22 იან­ვარს ფი­ლარ­მო­ნი­ა­ში თე­მურ წიკ­ლა­უ­რის სა­ი­უ­ბი­ლეო კონ­ცერ­ტი და ვარ­სკვლა­ვის გახ­სნის ცე­რე­მო­ნია ჩა­ტარ­დე­ბა. მალე უკვე ვარ­სკვლა­ვო­სა­ნი მომ­ღე­რა­ლი წი­ნა­სა­კონ­ცერ­ტო სამ­ზა­დი­სი­სა და გან­ვლი­ლი ცხოვ­რე­ბის შე­სა­ხებ გვე­სა­უბ­რე­ბა.

- ჩემი სა­ი­უ­ბი­ლეო კონ­ცერ­ტი ჩემს და­ბა­დე­ბის დღეს და­ვამ­თხვი­ეთ. 45 წელი შეს­რულ­და, რაც სცე­ნა­ზე ვდგა­ვარ, ჩემს ხალ­ხსა და ქვე­ყა­ნას ვემ­სა­ხუ­რე­ბი და ამ დრო­ის გან­მავ­ლო­ბა­ში, სათ­ქმე­ლიც ბევ­რი და­მიგ­როვ­და. მარ­თა­ლია, ყვე­ლა­ფერს ვერ "ვი­ტყვი", რად­გან 200 სიმ­ღე­რა­ზე მეტი ვიმ­ღე­რე და ოთხ სპექ­ტაკლში ვი­თა­მა­შე ("ჩხიკვთა ქორ­წი­ლი", "არ­გო­ნავ­ტე­ბი", "თოვ­ლის ბე­ბოს ზღა­პა­რი", "ფი­როს­მა­ნი"), მაგ­რამ და­ახ­ლო­ე­ბით 23 სიმ­ღე­რას შე­ვას­რუ­ლებ. კონ­ცერ­ტის რე­ჟი­სო­რი, რო­გორც ყო­ველ­თვის, ჯე­მალ ბა­ღაშ­ვი­ლი გახ­ლავთ. ყო­ველ­თვის ალექ­სან­დრე ბა­სი­ლა­ი­ას და მას ეკუთ­ვნო­და სპექ­ტაკ­ლე­ბი­სა და ბევ­რი სხვა იდეა, სიმ­ღე­რა, მუ­სი­კა. თუ­რა­შა­უ­ლის პატ­რო­ნი ტყე­ში ეძებ­და პან­ტა­საო და რა­ტომ მოვ­ნა­ხო პან­ტა, როცა თუ­რა­შა­უ­ლი გვერ­დში მყავს, ჯე­მალ ბა­ღაშ­ვი­ლის სა­ხით. ბევ­რი ვი­ფიქ­რე, რა უნდა მემ­ღე­რა. ხალ­ხმა ასე თუ ისე იცის, რა გზით ვი­ა­რე ამ­დე­ნი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ამი­ტომ, თა­ვი­დან სამ­ტკი­ცე­ბე­ლი არა­ფე­რი მაქვს და ისე­თი სიმ­ღე­რე­ბი შე­ვარ­ჩი­ეთ, რომ­ლე­ბიც ყვე­ლა­ზე მე­ტად "ჩე­მია". ახა­ლი სიმ­ღე­რაც ბევ­რი მაქვს და რამ­დე­ნი­მეს ამ კონ­ცერ­ტის დრო­საც შე­ვას­რუ­ლებ. მინ­და, ახალ­გაზ­რდა თა­ო­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბიც გა­მო­ვიყ­ვა­ნოთ: გი­ორ­გი ბო­ლაშ­ვი­ლი, და-ძმა ბე­დი­ე­ბი, ტატო გო­დერ­ძიშ­ვი­ლი. და­ბა­დე­ბის დღეს ქა­ლიშ­ვი­ლი ქე­თე­ვა­ნიც მო­მი­ლო­ცავს. ჩემი ყუ­რა­დღე­ბა ხმი­ა­ნი მომ­ღერ­ლე­ბის­კენ მივ­მარ­თე, რომ გვერ­დი და­მიმ­შვე­ნონ. ახა­ლი ხმის, ახა­ლი ფი­ლო­სო­ფი­ის გა­გო­ნე­ბა სა­სი­ა­მოვ­ნო იქ­ნე­ბა. "ივე­რია" ამ ხერ­ხს ად­რეც ხში­რად მი­მარ­თავ­და, იგი­ვე, "არ­გო­ნავ­ტებ­ში". კონ­ცერტს ჩემი "ივე­რი­ე­ლი" ნუგ­ზარ კვა­შა­ლი წა­იყ­ვანს. "ივე­რია" მუ­დამ ერ­თად იქ­ნე­ბა!

