უწ­მინ­დე­სი­სა და უნე­ტა­რე­სის, სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს- პატ­რი­არ­ქის, მცხე­თა-თბი­ლი­სის მთა­ვა­რე­პის­კო­პო­სის, ბიჭ­ვინ­თი­სა და ცხუმ-აფხა­ზე­თის მიტ­რო­პო­ლიტ ილია II-ის სა­შო­ბაო ეპის­ტო­ლე

"დღეს ყო­ვე­ლი და­ბა­დე­ბუ­ლი იშ­ვებს და იხა­რებს, რა­მე­თუ ქრის­ტე იშვა ქალ­წუ­ლი­სა­გან" (სა­დღე­სას­წა­უ­ლო)

ყოვ­ლადსამ­ღვდე­ლო­ნო მღვდელმთა­ვარ­ნო, ღირ­სნო მა­მა­ნო და დე­და­ნო, ძმა­ნო და დანო, მკვიდ­რნო სა­ქარ­თვე­ლო­ი­სა და ჩვე­ნი ქვეყ­ნის სა­ზღვრებს გა­რეთ მცხოვ­რებ­ნო თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე­ნო!

დღეს ხა­რობს ყო­ვე­ლი სულ­დგმუ­ლი, ცა და ქვე­ყა­ნა, ხა­რობს ჩვე­ნი სუ­ლე­ბი და სამ­ყა­როც ივ­სე­ბა ან­გე­ლოზ­თა სა­გა­ლობ­ლით: "დი­დე­ბა მა­ღალ­თა შინა ღმერ­თსა, ქვე­ყა­ნა­სა ზედა მშვი­დო­ბა და კაც­თა შო­რის სათ­ნო­ე­ბა".

- რა არის მი­ზე­ზი ამ სა­ო­ცა­რი სუ­ლი­ე­რი ზე­ი­მი­სა?

- ის, რომ მოგ­ვე­ცა შე­საძ­ლებ­ლო­ბა სა­მო­თხი­სე­უ­ლი ნე­ტა­რე­ბის მო­პო­ვე­ბი­სა, და­კარ­გუ­ლი სიწ­მინ­დის აღ­დგე­ნი­სა და სუ­ლი­ე­რი გა­ნახ­ლე­ბი­სა. დღეს ძე ღვთი­სა გან­ხორ­ცი­ელ­და, რათა ადა­მი­ა­ნი ღმერ­თამ­დე აღა­მაღ­ლოს!

"სა­ი­დუმ­ლო უცხო და დი­დე­ბუ­ლი ვი­ხი­ლოთ, ქუ­ა­ბი ცათა ემ­სგავ­სა, ქალ­წუ­ლი - ქე­რუ­ბიმ­თა, ხოლო ბაგა სახე იქ­მნა სამ­ყა­რო­ი­სა, რა­მე­თუ და­ი­ტია დღეს ქრის­ტე ღმერ­თი, და­უ­ტევ­ნე­ლი, რო­მელ­სა ვა­დი­დებთ" (სა­დღე­სას­წა­უ­ლო).

მაშ, მი­ვე­გე­ბოთ ახ­ლად­შო­ბილ ყრმას და გავ­ხსნათ კარ­ნი გუ­ლი­სა­ნი, რათა ჩვენ­შიც იშ­ვას ქრის­ტე.

- ვართ კი ღირ­სნი, რომ იესო მო­ვი­დეს და და­ემ­კვიდ­როს ჩვენს გუ­ლებ­ში?

- რა თქმა უნდა, არა და არც არას­დროს ვიქ­ნე­ბით მზად ამ დიდი სა­ი­დუმ­ლო­სათ­ვის, მაგ­რამ მო­წყა­ლე­ბა და სიყ­ვა­რუ­ლი ღვთი­სა იმ­დე­ნად მი­უწ­ვდო­მე­ლია და უნა­პი­რო, რომ ეს სას­წა­უ­ლი სრულ­დე­ბა. ოღონდ ამას თა­ვი­სი აუ­ცი­ლე­ბე­ლი პი­რო­ბაც ახ­ლავს.

- კერ­ძოდ?

- ადა­მი­ა­ნი თა­ნა­ზი­ა­რი უნდა გახ­დეს ღვთა­ებ­რი­ვი სიყ­ვა­რუ­ლი­სა.

- რო­გორ შევ­ძლოთ ეს?

- წმ. პავ­ლე მო­ცი­ქუ­ლი მი­უ­თი­თებს, რომ ღმერ­თთან კავ­ში­რი­სათ­ვის ადა­მი­ანს უნდა ჰქონ­დეს ჭეშ­მა­რი­ტი რწმე­ნა, სა­სო­ე­ბა და სიყ­ვა­რუ­ლი. ამათ შო­რის კი უპი­რა­ტე­სად სა­ხელ­დებს სიყ­ვა­რულს (I კორ. 13.13), რად­გან რწმე­ნა და სა­სო­ე­ბა, მხო­ლოდ ამ­ქვეყ­ნად არ­სე­ბობს და ჩვე­ნი მი­წი­ე­რი ყო­ფის­თვი­საა აუ­ცი­ლე­ბე­ლი, ხოლო სიყ­ვა­რუ­ლი ჰგი­ეს უკუ­ნი­სამ­დე.

- რო­გო­რია ღვთა­ებ­რი­ვი სიყ­ვა­რუ­ლი?

- ახალ­მა აღ­თქმამ გა­ნა­ცხა­და სა­ო­ცა­რი რამ, _ "ღმერ­თი სიყ­ვა­რუ­ლია"(ინ.4,8).

ამის სრუ­ლი სი­სავ­სით უწყე­ბა ვერ შეძ­ლო ვერ­ცერ­თმა რე­ლი­გი­ამ. ქრის­ტემ­დეც და შემ­დგო­მაც ადა­მის მოდ­გმას არ უხი­ლავს ღმერ­თი, რო­მე­ლიც მის­თვის მსხვერ­პლად გა­ი­ღებ­და თა­ვის თავს და ცხო­ნე­ბის ერ­თა­დერთ გზას გა­უკ­ვა­ლავ­და.

"შე­იყ­ვა­რეთ ერ­თმა­ნე­თი, რო­გორც მე შე­გიყ­ვა­რეთ თქვენ" (ინ. 13,34); "არა­ვის აქვს იმა­ზე დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი, ვინც სულს დას­დებს თა­ვი­სი მოყ­ვა­სი­სათ­ვის (ინ. 15,13.), _ ბრძა­ნებს იესო.

