მუ­ცოს ხე­ო­ბა­ში დატ­რი­ა­ლე­ბუ­ლი ტრა­გე­დი­ი­დან 10 წელი გა­ვი­და. პო­ე­ტი გელა და­ი­ა­უ­რი გარ­დაც­ვლი­ლი ცოლ-შვი­ლის ფო­ტოს "ფე­ის­ბუ­ქის" პი­რად გვერ­დზე აქ­ვეყ­ნებს და წერს:

"უთ­ქვე­ნო­ბის ტკი­ვი­ლი­ა­ნი ათი წელი ჩა­მო­ი­მარ­ცვლა, ჩე­მე­ბო. მე­ნატ­რე­ბით, მახ­სოვ­ხართ, მტკი­ვი­ხართ, მიყ­ვარ­ხართ... უფალ­მა და­გიმ­კვიდ­როთ სა­სუ­ფე­ვე­ლი!".

2010 წლის 22 ივ­ლისს მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო შეძ­რა და და­ამ­წუხ­რა მუ­ცოს ხე­ო­ბა­ში დატ­რი­ა­ლე­ბულ­მა ტრა­გე­დი­ამ - "ჯი­პის" მარ­კის ავ­ტო­მო­ბი­ლი, სა­დაც 10 ადა­მი­ა­ნი იჯდა, გზი­დან გა­და­ვარ­და, ავ­ტო­კა­ტას­ტრო­ფამ 7 ადა­მი­ა­ნის, მათ შო­რის - 3 მცი­რე­წლო­ვა­ნი ბავ­შვის სი­ცო­ცხლე იმ­სხვერ­პლა. და­ი­ღუპ­ნენ გელა და­ი­ა­უ­რის მე­უღ­ლე, ნი­ჭი­ე­რი მომ­ღე­რა­ლი და პო­ე­ტი თე­ო­ნა ქუმ­სი­აშ­ვი­ლი და მისი ორი ვაჟი - დე­მეტ­რე და ჯარ­ჯი, თე­ო­ნას და - ნა­თია, გელა და­ი­ა­უ­რის მეჯ­ვა­რე ბერ­დია არა­ბუ­ლი, მისი მე­უღ­ლე სოფო ღო­ღო­ბე­რი­ძე და მათი ვაჟი - მა­მუ­კა. სა­უ­ბე­დუ­როდ, დე­მეტ­რე და­ი­ა­უ­რი და მა­მუ­კა არა­ბუ­ლი ადი­დე­ბულ­მა მდი­ნა­რე არ­ღუნ­მა გა­ი­ტა­ცა, ვერ იპოვ­ნეს. თვი­თონ გელა და­ი­ა­უ­რი, თე­ო­ნას ძმა თორ­ნი­კე ქუმ­სი­აშ­ვი­ლი და და­ი­ა­უ­რე­ბი­სა და არა­ბუ­ლე­ბის მე­გო­ბა­რი თე­ო­ნა ჭინ­ჭა­რა­უ­ლი გა­დარ­ჩნენ.

მხო­ლოდ თე­ო­ნა ქუმ­სი­აშ­ვი­ლი­სა და გელა და­ი­ა­უ­რის უახ­ლო­ეს­მა ადა­მი­ა­ნებ­მა იცი­ან, რო­გორ გა­ნიც­დი­და თე­ო­ნა მე­უღ­ლეს­თან გან­შო­რე­ბას, რო­გორ უყ­ვარ­და და რო­გორ ენატ­რე­ბო­და, რო­დე­საც ქორ­წი­ნე­ბი­დან ძა­ლი­ან მალე, წყვილს ერ­თმა­ნე­თის­გან შორს მო­უ­წია ყოფ­ნამ. გელა მა­შინ შა­ტილ­ში ქარ­თულ ენა­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რას ას­წავ­ლი­და, თე­ო­ნა კი ფეხ­მძი­მედ იყო და გარ­თუ­ლე­ბე­ბის თა­ვი­დან ასა­ცი­ლებ­ლად ამ­ჯო­ბი­ნეს, თბი­ლის­ში დარ­ჩე­ნი­ლი­ყო. დრო შე­მოდ­გო­მი­დან ზა­ფხუ­ლამ­დე უსაშ­ვე­ლოდ ძნე­ლი და ტკი­ვი­ლით სავ­სე აღ­მოჩ­ნდა ორი­ვეს­თვის... გელა დღემ­დე ინა­ხავს წე­რი­ლებს, რომ­ლებ­საც ბარ­ში დარ­ჩე­ნი­ლი თე­ო­ნა სწერ­და, რომ­ლე­ბი­და­ნაც სა­ოც­რად დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი და მო­ნატ­რე­ბა იგ­რძნო­ბა.

