მომ­ხიბ­ვლე­ლი ნა­ტა­ლია დი­ა­სა­მი­ძის ცეკ­ვას ალ­ბათ, გულ­გრი­ლი არა­ვინ და­უ­ტო­ვე­ბია: მა­ყუ­რებ­ლის გუ­ლე­ბის და­სა­პყრო­ბად გა­მო­სუ­ლი "ქალი-კატა" პრო­ექტ "ნი­ჭი­ე­რი­დან" და­გა­მახ­სოვ­რდე­ბო­დათ, თუმ­ცა ბა­თუ­მელ გო­გო­ნას მხატ­ვრულ ტან­ვარ­ჯიშ­სა და სპორ­ტულ ცეკ­ვა­შიც აქვს მიღ­წე­ვე­ბი. ტრავ­მი­სა და დიდი სტრე­სის მი­უ­ხე­და­ვად, მი­ზან­და­სა­ხუ­ლი ნა­ტა­ლია საყ­ვა­რელ საქ­მეს აკე­თებს. ეს­პა­ნუ­რი ცეკ­ვა ძა­ლი­ან უყ­ვარს, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად - "პა­სა­დობ­ლი", რომ­ლის შეს­რუ­ლე­ბა­საც "ნი­ჭი­ე­რის" ფი­ნალ­ში აპი­რებ­და. სამ­წუ­ხა­როდ, მი­ზანს ვერ მი­აღ­წია.

- სკო­ლა­ში 5 წლი­სა შე­ვე­დი. ბავ­შვო­ბი­დან ელას­ტი­კუ­რი ვი­ყა­ვი. ფი­ზკულ­ტუ­რის პირ­ველ­სა­ვე გაკ­ვე­თილ­ზე მას­წავ­ლე­ბე­ლი გა­გიჟ­და, - ვა­ი­მე, ბავ­შვი ასე­თი ელას­ტი­კუ­რი რო­გორ არი­სო?! იმ პე­რი­ოდ­ში ჩემ­მა ძმებ­მა სა­ზღვაო აკა­დე­მი­ა­ში ჩა­ა­ბა­რეს. ჩვე­ნი ოჯა­ხი მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად რთულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში აღ­მოჩ­ნდა. ძმებს სამ­გზავ­რო ფუ­ლიც კი არ ჰქონ­დათ, რომ აკა­დე­მი­ამ­დე მი­სუ­ლიყ­ვნენ და შე­სა­ბა­მი­სად, ოჯა­ხის წევ­რებს ჩემ­თვის არ ეცა­ლათ. ამა­სო­ბა­ში, გა­ვი­ზარ­დე. ჩემი ტანი უფრო და უფრო მე­ტად ელას­ტი­კუ­რი ხდე­ბო­და. ფი­ზკულ­ტუ­რის მას­წავ­ლებ­ლის - ტა­რი­ელ კი­ლა­ძის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, რომ ჩემი სა­ხე­ლი "არე­ნა­ზე" ოდ­ნავ მა­ინც გა­მოჩ­ნდა. დე­და­ჩემს ყო­ველ­დღე ეუბ­ნე­ბო­და, - ბავ­შვს ისე­თი ნიჭი აქვს, რომ აუ­ცი­ლებ­ლად, სპორტზე უნდა მი­იყ­ვა­ნოო. რო­გორც იქნა, დე­დამ ტან­ვარ­ჯიშ­ზე მი­მიყ­ვა­ნა. გო­გო­ნე­ბის (რომ­ლე­ბიც 2-3 წელი ვარ­ჯი­შობ­დნენ) პროგ­რა­მას 2-3 თვე­ში და­ვე­წიე. როცა აჭა­რის ტურ­ნი­რე­ბი ტარ­დე­ბო­და, ფორ­მის შე­სა­კე­რად თან­ხა არ მქონ­და. სკო­ლის დი­რექ­ტო­რი მას­პონ­სო­რებ­და - თვე­ში 10-20 ლარს მაძ­ლევ­და, რომ სპორტზე სი­ა­რუ­ლი გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა... მინ­და, ბავ­შვებს მო­ვუ­წო­დო: ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი პე­რი­ო­დის მი­უ­ხე­და­ვად, არ და­ნებ­დეთ და საყ­ვა­რე­ლი საქ­მის კე­თე­ბა გა­ნაგ­რძეთ. გინ­და? ე.ი. იქ­ნე­ბა! და­ი­წყე? ნუ მი­ა­ტო­ვებ! - ეს კარ­გად უნდა და­ი­მახ­სოვ­რონ, თუ უნ­დათ, რომ ცხოვ­რე­ბა­ში რა­ღა­ცას მი­აღ­წი­ონ... "ნი­ჭი­ე­რამ­დე" თით­ქმის 3 წელი, სცე­ნა­ზე არ ვმდგარ­ვარ და ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან მო­მე­ნატ­რა. ვფიქ­რობ­დი: რა გა­ვა­კე­თო, რომ სცე­ნა­ზე ავი­დე-მეთ­ქი? "ნი­ჭი­ე­რის" შე­სარ­ჩე­ვი ტუ­რის შე­სა­ხებ ინ­ფორ­მა­ცია რომ მო­ვის­მი­ნე, თბი­ლის­ში ჩა­მო­ვე­დი. კას­ტინ­გმა კარ­გად ჩა­ი­ა­რა, მერე კი თქვენც კარ­გად იცით, რა და რო­გორ მოხ­და.