ქრის­ტი­ა­ნო­ბამ აბ­სო­ლი­ტუ­რად სხვა გა­გე­ბა შეს­ძი­ნა მოყ­ვა­სის ცნე­ბას. მარ­თლმორ­წმუ­ნე­თათ­ვის მოყ­ვა­სია ყვე­ლა, _ მისი ერის თუ სხვა ეროვ­ნე­ბის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი, ნაც­ნო­ბი თუ უც­ნო­ბი, დამ­ნა­შა­ვე თუ უდა­ნა­შა­უ­ლო, მდი­და­რი თუ ღა­რი­ბი, კე­თი­ლის­მყო­ფე­ლი თუ მტე­რი!

"მე გე­უბ­ნე­ბით თქვენ, გიყ­ვარ­დეთ თქვე­ნი მტერ­ნი, და­ლო­ცეთ მა­წყე­ვარ­ნი, კე­თი­ლი უყა­ვით თქვენს მო­ძუ­ლეთ და ილო­ცეთ თქვენს მდევ­ნელ­თა და შე­უ­რა­ცხმყო­ფელ­თათ­ვის, რათა იყოთ თქვენ შვილ­ნი მა­მი­სა თქვე­ნი­სა ზე­ცი­ე­რი­სა" (მთ. 5.44-45).

ეს არის მა­ნა­მა­დე არსმე­ნი­ლი და არ­გა­გო­ნი­ლი სი­ტყვე­ბი, მან­მა­დე არ­სად და არას­დროს გა­ცხა­დე­ბუ­ლი სი­მაღ­ლე ღვთა­ებ­რი­ვი სიყ­ვა­რუ­ლი­სა.

ასე­თი სიყ­ვა­რუ­ლით აღ­სავ­სე იყო ჩვე­ნი ხალ­ხი სა­უ­კუ­ნე­თა მან­ძილ­ზე. ამი­ტო­მაც, თავ­გან­წირ­ვით იცავ­და იგი მოყ­ვასს, სამ­შობ­ლო­სა და ჭეშ­მა­რიტ რწმე­ნას და, ამა­ვე დროს, სის­ხლით მორ­წყულ თა­ვის მიწა-წყალ­ზე სით­ბოს არ აკ­ლებ­და უცხო­ტო­მელთ. ჩვენს დე­ვი­ზად იქცა რუს­თვე­ლის უკ­ვდა­ვი სი­ტყვე­ბი:

"მე იგი ვარ...ვის სიკ­ვდი­ლი მოყვრი­სათ­ვის თა­მა­შად და მი­ჩანს მღე­რად..." "სიყ­ვა­რუ­ლი აღგ­ვა­მაღ­ლებს."

ასეთ­მა და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბამ, ცხოვ­რე­ბის ასეთ­მა წეს­მა გა­დაგ­ვა­ტა­ნი­ნა ათას­გვა­რი ქარ­ტე­ხი­ლი და დღემ­დე მოგ­ვიყ­ვა­ნა. ჩვენ კი რო­გორ ვცხოვ­რობთ?

აშ­კა­რად ჩანს, რომ მსოფ­ლიო კარ­გავს ჭეშ­მა­რი­ტი სიყ­ვა­რუ­ლის გან­ცდას და მის ად­გილს ვირ­ტუ­ა­ლუ­რი გრძნო­ბე­ბი და გა­ყალ­ბე­ბუ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი იკა­ვებს. ასეა აქაც.

სხვა­დას­ხვა გა­ტა­ცე­ბას, რო­მე­ლიც ადა­მი­ანს ხან­მოკ­ლე დრო­ით ეწ­ვე­ვა ხოლ­მე, დღეს სიყ­ვა­რულს უწო­დე­ბენ. იგი, პირ­ველ რიგ­ში, ნამ­დვი­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი­სა­გან იმით გან­სხვავ­დე­ბა, რომ თავ­გან­წირ­ვის უნა­რის­გან თით­ქმის სრუ­ლად დაც­ლი­ლია, სა­კუ­თარ ინ­ტე­რე­სებ­ზეა ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი და არ­სე­ბობს მა­ნამ, ვიდ­რე ამა თუ იმ პი­როვ­ნე­ბის ეგო­ის­ტურ ზრახ­ვებს რა­ი­მე საფრ­თხე არ და­ე­მუქ­რე­ბა.

ბუ­ნებ­რი­ვია, ასეთ გრძნო­ბებ­ზე დამ­ყა­რე­ბუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა მყი­ფეა, ხან­მოკ­ლე და მას არა­ფე­რი აქვს სა­ერ­თო თავ­და­დე­ბულ, ნამ­დვილ სიყ­ვა­რულ­თან.

მოჩ­ვე­ნე­ბი­თი სიყ­ვა­რუ­ლი არის დღე­ვან­დე­ლი ოჯა­ხე­ბის რღვე­ვის მთა­ვა­რი მი­ზე­ზიც. ცოლ-ქმარს აღარ შე­უძ­ლი­ათ ერ­თმა­ნეთს სა­თა­ნა­დო პა­ტი­ვი მი­ა­გონ, დად­გნენ პი­რად ინ­ტე­რე­სებ­ზე მაღ­ლა და უღე­ლი ერ­თად გას­წი­ონ. რაკი მათ სიღ­რმი­სე­უ­ლი გრძნო­ბე­ბი არ აკავ­ში­რებთ, მცი­რე­დი უსი­ა­მოვ­ნე­ბე­ბის გა­მოც ად­ვი­ლად ამ­ბო­ბენ უარს პა­სუ­ხიმ­გებ­ლო­ბა­ზე და "ახა­ლი სიყ­ვა­რუ­ლის" ძებ­ნას იწყე­ბენ.

ზო­გი­ერ­თი ოჯა­ხი შე­იძ­ლე­ბა არც და­ინ­გრეს, მაგ­რამ უსიყ­ვა­რუ­ლო­ბამ მუდ­მი­ვი ჩხუ­ბი და უთან­ხმო­ე­ბა წარ­მოშ­ვას; ასეთ გა­რე­მო­ში კი ბავ­შვე­ბი ით­რგუ­ნე­ბი­ან და მძი­მე ხა­სი­ა­თი უყა­ლიბ­დე­ბათ.

