და­ვით დრონ - ეს ის ახალ­გაზ­რდაა, რო­მელ­მაც ფრან­კფურ­ტის წიგ­ნის ბაზ­რო­ბა­ზე სა­ქარ­თვე­ლოს, რო­გორც სა­პა­ტიო სტუ­მა­რი ქვეყ­ნის პა­ვი­ლი­ო­ნის შექ­მნა­ში მი­ი­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. მისი 3D დი­ზა­ი­ნი სა­უ­კე­თე­სო აღ­მოჩ­ნდა.

და­ვი­თი სა­ქარ­თვე­ლოს ტექ­ნი­კუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დი­ზა­ი­ნის სა­ერ­თა­შო­რი­სო სკო­ლის სა­ბა­კა­ლავ­რო პროგ­რა­მის მე­ო­თხე კურ­სის სტუ­დენ­ტია. სწავ­ლის პა­რა­ლე­ლუ­რად, სტუ­დია „ჰოლი მო­ტორსში“ მუ­შა­ობს გრა­ფი­კულ დი­ზა­ი­ნე­რად. ეს მისი ახა­ლი სამ­სა­ხუ­რია. მა­ნამ­დე ფრი­ლან­სე­რი იყო და ჟურ­ნალ „ნე­იშნლ ჯე­ოგ­რა­ფი­კის­თვის“ ილუსტრა­ცი­ებს ქმნი­და.

2 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში სტუ­დია „პრაგ­მა­ტი­კა­ში“ ლო­გოს დი­ზა­ი­ნე­რად მუ­შა­ობ­და, უფრო ადრე კი, ტე­ლე­კომ­პა­ნია GDS-ში - მხატ­ვრად. სხვა სტუ­დი­ებ­თა­ნაც აქ­ტი­უ­რად თა­ნამ­შრომ­ლობ­და.

და­ვით დრო­ნის პირ­ვე­ლი პერ­სო­ნა­ლუ­რი გა­მო­ფე­ნა 2013 წელს მო­ე­წყო ეროვ­ნუ­ლი ბიბ­ლი­ო­თე­კის დიდ სა­გა­მო­ფე­ნო დარ­ბაზ­ში. მა­შინ და­ვი­თი მე-12 კლა­სის მოს­წავ­ლე იყო.

2016 წელს კი მისი მე­ო­რე პერ­სო­ნა­ლუ­რი გა­მო­ფე­ნა გა­ი­მარ­თა ხე­ლოვ­ნე­ბის სა­სახ­ლე­ში, კარ­გა­რე­თე­ლის ქუ­ჩა­ზე. გა­მო­ფე­ნის მო­წყო­ბის იდეა ცნო­ბილ მხატ­ვარს, რუ­სუ­დან ფეტვი­აშ­ვილს ეკუთ­ვნო­და.

- რო­გორც ყვე­ლა ბავ­შვი, მეც პა­ტა­რა­ო­ბი­დან­ვე ვხა­ტავ­დი და რო­გორც ბი­ჭე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბას, ყვე­ლა­ზე მე­ტად ავ­ტო­მო­ბი­ლე­ბი მი­ზი­დავ­და. თუმ­ცა, სხვე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, ავ­ტო­მან­ქა­ნის დი­ზა­ი­ნი მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. 14 წლის ასაკ­ში უკვე სე­რი­ო­ზუ­ლად ვი­ყა­ვი გა­ტა­ცე­ბუ­ლი ავ­ტო­მო­ბი­ლე­ბის დი­ზა­ი­ნის შექ­მნი­თა და მხატ­ვრო­ბით. ინ­ტენ­სი­უ­რად მუ­შა­ო­ბა სწო­რედ ამ პე­რი­ო­დი­დან და­ვი­წყე. მახ­სოვს, ქუ­ჩა­ში კარ­გი დი­ზა­ი­ნის მქო­ნე ავ­ტო­მო­ბილს თვალს რომ მოვკრავ­დი, ეს ჩემ­თვის სე­რი­ო­ზუ­ლი ინ­სპი­რა­ცი­ის სა­ფუძ­ვე­ლი ხდე­ბო­და.

- ბავ­შვო­ბა­ში ავ­ტო­მო­ბი­ლის ახა­ლი მო­დე­ლე­ბი თუ შე­გიქ­მნი­ათ, ორი­გი­ნა­ლურ დი­ზა­ინს ვგუ­ლის­ხმობთ?

- რო­დე­საც აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ გარ­კვე­ულ დო­ნე­ზე ხატ­ვა შე­მეძ­ლო, უფრო აქ­ტი­უ­რად და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა ავ­ტო­მან­ქა­ნის დი­ზა­ი­ნის შექ­მნა­ზე. შე­ვის­წავ­ლე 3D პროგ­რა­მე­ბი, რაც მო­დე­ლის ვი­ზუ­ა­ლი­ზა­ცი­ა­ში მეხ­მა­რე­ბა.

