სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქის, მცხე­თა-თბი­ლი­სის მთა­ვა­რე­პის­კო­პო­სის და ბიჭ­ვინ­თი­სა და ცხუმ-აფხა­ზე­თის მიტ­რო­პო­ლი­ტის ილია II-ის ეპის­ტო­ლე:

"ყოვ­ლადსამ­ღვდე­ლო­ნო მღვდელმთა­ვარ­ნო, ღირ­სნო მო­ძღვარ­ნო, დი­ა­კონ­ნო, ბერ-მო­ნო­ზონ­ნო, ხე­ლი­სუ­ფალ­ნო, სა­ქარ­თვე­ლოს წმინ­და მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ეკ­ლე­სი­ის ყო­ველ­ნო წევ­რნო, მკვიდ­რნო ივე­რი­ი­სა და ჩვე­ნი ქვეყ­ნის სა­ზღვრებს გა­რეთ მცხოვ­რებ­ნო თა­ნა­მე­მა­მა­მუ­ლე­ნო:

„ღმერ­თნი სამე ხართ და შვილ­ნი მაღ­ლი­სა­ნი" (ფს. 81.6)

უფალ­მა ადა­მი­ა­ნი შექ­მნა განღმრთო­ბი­სათ­ვის, ღვთა­ებ­რივ სი­კე­თე­თა მი­ღე­ბი­სა და ღვთის წი­ნა­შე მა­რა­დი­უ­ლი ნე­ტა­რი ცხოვ­რე­ბი­სათ­ვის. უფა­ლი თა­ვად არის სა­თა­ვე, სი­სავ­სე და სის­რუ­ლე სი­მარ­თლი­სა, სიწ­მინ­დი­სა, სიბ­რძნი­სა, ჭეშ­მა­რი­ტე­ბი­სა, მო­წყა­ლე­ბი­სა, სი­ხა­რუ­ლი­სა, თავ­მდაბ­ლო­ბი­სა, მშვი­დო­ბი­სა, წეს­რი­გი­სა, კე­თილ­დღე­ო­ბი­სა, თა­ვი­სუფ­ლე­ბი­სა. ამას­თან, ეს თვი­სე­ბე­ბი აუ­ცი­ლებ­ლად სიყ­ვა­რულ­თან და სი­კე­თეს­თან არის და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი და ყო­ვე­ლი­ვეს აღე­მა­ტე­ბა.

ასევე დაგაინტერესებთ

19:51 / 07-01-2021

"წახალისება ხდება თავშეუკავებლობის, გარყვნილების, ცილისწამების, სიცრუის, ავსიტყვაობის, უზნეობის.." - პატრიარქი

ბუ­ნებ­რი­ვია, ადა­მი­ა­ნიც ვერ მი­ემ­სგავ­სე­ბა უფალს, ღვთის რწმე­ნის, მას­თან ერ­თო­ბის დიდი სურ­ვი­ლი­სა და ამ თვი­სე­ბე­ბის გა­რე­შე.

სა­ზო­მი­სა­ებრ თვი­სი­სა საღვთო მადლთა მქო­ნე იყ­ვნენ ადა­მი და ევა და­ცე­მამ­დე. ამი­ტო­მაც ჰქონ­დათ შე­მოქ­მედ­თან ერ­თო­ბა და განღმრთო­ბა­ში წარ­მა­ტე­ბის დიდი შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, თუმ­ცა, ასე­ვე ჰქონ­დათ სრუ­ლი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა პი­როვ­ნუ­ლი არ­ჩე­ვა­ნი­სა.

ადამ­მა და ევამ, გვე­ლის სა­ხით ბო­რო­ტი­სა­გან ცდუ­ნე­ბუ­ლებ­მა, უფ­ლის­გან მი­ცე­მუ­ლი მცნე­ბა და მას­თან ერ­თო­ბა სწო­რედ თა­ვი­სუ­ფა­ლი ნე­ბის არა­მარ­თე­ბუ­ლი გა­მო­ყე­ნე­ბით და­არ­ღვი­ეს და ბო­რო­ტი ძა­ლის­გან მო­ტყუ­ე­ბულ­ნი, მისი გავ­ლე­ნის ქვეშ მო­ექ­ცნენ. ამის გამო, ედე­მი­დან გა­ნი­დევ­ნენ და სა­მო­თხის გა­რეთ ცხოვ­რე­ბა და­ი­წყეს.