აც­ნო­ბი­ე­რებს კი ამას დედ-მამა? აც­ნო­ბი­ე­რე­ბენ, რომ მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი უზ­რუნ­ველ­ყო­ფა რომც ჰქონ­დეთ მათ შვი­ლებს, ბავ­შვებ­მა თუ ყვე­ლა­ზე დიდ და მნიშ­ვნე­ლო­ვან სას­წავ­ლე­ბელ­ში, ოჯახ­ში, ვერ და­ი­ნა­ხეს ერ­თგუ­ლე­ბა, პა­ტი­ვის­ცე­მა, პა­ტი­ე­ბის, სხვის­თვის მსა­ხუ­რე­ბი­სა და გუ­ლი­თა­დო­ბის მა­გა­ლი­თი, თა­ვა­დაც ამ გრძნო­ბე­ბი­სა­გან დაც­ლილ­ნი და ნაკ­ლუ­ლე­ვან­ნი იქ­ნე­ბი­ან, რაც შემ­დეგ მათ პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე უარ­ყო­ფი­თად იმოქ­მე­დებს.

მშობ­ლე­ბი ამ ცოდ­ვას რო­გორ გა­მო­ის­ყი­დი­ან?

ქორ­წი­ნე­ბა ეკ­ლე­სი­ის ერთ-ერთი სა­ი­დუმ­ლოა. ეს არის ქა­ლი­სა და მა­მა­კა­ცის თა­ნა­ცხოვ­რე­ბა სუ­ლი­ე­რი და ხორ­ცი­ე­ლი ერ­თო­ბი­სათ­ვის, რათა ერ­თმა­ნეთს შე­ე­წი­ონ იმ მდგო­მა­რე­ო­ბის მი­საღ­წე­ვად, რა­საც გუ­ლის­ხმობს განღმრთო­ბა.

ეს პრო­ცე­სი ჰგავს ოქ­როს გა­მოდ­ნო­ბას, რაც ოჯა­ხურ ყო­ფა­ში ვლინ­დე­ბა ღვთის სა­დი­დებ­ლად ურ­თი­ერ­თმსხვერ­პლშე­წი­რუ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლით, გან­საც­დელ­თა ერ­თობ­ლი­ვი დათ­მე­ნით და მოყ­ვა­სი­სად­მი მსა­ხუ­რე­ბით.

რა თქმა უნდა, განღმრთო­ბის მიღ­წე­ვის სურ­ვი­ლი არის ბერ-მო­ნოზვნუ­რი ცხოვ­რე­ბის მთა­ვა­რი აზ­რიც, ოღონდ ამ შემ­თხვე­ვა­ში სრულ­ყო­ფის პრო­ცე­სი გან­სა­კუთ­რე­ბულ მოღ­ვა­წე­ო­ბას გუ­ლის­ხმობს. იგი უფრო რთუ­ლი გზა არის და ნუ­რა­ვინ იფიქ­რებს, რომ ეგო­ის­ტუ­რად მხო­ლოდ სა­კუ­თარ თავ­ზეა ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი. ბერ-მო­ნოზვნო­ბა არის ას­კე­ტუ­რი მსა­ხუ­რე­ბა ღვთი­სა და მოყ­ვა­სი­სათ­ვის ამ სი­ტყვის ფარ­თო გა­გე­ბით.

წმინ­და წე­რი­ლი ბრძა­ნებს: "შექ­მნა ღმერ­თმა კაცი, თა­ვის ხა­ტად შექ­მნა იგი, მა­მა­კა­ცად და დე­და­კა­ცად შექ­მნა ისი­ნი" (დაბ.1.27), _ რო­გო­რი დიდი აზ­რია ჩა­დე­ბუ­ლი ამ წი­ნა­და­დე­ბა­ში, რო­მე­ლიც გვი­ცხა­დებს, რომ უფ­ლის სა­დი­დე­ბე­ლად მო­წო­დე­ბუ­ლი მარ­ტომ­ყო­ფო­ბაც და ცოლ-ქმრის თა­ნა­ცხოვ­რე­ბაც და­ლოც­ვი­ლია და ცხოვ­რე­ბის ამ წე­სის დარ­ღვე­ვა, მოშ­ლა, ან და­მა­ხინ­ჯე­ბა არ შე­იძ­ლე­ბა.

უსიყ­ვა­რუ­ლო­ბას­თან ერ­თად ჩვე­ნი ყო­ფის­თვის მე­ტად და­მაბ­რკო­ლე­ბელ გა­რე­მო­ე­ბად იქცა ისე­თი აზ­როვ­ნე­ბის­თვის ხელ­შე­წყო­ბა, რომ­ლის­თვი­საც ცოდ­ვა აღარ არის ცოდ­ვა, არა­მედ - ადა­მი­ა­ნის ბუ­ნებ­რი­ვი მდგო­მა­რე­ო­ბა, ხოლო ცოდ­ვის სიყ­ვა­რუ­ლი, _ თურ­მე ნამ­დვი­ლი სიყ­ვა­რუ­ლის ერთ-ერთი სახე. სი­ტუ­ა­ცია ისე ვი­თარ­დე­ბა, რომ უფ­ლის მიერ დად­გე­ნი­ლი მცნე­ბე­ბის შეც­ვლაც კი სურთ, რათა ღვთი­სა­გან არ იქ­ნენ მხი­ლე­ბულ­ნი, არა­მედ, მი­სა­ღებ­ნი გახ­დნენ ყვე­ლა­სათ­ვის. ხოლო ვინც ეწი­ნა­აღ­მდე­გე­ბა ამ პრო­ცესს, დამ­ცი­რე­ბი­სა და და­ცინ­ვის ობი­ექ­ტი ხდე­ბა.

ეს არც არის გა­საკ­ვი­რი. ჯერ კი­დევ ბრძე­ნი სო­ლო­მო­ნი წერ­და: "ღვთის­მგმო­ბე­ლის დამ­რი­გე­ბე­ლი დამ­ცი­რე­ბას მი­ი­ღებს, ბო­რო­ტე­უ­ლის მამ­ხი­ლე­ბე­ლი, - შე­უ­რა­ცხყო­ფას" (სიბ­რძნ. სოლ. 9,7).

