ვინ არის ქართველი ქალი, რომელიც ამერიკის მქარგველთა გილდიის წევრი გახდა და გასაუბრებაზე "დიორის" კოლექციიდან შექმნილი კაბით დადის

მარიკა მამუჩიშვილი სამი წელია, რაც მერიკაში ცხოვრობს და პროფესიით აღმოსავლეთმცოდნემ სწორედ იქ აისრულა ბავშვობის ოცნება და ხატვა დაიწყო. ხელოვანს საინტერესო ცხოვრება აქვს. თბილისში სახელმწიფო უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ, ერთი წელი სირიაში, კერძოდ კი დამასკოში სწავლობდა. ამბობს, რომ ეს პერიოდი განსაკუთრებულად ახსენდება. ბავშვობიდან ქსოვს, დედამ ასწავლა, მაგრამ ქარგვა რამდენიმე წლის წინ დაიწყო. ულამაზესი ნამუშევრები, რომელსაც ავტორი ქმნის, ინტერნეტის საშუალებით იყიდება და ამ წლების მანძილზე, უამრავი თაყვანისმცემელი შეიძინა.

- პროფესიით არაბისტი ხართ და ერთ დღეს საქართველოში კარიერა მიატოვეთ და ამერიკაში გადაცხოვრდით...

- სიმართლე რომ გითხრათ, მე ჩემი არსით ვარ კოსმოპოლიტი. ვთვლი, რომ ადამიანს უნდა შეეძლოს იქ ცხოვრება, სადაც უნდა რომ იცხოვროს. მთელი ჩემი შეგნებული ცხოვრება, მინდოდა ისეთ ქვეყანაში მეცხოვრა, სადაც ადამიანი იქნებოდა მთავარი ღირებულება. სადაც შენ ნიჭით და შრომით დაფასდებოდი და ცხოვრების ხარისხიც, ამის შესაბამისი გექნებოდა. ეს გრძნობა განსაკუთრებით გამიმძაფრდა, მას შემდეგ რაც პირველად საზღვარგარეთ მომიწია სასწავლებლად წასვლა. 2016 წელი იყო გადამწყვეტი. ჩემს თავს ვუთხარი, თუ არ მოგწონს და ვერაფერს ცვლი, უნდა ადგე და წახვიდე. მინდა გითხრათ, რომ მიუხედავად სირთულეებისა, არც ერთი წუთით არ ვნანობ ჩემს გადაწყვეტილებას.

- სანამ ამერიკულ ცხოვრებაზე ვრცლად ვისაუბრებდეთ, თქვენი ბიოგრაფიიდან ერთ საინტერესო მონაკვეთზე შევჩერდეთ - ერთი წელი სირიაში, კერძოდ კი დამასკოში სწავლობდით...

- სირიაზე ემოციის გარეშე საუბარი არ შემიძლია. თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის აღმოსავლეთმცოდნეობის ფაკულტეტის დამთავრების შემდეგ, ერთი წელი ვისწავლე დამასკოს არაბული ენის ინსტიტუტში, სადაც მოვხვდი გაცვლითი პროგრამით. ეს ერთი წელი, იყო ყველაზე მნიშვნელოვანი და დაუვიწყარი დრო ჩემს ცხოვრებაში. სირია არის ქვეყანა-მუზეუმი. წარმართული, ქრისტიანული და ისლამური კულტურის ძეგლებით სავსე.

ამიტომ, არდადაგების პერიოდში დავდიოდი ექსკურსიებზე. წარმოუდგენელი გრძნობა გაქვს, როდესაც ასეთი ისტორიული მნიშვნელობის ადგილებს ათვალიერებ როგორიცაა - კაენის მიერ აბელის მკვლელობის ადგილი, წარღვნის შემდეგ აშენებული მეორე ქალაქი "მაარი", არამეული სოფელი მალულა, სადაც დღემდე ქრისტეს ენაზე ლაპარაკობენ, იოანე ნათლისმცემლის თავის კვეთის ადგილი ომაიანელთა მეჩეთში, პალმირა, სიმეონ მესვეტეს სვეტი და ტაძარის ნანგრევები, ალეპოს ციხე და უამრავი ადგილი. ყველაფრის ჩამოთვლა ძალიან შორს წაგვიყვანს. დაუვიწყარი შთაბეჭდილებები დამიტოვა. განათლებასთან ერთად, დამასკომ მაჩუქა ორი ყველაზე მნიშვნელოვანი რამ - საუკეთესო ადამიანები, რომლებიც ჩემი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილები არიან და დამოუკიდებელი ცხოვრების გემო.