- 3 წელი სცე­ნა­ზე რა­ტომ არ გა­სულ­ხარ?

- თავ­და­პირ­ვე­ლად ტან­ვარ­ჯიშ­ზე დავ­დი­ო­დი, წა­ვი­ქე­ცი და ტრავ­მა მი­ვი­ღე, რის გა­მოც, ჩემი დატ­ვირ­თვა აღარ შე­იძ­ლე­ბო­და. მერე უკვე ცეკ­ვი­სას, ტრავ­მამ "გა­მი­მე­ო­რა". ექიმ­მა მი­თხრა, - ცეკ­ვას თუ გა­ნაგ­რძობ, შე­საძ­ლოა, ინ­ვა­ლი­დის ეტ­ლში აღ­მოჩ­ნდეო. დიდი სტრე­სი მი­ვი­ღე, რად­გან ვე­ღარ ვი­ცეკ­ვებ­დი, ვე­ღარ ვი­ვარ­ჯი­შებ­დი. თუმ­ცა, ღვთის წყა­ლო­ბით, ფეხ­ზე ისევ დავ­დე­ქი - რა­დი­კუ­ლი­ტის ქამ­რით საქ­მეს და­ვუბ­რუნ­დი. ვცეკ­ვავ­დი და პარტნი­ო­რი არ მყავ­და. ისე მოხ­და, რომ სპორ­ტუ­ლი ცეკ­ვა აღარ გან­ვაგ­რძე... ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ცვლი­ლე­ბაა: ზაზა ხალ­ვა­ში ფილმში მი­ღებს - მსა­ხი­ო­ბუ­რი ნი­ჭიც აღ­მო­მაჩ­ნდა, მაგ­რამ სცე­ნა და ცეკ­ვა ჩემ­თვის მა­ინც ყვე­ლა­ფე­რია! მინ­დო­და, ის მეგ­რძნო, რა­საც წი­ნათ, სცე­ნა­ზე ცეკ­ვი­სას ვგრძნობ­დი. ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი ჯილ­დო ხალ­ხის აპ­ლო­დის­მენ­ტე­ბია და "ნი­ჭი­ერ­ში" მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა ამი­ტო­მაც გა­დავ­წყვი­ტე.

- იმ ფილ­მის შე­სა­ხებ გვი­ამ­ბე, რო­მელ­შიც მო­ნა­წი­ლე­ობ...

