"ის ამა­ყი და და­უ­მორ­ჩი­ლე­ბე­ლია. ეზი­ზღე­ბა ჩარ­ჩო­ე­ბი, შე­ზღუდ­ვე­ბი, აკ­რძალ­ვე­ბი. უყ­ვარს ლი­დე­რო­ბა და ამას არც მა­ლავს, ეს თვი­სე­ბა ბავ­შვო­ბი­დან სის­ხლში აქვს გამ­ჯდა­რი. ხში­რად სი­ჯი­უ­ტე და მეწვრილ­მა­ნე­ო­ბა უშ­ლის ხელს იმა­ში, რომ მიზ­ნის მიღ­წე­ვა უკონ­ფლიქ­ტოდ შეძ­ლოს. ფულ­სა და დი­დე­ბას შო­რის არ­ჩე­ვა­ნი რომ გა­ა­კე­თე­ბი­ნოთ, დი­დე­ბას აირ­ჩევს", - ასე ახა­სი­ა­თე­ბენ ას­ტრო­ლო­გე­ბი ვე­ფხვის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ ქალ­წულს. ეს მუ­სი­კოს დათო ფორჩხი­ძის ზო­დი­ა­ქოს ნი­შა­ნია. დათო "ახა­ლი ხმის" გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი მწვრთნე­ლი ზე­დი­ზედ მე­სა­მედ გახ­და.

- პირ­ველ რიგ­ში, წარ­მა­ტე­ბას გი­ლო­ცავ! მე­სა­მე წე­ლია, პირ­ვე­ლო­ბას არა­ვის უთ­მობ.

- როცა ამ პრო­ექ­ტში ჩა­ვერ­თე, ვერც წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, სა­მი­ვე­ჯერ ჩემი გუნ­დის წევ­რი თუ გა­ი­მარ­ჯვებ­და.

- ცო­ტა­თი დაბ­ნე­უ­ლი ჩან­დი...

- რა გა­საკ­ვი­რია, ძლი­ე­რი ფი­ნა­ლის­ტე­ბი იყ­ვნენ, ძლი­ე­რი მწვრთნე­ლე­ბი...

- შე­გიძ­ლია ახ­სნა, შენი წარ­მა­ტე­ბის სა­ი­დუმ­ლო რა­შია?

- ძნე­ლი სათ­ქმე­ლია. ალ­ბათ შრო­­მის­მოყ­ვა­რე­ო­ბას, იღ­ბალს დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს. საქ­მის კე­თე­ბი­სას ბო­ლომ­დე ვი­ხარ­ჯე­ბი. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, სხვა მწვრთნე­ლე­ბიც თავს არ ზო­გავ­დნენ, მაგ­რამ მე გა­მი­მარ­თლა.

- მწვრთნე­ლებ­მა მო­გი­ლო­ცეს?

- მო­მი­ლო­ცეს.

- გულ­წრფე­ლად?

- რა თქმა უნდა, გა­მარ­ჯვე­ბა მა­თაც უნ­დო­დათ და ამის­თვის იბ­რძოდ­ნენ, მაგ­რამ მა­ინც მგო­ნია, რომ გულ­წრფე­ლე­ბი იყ­ვნენ.

- "ახა­ლი ხმა" შემ­დეგ სე­ზონ­ზეც თუ იქ­ნე­ბა, პრო­ექ­ტში გი­ხი­ლავთ?

- არ ვიცი. პრო­ექ­ტზე ძა­ლი­ან კარ­გი გუნ­დი მუ­შა­ობს, ბევ­რს და­ვუ­მე­გობ­რდი და მათ ან­გა­რიშს ყო­ველ­თვის გა­ვუ­წევ. მხო­ლოდ გა­მარ­ჯვე­ბა არ არის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი. ყვე­ლა მო­ნა­წი­ლემ დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ი­ღო, აქვთ კონ­ცერ­ტე­ბი, მიწ­ვე­ვე­ბი, მუ­შა­ო­ბენ. ეს პრო­ექ­ტი ბევ­რი მათ­გა­ნის­თვის ერ­თგვა­რი ტრამ­პლი­ნიც კი აღ­მოჩ­ნდა.