რო­დე­საც რა­ი­მეს „დას­კეტ­ჩავ“, სწრა­ფად შე­გიძ­ლია აა­წყო 3D-ში და რე­ა­ლუ­რი პრო­დუქ­ტი მი­ი­ღო. ყვე­ლა დი­ზა­ი­ნი, რაც ბავ­შვო­ბა­ში გა­მი­კე­თე­ბია, რა თქმა უნდა, შე­ნა­ხუ­ლი მაქვს. სტუ­დენ­ტო­ბის პირ­ვე­ლი სამი წლის მან­ძილ­ზე, როცა პა­რა­ლე­ლუ­რად, სულ ვმუ­შა­ობ­დი, ავ­ტო­მო­ბი­ლის დი­ზა­ი­ნის­თვის ბევ­რი დრო არ მრჩე­ბო­და. ახლა, შე­და­რე­ბით მეტი დრო მრჩე­ბა და შე­სა­ბა­მი­სად, დი­ზა­ინ­საც მეტ დროს ვუთ­მობ და პორ­ტფო­ლი­ო­საც ვამ­ზა­დებ.

მთე­ლი ჩემი ცხოვ­რე­ბის მან­ძილ­ზე პირ­ვე­ლად, ყვე­ლა­ზე ნა­ყო­ფი­ე­რად სწო­რედ ახლა ვმუ­შა­ობ სა­კუ­თარ თავ­ზე. იმე­დი მაქვს, უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ გა­ცი­ლე­ბით ბევ­რის გა­კე­თე­ბას შევ­ძლებ.

- ტექ­ნი­კუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დი­ზა­ი­ნის სა­ერ­თა­შო­რი­სო სკო­ლა­ზე რა­ტომ შე­ა­ჩე­რეთ არ­ჩე­ვა­ნი?

- რა­ტომ დი­ზა­ი­ნის სა­ერ­თა­შო­რი­სო სკო­ლა?! თა­ვი­დან, ერთი წელი სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­ა­ში ვსწავ­ლობ­დი. შემ­დეგ, მო­ბი­ლო­ბით ტექ­ნი­კურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში გად­მო­ვე­დი და დი­ზა­ი­ნის სა­ერ­თა­შო­რი­სო სკო­ლის სა­ბა­კა­ლავ­რო პროგ­რა­მა­ზე გა­ვაგ­რძე­ლე სწავ­ლა. მო­მე­წო­ნა აქ და დავ­რჩი.

პირ­ველ რიგ­ში - დი­ზა­ი­ნის სა­ერ­თა­შო­რი­სო სკო­ლა­ში ინ­გლი­სურ ენა­ზე მი­დის სწავ­ლე­ბა და ესეც უპი­რა­ტე­სო­ბად ჩავ­თვა­ლე. დღეს, ინ­გლი­სუ­რი ენის ცოდ­ნის გა­რე­შე წინ ვერ წახ­ვალ. მე კონ­ტაქ­ტე­ბი მაქვს უცხო­ელ კო­ლე­გებ­თან, მათ­გან ბევრ რა­მეს ვსწავ­ლობ.

უცხო­უ­რი ენის გა­რე­შე კი საქ­მი­ა­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბის დამ­ყა­რე­ბა ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­დე­ბო­და. მე­ო­რე - დი­ზა­ი­ნის სა­ერ­თა­შო­რი­სო სკო­ლა­ში ლექ­ცი­ებს კი­თხუ­ლო­ბენ დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბის მქო­ნე პრო­ფე­სორ-მას­წავ­ლებ­ლე­ბი, რო­მელ­თაც გარ­და კარ­გი კონ­ტაქ­ტე­ბი­სა, სა­მუ­შაო გა­მოც­დი­ლე­ბა სა­ზღვარ­გა­რეთ აქვთ მი­ღე­ბუ­ლი. სწავ­ლის პრო­ცეს­ში მათი გა­მოც­დი­ლე­ბა ბევ­რის მომ­ცე­მია. მე­სა­მე და ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი არის ის, რომ სას­წავ­ლო პრო­ცე­სი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი პროგ­რა­მით მიმ­დი­ნა­რე­ობს.