ასევე დაგაინტერესებთ

23:19 / 25-11-2013

"თეოს გზაში შიშის გრძნობა ჰქონდა" - გელა დაიაური ცოლის გარდაცვალებას იხსენებს

02:04 / 27-01-2015

"ვერანაირად ვერ გშორდები, ეს ძაფი გამძლეა ძალიან..." - გელა დაიაურის ემოციური გზავნილი გარდაცვლილ მეუღლეს

15:21 / 08-04-2015

"გადავრჩი... თუ ამას გადარჩენა ქვია" - გელა დაიაური პირად ტრაგედიაზე, რომელმაც საქართველო შეძრა

08:20 / 23-07-2016

"თეო მეუბნებოდა, წასვლისა მეშინიაო" - მუცოს ტრაგედიიდან ხუთი წელი გავიდა

გთა­ვა­ზობთ ამ წე­რი­ლე­ბის ნა­წილს ჟურ­ნალ "გზის" არ­ქი­ვი­დან:

"...შენ­მა ერ­თმა ლექსმა ისევ ამი­ჩუ­ყა გული, კუნწ... მა­ინც რა ვარ ასე­თი? რო­გორ მიყ­ვარ­ხარ და ზოგ­ჯერ, რა უბე­დუ­რე­ბის ეჭ­ვე­ბი ამეკ­ვი­ა­ტე­ბა ხოლ­მე. რო­გორ მინ­და, რომ არ მოგ­წყინ­დე..."

***

"შენი ბა­რა­თე­ბი მა­სულ­დგმუ­ლებს და მაძ­ლე­ბი­ნებს. თავს შენც გა­უფრ­თხილ­დი. არ და­გა­ვი­წყდეს, გე­ლო­დე­ბი და უზო­მოდ მიყ­ვარ­ხარ! გკოც­ნი, ჩემო ერ­თა­დერ­თო. მეც უკვე ძა­ლი­ან მი­ჭირს უშე­ნოდ. ფე­ხით წა­მოს­ვლა­ზე არც იფიქ­რო, კუნ­წულ. მე­ნატ­რე­ბი, მაგ­რამ ცოტა ხან­საც გავძლებ. სა­ერ­თოდ ვე­ღარ ვმღე­რი - თით­ქოს არც არას­დროს მიმ­ღე­რია. ძნე­ლია თურ­მე უშე­ნო­ბა, მე კი­დევ არა მი­შავს, მაგ­რამ ჩვე­ნი პა­ტა­რა... კარ­გია, რომ მე­გობ­რე­ბი გსტუმ­რო­ბენ და თავს მარ­ტო არ გრძნობ".

***

"გა­მარ­ჯო­ბა, ჩემო სა­ნატ­რე­ლო. მარ­თლაც, რო­გო­რი სა­ნატ­რე­ლი გა­მიხ­დი. და­მი­ჯე­რე, ჩემი დილა ცრემ­ლე­ბით იწყე­ბა და ცრემ­ლე­ბით მთავ­რდე­ბა, თუმ­ცა, უფალს მა­ინც მად­ლო­ბას ვწი­რავ ასე­თი სიყ­ვა­რუ­ლის­თვის; იმის­თვის, რომ შენი თავი მა­ჩუ­ქა; იმის­თვის, რომ ერთ თვე­ში მაგ­რად ჩა­გე­ხუ­ტე­ბი... ვიცი, რა ძნე­ლია უპა­სუ­ხო წე­რი­ლე­ბის წერა, მაგ­რამ ჩემ­თვის უფრო ძნე­ლია, შენ რომ არ შე­გიძ­ლია პა­სუ­ხის გა­ცე­მა. შენ­ზე ვდარ­დობ. პა­ტა­რა­ზე ხომ მო­გი­ყე­ვი, ძა­ლი­ან ცელ­ქი და მო­უს­ვე­ნა­რია. დე­და­შე­ნი ხში­რად მკი­თხუ­ლობს, კარ­გი ადა­მი­ა­ნია, ყვე­ლა­ზე მე­ტად მისი ლა­პა­რა­კი მამ­შვი­დებს. მუ­ცო­ში რა­ტომ მი­დი­ხარ, უბ­რა­ლოდ? ვერც მე გწერ გემ­რი­ე­ლად, ყვე­ლას კომ­პი­უ­ტერ­თან უნდა ჯდო­მა. ხომ იცი, ახა­ლი რო­მაა, ყვე­ლას უხა­რია... გეხ­ვე­წე­ბი, არ გე­წყი­ნოს, ბევ­რს თუ ვერ მოგ­წერ. შენს ბა­ლიშს ისევ შენი სუნი აქვს და არ ვცვლი... მიყ­ვარ­ხარ! შენი ლექ­სე­ბი ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს. რა­ღა­ცებს მეც ვჩხაპ­ნი ხოლ­მე, მაგ­რამ მე­რი­დე­ბა, რომ მოგ­წე­რო. ჩემ­ზე არ ინერ­ვი­უ­ლო, თავს გა­უფრ­თხილ­დი. იცის, უფალ­მა, რო­გორ მიყ­ვარ­ხარ და ყო­ველ­თვის შენს კარ­გად ყოფ­ნას, ჩვე­ნი ოჯა­ხის სიმ­ტკი­ცე­სა და ჩვე­ნი პა­ტა­რას ჯან­მრთე­ლო­ბას ვე­ვედ­რე­ბი მას. მიყ­ვარ­ხარ, მომ­წე­რე ხში­რად, შენ ხომ სწრა­ფად წერ. გკოც­ნი ძა­ლი­ან ბევ­რს!"