ვარ­სკვლა­ვის გახ­სნა

- ვარ­სკვლავ­თბი­ჭუ­ნა უნდა გავ­ხდე (იცი­ნის). დათო ოქი­ტაშ­ვილ­მა ამის გა­კე­თე­ბა 6-7 წლის წინ შე­მომ­თა­ვა­ზა, მაგ­რამ არა­ვი­თა­რი სურ­ვი­ლი არ მქონ­და, ასე ადრე "ქვა და­მე­დო". ბა­ტო­ნი და­ვი­თი შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ადა­მი­ა­ნი და მე­გო­ბა­რია. მერე ეს ყვე­ლა­ფე­რი ისე­თი ფორ­მით მო­მა­წო­და, უარი აღარც მე ვუ­თხა­რი, რომ იმ კოჰორ­ტას­თან ერ­თად, რაც ფი­ლარ­მო­ნი­ის შე­სას­ვლელ­თან ქვა­შია გა­მო­ხა­ტუ­ლი, ჩემ­თვი­საც მო­ი­ნა­ხოს ად­გი­ლი. დაე, ხალ­ხმა ია­როს ჩემ­ზე (იცი­ნის). რა­მე­თუ, ამ შემ­თხვე­ვა­ში, ჩემი გული, არსი, გონი და სხე­უ­ლი ხალ­ხს გა­ნე­კუთ­ვნე­ბა, სული - უფალს.

ნა­რეკ­ლი­ა­ნი ცხოვ­რე­ბის გზა

- სა­ინ­ტე­რე­სო ფაქ­ტია, რომ ჟურ­ნალ "გზა­ში" ჩემი ცხოვ­რე­ბის გზა იქ­ნება მო­ტა­ნი­ლი. ჩემი გზა მხო­ლოდ დალ­ხე­ნი­ლი არ იყო. ის იყო ვარ­დი, რო­მელ­საც ეკ­ლე­ბიც აქვს. მარ­თა­ლია, "ივე­რია" ვარ­დი იყო და ასე­ვე დარ­ჩა, მაგ­რამ ეკ­ლე­ბიც ჰქონ­და. ხუთი წევ­რი და ყვე­ლა­სათ­ვის საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი დავ­კარ­გეთ: ალექ­სან­დრე ბა­სი­ლა­ია, გოგი ლე­ო­ნი­ძე, ამი­რან ბო­ჭო­რიშ­ვი­ლი, ავ­თან­დილ შა­რა­შე­ნი­ძე, თენ­გიზ ჩხე­ი­ძე. პი­რა­დად მე, გა­დამ­ხდა ის, რისი ვაჟ­კა­ცუ­რად გაძ­ლე­ბაც ძნე­ლი იყო, მაგ­რამ უწ­მინ­დე­სი­სა და უნე­ტა­რე­სის ლოც­ვა-კურ­თხე­ვამ, მის­მა მხარ­ში ამოდ­გო­მამ გა­მო­მიყ­ვა­ნა რთუ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან და ფეხ­ზე და­მა­ყე­ნა. რა თქმა უნდა, მე­გობ­რე­ბიც ძა­ლი­ან და­მეხ­მარ­ნენ. ესეც ჩემი გზაა. დრო რომ გა­დის, ადა­მი­ანს უფრო მე­ტად და­დე­ბი­თი მო­გო­ნე­ბე­ბი "აწუ­ხებს", ვიდ­რე - უარ­ყო­ფი­თი, მაგ­რამ გა­აჩ­ნია ამ უარ­ყო­ფით­საც... ერთი რამ შე­მიძ­ლია ზუს­ტად ვთქვა - "ივე­რია" არა­სო­დეს და­მარ­ცხე­ბუ­ლა და ეს ლი­ტო­ნი სი­ტყვე­ბი არ არის. ეს 45 წელი მხო­ლოდ ჩემი გზა არაა, მე "ივე­რი­ას­თან" ერ­თად ვარ.