ზო­გა­დად, დი­ზა­ი­ნის შექ­მნა საკ­მა­ოდ რთუ­ლი პრო­ცე­სია, სა­ჭი­როა ბევ­რი კვლე­ვა, იდე­ე­ბის გე­ნე­რი­რე­ბა. შე­საძ­ლე­ბე­ლია ინ­ტერ­ნე­ტის მეშ­ვე­ო­ბით ინ­ფო­რა­ცი­ის და გარ­კვე­უ­ლი მა­სა­ლე­ბის მო­პო­ვე­ბა, მაგ­რამ ეს ზღვა­ში წვე­თია - ამით წინ ვერ წახ­ვალ. დი­ზა­ი­ნის სა­ერ­თა­შო­რი­სო სკო­ლა­ში რა­საც ას­წავ­ლი­ან და რა მე­თო­დე­ბი­თაც ას­წავ­ლი­ან, სწო­რედ ეს არის წინსვლის გა­რან­ტი. გას­წავ­ლი­ან თი­თო­ე­ულ ნა­ბიჯს, ნა­ბი­ჯის სწო­რად გა­დად­გმის მე­თო­დებს - ყვე­ლა­ფერს, რა­საც სა­სურ­ველ შე­დე­გამ­დე მიჰ­ყავ­ხარ.

დი­ზა­ი­ნის სა­ერ­თა­შო­რი­სო სკო­ლამ ბევ­რი რამ მას­წავ­ლა. ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მი­მარ­თუ­ლე­ბა დი­ზა­ი­ნის შექ­მნი­სას ერ­გო­ნო­მი­კაა. თუკი ნე­ბის­მი­ე­რი პრო­დუქ­ტი და მისი დი­ზა­ი­ნი ერ­გო­ნო­მი­კუ­ლი არ არის, ის ადა­მი­ანს დიდ ზი­ანს მი­ა­ყე­ნებს.

- რო­გორ გეს­მით ერ­გო­ნო­მი­კუ­ლო­ბა?

- ერ­გო­ნო­მი­კა ადა­მი­ა­ნი­სა და მან­ქა­ნის ურ­თი­ერ­თო­ბას სწავ­ლობს. ეს მეც­ნი­ე­რე­ბა ცდი­ლობს შექ­მნას თა­ნა­მედ­რო­ვე ყო­ფის ყვე­ლა­ზე ოპ­ტი­მა­ლუ­რი და კომ­ფორ­ტუ­ლი პი­რო­ბე­ბი და ამის­თვის იყე­ნებს ბი­ო­ლო­გი­ას, ფი­ზი­ო­ლო­გი­ას, ფუნ­ქცი­ურ ანა­ტო­მი­ას, ფსი­ქო­ლო­გი­ას, ტექ­ნი­კურ და ტექ­ნო­ლო­გი­ურ მეც­ნი­ე­რე­ბებს.

მა­გა­ლი­თად, ავი­ღოთ ავ­ტო­მო­ბი­ლი. რო­დე­საც ავ­ტო­მო­ბი­ლე­ბის წარ­მო­ე­ბა და­ი­წყეს, მა­შინ დი­ზა­ი­ნი ნაკ­ლე­ბად იყო გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი. ადრე ავ­ტო­მო­ბი­ლი არ იყო აღ­ჭურ­ვი­ლი არც უსაფრ­თხო­ე­ბის ღვე­დით, არც სა­ჰა­ე­რო ბა­ლი­შე­ბით, სა­ჭე­საც სხვაგ­ვა­რი კონ­სტრუქ­ცია ჰქონ­და. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი იღუ­პე­ბო­და. დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში, ერ­გო­ნო­მი­კი­სა და ფი­ზი­კის მეშ­ვე­ო­ბით ეს ყვე­ლა­ფე­რი და­იხ­ვე­წა. მსგავ­სი დე­ტა­ლე­ბი ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია დი­ზა­ი­ნის­თვის.

- ფი­ზი­კა ახ­სე­ნეთ. დი­ზა­ი­ნე­რი ფი­ზი­კა­შიც უნდა ერ­კვე­ო­დეს?

- კარ­გმა დი­ზა­ი­ნერ­მა ყვე­ლა მი­მარ­თუ­ლე­ბით ბევ­რი რამ უნდა იცო­დეს, რად­გან არა­სო­დეს იცი, ინ­სპი­რა­ცია სა­ი­დან გეწ­ვე­ვა. მაგ­რამ თუ საქ­მე ეხე­ბა ავ­ტო­მო­ბილს ან ისეთ პრო­დუქტს, რაც მოძ­რა­ობს, დი­ზა­ნე­რი აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა ერ­კვე­ო­დეს ფი­ზი­კა­შიც. გრა­ფი­კულ დი­ზა­ი­ნერს კი ფი­ზი­კა ნაკ­ლე­ბად, მაგ­რამ სხვა დის­ციპ­ლი­ნე­ბი სჭირ­დე­ბა, რა­საც კარ­გად უნდა ფლობ­დეს.

- ერ­გო­ნო­მი­კა თუ გა­მო­ი­ყე­ნეთ ფრან­კფურ­ტის ბაზ­რო­ბის­თვის სა­ქარ­თვე­ლოს პა­ვი­ლი­ო­ნის შექ­მნი­სას?