მი­უ­ხე­და­ვად ასე­თი ურ­ჩო­ბი­სა და ღვთის ნე­ბის­გან გან­დგო­მი­სა, შე­მოქ­მედ­მა ისი­ნი მა­ინც არ მი­ა­ტო­ვა და დიდი სულ­გრძე­ლე­ბით იწყო ზრუნ­ვა ცოდ­ვით და­ცე­მამ­დელ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში კაც­თა მოდ­გმის დაბ­რუ­ნე­ბი­სათ­ვის. თა­ო­ბი­დან თა­ო­ბამ­დე ღმერ­თი ის­რა­ე­ლი­ა­ნებს ესა­უბ­რე­ბო­და მა­მათმთავ­რე­ბის, წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლე­ბის და სხვა წმი­და ადა­მი­ა­ნე­ბის მიერ, რო­მელ­თა პი­რი­თაც აუ­წყებ­და და ახ­სე­ნებ­და აღ­თქმას მხნე­ლის მოვ­ლი­ნე­ბის შე­სა­ხებ, რო­მე­ლიც ძე ღმერ­თის გან­კა­ცე­ბით, ჯვარ­ცმი­თა და აღ­დგო­მით აღ­სრულ­და.

დი­დე­ბა და მად­ლო­ბა შენ­და, უფა­ლო, შენ­და­მი მოლ­ტოლ­ვილ­თა ყო­ველ­თა მფარ­ვე­ლო და შემ­წეო!

რო­გორ შეხ­ვდა მას ეს ქვე­ყა­ნა?

მარ­თა­ლი იო­სე­ბი და მიდ­გო­მი­ლი წმინ­და მა­რი­ა­მი, რომ­ლე­ბიც წარ­მო­შო­ბით და­ვით მე­ფის შთა­მო­მა­ვალ­ნი იყ­ვნენ, იუ­დე­ის კა­ნო­ნე­ბის მი­ხედ­ვით, სა­ყო­ველ­თაო აღ­წე­რის­თვის ბეთ­ლემ­ში უნდა ყო­ფი­ლიყ­ვნენ, მაგ­რამ ისი­ნი არა­ვინ მი­ი­ღო თა­ვის სახ­ლში, ყვე­ლა კარი მათ­თვის და­კე­ტი­ლი აღ­მოჩ­ნდა და იძუ­ლე­ბულ­ნი გახ­დნენ, გა­რე­უ­ბან­ში მდე­ბა­რე გა­მოქ­ვა­ბუ­ლის­თვის შე­ე­ფა­რე­ბი­ნათ თავი.

ამის შე­ტყო­ბი­სას შეძრწუნ­და მეფე ჰე­რო­დე და მთე­ლი იე­რუ­სა­ლი­მი მას­თან ერ­თად (მთ.2.3). მან იმით შე­ში­ნე­ბულ­მა, რომ იშვა მე­უ­ფე ჰუ­რი­ა­თა, ანუ, მისი წარ­მოდ­გე­ნით, ტახ­ტის მო­ცი­ლე, ბეთ­ლემ­ში და მის შე­მო­გა­რენ­ში თო­თხმე­ტი ათა­სი ჩვი­ლი მო­აკ­ვლე­ვი­ნა, რათა მათ შო­რის ისიც მო­ეკ­ლათ, ვისი არ­სე­ბო­ბაც ასე აშ­ფო­თებ­და.

გან­კა­ცე­ბუ­ლი ღვთი­სად­მი მტრუ­ლი გან­წყო­ბა, რო­გორც ამას წმინ­და სა­ხა­რე­ბა გვა­უ­წყებს, შემ­დგომ­ში მკვეთ­რად გა­მო­ავ­ლი­ნეს ფა­რი­სევ­ლებ­მა და სა­დუ­კე­ვე­ლებ­მა, ასე­ვე სი­ნედ­რი­ო­ნის სხვა წევ­რებ­მა და მათ­გან გა­და­ბი­რე­ბულ­მა ხალ­ხის ნა­წილ­მა.

რა იყო ამის მი­ზე­ზი?

