ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი და ოპე­რა­ტო­რე­ბი მთე­ლი მსოფ­ლი­ო­დან ყო­ველ დღე გვარ­წმუ­ნე­ბენ, თუ რამ­დე­ნად სა­ხი­ფა­თო და სა­რის­კოა ეს პრო­ფე­სი­ე­ბი და რამ­დე­ნად დიდ გამ­ბე­და­ო­ბას მო­ი­თხოვს. ისი­ნი ყვე­ლა­ზე ცხელ წერ­ტი­ლებ­ში სა­კუ­თა­რი სი­ცო­ცხლის რის­კის ფა­სად მი­დი­ან და და­ნარ­ჩენ სამ­ყა­როს შექ­მნილ ვი­თა­რე­ბა­ზე უყ­ვე­ბი­ან.

პა­ლეს­ტი­ნე­ლი ოპე­რა­ტო­რი თა­ლალ აბუ რაჰ­მაც ყვე­ლა­ზე გამ­ბე­და­ვე­ბის რი­ცხვს მი­ე­კუთ­ვნე­ბა. 2000 წლის 30 სექ­ტემ­ბერს, ქა­ლაქ ღა­ზა­ში მის მიერ გა­და­ღე­ბულ­მა კად­რებ­მა მსოფ­ლიო შეძ­რა და ალ­ბათ, ძნე­ლად მო­ი­პო­ვე­ბა ემო­ცი­უ­რად ისე მძი­მედ სა­ნახ­ვი ვი­დეო, რო­მე­ლიც თა­ლალ­მა გა­და­ი­ღო.

სა­ლა­დი­ნის ქუ­ჩა­ზე გა­და­ღე­ბულ ვი­დე­ო­ში წვი­მე­ბის ტყვი­ა­ში მო­ყო­ლი­ლი კაცი თა­ვის 12 წლის ვაჟ­თან ერ­თად ჩანს. ჩანს, თუ რო­გორ ცდი­ლობს მამა შვი­ლის გა­დარ­ჩე­ნას, თუმ­ცა უშე­დე­გოდ.

კად­რე­ბი France 2-ის ეთერ­ში გა­ვი­და, არხზე, სა­დაც ოპე­რა­ტო­რი მუ­შა­ობ­და. რო­გორც "ალ­ჯა­ზი­რა" წერს, ის­რა­ე­ლის მთავ­რო­ბა შე­ე­ცა­და ეჭვქვეშ და­ე­ყე­ნე­ბი­ნა ვი­დე­ოს ავ­თენ­ტუ­რო­ბა და ის­რა­ე­ლის სამ­ხედ­რო­ებ­მა მომ­ხდარ­ზე პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა არ აი­ღეს. გა­მო­ცე­მის ცნო­ბით, 2013 წლამ­დე ვი­დე­ოს ნამ­დვი­ლო­ბის შე­სა­ხებ საფ­რან­გე­თის სა­სა­მარ­თლო­ში დავა მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და. სა­სა­მარ­თლომ სა­ბო­ლო­ოდ არხი და ოპე­რა­ტო­რი გა­ა­მარ­თლა. სა­სა­მარ­თლომ ფი­ლიპ კარ­სენ­ტი, რო­მე­ლიც ბრალ­დე­ბის მხა­რეს წარ­მო­ად­გენ­და და რო­მე­ლიც ვი­დე­ოს დად­გმა­ში ადა­ნა­შა­უ­ლებ­და ოპე­რა­ტორს, ცი­ლის­წა­მე­ბის­თვის 7000 ევ­რო­თი და­ა­ჯა­რი­მა.

თა­ლალ აბუ რაჰ­მას, რო­მე­ლიც ოპე­რა­ტორ­თან ერ­თად ჟურ­ნა­ლის­ტი­ცაა, თა­ვი­სი საქ­მი­ა­ნო­ბის­თვის არა­ერ­თი ჯილ­დო აქვს მო­პო­ვე­ბუ­ლი, ამ­ჟა­მად ოჯახ­თან ერ­თად სა­ბერ­ძნეთ­ში ცხოვ­რობს. 2017 წელს მას ღა­ზა­ში ჩას­ვლა აეკ­რძა­ლა.

