"მე ვარ მა­რი­ამ მა­მუ­ლაშ­ვი­ლი, 12 წლის. და­ვი­ბა­დე 2002 წელს 17 თე­ბერ­ვალს. დავ­დი­ვარ სკო­ლა "სა­დუ­ნი­ში". ვარ მე­ექ­ვსე კლას­ში", - ასე გა­მეც­ნო მომ­ღე­რალ ლელა წურ­წუ­მი­ას შვი­ლი, რო­მელ­საც თა­ვი­დან­ვე ბე­ბია (მა­მის დედა), ნანა ტრა­პა­ი­ძე ზრდი­და და ის დღე­საც ბე­ბია-ბა­ბუ­ას­თან ცხოვ­რობს.

- მა­რი­ამ, კარ­გად სწავ­ლობ?

- ცუდი მოს­წავ­ლე არ ვარ.

- რო­მე­ლი საგ­ნე­ბი გიყ­ვარს?

- უცხო ენე­ბი. ვსწავ­ლობ ეს­პა­ნურს, ინ­გლი­სურს, რუ­სულს. მიყ­ვარს ხე­ლოვ­ნე­ბაც.

- სკო­ლი­დან რომ ბრუნ­დე­ბი, მა­შინ­ვე სა­მე­ცა­დი­ნოდ ჯდე­ბი?

- კი, მა­შინ­ვე ვმე­ცა­დი­ნე­ობ. სწავ­ლა არ მე­ზა­რე­ბა.

- კომ­პი­უ­ტერ­თან ბევრ დროს ატა­რებ?

- არც ისე. კომ­პი­უ­ტერ­ში ხში­რად ვი­ძი­ებ რა­ღაც თე­მებს. ახლა მა­გა­ლი­თად, ბუ­ნე­ბა­ში და­ვა­ლე­ბა მოგ­ვცეს და მეც უამ­რა­ვი ინ­ფორ­მა­ცია უნდა შე­ვაგ­რო­ვო. კომ­პი­უ­ტერ­ში ხან­და­ხან, რა­ღა­ცებს ვთა­მა­შობ... მა­მამ მი­თხრა, "ფე­ის­ბუ­კის" გვერდს გა­გიხ­სნიო. სა­ერ­თოდ, კარ­გად ვხა­ტავ და დედა შემ­პირ­და, - ხატ­ვის მას­წავ­ლე­ბელ­თან მი­გიყ­ვა­ნო. ვხა­ტავ ფუნ­ჯი­თაც, ფან­ქრი­თაც, ფლო­მას­ტე­რი­თაც. პლას­ტე­ლი­ნის­გა­ნაც ვძერ­წავ რა­ღა­ცებს. ყვე­ლა­ზე მე­ტად ცხო­ვე­ლე­ბის და­ხატ­ვა მიყ­ვარს.

- ეტყო­ბა, ცხო­ვე­ლე­ბი გიყ­ვარს, არა?

- ძა­ლი­ან. ერთხელ ძაღ­ლი მყავ­და, მაგ­რამ მო­მიკ­ვდა და გული დამ­წყვი­ტა.

- ბევ­რი მე­გო­ბა­რი გყავს? ეზო­ში სა­თა­მა­შოდ თუ გიშ­ვე­ბენ?

- კი, კარ­გი მე­გობ­რე­ბი მყავს. ეზო­ში მიშ­ვე­ბენ, მაგ­რამ მე არ მინ­და ზამ­თარ­ში იქ ჩას­ვლა, რად­გან ვცივ­დე­ბი ხოლ­მე. ეზო­ში თა­მა­ში ზა­ფხულ­ში მირ­ჩევ­ნია. ვმე­გობ­რობ არა მარ­ტო გო­გო­ნებ­თან, ბი­ჭებ­თა­ნაც.

- ლექ­სებ­საც ხომ არ წერ?

