ომში სასიკვდილო ჭრილობას გადარჩენილი ჯარისკაცი სიღარიბესა და ბანკთან ბრძოლაში მარცხდება. სენაკის მეორე ბრიგადის სამხედრო მოსამსახურე ვიტალი კუჭუხიძე ცხინვალის ომში ჩადენილი გმირობისთვის ოთხი ორდენით დააჯილდოეს, თუმცა... 2008 წლის 9 აგვისტოს, ცხინვალის ომში სენაკის მეორე ბრიგადამ სოფელი ხეთაგუროვი დაიკავა. ამ სტრატეგიულ ადგილს სეპარატისტები წლების განმავლობაში განაგებდნენ. საგუშაგოზე მდგარნი ყოველ წამს ელოდნენ ოსებისგან რევანშს... ქართველებმა სოფლის გზაზე მომავალი "ჟიგულის" მარკის ორი ძველისძველი ავტომობილი შენიშნეს. მოწინავე ოცეულმა ცეცხლის გახსნაზე თავი შეიკავა, - ვაითუ, მშვიდობიანი მოქალაქეები არიანო. ამასობაში გაისმა სროლა...
ორი ქართველი ჯარისკაცი თვალის დახამხამებაში იმსხვერპლა მტერმა... კაპრალი ვიტალი კუჭუხიძე მიხვდა, რომ სანგრიდან ვერაფერს გახდებოდა, ფეხზე წამოდგა და მტრის ავტომობილისკენ გაუშვა ტყვიის ჯერი. მოწინააღმდეგე განადგურდა, ქართველები გადარჩნენ, მძიმედ დაიჭრა მხოლოდ ვიტალი - კისერში მოხვედრილმა ტყვიამ ნერვი გაუგლიჯა... სისხლში მცურავი გორის ჰოსპიტლისკენ მიჰყავდათ. "არ უნდა მოვკვდე, ძმის გარდაცვალებიდან წელიწადიც არ გასულა, ოჯახს პატრონი აღარ ეყოლება", - ჩურჩულებდა მძიმედ დაჭრილი... ორი თვე ებრძოდა სიკვდილს. მერე ნელ-ნელა ფეხზე დადგა, ერთმა წელმაც განვლო. ამ ხნის განმავლობაში გადაეცა ოთხი ორდენი. დღეს სასოწარკვეთილს ფიქრი ტანჯავს - იქნებ ბრძოლაში გმირულად დაღუპვა სჯობდაო და სინანულით დასჩერებია გაშეშებულ მარჯვენას...
რამდენიმე დღის წინ იმერეთში, სოფელ ფარცხანაყანევში, კუჭუხიძეების ოჯახს ვესტუმრე. მათ შესახებ კაპრალის თანამებრძოლებმა მითხრეს, - ვიტალი გმირია, ომში სხვების სიცოცხლის დასაცავად გაწირა თავი, ახლა ოთხ შვილს წარმოუდგენელ სიღარიბეში ზრდისო. ნანახმა მოლოდინს გადააჭარბა. მართლაც ვერ წარმომედგინა, რომ ასეთი შეიძლებოდა ყოფილიყო სახლი, რომელშიც გმირი დედასთან, მეუღლესა და 4 მცირეწლოვან შვილთან ერთად ცხოვრობს. სახლი სახურავჩანგრეულია, ოთახებში კი ისევე წვიმს, როგორც გარეთ. შეშის საყიდელი ფული არ აქვთ და აივნის ხის იატაკს წვავენ. "აქაურობას წვიმა და თოვლი ალპობს, სხვა გზა არ მაქვს, ბავშვებს ვერ გავყინავ და ჩემი ხელით ვწვავ სახლს, რომელშიც ჯერ კიდევ ვცხოვრობთ", - ამბობს ვიტალი კუჭუხიძე.
- ჩვენს ოჯახს არასდროს ულხინდა. ჯარში რომ დავიწყე მუშაობა, ვიფიქრე, სახლს გავმართავ და შვილებს ადამიანურად დავზრდი-მეთქი. მალე ომი დაიწყო და დავინვალიდდი. ამასობაში სახურავიც ჩამოიქცა. წყალტუბოს გამგეობას ვთხოვე დახმარება. კომისარიატმა შემომითვალა, ჩამოდი და თუნუქს გაგატანთო. ნასესხები ფულით ვიქირავე ტრანსპორტი და წამოვიღე... პირკატა მეცა, როცა მეზობლებმა დაჟანგული თუნუქი ჩამოცალეს ძარიდან. არ ვარგოდა და ჯართად ჩავაბარე, მის მოსატანად აღებული ვალი რომ მაინც გამესტუმრებინა. პრეზიდენტ სააკაშვილის ადმინისტრაციასაც მივმართე, მაგრამ ჩემს წერილებს ისევ წყალტუბოს გამგეობაში გზავნიდნენ. 2013 წლის ნოემბერში წყალტუბოს გამგეობას ვთხოვე, - შეშით მაინც დამეხმარეთ-მეთქი. ახალი წლის წინადღეს მომივიდა პასუხი, - თქვენს საკითხს 2014 წელს განვიხილავთო. ხედავთ? ისიც კი არ არის მითითებული, რომელ თვეში განიხილავენ, ზოგადად 2014 წელსო!