- როგორი იყო თქვენი ამერიკული ოცნება და რა დაგრჩათ ასასრულებელი?

- 3 წელია, რაც ამერიკაში ვცხოვრობ. ამ პერიოდში, მქონდა სამი გამოფენა ნიუ იორკში. უკვე გადაწყვეტილია, რომ მომავალ წელს მონაწილეობას მივიღებ ნიუ- იორკში გამოფენა-გაყიდვაში, გავხდი ამერიკის მქარგველთა გილდიის წევრი და შემომთავაზეს, რომ ნაციონალური მასშტაბით სალექციო კურსის გაკეთებაზე ვიფიქრო, მაქვს ჩემი პატარა კომპანია "Mchi Art" . მიუხედავად ამ პატარ-პატარა წარმატებებისა, ვთვლი, რომ ჯერ არაფრისთვის მიმიღწევია.

ჩემი ოცნება ყოველთვის იყო, კონკურენტულ გარემოში შემძლებოდა შრომა და ცხოვრება. ამერიკაში ყველა პირობაა, რომ საკუთარი ნიჭის და შრომის ხარჯზე იცხოვრო ისე, როგორც შეგიძლია. აქ არავის აინტერესებს ვისი ბიძაშვილი ხარ და ვინ არის შენი რეკომენდატორი. ჩემთვის ესაა ამერიკული ოცნება, რომელიც ავიხდინე. ვარ ბედნიერი აქ და ახლა, დანარჩენი, უკვე ჩემზეა დამოკიდებული.

ვცდილობ, რომ უკეთესი ხვალინდელი დღისთვის ბრძოლაში, დღევანდელი დღე არ დავკარგო და იმით ვიყო ბედნიერი, რაც მაქვს. ეს მეხმარება იმაში, რომ ხვალ ვიმუშაო მშვიდად, აუღელვებლად და თავდაუზოგავად.

- 2015 წლის "დიორის" კოლექციიდან ულამაზესი კაბის ანალოგი გაქვთ შექმნილი, შეგიძლიათ მასზე მუშაობის პერიოდი გაიხსენოთ?

- როდესაც ეს სამოსი ვნახე, გადავწყვიტე გამეკეთებინა ანალოგი. ეს ჩემთვის იყო გამოწვევა. მაინტერესებდა, შევძლებდი თუ არა. ძირითადად სამსახურის შემდეგ ვმუშაობდი ამ პროექტზე. ამიტომ, საკმაო დრო მოვანდომე. ყველა დეტალი საკუთარი ხელით გამოვჭერი, დავამუშავე და შევღებე. რა თქმა უნდა, მთლად ისეთი არ გამოვიდა, თუნდაც მასალის სხვაობის გამო. მაგრამ, თუ გავითვალისწინებთ, რომ ეს იყო ჩემი პირველი შეჭიდება სამოსის დიზაინთან, ურიგო არ გამოვიდა. მინდა ვთქვა, რომ ეს კაბა წამოვიღე ამერიკაშიც და როდესაც გასაუბრებაზე მივდივარ დამსაქმებელთან, ყოველთვის მიმაქვს და მისი ნახვის შემდეგ, ყოველგვარი გამოსაცდელი ვადების გარეშე მაძლევენ სამსახურს.

- თქვენი ნამუშევრების შესახებ მოგვიყევით, როგორ ქმნით, სად ყიდით, როგორია გამოხმაურება?