- ლექ­სებს მარ­ტო ბე­ბი­ა­ჩე­მის და­ბა­დე­ბის დღე­ზე ვწერ ხოლ­მე. ყვე­ლა­ზე მა­გა­რი ბე­ბია მყავს. აი, ასე­თი სტრო­ფი მაქვს: "მე რომ მიყ­ვარს, მე­ფე­რე­ბა, შენი თეთ­რი თმე­ბია,/ ნუ­ღარ და­მი­ბერ­დე­ბი, ჩემო ტკბი­ლო ბე­ბია..." მე და ბა­ბუ­ამ და­ბა­დე­ბის დღე­ზე შო­კო­ლა­დის ტორ­ტი მი­ვარ­თვით. მერე მე სუფ­რა გავ­შა­ლე და ბე­ბია მო­ვიწ­ვიე. მოკ­ლედ, სი­ურპრი­ზი მო­ვუ­წყვეთ.

- ვიცი, რომ ის გზრდის...

- კი, ბე­ბი­ამ გამ­ზარ­და და ყვე­ლა­ზე მე­ტად მიყ­ვარს. ბებო არის ძა­ლი­ან კე­თი­ლი და მო­სიყ­ვა­რუ­ლე. ადრე, როცა ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, ჩვენ­თან ია - ჩემი ძიძა მო­დი­ო­და და მას­თან მე­ძი­ნა. მერე ის სა­ბერ­ძნეთ­ში წა­ვი­და... ახლა მე და ბე­ბოს ერ­თად გვძი­ნავს.

- რა­ი­მე წრე­ზე თუ და­დი­ხარ?

- თეა გო­ბე­ჯიშ­ვილ­თან ტან­ვარ­ჯიშ­ზე დავ­დი­ვარ და ცეკ­ვა­საც ვსწავ­ლობ. გა­მოც­დე­ბიც გვი­ტარ­დე­ბა ხოლ­მე. თე­ას­თან სი­ა­რუ­ლი ძა­ლი­ან მომ­წონს.

- სიმ­ღე­რა­ზე არ გა­ტა­რე­ბენ?

- ადრე ნატო მე­ტო­ნი­ძეს­თან დავ­დი­ო­დი, მერე თავი და­ვა­ნე­ბე და ახლა ამის გამო გული მწყდე­ბა. მიყ­ვარს სიმ­ღე­რა. სხვა­თა შო­რის, "ბას­ტი ბუ­ბუ­შიც" მიმ­ღე­რია. როცა სკო­ლა­ში სპექ­ტაკ­ლე­ბი იმარ­თე­ბა, წარ­მოდ­გე­ნებ­ში მეც ვმო­ნა­წი­ლე­ობ. ერთ-ერთ სპექ­ტაკლში შავი კატა ვი­ყა­ვი.

- რო­გორც გა­ტყობ, წეს­რი­გი გიყ­ვარს. ასეა?

- არ მომ­წონს ისე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლებ­საც წეს­რი­გი არ უყ­ვართ.

- შენს დე­დი­კო­ზე - მომ­ღე­რალ ლელა წურ­წუ­მი­ა­ზე რას გვე­ტყვი?

- დედა ძა­ლი­ან ლა­მა­ზია და კარ­გად მღე­რის. თა­ნაც, მისი სიმ­ღე­რე­ბი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს.

- გული არ გწყდე­ბა, რომ დედა და­კა­ვე­ბუ­ლია და მშობ­ლებ­თან ერ­თად არ ცხოვ­რობ?

- დედა აქ მო­დის, მნა­ხუ­ლობს და მალე შე­იძ­ლე­ბა, სა­ცხოვ­რებ­ლად დედ-მა­მას­თან გა­და­ვი­დე.

- მერე, ბე­ბოს მი­ტო­ვე­ბა არ გა­გიძ­ნელ­დე­ბა?