პირ­ველ რიგ­ში ის, რომ მა­ცხო­ვა­რი სა­ერ­თოდ არ ჰგავ­და ისეთ მე­ფეს, ისეთ მე­სი­ას, რო­მელ­საც რჩე­უ­ლი ერი მო­ე­ლო­და. ისი­ნი რო­მის იმ­პე­რი­ის მო­ნო­ბის­გან გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბა­ზე ოც­ნე­ბობ­დნენ, მო­ე­ლოდ­ნენ ისეთ პი­როვ­ნე­ბას, რო­მე­ლიც თა­ვი­სი ძა­ლი­თა და ძლი­ე­რე­ბით მეფე და­ვით წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლის და სო­ლო­მონ ბრძე­ნის ხა­ნა­ზე უკე­თეს ყო­ფას მო­უ­ტან­და მათ, ყვე­ლას დას­ჯაბ­ნი­და სას­წა­უ­ლე­ბით და გა­ნა­დი­დებ­და ქვე­ყა­ნას.

უფა­ლი კი და­ი­ბა­და ბა­გა­ში, ცხო­ველ­თა გვერ­დით, ცხოვ­რობ­და ღა­რიბ ოჯახ­ში, ნა­ზა­რეთ­ში, რო­მე­ლიც ქვეყ­ნის ისეთ ნა­წილს წარ­მო­ად­გენ­და, სა­ი­და­ნაც ერთი წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლიც არ იყო გა­მო­სუ­ლი.

მის­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო არა მი­წი­ე­რი ძალ­მო­სი­ლე­ბა, არა­მედ მო­ძი­ე­ბა ისე­თი პი­როვ­ნე­ბე­ბი­სა, რო­მელ­თა სიწრფე­ლეც და სი­კე­თეც დას­ძლევ­და ამ სოფ­ლის მბრძა­ნე­ბელ­თა სი­ბო­რო­ტე­სა და მზაკ­ვრო­ბას და მათ­და­მი შიშს; რო­მელ­თა გო­ნე­ბაც აღივ­სე­ბო­და ღვთის გა­სა­ო­ცარ ახალ სა­ი­დუმ­ლო­თა წვდო­მის უნა­რით, ხოლო სული კი უშურ­ვე­ლად მიჰ­ფენ­და სიყ­ვა­რულს მოყ­ვა­რე­საც და მტერ­საც. ეძებ­და ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლე­ბიც იგ­რძნობ­დნენ მისი სწავ­ლე­ბის სი­დი­ა­დეს და ჭეშ­მა­რი­ტე­ბას ჰპო­ვებ­დნენ მას­ში.

და რა­ტომ და­ი­ბა­და იგი ამ დროს?

მრა­ვალ მი­ზეზ­თა­გან ერთ-ერთი ისიც არის, რომ რჩე­ულ ერში მა­შინ ცხოვ­რობ­და მა­რი­ა­მი, წმინ­და ქალ­წუ­ლი, უფ­ლის დამ­ტევ­ნე­ლი, გა­მარ­თლე­ბა მა­მამ­თა­ვარ­თა, მსა­ჯულ­თა, წი­ნას­წარ­მე­ტყველ­თა და ყო­ველ­თა მარ­თალ­თა ღვაწ­ლი­სა, ძვე­ლი აღ­თქმი­სა დი­დე­ბა და მშვე­ნე­ბა ახა­ლი აღ­თქმი­სა, ევას და ყო­ველ­თა ჭეშ­მა­რიტ მო­ნა­ნულ­თა ცრემ­ლის აღ­მხო­ცი და გან­ცხა­დე­ბა ია­კო­ბის სიზ­მარ­ში დე­და­მი­წი­დან ზე­ცამ­დე აღმყვა­ნე­ბე­ლი კი­ბი­სა. უფა­ლი იშვა მა­შინ, რო­დე­საც ებ­რა­ელ­თა შო­რის იყ­ვნენ სუ­ლი­ე­რად გა­მორ­ჩე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი: იო­ა­ნე ნათ­ლის­მცე­მე­ლი, თორ­მე­ტი მო­ცი­ქუ­ლი, სა­მოც­და­ა­თი მო­წა­ფე, ლა­ზა­რე, მარ­თა და მა­რი­ა­მი, ნი­კო­დო­მო­სი, იო­სებ არი­მა­თი­ე­ლი და სხვა­ნი, სამი ათა­სი და შემ­დეგ ხუთი ათა­სი ებ­რა­ე­ლი, ერთ დღეს რომ მო­ი­ნათლნენ...

ღვთის შე­წევ­ნით, ამ­ქვეყ­ნად მათ სხვა სივ­რცე შექ­მნეს, სხვა წე­სით ცხოვ­რე­ბა შე­მოგ­ვთა­ვა­ზეს და სულ სხვა სა­მე­ფოს ჩა­უ­ყა­რეს სა­ფუძ­ვე­ლი, რომ­ლის­კე­ნაც მთელ დე­და­მი­წას მო­უხ­მეს.

