სო­ცი­ა­ლუ­რი პრო­ექ­ტი "ქა­ლე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­დან" წარ­მო­გიდ­გენთ 34 წლის ბელა მაღ­ლა­ფე­რი­ძეს თბი­ლი­სი­დან, რო­მე­ლიც ერთი წე­ლია ნიუ-იორკში ემიგ­რა­ცი­ა­ში იმ­ყო­ფე­ბა.

ახალ­გაზ­რდა ქალი, რო­მე­ლიც თბი­ლის­ში სა­ფი­ნან­სო სექ­ტორ­ში წარ­მა­ტე­ბუ­ლად მუ­შა­ობ­და, სა­კუ­თა­რი მცი­რე ბიზ­ნე­სიც ჰქონ­და, უსამ­სა­ხუ­როდ დარ­ჩე­ნამ და ფი­ნან­სურ­მა კრი­ზის­მა მი­იყ­ვა­ნა გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბამ­დე, რომ მცი­რე­წლო­ვა­ნი შვი­ლი და­ე­ტო­ვე­ბი­ნა და აშშ-ში ახა­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის სა­ძი­ებ­ლად წა­სუ­ლი­ყო.

ის სა­უბ­რობს პრობ­ლე­მებ­ზე, რაც ემიგ­რან­ტებს სა­ზღვარ­გა­რეთ ექ­მნე­ბათ, ასე­ვე თა­ნად­გო­მა­ზე, რო­მელ­საც ქარ­თვე­ლე­ბი ერ­თმა­ნე­თის მი­მართ გა­მო­ხა­ტა­ვენ, გან­სა­კუთ­რე­ბით პან­დე­მი­ის კრი­ზი­სის დროს.

"ამე­რი­კა­ში მცხოვ­რებ ემიგ­რან­ტებს ერთი ასე­თი მანტრა გვაქვს: შე­მოდ­გამ თუ არა ფეხს JFK-ის აე­რო­პორ­ტში, უნდა გა­ნულ­დე, რაც იმას ნიშ­ნავს, რომ და­ი­ვი­წყო შენი წარ­სუ­ლი და თა­ვი­დან და­ი­წყო ცხოვ­რე­ბა. მე არ გა­მი­ნუ­ლე­ბია ჩემი წარ­სუ­ლი, არ დამ­ვი­წყე­ბია ჩემი მიზ­ნე­ბი. თუ რამე გა­ვა­ნუ­ლე ამე­რი­კა­ში ჩა­მოს­ვლი­სას, მხო­ლოდ ის ამ­ბი­ცი­ე­ბი იყო, რო­მელ­საც მხო­ლოდ ხე­ლის შეშ­ლა შე­ეძ­ლო მიზ­ნის მიღ­წე­ვა­ში.

სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცხოვ­რე­ბი­სას ჩემი ასა­კის­თვის საკ­მა­ოდ წარ­მა­ტე­ბუ­ლი კა­რი­ე­რა მქონ­და. წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ფი­ნან­სურ სექ­ტორ­ში მა­ღალ პო­ზი­ცი­ებ­ზე ვმუ­შა­ობ­დი. 2019 წელს ჩემი კუ­ლი­ნა­რი­უ­ლი ჰობი ბიზ­ნე­სად მინ­დო­და მექ­ცია და საგ­რან­ტო კონ­კურ­სში გა­მარ­ჯვე­ბის შე­დე­გად, ნა­ტახ­ტარ­ში, ტუ­რის­ტულ მარ­შრუტ­ზე ქარ­თუ­ლი პას­ტე­რი­ის სა­ცხო­ბი „სა­ცხო­ბე­ლა“ ავა­მუ­შა­ვე. თუმ­ცა, რო­გორც ყვე­ლა ბიზ­ნესს, ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­და ნუ­ლო­ვა­ნი მო­გე­ბის წერ­ტილ­ზე გას­ვლა და­სა­წყის­ში, ამი­ტომ სა­ცხო­ბის სუბ­სი­დი­რე­ბას ჩემი ძი­რი­თა­დი ხელ­ფა­სის ხარ­ჯზე ვახ­დენ­დი.