- ფრან­კფურ­ტის შემ­თხვე­ვა­ში ერ­გო­ნო­მი­კა სა­ქარ­თვე­ლოს პა­ვი­ლი­ო­ნის ზო­მებს უკავ­შირ­დე­ბო­და. პა­ვი­ლი­ო­ნი მაქ­სი­მა­ლუ­რად ერ­გო­ნო­მი­კუ­ლად იყო აგე­ბუ­ლი. ამ პრო­ექ­ტის არტდი­რექ­ტო­რი დი­ზა­ი­ნე­რი გია ბო­ხუა იყო, მე 3D დი­ზა­ი­ნე­რი ვი­ყა­ვი.

3D-ში ავა­წყვე ყვე­ლა­ფე­რი, რაც პა­ვი­ლი­ონ­ში იყო წარ­მოდ­გე­ნი­ლი. რამ­დე­ნი­მე ობი­ექ­ტის კედ­ლე­ბი კი ჩემი დი­ზა­ი­ნით გა­კეთ­და. რა თქმა უნდა, ერ­გო­ნო­მი­კას ვით­ვა­ლის­წი­ნებ­დით, რომ ყვე­ლა­ფე­რი რიგ­ზე ყო­ფი­ლი­ყო. ჩემი 3D ნა­მუ­შევ­რე­ბი არ­ქი­ტექ­ტო­რებს გა­უგ­ზავ­ნეს, მათ ზო­მებ­თან მი­ახ­ლო­ე­ბუ­ლი ობი­ექ­ტე­ბი შექ­მნეს და შემ­დეგ მა­სა­ლა­ში და­ამ­ზა­დეს.

ამ პრო­ექ­ტის შექ­მნას, და­ახ­ლო­ე­ბით, 9 თვე მო­ვან­დო­მეთ, ბევ­რი ვა­რი­ან­ტი და­ვა­მუ­შა­ვეთ, ვიდ­რე კონ­სტრუქ­ცი­ე­ბი­სა და სივ­რცე­ე­ბის სა­ბო­ლოო ვერ­სი­ე­ბამ­დე მი­ვი­დო­დით. პა­ვი­ლი­ო­ნის მა­კე­ტე­ბი 3D პრინ­ტე­რის მეშ­ვე­ო­ბით დავ­ბეჭ­დე. რა თქმა უნდა, მა­კე­ტის ზომა არ იყო რე­ა­ლუ­რის შე­სა­ბა­მი­სი.

- 3D პრინ­ტე­რი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია თქვენს საქ­მე­ში?

- თუ გაქვს იდეა და გინ­და მისი რე­ა­ლო­ბა­ში გად­მო­ტა­ნა, ამ ტი­პის პრინ­ტე­რი დიდ დახ­მა­რე­ბას გა­გი­წევს. ძველ ტექ­ნო­ლო­გი­ებ­თან შე­და­რე­ბით, 3D პრინ­ტე­რი სის­წრა­ფი­თა და მა­ღა­ლი ხა­რის­ხით გა­მო­ირ­ჩე­ვა, აჩ­ქა­რებს პრო­ცესს, რე­ა­ლურს ხდის იდე­ას. მე­დი­ცი­ნა­მაც და­ი­წყო 3D პრინ­ტე­რის გა­მო­ყე­ნე­ბა - ეს მო­მავ­ლის ტექ­ნო­ლო­გი­აა. არის ძვი­რა­დღი­რე­ბუ­ლი 3D პრინ­ტე­რე­ბიც და შე­და­რე­ბით ია­ფ­ფა­სი­ა­ნიც. ჩემი პრინ­ტე­რი კი...

- სხვა რა პრო­ექ­ტე­ბი გაქვთ?

- ვფიქ­რობ, სა­ინ­ტე­რე­სოა ნიტ­რა­ტე­ბის სა­ზო­მი ხელ­სა­წყო. ტექ­ნი­კურ უნი­ვერ­სი­ტეტს აქვს ერთ-ერთი ქვე­და­ნა­ყო­ფი, რო­მე­ლიც ისან­ში მდე­ბა­რე­ობს და ამ ტი­პის ხე­სა­წყო­ე­ბის შექ­მნა­ზე მუ­შა­ობს. ჩემი მი­ზა­ნი იყო, ნიტ­რა­ტე­ბის სა­ზო­მი ხელ­სა­წყო ახა­ლი დი­ზა­ი­ნით შე­მექ­მნა.

- რა შე­დე­გი მი­ი­ღეთ?

- რე­ა­ლუ­რი პრო­დუქ­ტი ჯერ არ შექ­მნი­ლა, მაგ­რამ ჩემ მიერ შექ­მნი­ლი დი­ზა­ი­ნის პრე­ზენ­ტა­ცია უკვე შედ­გა.

