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რში მაქვს ინ­ტრი­გებ­თან შე­ხე­ბა. იქ კი­დევ სა­ერ­თოდ იდე­ა­ლუ­რი სი­ტუ­ა­ცი­აა, ერთი ოჯა­ხია. ეს ალ­ბათ თე­ატ­რის მმარ­თვე­ლის, მი­ხე­ილ რა­ტი­ა­ნის დამ­სა­ხუ­რე­ბა­ცაა. ისე­თი და­სია, ინ­ტრი­გის გაღ­ვი­ვე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას არა­ვის აძ­ლევს. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ამ ოჯახ­ში მი­მი­ღეს.

- "თე­ატ­რის მტვე­რი" მარ­თლაც არ­სე­ბობს?

- (იცი­ნის) „მტვე­რი“ არ­სე­ბობს, რად­გა­ნაც შე­იძ­ლე­ბა, 50 წლის წი­ნან­დე­ლი კოს­ტი­უ­მი გა­მო­გი­ტა­ნონ... ძვე­ლი თე­ატ­რე­ბი გვაქვს, და­ლა­გე­ბის, დაწ­მენ­დის მი­უ­ხე­და­ვად, შე­იძ­ლე­ბა, ძვე­ლი კოს­ტი­უ­მი, ან ფარ­და მა­ინც გამ­ტვე­რი­ლი იყოს... რა თქმა უნდა, „თე­ატ­რის მტვე­რი“ სიმ­ბო­ლუ­რია, მაგ­რამ რა­ღაც „მა­გია“ სცე­ნას რომ აქვს, ფაქ­ტია. ვინც სცე­ნას ჩა­მო­შორ­დე­ბა, ნოს­ტალ­გია ემარ­თე­ბა...

- ტე­ლე­ვი­ზი­ამ, ისე­ვე რო­გორც ბევ­რი მსა­ხი­ო­ბის პო­პუ­ლა­რო­ბა­ში, შენს კა­რი­ე­რა­შიც დიდი როლი ითა­მა­შა...

- დღეს­დღე­ო­ბით პო­პუ­ლა­რო­ბა, წარ­მა­ტე­ბა და ფი­ნან­სე­ბი ტე­ლე­ვი­ზი­ას უფრო მო­აქვს, ვიდ­რე თე­ატრს. ჩემი კა­რი­ე­რუ­ლი ზრდის­თვის ტე­ლე­ვი­ზი­ას დიდი როლი აქვს... ის, რომ და­ინ­ტე­რე­სე­ბა არის ჩემ მი­მართ, ტე­ლე­ვი­ზი­ის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს კა­მე­რას­თან მუ­შა­ო­ბა, კომ­ფორ­ტუ­ლად ვგრძნობ თავს არა მხო­ლოდ რო­გორც მსა­ხი­ო­ბი, არა­მედ რო­გორც წამ­ყვა­ნიც. ეს ამ­პლუა რო­გორც ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში, რა­დიო სივ­რცე­შიც მიყ­ვარს. წამ­ყვა­ნო­ბა არ არის ჩემი ძი­რი­თა­დი პრო­ფე­სია, თუმ­ცა ასე­ვე ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი პრო­ფე­სი­აა. სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვი­სურ­ვებ­დი, ამ პრო­ფე­სი­ას დავ­ბრუ­ნე­ბო­დი და იმის­თვის შე­მე­თავ­სე­ბი­ნა, რა­საც ვა­კე­თებ.

ტე­ლე­სე­რი­ა­ლებს რაც შე­ე­ხე­ბა, ეს სამ­სა­ხი­ო­ბო სფე­როა, კა­მე­რას­თან მუ­შა­ო­ბაა და ამ მხრივ, ჩემს სა­ტე­ლე­ვი­ზიო წარ­მა­ტე­ბას „ფორ­მუ­ლა კრე­ა­ტივს“ ვუ­მად­ლი. ყვე­ლა სე­რი­ალ­ში, სა­დაც მი­თა­მა­შია, ძი­რი­თა­დად, მათი პრო­დუქ­ტი ყო­ფი­ლა, თუმ­ცა იყო სხვა კომ­პა­ნი­ე­ბის სე­რი­ა­ლე­ბიც. ამ ყვე­ლა­ფერ­მა პო­პუ­ლა­რო­ბა მო­მი­ტა­ნა და რა თქმა უნდა, მად­ლი­ე­რი ვარ.

- სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში რამ­დე­ნი­მე დღის წინ ფო­ტო­ე­ბი ატ­ვირ­თე, ვარ­ჯი­ში და­გი­წყია და წო­ნაც დაკ­ლე­ბუ­ლი გაქვს...

