მტრედი, მელა, თხა, გოჭები, ძაღლი, კატა, - ერთად არა, მაგრამ ცალ-ცალკე ყველა ჰყოლია გია ჯაჯანიძეს სახლში. "პალიტრა ტვ"- ის სახე შინაურ ცხოველებთან დაკავშირებით დაუჯერებელ ამბებს ჰყვება. სიხარულით გარდაცვლილ პუდელზე, კატაზე, რომელიც გოგონებს ათხოვებს, მეზობლის კატის კნუტებით დაწყებულ ბიზნესზე და კიდევ ბევრ საინტერესო თემაზე ჩვენი რესპონდენტი თავად გიამბობთ.
- ჭიათურაში გავიზარდე და ეზოში სულ გვყავდა ძაღლები, ხან მშობიარე, ხან ნამშობიარევი, ლეკვებით. მაგრამ ამით არ შემოიფარგლება ჩემი სიყვარული ცხოველებისა და ფრინველების მიმართ... ერთხელ რომელიღაც სოფელში თხა ვნახე და ისე მომინდა მყოლოდა, მშობლებს ციკანი ვაყიდვინე, ოთახში ცხოვრობდა ჩვენთან. პრობლემები, რასაკვირველია, იყო, მაგრამ უარი ვერ მითხრეს. მიყვარდა პატარა გოჭები, მაგრამ რომ იზრდებოდნენ, მათი სახლში გაჩერება აღარ შეიძლებოდა. დღემდე ვერაფრით ვხვდები, რატომ არ შეიძლება, ღორიც ისე გაწვრთნა, როგორც ძაღლებს წვრთნიან.
- ძაღლები ჭკვიანები არიან, გია...
- ყველაფრის გაწვრთნა შეიძლება, თუ მოინდომებ.
- შენ მოახერხე გოჭის გაწვრთნა?
- ვერ მოვახერხე. გოჭი კი არა, ვერც ერთი ცხოველი ვერ გავწვრთენი. ცხრა თვის ვიყავი, პირველად ბულიონი და შიგ ჩახეხილი ქათმის ხორცი რომ მაჭამეს და ისე ცუდად გავხდი, საავადმყოფოში გადამიყვანეს. ორი თვის შემდეგ ისევ ისეთი რეაქცია მქონდა ხორცზე. საბავშვო ბაღშიც ცუდად გავხდი, გუფთა რომ მაჭამეს. მის მერე ვეგეტარიანელი ვარ. მაშინ, რა თქმა უნდა, ვერ ვაცნობიერებდი, 12 წლის ასაკში მივხვდი, რა კარგია, ხორცს რომ არ ვჭამ. ვერ წარმოიდგენთ, როგორ მეცოდება ცხოველი და ფრინველი, ენა რომ არ აქვთ, მოკვლაზე და დაკვლაზე ხომ ზედმეტია ლაპარაკი. ყველა ღონე მიხმარია, რომ ჩემს მეგობარ მონადირეებს ნადირობისთვის თავი დაენებებინათ. ერთ-ორ შემთხვევაში ეს გამომივიდა. ვეგეტარიანელიც გახდა ერთი-ორი, ჩემი მიბაძვით.
- პირველად რა ცხოველი მოიყვანე უკვე თბილისში, სახლში?
- 22 წლის ასაკში მოვხვდი კიევში, ძალიან კარგ ოჯახში, რომელიც ძაღლების ბიზნესით იყო დაკავებული. ძირითადად, პუდელებით ვაჭრობდნენ. იქ გავიგე, რომ ერთ-ერთ პუდელს ცალთვალა ლეკვი გაუჩენია. ნაგაზს უკბენია ფეხმძიმე პუდელისთვის და ეს იმის შედეგი იყო. ერთ დღეს ვეტერინარს ელოდებოდნენ, არ უნდოდათ, ვინმეს გაეგო ასეთი დეფექტიანი ლეკვის ამბავი და უნდა მოეკლათ. სწორედ იმ დღეს, ვეტერინარი მოვიდა თუ არა, ეს ლეკვი გაქრა. ვერსად მიაკვლიეს. წავიდა ვეტერინარი უკან. ფული კი გადაუხადეს. მეორე დღეს, ბევრი ძებნის მერე, ჩემს ფეხებთან, ჩემი სკამის ქვეშ იპოვეს. ვთხოვე ქალბატონ ირას, გამატანე ეს ძაღლი საქართველოში-მეთქი. როგორ წაიყვან, ამას საბუთები დასჭირდებაო, მითხრა. ყოველგვარი საბუთის გარეშე ჩამოვიყვანე.
- როგორ?
- გავრისკე. ჩემს მეგობარ ქალთან ერთად ვმგზავრობდი, რომელსაც ქურქი ეცვა. სწორედ ამ ქურქის ქვეშ მკერდთან ახლოს ჩაისვა. არ დაიჯერებთ და მთელი გზა ძაღლს ხმა არ ამოუღია.
- ასე მგონია, ზღაპარს მიყვები.
- შვილებს ვფიცავარ, მართალს გეუბნები. ვიფიქრე, როგორმე შევიყვან, თვითმფრინავიდან ხომ არ ჩაგვაგდებენ-მეთქი, მაგრამ თვითმფრინავშიც არ ამოუღია ხმა.
იხილეთ გაგრძელება