თა­ლა­ლი ზე­მოთ აღ­ნიშ­ნუ­ლი კად­რის გა­და­ღე­ბი­დან ოცი წლის შემ­დეგ, იმ უმ­ძი­მეს დღეს იხ­სე­ნებს. ოპე­რა­ტო­რი­სა და ჟურ­ნა­ლის­ტის მო­ნათრხობს "ალ­ჯა­ზი­რა" აქ­ვეყ­ნებს.

"წინა დღით იე­რუ­სა­ლიმ­ში, France 2-ის ოფის­ში ვი­ყა­ვი. პა­რას­კევს დი­ლის 10:00 სა­ა­თის­თვის არ­ხის იე­რუ­სა­ლი­მის ბი­უ­როს ხელ­მძღვა­ნელ­მა, ჩარლზ ენ­დერ­ლინ­მა და­მი­რე­კა და მი­თხრა - "მან­ქა­ნას გიგ­ზავ­ნი, სწრა­ფად უნდა დაბ­რუნ­დე ღა­ზა­ში, რად­გან იქ სი­ტუ­ა­ცია ძა­ლი­ან, ძა­ლი­ან ცუ­დია."

ამ­გვა­რად დავ­ბრუნ­დი ღა­ზა­ში. ჩარლზ­მა კვლავ და­მი­რე­კა და მკი­თხა, თუ რო­გო­რი სი­ტუ­ა­ცია იყო. მე ვუ­თხა­რი: "ღა­ზა­ში სიმ­შვი­დეა, არა­ფე­რი ხდე­ბა". მან კი მი­პა­სუ­ხა: "კარ­გი, მაგ­რამ ყუ­რა­დღე­ბით იყა­ვი, თუ რამე მოხ­დე­ბა, შე­მა­ტყო­ბი­ნე, წადი და გა­და­ი­ღე".

და­ახ­ლო­ე­ბით შუ­ა­დღის 4:00 სა­ა­თამ­დე არა­ფე­რი მომ­ხდა­რა. პა­რას­კე­ვი იყო. მდი­ნა­რე იორ­და­ნეს და­სავ­ლეთ ნა­პირ­ზე ცე­ცხლი ჩან­და, მაგ­რამ ღაზა ნამ­დვი­ლად მშვი­დი იყო.

თვალ­ყურს ვა­დევ­ნებ­დით სი­ტუ­ა­ცი­ას და მე, რო­გორც ჟურ­ნა­ლის­ტმა ვი­ცო­დი, რომ შა­ბათს დი­ლით ღა­ზა­ში დე­მონ­სტრა­ცია გა­ი­მარ­თე­ბო­და. იმ დრო­ის­თვის იქ იყო სამი ყვე­ლა­ზე მგრძნო­ბი­ა­რე წერ­ტი­ლი - ერთი ერეზ­თან, ერთი ღა­ზას ჩრდი­ლო­ეთ ნა­წილ­ში და მე­სა­მე სა­ლა­დი­ნის ქუ­ჩა­ზე.

• არე­უ­ლო­ბა სა­ლა­დი­ნის ქუ­ჩა­ზე

დღეს ბევ­რი მე­კი­თხე­ბა, რა­ტომ გა­დავ­წყვი­ტე სა­ლა­დი­ნის ქუ­ჩა­ზე წას­ვლა. იმი­ტომ, რომ ეს იყო შუა ნა­წილ­ში, თუ რა­ი­მე მოხ­დე­ბო­და ერეზ­ში, ან სხვა­გან, სა­ლა­დი­ნი­დან სწრა­ფად მი­ვი­დო­დი. ჩემ მსგავ­სად ყვე­ლა ჟურ­ნა­ლის­ტმა იცო­და რა მოხ­დე­ბო­და შა­ბათ დი­ლით. და­ახ­ლო­ე­ბით დი­ლის 7:00 სა­ათ­ზე წა­ვე­დი. ვი­ცო­დი, რომ გარ­შე­მო უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი იქ­ნე­ბო­და.

