და­უ­ვი­წყა­რი ჰან­გე­ბი, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ქარ­თუ­ლი მუ­სი­კა, სა­ო­ცა­რი ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი და სა­ო­ჯა­ხო ან­სამ­ბლი, - ამ ყვე­ლა­ფერს დები იშხნე­ლე­ბი ქმნიდ­ნენ... ამ ქალ­თა ჯგუ­ფის ხელ­მძღვა­ნე­ლი თა­მა­რი გახ­ლდათ, რო­მელ­მაც ყვე­ლა­ზე დიდ­ხანს, ლა­მის სა­უ­კუ­ნე იცო­ცხლა. იშხნე­ლებს უამ­რა­ვი შთა­მო­მა­ვა­ლი ჰყავთ, მაგ­რამ ამ­ჟა­მად გვინ­და, სწო­რედ ქალ­ბა­ტო­ნი თა­მა­რის მემ­კვიდ­რე­ებ­ზე შევ­ჩერ­დეთ. ალ­ბათ სა­ინ­ტე­რე­სოა, ამ დი­დე­ბუ­ლი ქალ­ბა­ტო­ნის გენი დღეს რო­გორ გა­ნაგ­რძობს არ­სე­ბო­ბას. ჩვენ მის შვილ­თაშ­ვილს, განო მე­ლი­თა­ურს და­ვუ­კავ­შირ­დით, რო­მე­ლიც ბოლო დროს "პა­ლიტ­რა ტვ"-ის ეთერ­ში მე­უღ­ლეს­თან, კოტე თო­ლორ­და­ვას­თან ერ­თად, გა­და­ცე­მა­ში - "გა­კოს შოუ" გა­მოჩ­ნდა.

- ჩემ­თვის თა­მა­რი პირ­ველ რიგ­ში, დიდი ბე­ბი­აა, რო­მელ­თა­ნაც 9 წლამ­დე ვიზ­რდე­ბო­დი. ლა­მის 100 წლი­სა გარ­და­იც­ვა­ლა, მაგ­რამ ღრმად მო­ხუ­ციც ენერ­გი­ით აღ­სავ­სე იყო... სა­ხალ­ხო არ­ტის­ტის, ცნო­ბი­ლი მომ­ღერ­ლის შთა­მო­მა­ვა­ლი რომ ხარ, ეს დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაა, მაგ­რამ ამ ყვე­ლა­ფერს წლებ­თან ერ­თად აა­ნა­ლი­ზებ.

- მან და მის­მა დებ­მა ქა­ლა­ქურ სიმ­ღე­რას, ქარ­თულ რო­მანსს ჩა­უ­ყა­რეს სა­ფუძ­ვე­ლი და სწო­რედ მათ­გან იღებს სა­თა­ვეს ის არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ჰან­გე­ბი, რო­მელ­საც შემ­დგომ არა­ერ­თი მიმ­დე­ვა­რი გა­მო­უჩ­ნდა...

- ისი­ნი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი იყ­ვნენ, რაც სა­ოც­რად მე­ა­მა­ყე­ბა... ბავ­შვო­ბი­დან, რა სი­ტუ­ა­ცი­ა­შიც უნდა მოვ­ხვედ­რი­ლი­ყა­ვი, ჩემ გარ­შე­მო ყო­ველ­თვის ყვე­ლამ იცო­და, რომ იშხნე­ლე­ბის შთა­მო­მა­ვა­ლი ვარ. მათ მი­მართ მუდ­მი­ვად დიდ ინ­ტე­რესს ამ­ჟღავ­ნებ­დნენ.

- თა­მარს რამ­დე­ნი შვი­ლი ჰყავ­და?

- ორი ქა­ლიშ­ვი­ლი - ლილი და და­რე­ჯა­ნი ჰყავ­და. ლილი ბე­ბი­ა­ჩე­მი გახ­ლდათ. სამ­წუ­ხა­როდ, უკვე გარ­დაც­ვლი­ლია, და­რე­ჯა­ნი კი ცო­ცხა­ლია. ლი­ლის შვი­ლე­ბი არი­ან დე­და­ჩე­მი - თინა მე­ნაბ­დე და დე­ი­და­ჩე­მი - მა­ნა­ნა...

