თვით­ნას­წავ­ლი მხატ­ვა­რია, ხატ­ვის პე­და­გო­გი არას­დროს ჰყო­ლია, ხატ­ვას თა­ვი­სით სწავ­ლობ­და, სულ ძი­ე­ბის პრო­ცეს­ში იყო და ახ­ლაც ასეა. ეც­ნო­ბა ლი­ტე­რა­ტუ­რას, კონ­სულ­ტა­ცი­ებს ცნო­ბილ მხატ­ვრებ­თან გა­დის... მისი ნა­მუ­შევ­რე­ბი დამ­თვა­ლი­ე­რე­ბელს მოს­წონს...

ბექა ხუ­ცუ­რა­უ­ლი 7 ნო­ემ­ბერს პირ­ველ პერ­სო­ნა­ლურ გა­მო­ფე­ნას თე­ლავ­ში გა­მარ­თავს, რის­თი­საც ახლა გულ­მოდ­გი­ნედ ემ­ზა­დე­ბა. გა­მო­ფე­ნა­ზე წარ­მოდ­გე­ნი­ლი იქ­ნე­ბა ორ­მოც­და­ა­თამ­დე ნა­მუ­შე­ვა­რი, რო­გორც ფერ­წე­რუ­ლი ტი­ლო­ე­ბი, ასე­ვე ფირ­ფი­ცარ­სა და მუ­ყა­ო­ზე ტემ­პე­რით შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი ნა­ხა­ტე­ბი.

ეს მისი პირ­ვე­ლი პერ­სო­ნა­ლუ­რი გა­მო­ფე­ნა... მა­ნამ­დე კი მხატ­ვარს AMBEBI.GE ახ­ლოს გა­გაც­ნობთ.

„იმის გამო, რომ ჩემი მშობ­ლე­ბი ტექ­ნი­კუ­რი გა­ნათ­ლე­ბით არი­ან, ტრა­დი­ცია არ და­ვარ­ღვიე და მეც ეს მი­მარ­თუ­ლე­ბა ავირ­ჩიე - ჩა­ვა­ბა­რე ტექ­ნი­კურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, ეკო­ნო­მი­კურ-ტექ­ნი­კურ ფა­კულ­ტეტ­ზე. ჩემს პრო­ფე­სი­ას ისე­თი გრძე­ლი და­სა­ხე­ლე­ბა აქვს, წარ­მო­საქ­მე­ლად ძნე­ლია და თან, არც მოკ­ლდე­ბა (ნავ­თო­ბი­სა და გა­ზის სა­ბა­დო­ე­ბის და­მუ­შა­ვე­ბის, ნავ­თობ­გაზ­სა­ცა­ვე­ბი­სა და ნავ­თობ­გაზ­სა­დე­ნე­ბის ექ­სპლო­ა­ტა­ცი­ის სპე­ცი­ა­ლის­ტი). ამ პრო­ფე­სი­ი­დან ყვე­ლა­ზე აქ­ტი­უ­რად რა­საც დღემ­დე ვი­ყე­ნებ, ხაზ­ვაა“, - გვე­უბ­ნე­ბა ბექა ხუ­ცუ­რა­ლუ­ლი, ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც დღეს ხატ­ვით სე­რი­ო­ზუ­ლა­დაა გა­ტა­ცე­ბუ­ლი.