სა­ფი­ნან­სო სექ­ტორ­ში სა­კა­ნონ­მდებ­ლო ცვლი­ლე­ბებს ჩემი სამ­სა­ხუ­რი შე­ე­წი­რა, რა­მაც რე­ა­ლუ­რად ფი­ნან­სურ კრი­ზი­სამ­დე მი­მიყ­ვა­ნა და ეს იყო მი­ზე­ზი, ახა­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი მე­პო­ვა. ოჯახ­ში ყო­ველ­თვის მე ვი­ყა­ვი შე­მომ­ტა­ნი, მე ყო­ველ­თვის უფრო მეტი ცოდ­ნა და და­საქ­მე­ბის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა მქონ­და, ამი­ტომ კრი­ზი­სის დაძ­ლე­ვის გეგ­მაც მე უნდა შე­მე­მუ­შა­ვე­ბი­ნა. მე უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ოჯა­ხის გა­და­სარ­ჩე­ნად ამე­რი­კა­ში შრო­მით მიგ­რა­ცი­ა­ში უნდა წავ­სუ­ლი­ყა­ვი. თა­ვი­დან­ვე ვი­ცო­დი, რომ ეს არ იქ­ნე­ბო­და მოკ­ლე­ვა­დი­ა­ნი წას­ვლა. ისიც ვი­ცო­დი, რომ აქ ჩემი კა­რი­ე­რის გა­საგ­რძე­ლებ­ლად არ მოვ­დი­ო­დი.

თუმ­ცა, არას­დროს მი­მაჩ­ნდა სა­თა­კი­ლოდ მუ­შა­ო­ბა და მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ბევ­რის­თვის არაა მი­სა­ღე­ბი ის სა­მუ­შაო, რა­საც ვას­რუ­ლებ, ვთვლი, რომ მო­გე­ბულ პო­ზი­ცი­ა­ში ვარ. იმი­ტომ რომ სახ­ლის და­ლა­გე­ბა­სა და სა­დი­ლის მომ­ზა­დე­ბა­ში, რაც ქა­ლის და­მა­ტე­ბი­თი უფა­სო შრო­მაა ყო­ველ­თვის, აქ საკ­მა­ოდ ღირ­სე­ულ ანა­ზღა­უ­რე­ბას ვი­ღებ. მთა­ვა­რია პო­ზი­ტი­უ­რად შე­ხე­დო რა­ღა­ცე­ებს და იმე­დით.

ჩემი პო­ზი­ტი­ვი იმა­ში ვი­პო­ვე, რომ დრო­ის ფასი ვის­წავ­ლე, რო­გორც სა­კუ­თა­რი, ისე - სხვი­სი. ასე­ვე გა­ვი­აზ­რე სხვა­ნა­ი­რი და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბი­სა და პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის ხა­რის­ხი, ადრე თუ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას კო­ლექ­ტი­უ­რად, მე­გობ­რებ­თან ან ოჯა­ხის წევ­რებ­თან ერ­თად ვი­ღებ­დი, ახლა ამის გა­კე­თე­ბა მარ­ტო მი­წევს. რა­საც ვა­კე­თებ, ზუს­ტად ვიცი, რომ ჩემი და ჩემი შვი­ლე­ბის უკე­თე­სი მო­მავ­ლის­თვი­საა.

თა­ვი­დან აქ რომ ჩა­მო­ვე­დი, ბარ­ში ვმუ­შა­ობ­დი. ერთ ჩემს ამე­რი­კელ მე­გო­ბარს გა­ვუმ­ხი­ლე, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში მე თა­ვად მქონ­და კვე­ბის ობი­ექ­ტი და ახლა კი სხვის ბარ­ში მომ­სა­ხუ­რე პერ­სო­ნა­ლად ვმუ­შა­ობ­დი. იცი რა მი­პა­სუ­ხა და ეს სი­ტყვე­ბი სულ მახ­სენ­დე­ბა, როცა ემო­ცი­უ­რად გა­მი­ჭირ­დე­ბა: თუ სხვი­სი რეს­ტო­რა­ნი არ და­გი­ლა­გე­ბია, ვე­რას­დროს შეძ­ლებ შენ თა­ვად გქონ­დეს წარ­მა­ტე­ბუ­ლი რეს­ტო­რა­ნიო. მე­თა­კი­ლე­ბა კი არა, მე­ა­მა­ყე­ბა, რომ ოჯა­ხი­სა და მე­გობ­რე­ბის მო­ნატ­რე­ბის დაძ­ლე­ვის, სო­ცი­ა­ლუ­რი სტა­ტუ­სის დათ­მო­ბის ხარ­ჯზე, ახა­ლი, რთუ­ლი, მაგ­რამ სა­ინ­ტე­რე­სო ცხოვ­რე­ბის და­წყე­ბა შევ­ძე­ლი.