- რო­გორც აღ­ნიშ­ნე, ხან­დაზ­მულ თა­მარ იშხნელ­თან 9 წლამ­დე იზ­რდე­ბო­დი. ის ტი­პუ­რი ბე­ბია იყო? სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბი თუ ეხერ­ხე­ბო­და?

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ყვე­ლა­ნა­ირ სა­ო­ჯა­ხო საქ­მეს ლილი აგ­ვა­რებ­და, თა­მა­რიც საქ­მი­ა­ნობ­და, რა­ღა­ცე­ბის კე­თე­ბა მა­საც შე­ეძ­ლო... დებს საკ­მა­ოდ და­ძა­ბუ­ლი ცხოვ­რე­ბა ჰქონ­დათ, შო­რი­დან კი ისე ჩან­და, თით­ქოს მხო­ლოდ გი­ტა­რა­ზე უკ­რავ­დნენ, მღე­როდ­ნენ და არა­ფერ­ზე დარ­დობ­დნენ. არა­და, ერთ-ერთ დას შვი­ლიც კი და­ე­ღუ­პა...

- თა­მა­რი რო­დის გარ­და­იც­ვა­ლა?

- 1995 წელს... ის და მისი დები ძლი­ე­რი ქა­ლე­ბი იყ­ვნენ. მარ­ტო ის რად ღირს, რომ გა­ბე­დეს და იმ დრო­ში გი­ტა­რა აი­ღეს ხელ­ში, სცე­ნა­ზე მყო­ფებ­მა თა­ვი­ან­თი სი­ტყვა თქვეს. ნამ­დვი­ლი ლე­გენ­დე­ბი არი­ან და ამი­ტო­მაც, მათი ფირ­ფი­ტა მსოფ­ლიო სა­უ­კე­თე­სო ათე­ულ­შია შე­სუ­ლი... ვი­მე­ო­რებ, მე­ა­მა­ყე­ბა, რომ თა­მარ იშხნე­ლის შვილ­თაშ­ვი­ლი ვარ!.. ის პა­ტა­რებს კონ­ცერ­ტებს გვი­წყობ­და, უამ­რავ სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბავს გვიყ­ვე­ბო­და. გა­ლა­კტი­ო­ნის ლექ­სე­ბი უყ­ვარ­და და გა­მოთ­ქმით გვა­კი­თხებ­და (გა­ლა­კტი­ო­ნის პო­ე­ზია ჩემი სა­მა­გი­დო წიგ­ნიც იყო). გან­სა­კუთ­რე­ბით უყ­ვარ­და ლექ­სი: "ქა­ლაქ­ში, მტვერ­ში წა­იქ­ცა ბავ­შვი" და დღე­ში სამ­ჯერ მა­ინც ვუ­კი­თხავ­დი, ასე "მსჯი­და" ხოლ­მე (იცი­ნის). ცელ­ქი ვი­ყა­ვი, ის კი - ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი...

- თუ იცი, დებს ერ­თმა­ნეთ­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქონ­დათ?