***

"გა­მარ­ჯო­ბა, კუნ­წულ. რა ხდე­ბა მუ­ცოს ჭა­ლა­ში? ხომ მშვი­დო­ბაა? კუნ­წულ, ისევ იმ ვა­გონ­ში ხომ არ და­გა­ძი­ნეს? არ გა­მი­ცივ­დე, იცო­დე. მო­მე­ნატ­რა მან­და­უ­რო­ბა. ხვალ წირ­ვა­ზე მივ­დი­ვარ სა­მე­ბა­ში. მე­ნატ­რე­ბი უზო­მოდ და ერთი სუ­ლით ვე­ლო­დე­ბი შენს წე­რი­ლებს. მო­მი­ყე­ვი მუ­ცოს ამ­ბე­ბი. ნე­ტავ, ჩემ­თან იყო ახლა. რო­გორ აღარ მომ­წონს სამ­ყა­რო უშე­ნოდ. რო­გო­რი მო­წყე­ნი­ლი დავ­დი­ვარ, რომ იცო­დე. ყო­ველ სა­ღა­მოს ვკი­თხუ­ლობ შენს წე­რი­ლებს ცრემ­ლე­ბით და მერე ვინ იცის, რო­დის ჩა­მე­ძი­ნე­ბა ხოლ­მე ფიქ­რე­ბით დაღ­ლილს. ძა­ლი­ან გვიყ­ვარ­ხარ მე და ამ ცელქ ბავ­შვს. მიყ­ვარ­ხარ და მე­ნატ­რე­ბი, ღმერ­თმა იცის, რო­გორ..."

***

"გა­მარ­ჯო­ბა, კუნ­წულ, ხომ კარ­გად ხარ? ხომ მშვი­დო­ბით მო­ი­ა­რე მუ­ცოს ჭალა? მე ისევ და ისევ მე­ნატ­რე­ბი და მე­ნატ­რე­ბი. დის­კის ჩა­წე­რა და­ვი­წყე, სა­ავ­ტო­რო უფ­ლე­ბე­ბის შე­სა­ხე­ბაც გა­ვარ­კვიე, რაც მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. შენ რომ ჩა­მოხ­ვალ, ერ­თად მო­ვი­ფიქ­როთ და დავ­გეგ­მოთ ყვე­ლა­ფე­რი. ჩვე­ნი პა­ტა­რა ამ წუ­თას, იცი, რო­გორ ფარ­თხა­ლებს? აქ ძა­ლი­ან დათ­ბა, უკვე გა­ზა­ფხუ­ლის სუნი ტრი­ა­ლებს, მაგ­რამ ჩემ­თვის შენი ჩა­მოს­ვლა იქ­ნე­ბა გა­ზა­ფხუ­ლი. მე­ნატ­რე­ბი, მიყ­ვარ­ხარ..."

***

"ძა­ლი­ან მე­წყი­ნა, ასე უცებ რომ და­მემ­შვი­დო­ბე. არა უშავს, თუ არ გცა­ლია. ცოტა ცრემ­ლებს დავღვრი და წყე­ნაც გა­და­მივ­ლის. მა­პა­ტიე, ვიცი, ეგო­ის­ტი ვარ..."