მარ­თლაც ბევ­რი ხალ­ხი იყო შეკ­რე­ბი­ლი. მალე და­ი­წყო ქვე­ბის სრო­ლა და და­ძა­ბუ­ლო­ბა თან­და­თან მა­ტუ­ლობ­და. მე ვი­ყა­ვი კონ­ტაქ­ტზე ჩემს კო­ლე­გებ­თან ერეზ­ში, რათა გა­მე­გო, თუ რა ხდე­ბო­და იქ - რად­გან რე­ა­ლუ­რად, ის იყო ყვე­ლა­ზე ცხე­ლი წერ­ტი­ლი.

შუ­ა­დღის პირ­ვე­ლი სა­ა­თის­თვის ცრემლსა­დენ აირს უშ­ვებ­დნენ და რე­ზი­ნის ტყვი­ებს ის­როდ­ნენ, მაგ­რამ ამავდრო­უ­ლად, იქ იყ­ვნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ქვებს ის­როდ­ნენ. ასე­თი იყო ასო­ბით კი არა, ათა­სო­ბით ადა­მი­ა­ნი. ოფის­ში დავ­რე­კე და შე­ვა­ტყო­ბი­ნე, რომ რე­ზი­ნის ტყვი­ე­ბი­თა და ცრემლსა­დე­ნი აი­რით და­ახ­ლო­ე­ბით, 40 ადა­მი­ა­ნი იყო და­შა­ვე­ბუ­ლი. ჩარლზ­მა მი­თხრა - "სცა­დე ინ­ტერ­ვი­უ­ე­ბის ჩა­წე­რა და გად­მოგ­ზავ­ნე."

• ტყვი­ე­ბის წვი­მა

რო­დე­საც მე­ო­რე ინ­ტერ­ვი­უს ვწერ­დი, სრო­ლა და­ი­წყო. კა­მე­რა შტა­ტი­ვი­დან ავი­ღე და მხარ­ზე და­ვი­დე. და­ვი­წყე გა­და­ად­გი­ლე­ბა ხან მარ­ჯვნივ, ხან მარ­ცხნივ, რათა და­მე­ნა­ხა, ვინ ის­რო­და. ვინ, ვის და რა­ტომ ეს­რო­და ნამ­დვი­ლად არ ვი­ცო­დი. ვცა­დე, რომ დავ­მა­ლუ­ლი­ყა­ვი იმი­ტომ, რომ გარ­შე­მო ტყვი­ე­ბი დაფ­რი­ნავ­დნენ. მარ­ცხე­ნა მხა­რეს ფურ­გო­ნი და­ვი­ნა­ხე და მას ამო­ვე­ფა­რე. შემ­დეგ რამ­დე­ნი­მე ბავ­შვი მო­ვი­და და ისი­ნიც ფურ­გონს ამო­ე­ფარ­ნენ. იმ მო­მენ­ტში ბიჭი და კაცი არ და­მი­ნა­ხავს. სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბის მან­ქა­ნე­ბი მო­დი­ოდ­ნენ და დაჭ­რი­ლე­ბი მიჰ­ყავ­დათ.

ტყვი­ე­ბის ხმა­ში არა­ვის ხმის გა­გო­ნე­ბა არ შე­მეძ­ლო. სი­ტუ­ა­ცია სულ უფრო და უფრო მძიმ­დე­ბო­და. იყო სრო­ლა და ძა­ლი­ან ბევ­რი და­შა­ვე­ბუ­ლი. მე მარ­თლა შე­მე­შინ­და, მი­წა­ზე სის­ხლი იყო, ადა­მი­ა­ნე­ბი გარ­ბოდ­ნენ, ძირს ეცე­მოდ­ნენ, არ იცოდ­ნენ სა­ი­დან ის­როდ­ნენ, ისი­ნი უბ­რა­ლოდ და­მალ­ვას ცდი­ლობ­დნენ. დაბ­ნე­უ­ლი ვი­ყა­ვი და არ ვი­ცო­დი, რა უნდა მექ­ნა - გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა გა­და­ღე­ბა, თუ გავ­ქცე­უ­ლი­ყა­ვი.

