"ჯარისქალი კონკურსანტი" - გაიცანით, "დიდი სცენის" მონაწილე გოგონა, რომელიც ისრაელის ჯარში მსახურობდა

მარიამ ფაცურია, მეგაშოუ „დიდი სცენის“ კონკურსანტი იყო, მაგრამ შესარჩევ ტურზე არ გაუმართლა, პროექტს გამოეთიშა, რადგანაც ჟიურიმ უთხრა, - ვიბრაციული ხმა გაქვსო... თუმცა მას ისეთი საინტერესო ამბავი აქვს ჩვენთვის მოსაყოლი, რომ ის ახლა AMBEBI.GE-ს რესპონდენტია.

„კასტინგზე ვღელავდი, ჩემს ადგილას ყველა ინერვიულებდა. ვიბრაციული, განსხვავებული ხმა რომ მაქვს, ვფიქრობ, შემდეგ ტურში ამიტომ არ გადამიყვანეს... რაც თავი მახსოვს, სულ ვმღეროდი, ოღონდ, ჩემთვის, სახლში, ვოკალის პედაგოგი არასდროს მყოლია, მოკლედ, სიმღერა ჩემით ვისწავლე. ვუსმენდი და ვუსმენ უმეტესად ძველ მუსიკას („ბითლზი“, „ლედზეპელინი“, „ქუინი“, „როლინგსტოუნზი“...) ჩემი ამ კონკურსში მონაწილეობა რომ შევაფასო, - ალბათ არ ვიყავი ჟიურის გემოვნებაში. თუმცა სხვა გემოვნების მქონეებს შეიძლება, მოვწონებოდი,“ - გვეუბნება მარიამ ფაცურია.

- საინტერესოა, რომ ჯარგამოვლილი გოგონა ხარ და კონკურსშიც ასე წარადგინე შენი თავი - ჯარისქალი... მოგვიყევი როგორ გახდი ჯარისქალი.

- ჯარის ისტორია დაიწყო მაშინ, როდესაც ჩვენი ოჯახი 2014 წელს საცხოვრებლად ისრაელში გადავიდა...

დედა ებრაელია, მამა - ქართველი, მაგრამ რადგან ებრაული წესის თანახმად, დედის ხაზით მიდის ეროვნების საკითხი, მე და ჩემი ძმა ებრაელები ვართ. ბებია და ბაბუაც (დედის მშობლები) იქ მყავს... ისრაელში რომ წავედით, სკოლა აქ უკვე დამთავრებული მქონდა.

თავიდან იქაური ცხოვრების სტილთან შეჩვევა არ იყო ადვილი. ენაც არ ვიცოდი, მიჭირდა ადამიანებთან ურთიერთობა, მაგრამ ახლა როგორც ქართულად, ისე ვლაპარაკობ ივდითზე... მერე ჯარში გაწვევა მივიღე, მოგეხსენებათ, ისრაელი ომის ზონაში მყოფი ქვეყანაა და ჯარში წავედი. ლაპარაკიც სწორედ იქ ვისწავლე და დავხვეწე. ჯარმა საერთოდ ყველაფერში დიდი გამოცდილება მომცა - ახალ ხალხს, გარემოს, ცხოვრებას, მენტალიტეტს შემაგუა. მოკლედ, ეს ყველაფერი, ხომ ვამბობ, თავიდან უცხო იყო... ჯარში წასვლამდე ყველანაირი შემოწმება გავიარე (ფსიქოლოგიური, ფიზიკური...) ყველა კრიტერიუმი დავაკმაყოფილე. სამი თვე კარანტინი მქონდა, ამის შემდეგ ჩემს ბაზაში წავედი და ეს იყო ღაზას სექტორში... ამ ყველაფრის დაძლევაში, რაც ყველაზე მეტად დამეხმარა და სირთულეები გადამატანინა, ჩემი ოჯახი იყო, მათგან ძალიან დიდი თანადგომა ვიგრძენი... ჯარში დაქალებიც გავიჩინე, იქაურობას მათი მხარში დგომით შევეგუე და მივხვდი, რომ მარტო არ ვიყავი და ჩემნაირი ბევრია.

ისრაელში ასეა, სკოლის დამთავრების შემდეგ ყველა ახალგაზრდა ჯარში მიდის და ამ სავალდებულო სამსახურის მოვლის შემდეგ უკვე უნივერსიტეტში აბარებს.

- ახლა აქ რატომ ხარ?

- იქ ცოტა ძვირია სწავლა, თან, თავის გამოცდაც მინდოდა, როგორ შევძლებდი დამოუკიდებელ ცხოვრებას, ოჯახის გარეშე...

მოკლედ, თბილისში ვარ, „ჯიპაში“ ფსიქოლოგიის ფაკულტეტზე ვსწავლობ... გავიგე, რომ კონკურსი „დიდი სცენა" იწყებოდა და იქაც მივედი, ვიფიქრე, ძალებს მოვსინჯავ-მეთქი. მაინტერესებდა, რამდენად გამომივიდოდა, სხვა დროს ასეთ პროექტში არასდროს მიმიღია მონაწილეობა, მაგრამ ვერ გადავედი. იყო ასეთი კომენტარიც, რომ ამერიკაში, ტეხასში მოიგებდი, საქართველოში - ვერაო. ცოტა უცნაური კი იყო, მაგრამ კონკურსია, რას ვიზამთ?! უნივერსიტეტში პირველ კურსზე ვარ, ერთი წელია, რაც ჩამოვედი.

- საბოლოოდ, ისრაელი შენთვის როგორი ქვეყანა აღმოჩნდა?

- ჩემთვის უმაგრესი ქვეყანაა, ცოტა ხანი ვცხოვრობდი იქ, მაგრამ იქ ცხოვრების საუკეთესო წლები გავატარე. ყველანაირად მიყვარს, მიზიდავს მისი კულტურა, ისტორია. ჩვენ ლოდში ვცხოვრობთ, ეს ქალაქი თელავივთანაა ახლოს. მამა მუშაობს, დედა დიასახლისია, ძმა უნივერსიტეტში სწავლობს, სარეჟისოროზე, მესამე კურსზეა...

თუმცა ზოგადად ისრაელი მშვიდობიანი ქვეყანა არ არის, ნებისმიერ წუთს შესაძლებელია, რომ რაღაც მოხდეს. ქუჩაშიც ფრთხილად უნდა იარო. თუ სირენის ხმას გაიგებ, შესაბამისად უნდა იმოქმედო, მოკლედ, სპეციალური წესებია, რომელიც უნდა დაიცვა... ფორმიანებსაც გვაფრთხილებდნენ, მუდმივად ყურადღებით ვყოფილიყავით, ყურსასმენები არ შეიძლება... მიუხედავად ამ სირთულეებისა, ეს ქვეყანა ძალიან მიყვარს.