რო­გორც აღ­ვნიშ­ნეთ, ქრის­ტი­ა­ნო­ბა სიყ­ვა­რუ­ლის რე­ლი­გი­აა. რა თქმა უნდა, მას უყ­ვარს ძე შეც­დო­მი­ლიც, ოღონდ მო­ნა­ნუ­ლი, მაგ­რამ სძულს ცოდ­ვა. ქრის­ტე მკვეთრ ზღვარს ავ­ლებს სი­კე­თე­სა და ბო­რო­ტე­ბას შო­რის და ამ­ბობს: "არა მო­ვედ მი­ფე­ნად მშვი­დო­ბი­სა, არა­მედ მახ­ვი­ლი­სა" (მთ. 10.34).

გა­ვიხ­სე­ნოთ პავ­ლე მო­ცი­ქუ­ლიც: "ნუთუ არ იცით, რომ უსა­მარ­თლო­ნი ვერ და­იმ­კვიდ­რე­ბენ ღმრთის სა­სუ­ფე­ველს... ვერც მე­ძავ­ნი, ვერც კერ­პთმსა­ხურ­ნი, ვერც მემ­რუ­შე­ნი, ვერც ჩუ­კენ­ნი, ვერც მა­მათ­მა­ვალ­ნი, ვერც მპა­რავ­ნი, ვერც ან­გარ­ნი, ვერც მემ­თვრა­ლე­ნი, ვერც მა­გი­ნე­ბელ­ნი, ვერც მტა­ცე­ბელ­ნი" (Iკორ. 6.9-10).

მათ­და­მი ჩვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლი იმით უნდა გა­მოვ­ხა­ტოთ, რომ ვე­ცა­დოთ, რო­გორ­მე და­ვა­ნა­ხოთ მათი ცდო­მი­ლე­ბა. ერთი პი­როვ­ნე­ბის სწორ გზა­ზე და­ყე­ნე­ბაც კი, კე­თი­ლის­მყო­ფე­ლის მრა­ვალ და­ნა­შა­ულს დაჰ­ფა­რავს. თუმ­ცა ამის მიღ­წე­ვა ად­ვი­ლი არ არის, მით უმე­ტეს დღეს, რო­დე­საც ამ­პარ­ტავ­ნე­ბის ხა­რის­ხი იმ­დე­ნად დი­დია, რომ ადა­მი­ა­ნი ვე­ღარ იტანს შე­ნიშ­ვნას.

ისიც არ უნდა დაგ­ვა­ვი­წყდეს, რომ ჩვენ ხში­რად სხვა­ში ვხე­დავთ გა­მო­სას­წო­რე­ბელ ნაკლს და სა­კუ­თა­რი თავი გვა­ვი­წყდე­ბა. ჯერ კი­დევ ძვე­ლი ბერ­ძნე­ბი ამ­ბობ­დნენ: "შე­ი­ცა­ნი თავი შენი;" რო­მა­ე­ლე­ბიც იმე­ო­რებ­დნენ: "NOSCE TE IPSUM." " სა­ხა­რე­ბაც გვა­რი­გებს: "რა­ტომ ხე­დავ ბეწვს შენი ძმის თვალ­ში, ხოლო შენ­სა­ში დი­რე­საც ვერა გრძნობ?" (მთ.7.3).

სა­კუ­თა­რი თა­ვის შეც­ნო­ბა ზო­გი­ერთს ად­ვი­ლი ჰგო­ნია და არ იცის, რომ სი­ნამ­დვი­ლე­ში პი­როვ­ნე­ბის სამ­სა­ხოვ­ნე­ბას­თან აქვს საქ­მე: 1. რო­გო­რა­დაც თვი­თონ ხე­დავს იგი სა­კუ­თარ თავს. 2. რო­გორც სხვე­ბი ხე­და­ვენ მას და 3. რო­გო­რი­ცაა ის სი­ნამ­დვი­ლე­ში.

ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი ამ მე­სა­მე მდგო­მა­რე­ო­ბის აღ­მო­ჩე­ნაა, რად­გან ჩვენ­ში არ­სე­ბუ­ლი ამ­პარ­ტავ­ნე­ბით სავ­სე ეგო­ის­ტუ­რი "მე" ჩვენს სი­სუს­ტე­ებ­სა და მცდარ ნა­ბი­ჯებს მუდ­მი­ვად გა­მარ­თლე­ბას უძებ­ნის და შემ­წყნა­რე­ბე­ლია მათ მი­მართ; ეს კი რე­ა­ლო­ბის შეგ­რძნე­ბას გვიჩ­ლუნ­გებს.

გო­ნი­ე­რია ის, ვინც სწო­რად გან­სჯის უნარს შე­ი­ძენს და თა­ვის ში­ნა­გან სამ­ყა­რო­ში ჩა­ხედ­ვი­სას არაფ­რის შე­ლა­მა­ზე­ბას არ მო­ინ­დო­მებს.

მა­შინ მი­ემ­სგავ­სე­ბა იგი იმ ჭეშ­მა­რიტ მჭვრე­ტელს, რო­მე­ლიც უკვე ნათ­ლად ხე­დავს თა­ვი­სი სუ­ლის აქამ­დე ბუნ­დო­ვან, ან თუნ­დაც სრუ­ლი­ად უც­ნობ, ფრი­ად და­ზი­ა­ნე­ბულ სამ­ყა­როს და მისი აღ­დგე­ნი­სა და გა­ნახ­ლე­ბი­სა­კენ ის­წრაფ­ვის.

ჩვე­ნი ნამ­დვი­ლი "მე-ს" და­მა­ხინ­ჯე­ბის მი­ზე­ზი არას­წორ ქმე­დე­ბებ­თან ერ­თად ცუდ-მე­ტყვე­ლე­ბა და ცუდი აზ­რე­ბია.

სა­ერ­თოდ, სი­ტყვას ძა­ლი­ან დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, ჩვენ კი მის­და­მი ზე­რე­ლე და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბას ვი­ჩენთ და ვერ ვაც­ნო­ბი­ე­რებთ, რომ მას მა­რა­დი­ულ სიკ­ვდილ-სი­ცო­ცხლეს­თან ღრმა კავ­ში­რი აქვს.

რა­ტომ აქვს სი­ტყვას ასე­თი დატ­ვირ­თვა?

წმინ­და იო­ა­ნე მა­ხა­რე­ბე­ლი მა­ცხო­ვარ­ზე სა­უბ­რით იწყებს თა­ვის სა­ხა­რე­ბას და ასე წერს: "პირ­ვე­ლით­გან იყო სი­ტყვა" (ინ. 1.1).