- ვე­ფხვის წელ­ში და­ბა­დე­ბუ­ლი ქალ­წუ­ლი ხარ. შენი ნიშ­ნის და­ხა­სი­ა­თე­ბას რამ­დე­ნად იც­ნობ?

- არა­ერ­თხელ წა­მი­კი­თხავს და ზო­გი­ერ­თი რამ ემ­თხვე­ვა.

- ას­ტრო­ლო­გე­ბი ამ­ბო­ბენ, - ვე­ფხვის წელ­ში და­ბა­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი ამა­ყე­ბი და და­უ­მორ­ჩი­ლებ­ლე­ბი არი­ა­ნო.

- ას­ტრო­ლო­გებს და­ვე­თან­ხმე­ბი. ზოგ­ჯერ სი­ა­მა­ყეს გვერ­დით ვდებ, მაგ­რამ თუ ჩემ­თვის რა­ღაც მი­უ­ღე­ბე­ლია, მა­შინ დათ­მო­ბა­ზე არას­დროს მივ­დი­ვარ. სი­ა­მა­ყედ შე­იძ­ლე­ბა, დიდი ამ­ბი­ცი­აც მი­ვიჩ­ნი­ოთ. ყო­ველ­თვის ვცდი­ლობ, ეს ჩემ­თვის შე­ვი­ნა­ხო, არა­ვინ შე­მამ­ჩნი­ოს. კუ­ლი­სებს მიღ­მა და მე­ო­რე­ხა­რის­ხო­ვან საქ­მე­ზე მუ­შა­ო­ბაც შე­მიძ­ლია. წინა ხაზ­ზე დგო­მა ჩემ­თვის სა­სი­ცო­ცხლოდ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი არ არის. ხში­რად სხვას ვუშ­ვებ წინ და ჩემს დროს ვე­ლო­დე­ბი.

- "მას უყ­ვარს ლი­დე­რო­ბა და ამას არც მა­ლავს, ეს თვი­სე­ბა ბავ­შვო­ბი­დან სის­ხლში აქვს გამ­ჯდა­რი".

- რომ გი­პა­სუ­ხო, - ასე­თი არ ვარ-მეთ­ქი, ვინც კარ­გად მიც­ნობს, დამ­ცი­ნებს. ინი­ცი­ა­ტი­ვე­ბით აღ­სავ­სე ადა­მი­ა­ნი ვარ და არც რის­კებს ვუფრ­თხი. ხე­ლო­ვა­ნი ვარ და შე­მიძ­ლია, 3-4 თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში დღე და ღამე ვი­მუ­შაო, მომ­დევ­ნო 3-4 თვე­ში კი არა­ფე­რი გა­ვა­კე­თო. 9 სა­ა­თი­დან 6 სა­ა­თამ­დე შე­იძ­ლე­ბა, ვერ ვი­მუ­შაო, მაგ­რამ სამ­სა­ხურ­ში 6-ის შემ­დეგ მი­ვალ და მთელ ღა­მეს შრო­მა­ში გა­ვა­თე­ნებ. ღა­მით მე­ტად ნა­ყო­ფი­ე­რად ვმუ­შა­ობ.

- "მას შე­უძ­ლია, საყ­ვა­რელ საქ­მეს თავი ბო­ლომ­დე მი­უ­ძღვნას, ბო­ლომ­დე და­ი­ხარ­ჯოს".