- კი, მაგ­რამ მის სა­ნა­ხა­ვად ხში­რად მო­ვალ. ბე­ბია ყვე­ლა­ფერ­ში მეხ­მა­რე­ბა, მა­მე­ცა­დი­ნებს კი­დეც. დედა მე­უბ­ნე­ბა, - ნა­ნას და­უ­ჯე­რეო.

- მა­მა­ზე რას გვე­ტყვი?

- ბავ­შვო­ბა­ში იცით, რა ლა­მა­ზი ყო­ფი­ლა? გრძე­ლი თმა ჰქო­ნია. სკო­ლა­ში კარ­გად სწავ­ლობ­და, ინ­სტი­ტუ­ტშიც და მის სუ­რა­თებს რომ ვუ­ყუ­რებ, ძა­ლი­ან მგავს. სხვე­ბიც მე­უბ­ნე­ბი­ან, მა­მას ჰგავ­ხა­რო. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, როცა მამა აქ მო­დის. მას კა­ხის ვე­ძა­ხი, ასე უფრო მომ­წონს... მყავს ძმა - ნიკო. ის 20 წლის არის და ნიუ-იორკში სწავ­ლობს. სახ­ლში ჩემს ბი­ძაშ­ვილს, 4 წლის ნა­ნუ­კას ვე­თა­მა­შე­ბი ხოლ­მე. ჰო, კი­დევ მა­მა­ჩე­მი ძა­ლი­ან მო­სიყ­ვა­რუ­ლე და თბი­ლი ადა­მი­ა­ნია. ისე, მას კი მამ­სგავ­სე­ბენ, მაგ­რამ მგო­ნი, დე­და­საც ვგა­ვარ...

ახლა კახა მა­მუ­ლაშ­ვილს, მა­მუ­ლი­ჩას მივ­მარ­თავ:

- რას გვე­ტყვი შვილ­ზე? შენ და ლე­ლას რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვთ მა­რი­ამ­თან? მის­თვის რო­დის იც­ლით?

- პირ­ველ რიგ­ში, დიდი მად­ლო­ბა უნდა გა­და­ვუ­ხა­დო დედ-მა­მას, რომ მა­რი­კოს­თვის სით­ბო­სა და სიყ­ვა­რულს არ იშუ­რე­ბენ. მა­რი­ა­მი ძა­ლი­ან კარ­გი ადა­მი­ა­ნია. უყ­ვარს თა­ვის ოჯა­ხი, ბე­ბია, მე­გობ­რე­ბი და მერ­წმუ­ნეთ, მათ­ზე ცუდს არას­დროს იტყვის; არც ის მოს­წონს, სხვებ­ზე რომ ჭო­რა­ო­ბენ. სკო­ლა­ში თა­ვი­დან არ უთ­ქვამს, - ლე­ლას შვი­ლი ვარო. ეს ამ­ბა­ვი დიდ­ხანს არ იცოდ­ნენ, რად­გან კრე­ბა­ზე სულ ბე­ბია და­დი­ო­და. ერთხე­ლაც, ლელა რომ მი­ვი­და, მა­შინ გა­ი­გეს, ვისი შვი­ლიც იყო. მა­რი­ამს უნდა, ყვე­ლა­ფერს და­მო­უ­კი­დებ­ლად მი­აღ­წი­ოს, მაგ­რამ ცხა­დია, ამა­ყობს იმით, რომ ლე­ლას შვი­ლია...

მა­რი­ა­მი:

- როცა იგე­ბენ, რომ ლე­ლას შვი­ლი ვარ, გა­ო­ცე­ბას ვერ ფა­რა­ვენ. სკო­ლის მოს­წავ­ლე­ე­ბი მო­დი­ან ჩემ­თან და მე­კი­თხე­ბი­ან, - მარ­თლა ლე­ლას შვი­ლი ხარო?.. გული მწყდე­ბა, დე­დას ხში­რად რომ ვერ ვნა­ხუ­ლობ, მაგ­რამ საქ­მე­ე­ბი აქვს და მი­სიც მეს­მის. სა­მა­გი­ე­როდ, ხში­რად მი­რე­კავს, მნა­ხუ­ლობს. დედა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. მახ­სოვს, ერთხელ "ბა­ლუ­ში" და­ბა­დე­ბის დღე გა­და­მი­ხა­დეს და "ბა­ლუს" დე­და­ჩე­მი მო­ე­წო­ნა. მერე მე და ლე­ლამ ვიმ­ღე­რეთ კი­დეც.