- სწავ­ლის შემ­დე­გი სა­ფე­ხუ­რი? აპი­რებთ სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბას?

_ ამ­ჟა­მად ვამ­ზა­დებ პორ­ტფო­ლი­ოს ტრან­სპორ­ტის დი­ზა­ი­ნის მი­მარ­თუ­ლე­ბით. მინ­და სას­წავ­ლებ­ლად ჩი­ნეთ­ში ან იტა­ლი­ა­ში წა­ვი­დე, თან ვი­მუ­შაო. ზუს­ტად ვიცი, არ გა­მი­ჭირ­დე­ბა - დი­ზა­ი­ნის სა­ერ­თა­შო­რი­სო სკო­ლა­ში კარგ გა­ნათ­ლე­ბას ვი­ღებ.

- ახლა სად მუ­შა­ობთ, რას ქმნით?

- გრა­ფი­კულ დი­ზა­ინ­ზე ვმუ­შა­ობ სტუ­დია „ჰოლი მო­ტორსში“. არ არის დიდი სტუ­დია, მაგ­რამ გა­მოც­დი­ლი თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი და არტდი­რექ­ტო­რი ჰყავს. თან ვემ­ზა­დე­ბი სწავ­ლის გა­საგ­რძე­ლებ­ლად, რო­გორც უკვე გი­თხა­რით. სახ­ლში ძა­ლი­ან ბევ­რს ვმუ­შა­ობ. ახ­ლა­ხან „ტეს­ლამ“ გა­მო­უშ­ვა პი­კა­პი, რო­მე­ლიც კუ­თხო­ვა­ნია და არც ერთ ავ­ტო­მო­ბილს არ ჰგავს. არა­ვინ მო­ე­ლო­და, რომ „ტეს­ლა“ ასეთ უც­ნა­ურ დი­ზა­ინს შექ­მნი­და. ეს ფაქ­ტი ჩემ­თვის ერ­თგვარ ინ­სპი­რა­ცი­ად იქცა. გა­დავ­წყვი­ტე „სუ­პერ­ქა­რი“ შე­მექ­მნა. თით­ქმის და­ვას­რუ­ლე მუ­შა­ო­ბა.

- გა­გი­მარ­თლათ, რომ კარ­გი სა­მუ­შაო პი­რო­ბე­ბი გაქვთ სახ­ლში...

- ერ­თად ვცხოვ­რობთ მე, ჩემი ძმა და დე­და­ჩე­მი. დედ-მამა დიდი ხნის წინ და­შორ­დნენ. ჩვენ დე­დამ გაგვზარ­და. მამა ერთი წლის წინ გარ­და­იც­ვა­ლა. გარ­კვე­უ­ლი ასა­კი­დან მე და ჩემი ძმა ვი­ნა­ხავთ ოჯახს. ამი­ტომ, სწავ­ლის პა­რა­ლე­ლუ­რად მუ­შა­ო­ბა მი­წევს. სა­მუ­შაო პი­რო­ბებს რაც შე­ე­ხე­ბა, ნამ­დვი­ლად ვერ და­ვარ­ქმევ კარ­გს. 3D პრინ­ტე­რი არ მაქვს, არც რა­ი­მე სხვა ტი­პის პრინ­ტე­რი. კომ­პი­უ­ტე­რი მაქვს, სკეტ­ჩე­ბის­თვის ფურ­ცლე­ბიც მაქვს. გათ­ბო­ბა არ გვაქვს და სახ­ლში ცივა, მაგ­რამ ვცდი­ლობ სულ ვი­მუ­შაო.

როცა კომ­პი­უ­ტერ­თან სა­ა­თო­ბით მუ­შა­ობ, სხვა პი­რო­ბე­ბია სა­ჭი­რო, გათ­ბო­ბაც მათ შო­რის, მაგ­რამ... ხე­ლე­ბი მე­ყი­ნე­ბა, კი. ჯერ­ჯე­რო­ბით, იმ­დე­ნად არ ცივა. რომ აცივ­დე­ბა, მერე კი ცოტა მი­ჭირს.