- ფილ­მს "სო­ლო­მო­ნი" ჰქვია. მას­ში მო­თხრო­ბი­ლი ამ­ბა­ვი რე­ა­ლუ­რია. ერთ-ერთი ბოშა, მე­ამ­ბო­ხე გო­გო­ნას როლს ვას­რუ­ლებ. გა­და­ღე­ბა ჯერ არ დამ­თავ­რე­ბუ­ლა. ჩემი მსა­ხი­ო­ბო­ბის ამ­ბა­ვი ასე და­ი­წყო: სპექ­ტაკ­ლე­ბი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ერთ-ერთი სპექ­ტაკ­ლის სა­ნა­ხა­ვად ბა­თუ­მის დრა­მა­ტულ თე­ატ­რში მი­ვე­დი და კარ­თან ატუ­ზუ­ლი ვი­დე­ქი. ამ დროს თე­ატ­რის მა­შინ­დე­ლი დი­რექ­ტო­რი - ზაზა ხალ­ვა­ში გა­მო­ვი­და. ჩემი თვა­ლე­ბი ძა­ლი­ან მო­ე­წო­ნა, თა­ვი­სი სა­ვი­ზი­ტო ბა­რა­თი მომ­ცა და ორ­შა­ბა­თის­თვის და­მი­ბა­რა. რა თქმა უნდა, გა­მი­ხარ­და. როცა მი­ვე­დი, გა­ირ­კვა, რომ მსა­ხი­ო­ბი ვე­გო­ნე. ავუხ­სე­ნი, - ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი მო­ცეკ­ვა­ვე ვარ, არა­ნა­ი­რი სამ­სა­ხი­ო­ბო გა­მოც­დი­ლე­ბა არ მაქვს-მეთ­ქი. - ვსინ­ჯოთ, რისი გა­კე­თე­ბა შე­გიძ­ლი­აო, - მი­პა­სუ­ხა და ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს გა­და­ღე­ბა­ზე წა­ვე­დით. ყვე­ლა­ფე­რი ისე მარ­ტი­ვად გა­მო­მი­ვი­და, რომ თა­ვა­დაც გა­მიკ­ვირ­და. სა­ერ­თოდ, კა­მე­რის წინ თავს ძა­ლი­ან კარ­გად ვგრძნობ. ხში­რად კა­მე­რე­ბი ჩემი მე­გობ­რე­ბი მგო­ნია (იცი­ნის). სცე­ნა, ხალ­ხი და კა­მე­რე­ბი - ეს ყვე­ლა­ფე­რი ბედ­ნი­ე­რე­ბაა!

- "ნი­ჭი­ე­რის" პირ­ველ ტურ­ში "ქალი-კა­ტას" იმი­ჯი რა­ტომ მო­ირ­გე?

- ფილ­მი - "ქალი-კატა" ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა და გა­დავ­წყვი­ტე, როლი სცე­ნა­ზე მო­მერ­გო. შემ­დეგ ამა­ზე მუ­შა­ო­ბა და­ვი­წყე და კა­ტუ­რი თვი­სე­ბე­ბიც აღ­მო­მაჩ­ნდა, რა­მაც მა­ყუ­რებ­ლებ­სა და რაც მთა­ვა­რია, ჟი­უ­რი­ზე და­დე­ბი­თად იმოქ­მე­და.

- კომ­ფორ­ტი­სა და თა­ვი­სუფ­ლე­ბის მოყ­ვა­რე ხარ?

- არა, ასეც ვერ ვი­ტყვი. უბ­რა­ლოდ, კა­ტის თვი­სე­ბე­ბი მი­მი­კა­ში მაქვს (იცი­ნის). სცე­ნა­ზე კარ­გად თა­მა­ში შე­მიძ­ლია ანუ იმ­წუ­თას მარ­თლა "კატა" ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ცხოვ­რე­ბა­ში ასე­თი არ ვარ.

- "ცელ­ქი ფი­სუ­ნია" მე­ო­რე ტურ­ში უცებ "და­ქალ­და"...

- პირ­ველ ტურ­ში მაქ­სი­მა­ლუ­რად შე­ვე­ცა­დე, მა­ყუ­რებ­ლე­ბის სიმ­პა­თია და­მემ­სა­ხუ­რე­ბი­ნა. მინ­დო­და, ხალ­ხის გუ­ლე­ბი და­მე­პყრო. მი­თხრეს კი­დეც: სა­ნა­დი­როდ გა­მო­სუ­ლი ხარო... მე­ო­რე ტურ­ში ის ვი­ყა­ვი, ვინც სი­ნამ­დვი­ლე­ში ვარ. სცე­ნა­ზე ცელ­ქიც გახ­ლა­ვართ, გი­ჟიც, გა­და­რე­უ­ლიც. ხში­რად ვი­ღა­ცის­თვის თვა­ლიც ჩა­მიკ­რავს. როცა სცე­ნა­ზე ვარ, ყვე­ლა მა­ყუ­რე­ბე­ლი ჩე­მია, ყვე­ლა უნდა "ავით­ვი­სო", ყვე­ლას­თან აუ­ცი­ლებ­ლად თვა­ლე­ბით უნდა მი­ვი­დე, რათა ნე­ბის­მი­ერ­მა იგ­რძნოს, რომ მის­თვის ვცეკ­ვავ. როცა მა­ყუ­რე­ბე­ლი ნა­სი­ა­მოვ­ნე­ბი რჩე­ბა, მეც ენერ­გი­ით ვივ­სე­ბი.