დი­დე­ბა და მად­ლო­ბა შენ­და უფა­ლო ძალ­თაო, ყოვ­ლი­სა მპყრო­ბე­ლო, დი­დე­ბა და მად­ლო­ბა თქვენ­და, ყო­ველ­ნო წმინ­და­ნო ღვთი­სან­ნო!

შობა უფ­ლი­სა გა­სა­ო­ცა­რი სი­ხა­რუ­ლის მომ­ტა­ნია, რო­მელ­საც სიყ­ვა­რუ­ლით, მად­ლი­ე­რე­ბით და პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბით უნდა შევ­ხვდეთ.

უნდა ვი­ცო­დეთ ისიც, რომ მხო­ლოდ სი­ტყვით ღვთის სიყ­ვა­რუ­ლი არაფ­რის მომ­ცე­მია, თუ იგი საქ­მით, მოყ­ვას­თან მი­მარ­თე­ბა­ში, არ ჰპო­ვებს მუდ­მი­ვად გა­მოვ­ლე­ნას. მოყ­ვა­სის სიყ­ვა­რუ­ლიც აზრს კარ­გავს და ამ­პარ­ტავ­ნე­ბის მი­ზე­ზად იქ­ცე­ვა მათ­თვის, ვი­საც თა­ვი­სი ქველ­მოქ­მე­დე­ბით სა­კუ­თა­რი პი­როვ­ნე­ბის წარ­მო­ჩე­ნა სურს და სი­კე­თეს ღვთი­სა და მოყ­ვა­სის უან­გა­რო სიყ­ვა­რუ­ლით არ აღას­რუ­ლებს.

შე­იძ­ლე­ბა კარ­გი ექი­მი იყო, ან ინ­ჟი­ნე­რი, მი­წის მუ­შა­კი, მომ­სა­ხუ­რე პერ­სო­ნა­ლი, ან მეც­ნი­ე­რე­ბის ნე­ბის­მი­ერ დარ­გში გქონ­დეს დიდი წარ­მა­ტე­ბა, იყო ხე­ლოვ­ნე­ბის ამა თუ იმ სფე­როს ცნო­ბი­ლი წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი, სპორ­ტსმე­ნი, ექი­მი, იუ­რის­ტი, მას­წავ­ლე­ბე­ლი, სტუ­დენ­ტი, თუნ­დაც სა­სუ­ლი­ე­რო პირი, მაგ­რამ თუ შენს საქ­მი­ა­ნო­ბას­თან ერ­თად არ გაქვს თვა­ლი უფ­ლის­კენ მხედ­ვე­ლი და არ ზრუ­ნავ ში­ნა­გა­ნი მდგო­მა­რე­ო­ბის გა­უმ­ჯო­ბე­სე­ბა­ზე, იქ­ნე­ბი ცა­რი­ე­ლი ჭურ­ჭე­ლი, ღვთის სი­სავ­სის მიღ­მა მყო­ფი.

რო­გორც ეკ­ლე­სი­ის მა­მე­ბი გვაფრ­თხი­ლე­ბენ: არ უნდა დაგ­ვაბრმა­ვოს არა­ფერ­მა, მი­თუ­მე­ტეს ჩვენ­მა ამ­ქვეყ­ნი­ურ­მა წარ­მა­ტე­ბამ, - ჩვე­ნი გო­ნე­ბის, ნე­ბის, შე­მოქ­მე­დე­ბის უნარ­მა. ყური უნდა მი­ვა­პყროთ ჩვენს იდუ­მალ „გუ­ლის კაცს“ (სინ­დისს) (1პეტ­რე 3,4), გა­ვეც­ნოთ წმინ­და წე­რილს, მა­მა­თა სწავ­ლე­ბას და სა­კუ­თარ სულ­ში მო­ვი­ძი­ოთ ის, რაც ღვთი­საა, რო­მე­ლიც არის ჩვე­ნი რე­ა­ლუ­რი „მე“. თუ ამას შევ­ძლებთ, ყვე­ლა ის სი­კე­თეც, რა­საც ცხოვ­რე­ბა­ში მი­ვაღ­წი­ეთ, გახ­დე­ბა ჩვე­ნი სუ­ლი­ე­რი წარ­მა­ტე­ბის თა­ნა­ზი­ა­რი და ჩვე­ნი განმღრთო­ბის ხელ­შემ­წყო­ბი.