• კო­ვიდ 19 და ქარ­თვე­ლი ემიგ­რან­ტე­ბი

ისე გა­მო­ვი­და, რომ ნიუ-იორ­კის "ლო­ქ­და­უნ­თან" ერ­თად მუ­შა­ო­ბაც შევ­წყვი­ტე. თა­ვი­დან ცოტა და­უც­ვე­ლო­ბის გან­ცდა მქონ­და, მაგ­რამ მა­ლე­ვე ფოს­ტით ჩემი დამ­საქ­მებ­ლის­გან ჩე­კე­ბი მი­ვი­ღე. აღ­მოჩ­ნდა, რომ მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ დრო­ე­ბით არ ვმუ­შა­ობ­დი, გა­ით­ვა­ლის­წი­ნეს ჩემი მდგო­მა­რე­ო­ბა და ხელ­ფა­სის გა­დახ­და გა­მიგ­რძე­ლეს. გა­მი­მარ­თლა, ხე­ლო­ვა­ნე­ბის ოჯახ­ში სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში დამ­ხმა­რედ ვმუ­შა­ობ და ქარ­თულ სამ­ზა­რე­უ­ლოს ისე აუ­ღეს ალღო, კვი­რა­ში 2 დღე ქარ­თუ­ლი კერ­ძე­ბის დღედ გა­მო­ა­ცხა­დეს.

ქარ­თუ­ლი კო­მუ­ნა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სო­ლი­და­რო­ბით გა­მო­ირ­ჩე­ვა. პან­დე­მი­ის დროს ბევ­რმა ქარ­თველ­მა და­კარ­გა სა­მუ­შაო. თუმ­ცა ისი­ნი, ვინც მუ­შა­ო­ბენ, უხელ­ფა­სოდ დარ­ჩე­ნი­ლებს ეხ­მა­რე­ბი­ან: ხში­რად ხვდე­ბათ-ხოლ­მე მათ კარ­თან საკ­ვე­ბი ან კონ­ვერ­ტით ფული, ბი­ნის ქი­რის გა­დახ­და­შიც ეხ­მა­რე­ბი­ან ერ­თმა­ნეთს. აქ ყვე­ლა კო­ლექ­ტი­უ­რად ვცხოვ­რობთ და ერ­თმა­ნეთს გა­ტა­ნა­ში ვეხ­მა­რე­ბით.

ამე­რი­კის მთავ­რო­ბას საკ­მა­ოდ სა­მარ­თლი­ა­ნი სო­ცი­ა­ლუ­რი სერ­ვი­სე­ბი აქვს. მი­უ­ხე­და­ვად ლე­გა­ლუ­რი სტა­ტუ­სი­სა, ყვე­ლას შე­უძ­ლია მი­ი­ღოს სა­მე­დი­ცი­ნო სერ­ვი­სი. ჩვენ­თან ყო­ვე­ლი მე­ო­რე ბლო­კის შემ­დეგ სა­მე­დი­ცი­ნო პუნ­ქტე­ბია და ვირუ­სის პირ­ვე­ლი ნიშ­ნე­ბის და­ფიქ­სი­რე­ბი­სას ამ პუნ­ქტე­ბით სარ­გებ­ლო­ბის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა აქვს ყვე­ლას. ლო­ქ­და­უ­ნი­დან მე-16 დღეს 37-მდე ამი­წია სი­ცხემ. თუმ­ცა მხო­ლოდ ან­ტი­ბი­ო­ტი­კე­ბი და­მი­ნიშ­ნეს და არ ჩათ­ვა­ლეს სა­ჭი­როდ კო­ვიდ­ზე ტეს­ტის გა­კე­თე­ბა. აქ ახლა ძა­ლი­ან მარ­ტი­ვია ტეს­ტის გა­კე­თე­ბა: რამ­დე­ნი­მე სიმპტო­მის აღ­მო­ჩე­ნი­სას, მან­ქა­ნით შე­იძ­ლე­ბა მის­ვლა კონ­კრე­ტულ მი­სა­მარ­თებ­ზე და მან­ქა­ნი­დან გად­მო­უს­ვლე­ლად გი­კე­თე­ბენ ტესტს ან­ტი­გენ­ზე, რო­მე­ლიც ცხა­დია, ფა­სი­ა­ნია და ღი­რე­ბუ­ლე­ბა 200$-ის ფარ­გლებ­ში მერ­ყე­ობს.