• "მე ჯი­უ­ტი ჟურ­ნა­ლის­ტი ვარ"

მე ჯი­უ­ტი ჟურ­ნა­ლის­ტი ვარ და დავ­რჩი. ჩარლზ­მა და­რე­კა და მკი­თხა - "თა­ლალ ჩა­ფხუ­ტი გაქვს? დამ­ცა­ვი ჟი­ლე­ტი გაც­ვია?" ის კარ­გად მიც­ნობ­და და იცო­და, რომ არ ვა­ტა­რებ­დი ჩა­ფხუტ­სა და დამ­ცავ ჟი­ლეტს - ძა­ლი­ან მძი­მეა. მიყ­ვი­რო­და, თუ რა­ტომ არ ჩა­ვიც­ვი. მარ­თლა გავ­გიჟ­დი, რად­გან ამის მოს­მე­ნა არ მინ­დო­და და ვუ­თხა­რი: "მე საფრ­თხე­ში ვარ, გთხოვ, ჩარლზ, თუ რა­ი­მე და­მე­მარ­თე­ბა, იზ­რუ­ნე ჩემს ოჯახ­ზე", შემ­დეგ კი ტე­ლე­ფო­ნი გავ­თი­შე.

იმ მო­მენ­ტში ჩემს ოჯახ­ზე ვფიქ­რობ­დი, ჩემს გო­გო­ნებ­ზე, ჩემს ბიჭ­ზე, ჩემს ცოლ­ზე და ასე­ვე სა­კუ­თარ თავ­ზე. სიკ­ვდი­ლის სუნს ვგრძნობ­დი. ყო­ველ წამს ვა­მოწ­მებ­დი თავს, ხომ არ დავ­შავ­დი.

• კე­დელ­თან მი­მა­ლუ­ლი მამა-შვი­ლი

ერთ-ერ­თმა ბავ­შვმა, რო­მე­ლიც ჩემ გვერ­დით იმა­ლე­ბო­და, თქვა, ისი­ნი მათ­კენ ის­ვრი­ან. ვკი­თხე, თუ ვის­კენ ის­როდ­ნენ და იმ მო­მენ­ტში და­ვი­ნა­ხე კაცი და ბიჭი კე­დელ­თან იმა­ლე­ბოდ­ნენ, კაცი ხელს აქ­ნევ­და და რა­ღა­ცას ამ­ბობ­და. ტყვი­ე­ბი მათ­კენ მი­დი­ო­და, მაგ­რამ ვერ მივ­ხვდი, სა­ი­დან ის­როდ­ნენ. სა­დაც კაცი იყო მის­გან მარ­ჯვნივ ის­რა­ე­ლის ჯა­რის­კა­ცე­ბი და პა­ლეს­ტი­ნის უსაფრ­თხო­ე­ბის ძა­ლე­ბი იყ­ვნენ. ამ ად­გი­ლის წინ ის­რა­ე­ლის ბაზა იყო. რისი გა­კე­თე­ბა შე­მეძ­ლო?! ქუ­ჩას ვერ გა­და­ვი­ვი­ლი­დი. ის იყო ძა­ლი­ან ფარ­თო, ტყვი­ე­ბი კი წვი­მა­სა­ვით მო­დი­ო­და. ვე­რა­ფე­რი გა­ვა­კე­თე.

ჩემ გვერ­დით მყო­ფი ბავ­შვე­ბი ძა­ლი­ან შე­ში­ნე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ, ყვი­როდ­ნენ და იმ მო­მენ­ტში კა­მე­რა­ში და­ვი­ნა­ხე, რომ ბიჭი და­შავ­და, შემ­დეგ კი მა­მა­კა­ციც და­იჭ­რა, მაგ­რამ ის კვლავ იქ­ნევ­და ხელს და ყვი­რო­და, დახ­მა­რე­ბას და სრო­ლის შე­ჩე­რე­ბას ითხოვ­და. ჩემ გვერ­დით მყო­ფი ბი­ჭე­ბი­სა და სა­კუ­თა­რი თა­ვის დამ­შვი­დე­ბას ვცდი­ლობ­დი.