- პან­დე­მი­ის პე­რი­ოდ­ში ძა­ლი­ან მო­ვი­მა­ტე. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბაა ჭარბ წო­ნას ვებ­რძვი, რად­გა­ნაც წო­ნის მო­მა­ტე­ბის­კენ დი­დად მიდ­რე­კი­ლი ვარ. პან­დე­მი­ის დას­რუ­ლე­ბის მერე, მე­გო­ნა, ფორ­მა­ში ჩავ­დგე­ბი, დაკ­ლე­ბას აქ­ტი­უ­რად და­ვი­წყებ­დი, მაგ­რამ ასე არ მოხ­და. რაც 2 წელი და­ვის­ვე­ნე, ერ­თბა­შად ბევ­რი საქ­მის კე­თე­ბამ მო­მი­წია. ჭამა უმე­ტე­სად გა­რეთ მიხ­დე­ბო­და, გა­დარ­ბე­ნა მქონ­და და დაკ­ლე­ბის ნაც­ვლად წო­ნა­ში მო­ვი­მა­ტე. ივ­ნი­სის და­სა­წყის­ში კრი­ტი­კულ წო­ნას მი­ვაღ­წიე. მივ­ხვდი, ამ ამ­ბავს ჩე­მით ვე­ღარ მო­ვე­რე­ო­დი, ვი­ღაც უნდა დამ­ხმა­რე­ბო­და. ამი­ტომ ერთ კარგ ფიტ­ნეს-ინ­სტრუქ­ტორს მივ­მარ­თე. ან­რიმ სას­წა­უ­ლი მო­ახ­დი­ნა.

- რას გუ­ლის­ხმობ?

- ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად სწო­რად მო­მიდ­გა. ვარ­ჯი­შე­ბის და­წყე­ბამ­დე ანა­ლი­ზე­ბის ჩა­ტა­რე­ბა მომ­თხო­ვა, ვი­ტა­მი­ნე­ბი და­მი­ნიშ­ნა და რო­დე­საც ამის ფონ­ზე ოდ­ნავ ჯან­სა­ღად ვიგ­რძე­ნი თავი, დი­ე­ტა მერე და­ვი­წყე.

აგ­რე­სი­ულ ვარ­ჯიშს თა­ვი­დან­ვე არ შევ­დგო­მი­ვარ, ფი­ზი­კურ აქ­ტი­ვო­ბას ორ­გა­ნიზ­მი ნელ-ნელა, ეტა­პობ­რი­ვად შე­მაჩ­ვე­ვი­ნა. არ მა­კომ­პლექ­სებს, უბ­რა­ლოდ მარ­წმუ­ნებს, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი აუ­ცი­ლე­ბე­ლია. სწო­რი მიდ­გო­მა აქვს ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რა­დაც და ჯან­მრთე­ლო­ბის თვალ­საზ­რი­სი­თაც. მოკ­ლედ, დიდი სტი­მუ­ლი მომ­ცა და ამის გა­რე­შე რაც არ უნდა გინ­დო­დეს, რთუ­ლია პრობ­ლე­მის და­მარ­ცხე­ბა. მოკ­ლედ, ჯან­სა­ღი კვე­ბა, ვარ­ჯი­ში და სწო­რი ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი მიდ­გო­მა - ესაა ის, რა­საც ახლა დროს ვუთ­მობ, ამი­ტომ, სა­ვარ­ჯი­შოდ სი­ხა­რუ­ლით გავ­რბი­ვარ. წო­ნის კლე­ბაც მი­დის და ეს პრო­ცე­სი კი­დევ წინ არის.

- სა­კუ­თარ თავ­ზე ზრუნ­ვა, სა­ლო­ნებ­ში სი­ა­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის გარ­კვე­უ­ლი ნა­წი­ლის­თვის უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი საქ­მეა... შენ­თვის?

- ალ­ბათ, ბედ­ნი­ე­რე­ბი არი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი, ვი­საც ამის გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა არ შე­უძ­ლია, ამის­თვის სცა­ლი­ათ და შე­სა­ბა­მი­სი ფი­ნან­სე­ბიც აქვთ. დღეს­დღე­ო­ბით იმის­თვის, რომ კარ­გად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­დე, უამ­რა­ვი რამ არ­სე­ბობს, მაგ­რამ ეს დიდ თან­ხებ­თან არის და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. მად­ლო­ბა ღმერ­თს, რომ ამ სფე­რო­ში მყავს მე­გობ­რე­ბი, ახ­ლობ­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც რა­ღა­ცებს ძა­ლი­ან ია­ფად, ან უფა­სოდ მთა­ვა­ზო­ბენ, მაგ­რამ მუ­დამ ასე ხომ ვერ იქ­ნე­ბი?!

მსა­ხი­ო­ბი კარ­გად უნდა გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­დეს, სა­თა­ნა­დო ხელ­ფა­სი და სა­შუ­ა­ლე­ბა ჰქონ­დეს, რომ შე­სა­ბა­მი­სად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­დეს. ჩვენ­თან მსა­ხი­ო­ბე­ბი "მა­თხოვ­რე­ბი" არი­ან და ძი­რი­თა­დად იმა­ზე ფიქ­რო­ბენ, სახ­ლში რომ მივ­ლენ, შვილს რა აჭა­მონ. ეს რომ ასეა, ამი­ტო­მაც ვცხოვ­რობთ ცუდ ქვე­ყა­ნა­ში... ვი­სურ­ვებ­დი, ამ სი­ტუ­ა­ცი­ის გა­მოს­წო­რე­ბას..