ძი­რი­თა­დად სულ სახ­ლში ვარ. მხო­ლოდ საკ­ვე­ბი პრო­დუქ­ტე­ბის სა­ყიდ­ლად გავ­დი­ვარ. სახ­ლში ყოფ­ნამ ჩემი ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე დიდი შიში გა­მიღ­ვი­ძა, არ ვიყო გა­მო­უ­სა­დე­გა­რი სხვე­ბის­თვის. წარ­მო­იდ­გი­ნე, ცხოვ­რობ სხვის მი­წა­ზე, სხვის სახ­ლში, ერთ ოთახ­ში და არა­ფერს აკე­თებ. თავი ყო­ველ­თვის მინ­და ვიგ­რძნო სა­ჭი­რო ადა­მი­ა­ნად. ამი­ტომ, ფე­ის­ბუქ­ზე და­ვი­წყე ლა­ი­ვე­ბის გა­კე­თე­ბა: მინ­და მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ინ­ფორ­მა­ცია მი­ვა­წო­დო ხალ­ხს. აი, წინა კვი­რას თემა მქონ­და მწვა­ნე ბა­რათ­თან და­კავ­ში­რე­ბით.

პან­დე­მი­ის დროს ქარ­თვე­ლე­ბის თემ­მა ერ­თმა­ნე­თის დახ­მა­რე­ბის სო­ლი­და­რო­ბის ჯგუ­ფე­ბი გა­ა­კე­თეს. ჩვენ გვაქვს ფე­ის­ბუქ ჯგუ­ფი „ჩვენ ამე­რი­კა­ში“, რომ­ლის ფარ­გლებ­შიც და­ვა­ორ­გა­ნი­ზეთ თან­ხის შეკ­რე­ბა და პირ­ბა­დე­ე­ბი, სა­ნი­ტა­ი­ზე­რე­ბი და ვი­ტა­მი­ნე­ბი (რად­გან წა­მა­ლი არ არ­სე­ბობს) და­ვა­რი­გეთ იმ კლი­ნი­კებ­ში, სა­დაც ქარ­თვე­ლი ექი­მე­ბი და პა­ცი­ენ­ტე­ბი არი­ან.

მუდ­მი­ვად ვფიქ­რობ, თუ რა მჭირ­დე­ბა ამ სი­ტუ­ა­ცი­ის და­საძ­ლე­ვად. ჩემი შვი­ლე­ბის ჩა­ხუ­ტე­ბა მირ­ჩევ­ნია ყვე­ლა­ფერს, მაგ­რამ ხომ ვერ ჩა­ვე­ხუ­ტე­ბი? ახლა ყვე­ლა­ზე მე­ტად მჭირ­დე­ბა ვიყო სა­ჭი­რო ადა­მი­ა­ნი სხვე­ბის­თვის.

• ქა­ლე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­დან ამე­რი­კულ ემიგ­რა­ცი­ა­ში

ჩემს გარ­შე­მო ძა­ლი­ან ბევ­რი ემიგ­რან­ტი ქა­ლია, რო­მე­ლიც ქმრის ძა­ლა­დო­ბას გა­მო­ექ­ცა და ეს ქა­ლე­ბი დღეს არი­ან სხვა­ნა­ი­რად ძლი­ე­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი. იმ­დე­ნად მძი­მე ის­ტო­რი­ე­ბი აქვს ზოგს, რთუ­ლი მო­სას­მე­ნია. ერთ ქალს ქმარ­მა აი­ძუ­ლა წა­სუ­ლი­ყო ემიგ­რა­ცი­ა­ში და ფი­ნან­სუ­რი ვალ­დე­ბუ­ლე­ბე­ბი აეღო ოჯა­ხის სარ­ჩე­ნად. 5 წელი შრო­მა­ში გა­ა­ტა­რა და უწყვე­ტად აგ­ზავ­ნი­და ფულს.

5 წლის მერე თით­ქოს გა­უ­ნათ­და გო­ნე­ბა. ერთ დღეს სა­მუ­შა­ო­დან რომ გა­მო­ვე­დი, ფრჩხი­ლებს დავ­ხე­დე და სა­კუ­თა­რი თავი შე­მე­ცო­დაო. მივ­ხვდი, რომ ცხოვ­რე­ბამ გვერ­დით ჩა­მი­ა­რა და სა­კუ­თა­რი სა­ი­მოვ­ნე­ბის­თვის არც ერთი დღე არ მი­ცხოვ­რი­აო. სხვა­თა შო­რის ამ ქალ­მა მა­ლე­ვე შე­იც­ვა­ლა სამ­სა­ხუ­რი, უფრო და­ბა­ლა­ნა­ზღა­უ­რე­ბად­ზე გა­და­ვი­და, რომ მეტი დრო ქო­ნო­და სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვის. ქმრის­გან ონ­ლა­ინ მი­ი­ღო გან­ქორ­წი­ნე­ბა და ახლა ამ­ბობს, არა­ფერს ვაკ­ლებ სა­კუ­თარ თავს, რომ ეს და­კარ­გუ­ლი 5 წელი ავი­ნა­ზღა­უ­როო.