- ნიკა გვა­რა­მი­ას ვაჟი აქ­ტი­უ­რად გგულ­შე­მატ­კივ­რობ­და. პი­რა­დად თუ გა­ი­ცა­ნი?

- ვიცი, რომ თბი­ლის­ში ჭო­რე­ბი და­დის, თით­ქოს ჩვენ შო­რის რა­ღაც ხდე­ბა. არა­და, ამ ადა­მი­ანს არ ვიც­ნობ. გულ­შე­მატ­კივ­რო­ბი­სათ­ვის ძა­ლი­ან დიდ მად­ლო­ბას ვუხ­დი. ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი პა­ტი­ვის­ცე­მა აპ­ლო­დის­მენ­ტე­ბია. იმ წუ­თებ­ში უბედ­ნი­ე­რე­სი ვი­ყა­ვი.

- ყვე­ლაფ­რის მი­უ­ხე­და­ვად, ფი­ნალს მიღ­მა დარ­ჩი.

- იმ ორ­შა­ბათს, როცა "ნი­ჭი­ე­რის" სცე­ნა­ზე გა­ვე­დი, მთელ აჭა­რა­ში ელექტრო­ე­ნერ­გია გა­ი­თი­შა. ყვე­ლა­ფე­რი გა­ჩერ­და: აპა­რა­ტე­ბი, ბან­კე­ბი... ანგა­რიშ­ზე თან­ხა დე­და­ჩემ­საც კი არ ჰქონ­და, რომ ჩემ­თვის თუნ­დაც 1 ხმა გა­მო­ეგ­ზავ­ნა. ეს ამ­ბა­ვი გე­ნე­რა­ლურ რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე შე­ვი­ტყვე. მარ­თა­ლია, კონ­ცერტს ბევ­რი მე­გო­ბა­რი ეს­წრე­ბო­და, მაგ­რამ როცა ოჯა­ხის წევ­რე­ბი გი­ყუ­რე­ბენ, სულ სხვა სტი­მუ­ლია. მო­ვი­წყი­ნე. ყვე­ლა მე­კი­თხე­ბო­და: - ნატა, რა გჭირს? შენ ასე­თი არ იყა­ვი, ყო­ველ­თვის "სა­ხით", "მა­ნე­რა­ში" ცეკ­ვავ, რა და­გე­მარ­თაო? წი­ნას­წარ ვი­ცო­დი, რომ აჭა­რას ელექტრო­ე­ნერ­გია თუ არ ექ­ნე­ბო­და, ფი­ნალ­ში ვერ გა­ვი­დო­დი. მოკ­ლედ, სცე­ნა­ზე გას­ვლის ბოლო წა­მამ­დე ცუდ ხა­სი­ათ­ზე ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ აი, როცა სცე­ნა­ზე გა­ვე­დი, თით­ქოს ყვე­ლა­ფე­რი გა­ნათ­და.

- სცე­ნა­ზე ძა­ლი­ან ეფექ­ტუ­რი, სექ­სუ­ა­ლუ­რი იყა­ვი. რე­ა­ლუ­რად, რო­გო­რი ხარ? რო­გო­რია შენი ხა­სი­ა­თი, ჩაც­მის სტი­ლი?

