"ბოლოს, ალბათ, თავს მოვიკლავ..."
საღამოს გვიან გამოვედი სამსახურიდან. ძალიან ცივა. მეგობარს უნდა შევხვდე სპორტის სასახლესთან. სწრაფი ნაბიჯით მივუყვები ქუჩას. სიცივე მაინც ძვალსა და რბილში მატანს. ფეხს ვუჩქარებ და ტელეფონში ამინდის პროგნოზს ჩავყურებ... მინუს 8 გრადუსი. გაყინულ ხელსაც და ტელეფონსაც სასწრაფოდ ჯიბეში ვაცურებ... ტროტუარზე კანტიკუნტად მიმოდის ხალხი. ტექნიკური უნივერსიტეტის მეშვიდე კორპუსის კედელთან 30 წლამდე მამაკაცი შევნიშნე. იდგა და არ იძვროდა. მივუახლოვდი... კედელში გამოხირულ გაზის გამათბობლის მილთან ხელებს ითბობდა...
- უკაცრავად, დახმარება ხომ არ გჭირდებათ? ,- ვეკითხები, მაგრამ ჩემს შეკითხვას არაფრად აგდებს და უემოციო სახით გამათბობლის მილს გაყინულ ხელებს აჭდობს. ტელეფონის ზარმა გამომაფხიზლა. მეგობარი სპორტის სასახლესთან მელოდება... დავიძარი, მაგრამ თვალი უკან მრჩება. ისევ გაუნძრევლად დგას, ვინ იცის, იქნებ გათოშილს განძრევაც არ შეუძლია... თავს დამნაშავედ ვგრძნობ, რომ ვერაფრით ვეხმარები. მეგობართან კარგა ხანს შევრჩით. ხანდახან ფანჯრიდან ქუჩაში მოსიარულეებს გავყურებ და ის გაყინული კაცი მახსენდება. ღამის ორ საათზე გამოვედით. ტელეფონის თერმომეტრი -10 გრადუსს აჩვენებს. მეტრო "ვაგზლის მოედანთან", მუყაოზე, თეთრ ზეწარში გახვეული ქალი ზის. გულმა არ მომითმინა და მივუახლოვდი...
- გინდათ, პატრულს გამოვიძახებ და თავშესაფარში გადაგიყვანთ!
- არა, რას ამბობთ, ვიყავი თავშესაფარში, მაგრამ ძნელია ათ ქალთან ერთად ერთ კარავში ცხოვრება. ზოგი ნაციხარია, ზოგი უწესოა, ზოგიც - ლოთი... იქ გაჩერება შეუძლებელია. ძალიან ცივა, ვერ ვუძლებ... იქნებ სოფელში წავიდე. სახლი მაქვს ამბროლაურის რაიონში.
ქართველი ჟურნალისტის და ამერიკელი დიპლომატის ქორწილი ვაშინგტონში - "ძალიან ბედნიერები ვართ, რომ ვიპოვეთ ერთმანეთი"
უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეობის ყოფილი კანდიდატი თამთა თოდაძეზე - "რა ბრიჯიტ ბარდო ესა მყავს, რა აბია ასეთი ნეტავ"