ერთხელ მახ­სოვს, ნიუ-იორ­კის ქუ­ჩა­ში მოვ­სე­ირ­ნობ­დი და თან დე­და­ჩემს ვე­სა­უბ­რე­ბო­დი მე­სენ­ჯე­რით. არ­მა­ნის მა­ღა­ზი­ას ჩა­ვუ­ა­რე, კაბა მო­მე­წო­ნა და ფასს რომ დავ­ხე­დე, ცი­ვად გა­მოვ­ბრუნ­დი. ამ დროს დე­და­ჩემ­მა სრუ­ლი­ად მო­უ­ლოდ­ნე­ლად მთხო­ვა, მივ­ბრუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვი მა­ღა­ზი­ა­ში და ჩემი ნაშ­რო­მი ფუ­ლის ნაც­ვლად სა­ქარ­თვე­ლო­ში გაგ­ზავ­ნი­სა, ამ კა­ბის სა­ყიდ­ლად და­მე­ხარ­ჯა, იმი­ტომ რომ ამას ვიმ­სა­ხუ­რებ­დი. ეს იყო ყვე­ლა­ზე დიდი მხარ­და­ჭე­რა და თა­ნად­გო­მა, რაც მიგ­რანტ ქა­ლებს ასე აკ­ლი­ათ ოჯა­ხე­ბი­დან და ამ თა­ნად­გო­მის­თვის ახლა მინ­და დე­და­ჩემს მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო.

აქ ძა­ლი­ან ბევ­რი ქალი ოჯა­ხე­ბის­თვის დედა-ბან­კო­მა­ტი, ცოლი- სპონ­სო­რია და მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ უამ­რავ ქალს შე­უძ­ლია მარ­ტი­ვი ოც­ნე­ბე­ბი აის­რუ­ლონ: იმოგ­ზა­უ­რონ, ლა­მა­ზი კა­ბე­ბი იყი­დონ, სი­ლა­მა­ზის სა­ლო­ნებს მი­ა­შუ­რონ, ამის უფ­ლე­ბას თავს ვერ აძ­ლე­ვენ და ეს იმ წნე­ხის ბრა­ლი­ცაა, რაც მათ ოჯა­ხე­ბი­დან აქვთ. „რა დროს სა­კუ­თარ თავ­ზე ზრუნ­ვაა, სა­მუ­შა­ოდ ხარ წა­სუ­ლი და ფული უნდა გა­მო­აგ­ზავ­ნო“ - ესაა ის კრი­ტი­კა, რაც ქა­ლებს სა­კუ­თარ თავს ავი­წყებს და რო­ბო­ტე­ბად აქ­ცევს. ამი­ტომ ასე­თი ქა­ლე­ბის­თვის ხში­რად ცხოვ­რე­ბა მათ მიღ­მა მი­ე­დი­ნე­ბა, წლე­ბი გა­დის და ერთ დღე­საც აღ­მო­ა­ჩე­ნენ, რომ თურ­მე სა­უ­კე­თე­სო ცხოვ­რე­ბის ნა­წი­ლი ქან­ცგა­წყვე­ტამ­დე შრო­მა­ში გა­ა­ტა­რე, სა­სი­ა­მოვ­ნო მეხ­სი­ე­რე­ბის ბა­რა­თე­ბი კი ცა­რი­ე­ლი აქვთ.