დიახ, მო­ცი­ქუ­ლი, რო­მელ­მაც გან­გვი­ცხა­და, რომ ღმერ­თი სიყ­ვა­რუ­ლია, სიყ­ვა­რულ­თან ერ­თად, მას სი­ტყვა­დაც სა­ხელ­დებს, რი­თაც ხაზს უს­ვამს მა­ცხოვ­რის საღვთო, ბუ­ნე­ბით ძე­ო­ბას და ამას­თან ცხად­ყოფს მა­მის და მხო­ლოდ­შო­ბი­ლი ძის, სი­ტყვის, შე­მოქ­მე­დე­ბით ძა­ლას, რად­გან ძე, რო­გორც შე­მოქ­მე­დი, მა­მი­სა­გან ცალ­კე არ გა­ნი­ხი­ლე­ბა: "სი­ტყვა იყო ღმერ­თთან და ღმერ­თი იყო სი­ტყვა...და ყო­ვე­ლი­ვე მის მიერ შე­იქ­მნა"(ინ. 1.1-3).

სამ­ყა­როს წარ­მო­შო­ბის შე­სა­ხებ ბიბ­ლი­ა­ში წე­რია: "თქვა ღმერ­თმა: იყოს ნა­თე­ლი! და იქ­მნა ნა­თე­ლი. თქვა ღმერ­თმა: იყოს წყალ­თა შო­რის მყა­რი...და იქ­მნა ასე. თქვა ღმერ­თმა: იყოს მნა­თო­ბე­ბი ცის მყარ­ზე დღი­სა და ღა­მის გა­საყ­რე­ლად, დრო-ჟა­მის აღმნიშ­ვნე­ლად...და იქ­მნა ასე"(დაბ. I. 3,6,7,14,15)...

ანუ სი­ტყვით ხდე­ბა და­ბა­დე­ბა, ქმნი­ლე­ბა­თათ­ვის სი­ცო­ცხლი­სა და ფუნ­ქცი­ის მი­ნი­ჭე­ბა, რაც ღმერ­თის თვი­სე­ბაა!

ძა­ლი­ან დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს სი­ტყვა-სა­ხელს, რო­გორც პი­როვ­ნე­ბი­სათ­ვის, ისე საგ­ნი­სა თუ მოვ­ლე­ნი­სათ­ვის, რად­გან მას­ში ჩა­დე­ბუ­ლი შინა არსი ბევრ რა­მეს გან­სა­ზღვრავს. სა­ხელ­დე­ბა თავ­და­პირ­ვე­ლად ყოვ­ლად­წ­მინ­და სა­მე­ბის მიერ მოხ­და:

"ნა­თელს ღმერ­თმა უწო­და დღე და ბნელს უწო­და ღამე,...მყარს ღმერ­თმა უწო­და ცა, ხმე­ლეთს, - მიწა (დაბ.1.5.8.10), ადამ­საც სა­ხე­ლი მან და­არ­ქვა...

შემ­დეგ კი ღმერ­თმა მე­ტყვე­ლე­ბის უნა­რი და სა­ხელ­დე­ბის უფ­ლე­ბა, ცო­ცხალ არ­სე­ბა­თა შო­რის ერ­თა­დერ­თს, თა­ვის ხა­ტად და მსგავ­სად შექ­მნილ ადა­მი­ანს უბო­ძა, რო­გორც შე­საქ­მის გვირ­გვინს.

ადამ­მა სა­ხე­ლი და­არ­ქვა პი­რუ­ტყვებს, ცის ფრინ­ველთ და ვე­ლის ცხო­ველთ, ასე­ვე მის შემ­წედ შექ­მნილ ქალს; და­ცე­მის შემ­დგომ ადა­მი­ან­მა სა­ხე­ლე­ბი უწო­და თა­ვის შთა­მო­მავლთ, საგ­ნებს, გა­რე­მო-სამ­ყა­როს და ა.შ.

სა­მო­თხე­ში ურ­თი­ერ­თო­ბა ღმერ­თსა და ჩვენს პირ­ველმშობ­ლებს შო­რის სრუ­ლი­ად და­უბ­რკო­ლე­ბე­ლი იყო და პირ­ველმშობ­ლე­ბი ერ­თი­მე­ო­რეს აზ­რის­მი­ე­რად ეზ­რა­ხე­ბოდ­ნენ. ცოდ­ვით და­ცე­მის შემ­დგომ კი ეს კავ­ში­რი და­ირ­ღვა; ჩვე­ნი გრძნო­ბე­ბის გა­მო­სავ­ლე­ნად და ერ­თმა­ნეთ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის და­სამ­ყა­რებ­ლად აუ­ცი­ლე­ბე­ლო­ბა გაჩ­ნდა მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი სი­ტყვი­სა.

ღმერ­თის მსგავ­სად, ადა­მი­ა­ნის მიერ წარ­მოთ­ქმულ სი­ტყვა­საც ძალა აქვს. ოღონდ, უფ­ლის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, მისი ძალა შე­იძ­ლე­ბა იყოს და­დე­ბი­თი ან უარ­ყო­ფი­თი.

იცო­დეთ, არ­ცერ­თი სი­ტყვა უკ­ვა­ლოდ არ ქრე­ბა და ღვთის წი­ნა­შე ჩვე­ნი მე­ტყვე­ლე­ბის გა­მოც გან­ვის­ჯე­ბით. ამი­ტო­მაც წერს მათე მა­ხა­რე­ბე­ლი: ყო­ვე­ლი ფუჭი სი­ტყვის­თვის, რო­მელ­საც იტყვი­ან კაც­ნი, პა­სუხს აგე­ბენ ისი­ნი გან­კი­თხვის დღეს, რად­გან ჩვე­ნი­ვე სი­ტყვე­ბით გან­ვმარ­თლდე­ბით და ჩვე­ნი­ვე სი­ტყვე­ბით გავმტყუნ­დე­ბით (მთ.12,36).

ჩვენ კი რო­გო­რი უგუ­ლის­ხმო­ნი ვართ! ფუჭ სა­უ­ბარ­ზე რომ აღა­რა­ფე­რი ვთქვათ ნა­ხეთ, რო­გო­რი შემ­წიკ­ვლე­ბუ­ლია ჩვე­ნი ბა­გე­ე­ბი და­ცინ­ვით, რის­ხვით, შე­უ­რა­ცხყო­ფით, ცი­ლის­წა­მე­ბით, სიც­რუ­ით, სი­ტყვის გა­ტეხ­ვით, უმა­დუ­რო­ბით, ცრუ ფი­ცით, წყევ­ლით, გი­ნე­ბით...

