ქარ­თვე­ლი მუ­სი­კო­სი სოფო ხუ­ციშ­ვი­ლი, იგი­ვე სოფი ვილი საკ­მა­ოდ აქ­ტი­ურ­ად მარ­თავს კონ­ცერ­ტებს უკ­რა­ი­ნა­სა და ამე­რი­კა­ში. ის უახ­ლო­ეს მო­მა­ვალ­ში სა­ქარ­თვე­ლო­შიც აპი­რებს ჩა­მოს­ვლას. უცხო­ურ პრე­სა­ში სო­ფის საკ­მა­ოდ ლა­მა­ზი სი­ტყვე­ბით ამ­კო­ბენ, მის­თვის ქე­ბას არ იშუ­რე­ბენ.

- რა ასაკ­ში და­ინ­ტე­რეს­დი მუსი­კით და რამ ან ვინ იქო­ნია შენ­ზე ზე­გავ­ლე­ნა?

- ჩემს სახ­ლში მუ­სი­კა ყო­ველ­თვის ის­მო­და. "ვი­ნი­ლე­ბი­სა" და კა­სე­ტე­ბის დიდი კო­ლექ­ცია გვქონ­და. მუ­სი­კით საკ­მა­ოდ ადრე, 3 წლი­სა და­ვინ­ტე­რეს­დი. მამა მა­ს­მე­ნი­ნებ­და სიმ­ღე­რებს და მამ­ღე­რებ­და კი­დეც. კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის წინ ვცხოვ­რობ­დით და ალ­ბათ ამა­ნაც გა­ნა­პი­რო­ბა, რომ მუ­სი­კა­ლურ ათწლედ­ში ფორ­ტე­პი­ა­ნო­ზე დაკ­ვრის შე­სას­წავ­ლად დავ­დი­ო­დი. გი­ტა­რა­ზე პირ­ვე­ლი აკორ­დე­ბის აღე­ბა მა­მამ მას­წავ­ლა, შემ­დეგ დაკ­ვრა და წერა ჩე­მით და­ვი­წყე. ძი­რი­თა­დად, ვუს­მენ­დი: The Beatles, Rolling Stones, Cure, Аквариум, Ray Charles, Nina Simone, ქარ­თვე­ლე­ბი­დან კი - ირაკ­ლი ჩარ­კვი­ანს. მერე ნელ-ნელა ტრიპ-ჰო­პით და ალ­ტერ­ნა­ტი­უ­ლი მუ­სი­კით და­ვინ­ტე­რეს­დი (Radiohead, Portishead, Morcheeba). ბოლო პე­რი­ოდ­ში, უფრო ხში­რად კლა­სი­კას და სა­გა­ლობ­ლებს ვუს­მენ... საკ­ვი­რაო და თე­ატ­რა­ლურ სკო­ლებ­ში, სხვა­დას­ხვა დად­გმა­ში ხში­რად ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი და დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში სიმ­ღე­რა "ჩვე­ვად" მექ­ცა.

- რო­გორ ჩა­მო­ა­ყა­ლი­ბე შენი პირ­ვე­ლი ჯგუ­ფი და რა წარ­მა­ტე­ბა თუ წა­რუ­მა­ტებ­ლო­ბა გქონ­დათ?