***

"ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბი, უსაშ­ვე­ლოდ. ეს თა­ვის ტკი­ვი­ლე­ბი არ მეშ­ვე­ბა, ტვი­ნი მე­მა­ტე­ბა ალ­ბათ. გო­ნე­ბით შენ­თან ვარ. აქ კი­დევ მე­უბ­ნე­ბი­ან, რა გა­თი­შუ­ლი და­დი­ხა­რო. ალ­ბათ, უჩე­მო­ბას მი­ეჩ­ვიე კი­დეც. არა­და, რო­გორ არ მინ­და, ასე იყოს. მე ვერ მი­ვეჩ­ვიე. ხან­და­ხან მგო­ნი, გა­წუ­ხებ თით­ქოს. ამ­დე­ნი "მიყ­ვარ­ხარ", ამ­დე­ნი "მე­ნატ­რე­ბი"... მგო­ნია, დაგ­ღა­ლე და ვერ ვხვდე­ბი. ახლა სა­ში­ნელ ხა­სი­ათ­ზე ვარ, ცრემ­ლე­ბი მახ­რჩობს. ვიცი, უსაშ­ვე­ლო წუ­წუ­ნი მიყ­ვარს, მაგ­რამ ვის ვუ­თხრა, თუ არა შენ. რა­ღაც სულ სხვა­ნა­ი­რად მო­გე­კედ­ლე და რო­გორ არ მინ­და, ჩე­მით და­ი­ღა­ლო. მა­პა­ტიე, ზოგ­ჯერ უც­ნა­უ­რი აზ­რე­ბი შე­მი­პყრობს ხოლ­მე. შენ ხარ ერ­თა­დერ­თი სიმ­დიდ­რე ჩემ­თვის, მეტი არა­ფე­რი გა­მაჩ­ნია. და ზოგ­ჯერ, როცა ცუდ რა­მეს წარ­მო­ვიდ­გენ, ვხვდე­ბი, თუ შენ ჩემ გვერ­დით არ იქ­ნე­ბი, უბ­რა­ლოდ, მოვ­კვდე­ბი! არ ვიცი, რა­ტომ, მაგ­რამ ხან­და­ხან მე­ში­ნია ამ­ხე­ლა ბედ­ნი­ე­რე­ბის! ჩემ­ზე არ იდარ­დო. ახლა, როცა ცოტა ვი­ბო­დი­ა­ლე, და­ვის­ვე­ნე, მა­პა­ტიე. შენ მანდ შენი სი­მარ­ტო­ვეც გე­ყო­ფა, ამ­დე­ნი წუ­წუ­ნით კი­დევ მე აქე­დან გა­წყენ თავს. მგო­ნი, გა­დამ­რია ამ სიყ­ვა­რულ­მა! მიყ­ვარ­ხარ! უზო­მოდ კი არა, უფრო მე­ტად! გკოც­ნი..."

***

"დღეს ვე­ზი­ა­რე. სას­წა­უ­ლი გან­ცდაა - მა­ცხოვ­რის სის­ხლსა და ხორცს ეზი­ა­რე­ბი და სა­ოც­რად მშვიდ­დე­ბა სული. სულ სხვაა, როცა მო­ძღვა­რი დაგ­ლო­ცავს და გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას მო­გი­წო­ნებს. მო­ნატ­რე­ბა აუ­ტა­ნე­ლია, მაგ­რამ მა­გა­საც ავი­ტან ჩვე­ნი და ჩვე­ნი შვი­ლის გუ­ლის­თვის. ჰო, მარ­თლა, დღეს რა­ღაც ჭკვი­ა­ნად იქ­ცე­ვა..."