"ენა მცი­რე ასოა, და დი­დად კი მძლავ­რობს; აჰა, რა მცი­რე ცე­ცხლი ბუ­გავს დიდ ტყეს" და "სავ­სეა მო­მაკ­ვდი­ნე­ბე­ლი გეს­ლით" (იაკ.3,5, 8).

"ენით ვა­კურ­თხებთ ღმერ­თს და მა­მას და ენით­ვე ვგმობთ ღმერ­თის ხა­ტად და მსგავ­სად შექ­მნილ კაც­თაც" (იაკ. 3;9). ამი­ტო­მაც, თუ ვინ­მეს "ღმრთის­მოყ­ვა­რე ჰგო­ნია თავი და ლა­გამს არ ამოს­დებს ენას, იცო­დეს, ფუ­ჭია მისი ღვთის­მო­სა­ო­ბა" (იაკ.1, 26).

ერ­თმა კაც­მა სოკ­რა­ტეს ჰკი­თხა: იცი რა უთ­ქვამს შენ­ზე შენს მე­გო­ბარს?

სოკ­რა­ტემ კი­თხვა შე­უბ­რუ­ნა: "დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ხარ, რომ რის თქმა­საც აპი­რებ, სი­მარ­თლეა?

- ვერ ვი­ტყვი, რომ ბო­ლომ­დე დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, რად­გან სხვი­სა­გან მო­ვის­მი­ნე.

- რაც უნდა მი­თხრა, კარ­გი ამ­ბა­ვია?

- არა, პი­რი­ქით.

- ე.ი. შენ უნდა მი­თხრა რა­ღაც ცუდი, და არც იცი, ეს რე­ა­ლო­ბას შე­ე­სა­ბა­მე­ბა თუ არა. სარ­გებ­ლო­ბის მომ­ტა­ნი თუ მა­ინც არის?

- ვფიქ­რობ, არა.

- "თუ ინ­ფორ­მა­ცია, რო­მე­ლიც გინ­და მო­მა­წო­დო, არ არის არც კარ­გი, არც მარ­თა­ლი და არც სა­სარ­გებ­ლო, რა აზრი აქვს მის თქმას?!" _ უპა­სუ­ხა სოკ­რა­ტემ და გა­ნე­შო­რა მო­სა­უბ­რეს.

დღეს ასე ცოტა ვინ­მე თუ მო­იქ­ცე­ვა.

ჩვენ­მა ყო­ფამ ინ­ტრი­გას დიდი გა­სა­ქა­ნი მის­ცა, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ცხოვ­რე­ბის წე­სად აქ­ცია იგი და ადა­მი­ა­ნი სრუ­ლი­ად და­უც­ვე­ლი და­ტო­ვა. ეს ქვე­ყა­ნას ძა­ლი­ან და­ა­ზა­რა­ლებს.

არ შე­მიძ­ლია არ აღ­ვნიშ­ნო ის სამ­წუ­ხა­რო ფაქ­ტიც, რომ დიდი ხა­ნია, ვა­ჟე­ბიც და ახლა უკვე გო­გო­ნე­ბიც სა­კუ­თა­რი მშობ­ლე­ბის მი­სა­მარ­თი­თაც არ ერი­დე­ბი­ან ბილ­წსი­ტყვა­ო­ბას და ვერც ხვდე­ბი­ან, რომ თა­ვის თავს იწყევ­ლი­ან და სას­ტიკ სას­ჯელს გა­ნი­წე­სე­ბენ, რად­გან მშობ­ლის შე­უ­რა­ცხმყო­ფელს ღმერ­თი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად სჯის.

სა­ერ­თო­დაც, წა­ხა­ლი­სე­ბა ხდე­ბა უცენ­ზუ­რო გა­მოთ­ქმე­ბის და ტი­რა­ჟი­რე­ბა ავად­მყო­ფუ­რი აზ­რე­ბის. ეს სიკ­ვდი­ლის გზაა, ჯო­ჯო­ხე­თის წყვდი­ა­დის­კენ მი­მა­ვა­ლი გზა. ღმერ­თმა ყვე­ლა იხ­სნას ასე­თი და­ცე­მი­სა­გან, მის­ცეთ სი­ტყვა წმინ­და და მარ­თა­ლი და გუ­ლის­ხმის­ყო­ფა ბო­რო­ტი­სა­გან თა­ვის და­საღ­წე­ვად.

ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე დიდი საქ­მე, რაც კი შე­იძ­ლე­ბა ამ­ქვეყ­ნად აღას­რუ­ლოს ადა­მი­ან­მა, არის ლოც­ვა. იგი სა­უ­ბა­რია ღმერ­თთან, სი­ნა­ნუ­ლია, მის წი­ნა­შე სუ­ლი­სა და გუ­ლის გან­ფე­ნაა. ეკ­ლე­სი­ის და სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რე­ბი­სათ­ვის ლოც­ვა პირ­და­პი­რი მო­ვა­ლე­ო­ბაა, მაგ­რამ იგი ასე­ვე მო­ვა­ლე­ო­ბაა სა­ე­რო პირ­თათ­ვის.

აი, რო­გორ გვა­რი­გებს მო­ცი­ქუ­ლი: "უჭირს რო­მე­ლი­მე თქვენ­განს? ილო­ცოს; ხა­რობს ვინ­მე? ფსალ­მუ­ნი იგა­ლო­ბოს...რწმე­ნის ლოც­ვა იხ­სნის სნე­ულს...და თუ ცოდ­ვე­ბი აქვს ჩა­დე­ნი­ლი, მი­ე­ტე­ვე­ბა; ილო­ცეთ ერ­თმა­ნე­თის გამო...ბევ­რი რამ ძა­ლუძს მარ­თლის ლოც­ვას"(იაკ. 5. 13, 15-16).

მარ­თალ­ში კი მა­ცხოვ­რის მცნე­ბე­ბით მცხოვ­რე­ბი პი­როვ­ნე­ბა იგუ­ლის­ხმე­ბა, რო­მე­ლიც, უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა, სიყ­ვა­რუ­ლით იქ­ნე­ბა შე­მო­სი­ლი, რად­გან "სიყ­ვა­რუ­ლია სიმ­ტკი­ცე სრულ­ქმნი­ლე­ბი­სა" (კოლ.3,15).