- ჩემი ჩაც­მის სტი­ლი მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნია. ხან­და­ხან კლა­სი­კურ სა­მოსს სპორ­ტულს ვუ­ხა­მებ. ჩემი გარ­დე­რო­ბი "არე­უ­ლია" - რო­დის რას ჩა­ვიც­ვამ, თა­ვა­დაც არ ვიცი. თით­ქმის ყო­ველ­თვის, მა­კი­ა­ჟით დავ­დი­ვარ და მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი ვარ. ხა­სი­ათს რაც შე­ე­ხე­ბა, მშვი­დი გახ­ლა­ვართ, გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას უცებ არ ვი­ღებ. მო­ღა­ლა­ტე არც ერთ სა­კი­თხში არ ვარ. პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის გრძნო­ბა გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი მაქვს.

- ყო­ველ­დღი­ურ ცხოვ­რე­ბა­ში ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში ყოფ­ნა მოგ­წონს?

- ალ­ბათ - კი. ზოგს ჰგო­ნია, რომ "ნი­ჭი­ე­რის" მერე ხალ­ხი "თავს მეს­ხმის". ბა­თუმ­ში მა­ნამ­დეც მიც­ნობ­დნენ, რად­გან დიდი ხა­ნია, სპორტთან მაქვს შე­ხე­ბა და ბევ­რგან ვმუ­შა­ობ­დი: ჩემი პა­ტა­რა ჯგუ­ფი მყავ­და, სა­ქარ­თვე­ლოს უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში (ბა­თუმ­ში) ვას­წავ­ლი­დი სა­განს "ცეკ­ვა, რო­გორც სპორ­ტი და ხე­ლოვ­ნე­ბა". ამ­ჟა­მად, აე­რო­ბი­კის ინ­სტრუქ­ტო­რი ვარ. ჩემი საქ­მე ძა­ლი­ან მომ­წონს, რად­გან ქა­ლებს ვეხ­მა­რე­ბი იმა­ში, რომ ისი­ნი უფრო მე­ტად ლა­მა­ზე­ბი, მოხ­დე­ნი­ლე­ბი, სექ­სუ­ა­ლუ­რე­ბი იყ­ვნენ.

- ქა­ლებს ძი­რი­თა­დად, ვარ­ჯი­შით სხე­უ­ლის რო­მე­ლი ნა­წი­ლე­ბის კო­რექ­ცია სურთ?

- ძი­რი­თა­დად - მუც­ლის, ასე­ვე - ფე­ხე­ბის (შიდა კუნ­თე­ბის ვარ­ჯი­შე­ბი და ა.შ.). ზოგს არც ჭარ­ბი წონა აწუ­ხებს და არც - მუ­ცე­ლი, მაგ­რამ იმის­თვის ვარ­ჯი­შობს, რომ უფრო მე­ტად მოხ­დე­ნი­ლი იყოს. სხე­უ­ლის გამ­კვრი­ვე­ბა, გა­ა­ხალ­გაზ­რდა­ვე­ბა, გა­ჯან­სა­ღე­ბა ყვე­ლას სჭირ­დე­ბა.

- ნა­ტა­ლია, ოდეს­მე შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ყო­ფილ­ხარ?

- კი, ვყო­ფილ­ვარ, მაგ­რამ ჩვე­ნი რო­მა­ნი ძა­ლი­ან ცუ­დად დას­რულ­და - მი­ღა­ლა­ტეს... ამ­ჟა­მად თა­ვი­სუ­ფა­ლი ვარ. ჩემს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი არა­ფე­რი ხდე­ბა. რა­ღაც სიმ­პა­თი­ე­ბი არ­სე­ბობს, მაგ­რამ არ ვიცი, რო­გორ დას­რულ­დე­ბა. რა­ღაც-რა­ღა­ცე­ბი სა­წყის ეტაპ­ზეა და ხმა­მა­ღალ გან­ცხა­დე­ბას ვერ გა­ვა­კე­თებ.

- შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბის პე­რი­ოდ­ში იც­ვლე­ბი?

- კი, ვიც­ვლე­ბი: ძა­ლი­ან დამთმო­ბი ვხდე­ბი. როცა მიყ­ვარს, აღარ ვიცი, საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნი რითი ვა­სი­ა­მოვ­ნო. ჰოდა, ალ­ბათ ჩემ­ში ეს არ მოს­წონთ. პრე­ტენ­ზი­უ­ლი სა­ერ­თოდ არ ვარ.

- შენს ყუ­რა­დღე­ბას რო­გო­რი ბი­ჭე­ბი იქ­ცე­ვენ?