- 16 წლის ვი­ყა­ვი, როცა თბი­ლი­სის კლუ­ბებ­ში მე­გო­ბარ გი­ტა­რის­ტთან, ირაკ­ლი მეტ­რე­ველ­თან ერ­თად ვუკ­რავ­დი. 2 წე­ლი­წად­ში კი­ევ­ში გა­და­ვე­დი და იქ ჩა­ვა­ბა­რე უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, ტუ­რიზ­მის ფა­კულ­ტეტ­ზე. და­ვი­წყე მუ­სი­კო­სე­ბის ძებ­ნა და ვი­პო­ვე კი­დეც ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო, ნი­ჭი­ე­რი ხალ­ხი, მერე კი შევ­ქმე­ნით ჯგუ­ფი Beckstage. ჩვენ კი­ე­ვის სა­უ­კე­თე­სო კლუ­ბებ­ში ვმარ­თავ­დით კონ­ცერ­ტებს, მაგ­რამ მერე მივ­ხვდი, რომ ეს ის არ იყო, რაც მინ­დო­და; ჟან­რობ­რი­ვად იქით არ მივ­დი­ო­დი, სა­ით­კე­ნაც გული მი­მი­წევ­და. ჯგუ­ფი და­ი­შა­ლა და მე ცალ­კე, სოლო კონ­ცერ­ტე­ბის ჩა­ტა­რე­ბა და­ვი­წყე. ხში­რად ვუკ­რავ­დი მო­დის ჩვე­ნე­ბებ­ზე, "კო­მე­დი შო­უ­სა" და გა­ლე­რე­ე­ბის გახ­სნა­ზე. პა­რა­ლე­ლუ­რად, ბევრ სხვა მუ­სი­კოს­თან მქონ­და კო­ლა­ბო­რა­ცია, მაგ­რამ სტა­ბი­ლუ­რი ჯგუ­ფი მა­ინც ვერ იკვრე­ბო­და. შემ­დეგ, 2010 წლის ზა­ფხულ­ში, როცა სა­ქარ­თვე­ლო­ში და­სას­ვე­ნებ­ლად ჩა­მო­ვე­დი, შევ­ხვდი ბავ­შვო­ბის მე­გობ­რებს, რომ­ლებ­მაც გა­მაც­ნეს ჩემი მო­მა­ვა­ლი ბა­სის­ტი, ლე­ვან მი­ქა­ბე­რი­ძე, მეტ­სა­ხე­ლად - მაჩ­ვი. შე­ვიკ­რი­ბეთ, ბა­თუმ­ში კონ­ცერ­ტი გავ­მარ­თეთ. 2011 წლის ოქ­ტომ­ბერ­ში პირ­ვე­ლი ალ­ბო­მი - Mother Fish ჩა­ი­წე­რა, რო­მელ­ზეც მაჩ­ვის გარ­და, სან­დრო ნი­კო­ლა­ძე და გი­ორ­გი ბე­რიშ­ვი­ლი მუ­შა­ობ­დნენ.

- პირ­ვე­ლი კონ­ცერ­ტის დროს რა შეგ­რძნე­ბა გქონ­და?

- პირ­ვე­ლი ოფი­ცი­ა­ლუ­რი კონ­ცერ­ტი კი­ევ­ში, კლუბ "44"-ში ჩა­ვა­ტა­რე. ძა­ლი­ან ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი, ვე­რა­ფერ­ზე ვფიქ­რობ­დი. სულ თვა­ლებს ვხუ­ჭავ­დი, სცე­ნის შიში რომ და­მეძ­ლია.

- რო­გორ გა­იკ­ვა­ლე გზა უკ­რა­ი­ნა­სა და ამე­რი­კა­ში?

- 2008 წლის ომის შემ­დეგ გა­დავ­წყვი­ტე, სწავ­ლა კი­ევ­ში გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა. მა­შინ გა­რე­მოს შეც­ვლა და რა­ღაც ახ­ლის და­წყე­ბა მინ­დო­და. სხვა­თა შო­რის, დე­დით უკ­რა­ი­ნე­ლი ვარ. ყვე­ლა­ფე­რი ნელ-ნელა, ნა­ბიჯ-ნა­ბიჯ მოხ­და, მარ­ტი­ვად არა­ფე­რი გა­მომ­სვლია. მაგ­რამ არც ახლა ვთვლი, რომ ამე­რი­კა­სა და ევ­რო­პა­ში კონ­ცერ­ტე­ბის გა­მარ­თვა დიდი წარ­მა­ტე­ბაა. ეს გან­ვი­თა­რე­ბი­სა და გა­მოც­დი­ლე­ბის მი­ღე­ბის ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი პრო­ცე­სია.

- შე­გიძ­ლია, შე­ა­და­რო იმ სამი ქვეყ­ნის სა­ზო­გა­დო­ე­ბა, რო­მელ­საც წე­სით, ყვე­ლა­ზე უკეთ იც­ნობ?