- იშხნე­ლე­ბი ბევ­რნი იყ­ვნენ (12 და-ძმა) და ერ­თმა­ნეთ­თან თურ­მე, ლაღი, თბი­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქონ­დათ. ჩემს პა­ტა­რა­ო­ბა­ში მათ­გან მხო­ლოდ თა­მა­რი იყო ცო­ცხა­ლი და კარ­გად მახ­სოვს, მთე­ლი შტოს წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბის სა­ო­ცა­რი ტრა­დი­ცი­უ­ლი ოჯა­ხუ­რი თავ­ყრი­ლო­ბე­ბი, სიმ­ღე­რა, სა­უბ­რე­ბი გა­მორ­ჩე­ულ პო­ე­ტებ­სა და კი­ნო­ზე, ძვე­ლი ამ­ბე­ბის გახ­სე­ნე­ბა... ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ძვირ­ფა­სი და მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო... თა­მა­რი 90 წელს იყო გა­და­ცი­ლე­ბუ­ლი, იტა­ლი­ა­ში რომ გა­დაფ­რინ­და და ფეს­ტი­ვალ­ზე "სან­ტა­ლუ­ჩია" იმ­ღე­რა... ბო­ლოს წელ­ში მოხ­რი­ლი გახ­ლდათ, მაგ­რამ სტუ­მა­რი რომ მო­ვი­დო­და, გი­ტა­რას ხელ­ში აი­ღებ­და, წელ­ში გა­ი­მარ­თე­ბო­და და პა­ტა­რა გო­გო­სა­ვით ენერ­გი­უ­ლი ხდე­ბო­და. მახ­სოვს, ლა­მა­ზი თმა ჰქონ­და. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ უკვე საკ­მა­ოდ ხან­დაზ­მუ­ლი გახ­ლდათ, ყო­ველ­თვის მოვ­ლი­ლი და მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი იყო. მისი კა­ბე­ბი, თეთ­რი მძი­ვი და სხვა აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი ახ­ლაც თვალ­წინ მიდ­გას... მე და ჩემი ძმა ეშ­მა­კი და მო­უს­ვე­ნა­რი ბავ­შვე­ბი ვი­ყა­ვით, თა­მარს ვაბ­რა­ზებ­დით, ის კი ჩვენს ცელ­ქო­ბას იუ­მო­რით პა­სუ­ხობ­და.

- მშობ­ლე­ბი მას­თან ხში­რად გტო­ვებ­დნენ?

- კი, მაგ­რამ ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში, ბე­ბია ლი­ლიც ჩვენ­თან იყო... ისე, ლი­ლის ფან­ტას­ტი­კუ­რი სა­ო­პე­რო ხმა ჰქონ­და, მაგ­რამ მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა დე­დას, შვი­ლებ­სა და ოჯახს მი­უ­ძღვნა. ის სა­ო­ცა­რი ბე­ბია იყო. მშვი­დი, მოკ­რძა­ლე­ბუ­ლი და ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი ქალი გახ­ლდათ. ჩუ­მად გა­იც­რი­ცა და წა­ვი­და ამ ქვეყ­ნი­დან. ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბა. ის ყო­ველ­თვის გა­მორ­ჩე­უ­ლად მიყ­ვარ­და.

- დებ­მა იშხნე­ლებ­მა შთა­მო­მავ­ლებს მემ­კვიდ­რე­ო­ბით რა გად­მოგ­ცეს?

- რა თქმა უნდა, სიმ­ღე­რის სიყ­ვა­რუ­ლი... და­რე­ჯა­ნი, თა­მა­რის მე­ო­რე ქა­ლიშ­ვი­ლი ახალ­გაზ­რდო­ბა­ში ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რი გახ­ლდათ, მუდ­მი­ვად სა­ნა­თე­სა­ვოს შეხ­ვედ­რებს უწევ­და ორ­გა­ნი­ზე­ბას, სა­ღა­მო­ებს აწყობ­და და რა­ღაც­ნა­ი­რად ახერ­ხებ­და, რომ ყვე­ლა­ნი შე­ეკ­რი­ბა... ახლა კი ასეთ აქ­ტი­ურ ურ­თი­ერ­თო­ბას ვე­ღარ ვა­ხერ­ხებთ, ეს იშ­ვი­ა­თად გა­მოგ­ვდის. სა­მა­გი­ე­როდ, თი­თო­ე­ულ ჩვენ­განს ყო­ველ­თვის გვახ­სოვს, რომ ჩვენ უკან დები იშხნე­ლე­ბი დგა­ნან და ეს ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რია.

- მგო­ნი, გა­რეგ­ნუ­ლად ჰგავ­ხარ კი­დეც შენს წი­ნაპ­რებს...