ვფიქ­რობ, წარ­მა­ტე­ბი­სა თუ წა­რუ­მა­ტებ­ლო­ბის სხვა­დას­ხვა მი­ზე­ზი არ­სე­ბობს. მა­გა­ლი­თად, რო­დე­საც სამ­სა­ხუ­რი­დან დაღ­ლი­ლი ბრუნ­დე­ბი სახ­ლში, თუ საყ­ვა­რე­ლი საქ­მე გაქვს, მას აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა და­უთ­მო დრო, იმის მი­უ­ხე­და­ვად, გაქვს თუ არა შე­სა­ბა­მი­სი პი­რო­ბე­ბი. საქ­მე ყო­ველ­თვის შენს გო­ნე­ბა­ში უნდა ტრი­ა­ლებ­დეს და იხარ­შე­ბო­დეს, თან გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა უნდა გქონ­დეს ოჯა­ხის მი­მართ. ყვე­ლა­ფე­რი უნდა იღო­ნო, რომ და­ეხ­მა­რო ოჯახს. სულ უნდა ცდი­ლობ­დე, მე­ტად გან­ვი­თარ­დე თუნ­დაც იმ მიზ­ნით, რომ დედა იყოს ბედ­ნი­ე­რი. თუ არ ეც­დე­ბი ამას, თუ დას­ჯერ­დე­ბი ერთ სა­მუ­შა­ოს, ერთ შე­დეგს, არა­ფე­რი გა­მო­გი­ვა. რა­ტომ ვმუ­შა­ობ ბევ­რს და რა­ტომ მინ­და ვიყო წარ­მა­ტე­ბუ­ლი? - იმი­ტომ, რომ დე­და­ჩე­მი იყოს ბედ­ნი­ე­რი.

ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ავ­ტო­მო­ბი­ლე­ბი და როცა კარგ მო­დელს და­ვი­ნა­ხავ, ვცდი­ლობ და­ვათ­ვა­ლი­ე­რო, გა­ვე­სა­უბ­რო მის მფლო­ბელს. ეს ემო­ცია მი­ბიძ­გებს შევ­ქმნა რა­ღაც ახა­ლი, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი დი­ზა­ი­ნი. შე­იძ­ლე­ბა ერთი ის­ტო­რია მოვ­ყვე?

- რა თქმა უნდა.

- 15 წლის ვი­ყა­ვი. მე და დედა „მარ­შრუტ­კით“ ვგზავ­რობ­დით, როცა ქუ­ჩა­ში გა­ჩე­რე­ბუ­ლი "ფერ­ა­რი" შევ­ნიშ­ნე - და­უ­ვი­წყა­რი წი­თე­ლი. ავ­ტო­მან­ქა­ნის დი­ზა­ინ­ზე მუ­შა­ო­ბა ახა­ლი და­წყე­ბუ­ლი მქონ­და. დე­და­ჩემს ვუ­თხა­რი, ჩა­ვი­დეთ „მარ­შრუტ­კი­დან“ და ვნა­ხოთ, ძა­ლი­ან მა­გა­რი მან­ქა­ნაა-მეთ­ქი. ეს ჩემ­თვის პირ­ვე­ლი "ფერ­ა­რი" იყო, რო­მელ­თა­ნაც რე­ა­ლუ­რად შე­მეძ­ლო მი­ახ­ლო­ე­ბა, დათ­ვა­ლი­ე­რე­ბა. დე­დამ უარი მი­თხრა - სა­შინ­ლად დამ­წყდა გული. მა­შინ ფერ­ა­რი დიდი იშ­ვი­ა­თო­ბა იყო ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში.

რამ­დე­ნი­მე დღის შემ­დეგ, მე და დედა სწო­რედ იმ ად­გილ­თან ახ­ლოს მოვ­ხვდით, სა­დაც წი­თე­ლი სა­ოც­რე­ბა იდგა. ვთხო­ვე, - წა­ვი­დეთ ვნა­ხოთ, იქ­ნებ ის ფერ­ა­რი ისევ იქ დგას-მეთ­ქი. დე­დას უხ­მოდ წა­მომ­ყვა. შო­რი­დან­ვე შევ­ნიშ­ნე - ისევ იქ იდგა. გული ისე ძლი­ე­რად მი­ცემ­და, მე­გო­ნა გას­კდე­ბო­და. ეს გა­ნუ­ზო­მე­ლი სი­ხა­რუ­ლი იყო. დიდ­ხანს ვი­ა­რე ფერ­ა­რის გარ­შე­მო, ვათ­ვა­ლი­ე­რე. იქვე ახ­ლოს, იტა­ლი­ურ კა­ფეს­თან, ერთი კაცი იჯდა, იტა­ლი­ე­ლი ბიზ­ნეს­მე­ნი აღ­მოჩ­ნდა და ფერ­ა­რიც მას ეკუთ­ვნო­და. თარ­ჯიმ­ნის მეშ­ვე­ო­ბით მკი­თხა, თუ რა­ტომ და­ვინ­ტე­რეს­დი მისი ავ­ტო­მო­ბი­ლით. ავუხ­სე­ნი, რომ ვხა­ტავ­დი და ძა­ლი­ან მომ­წონ­და ავ­ტო­მან­ქა­ნე­ბის დი­ზა­ი­ნის შექ­მნა.