***

"შენ მე­უბ­ნე­ბი, ნუ იტი­რე­ბო, მაგ­რამ როცა სი­ტყვე­ბი გუ­ლის გულ­ში გა­ივ­ლის, როცა სი­ხა­რუ­ლი­ცა და ტკი­ვი­ლის ჟრუ­ან­ტე­ლიც ერ­თდრო­უ­ლად და­გივ­ლის, ძნე­ლია თა­ვის შე­კა­ვე­ბა. მად­ლო­ბა უფალს, მე შენი შვი­ლის დედა რომ ვარ! შენც დიდი მად­ლო­ბა თბი­ლი სი­ტყვე­ბის­თვის და გულ­წრფე­ლი გრძნო­ბის­თვის, ჩემი ოც­ნე­ბე­ბის ახ­დე­ნის­თვის. რო­გორ არ მინ­და ხოლ­მე, რომ გა­წყე­ნი­ნო. რო­გორ არ მინ­და იმა­ზე ვი­ფიქ­რო, ცხოვ­რე­ბა რომ აუ­წყო­ბე­ლი გვაქვს და ჯე­რაც რომ ვერ­სად და­ვი­ბუ­დეთ. არა უშავს, უფა­ლი მო­წყა­ლეა და ყვე­ლა­ფერ­ში დაგ­ვეხ­მა­რე­ბა. რამ­დენ ოჯახს ვუ­ყუ­რებ, თით­ქოს ყვე­ლა­ფე­რი აქვთ, მაგ­რამ მა­ინც ცა­რი­ე­ლე­ბი და­დი­ან ამ ქვე­ყა­ნა­ზე, უსიყ­ვა­რუ­ლოდ, უი­მე­დოდ, სა­სო­წარ­კვე­თი­ლე­ბი. რომ დავ­ფიქ­რდე­ბი, ჩვენ რამ­ხე­ლა წყა­ლო­ბის ღირ­სე­ბი გავ­ხდით, უსა­ზღვროდ ბედ­ნი­ე­რი ვარ - მი­ხა­რია, რომ სული ვი­პო­ვეთ და არა - ხორ­ცი. შენ გა­რე­შე აღა­რა­ფე­რი მა­ხა­რებს, მაგ­რამ ვცდი­ლობ, დარ­დმა არ დამ­თრგუ­ნოს, თა­ნაც, ამ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში... შენ ჩემი სი­ცო­ცხლე, ჩემი ყო­ვე­ლი ამო­სუნ­თქვა ხარ. პა­ტა­რამ მო­გი­კი­თხა დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით, გკოც­ნით ორი­ვე".

***

"გა­სუ­ლი კა­ცი­სას რას გა­ი­გებ, - ასე და­ვარ­ქვი, კუნ­წულ, დღე­ვან­დელ დღეს. შეჩ­ვე­ვა­აო ყვე­ლა­ფე­რი, - თქვი ერთხელ და თით­ქოს ტყვია მომ­ხვდაო, ისე ამ­ტკივ­და გული. შენ ფიქ­რობ, არ უნდა გაც­ვი­თო სი­ტყვე­ბი, მე კი მგო­ნია, თუ გრძნო­ბა ცო­ცხლობს, არ უნდა შე­ვი­ნა­ხოთ სი­ტყვე­ბი ჩვენ­თვის. მეც დამ­ნა­შა­ვე ვარ, იმ­დენ რა­მეს ვერ გე­უბ­ნე­ბი... რომ შე­მეძ­ლოს, დღე­ში ათი­ა­თას­ჯერ გე­ტყო­დი, რო­გორ მიყ­ვარ­ხარ, რო­გორ მა­ხა­რებ და რო­გორ მტკი­ვა შენი ტკი­ვი­ლი. რო­გორ და­ვარ­ქვა შენს ყვე­ლა ამო­სუნ­თქვას შენი სა­ხე­ლი, შენს გუ­ლის­ცე­მას - სი­ხა­რუ­ლი ჩემი... არ იფიქ­რო, აი, ისევ წუ­წუ­ნებ­სო, გეხ­ვე­წე­ბი. უფალს ყო­ველ წამს მად­ლო­ბას ვწი­რავ, ჩემი ნა­წი­ლი, ჩემი ტან­ჯვი­სა და სი­ხა­რუ­ლის გამ­ზი­ა­რე­ბე­ლი, ჩემი დარ­დი, იმე­დი და ტკი­ვი­ლი რომ გაგ­ხა­და, ერთ უღელ­ში რომ შეგ­ვა­ბა... იცო­დე, მიყ­ვარ­ხარ!" ნა­ხეთ სრუ­ლად

თე­ო­ნას ბოლო წე­რი­ლი 2008 წლის 20 ივ­ნი­სით არის და­თა­რი­ღე­ბუ­ლი. თე­ო­ნა­სა და გე­ლას იმ წელს პირ­ვე­ლი შვი­ლი - დე­მეტ­რე შე­ე­ძი­ნათ და კი­დევ ერთი ზამ­თა­რი გა­ა­ტა­რეს ამ მო­ნატ­რე­ბა­სა და მო­ლო­დინ­ში. თუმ­ცა, ეს გან­შო­რე­ბა ყვე­ლა­ზე დიდ გან­შო­რე­ბას­თან შე­და­რე­ბით, თურ­მე, სათ­ქმე­ლიც არ ყო­ფი­ლა...