ლე­გენ­და­რუ­ლი "ივე­რია"

- 1971 წელს ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა და ძა­ლი­ან ახ­ლო­ბელ­მა ადა­მი­ან­მა - ჯე­მალ ბა­ღაშ­ვილ­მა, რო­მელ­საც 55 წე­ლია, ვიც­ნობ, შე­მომ­თა­ვა­ზა, რომ ერ­თად ვყო­ფი­ლი­ყა­ვით. მა­შინ "ივე­რი­აც" ახა­ლი შექ­მნი­ლი იყო. ბავ­შვო­ბის მე­გო­ბარს ვერ ვუ­ღა­ლა­ტე და ამ ან­სამ­ბლში გად­მო­ვე­დი. იმის შემ­დეგ, ჩავ­ჭი­დეთ ერ­თმა­ნეთს ხელი, ჩემს მე­უღ­ლეს­თან - ლილი ზღვა­ურ­თან ერ­თად და ასე მოვ­დი­ვართ ამ­დე­ნი წე­ლია... ჩვენ ქვე­ყა­ნა­სა და ხე­ლოვ­ნე­ბას ვემ­სა­ხუ­რე­ბით.

"ფი­როს­მა­ნი" - ყვე­ლა­ზე სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო როლი

- "ფი­როს­მა­ნი" 1995 წელს და­იდ­გა. მგო­ნია, დე­და­მი­წა­ზე იმი­ტომ მო­ვე­დი, რომ ფი­როს­მა­ნის­თვის, მისი არ­სის­თვის "ხელი შე­მე­ხო" და გან­მე­სა­ხი­ე­რე­ბი­ნა ისე, რო­გორც შევ­ძე­ლი; სიმ­ღე­რით იმ სულ­სა და გარსში ჩავ­ტე­უ­ლი­ყა­ვი, რაც ფი­როს­მანს ჰქონ­და. ეს ურ­თუ­ლე­სი პრო­ცე­სი იყო და არა მგო­ნია, რომ მე ბო­ლომ­დე შე­ვას­რუ­ლე და­კის­რე­ბუ­ლი მი­სია, მაგ­რამ დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბა და სუ­ლი­ე­რი ზრდა ნამ­დვი­ლად გან­ვი­ცა­დე. ფი­როს­მა­ნის გან­სა­ხი­ე­რე­ბა ჩემ­თვის დიდი გა­მოც­და და პა­ტი­ვი გახ­ლდათ. ეს წარ­მოდ­გე­ნა დიდ­ხანს, და­ახ­ლო­ე­ბით ათი წელი იქ­მნე­ბო­და. იგი უბ­რა­ლოა, მაგ­რამ ამა­ვე დროს, ძა­ლი­ან რთუ­ლი. მინ­დო­და, ფი­ზი­კუ­რად მა­ინც დავ­მსგავ­სე­ბო­დი მას, ამი­ტომ 21 დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვი­შიმ­ში­ლე, მხო­ლოდ წყალს ვსვამ­დი. ის პე­რი­ო­დი მხო­ლოდ ფი­როს­მან­ზე ფიქ­რით, მას­ზე ლი­ტე­რა­ტუ­რის კი­თხვით, მისი სუ­რა­თე­ბის ნახ­ვით და ბა­ტონ ჯე­მალ ბა­ღაშ­ვილ­თან (რო­გორც სცე­ნა­რი­სა და ლიბ­რე­ტოს ავ­ტორ­თან) სა­უბ­რებ­ში გა­ვა­ტა­რე. სიმ­ღე­რა - "იყი­დე­ბა სა­ქარ­თვე­ლო" 1987 წელ­საა შექ­მნი­ლი. მა­შინ თით­ქოს ისე­თი არა­ფე­რი მო­ე­ლო­და სა­ქარ­თვე­ლოს... ეს ფი­როს­მა­ნის არია იყო. ის ტი­რო­და თა­ვის ქვე­ყა­ნას. მას დას­ცი­ნეს - გა­ზეთ­ში და­უ­წე­რეს, "მა­ლი­ა­რი" ხარ და წადი, კედ­ლე­ბი შე­ღე­ბე, მხატ­ვრებს თავი დაგ­ვა­ნე­ბეო, - და ეს ისევ ქარ­თვე­ლებ­მა გა­უ­კე­თეს. ამას გა­გე­ბა უნდა და ამის­თვის შე­იქ­მნა "იყი­დე­ბა სა­ქარ­თვე­ლო". გე­ნი­ა­ლურ­მა პო­ეტ­მა - მო­რის ფო­ცხიშ­ვილ­მა ლექ­სი და­წე­რა, ალექ­სან­დრე ბა­სი­ლა­ი­ამ კი - მუ­სი­კა. კონ­ცერ­ტზე ამ სიმ­ღე­რას აუ­ცი­ლებ­ლად შე­ვას­რუ­ლებ. ჩემი სუ­ლის გა­მოვ­ლი­ნე­ბა ამ სიმ­ღე­რე­ბით ხდე­ბა, ამით გა­მიც­ნო ხალ­ხმა, ამი­ტომ აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა ვიმ­ღე­რო ფი­როს­მა­ნის არია, "მა­ნა­ნე­ბო", "ყვე­ლა ხევ­სუ­რი და ყვე­ლა სვა­ნი", "ჰე­რიო, ბი­ჭე­ბო" და ა.შ.