ასე­თი ადა­მი­ა­ნი სხვა­თა­გან დი­დად გა­ნირ­ჩე­ვა. იგი "სულ­გრძე­ლია და ტკბი­ლი. სიყ­ვა­რულს არ შურს, სიყ­ვა­რუ­ლი არ ქედ­მაღ­ლობს, არ ზვა­ობს, არ უკე­თუ­რობს, არ ეძებს თა­ვი­სას, არ მრის­ხა­ნებს, არ გა­ნიზ­რა­ხავს ბო­როტს, არ შეჰ­ხა­რის უსა­მარ­თლო­ბას, ყვე­ლა­ფერს იფა­რავს, ყვე­ლა­ფე­რი სწამს, ყვე­ლაფ­რის იმე­დი აქვს, ყვე­ლა­ფერს ით­მენს (Iკორ. 13.4-9). სიყ­ვა­რუ­ლის გა­რე­შე კი, ღვთის წი­ნა­შე, ნე­ბის­მი­ე­რი სათ­ნო­ე­ბა აზრს კარ­გავს და უქ­მდე­ბა. აი, რა სუ­ლის­შემ­ძვრელ სი­ტყვებს ამ­ბობს წმ. პავ­ლე მო­ცი­ქუ­ლი:

"კაც­თა და ან­გე­ლოზ­თა ენებ­ზეც რომ ვმე­ტყვე­ლებ­დე, სიყ­ვა­რუ­ლი თუ არა მაქვს, მხო­ლოდ რვა­ლი ვარ მოჟღ­რი­ა­ლე...წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლე­ბის მად­ლი რომ მქონ­დეს, ვი­ცო­დე ყვე­ლა სა­ი­დუმ­ლო, და მქონ­დეს სრუ­ლი რწმე­ნა ისე, რომ მთე­ბის დაძ­ვრაც შე­მეძ­ლოს, სიყ­ვა­რუ­ლი თუ არა მაქვს, არა­რა ვარ...მთე­ლი ჩემი ქო­ნე­ბა რომ გავ­ყი­დო გლა­ხაკ­თათ­ვის, და და­საწ­ვა­ვად მივ­ცე ჩემი სხე­უ­ლი, სიყ­ვა­რუ­ლი თუ არა მაქვს, არა­რას მარ­გია" (I კორ.13.1-3).

ჩვენ ყვე­ლა­ფე­რი უნდა გა­ვა­კე­თოთ, რომ ღვთა­ებ­რი­ვი სიყ­ვა­რუ­ლი მო­ვი­პო­ვოთ. ეს უნდა იყოს კაც­თა მოდ­გმის ცხოვ­რე­ბის მი­ზა­ნი. ამი­ტო­მაც ბრძა­ნებს წმინ­და წე­რი­ლი: "გიყ­ვარ­დეს უფა­ლი ღმერ­თი შენი მთე­ლი შენი გუ­ლით და მთე­ლი შენი სუ­ლით და მთე­ლი შენი გო­ნე­ბით და მთე­ლი შენი ძა­ლით, - აი, უპირ­ვე­ლე­სი მცნე­ბა და მე­ო­რე, ამი­სი მსგავ­სი: გიყ­ვარ­დეს მოყ­ვა­სი შენი, ვი­თარ­ცა თავი შენი" (მარკ.12.30-31).

რო­გორც წმინ­და იო­ა­ნე ოქ­რო­პი­რი წერს: "ღმერ­თმა მრა­ვა­ლი გზა და­სა­ხა მას­თან მი­სას­ვლე­ლად. ზოგ­ნი ქალ­წუ­ლე­ბით ბრწყი­ნა­ვენ, სხვა­ნი ქორ­წი­ნე­ბით გან­დიდ­ნენ, კი­დევ სხვა­ნი ქვრი­ვო­ბა­ში უბი­წო­ე­ბის დაც­ვით შე­იმ­კვნენ, ვი­ღა­ცამ მი­წი­ე­რი სი­კე­თე­ნი სრუ­ლად უარ­ყო, ზოგ­მა, _ სა­ნა­ხევ­როდ;

ცოდ­ვამ გძლია? სი­ნა­ნუ­ლით, აღ­სა­რე­ბი­თა და ზი­ა­რე­ბით გა­ნიწ­მინ­დე.

მდი­და­რი ხარ? - მო­წყა­ლე­ბა უხ­ვად გა­ე­ცი.

თუ გი­ჭირს და სხვას მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად ვერ შე­ე­წე­ვი, ავად­მყოფს მი­ხე­დე, პა­ტი­მა­რი მო­ი­ნა­ხუ­ლე, ჭიქა წყა­ლი მწყურ­ვალს მი­ა­წო­დე, მწი­რი შე­ი­ფა­რე, მტი­რალ­თან იტი­რე, ვინ­მე სი­ტყვით ანუ­გე­შე...

თუ ისე­თი ღა­ტა­კი ხარ და დავ­რდო­მი­ლი, რომ ვე­რა­ვის და­ეხ­მა­რე­ბი, უდვრტვინ­ვე­ლად გა­და­ი­ტა­ნე ეს ყვე­ლა­ფე­რი და მარ­თა­ლი იო­ბი­ვით უდი­დეს ჯილ­დოს მი­ი­ღებ.

ამ­გვა­რი იყო სა­ხა­რე­ბი­სე­უ­ლი ლა­ზა­რეს სათ­ნო­ე­ბა. მას თა­ვის­თვის საზ­რდოც არ ჰქონ­და, ვერც ავად­მყოფს შე­ე­წე­ო­და და ვერც სა­პყრო­ბი­ლე­ში მყოფს, რად­გან უძ­ლუ­რე­ბის გამო, წა­მოდ­გო­მის უნა­რიც არ ჰქონ­და, ამას­თან ხე­დავ­და სას­ტიკ­თა და უს­ჯუ­ლო­თა პა­ტივ­სა და გან­ცხრო­მას და ერთი სი­ტყვაც არ დას­ცდე­ნია გუ­ლის­წყრო­მი­სა, არა­მედ მხო­ლოდ მად­ლობ­და ღმერ­თს ყვე­ლაფ­რი­სათ­ვის.

აი, ასე­თი ცხოვ­რე­ბის გამო და­იმ­კვიდ­რა მან აბ­რა­ა­მის წი­ა­ღი."