ხატ­ვა და­ახ­ლო­ე­ბით ათი წლის წინ, 28-29 წლი­სამ და­ი­წყო. მი­ზე­ზად კი რამ­დე­ნი­მე რა­მეს ასა­ხე­ლებს - პირ­ვე­ლი - ბავ­შვო­ბი­დან უყ­ვარ­და ფერ­წე­რუ­ლი, ზეთ­ში შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი ნა­მუ­შევ­რე­ბის დათ­ვა­ლი­ე­რე­ბა, კლა­სი­კუ­რი სტი­ლი და ხში­რად სტუმ­რობ­და ქე­თე­ვან იაშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის გა­ლე­რე­ას, სა­დაც სა­ა­თო­ბით აკ­ვირ­დე­ბო­და თი­თო­ე­ულ ნა­მუ­შე­ვარს. "შემ­დე­გი მი­ზე­ზი ის არის, რომ ჩვე­ნი სახ­ლი თბი­ლის­ში, დიდი გა­ლე­რე­ა­სა­ვი­თაა, ცი­სა­ნა და ნუნუ მა­რინ­დაშ­ვი­ლე­ბის ნა­მუ­შევ­რე­ბი­თაა სავ­სე (ახლა უკვე ჩე­მე­ბიც მი­ე­მა­ტა). კი­დევ არის რამ­დე­ნი­მე მი­ზე­ზი, რის გა­მოც გა­დავ­წყვი­ტე, ხატ­ვა მეც მე­ცა­და, მაგ­რამ პირ­ვე­ლი ნა­მუ­შე­ვა­რი კრა­ხით დას­რულ­და და ასე დიდ­ხანს გრძელ­დე­ბო­და... მხო­ლოდ მა­შინ გა­მო­მი­ვი­და, როცა ფე­რებ­თან „მე­გობ­რო­ბა“ და მათი გაც­ნო­ბა და­ვი­წყე. ყვე­ლა ფერს მისი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი თვი­სე­ბა და ხა­სი­ა­თი აქვს, კარ­გად უნდა იც­ნობ­დე... ერ­თმა­ნეთ­თან ვერ „მე­გობ­რო­ბენ“, ორი ძლი­ე­რი ფე­რის და­სა­კავ­ში­რებ­ლად, ხში­რად მე­სა­მის დახ­მა­რე­ბაა სა­ჭი­რო, ანუ „დიპ­ლო­მა­ტი“, წი­ნა­აღ­მდეგ შემ­თხვე­ვა­ში, მი­ი­ღებ დიდ „ომს,“ სა­დაც ძლი­ე­რი იმარ­ჯვებს, არა­და, ტი­ლო­ზე ჰარ­მო­ნია მიყ­ვარს... მთე­ლი ფი­ლო­სო­ფი­აა ხატ­ვის პრო­ცე­სი, და­უს­რუ­ლე­ბე­ლი ამო­ცა­ნე­ბი­თა და მათი ამოხ­სნით", - გვიხ­სნის ბექა ხუ­ცუ­რა­უ­ლი.

ასე რომ, ბავ­შვო­ბა­ში არას­დროს და­უ­ხა­ტავს, თუ არ ჩავ­თვლით, ბავ­შვურ, პრი­მი­ტი­ულ ნა­ხა­ტებს, რა­საც ყვე­ლა პა­ტა­რა ახერ­ხებს.

„მაგ­რამ რაც ხატ­ვა და­ვი­წყე, მას შემ­დეგ, ფაქ­ტობ­რი­ვად, არ გავ­ჩე­რე­ბულ­ვარ, ვე­ღარც წარ­მო­მიდ­გე­ნია, რო­გორ უნდა ჩა­ი­ა­როს დღემ, თუნ­დაც ერთი შტრი­ხი არ დავ­დო ტი­ლო­ზე...

სა­წყის ეტაპ­ზე აქ­ტი­უ­რო­ბის­გან თავს ვი­კა­ვებ­დი, ახლა კი ნა­ხა­ტის დას­რუ­ლე­ბის­თა­ნა­ვე მინ­და, ის ყვე­ლას გა­ვუ­ზი­ა­რო და სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ვა­თავ­სებ, რომ შე­მა­ფა­სონ. ეს ჩემ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი და ენერ­გი­ის წყა­როა. გან­სა­კუთ­რე­ბით დი­დია სი­ხა­რუ­ლი, რო­დე­საც ზუს­ტად იმ გრძნო­ბით კი­თხუ­ლო­ბენ ნა­ხატს, რა ჩა­ნა­ფიქ­რი­თაც შევ­ქმე­ნი. შე­იძ­ლე­ბა უბ­რა­ლო ყვა­ვი­ლი იყოს, მაგ­რამ ბევ­რი რამ იკი­თხე­ბო­დეს, ამას არ ვამ­ხელ, მნახ­ვე­ლი ხვდე­ბა, რაც ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს“.