- ჩემი აზ­რით, ამ სამი ქვეყ­ნის - სა­ქარ­თვე­ლოს, უკ­რა­ი­ნი­სა და ამე­რი­კის სა­ზო­გა­დო­ე­ბა, მარ­ტი­ვად რომ ვთქვათ, სხვა­დას­ხვა გან­ზო­მი­ლე­ბა­შია და სამ­ყა­როს სხვა­დას­ხვა კუ­თხით უყუ­რებს. რა თქმა უნდა, ყველ­გან გვხვდე­ბა პლუ­სე­ბი და მი­ნუ­სე­ბი. უბ­რა­ლოდ, თუ ამ სამი ქვეყ­ნის წარ­მო­მად­გენ­ლებს ისე შე­ვა­და­რებთ, რო­გორც - მსმე­ნე­ლებს, თა­მა­მად შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ ამე­რი­კა­სა და ევ­რო­პა­ში ბევ­რად გახ­სნი­ლი ხალ­ხია, ახალ არ­ტისტს და მუ­სი­კას ინ­ტე­რე­სით ეგე­ბე­ბი­ან და რაც ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რია, ყვე­ლას თა­ვი­სი აზრი აქვს. არ ელო­დე­ბი­ან, სა­ნამ ვინ­მე რა­მეს იტყვის, რომ იგი­ვე გა­ი­მე­ო­რონ. ხე­ლოვ­ნე­ბა­ში არ არ­სე­ბობს შე­ჯიბ­რე­ბა და რინ­გი. შე­მოქ­მე­დე­ბა, პირ­ველ რიგ­ში, ადა­მი­ა­ნის ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი და უნი­კა­ლუ­რი ბუ­ნე­ბის გა­მო­ხატ­ვაა და არა - ერ­თმა­ნე­თის უაზ­როდ დაკ­ბე­ნა, რაც ხში­რად შემ­ხვედ­რია ქარ­თველ და უკ­რა­ი­ნელ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში. ჩემი ახა­ლი წი­ნა­სა­ალ­ბო­მო სინ­გლი - "Connected", რო­მე­ლიც ნო­ემ­ბრის ბო­ლოს გა­მო­ვა, სწო­რედ ამა­ზეა - "IF art is connection, Why we can't be all connected?" ("თუ ხე­ლოვ­ნე­ბა შე­კავ­ში­რე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბაა, რა­ტომ არ შე­იძ­ლე­ბა, ყვე­ლა­ნი შევ­კავ­შირ­დეთ?"). ყო­ველ­თვის ერ­თად უნდა ვიდ­გეთ და ვა­კე­თოთ რა­ღაც კარ­გი, თუ გვინ­და, რომ რამე უკე­თე­სო­ბის­კენ შევ­ცვა­ლოთ. ნაკ­ლე­ბი აგ­რე­სია და ნაკ­ლე­ბი ნე­გა­ტი­ვი უნდა იყოს გარ­შე­მო.

თით­ქოს სამ­შობ­ლო­დან არც ისე შორს ვარ. ამე­რი­კა­ში ჩემი კონ­ცერ­ტე­ბი ამ სი­ტყვე­ბით იწყე­ბა: "Hello! I'm from Georgia! no, not from Atlanta. Republic of Georgia!" ("გა­მარ­ჯო­ბა! მე ჯორ­ჯი­ი­დან ვარ! არა, ატ­ლან­ტი­დან კი არა, სა­ქარ­თვე­ლოს რეს­პუბ­ლი­კი­დან!"). უცხო­ე­ლებს ჩვე­ნი კულ­ტუ­რის შე­სა­ხებ სულ ვუყ­ვე­ბი.

- ვის ან რის დამ­სა­ხუ­რე­ბად მი­იჩ­ნევ შენს მიღ­წე­ვებს? რამ­დე­ნი­მე წლის წინ იფიქ­რებ­დი თუ არა, რომ მსგავს წარ­მა­ტე­ბას მი­აღ­წევ­დი?