რა თქმა უნდა, ძა­ლი­ან ძნე­ლია ხორ­ცი­სა და სუ­ლის ტკი­ვილს გა­უძ­ლო ისე, რომ გან­კი­თხვა­ში არ ჩა­ვარ­დე; ეს მო­წა­მე­ო­ბის ტოლ­ფა­სია და სათ­ნო­ე­ბა­თა მწვერ­ვა­ლი. ჩვენს დრო­ში ბევ­რი გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლია და დავ­რდო­მი­ლიც და თუ ვინ­მე შეძ­ლებს წმინ­და ლა­ზა­რე­სა­ვით უდ­რტვინ­ვე­ლად, მად­ლო­ბით მი­ი­ღოს გან­საც­დე­ლი, დი­დე­ბის გვირ­გვინს მო­ი­პო­ვებს.

ამ ეპის­ტო­ლე­ში ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბის ზო­გი­ერთ ას­პექტს შე­ვე­ხეთ მხო­ლოდ. ბუ­ნებ­რი­ვია, პრობ­ლე­მე­ბი გა­ცი­ლე­ბით მეტი გვაქვს, ამას ემა­ტე­ბა მთელს მსოფ­ლი­ო­ში შექ­მნი­ლი ფეთ­ქე­ბადსა­ში­ში მდგო­მა­რე­ო­ბა, ათა­სო­ბით უდა­ნა­შა­უ­ლო ადა­მი­ა­ნის დაღ­ვრი­ლი სის­ხლი, დევ­ნილ­თა სიმ­წა­რე და ხვა­ლინ­დე­ლი გა­ურ­კვე­ვე­ლი დღის მო­ლო­დი­ნი...რა თქმა უნდა, ეს ყვე­ლა­ფე­რი მე­ტად მძი­მეა, მაგ­რამ უფრო სა­ში­ში ხორ­ცის მოკ­ვდი­ნე­ბა კი არა, სუ­ლის წარ­წყმე­დაა!

უფა­ლი მო­წყა­ლეა. მთა­ვა­რია, შე­ვიც­ნოთ თავი ჩვე­ნი, გა­ვაც­ნო­ბი­ე­როთ, სად არის ოქ­როს შუ­ა­ლე­დი, სა­დამ­დე უნდა ჰქონ­დეს ზღვა­რი ჩვენს ქმე­დე­ბას, ჩვენს თა­ვი­სუფ­ლე­ბას, რომ იგი უარ­ყო­ფი­თი შე­დე­გის მომ­ტა­ნი არ იყოს. მო­ვუს­მი­ნოთ ერ­თმა­ნეთს, უარი ვთქვათ კა­ტე­გო­რი­ულ აზ­როვ­ნე­ბა­ზე, უარი ვთქვათ ჩვენს სი­სუს­ტე­ებ­ზე, რათა შევ­ძლოთ სუ­ლი­ე­რად გა­ნახ­ლე­ბუ­ლი ცხოვ­რე­ბა და­ვი­წყოთ, რომ ჩვენ­ზეც აღ­სრულ­დეს პავ­ლე მო­ცი­ქუ­ლის სი­ტყვე­ბი:

"ოდეს­ღაც ზო­გი­ერ­თი თქვენ­გა­ნი ცოდ­ვის მონა იყო, მაგ­რამ გა­ნი­ბა­ნეთ, მაგ­რამ გა­ნიწ­მინ­დეთ, მაგ­რამ გან­მარ­თლდით უფ­ლის ჩვე­ნი იესო ქრის­ტეს სა­ხე­ლით და ღმერ­თის ჩვე­ნის სუ­ლით." (Iკორ.6,11)

ჩემო საყ­ვა­რე­ლო სუ­ლი­ე­რო შვი­ლე­ბო: ქარ­თველ­ნო, აფხაზ­ნო, ოსნო, უდინ­ნო, ქურთნო, იე­ზიდ­ნო, ბერ­ძენ­ნო, რუს­ნო, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნელ­ნო, სო­მეხ­ნო, ებ­რა­ელ­ნო, ქისტნო, ჩე­ჩენ­ნო, ლეკ­ნო და ყო­ველ­ნო შვილ­ნო ივე­რი­ი­სა, ჩვენს სამ­შობ­ლო­ში მკვიდ­რნო და ქვეყ­ნის სა­ზღვრებს გა­რეთ მცხოვ­რებ­ნო თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე­ნო, ან­თე­ბუ­ლი სან­თლით კვლა­ვაც მი­ვე­გე­ბოთ ბეთ­ლემს მი­მა­ვალ ყოვ­ლად­წ­მინ­და ღვთის­მშო­ბელ­სა და მარ­თალ იო­სებს. და­ვი­თის ქა­ლაქს უკვე უახ­ლოვ­დე­ბი­ან მოგ­ვნი, სა­და­ცაა მწყემ­სე­ბიც მო­ის­მე­ნენ ან­გე­ლოზ­თა სა­გა­ლო­ბელს. მაშ, ჩვენც ნუ დავ­ყოვ­ნდე­ბით, სუ­ლით მი­ვე­ახ­ლოთ ახალ­შო­ბილ ყრმას და მუხ­ლმოდ­რე­კით შევ­თხო­ვოთ: შენი ვარ, გვა­ცხოვ­ნე ჩვენ!

ყვე­ლას გი­ლო­ცავთ შობა-ახალ­წელს და გი­სურ­ვებთ, რომ ამ დღე­ე­ბის მად­ლით მოხ­დეს ჩვე­ნი გან­წმენ­და, გა­ნახ­ლე­ბა და სი­კე­თით აღვსე­ბა. შე­ვიყ­ვა­როთ და გა­ვი­ხა­როთ ერ­თმა­ნე­თით; მა­შინ ღმერ­თიც შეგ­ვიყ­ვა­რებს და გვა­ცხოვ­ნებს.

ღმერ­თმა დაგ­ლო­ცოთ და სუ­ლი­ე­რად აღ­გა­მაღ­ლოთ.

სიყ­ვა­რუ­ლით თქვენ­თვის მლოც­ვე­ლი ილია II

სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქი

თბი­ლი­სი, შობა ქრის­ტე­სი, 2015-2016 წელი

"Christianity is a religion of love but it hates sin" – Christmas Epistle of Georgia’s Catholicos-Patriarch