კარი გა­მიხ­სნა და ჩავ­ჯე­ქი კი­დეც ფერ­ა­რი­ში. ჩემს სი­ხა­რულს სა­ზღვა­რი არ ჰქონ­და. ის შეგ­რძნე­ბე­ბი არა­სო­დეს და­მა­ვი­წყდე­ბა. იტა­ლი­ე­ლი ბიზ­ნეს­მე­ნი ჩემი ნა­მუ­შევ­რე­ბით და­ინ­ტე­რეს­და. მო­ბი­ლურ­ში რამ­დე­ნი­მე ნა­ხა­ტი მქონ­და და ვუჩ­ვე­ნე. მო­ე­წო­ნა და სურ­ვი­ლი გა­უჩ­ნდა, სხვე­ბიც და­ეთ­ვა­ლი­ე­რე­ბი­ნა. სას­წრა­ფოდ, სახ­ლამ­დე ტაქ­სით მი­ვე­დით, ნა­მუ­შევ­რე­ბი ავი­ღეთ და უკან დავ­ბრუნ­დით. ვუჩ­ვე­ნეთ და... სამ­სა­ხურ­ში ამიყ­ვა­ნა.

- 15 წლის ასაკ­ში?

- დიახ. იმ იტა­ლი­ე­ლი ბიზ­ნეს­მე­ნის კომ­პა­ნია თა­მა­შებს ამ­ზა­დებ­და, მე კი ამ თა­მა­შე­ბის­თვის სა­კუ­თა­რი დი­ზა­ი­ნით ავ­ტო­მან­ქა­ნებს ვქმნი­დი. მოკ­ლედ, ძა­ლი­ან მა­გა­რი იყო! ასე­თი რამ მხო­ლოდ ფილ­მებ­ში თუ ხდე­ბა. სამ­წუ­ხა­როდ, მხო­ლოდ რამ­დე­ნი­მე თვე ვი­მუ­შა­ვე, რად­გამ მა­ლე­ვე წა­ვიდ­ნენ სა­ქარ­თვე­ლო­დან. სწო­რედ ამ შემ­თხვე­ვამ და­მა­ნა­ხა: რე­ა­ლუ­რად თუ გიყ­ვარს შენი საქ­მე, გულ­წრფე­ლი თუ ხარ და სა­კუ­თარ თავს არ ატყუ­ებ, ბო­ლომ­დე თუ იხარ­ჯე­ბი, აუ­ცი­ლებ­ლად მო­გე­ცე­მა ის, რა­ზეც მთე­ლი გუ­ლით ოც­ნე­ბობ.

- რამ­დე­ნა­დაც ვხვდე­ბით, დედა ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია თქვენ­თვის.

- დე­და­ჩე­მი - ხა­თუ­ნა ბა­ბა­კიშ­ვი­ლი პრო­ფე­სი­ით ვე­ტე­რი­ნა­რია. პრო­ფე­სი­ით არა­სო­დეს უმუ­შა­ვია. ახ­ლაც ამ­ბობს, რომ არ­ქი­ტექ­ტო­რო­ბა უნ­დო­და, მაგ­რამ იძუ­ლე­ბუ­ლი გახ­და სხვა დარ­გი აერ­ჩია. სხვა მი­მარ­თუ­ლე­ბით წა­ვი­და, რად­გან მა­შინ ის სპე­ცი­ა­ლო­ბა უფრო შე­მო­სავ­ლი­ა­ნი იყო. ასე გა­და­წყვი­ტეს ოჯახ­ში. სამი წლის ვი­ყა­ვი, როცა ჩემი მშობ­ლე­ბი და­შორ­დნენ. დე­დამ მარ­ტო გაგვზარ­და, მთელ დროს ჩვენ, შვი­ლებს გვით­მობ­და.

რო­დე­საც საქ­მეს იწყებ, ჩემ შემ­თხვე­ვა­ში ხატ­ვას, გა­ურ­კვე­ვე­ლია, რა მო­მა­ვა­ლი გექ­ნე­ბა. პერ­სპექ­ტი­ვას ვერ გათ­ვლი წი­ნას­წარ. არც მე ვი­ცო­დი. იყო შემ­თხვე­ვე­ბი, გაბ­რაზ­დე­ბო­და ხოლ­მე ჩემ­ზე დედა, მე­ტყო­და, „რას ჯღაპ­ნიო“, მაგ­რამ მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ყო­ველ­თვის გვერ­დში მედ­გა, მამ­ხნე­ვებ­და. დი­ლით რომ მე­ტყო­და „რას ჯღაპ­ნიო“, სა­ღა­მოს ამ „ნა­ჯღაპ­ნებს“ მთელ უბანს აჩ­ვე­ნებ­და - ნა­ხეთ, ჩემი შვი­ლი რა კარ­გი დი­ზა­ი­ნე­რი­აო. სწო­რედ დე­და­ჩე­მის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, ნი­ჭი­ერ მხატ­ვრად რომ მიც­ნო­ბენ. ზოგ­ჯერ ვღი­ზი­ან­დე­ბი კი­დეც - ისეთ ადა­მი­ა­ნებ­საც აც­ნობს ჩემს ნა­მუ­შევ­რებს, სა­ერ­თოდ რომ არ მინ­და ანა­ხოს.