პირ­ვე­ლი მუ­სი­კა­ლუ­რი ნა­ბი­ჯე­ბი

- სკო­ლის პე­რი­ო­დი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი ვმღე­რო­დი. მა­შინ სკო­ლებ­ში ხალ­ხუ­რი შე­მოქ­მე­დე­ბის გუნ­დე­ბი არ­სე­ბობ­და და ყვე­ლა ხალ­ხუ­რი სიმ­ღე­რა იქ მას­წავ­ლა ნა­თე­ლა პა­ტა­რი­ძემ (ღმერ­თმა ნა­თელ­ში ამ­ყო­ფოს მისი სული). მერე უკვე უცხო ენა­თა პე­და­გო­გი­ურ ინ­სტი­ტუ­ტში მო­მი­წია ყოფ­ნამ, სა­დაც სამი წელი ვის­წავ­ლე. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, სტუ­დენ­ტის­თვის ჩაც­მა-და­ხურ­ვა, ჭამა-სმა იყო სა­ჭი­რო, მე კი ისე­თი ოჯა­ხი­დან არ ვი­ყა­ვი, რომ მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად უზ­რუნ­ველ­ყო­ფი­ლი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, ყვე­ლა­ფე­რი თა­ვად უნდა მო­მე­პო­ვე­ბი­ნა, ამი­ტომ სწავ­ლა ვერ და­ვამ­თავ­რე. ინ­სტი­ტუ­ტშიც ვმღე­რო­დი და სხვა­თა შო­რის, კარ­გი ან­სამ­ბლი გვქონ­და. შემ­დეგ ჩა­მო­ყა­ლიბ­და ოქ­ტე­ტი - "ცი­ცი­ნა­თე­ლა", სოსო ებ­რა­ლი­ძის ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბით, სა­დაც ოთხი გო­გო­ნა და ოთხი ვაჟი ვი­ყა­ვით. ვმღე­რო­დით, ვცეკ­ვავ­დით, რა­ღა­ცებს გან­ვა­სა­ხი­ე­რებ­დით და ა.შ. შე­სა­ნიშ­ნა­ვი პროგ­რა­მა გვქონ­და და გას­ტრო­ლე­ბით მთე­ლი საბ­ჭო­თა კავ­ში­რი მო­ვი­ა­რეთ. სხვა­თა შო­რის, ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა გვა­ფი­ნან­სებ­და. ნა­ხე­ვა­რი დე­და­მი­წა გვაქვს ნა­ნა­ხი (იცი­ნის). და­ახ­ლო­ე­ბით 80 ქვე­ყა­ნა მო­ვი­ა­რეთ. ვცდი­ლობ­დით, რო­მელ ქვე­ყა­ნა­შიც ვი­ყა­ვით, იმ ერის სიმ­ღე­რე­ბიც გვემ­ღე­რა, მაგ­რამ ძი­რი­თა­დი მა­ინც, ჩვე­ნი სამ­შობ­ლო და ენა იყო. ამი­ტომ, ჩვე­ნი თე­მა­ტი­კა, სუ­ლი­თა და არ­სით, სუფ­თა ქარ­თუ­ლი