გა­და­ღე­ბა მო­მი­წია, ეს ჩემი სამ­სა­ხუ­რია. მე იქ იმის­თვის არ ვყო­ფილ­ვარ, რომ სა­კუ­თარ თავ­ზე მეზ­რუ­ნა. არის ერთი წესი: სუ­რა­თი არ არის სი­ცო­ცხლე­ზე ღი­რე­ბუ­ლი. მაგ­რამ და­მი­ჯე­რეთ, მე ვცა­დე სა­კუ­თა­რი თა­ვის დაც­ვა, ვცა­დე იმ ბი­ჭის და მისი მა­მის დაც­ვა, მაგ­რამ ეს შე­უძ­ლე­ბე­ლი იყო.

ტყვი­ე­ბი წვიმ­და და ძა­ლი­ან სა­ხი­ფა­თო იყო ქუ­ჩის გა­დაკ­ვე­თა. შემ­დეგ გა­ვი­გო­ნე "ბუუმ" და ყვე­ლა­ფე­რი თეთ­რი კვამ­ლით აივ­სო.

აფეთ­ქე­ბამ­დე ბიჭი და­შა­ვე­ბუ­ლი იყო, მაგ­რამ ცო­ცხა­ლი. რო­დე­საც კვამ­ლი გა­ი­ფან­ტა, და­ვი­ნა­ხე ბიჭი მა­მის კალ­თა­ში, კაცი აღარ მოძ­რა­ობ­და, ბიჭს კი მუც­ლი­დან სის­ხლი სდი­ო­და. ვხე­დავ­დი, რო­გორც ცდი­ლობ­დნენ ამ ად­გი­ლას შე­მოს­ვლას სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბის მან­ქა­ნე­ბი, მაგ­რამ ვერ ახერ­ხებ­დნენ, რად­გა­ნაც ძა­ლი­ან სა­ხი­ფა­თო იყო.

რო­დე­საც სრო­ლა შე­წყდა, ჩემ გვერ­დით მყო­ფი ბი­ჭე­ბი გა­ი­ფანტნენ, ზოგი მარ­ჯვნივ გა­იქ­ცა, ზოგი, მარ­ცხნივ.

სა­ბო­ლო­ოდ, ერთი სას­წრა­ფო შე­მო­ვი­და და ბიჭი და კაცი წა­იყ­ვა­ნა. მძღოლს და­ვუს­ტვი­ნე, მან და­მი­ნა­ხა და სვლა შე­ა­ნე­ლა. ვკი­თხე, შე­მეძ­ლო თუ არა მათ­თან ერ­თად წას­ვლა, რა­ზეც უარი მი­ვი­ღე. მალე მეც წა­ვე­დი. ჩემს მან­ქა­ნამ­დე მი­სას­ვლე­ლად და­ახ­ლო­ე­ბით, 7 წუთი დამ­ჭირ­და. რო­დე­საც მივ­დი­ო­დი, ჩემი კო­ლე­გა და­ვი­ნა­ხე სხვა სა­ა­გენ­ტო­დან.

ვკი­თხე მას თუ რამ­დე­ნი და­შავ­და, რამ­დე­ნი და­ი­ღუ­პა. მი­თხრა, რომ სამი გარ­დაც­ვლი­ლი იყო და მე მი­ვუ­გე - "თუ შენ სამ გარ­დაც­ვლილ­ზე სა­უბ­რობ, და­ა­მა­ტე მას კი­დევ ორი, ისი­ნი კე­დელ­თან და­ხო­ცეს", - ვუ­თხა­რი და ვაჩ­ვე­ნე, რაც გა­და­ვი­ღე და მან ყვი­რი­ლი და­ი­წყო: "ო, არა, ო, არა, ეს ჯე­მა­ლი და მისი ვაჟი მუ­ჰა­მე­დია, ისი­ნი ბა­ზარ­ში იყ­ვნენ, ღმერ­თო ჩემო, ღმერ­თო ჩემო", - ამ­ბობ­და ის. ვკი­თხე, "შენ მას იც­ნობ­დი?" და მან მი­პა­სუ­ხა: - "მე მის დაზე ვარ და­ქორ­წი­ნე­ბუ­ლი."