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ავ­ტოს­პორ­ტია ჩემი ჰობი და სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცხოვ­რე­ბი­სას ბევრ შე­ჯიბრში მი­მი­ღია მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა, ამ სპორ­ტით სი­ა­მოვ­ნე­ბის მი­ღე­ბის­გან სიძ­ვი­რის გამო თავს ვი­კა­ვებ. თუმ­ცა მოგ­ზა­უ­რო­ბაა ის, რა­ზეც ჩემს თავს უარს ვერ ვე­უბ­ნე­ბი. სხვა­თა შო­რის, როცა მოგ­ზა­უ­რო­ბა დავ­გეგ­მე, რიდი მქონ­და და ფე­ის­ბუქ­ზე ვერ ვპოს­ტავ­დი, ზუს­ტად ამ კრი­ტი­კის გამო. მაგ­რამ ისევ ვი­მე­ო­რე­ობ, რომ ოჯა­ხის მხარ­და­ჭე­რა და თა­ნად­გო­მა ემიგ­რა­ცი­ა­ში წა­სუ­ლი ქა­ლე­ბის­თვის უდი­დე­სი მნიშ­ვნე­ლო­ბის მა­ტა­რე­ბე­ლია. და თუ გყავთ ასე­თი ქა­ლე­ბი, არას­დროს და­ი­შუ­როთ მათ­თვის ასე­თი მხარ­და­ჭე­რის სი­ტყვე­ბი.

არის ხოლ­მე დრო, რომ სევ­დი­ა­ნი დღე­ე­ბი მი­თენ­დე­ბა და ამ სევ­დის გა­ზი­ა­რე­ბას სა­ქარ­თვე­ლო­ში მე­გობ­რებ­თან თავს ვა­რი­დებ. აქ თუ სევ­დი­ა­ნად გავ­თენ­დი, იქ არ მინ­და სხვებს სევ­დი­ა­ნად და­ვუ­ღა­მო. სენ­ტი­მენ­ტე­ბის დრო არ არის. და­მო­უ­კი­დებ­ლად იბ­რძვი, მაგ­რამ ზუს­ტად იცი, რომ ეს შენს პი­როვ­ნულ ზრდას უწყობს ხელს. აქ ყვე­ლას ჩვე­ნი ამე­რი­კა გვაქვს, მაგ­რამ რამ­დე­ნი­მე წესი მა­ინც სა­ერ­თოა:

წესი 1: წარ­სულ­ზე არ იფიქ­რო.

წესი 2: პრობ­ლე­მას შე­ხე­დე რო­გორც გაკ­ვე­თილს, რო­მე­ლიც გა­გაძ­ლი­ე­რებს.

წესი 3: მარ­ტო­ო­ბას და და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბას შო­რის გან­სხვა­ვე­ბა ის­წავ­ლე. მი­ი­ღე შენი პრობ­ლე­მა და გა­ი­ზარ­დეთ ერ­თად. ახლა თუ ყა­ვარ­ჯნე­ბი გჭირ­დე­ბა, ხვალ გაძ­ლი­ერ­დე­ბი და შენ გახ­დე­ბი სხვი­სი მეგ­ზუ­რი"

ავ­ტო­რი: მა­ი­კო ჩი­ტა­ია, ფო­ტოგ­რა­ფი: ნინა ბა­ი­და­უ­რი. პრო­ექ­ტი ხორ­ცი­ელ­დე­ბა ქალ­თა სა­ი­ნი­ცი­ა­ტი­ვო ჯგუ­ფის „ქა­ლე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­დან“ (ავ­ტო­რე­ბი: მა­ი­კო ჩი­ტა­ია, იდა ბახ­ტუ­რი­ძე, ნინო გა­მი­სო­ნია, ფო­ტოგ­რა­ფე­ბი: ნინო ბა­ი­და­უ­რი, სა­ლო­მე ცო­ფუ­რაშ­ვი­ლი, სოფო აფ­ცი­ა­უ­რი) მიერ.

პლატ­ფორ­მა შე­იქ­მნა ეროვ­ნულ-დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი ინ­სტი­ტუ­ტის (NDI) მხარ­და­ჭე­რით და შვე­დე­თის გან­ვი­თა­რე­ბის სა­ა­გენ­ტოს (SIDA) და­ფი­ნან­სე­ბით. ამ­ჟა­მად, ახა­ლი ინ­ტერ­ვი­უ­ე­ბის ჩა­წე­რა და სტა­ტი­ე­ბის ნა­წი­ლის მომ­ზა­დე­ბა ხდე­ბა აღ­მო­სავ­ლეთ-და­სავ­ლე­თის მარ­თვის ინ­სტი­ტუ­ტის (EWMI) ACCESS-ის პრო­ექ­ტის ფარ­გლებ­ში, ამე­რი­კის შე­ერ­თე­ბუ­ლი შტა­ტე­ბის სა­ერ­თა­შო­რი­სო გან­ვი­თა­რე­ბის სა­ა­გენ­ტოს (USAID) და­ფი­ნან­სე­ბით.