გახ­ლდათ... "ჩხიკვთა ქორ­წი­ლი" 1000-ზე მეტ­ჯერ ვი­თა­მა­შეთ. მა­ყუ­რე­ბე­ლი "გვა­ი­ძუ­ლებ­და", არ გავ­ჩე­რე­ბუ­ლი­ყა­ვით და პა­რა­ლე­ლუ­რად, სხვა სპექ­ტაკ­ლე­ბიც და­ბა­დე­ბუ­ლი­ყო. კო­მუ­ნის­ტე­ბის დროს არ­სე­ბუ­ლი რე­ჟი­მის წი­ნა­აღ­მდეგ ვიბ­რძო­დით და 1986 წელს ვმღე­რო­დით, - ფუ­ლი­ა­ნებ­სა და ოქ­როს მქო­ნე­ებს რქე­ბი ეზ­რდე­ბათ-თქო. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ახლა რომ იგი­ვე ვიმ­ღე­როთ, რა ამ­ბა­ვი ატყდე­ბა (იღი­მის).

გი­ორ­გი წიკ­ლა­უ­რი - მომ­ღერ­ლის უდი­დე­სი ტკი­ვი­ლი და ტრა­გე­დია

- ურ­თუ­ლე­სი პე­რი­ო­დი იყო, როცა ჩემი შვი­ლი გარ­და­იც­ვა­ლა და მე სცე­ნა­ზე უნდა დავ­მდგა­რი­ყა­ვი. ეს იყო გა­მოც­და, რო­მე­ლიც უფ­ალმა მო­მი­წყო. არა­ვინ იცო­და, შევ­ძლებ­დი და გა­ვა­კე­თებ­დი ამას თუ ყუ­რებს ჩა­მოვყრი­დი, ბრძო­ლის უნარ­სა და უფ­ლი­სად­მი რწმე­ნას დავ­კარ­გავ­დი... მწამს, მჯე­რა, რომ მსგავ­სი რა­ღა­ცე­ბი ხდე­ბა იმის­თვის, რათა გონ­მა გა­იღ­ვი­ძოს და ადა­მი­ან­მა უფრო მე­ტად იწა­მოს უფ­ლი­სა, ვიდ­რე მი­წი­ე­რი ცხოვ­რე­ბი­სა. ახლა ასე ჩა­მოვ­ყა­ლიბ­დი, თო­რემ ვერ გე­ტყვით, რომ მა­შინ ამა­ზე ვი­ფიქ­რე. 1983 წელს ხალ­ხმა უზარ­მა­ზა­რი პა­ტი­ვი მცა და დარ­ბაზ­ში სან­თლე­ბან­თე­ბუ­ლი დამ­ხვდა, გი­ორ­გის და­საფ­ლა­ვე­ბის შემ­დეგ... სა­ო­ცა­რი შეგ­რძნე­ბაა, რო­დე­საც სცე­ნი­დან სან­თლე­ბან­თე­ბულ მა­ყუ­რე­ბელს ხე­დავ. 2500 კაცი სან­თლით ხელ­ში რომ იდგა, შემ­ზა­რა­ვიც იყო და დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაც: ისი­ნი შენ გამო შე­წუხ­დნენ და სუ­ლით შენ­თან არი­ან, გამ­ხნე­ვე­ბენ - აბა, მიდი, ბიჭო, შენ იციო! ეს მათი სუ­ლი­ე­რი ერ­თო­ბის გა­მომ­ხატ­ვე­ლია და ძა­ლას გაძ­ლევს, ასეთ დროს ლომი ხდე­ბი.