- მთა­ვა­რია, ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი იყოს. შე­იძ­ლე­ბა, ხა­სი­ათ­მა ჩემ­ზე ისე და­დე­ბი­თად იმოქ­მე­დოს, რომ მისი გა­რეგ­ნო­ბა "გა­და­ხა­ზოს". სა­ერ­თოდ კი სპორ­ტსმე­ნი, ნა­ვარ­ჯი­შე­ბი ბი­ჭე­ბი მომ­წონს. ხე­ლოვ­ნე­ბას­თან თუ აქვთ შე­ხე­ბა, მა­შინ სა­ერ­თოდ - მი­პყრო­ბენ!

- ბი­ჭე­ბი რო­გორ ცდი­ლო­ბენ შენი ყუ­რა­დღე­ბის მიქ­ცე­ვას?

- ძი­რი­თა­დად - "ფე­ის­ბუ­კით". არ მინ­და, ჩემ შე­სა­ხებ ვინ­მემ იფიქ­როს, - "ნი­ჭი­ერ­ში" გა­მო­ჩე­ნა თავ­ში აუ­ვარ­დაო, მაგ­რამ ყვე­ლა წე­რილ­ზე პა­სუ­ხის გა­ცე­მას ფი­ზი­კუ­რად ვერ მო­ვა­ხერ­ხებ, სა­ა­მი­სოდ თა­ვი­სუ­ფა­ლი დროც არ მაქვს. ასე რომ, მათ თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლის მეშ­ვე­ო­ბით ვე­ტყვი - მა­პა­ტი­ეთ! ამ­ჟა­მად ბა­თუმ­ში არ­ცთუ ისე ბევ­რი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი მყავს, თბი­ლის­ში მეტ­ნი არი­ან. ისე, ჩე­მით ხე­ლო­ვა­ნი ადა­მი­ა­ნე­ბი ხში­რად ინ­ტე­რეს­დე­ბი­ან: მხატ­ვრე­ბი, მო­ქან­და­კე­ე­ბი, რე­ჟი­სო­რე­ბი, ფო­ტოგ­რა­ფე­ბი.

- შენი ოჯა­ხის შე­სა­ხებ რას გვე­ტყვი?

- მშობ­ლე­ბი და 2 უფ­რო­სი ძმა მყავს. ძმე­ბი მე­ზღვა­უ­რე­ბი არი­ან. დედა გე­ოგ­რა­ფი­ის მას­წავ­ლე­ბე­ლია, მამა - ამ­ჟა­მად უმუ­შე­ვა­რი გახ­ლავთ. კი­დევ, მყავს 3 ძმის­შვი­ლი; ერთ-ერთი ახ­ლა­ხან შეგ­ვე­ძი­ნა... მოკ­ლედ, ტკბი­ლად ვცხოვ­რობთ.

- "ნი­ჭი­ერ­ში" მო­ნა­წი­ლე­ო­ბი­სას ძმე­ბი რო­გორ გგულ­შე­მატ­კივ­რობ­დნენ?

- ჩემ­გან ამ­დენს არ ელოდ­ნენ... უმ­ცრო­სი ძმა ძა­ლი­ან რე­ლი­გი­უ­რია და არ უნ­დო­და, მე­ცეკ­ვა, მაგ­რამ პირ­ველ ტურ­ში ჩემი გა­მოს­ვლა რომ ნახა, მერე თა­ვა­დაც მო­ინ­დო­მა, დამ­ხმა­რე­ბო­და... ცეკ­ვი­სად­მი ჩემი სიყ­ვა­რუ­ლი ძმებ­საც გა­დავ­დე (იცი­ნის).

- სცე­ნა­ზე გა­მო­ჩე­ნას კვლავ აპი­რებ?

- ეს ჩემი სურ­ვი­ლი და ოც­ნე­ბაა. ყვე­ლა­ფერს ასე მარ­ტი­ვად გან­ვსა­ზღვრავ: ცეკ­ვა არის მოძ­რა­ო­ბა, მოძ­რა­ო­ბა - ცხოვ­რე­ბა, ჩემი ცხოვ­რე­ბა ეს მოძ­რა­ო­ბა ანუ ცეკ­ვაა და ამას თავს ვერ და­ვა­ნე­ბებ!

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)