ბე­ქას ნა­მუშ­ვრე­ბის თემა მხო­ლოდ პო­ზი­ტი­ვია... შე­იძ­ლე­ბა ფე­რე­ბი სევ­დი­ა­ნიც იყოს, მწუ­ხა­რეც, მაგ­რამ სი­უ­ჟე­ტი მა­ინც პო­ზი­ტი­ვით სრულ­დე­ბა, სა­დღაც ეს აუ­ცი­ლებ­ლად გა­მოჩ­ნდე­ბა... „მაქვს ასე­თი პე­ი­ზა­ჟი - მოღ­რუბ­ლუ­ლი, ნაწ­ვი­მა­რი, ატა­ლა­ხე­ბუ­ლი ქუ­ჩე­ბით, მაგ­რამ ბო­ლო­ში გახ­სნი­ლი ცა მო­ჩანს, ნა­ხატს „გა­მო­ი­და­რებს“ და­ვარ­ქვი. ქვე­ყა­ნა­ში არ­სე­ბუ­ლი მძი­მე სი­ტუ­ა­ცი­ი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ისე­დაც დათ­რგუ­ნუ­ლია ადა­მი­ა­ნე­ბის დიდი ნა­წი­ლი და მინ­და, ჩემ­მა ნა­მუ­შევ­რებ­მა მხო­ლოდ სი­ხა­რუ­ლი გა­მო­იწ­ვი­ოს. ამი­ტომ, ჭარ­ბობს ფე­რა­დი ყვა­ვი­ლე­ბი, მშვი­დი პე­ი­ზა­ჟე­ბი, მცე­ნა­რე­ე­ბი მზით გამთბა­რი ფოთ­ლე­ბით და ა.შ. ხში­რად მე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ ნა­ხა­ტე­ბი­დან იკი­თხე­ბა პო­ზი­ტი­ვი და ბედ­ნი­ე­რე­ბა. თუ ეს ნამ­დვი­ლად შევ­ძე­ლი, მა­შინ ჩავ­თვლი, რომ ტყუ­ი­ლად არ ვხა­ტავ და ღა­მე­ე­ბის თე­ნე­ბა ამის­თვის ღირს,“ - დას­ძენს რეს­პონ­დენ­ტი.

ხა­ტავს ზე­თის სა­ღე­ბა­ვე­ბით, ტი­ლო­ზე. მუ­შა­ობს სა­უ­კე­თე­სო მა­სა­ლით. იყე­ნებს ასე­ვე კვერ­ცხის გულ­ზე დამ­ზა­დე­ბუ­ლი სა­ღე­ბა­ვებს (ტემ­პე­რა) ფირ­ფი­ცარ­ზე. პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­მო­კი­თხვით და სპე­ცი­ა­ლუ­რი ლი­ტე­რა­ტუ­რით შე­ის­წავ­ლა ლევ­კა­სის ტექ­ნი­კა, რაც საკ­მა­ოდ სა­ინ­ტე­რე­სო სა­მუ­შაო პრო­ცე­სია. გა­ეც­ნო ძვე­ლი ქვის ხა­ნის კედ­ლის მხატ­ვრო­ბას.

- ბექა, რამ­დენ ხან­ში ქმნი ნა­მუ­შე­ვარს?

- ნა­ხა­ტი თხუთ­მეტ წუთ­შიც შე­მიქ­მნია და მას­ზე წე­ლი­წად­ზე მე­ტიც მი­მუ­შა­ვია... თუ ვჩ­ქა­რობ, მხო­ლოდ იმი­ტომ, რომ მუხ­ტი, რაც იმ წუ­თას არ მას­ვე­ნებს, აუ­ცი­ლებ­ლად მინ­და, ტი­ლო­ზე გად­მო­ვი­ტა­ნო, ასეთ დროს თით­ქოს თა­ვი­სით იხა­ტე­ბა, სა­ო­ცა­რი შეგ­რძნე­ბაა, ძნე­ლია გად­მოვ­ცე. ეს გან­წყო­ბა კი შე­იძ­ლე­ბა, ერ­თმა უბ­რა­ლო ხემ შე­მიქ­მნას, რო­მე­ლიც სა­ღა­მოს მზი­თაა ან­თე­ბუ­ლი და ჭა­ღი­ვით ანა­თებს, რაც შე­საძ­ლოა, სულ ერთი წუთი გაგ­რძელ­დეს, მზე რომ ოდ­ნავ ღრუ­ბელს მო­ე­ფა­რე­ბა, იც­ვლე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი, ამი­ტომ უნდა მო­ას­წრო ნახ­ვაც და გად­მო­ცე­მაც.

ნე­ბის­მი­ე­რი ფერი უყ­ვარს, ერთი „ჯა­დოს­ნუ­რი“ უჯრა აქვს, სა­დაც ორ­მოც­და­ათ­ზე მეტი ფერი უწყვია. რომ გა­მო­ა­ღებს, თვა­ლე­ბი და გო­ნე­ბა უნათ­დე­ბა, შემ­დეგ კი გა­აჩ­ნია, რა გან­წყო­ბა­ზეა და რას ხა­ტავს. არ უყ­ვარს მკვეთ­რი, არა­ბუ­ნებ­რი­ვი ფე­რე­ბი, მათ და­ნახ­ვა­ზე შე­იძ­ლე­ბა, სა­ერ­თოდ ხატ­ვის სურ­ვი­ლი გა­უქ­რეს...