- ეა­მა­ყე­ბა...

- კი, ასეა. და არც არა­ფერს ვე­უბ­ნე­ბი - დე­დაა. უკვე 25 წლის ვარ და ყვე­ლაფ­რის კე­თე­ბა და­მო­უ­კი­დებ­ლად შე­მიძ­ლია. დე­დას­თვის კი ისევ ბავ­შვი ვარ! თან პრო­ცე­სებს ხომ არ ჩა­მორ­ჩე­ბა (იცი­ნის). ყვე­ლა საქ­მე­ში უნდა იყოს ჩარ­თუ­ლი, ყვე­ლა დე­ტა­ლი უნდა იცო­დეს.

- რა მო­მა­ვა­ლი აქვს დი­ზა­ი­ნერს?

- დი­ზა­ი­ნის მი­მარ­თუ­ლე­ბა­საც გა­აჩ­ნია და ადა­მი­ან­საც - თუ რამ­დე­ნად უყ­ვარს დი­ზა­ი­ნის ესა თუ ის მი­მარ­თუ­ლე­ბა. სურ­ვილ­საც გა­აჩ­ნია, მუ­შა­ო­ბის რე­ჟიმ­საც. მაგ­რამ ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რია გა­რე­მო, სით­ბო, სიყ­ვა­რუ­ლი, მონ­დო­მე­ბა, ძლი­ე­რი სურ­ვი­ლი და რაღა თქმა უნდა - ნიჭი. თუ არ გიყ­ვარს, ღი­რე­ბულს ვე­რა­ფერს შექ­მნი. თუ არ იგ­რძნობ, სულს ვერ შთა­ბე­რავ, ვერ გა­ა­ცო­ცხლებ. ძა­ლი­ან მა­გა­რი პრო­ფე­სი­აა, რად­გან ნე­ბის­მი­ერ პრო­დუქტს სჭირ­დე­ბა დი­ზა­ი­ნი. მა­სა­ლა არის - მიდი და იმუ­შა­ვე, გა­ა­ხა­ლი­სე, აა­წყვე, გა­მო­ი­გო­ნე, შექ­მე­ნი. თუ 20 წლის წინ აღ­წევ­დნენ წარ­მა­ტე­ბას, დღეს ხომ მე­ტად არის გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი სამ­ყა­რო, ხომ მე­ტია ტექ­ნო­ლო­გი­ე­ბი?! რა­ტომ ვერ უნდა აკე­თო შენი საქ­მე, რა­ტომ ვერ უნდა გა­მო­ი­ყე­ნო ყვე­ლა შე­საძ­ლებ­ლო­ბა?!

ცნო­ბილ დი­ზა­ი­ნერს, ზვი­ად ცი­კო­ლი­ას გა­სუ­ლი სა­უ­კუ­ნის 90-იან წლებ­ში ჰქონ­და ფრან­კფურ­ტში გა­მო­ფე­ნა. იმ დროს ხომ არც ელექტრო­ე­ნერ­გია იყო, პი­რო­ბე­ბიც - სა­ში­ნე­ლი. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, მან მო­ა­ხერ­ხა ფრან­კფურ­ტში გა­მო­ფე­ნა­ზე წა­ე­ღო თა­ვი­სი იდეა. 70 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში არც ერთ ქარ­თველ დი­ზა­ი­ნერს არ ჰქო­ნია ასე­თი წარ­მა­ტე­ბა. წარ­მა­ტე­ბა მონ­დო­მე­ბა­სა და საქ­მის სიყ­ვა­რულ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. დი­ზა­ი­ნის შექ­მნის პრო­ცე­სი პრობ­ლე­მის გა­დაჭ­რას ემ­სა­ხუ­რე­ბა და რაც დრო გა­დის, პრო­დუქ­ტი მე­ტად იხ­ვე­წე­ბა, ეს უსას­რუ­ლო პრო­ცე­სია, რად­გან მსოფ­ლი­ო­ში ახა­ლი მო­თხოვ­ნე­ბი და გა­მოწ­ვე­ვე­ბი ჩნდე­ბა. დი­ზა­ი­ნე­რე­ბი კი სამ­ყა­როს გან­ვი­თა­რე­ბა­ში ერთ-ერთ მნიშ­ვნე­ლო­ვან როლს თა­მა­შო­ბენ. დიახ, ეს მო­მავ­ლის პრო­ფე­სი­აა.