ბოლო დროს სა­ქარ­თვე­ლო­ში "მო­დუ­რი" ტენ­დენ­ცია - მარ­თლმა­დი­დებ­ლუ­რი სარ­წმუ­ნო­ე­ბის ლან­ძღვა სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­შიც პო­პუ­ლა­რო­ბით სარ­გებ­ლობს. ამ მხრივ მსა­ხი­ო­ბი ზუზუ (ზაზა ბეჟაშ­ვი­ლი) "მო­დურ" ადა­მი­ა­ნად არ მი­იჩ­ნე­ვა: მას არც ფა­ნა­ტი­კო­სი მორ­წმუ­ნე­ე­ბი მოს­წონს და არც - ურ­წმუ­ნო­ე­ბი, რომ­ლე­ბიც სხვის სარ­წმუ­ნო­ე­ბას დას­ცი­ნი­ან. ზუზუ სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლის ძალ­ზე აქ­ტი­უ­რი მომ­ხმა­რე­ბე­ლი არ არის, მაგ­რამ ზოგ­ჯერ სა­კუ­თარ მო­საზ­რე­ბას ინ­ტერ­ნე­ტის მეშ­ვე­ო­ბი­თაც აფიქ­სი­რებს. ამას წი­ნათ, უცენ­ზუ­რო სტა­ტუ­სიც და­წე­რა. რო­გორც გვი­თხრა, ეს ჭიქა არ­ყის ბრა­ლი იყო და მის­მა წყე­ნამ მხო­ლოდ ნა­ხე­ვარ სა­ათს გას­ტა­ნა.

- ინ­ტერ­ნეტ­ში გვი­ან ჩა­ვერ­თე. მახ­სოვს, როცა "კომ­პი­უ­ტე­რე­ბის ხანა" დად­გა, ჩემი მე­გობ­რე­ბი კომ­პი­უ­ტე­რებს ყი­დუ­ლობ­დნენ, ზოგს - გან­ვა­დე­ბით გა­მოჰ­ქონ­და, მე კი ამის ინ­ტე­რე­სი არ გამ­ჩე­ნია - რა­ტომ­ღაც მე­გო­ნა, რომ ჩემ­თვის "კოს­მო­სი" იყო. კომ­პი­უ­ტერს ტე­ლე­ვი­ზო­რიც კი მირ­ჩევ­ნია. სა­ერ­თოდ, სი­ახ­ლე ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, მაგ­რამ შეჩ­ვე­ულ­თან გან­შო­რე­ბა მი­ჭირს... მერე, რა თქმა უნდა, სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლებ­ში ჩა­ვერ­თე. რამ­დე­ნად სა­სა­ცი­ლოც უნდა იყოს, ეს ყვე­ლა­ფე­რი "ოდ­ნოკ­ლას­ნი­კით" და­ი­წყო. რა­ღა­ცე­ბის და­მალ­ვა და ტყუ­ი­ლი არ მიყ­ვარს. იმ პე­რი­ოდ­ში ჩემ გარ­და, "ოდ­ნოკ­ლას­ნიკ­ში" ნა­ხე­ვა­რი მსოფ­ლიო ჩა­ერ­თო... სულ მეს­მო­და - ინ­ტერ­ნეტ­ში უამ­რა­ვი ინ­ფორ­მა­ცი­ა­აო. პო­ზი­ტი­ურ ინ­ფორ­მა­ცი­ას ვე­ლო­დი, მაგ­რამ გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დის შემ­დეგ აღ­მოჩ­ნდა, რომ ბევ­რი "ნე­გა­ტი­ვი" მხვდე­ბო­და: ცუდი ინ­ფორ­მა­ცია, შე­ფა­სე­ბე­ბი, "და­ფა­სე­ბე­ბი"... მივ­ხვდი, სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში "დიდი დო­ზით" ის ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან ჩარ­თუ­ლი, ვი­საც სხვა საქ­მე არ აქვთ. მათ აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გუ­ლახ­დი­ლად ვუ­სურ­ვებ, სხვა რა­მი­თაც და­კავ­დნენ. ისი­ნი სხვი­სი ცხოვ­რე­ბით ცხოვ­რო­ბენ: სხე­დან და "ას­ტა­ტუ­სე­ბენ", "აფო­რუ­მე­ბენ", გა­ნი­ხი­ლა­ვენ, ტე­ლე­ვი­ზორ­ში ვინ გა­მოჩ­ნდა და ვინ რა გა­მო­ა­ჩი­ნა. ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის მეს­მის: უფუნ­ქცი­ოდ მეც ხში­რად ვყო­ფილ­ვარ, ვი­ღა­ცას არ ვუყ­ვარ­დი, ვი­ღაც მე არ მიყ­ვარ­და და ა.შ. ეს ცხოვ­რე­ბაა, მაგ­რამ ამან ინ­ტერ­ნეტ­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლი არ უნდა გაგ­ხა­დოს. ხში­რად მეს­მის: ეს რა დღე­ში ვარ­თო? მოდი, თუ ასეთ ცუდ დღე­ში ხარ, უამ­რა­ვი სხვა ინ­ფორ­მა­ცი­აც არის. მა­გა­ლი­თად, ლელა წურ­წუ­მია (ლე­ლას დიდ პა­ტივს ვცემ და ამას სიმ­ბო­ლუ­რად არ ვამ­ბობ) არ მოგ­წონს? მა­ილს დე­ვისს მო­უს­მი­ნე. ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა არის, მაგ­რამ - არა: სხე­დან და იმას უს­მე­ნენ, რა­საც ლან­ძღა­ვენ. არ ვიცი, ეს ერის პრობ­ლე­მაა თუ - მსოფ­ლი­ო­სი, მაგ­რამ თბი­ლის­ში ვცხოვ­რობ და თბი­ლი­სის სა­ხე­ლით ვლა­პა­რა­კობ: ინ­ტერ­ნე­ტი­დან დიდი "ნე­გა­ტი­ვი" მო­დის.