ამის გა­რე­შე კი ჩვენ­ში ის წარ­მარ­თუ­ლი სამ­ყა­რო იბა­ტო­ნებს, ის­რა­ე­ლის შთან­თქმას რომ ცდი­ლობ­და, გა­რეგ­ნუ­ლი დი­დე­ბა ჰქონ­და, მაგ­რამ სუ­ლი­ე­რად გა­მო­ფი­ტუ­ლი იყო.

„ღმერ­თი სუ­ლია და მის­და­მი თაყ­ვა­ნის­მცე­მელთ სულ­თა და ჭეშ­მა­რი­ტე­ბით მარ­თებთ თაყ­ვა­ნის­ცე­მა“ (იო­ა­ნე 4, 24) - ბრძა­ნებს სა­ხა­რე­ბა.

ეს არის უმ­თავ­რე­სი, - სა­კუ­თარ თავ­ში გან­წმენ­და საღვთო ხა­ტე­ბი­სა და მიმსგავ­სე­ბა ღვთი­სა.

დღეს, სამ­წუ­ხა­როდ, ჩვენ­თა­ნაც და მთელ მსოფ­ლი­ო­შიც ბა­ბი­ლონ­სა და ნი­ნე­ვი­ას ემ­სგავ­სე­ბა ცხოვ­რე­ბა. წა­ხა­ლი­სე­ბა ხდე­ბა თავ­შე­უ­კა­ვებ­ლო­ბის, გარ­ყვნი­ლე­ბის, ცი­ლის­წა­მე­ბის, სიც­რუ­ის, ავ­სი­ტყვა­ო­ბის, უზ­ნე­ო­ბის, მორ­წმუ­ნე­თა გრძნო­ბე­ბის შე­უ­რა­ცხყო­ფის, ათე­იზ­მის, ხოლო ამის მოქ­მედ­თა მიმ­დევ­რო­ბა მი­სა­ბაძ საქ­მედ ით­ვლე­ბა.

ვიდ­რე ჩვენ ვი­ცხოვ­რებთ შუ­რით, სი­ძულ­ვი­ლით, ში­ში­თა და გან­კი­თხვის სუ­ლით და ვე­ძი­ებთ მხო­ლოდ მას, რაც ჩვენს მი­წი­ერ „მეს“ ესი­ა­მოვ­ნე­ბა, უძ­ლურ­ნი ვიქ­ნე­ბით გავ­ხდეთ ზე­ცის მო­ქა­ლა­ქე, თუმ­ცა ღმერ­თი­სათ­ვის ყვე­ლა­ფე­რი შე­საძ­ლე­ბე­ლია და იო­ნას მიერ მოხ­დე­ნი­ლი სას­წა­უ­ლი ნე­ბის­მი­ე­რი ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბა­შიც შე­იძ­ლე­ბა აღ­სრულ­დეს.

ვა­ღებთ რა ახა­ლი წლის კარს, ჩვენს წი­ნა­შეა დრო უც­ნო­ბი და ჯე­რაც ხელ­შე­უ­ხე­ბე­ლი. რო­გო­რი ად­ვი­ლია ახა­ლი ცხოვ­რე­ბის და­წყე­ბა! მთა­ვა­რია, გვქონ­დეს სი­ნა­ნუ­ლი და ვის­წავ­ლოთ მად­ლი­ე­რე­ბა უფ­ლი­სად­მი, მად­ლი­ე­რე­ბა სი­ცო­ცხლის მო­ნი­ჭე­ბი­სათ­ვის, მად­ლი­ე­რე­ბა სი­ხა­რუ­ლი­სა და გან­საც­დე­ლი­სათ­ვის, ბედ­ნი­ე­რე­ბი­სა და ტკი­ვი­ლი­სათ­ვის, ჯან­მრთე­ლო­ბი­სა და უძ­ლუ­რე­ბი­სათვს, რად­გან თუ სუ­ლი­ე­რად განვჭვრეტთ, ყვე­ლა­ფე­რი ეს მხო­ლოდ ჩვე­ნი სი­კე­თის­თვის მოგ­ვე­ცა.

ასე რომ, ღმერ­თი სხვა­დას­ხვა გზით ჩვენც გვწვრთვნის და სა­უფ­ლო დი­დე­ბის­თვის გვამ­ზა­დებს, ამი­ტო­მაც ყვე­ლაფ­რის­თვის უნდა ვმად­ლობ­დეთ მას.