- ზუს­ტი და­ხა­სი­ა­თე­ბაა. მიზ­ნის მი­საღ­წე­ვად ყვე­ლა­ფერს ვა­კე­თებ. შე­მიძ­ლია არ წა­ვი­დე გა­სარ­თო­ბად მე­გობ­რებ­თან ერ­თად, უარი ვთქვა ბევრ რა­მე­ზე, მაგ­რამ არ­ჩე­უ­ლი გზი­დან არას­დროს გა­და­ვუხ­ვევ. ზო­გა­დად, გარ­თო­ბის კაცი არ ვარ, ვერ ვერ­თო­ბი.

- ახლა შენი მი­ზა­ნი რა არის?

- ძა­ლი­ან მინ­და, ის ბავ­შვე­ბი, რომ­ლე­ბიც ხალ­ხმა "ახა­ლი ხმი­დან" გა­იც­ნო, არ და­ი­კარ­გონ. მინ­და, სა­ქარ­თვე­ლო­ში იქ­მნე­ბო­დეს ახა­ლი თა­ნა­მედ­რო­ვე მუ­სი­კა. ეს გა­ცი­ლე­ბით რთუ­ლია, ვიდ­რე "ვო­ი­სის" მო­გე­ბა.

- "ხში­რად სი­ჯი­უ­ტე და მეწვრილ­მა­ნე­ო­ბა უშ­ლის ხელს იმა­ში, რომ მიზ­ნის მიღ­წე­ვა უკონ­ფლიქ­ტოდ შეძ­ლოს".

- ას­ტრო­ლო­გე­ბი ჩემ­ზე იმა­საც ამ­ბო­ბენ, - პე­დან­ტია, დე­ტა­ლებს დიდ ყუ­რა­დღე­ბას აქ­ცევ­სო. ეს შოუს მსვლე­ლო­ბი­სას არა­ერ­თხელ უთ­ქვამთ. დიახ, პე­დან­ტი ვარ! მი­მაჩ­ნია, რომ დე­ტა­ლე­ბის­გან შედ­გე­ბა წარ­მა­ტე­ბა. ერთ ბგე­რა­საც კი დიდ მნიშ­ვნე­ლო­ბას ვა­ნი­ჭებ, სხვაგ­ვა­რად მუ­შა­ო­ბა არ შე­მიძ­ლია.

- მიზ­ნის­კენ მი­მა­ვალ გზა­ზე კონ­ფლიქ­ტე­ბი ხში­რად გაქვს?

- ადრე უფრო ხის­ტი ვი­ყა­ვი, ბოლო დროს კი კონ­ფლიქ­ტებს მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვე­რი­დე­ბი. ფრთხი­ლი გავ­ხდი, ალ­ბათ ეს თვი­სე­ბა ჩემ­ში ასაკ­მაც მო­ი­ტა­ნა. წარ­მო­უდ­გენ­ლად რთუ­ლია უკონ­ფლიქ­ტოდ დიდ გა­მარ­ჯვე­ბებს მი­აღ­წიო, რად­გან შენი გა­მარ­ჯვე­ბა, ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში, ვი­ღა­ცის და­მარ­ცხე­ბას ნიშ­ნავს.

- ას­ტრო­ლო­გე­ბი გირ­ჩე­ვენ, კარ­გი იქ­ნე­ბა, კომ­პრო­მი­სის ხე­ლოვ­ნე­ბას თუ ის­წავ­ლიო.

- კომ­პრო­მის­საც გა­აჩ­ნია. სა­ერ­თოდ, ობი­ექ­ტუ­რი აზ­რის არ­სე­ბო­ბა­ში ეჭვი მე­პა­რე­ბა. ყვე­ლა აზრი სუ­ბი­ექ­ტუ­რია.

- "მას ეზი­ზღე­ბა ჩარ­ჩო­ე­ბი, შეზ­ღუდ­ვე­ბი, აკ­რძალ­ვე­ბი".