- დიახ, ასეა და ეს არის ის, რაც ძა­ლი­ან სა­თუ­თი, წმინ­და, ძვირ­ფა­სი და სა­ნუკ­ვა­რია ჩემ­თვის... ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ასე­ვე, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი და ძვირ­ფა­სი ადა­მი­ა­ნია მა­ნა­ნა მე­ნაბ­დე. გარ­და იმი­სა, რომ თა­მა­რის შთა­მო­მა­ვა­ლია და ამ გე­ნე­ტი­კუ­რი კო­დის გამ­გრძე­ლე­ბე­ლია, სა­ო­ცა­რი ხე­ლო­ვა­ნია. მის მი­მართ ყო­ველ­თვის რიდი მქონ­და, მის აზრს პა­ტივს ვცემ­დი. ჩვენ დღე­საც ახლო ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს. მარ­თა­ლია, დე­ი­და­ჩე­მია და შე­სა­ბა­მი­სად, ასა­კით ჩემ­ზე ბევ­რად უფ­რო­სი, მაგ­რამ მე­გობ­რო­ბაც გა­მოგ­ვდის. ხში­რად უწევს სა­ზღვარ­გა­რეთ ყოფ­ნა და მას­თან მუდ­მი­ვი მი­მო­წე­რა მაქვს. სხვა­თა შო­რის, ის არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად წერს, კარ­გი მე­ი­გა­ვეა, მაგ­რად ხა­ტავს, ფან­ტას­ტი­კურ კო­ლა­ჟებს აკე­თებს. მას­ში ერ­თდრო­უ­ლად ბევ­რი ტა­ლან­ტია თავ­მოყ­რი­ლი. სა­ო­ცა­რი სტი­ლი და მსოფ­ლმხედ­ვე­ლო­ბა აქვს. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ მა­ნა­ნას­თან ასე­თი ახლო ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს და მის რჩე­ვებს ვი­ზი­ა­რებ. ის დები იშხნე­ლე­ბის საქ­მე­ე­ბის ღირ­სე­უ­ლი და თვითმყო­ფა­დი გამ­გრძე­ლე­ბე­ლია.

- შენი წი­ნაპ­რე­ბის სა­ხე­ლი ამა თუ იმ საქ­მის წარ­მა­ტე­ბით მოგ­ვა­რე­ბა­ში თუ დაგ­ხმა­რე­ბია?

- არას­დროს დამ­ჭირ­ვე­ბია იმის თქმა, თუ ვისი შთა­მო­მა­ვა­ლი ვი­ყა­ვი. უკვე აღ­ვნიშ­ნე კი­დეც, რომ ეს ისე­დაც, ყვე­ლამ იცო­და. ჩემი მშობ­ლე­ბი რე­ჟი­სო­რე­ბი არი­ან, გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე გა­ვი­ზარ­დე, მაგ­რამ არას­დროს გამ­ჩე­ნია სურ­ვი­ლი, მშობ­ლე­ბის, წი­ნაპ­რე­ბის წყა­ლო­ბით იოლი გზით მი­მეღ­წია წარ­მა­ტე­ბის­თვის. მინ­დო­და, ყვე­ლა­ფე­რი და­მო­უ­კი­დებ­ლად მო­მეგ­ვა­რე­ბი­ნა. რეზო ჩხე­ი­ძის სა­ხე­ლოს­ნო და­ვამ­თავ­რე, მისი ყო­ფი­ლი სტუ­დენ­ტი ვარ და სა­დიპ­ლო­მო ფილ­მი თუ სხვა რამ, ყვე­ლა­ფე­რი და­მო­უ­კი­დებ­ლად გა­ვა­კე­თე...

- თა­ვად თუ მღე­რი?