- შენ­ზე მი­თხრეს, ძა­ლი­ან გულ­ჩვი­ლი­აო...

- არ მიყ­ვარს, რო­დე­საც ვი­ღა­ცე­ბი ჩხუ­ბო­ბენ. ასეთ დროს ლა­მის გული გა­მის­კდეს. რამ­დე­ნი­მე დღის წინ მე და ბებო ბა­კუ­რი­ან­ში ვი­ყა­ვით და იქ გა­ვი­გეთ, რომ კაბუ დაჭ­რეს, მერე ეს ამ­ბა­ვი "კუ­რი­ერ­შიც" გა­მო­ა­ცხა­დეს და შე­მე­შინ­და... კი­დევ კარ­გი, ძვა­ლი არ გა­უ­ტყდა...

მა­მუ­ლი­ჩა:

- მა­რი­ა­მი თა­ვი­სე­ბუ­რი ადა­მი­ა­ნია, სა­კუ­თა­რი სამ­ყა­რო აქვს. სა­მარ­თლი­ანია. ის ჩემი გული და სუ­ლია. მშობ­ლებს მის წი­ნა­შე და­ნა­შა­უ­ლის გრძნო­ბა გვაქვს, რად­გან დატ­ვირ­თუ­ლი დღის რე­ჟი­მის გამო ხში­რად ვერ ვნა­ხუ­ლობთ. ჰოდა, ხან­და­ხან მი­რე­კავს და მე­კი­თხე­ბა, - რო­გორ ხარო? მერე კი სახ­ლში მე­პა­ტი­ჟე­ბა (იცი­ნის).

- მა­რი­ამ, კი­თხვა თუ გიყ­ვარს?

- კი, რამ­დე­ნი­მე წიგ­ნი უკვე წა­ვი­კი­თხე. ახლა ბერი გაბ­რი­ე­ლის წიგნს - "ჩემი სი­ცო­ცხლე, თქვე­ნი სი­ცო­ცხლეა" ვკი­თხუ­ლობ. ძა­ლი­ან კარ­გი წიგ­ნია. მას­ში ბევ­რი სი­კე­თეა და ხან­და­ხან მე­ტი­რე­ბა კი­დეც, მაგ­რამ ბო­ლოს მა­ინც კარგ ხა­სი­ათ­ზე ვდგე ბი... მო­თხრო­ბი­ლია, რო­გორ ცხოვ­რობ­და, რო­გორ ოჯახ­ში აღი­ზარ­და და ძა­ლი­ან და­მა­ინ­ტე­რე­სა.

- სახ­ლში საქ­მი­ა­ნო­ბა და ბე­ბოს დახ­მა­რე­ბა თუ გიყ­ვარს?

- კი, ხან­და­ხან ჭურ­ჭელს ვრე­ცხავ. ბე­ბია ავად რომ იყო, რა­ღა­ცებს მე ვა­კე­თებ­დი. რომ მე­უბ­ნე­ბო­და, თავი და­ა­ნე­ბეო, ძა­ლი­ან მწყინ­და. მას ყა­ვას და ჩაის ვუმ­ზა­დებ­დი. ისე, სა­ლა­თის "გა­კე­თე­ბაც" ვიცი...

- სა­მო­მავ­ლოდ რა გეგ­მე­ბი გაქვს?

- პირ­ველ რიგ­ში, ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია სწავ­ლა. ასე­ვე მინ­და, ცეკ­ვას გავ­ყვე. ისე, სიმ­ღე­რაც მომ­წონს. ბებო მირ­ჩევს, უცხო ენე­ბის სპე­ცი­ალ­ისტი გავ­ხდე...