- თუმ­ცა მაბ­რა­ლე­ბენ, რომ ჩარ­ჩო­ში ვზი­ვარ, დოგმე­ბი მაქვს. ჩემ­თვის XXI სა­უ­კუ­ნე­ში არ არ­სე­ბობს კი­თხვა, - "რას ვა­კე­თებ?" არ­სე­ბობს კი­თხვა: "რო­გორ ვა­კე­თებ?" ერ­თა­დერ­თი ჩარ­ჩო, ხა­რის­ხია. ვცდი­ლობ, რა­საც ვა­კე­თებ, კარ­გად გა­ვა­კე­თო.

- "ფულ­სა და დი­დე­ბას შო­რის არ­ჩე­ვა­ნი რომ გა­ა­კე­თე­ბი­ნოთ, დი­დე­ბას აირ­ჩევს".

- ეს არის ყვე­ლა­ზე დიდი სი­მარ­თლე, იმ წი­ნა­და­დე­ბებს შო­რის, რომ­ლე­ბიც აქამ­დე მი­თხა­რი. "ვო­ი­სი" 27 თუ 28 ქვე­ყა­ნა­ში ჩა­ტარ­და და მგო­ნი, არ­სად ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, რომ ერ­თსა და იმა­ვე მწვრთნელს ზე­დი­ზედ სამ­ჯერ მო­ე­გოს. მე არ ვამ­ბობ, რომ ყვე­ლა მწვრთნელ­ზე კარ­გი ვარ, მაგ­რამ იმის თქმა კი ნამ­დვი­ლად შე­მიძ­ლია, რომ მათ შო­რის ყვე­ლა­ზე ღა­რი­ბი ვარ და არა მხო­ლოდ ამ ქვე­ყა­ნა­ში. რა ვქნა, ფული ვერ ვი­შო­ვე.

- ფუ­ლის შოვ­ნას არ ინ­დო­მებ თუ ეს საქ­მე არ გა­მოგ­დის?

- ბევ­რმა დას­ვა შე­კი­თხვა: ეს კაცი ამ­დენს რა­ტომ შრო­მობს, ფულს თუ ვერ შო­უ­ლობ­სო? მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი შე­მო­სა­ვა­ლი ჩემ­თვის ამო­სა­ვა­ლი წერ­ტი­ლი არას­დროს ყო­ფი­ლა. მამა მე­უბ­ნე­ბო­და: 40 წლამ­დე რა­საც იშო­ვი, მაქ­სი­მა­ლუ­რი იქ­ნე­ბაო. უკვე 40 წლის ვხდე­ბი და მხო­ლოდ ოჯა­ხის რჩე­ნა შე­მიძ­ლია.

- "მის­თვის მა­ტე­რი­ა­ლურ კე­თილ­დღე­ო­ბა­ზე მაღ­ლა ხალ­ხის აღი­ა­რე­ბა და სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში შექ­მნი­ლი იმი­ჯი დგას".

- ხალ­ხი ჩემი ოჯა­ხის წევ­რე­ბის­გან, ახ­ლობ­ლე­ბის­გან, მე­გობ­რე­ბი­სა და ნა­თე­სა­ვე­ბის­გან შედ­გე­ბა. მათ რომ არ მოვ­წონ­დე, არ ვუყ­ვარ­დე და ჩემ­ზე ცუდს ამ­ბობ­დნენ, ამას ვერ ავი­ტან. ბევ­რი ცუდი თვი­სე­ბაც მაქვს, ან­გე­ლო­ზი არ ვარ.

- ცუდი თვი­სე­ბე­ბი­დან ყვე­ლა­ზე მე­ტად, რო­მე­ლი გა­წუ­ხებს?