- კი, ვმღე­რი და მუ­სი­კა მიყ­ვარს, მაგ­რამ არა იმ­დე­ნად, რომ მუ­სი­კო­სო­ბა პრო­ფე­სი­ად ამერ­ჩია. თან, ბავ­შვო­ბი­დან გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე გა­ვი­ზარ­დე და კი­ნო­თი მო­ვი­წამ­ლე. პა­ტა­რა­ო­ბი­დან ვწერ­დი და არ­ჩე­ვა­ნი იო­ლად გა­ვა­კე­თე. ყო­ველ­თვის ვი­ცო­დი, რა მინ­დო­და. თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში რეზო ჩხე­ი­ძის სა­ხე­ლოს­ნო­ში, კი­ნო­სა­რე­ჟი­სო­რო ფა­კულ­ტეტ­ზე ვსწავ­ლობ­დი. რაც შე­ე­ხე­ბა სიმ­ღე­რას, ის მე­გობ­რე­ბის წრე­ში, შვი­ლებ­თან და ისე, ჩემი სი­ა­მოვ­ნე­ბის­თვის და­ვი­ტო­ვე, იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის­გან გან­ვსხვავ­დე­ბი, ვინც არა­ა­დეკ­ვა­ტუ­რად აფა­სებს სა­კუ­თარ შე­საძ­ლებ­ლო­ბებს და რად­გან მის ოჯახ­ში მღე­რი­ან, მომ­ღერ­ლო­ბას იბ­რა­ლებს, მე უფრო მეტ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას ვგრძნობ. გული მწყდე­ბა და მა­ღი­ზი­ა­ნებს ის უგე­მოვ­ნო­ბა, რა­საც ცო­ცხალმკვდა­რი ქარ­თუ­ლი "შო­უ­ბიზ­ნე­სი" ჰქვია. სა­ში­ნელ, მდა­რე ხა­რის­ხის გა­ურ­კვე­ველ სიმ­ღე­რებს ჩა­წე­რენ და მერე წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ჟღერს რა­დი­ო­ებ­სა და ტე­ლე­ვი­ზი­ებ­ში. ბევ­რი ნი­ჭი­ე­რი და პერ­სპექ­ტი­უ­ლი მომ­ღე­რა­ლი და მუ­სი­კო­სია სა­ქარ­თვე­ლო­ში, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, შე­სა­ბა­მი­სი პი­რო­ბე­ბი არ აქვთ, რათა თა­ვი­სი საქ­მე აკე­თონ, ბო­ლომ­დე და­ი­ხარ­ჯონ.

- და­ბო­ლოს, შე­გიძ­ლია, შენი გეგ­მე­ბი გაგ­ვან­დო?

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ საკ­მა­ოდ კარ­გად ვწერ­დი, მშობ­ლე­ბი არას­დროს მა­ფე­ტი­შებ­დნენ. უბ­რა­ლოდ, ერ­თა­დერ­თხელ ვა­ხუშ­ტი კო­ტე­ტიშ­ვილს წა­ა­კი­თხეს ჩემი ნა­მუ­შევ­რე­ბი და მერე გა­ვი­გე, რომ ისი­ნი პირ­ველ გა­ნახ­ლე­ბულ "ივე­რი­ა­ში" და­ი­ბეჭ­და... არ ვიცი, წერა თა­ვი­დან რამ და­მა­წყე­ბი­ნა. ალ­ბათ იმან, რომ ჩვენს ოჯახ­ში ტრა­გე­დია მოხ­და: 13 წლის და სის­ხლის გა­თეთ­რე­ბით გარ­და­მეც­ვა­ლა. თე­ო­ნას ამ­ბავ­მა ჩემ­ზე ძა­ლი­ან იმოქ­მე­და... ლექ­სებ­საც ვწერ­დი. დღეს იმ პე­რი­ო­დის ჩემს ნა­წე­რებს რომ ვკი­თხუ­ლობ, იმ­დე­ნად ფი­ლო­სო­ფი­უ­რია, მიკ­ვირს. იმ პა­ტა­რა გა­ნოს დიდ გა­ნოს რომ ვა­და­რებ, მგო­ნია, პა­ტა­რა გა­ნოს ნა­წე­რებს დიდი განო ჯერ ვერ და­ე­წია... ჩემს ფიქ­რებს ვახ­მო­ვა­ნებ­დი, რა­საც შემ­დეგ უფ­რო­სე­ბი სა­ბეჭდ მან­ქა­ნა­ზე ბეჭ­დავ­დნენ. ახ­ლაც გვაქვს ის გაყ­ვით­ლე­ბუ­ლი ფურ­ცლე­ბი შე­ნა­ხუ­ლი, რომ­ლე­ბიც 1990-92 წლე­ბით არის და­თა­რი­ღე­ბუ­ლი. ეს ის პე­რი­ო­დია, როცა თე­ო­ნა უკვე აღარ იყო. ნა­წე­რე­ბი ბე­დის­წე­რა­ზეა... სა­მო­მავ­ლოდ კი­ნოა ჩემი არ­ჩე­ვა­ნი, მე ხომ უპირ­ვე­ლე­სად, რე­ჟი­სო­რი ვარ...