- ჯერ მოდის იდეა. მერე ვიწყებ მასალის შერჩევას და დამუშავებას. გარდა თვლებისა არ ვიყენებ მზა და შეღებილ მასალას. ნამუშევარი იქმნება მუზის მიხედვით. არასოდეს არ გამიკეთებია შეკვეთით ნამუშევარი. ამიტომ, ყველა არის ისეთი, როგორიც მე მინდა, რომ იყოს. რაც შეეხება გამოხმაურებას, ეს არაა ჩვეულებრივად დახატული სურათები, რომელიც შესრულებულია სხვადასხვა ტექნიკი, აქვს 3D ეფექტი. პირველი ემოცია აქვთ ხოლმე გაკვირვების. ძირითადად მეკითხებიან - ეს როგორ? ზოგს ჰგონია რომ ცოცხალი ყვავილებია, ხელს კიდებს და სუნავს. ნამუშევრები იყიდება ან გამოფენიდან ან ინტერნეტით.

- თვითნასწავლი ხელოვანი ხართ, როგორ ახერხებთ ამდენ ჟანრში მუშაობას?

- 7 წელია, რაც მოცულობითი ქარგვით ვარ გატაცებული. ვაკეთებ როგორც სურათებს, ასევე სამოსს, აქსესუარებს და დეკორის ელემენტებს. თუ დამიჯერებთ ღებვისას ფერებსაც კი ინტუიციით ვურევ. ძირითადი ფერები ვისწავლე, რომელი რომელთან შერევით რას მომცემს. მაგრამ, გრადაციებს ინტუიციურად ვაკეთებ. არასოდეს ვფიქრობ, რომ ეხლა მე უნდა დავჯდე გავაკეთო რამე. შეიძლება მქონდეს პაუზები, მაგრამ "შეკვეთით" მართლა ვერაფრეს გავაკეთებ. ვცადე და არ გამომივიდა. თავისით ხდება ეს ყველაფერი.

- რთულია ავცდეთ პანდემიის თემას, თქვენ რამდენად შეგეხოთ და როგორი სიტუაციაა ახლა ამ მხრივ თქვენს შტატში?

- მგონი პლანეტაზე ადამიანი არ დარჩა, ვისაც არ შეეხო ეს პრობლემა. ყველას რადიკალურად შეგვიცვალა ცხოვრების წესი და დღის წესრიგი. მიუხედავად იმისა, რომ ვარ ე.წ სახლის ადამიანი და კვირაობით შემიძლია სახლში ჯდომა და საკუთარი თავის გართობა, ეს აკრძალვით შინ გამოკეტვა იყო ძალიან რთული. მაგრამ, მე ვფიქრობ სწორი და აუცილებელი იმ ეტაპზე, რათა დრო მოგვეგო ვირუსისთვის და სამედიცინო სფეროს კოლაფსი არ გამოგვეწვია. ყველაზე რთული იყო სამსახურის გარეშე დარჩენა, რომლის მუშაობაც ჯერ ისევ ვერ აღდგა სრულად. თუმცა, აქ ნებისმიერი გადასახადის გადამხდელს სახელმწიფო უმუშევრობის ფულს უხდის დღემდე, ამიტომ ფინანსურად გასაძლისი იყო.

ერთ-ერთი მთავარი სირთულე პირბადის ტარებაა. მაგრამ, პერსონალური და სოციალური უსაფრთხოება და პასუხისმგებლობა ესმის ყველას და პირბადის გარეშე ქუჩაში ძალიან იშვიათად ნახავთ ვინმეს. ტრანსპორტში და სავაჭრო ცენტრებში, უბრალოდ არ შეგიშვებენ.

- მარიკა, დასასრულს ქართულ რეალობაზეც გკითხავთ, საკმაოდ ჩართული ხართ აქაურ საზოგადოებრივ ცხოვრებაში, ცხადია ვირტუალურად... როგორ ასწრებთ ამდენ რამეს?

- "ფეისბუქი" არის ინფორმაციის მიღების ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი წყარო. რომლითაც მიბმული ვარ საქართველოსთან და ვიღებ ინფორმაციას. მიუხედავად იმისა, რომ საქართველოში არ მყავს ოჯახის წევრები,მაგრამ მყავს ნათესავები, ახლობლები, მეგობარი და წარმოუდგენელია არ მაინტერესებდეს და გულგრილი ვიყო მიმდინარე მოვლენებთან დაკავშირებით. ძირითადად ვაქტიურობ დილას ტრანსპორტში ყოფნისას და როდესაც თავისუფალი დრო მაქვს.