- ხატ­ვის პა­რა­ლე­ლუ­რად ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მუ­შა­ობ. ორი საქ­მის ერ­თად კე­თე­ბა არ გი­ჭირს?

- კი, ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში ვმუ­შა­ობ, ახლა უკვე „მთა­ვარ არხზე“, ვარ პრო­დაქ­შე­ნის მთა­ვა­რი პრო­დუ­სე­რი. ვფიქ­რობ, სამ­სა­ხუ­რი ბევრ რა­მე­ში მეხ­მა­რე­ბა, ნი­ჭი­ერ, შე­მოქ­მედ ხალ­ხთან ყო­ველ­დღი­უ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა დიდი ფუ­ფუ­ნე­ბაა, მით უმე­ტეს, თუ ხე­ლოვ­ნე­ბით ხარ გა­ტა­ცე­ბუ­ლი, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ჩემი სამ­სა­ხუ­რი.

უმე­ტე­სად ღა­მით ვხა­ტავ და სა­სი­ა­მოვ­ნოდ ვიღ­ლე­ბი. თუ ხმა­მა­ღა­ლი ნათ­ქვა­მი არ გა­მო­მი­ვა, მი­ვაღ­წიე იმას, რომ უკვე კარ­გად ვგრძნობ ფერს. ამას ვერ ის­წავ­ლი, რად­გან ვფიქ­რობ, რომ ეს უნა­რი ღმერ­თის­გან მერ­გო და ბავ­შვო­ბი­დან მომ­ყვე­ბა, უბ­რა­ლოდ, ახლა ვის­წავ­ლე მისი სწო­რედ გა­მო­ყე­ნე­ბა. ყვე­ლა­ფე­რი მა­ინც გუ­ლი­დან მო­დის, გო­ნე­ბა მხო­ლოდ გახ­სე­ნე­ბა­ში მეხ­მა­რე­ბა... ამი­ტომ ღამე, ნა­თუ­რის შუქ­ზეც აღარ მი­ჭირს ვხა­ტო, ამ დროს ყვე­ლა­ზე კომ­ფორ­ტუ­ლად ვარ, რად­გან ჩარ­თუ­ლი მაქვს ჩუმი მუ­სი­კა და ირ­გვლივ სი­წყნა­რეა.

დღი­სით, როცა ხატ­ვა ძა­ლი­ან მო­მინ­დე­ბა, სამ­სა­ხურ­ში ვარ და ვცდი­ლობ, დღის ბო­ლომ­დე უფრო გა­ვიძ­ლი­ე­რო სურ­ვი­ლი - თოვ­ლის გუნ­და­სა­ვი­თაა, თუ აა­გო­რებ ზვა­ვად გა­და­იქ­ცე­ვა, თუ არა­და, ხელ­ში შე­მო­გად­ნე­ბა... ორი­ვე შემ­თხვე­ვა გა­მო­მიც­დია.

- 7 ნო­ემ­ბერს პირ­ვე­ლი პერ­სო­ნა­ლუ­რი გა­მო­ფე­ნის­თვის ემ­ზა­დე­ბი... მოგ­ვი­ყე­ვი ამა­ზე...

- გა­მო­ფე­ნა თე­ლავ­ში, 7 ნო­ემ­ბერს გა­იხ­სნე­ბა და 17 ნო­ემ­ბრამ­დე შე­ეძ­ლე­ბა დამ­თვა­ლი­ე­რე­ბელს ნა­მუ­შევ­რე­ბის ნახ­ვა. ამ ეტაპ­ზე რა­ი­მე კონ­კრე­ტუ­ლი თემა არ შე­მირ­ჩე­ვია, რად­გან პირ­ვე­ლი პერ­სო­ნა­ლუ­რი გა­მო­ფე­ნაა და გა­დავ­წყვი­ტე, შე­რე­უ­ლი ნა­მუ­შევ­რე­ბი ყო­ფი­ლი­ყო, რომ მო­სა­წყე­ნი არ იყოს, თუმ­ცა ჭარ­ბობს შე­მოდ­გო­მის თე­მა­ტი­კა...