- ზო­გად ჭრილ­ში რომ გან­ვი­ხი­ლოთ, კა­ცობ­რი­ო­ბის გან­ვი­თა­რე­ბა ბოღ­მა­ზე, შურ­ზე, სხვის და­ჩაგ­ვრა­ზე უფრო მე­ტად დგას, ვიდ­რე - სი­კე­თე­სა და ქველ­მოქ­მე­დე­ბა­ზე. ჩემი ცუდი თვი­სე­ბა ის არის, რომ მინ­და, ყო­ველ­თვის აღი­ა­რე­ბუ­ლი ვიყო. პო­პუ­ლა­რო­ბა ძა­ლი­ან მომ­წონს. დიდი სა­მე­გობ­რო წრე მყავს. გა­მარ­ჯვე­ბას რომ მი­ლო­ცავ­დნენ, ვგრძნობ­დი, ეს მარ­თლა უხა­რო­დათ. გა­წე­ულ სი­კე­თეს არას­დროს ვი­ვი­წყებ. ისე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბი, ვის წი­ნა­შეც ვალ­ში ვარ, ძა­ლი­ან ბევ­რი და­მიგ­როვ­და და ეს ჩემი სიმ­დიდ­რეა.

- ბო­რო­ტე­ბა და წყე­ნაც ისე­ვე გა­მახ­სოვ­რდე­ბა, რო­გორც - სი­კე­თე?

- ბოლო დროს მა­ღალ ოს­ტა­ტურ დო­ნე­ზე ვის­წავ­ლე პა­ტი­ე­ბა და ვამ­ბობ ხოლ­მე, - უმ­ჯო­ბე­სია, ხვალ შევ­რიგ­დეთ, ვიდ­რე 1 თვის შემ­დეგ.

- "ექ­სტრი­მით სავ­სე დრა­მა­ტუ­ლი ცხოვ­რე­ბა აქვს".

- ეს შო­უ­ე­ბი სხვა რა იყო, თუ არა ექ­სტრი­მი? ცხოვ­რე­ბა სა­ცალ­ფე­ხო ბი­ლი­კია, ბევ­რგან გა­და­სა­ჩე­ხი ად­გი­ლია და ზოგ­ჯერ უნდა გა­რის­კო, ზოგ­ჯერ - უკან და­ი­ხიო. წა­გე­ბის­თვის ყო­ველ­თვის მზად ვარ და მომ­ზა­დე­ბუ­ლი მაქვს ტექ­სტი, რომ გა­მარ­ჯვე­ბულს წარ­მა­ტე­ბა გულ­წრფე­ლად მი­ვუ­ლო­ცო. სხვი­სი გა­მარ­ჯვე­ბის აღი­ა­რე­ბას ნიჭი უნდა, ეს ადა­მი­ა­ნის ღირ­სე­ბა­ზე მე­ტყვე­ლებს.

- "სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში თავს კომ­ფორ­ტუ­ლად ვერ გრძნობს, რად­გან ბუ­ნე­ბით მარ­ტო­სუ­ლია".

- ვე­ფხვი მარ­ტო­სუ­ლი ცხო­ვე­ლია. "ტუსოვ­კე­ბის" მოყ­ვა­რუ­ლი არ ვარ. ცხოვ­რე­ბა­ში ბევ­რი რამ მარ­ტოს მი­კე­თე­ბია.

- "ის არას­დროს აგებს ოც­ნე­ბის კოშ­კებს".

- ვოც­ნე­ბობ იმა­ზე, რაც რე­ა­ლუ­რია.

- ეგო­ის­ტი ხარ?

- ბევ­რჯერ და­უს­ვამთ შე­კი­თხვა, - ვი­სის­ტი ხარ? სა­ქარ­თვე­ლო­ში ხომ ყვე­ლა ვი­ღა­ცის­ტია. მე ვპა­სუ­ხობ­დი, - ეგო­ის­ტი ვარ. თუ დაჰ­კვირ­ვე­ბი­ხარ, სა­კუ­თარ ეგო­იზმს ადა­მი­ა­ნე­ბი რო­გორ მა­ლა­ვენ? ის იმარ­ჯვებს, ვინც ეგო­იზ­მით გა­რე­მოს არ აწუ­ხებს. ყვე­ლას მი­აჩ­ნია, რომ სამ­ყა­რო მის გარ­შე­მო ბრუ­ნავს და მეც ერთი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი მოკ­ვდა­ვი ვარ, ყვე­ლა­ზე მე­ტად სა­კუ­თა­რი თავი მიყ­ვარს.