ახლა კი ცხოვ­რე­ბა­ში ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ეტა­პი მაქვს: გა­და­ცე­მა, რო­მე­ლიც კო­ტეს­თან ერ­თად "პა­ლიტ­რა ტვ"-ზე გა­ვა­კე­თე, რო­მე­ლიც თა­ვი­დან მხო­ლოდ ექ­სპე­რი­მენ­ტი იყო, ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზულ და აზარ­ტულ საქ­მი­ა­ნო­ბად იქცა, რად­გან იმა­ზე მეტი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა და და­ინ­ტე­რე­სე­ბა მოჰ­ყვა, ვიდ­რე ვე­ლო­დით. კომ­ფორ­ტუ­ლად ვგრძნობ თავს წამ­ყვა­ნის, უფრო სწო­რად, "გა­კოს შოუს" მას­პინ­ძლის ამ­პლუ­ა­ში და უდი­დეს გა­მოც­დი­ლე­ბას ვი­ძენ. უამ­რავ სი­ახ­ლე­სა და გა­და­ცე­მის სა­ინ­ტე­რე­სოდ გან­ვი­თა­რე­ბას ვგეგ­მავთ და ამ საქ­მე­ში მთლი­ა­ნად ვარ ჩარ­თუ­ლი. თუმ­ცა, უახ­ლო­ეს მო­მა­ვალ­ში ჩემს ნა­წე­რებ­საც მინ­და, მივ­ხე­დო...

- რო­დე­საც კო­ტემ შე­გიყ­ვა­რა, თუ იცო­და, რომ იშხნე­ლე­ბის შთა­მო­მა­ვა­ლი იყა­ვი?

- კი, იცო­და... მაგ­რამ ვიდ­რე ერ­თმა­ნეთს გა­ვიც­ნობ­დით, ასე­თი რამ მოხ­და ჩვენს ცხოვ­რე­ბა­ში: თა­მა­რის პა­ნაშ­ვი­დის დღეს, კოტე ავა­რი­ა­ში მოყ­ვა. აბა­ში­ძე­ზე დიდი ავა­რია მოხ­და და ბევ­რი მან­ქა­ნა გა­ეხ­ვია გა­უ­გებ­რო­ბა­ში. მა­შინ 8 წლის ვი­ყა­ვი, მა­მა­ჩე­მის მან­ქა­ნა­ში ვი­ჯე­ქი და იმ მძი­მე კადრს ფან­ჯრი­დან ვუ­ყუ­რებ­დი. მა­მამ "სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბა" გა­მო­ი­ძა­ხა და შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ გა­და­არ­ჩი­ნა ბიჭი, რო­მე­ლიც წლე­ბის შემ­დეგ ჩემი მე­უღ­ლე გახ­და.

- შენი შვი­ლე­ბი არ მღე­რი­ან?

- სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ჩემს ორი­ვე შვილს აღ­მო­აჩ­ნდა მუ­სი­კა­ლუ­რი მო­ნა­ცე­მე­ბი. ტასო ძა­ლი­ან კარ­გად მღე­რის, ხოლო თა­რა­ში, რო­მელ­მაც ჯერ ლა­პა­რა­კი არ იცის (2 წლის გახ­ლავთ), ცდი­ლობს, კარ­გად იმ­ღე­როს.

ლალი ფა­ცია

ჟურ­ნა­ლი ”გზა”

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)