ხოლო თუ რა­ტომ თე­ლავ­ში, გე­ტყვით, რომ მთელს დე­და­მი­წა­ზე, თე­ლავ­ზე ძა­ლი­ან არც ერთი ქა­ლა­ქი მიყ­ვარს... იქ და­ვი­ბა­დე, გა­ვი­ზარ­დე და შვი­დი წელი კულ­ტუ­რის სამ­სა­ხურ­ში ვი­მუ­შა­ვე. გა­მო­ფე­ნის თე­ლავ­ში მო­წყო­ბის მი­ზე­ზი მშობ­ლი­უ­რი ქა­ლა­ქის დიდი სიყ­ვა­რუ­ლია, სწო­რედ იქ მინ­დო­და, პირ­ვე­ლი გა­მო­ფე­ნაც მო­მე­წყო. ძა­ლი­ან მი­ხა­რია, რომ ეს 7 ნო­ემ­ბერს ხდე­ბა, რად­გან ჩვე­ნი დიდი მე­ფის და­ბა­დე­ბის დღეა და თე­ლავ­ში ერეკ­ლე­ო­ბა აღი­ნიშ­ნე­ბა. მუ­ზე­უ­მის თა­ნამ­შრომ­ლე­ბის თხოვ­ნით, ჯერ კი­დევ წლის და­სა­წყის­ში გა­დავ­წყვი­ტეთ, გა­მო­ფე­ნა ამ თა­რიღს დამ­თხვე­ო­და, რის­თვი­საც გან­სა­კუთ­რე­ბულ მად­ლო­ბას ვუხ­დი მუ­ზე­უ­მის დი­რექ­ტორს, ბა­ტონ გუ­რამ ურ­ჩუ­ხიშ­ვილს და იდე­ის ავ­ტორს, ქალ­ბა­ტონ მაია აფ­ცი­ა­ურს. ასე­ვე მად­ლო­ბე­ლი ვარ ყვე­ლა თა­ნამ­შრომ­ლის, რო­მე­ლიც ჩარ­თუ­ლია ჩემი გა­მო­ფე­ნის წარ­მა­ტე­ბით გან­ხორ­ცი­ლე­ბა­ში.

სა­ბო­ლო­ოდ კი ვი­ტყვი იმას, რომ რო­გორც წყა­ლი, ჰა­ე­რი ასე­თი­ვე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ჩემ­თვის ხატ­ვა. ხატ­ვის პრო­ცე­სი სა­უ­კე­თე­სო სა­შუ­ა­ლე­ბაა, მო­წყდე ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბას, შე­იქ­მნა შენი სამ­ყა­რო და წე­ლი­წა­დის ნე­ბის­მი­ერ დროს ააყ­ვა­ვო ყვა­ვი­ლე­ბი, და­ამ­წი­ფო ხილი, აა­ღელ­ვო ზღვა, გა­და­პენ­ტო მთე­ბი, აახ­მა­უ­რო მდი­ნა­რე­ე­ბი... ფე­რებ­ში კი შე­უ­ზღუ­და­ვი ხარ - წარ­მო­იდ­გი­ნეთ რო­გო­რი სა­ინ­ტე­რე­სოა? არ მაქვს ჩარ­ჩო­ე­ბი და ეს დიდი თა­ვი­სუფ­ლე­ბის შეგ­რძნე­ბაა ჩემს სამ­ყა­რო­ში... ვცდი­ლობ, ეს ყვე­ლა კონ­ტურ­ში ჩან­დეს, რაც თა­ვი­სუფ­ლე­ბაა!

- სა­მო­მავ­ლოდ რა გეგ­მე­ბი გაქვს?

- სურ­ვი­ლი მაქვს, მეტ­მა ადა­მი­ან­მა გა­იც­ნოს ჩემი ნა­ხა­ტე­ბი. ვა­პი­რებ გა­ზა­ფხულ­ზე თბი­ლის­შიც მო­ვა­წყო პერ­სო­ნა­ლუ­რი გა­მო­ფე­ნა, არის შე­მო­თა­ვა­ზე­ბე­ბი სხვა დიდი ქა­ლა­ქე­ბი­დან, თუმ­ცა ვნა­ხოთ... შემ­დე­გი გეგ­მა კი ის იქ­ნე­ბა, რომ გავ­ცდე ქვეყ­ნის ფარ­გლებ­საც...

ბე­ქას ოც­ნე­ბაა, ჰქონ­დეს სა­კუ­თა­რი სა­ხე­ლოს­ნო, მა­ღა­ლი ფან­ჯრე­ბით და სი­ნათ­ლით სავ­სე, რო­მელ­საც კარ­გი მუ­სი­კა­ლუ­რი აპა­რა­ტუ­რა ექ­ნე­ბა. ეს ყვე­ლაფ­რი კი იმის­თვის, რომ შექ­მნას ხა­რის­ხი­ა­ნი მა­სა­ლა.