სტი­ქა­როს­ნო­ბა

- მე­გო­ბა­რი მყავ­და, მამა გრი­გო­ლი, ლურ­ჯი მო­ნას­ტრის დე­კა­ნო­ზი, რო­მელ­მაც იქ მი­მიყ­ვა­ნა და აგერ უკვე 8 წე­ლია, სტი­ქა­რო­სა­ნი ვარ. ასე თუ ისე, ვას­რუ­ლებ და­კის­რე­ბულ მო­ვა­ლე­ო­ბას. სტი­ქა­რის ჩაც­მა ად­ვი­ლია, მაგ­რამ შემ­დგო­მი ქმე­დე­ბაა მთა­ვა­რი: ეს ფორ­მა ან­გე­ლო­ზი­საა და მე რამ­დე­ნად ან­გე­ლო­ზი ვარ, ვერ გე­ტყვით (იცი­ნის). თუმ­ცა, ვცდი­ლობ, ის სიმ­ღე­რე­ბი, ლექ­სე­ბი და სი­ტყვე­ბი, რაც ჩემს რე­პერ­ტუ­არ­შია, შე­ე­ფე­რე­ბო­დეს და მი­სა­და­გე­ბუ­ლი იყოს ჩვენს მარ­თლმა­დი­დებ­ლო­ბას­თან და ჩვე­ნი ქვეყ­ნის სა­კე­თილ­დღე­ოდ იყოს მი­მარ­თუ­ლი. ამას ნამ­დვი­ლად ვცდი­ლობ და რო­გორ გა­მომ­დის, უფალ­მა გან­სა­ჯოს.

კონ­ცერ­ტი სა­ბერ­ძნეთ­ში

- ბა­ტო­ნო თე­მურ, რე­დაქ­ცი­ა­ში სა­ბერ­ძნეთ­ში მცხოვ­რე­ბი ემიგ­რან­ტე­ბის­გან მო­ვი­და წე­რი­ლი, სა­დაც ისი­ნი დიდ მად­ლი­ე­რე­ბას და აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბას გა­მო­ხა­ტა­ვენ თქვენ მიერ იქ ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი საქ­ველ­მოქ­მე­დო კონ­ცერ­ტის გამო და ვარ­სკვლა­ვის გახ­სნას წი­ნას­წარ გი­ლო­ცა­ვენ.