- ჩემს წარ­მა­ტე­ბას, პირ­ველ რიგ­ში, მშობ­ლებს ვუ­მად­ლი, რად­გან თა­ვი­დან­ვე სწო­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბა მომ­ცეს. მათ თა­ვი­სუფ­ლე­ბა მო­მა­ნი­ჭეს და არ­ჩე­ვა­ნი და­მო­უ­კი­დებ­ლად გა­ვა­კე­თე. რა თქმა უნდა, იმ მე­გობ­რებ­საც ვუ­მად­ლი, ვინც ამ ტუ­რე­ბის ორ­გა­ნი­ზე­ბა­სა და ალ­ბო­მე­ბის ჩა­წე­რა­ში მეხ­მა­რე­ბა, ვი­საც ჩემი სჯე­რა და ბო­ლომ­დე ჩემ გვერ­დით არის. არ მი­მაჩ­ნია, რომ ის, რა­საც ვა­კე­თებ, რა­ი­მე ზე­ბუ­ნებ­რი­ვია. ეს უბ­რა­ლოდ მუ­სი­კაა, რო­მე­ლიც იმ ყვე­ლაფ­რის სინ­თე­ზია, რაც მიყ­ვარს და რის გა­რე­შეც ცხოვ­რე­ბა ვერ წარ­მო­მიდ­გე­ნია. ასე­ვე, არ­ტის­ტმა არ უნდა იფიქ­როს იმა­ზე, თუ რა უნდა ჰქონ­დეს იმი­სათ­ვის, რომ ვი­ღა­ცის მო­წო­ნე­ბა და­იმ­სა­ხუ­როს. უნდა იყო ის, ვინც ხარ და შენი მუ­სი­კა თა­ვი­სას იტყვის.

- და­ი­წე­რა, რომ ადელს და ბობ დი­ლანს გა­და­რე­ბენ. შენი აზ­რით, რა­ტომ?

- ადელს - არა, მაგ­რამ ბობ დი­ლანს ალ­ბათ მა­შინ მა­და­რე­ბენ, როცა სოლო შოუ მაქვს და ვუკ­რავ. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, არ ვიცი, რა­ტომ ხდე­ბა ასე. ბობი უდი­დე­სი მუ­სი­კო­სი და პო­ე­ტია. ალ­ბათ ღრუბ­ლებ­ზე, ვარ­სკვლა­ვებ­სა და სიყ­ვა­რულ­ზე რომ არ ვწერ სიმ­ღე­რებს, ამი­ტო­მაც წე­რენ ამას.

- სპორ­ტსმე­ნიც იყა­ვი, მაგ­რამ შემ­დეგ კა­რი­ე­რის გაგ­რძე­ლე­ბა­ში ტრავ­მამ შე­გი­შა­ლა ხელი. შენი სპორ­ტუ­ლი მიღ­წე­ვე­ბის შე­სა­ხებ რას გვე­ტყვი?

- სპორ­ტით 9 წელი ვი­ყა­ვი გა­ტა­ცე­ბული. წყალ­ში ხტო­მა სა­ქარ­თვე­ლო­ში სპორ­ტის არ­ცთუ ისე პო­პუ­ლა­რუ­ლი სა­ხე­ო­ბაა. 90-იან წლებ­ში იქ გან­ვი­თა­რე­ბის არა­ნა­ი­რი პი­რო­ბა არ იყო, არც აუზი გვქონ­და ზამ­თარ­ში და არც - დარ­ბა­ზი, მაგ­რამ მონ­დო­მე­ბუ­ლი გუნ­დი გვყავ­და, ყვე­ლა­ფე­რი კბი­ლე­ბით გაგ­ვქონ­და. 2002 წელს ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე, სტრას­ბურ­გში, ისე­თი სა­სა­ხე­ლო სპორ­ტსმე­ნე­ბის გვერ­დით ვი­დე­ქი სა­ქარ­თვე­ლოს დრო­შის ქვეშ, რო­გო­რე­ბიც არი­ან: სა­ლო­მე ჯუ­ღე­ლი, ჭოლა ჭან­ტუ­რია და შოთა კო­რა­ხაშ­ვი­ლი. მა­შინ "ოქრო" მო­ვი­პო­ვე.

- გვა­რად ხუ­ციშ­ვი­ლი ხარ, მაგ­რამ ფსევ­დო­ნი­მად "ვილი" გაქვს არ­ჩე­უ­ლი. რა­ტომ?

- ჩემი გვა­რი - "ხუ­ციშ­ვი­ლი" ფაქ­ტობ­რი­ვად, ყვე­ლა უცხო­ე­ლის­თვის რთუ­ლად გა­მო­სათ­ქმე­ლია. ზოგი "ქუ­ციშ­ვილს" ამ­ბობს, ზოგი კი "კუ­ციშ­ვილს". ამი­ტომ მო­ვა­შო­რე ფუძე და დავ­ტო­ვე "ვილი".

- რო­გორ ატა­რებ თა­ვი­სუ­ფალ დროს და რა არის შენი ჰობი?