- რა გა­ი­ძუ­ლებს, სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში შენი პი­რა­დი გვერ­დი არ გა­ა­უქ­მო?

- ამა­ზე ბა­ნა­ლუ­რი პა­სუ­ხი მაქვს: მომ­წონს, როცა ვიღ­ვი­ძებ, ყა­ვას ვი­დუ­ღებ და "ფე­ის­ბუკ­ზე" შევ­დი­ვარ. რამ­დენ­ჯერ­მე ვი­ფიქ­რე, - მოდი, მარ­თლა გა­ვა­უქ­მებ-მეთ­ქი. აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ჩემ­ზე მე­ტად მშვი­დად ცხოვ­რობს, "ფე­ის­ბუკ­ზე" და­რე­გის­ტრი­რე­ბუ­ლი არ არის... ჩემ­ზე უკეთ არა­ვინ იცის, რო­დის რა გა­ვა­კე­თო. ყვე­ლა­ფერს თა­ვი­სი დრო აქვს. ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში რა­დიო, ტე­ლე­ვი­ზო­რი, ინ­ტერ­ნე­ტი არ­სე­ბობს, მაგ­რამ მათ იმ დო­ზით ვი­ღებ, რა დო­ზი­თაც მსი­ა­მოვ­ნებს. არ შე­იძ­ლე­ბა, რომ ყვე­ლა ნა­ბი­ჯი სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში "და­ას­ტა­ტუსო" და ამით ვი­ღაც შენი ცხოვ­რე­ბით აცხოვ­რო. დღეს რო­მე­ლი ყავა და­ლი­ეს, რა ჭა­მეს, ვის­თან ეძი­ნათ, ვინ რა შეს­თა­ვა­ზა და რას და­თან­ხმდნენ - ამის "და­პოსტვა" მა­ღი­ზი­ა­ნებს.

- შენ დადე ისე­თი სტა­ტუ­სი, რა­მაც გვა­ფიქ­რე­ბი­ნა, რომ რა­ღაც გა­წყე­ნი­ნეს. ასეა?