- შო­უ­ბიზ­ნეს­ზე რა იცი? რო­მელ მომ­ღერ­ლებს ან მსა­ხი­ო­ბებს იც­ნობ?

- "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­ში" ვინც დე­და­ჩემ­თან ცეკ­ვავ­და, ყვე­ლას ვიც­ნობ. ასე­ვე, თაკო გა­ჩე­ჩი­ლა­ძეს, ნინი ბა­დუ­რაშ­ვილს, ანრი ჯო­ხა­ძეს, სტე­ფა­ნეს, მაია დარსმე­ლი­ძეს, კა­ხა­ბერს, შო­რე­ნა ბე­გაშ­ვი­ლიც ვნა­ხე ერთხელ. სხვა­თა შო­რის, ან­რის სიმ­ღე­რე­ბი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს... მაგ­რად გა­მა­ხა­ლი­სა "ერთი-ერ­თში" რომ იყო. პირ­ველ ად­გილ­ზე რომ ვერ გა­ვი­და, გული დამ­წყდა. ჩემი ნათ­ლი­ე­ბი არი­ან: თიკა ჯამ­ბუ­რია, ნინი ქარ­სე­ლა­ძე და დოი ანუ დათო დო­ი­აშ­ვი­ლი.

- პო­ლი­ტი­კა­ზე რას გვე­ტყვი?

- ხან­და­ხან ტე­ლე­ვი­ზორ­ში რა­ღა­ცებს რომ აცხა­დე­ბენ, შე­მე­შინ­დე­ბა ხოლ­მე. კი­ევ­ში რა­ტომ ხო­ცავ­დნენ ადა­მი­ა­ნებს, ვერ გა­ვი­გე.

- სა­ქარ­თვე­ლოს პარ­ლა­მენ­ტის შე­სა­ხებ რა გსმე­ნია?

- არა­ფე­რიც არ მსმე­ნია...

- სა­ქარ­თვე­ლოს პრე­ზი­დენ­ტი ვინ არის?

- ადრე პრე­ზი­დენ­ტი მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვი­ლი იყო, ახლა ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლია. არა, არა, მერე გი­ორ­გი მარ­გვე­ლაშ­ვი­ლი აირ­ჩი­ეს... პო­ლი­ტი­კა არა, მაგ­რამ ფილ­მე­ბი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. კი­დევ, "ტი­ტე­ბის დროს" ვუ­ყუ­რებ, სა­ხა­ლი­სო სე­რი­ა­ლია. მიყ­ვარს "ტომი და ჯერი" და ძვე­ლი რუ­სუ­ლი მულ­ტფილ­მი - "ნუ პა­გა­დი".

მა­მუ­ლი­ჩა:

- მა­რი­ა­მი დე­და­მი­სი­ვით შრო­მის­მოყ­ვა­რე და მი­ზან­და­სა­ხუ­ლია. არ მინ­და, მო­ცეკ­ვა­ვე ან მომ­ღე­რა­ლი გა­მო­ვი­დეს, რად­გან ეს და­უ­ფა­სე­ბე­ლი შრო­მაა. მი­ვე­სალ­მე­ბი, თუ იუ­რის­ტო­ბა­ზე იფიქ­რებს. ნუ, თუ ცეკ­ვა-სიმ­ღე­რა ძა­ლი­ან მო­უნ­დე­ბა, ვერ "დავბლო­კავ". ისე, ცნო­ბი­სათ­ვის, მა­რი­ა­მი დე­და­სა­ვით ჯი­უ­ტია (იღი­მის).

მა­რი­ა­მი:

- აბა, რას ამ­ბობ? ცოლ­ზე ასე ლა­პა­რა­კი არ შე­იძ­ლე­ბა! მამა, ბო­ლოს და ბო­ლოს, ის ხომ ქა­ლია!

ლალი ფა­ცია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)