- რას ამ­ბობთ?! დიდი მად­ლო­ბა მათ ასე­თი შე­ფა­სე­ბი­სათ­ვის! ბოლო წლებ­ში იქ რამ­დე­ნი­მე კონ­ცერ­ტი გავ­მარ­თე, მაგ­რამ მა­ნამ­დე კო­მერ­ცი­უ­ლი პრო­ექ­ტე­ბი იყო და ბო­ლოს, გა­მოვ­თქვი სურ­ვი­ლი, რომ მათ დავ­ხმა­რე­ბო­დი, მხო­ლოდ გზი­სა და სას­ტუმ­როს ხარ­ჯე­ბის და­ფარ­ვა ვთხო­ვე, და­ნარ­ჩე­ნი კი, რაც თან­ხა შე­მო­ვი­დო­და, ქარ­თველ ემიგ­რან­ტებს უნდა გა­ე­ნა­წი­ლე­ბი­ნათ; ისი­ნი ხომ ლუკ­მა­პუ­რის სა­შოვ­ნე­ლად არი­ან იქ წა­სუ­ლე­ბი, თა­ნაც - რთულ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში იყ­ვნენ. მი­თხრეს, - მოდი, ეს თან­ხა იაშ­ვი­ლის კლი­ნი­კა­ში, ლე­ი­კე­მი­ით და­ა­ვა­დე­ბულ ბავ­შვებს გა­და­ვუ­რი­ცხო­თო. წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ, ქარ­თვე­ლე­ბი რა მაგ­რე­ბი ვართ?! თვი­თონ იქ პუ­რის ფულს ეძე­ბენ და ასე ერ­თი­ა­ნად მო­სუ­ლი თან­ხა ჯი­ბე­ში ვერ ჩა­ი­დეს. მათი გუ­ლე­ბი და გონი სი­კე­თი­თაა აღ­სავ­სე. შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი - მა­ი­კო და ლი­გია ატა­რე­ბენ ხოლ­მე მსგავს კონ­ცერ­ტებს და დიდი მად­ლო­ბა მათ ასე­თი სიყ­ვა­რუ­ლი­სა და ქრის­ტი­ა­ნო­ბით აღ­სავ­სე გა­გე­ბის­თვის.

და­ბო­ლოს, მინ­და აღ­ვნიშ­ნო, რომ ჩემს კონ­ცერ­ტზე და­სას­წრე­ბი ბი­ლე­თე­ბი არ გა­ი­ყი­დე­ბა, მხო­ლოდ მო­საწ­ვე­ვე­ბით შე­გიძ­ლი­ათ მობ­რძან­დეთ. თბი­ლი­სის მე­რია მეხ­მა­რე­ბა და დიდი მად­ლო­ბა მას ამის­თვის; მად­ლო­ბა ქა­ლა­ქის მერს, კულ­ტუ­რის სამ­სა­ხურ­სა და ნეკა სე­ბის­კვე­რა­ძეს, რომ 45 წლის იუ­ბი­ლეს­თან და­კავ­ში­რე­ბით ასე­თი სა­ჩუ­ქა­რი გა­მი­კე­თეს. მსურს მო­ვიწ­ვიო ჩვე­ნი ჯა­რის­კა­ცე­ბი, აფხა­ზე­თი­დან და ოსე­თი­დან დევ­ნი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი, მო­მა­ვა­ლი პო­ლი­ცი­ე­ლე­ბი პო­ლი­ცი­ის აკა­დე­მი­ი­დან, რად­გან ისი­ნი სწო­რედ იმ იდე­ო­ლო­გი­ას ემ­სა­ხუ­რე­ბი­ან, რა­საც მე ხალ­ხს ჩემი სიმ­ღე­რე­ბით ვთა­ვა­ზობ, რომ სამ­შობ­ლო არ გა­ი­ყი­დოს, რომ ჭეშ­მა­რი­ტე­ბა ბა­ტო­ნობ­დეს დე­და­მი­წა­ზე, რომ ჩვენ ცა-ფი­რუზ, ხმე­ლეთ ზურ­მუხ­ტი გვაქვს, რო­მელ­საც შე­ნახ­ვა და მოვ­ლა სჭირ­დე­ბა. ჰოდა, სხვას ვის მივ­მარ­თო, თუ არა მათ? და­ნარ­ჩე­ნე­ბი, თუ მოვ­ლენ, მო­ვიდ­ნენ, თუ არა და, მე მა­ინც ვიმ­ღე­რებ (იცი­ნის).

თამ­თა და­დე­შე­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)