- იმე­ილ­ზე 2 ძალ­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო სცე­ნა­რი მი­დევს - ისი­ნი სულ მალე ქარ­თულ-რუ­სულ კი­ნო­ფილ­მე­ბად იქ­ცე­ვა. ძალა ამან მომ­ცა, თო­რემ იმის გამო, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში მა­წყე­ნი­ნეს, შე­იძ­ლე­ბა, დავ­დუ­მე­ბუ­ლი­ყა­ვი, დეპ­რე­სი­ა­ში ჩავ­ვარ­დნი­ლი­ყა­ვი... მოკ­ლედ, რა­ღაც ფილ­მი გა­მო­დის, რო­მელ­შიც არ ვმო­ნა­წი­ლე­ობ, მაგ­რამ მი­მაჩ­ნია, რომ უნდა ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დე. ადა­მი­ა­ნი თუ მიყ­ვარს, მის­გან მწყინს, პრო­ექ­ტი თუ მომ­წონს, მისი ავ­ტო­რის­გან "მი­ტყდე­ბა"... შინ ვი­ყა­ვი, იქვე ბოთ­ლი არა­ყი მედ­გა, და­ვის­ხი, დავ­ლიე, ეს ამ­ბა­ვი გა­მახ­სენ­და და "და­ვას­ტა­ტუ­სე". ვერ ვი­ტყვი, რომ მე­ო­რე დღეს ვი­ნა­ნე, მაგ­რამ სა­კუ­თარ თავ­ზე გა­მე­ცი­ნა. სხვებ­თან შე­და­რე­ბით, მე 0,01%-ს "ვპოს­ტავ", "ვბო­დი­ა­ლობ"... ბენი ჰილი ძა­ლი­ან წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი იყო, მაგ­რამ ამით ალ პა­ჩი­ნო არ და­ჩაგ­რუ­ლა. ჩვენ­თან კი ვფიქ­რობ, "კო­მე­დი შოუ" უფრო და­ფა­სე­ბუ­ლია, ვიდ­რე - ზურა ყიფ­ში­ძე. ასე­თი რა­ღა­ცე­ბი მტკი­ვა და შე­იძ­ლე­ბა, "წა­მო­ვას­ტა­ტუსო", თუ ძა­ლი­ან მთვრა­ლი ვარ. იმე­დია, ამ ინ­ტერ­ვი­უს მერე ვინ­მეს ლოთი არ ვე­გო­ნე­ბი. ერთი რამ არ მეს­მის და ამა­საც "ვპოს­ტავ" ხოლ­მე: ჩემ შე­სა­ხებ ხში­რად გა­მი­გო­ნია: - ზუზუ არ გვინ­და, "მძი­მე­აო". "მძი­მე" რას ნიშ­ნავს? არ მახ­სოვს, ჩემ გამო, რო­მე­ლი­მე გა­და­ღე­ბა ჩაშ­ლი­ლი­ყოს. ამ­ბო­ბენ, - ზუზუ სვამ­სო. რა სი­სუ­ლე­ლეა! ჯერ ერთი, ვინ არ სვამს? მივ­ხვდი, ამ ქა­ლაქ­ში ვინც კვდე­ბა, ყვე­ლა ფი­როს­მა­ნია, ყვე­ლა მა­გა­რია... ამ შემ­თხვე­ვა­ში, სა­კუ­თარ თავ­ზე მარ­თლა არ ვლა­პა­რა­კობ. უბ­რა­ლოდ მინ­და, ვიდ­რე ცო­ცხლე­ბი ვართ, ერ­თმა­ნე­თი და­ვა­ფა­სოთ.

- ფილმში, რო­მელ­შიც არ მო­ნა­წი­ლე­ობ, მაგ­რამ მი­გაჩ­ნია, რომ უნდა მო­ნა­წი­ლე­ობ­დე - "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლი კი­ნო­ში" ხომ არ იგუ­ლის­ხმე?