ის პრობ­ლე­მე­ბიც, რაც პან­დე­მი­ამ დღე­ვან­დელ მსოფ­ლი­ოს მო­უ­ტა­ნა, ღვთის დაშ­ვე­ბით მოხ­და. ვირუ­სის უც­ნა­ურ­მა ბუ­ნე­ბამ აი­ძუ­ლა ადა­მი­ა­ნე­ბი გარ­კვე­ულ რე­გუ­ლა­ცი­ებს და­მორ­ჩი­ლე­ბოდ­ნენ. ეს აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, მაგ­რამ აუ­ცი­ლე­ბე­ლია თი­თო­ე­უ­ლი ჩვენ­გა­ნის ღმერ­თთან მეტი სი­ახ­ლო­ვეც, რად­გან არა­ვინ იცის, რას მოგ­ვი­ტანს ხვა­ლინ­დე­ლი დღე. წმინ­და წე­რი­ლი შეგ­ვა­გო­ნებს: „შვი­ლო, შენს სნე­უ­ლე­ბა­ზე თვალს ნუ და­ხუ­ჭავ, არა­მედ შე­ე­ვედ­რე უფალს და განგკურ­ნავს. გა­ნაგ­დე ცთუ­ნე­ბა და გა­ის­წო­რე ხელი და გული გა­ნიწ­მინ­დე ყო­ველ­გვა­რი ცოდ­ვის­გან" (სიბრ. ზირ. 38,9-10). ასე რომ, ზო­მი­ე­რე­ბა გვმარ­თებს, ექიმ­თა რჩე­ვა­საც უნდა და­ვუგ­დოთ ყური, მაგ­რამ უმ­თავ­რე­სი ღვთის მცნე­ბე­ბის დაც­ვა და მის წი­ნა­შე სათ­ნო ცხოვ­რე­ბაა.

ქარ­თველ­ნო, აფხაზ­ნო, ოსნო, ბერ­ძენ­ნო, უკ­რა­ი­ნელ­ნო, რუს­ნო, სო­მეხ­ნო, ებ­რა­ელ­ნო, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნელ­ნო, უდინ­ნო, იე­ზიდ­ნო, ქურთნო, ინ­გუშ­ნო, ქისტნო, ჩერ­ქეზ­ნო, ჩე­ჩენ­ნო, ლეკ­ნო - ყო­ველ­ნო მკვიდ­რნო სა­ქარ­თვე­ლო­ი­სა და ჩვენს სა­ზღვრებს გა­რეთ მცხოვ­რებ­ნო თა­ნა­მე­მა­მუ­ლენ­ნო, მი­ა­პყა­რით თვა­ლი ბეთ­ლე­მის ვარ­სკვლავს, დაე, მის­მა ბრწყინ­ვა­ლე­ბამ ჩვე­ნი სუ­ლიც აღავ­სოს საღვთო მად­ლით და ვიქ­ცეთ ან­კა­რა წყა­როდ იმ სივ­რცე­ში, რომ­ლის გავ­ლაც გვი­წევს მი­წი­ე­რი ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბის პე­რი­ოდ­ში.

ყო­ველ­წმინ­და ღვთის­მშო­ბელს, მო­ცი­ქუ­ლებს, ყო­ველ­თა წმი­დან­თა ქრის­ტეს ეკ­ლე­სი­ი­სა ვა­ვედ­რებ ჩვენს ქვე­ყა­ნას, ვა­ვედ­რებ მსოფ­ლი­ოს, რომ შევ­ძლოთ დღე­ვან­დელ გა­მოწ­ვე­ვა­თა დაძ­ლე­ვა და, რაც მთა­ვა­რია, სა­უფ­ლო გზის ერ­თგუ­ლე­ბა.

„ხმი­თა სი­ხა­რუ­ლი­სა­ი­თა და­ვით წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლი ღა­ღა­დებს დღეს... ბეთ­ლე­მი დღე­სას­წა­უ­ლობს, სი­ო­ნი გან­სცხრე­ბის და ქვე­ყა­ნაი იშ­ვე­ბის შო­ბა­სა შენ­სა ქრის­ტე“.

გან­ვი­ხა­როთ ჩვენც და შევ­ძლოთ, ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბით ვა­დი­დებ­დეთ მა­მა­სა და ძესა და წმინ­და­სა სულ­სა აწ და მა­რა­დის და უკუ­ნი­თი უკუ­ნი­სამ­დე, ამინ!

სიყ­ვა­რუ­ლით თქვენ­თვის მლოც­ვე­ლი,

ილია II

სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქი

7 იან­ვა­რი, 2021 წელი