- ძა­ლი­ან ემო­ცი­უ­რი რომ ხარ, ამას კი­თხვა აღარ უნდა...

- ემო­ცი­ე­ბის და­მალ­ვა არ ღირს. ყვე­ლა ადა­მი­ანს სტკი­ვა, სცი­ვა, უხა­რია... პრო­ექ­ტის გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი მარი ჩა­ჩხი­ა­ნი 18 წლის გო­გო­ნაა. ის სა­კუ­თარ ემო­ცი­ებს არას­დროს გა­მო­ხა­ტავ­და. ერთ დღეს ცალ­კე გა­ვიყ­ვა­ნე და ვუ­თხა­რი, - მარ­თლა არ ნერ­ვი­უ­ლობ, თუ რა ხდე­ბა, ამიხ­სე­ნი-მეთ­ქი. - ისე ვნერ­ვი­უ­ლობ, ლა­მის მოვ­კვდე, მაგ­რამ ვცდი­ლობ, ეს მა­ყუ­რე­ბელს არ და­ვა­ნახ­ვოო. მე ემო­ცი­ე­ბის მარ­თვა და მო­თოკ­ვა არ შე­მიძ­ლია. შე­იძ­ლე­ბა, ეს ვი­ღა­ცამ შოუს ნა­წი­ლად აღიქ­ვას. ვინც მიც­ნობს, ყვე­ლა მე­უბ­ნე­ბა: მა­ყუ­რე­ბელს იმი­ტომ მოს­წონ­ხარ, რომ წი­თელ სა­ვარ­ძელ­ში მჯდო­მი ზუს­ტად ისე­თი ხარ, რო­გო­რიც - ახ­ლობ­ლებ­თა­ნო. არ ვთა­მა­შობ.

- "იმ­დე­ნად რე­ა­ლის­ტია, რომ ილუ­ზი­ებს შეყ­ვა­რე­ბუ­ლიც კი არ ჰყვე­ბა".

- კი რე­ა­ლის­ტი ვარ, ბავ­შვო­ბი­დან მიყ­ვარს მად­რი­დის "რე­ა­ლი" (იღი­მის). ილუ­ზი­ებს ვყვე­ბი თუ არა? - ხან­და­ხან ვოც­ნე­ბობ, მაგ­რამ როცა ვრწმუნ­დე­ბი, ჩემს ოც­ნე­ბას რე­ა­ლო­ბას­თან კავ­ში­რი არ აქვს, მი­წა­ზე ვეშ­ვე­ბი, ზოგ­ჯერ კი სა­კუ­თარ თავს დავ­ცი­ნი კი­დეც. არა­ერ­თხელ მით­ქვამს: რა ცუდი პონ­ტია იქ ყოფ­ნა, სა­დაც ყვე­ლა­ზე მა­გა­რი მე ვარ-მეთ­ქი, მაგ­რამ ჩემ­ზე მა­გა­რი ტი­პე­ბიც აღ­მო­მი­ჩე­ნია. ისიც მით­ქვამს, ისეთ სუსტ და პა­ტა­რა ქვე­ყა­ნა­ში ვცხოვ­რობ, ყვე­ლა "კაი ტიპს" ვიც­ნობ-მეთ­ქი. მერე ვი­ღაც ისე­თი გა­მიც­ნია, რო­მელ­საც ხა­სი­ა­თით, პი­როვ­ნუ­ლი თვი­სე­ბე­ბით მო­ვუ­ხიბ­ლი­ვარ და სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვის მით­ქვამს, - ნუ­რას უკაც­რა­ვად! ზო­გა­დად, ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ძა­ლი­ან კარ­გი და სა­ინ­ტე­რე­სო რამ არის. მინ­და, ბევრ კარგ პი­როვ­ნე­ბას ვიც­ნობ­დე.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)