- კი, ასეა! ამა­ზე ლა­პა­რა­კი არც მინ­და, რად­გან სა­კუ­თარ თავ­ზე ძა­ლი­ან მე­ცი­ნე­ბა. ფილ­მს წარ­მა­ტე­ბას ვუ­სურ­ვებ! "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­ში" პა­ტა­რა რო­ლის გამო, ხალ­ხის­გან დიდ სიყ­ვა­რულს ვგრძნობ. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ამ სე­რი­ა­ლით არ "ვი­წყე­ბი" და "ვმთავ­რდე­ბი" ისე­ვე, რო­გორც "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი" ზუ­ზუ­თი არ იწყე­ბა და მთავ­რდე­ბა. ჩემი გმი­რი სე­რი­ალ­ში რომ შეგ­ყავს, გა­მოგ­ყავს, შეგ­ყავს... ბო­ლოს და ბო­ლოს, გა­მა­გე­ბი­ნე - შეგ­ყავს თუ გა­მოგ­ყავს? რაც უნდა ხმა­მა­ღა­ლი ნათ­ქვა­მი იყოს, სა­კუ­თარ თავს იმ რან­გის არ­ტის­ტად არ მი­ვიჩ­ნევ, რომ საქ­მის კურ­სში არ ჩა­მა­ყე­ნონ - ჩემი პერ­სო­ნა­ჟი რას აკე­თებს?

- სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ერ­თმა­ნე­თის ლან­ძღვის გარ­და, კი­დევ რა სა­ხის ინ­ფორ­მა­ცია გა­ღი­ზი­ა­ნებს?

- სარ­წმუ­ნო­ე­ბის ლან­ძღვა. შე­იძ­ლე­ბა გა­გე­ცი­ნოთ, მაგ­რამ ამა­საც ვუ­კავ­ში­რებ იმ ამ­ბავს, რომ ფილმში არ ვმო­ნა­წი­ლე­ობ. ორი რა­ღაც შე­მო­ვი­და მო­და­ში: ფა­ნა­ტი­კო­სო­ბამ­დე "რწმე­ნა­ში ჩა­ვარ­დნა" (სხვას არა­ფერს რომ არ ცნო­ბენ, ეს კი ღმერ­თს არ უყ­ვარს) და - ცი­ნიზ­მი. არც ერ­თია "ჩემი" და არც - მე­ო­რე. მორ­წმუ­ნე­საც და ურ­წმუ­ნო­საც პა­ტივს ვცემ და ისიც ვიცი, რომ ადა­მი­ა­ნი ღმერ­თზე თა­ნა­მედ­რო­ვე ვე­რა­სო­დეს იქ­ნე­ბა. რაც უნდა გა­და­ი­ღო, და­წე­რო და იმ წუთ­ში ამას ძა­ლი­ან დიდი "ის­კრა" ჰქონ­დეს, ვის ეჯიბ­რე­ბი - უფალს?..

- "ამა­საც ვუ­კავ­ში­რებ" რას ნიშ­ნავს - მი­იჩ­ნევ, რომ "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­ში" ღმერ­თს დას­ცი­ნი­ან?

- ამ ეტაპ­ზე კო­მენ­ტა­რის­გან თავს შე­ვი­კა­ვებ.

- ინ­ტერ­ნე­ტით თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი გე­კონ­ტაქ­ტე­ბი­ან?

- ხში­რად მე­კონ­ტაქ­ტე­ბი­ან. თუნ­დაც "და­ქა­ლებ­ში" რომ არ ვარ, ამა­ზე უამ­რავ კი­თხვას მის­ვა­მენ ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი, მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბი და გა­და­მი­სა­მარ­თე­ბით და­ვი­ღა­ლე; მათ ვე­უბ­ნე­ბი: ეს მე არ უნდა მკი­თხოთ-მეთ­ქი. "დაჟე", ვი­გო­ნებ ხოლ­მე, რომ არ მცა­ლია და ფილმში ამი­ტომ არ ვარ. ქეთი დევ­და­რი­ა­ნი უნი­ჭი­ე­რე­სი ადა­მი­ა­ნია, გი­ორ­გი ლი­ფო­ნა­ვა­ზეც ვგიჟ­დე­ბი, მათ­თან ჯან­სა­ღი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს, მაგ­რამ ვინც ჩემს პრო­ფე­სი­ას ასე აიგ­დებს, მას ვე­ტყვი: მოდი, ვი­მე­გობ­როთ, ოღონდ - რო­გორც მსა­ხი­ობს, შე­მეშ­ვი, შენი ჭი­რი­მე...

- სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში დის­კუ­სი­ა­ში თუ ჩაბ­მულ­ხარ?

- ერთი-ორ­ჯერ ასეც მომ­ხდა­რა, ოღონდ - ძი­რი­თა­დად, ჩემი კო­მენ­ტა­რი ასე­თი იყო: ხალ­ხო, რა გჭირთ, თქვენ ხომ არ "უბე­რავთ"-მეთ­ქი? მა­გა­ლი­თად, როცა პო­ლი­ტი­კა­ზე კა­მა­თო­ბენ, იმ წუთ­ში პო­ლი­ტი­კა კი არ მა­ინ­ტე­რე­სებს, არა­მედ ის მა­ღელ­ვებს, რომ მე­გობ­რე­ბი ერ­თმა­ნეთს კარ­გა­ვენ. ვერ გე­ტყვი, რომ "ფრთე­ბი მაქვს", მაგ­რამ ერ­თნა­ი­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი ერ­თმა­ნეთს ისეთ რა­ღა­ცებს "აძა­ხე­ბენ", რომ ვშტერ­დე­ბი.

- მახ­სოვს, სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში შო­რე­ნა ბე­გაშ­ვი­ლი­სა და თიკო სა­დუ­ნიშ­ვილს და­პი­რის­პი­რე­ბი­სას, თი­კოს მხარ­და­ჭე­რა გა­მო­უ­ცხა­დე...

- მა­ნამ­დე მხარ­და­ჭე­რა შო­რე­ნას გა­მო­ვუ­ცხა­დე: ის გულ­ნატ­კე­ნი იყო. ამ­ბობ­და: ჩემ­ზე რაც უნ­დათ, თქვან, მაგ­რამ ჩემს შვილს შე­ეხ­ნე­ნო... შვი­ლი არ მყავს, მაგ­რამ მა­შინ შო­რე­ნა ადა­მი­ა­ნუ­რად შე­მებ­რა­ლა და ვუ­თხა­რი: "და­ი­კი­დე", ზოგი ბო­რო­ტი და უსაქ­მუ­რია, შენ ხომ იცი, რომ კარ­გი ხარ-მეთ­ქი?! ამის მერე, როცა შო­რე­ნა თი­კოს შვილს შე­ე­ხო, გა­მე­ცი­ნა. ადა­მი­ა­ნის მი­მართ რო­გო­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბაც უნდა გქონ­დეს, თუკი იცი, რას ნიშ­ნავს, როცა შენს შვილს ეხე­ბი­ან, მერე სხვის შვილს იმა­ვე­ნა­ი­რად არ უნდა მო­ექ­ცე. თი­კოს დე­დო­ბა წა­არ­თვეს კი არა, მას შვილ­თან ფან­ტას­ტი­კუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვს.

- მე­გობ­რე­ბის სი­ი­დან "ფრენ­დი" რა მი­ზე­ზით წა­გიშ­ლია ან "და­გიბ­ლო­კავს"?

- "ფრენ­დე­ბი­დან" ვინ­მეს წაშ­ლა ძა­ლი­ან "მე­გო­ი­მე­ბა", მაგ­რამ ერთხელ ასე­თი რამ მა­ინც მოხ­და: მივ­ხვდი, რომ ადა­მი­ანს დაშ­ვე­ბულ შეც­დო­მას ვე­რა­სო­დეს შე­ვაგ­ნე­ბი­ნებ­დი. "ჩატ­ში" მწვა­ნედ რომ ანა­თებ­და, მა­ღი­ზი­ა­ნებ­და. ვი­ფიქ­რე, - "ფრენ­დე­ბის" სი­ი­დან წაშ­ლა რა კარ­გი გა­მო­სა­ვა­ლია-მეთ­ქი და წავ­შა­ლე. ისე მო­მე­წო­ნა, რომ შე­იძ­ლე­ბა, რამ­დე­ნი­მეს კი­დევ და­ვუ­ა­რო...

- ინ­ტერ­ნე­ტით რო­მან­ტი­კუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა თუ გა­გი­ბამს?