რო­დე­საც ოფის­ში მი­ვე­დი სა­ო­ცა­რი სი­ჩუ­მე იყო, ხმას არა­ვინ იღებ­და. ბო­ლოს ჩარლზ­მა და­ი­წყო: "კარ­გი, თა­ლალ, მე ვფიქ­რობ, რომ შენ დას­ვე­ნე­ბა გჭირ­დე­ბა, იმი­ტომ რომ ეს და­უ­ჯე­რე­ბე­ლია. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ხარ, რომ სხვას არ გა­და­უ­ღია?" და მე ვუ­თხა­რი, რომ ეს მე გა­და­ვი­ღე და შე­ეძ­ლოთ გა­უშ­ვათ ექ­სკლუ­ზი­უ­რად France 2-სთვის. შემ­დეგ სახ­ლში დავ­ბრუნ­დი.

• კა­მე­რა არ იტყუ­ე­ბა

კად­რე­ბი ეთერ­ში იმ სა­ღა­მოს 8:00 სა­ათ­ზე გა­ვი­და. შემ­დეგ ჩარლზ­მა და­მი­რე­კა და ყვე­ლა­ფე­რი დე­ტა­ლუ­რად გა­მომ­კი­თხა. ადა­მი­ა­ნე­ბი გან­მარ­ტე­ბებს ითხოვ­დნენ. პა­რიზ­ში მა­ღა­ლი რან­გის პი­რებ­მა და­მი­წყეს კი­თხვე­ბის დას­მა და ყვე­ლა მათ­განს ვუ­პა­სუ­ხე, ვი­ცო­დი, რომ ჩარლ­ზი მენ­დო­ბო­და და იცო­და, თუ ვინ ვარ მე. მე არ ვარ მი­კერ­ძო­ე­ბუ­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტი.

ძა­ლი­ან ბევ­რი ისა­უბ­რეს ამ ვი­დე­ოს შე­სა­ხებ. ამ­ბობ­დნენ, რომ ის იყო ყალ­ბი. ზო­გი­ერ­თის თქმით, სა­ერ­თოდ არ იცოდ­ნენ სად იყო ეს ტე­რი­ტო­რია. იყო უამ­რა­ვი კი­თხვა და გა­მო­ძი­ე­ბა ჩემ­თან და ვი­დე­ოს ნამ­დვი­ლო­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბით და მე მათ­თვის მქონ­და ერთი პა­სუ­ხი - "კა­მე­რა არ იტყუ­ე­ბა." ამ ადა­მი­ა­ნებ­მა მე ვერა, მაგ­რამ ჩემი პრფე­სია და­ა­ზა­რა­ლეს. ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა ჩემი რე­ლი­გი­აა, ჩემი ენაა, ჟურ­ნა­ლის­ტი­კას არ აქვს სა­ზღვრე­ბი და მტკი­ვა, როცა ეს პრო­ფე­სია ზი­ან­დე­ბა.

• ღირ­სე­ბის სა­სა­მარ­თლო

რამ­დე­ნი­მე ადა­მი­ან­მა ისიც მკი­თხა, თუ რამ­დე­ნად გავ­ყიდ­დი ამ კად­რებს, მაგ­რამ France 2-ისა და ჩემი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა იყო, რომ ეს კად­რე­ბი უფა­სოდ გაგ­ვევ­რცე­ლე­ბი­ნა. ჩვენ არ გა­მო­ვი­მუ­შა­ვებთ ფულს ბავ­შვე­ბის სის­ხლით.

ამ ვი­დე­ოს­თვის უამ­რა­ვი ჯილ­დო მი­ვი­ღე. მარ­თლა არ ვიცი, რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა ვი­ღაც ფიქ­რობ­დეს, რომ ჩვენ შეგ­ვიძ­ლია ამის დად­გმა. ამ საქ­მე­ში სა­ბო­ლო­ოდ გა­ვი­მარ­ჯვეთ და ცხა­დია და­ვამ­ტკი­ცეთ, რომ არა­ფე­რი იყო დად­გმუ­ლი. ამ საქ­მის მო­გე­ბა ჩვე­ნი ღირ­სე­ბის სა­კი­თხი იყო.