- კი, იშ­ვი­ა­თად, მაგ­რამ ძა­ლი­ან კარ­გად გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლა. მა­ნამ­დე სულ მიკ­ვირ­და, ინ­ტერ­ნე­ტით და­წყე­ბუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბის შე­დე­გად ოჯა­ხე­ბი რომ იქ­მნე­ბო­და... ინ­ტერ­ნე­ტით გაც­ნო­ბი­ლი რო­მან­ტი­კუ­ლი ადა­მი­ა­ნი დღემ­დე გვერ­დით მყავს, ოღონდ - უკვე "ლა­ივ­ში".

- დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში რამ­დენ ხანს ატა­რებ?

- ზოგს ჰგო­ნია, რომ ბევრ დროს ვა­ტა­რებ, მაგ­რამ ასე არ არის: დი­ლით რომ ვიღ­ვი­ძებ, "ფე­ის­ბუკ­ზე" შევ­დი­ვარ. შემ­დეგ ვსა­უზ­მობ, ვიც­ვამ თუ ტე­ლე­ფონ­ზე ვლა­პა­რა­კობ, "ფე­ის­ბუკს" მა­ინც ჩარ­თულს ვტო­ვებ. მწე­რენ და პა­სუხს რომ ვერ იღე­ბენ, ჰგო­ნი­ათ, შეგ­ნე­ბუ­ლად არ ვპა­სუ­ხობ. ყავა და ინ­ტერ­ნე­ტი ერ­თგვა­რი რი­ტუ­ა­ლი­ვი­თაა. "ფე­ის­ბუ­კის" აქ­ტი­უ­რი მომ­ხმა­რე­ბე­ლი არ ვარ, ფო­რუ­მებ­ზე კი სა­ერ­თოდ არ შევ­დი­ვარ. ერთხელ მე­გო­ბარ­მა "შე­მა­ხე­და" და ლა­მის გული გა­მის­კდა, ერის შე­მე­შინ­და - ასე­თი პა­ტა­რე­ბი ვართ? მარ­თლა რამე რომ შეგ­ვეძ­ლოს, ერ­თმა­ნეთს რას ვუ­ზამ­დით? სა­დღეგ­რძე­ლო­სა­ვით გა­მომ­დის, მაგ­რამ ერთხელ ვცხოვ­რობთ და ერ­თმა­ნეთს უნდა მი­ვე­ფე­როთ კი­დეც. ყვე­ლა­ნი ერ­თნა­ი­რე­ბი ვერ ვიქ­ნე­ბით.

- პრეს­ტი­ჟულ კლუ­ბებ­ში ყოფ­ნი­სას სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში "და­ჩე­კი­ნე­ბა" გჩ­ვე­ვია? ხალ­ხს ატყო­ბი­ნებ, სად იმ­ყო­ფე­ბი?

- არა, მე­ზი­ზღე­ბა! არც ვიცი, ეს რო­გორ ხდე­ბა (იცი­ნის). იმ ადა­მი­ა­ნებს, ვინც ამას აკე­თებს, რომ ჰკი­თხოთ, ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი და მათ ბა­ნა­ლურ შე­კი­თხვებ­ზე პა­სუ­ხის გა­ცე­მა ეზა­რე­ბათ, არა­და, თა­ვად ხალ­ხს ისეთ რა­ღა­ცებს ატყო­ბი­ნე­ბენ, რა­საც არა­ვინ ეკი­თხე­ბათ. გა­და­ი­რე­ვი, რა.

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)

იხი­ლეთ ასე­ვე:

- ზუზუ ბეჟაშ­ვი­ლი ახალ თავ­გა­და­სავ­ლებ­ში აღ­მოჩ­ნდა

- ზუ­ზუმ სე­რი­ა­ლის გა­და­ღე­ბე­ბი გა­ნა­წყე­ნე­ბულ­მა და­ტო­ვა

- ზუზუ ბეჟაშ­ვი­ლის აღ­სა­რე­ბა - "ეს სა­ი­დუმ­ლოც გა­გიმ­ხი­ლე... ახლა მო­ძღვარ­თან წას­ვლა მო­მინ­და"