- ბოლო დროს თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო სა­ერ­თოდ არ მაქვს. სულ გზა­ში ვარ ან რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე, სტუ­დი­ა­ში, აე­რო­პორ­ტში მძი­ნავს ხოლ­მე. ახლა საკ­მა­ოდ დატ­ვირ­თუ­ლი ვარ. მე­ო­რე ალ­ბომს ვას­რუ­ლებთ და იმე­დი მაქვს, ზამ­თარ­ში გა­მო­ვუშ­ვებთ. თა­ვი­სუ­ფალ დროს ძი­რი­თა­დად, ოჯა­ხის წევ­რებ­თან და მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ვა­ტა­რებ. გარ­და ამი­სა, ვკი­თხუ­ლობ და ვცუ­რავ.

- პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბის შე­სა­ხებ რას გვე­ტყვი?

- პი­რა­დი - პი­რა­დია.

- რა გეგ­მე­ბი გაქვს და თუ უკავ­შირ­დე­ბა ისი­ნი სა­ქარ­თვე­ლოს?

- ჩემს უახ­ლო­ეს გეგ­მებ­ში ძი­რი­თა­დად, ახა­ლი სინ­გლი "Connected" და მე­ო­რე ალ­ბო­მი შე­დის. მერე რამ­დე­ნი­მე ვი­დე­ოკ­ლი­პის გა­და­ღე­ბა მინ­და. მალე ბენდთან ერ­თად მექ­ნე­ბა ტურ­ნე უკ­რა­ი­ნის სხვა­დას­ხვა ქა­ლაქ­ში. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვმუ­შა­ობ ალ­ბომ­ზე კი­ნოს­ტუ­დია "ქარ­თულ ფილმში", ამი­ტომ ყვე­ლა ვა­რი­ან­ტში გვი­წევს ჩა­მოს­ვლა. თუ სად­მე მი­მიწ­ვე­ვენ, კონ­ცერტსაც ჩა­ვა­ტა­რებ.

- ქარ­თულ მუ­სი­კა­ლურ კონ­კურ­სებს უყუ­რებ? რო­გორ შე­ა­ფა­სებ ახა­ლი თა­ო­ბის ქარ­თველ მომ­ღერ­ლებს?

- კონ­კურ­სებს იშ­ვი­ა­თად ვუ­ყუ­რებ - მხო­ლოდ მა­შინ, როცა ჩემი მე­გობ­რე­ბი გა­მო­დი­ან. მინ­და აღ­ვნიშ­ნო, რომ ბევ­რი უნი­ჭი­ე­რე­სი მუ­სი­კო­სი, ისე­თე­ბი, რო­გო­რი­ცაა ჩი ჩო, ლაშა თო­ფუ­რია, ეკა დო­ლი­ძე და სხვე­ბი, დღეს სა­ქარ­თვე­ლო­ში და­ფა­სე­ბის გა­რე­შე არი­ან. ასე­ვე, რამ­დე­ნი­მე ალ­ტერ­ნა­ტი­უ­ლი ჯგუ­ფია, მა­გა­ლი­თად - Lady Heroine Z for Zulu.

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი მოვ­ლე­ნე­ბით ინ­ტე­რეს­დე­ბი?

- რა თქმა უნდა, სა­ქარ­თვე­ლო­ში გან­ვი­თა­რე­ბულ მოვ­ლე­ნებს თვალ­ყურს ვა­დევ­ნებ. ქვეყ­ნის შიდა ვი­თა­რე­ბა ძა­ლი­ან მა­წუ­ხებს და საკ­მა­ოდ ბევ­რს ვწერ ამ თე­მა­ზე. სინ­გლი "Position", რო­მე­ლიც მე­ო­რე ალ­ბომ­ში შევა, სწო­რედ წი­ნა­სა­არ­ჩევ­ნო პე­რი­ოდ­ში და­ი­წე­რა. ჩემი აზ­რით, ქარ­თვე­ლებ­მა ერთი რამ უნდა გა­ვი­გოთ: პო­ლი­ტი­კუ­რი პარ­ტი­ე­ბი - ეს არის მა­რი­ო­ნე­ტე­ბის "პა­რა­დი". პირ­ველ რიგ­ში, ყვე­ლამ უნდა გა­ი­აზ­როს, რა გვინ­და, შემ­დეგ ყვე­ლამ უნდა იპო­ვოს საყ­ვა­რე­ლი საქ­მე და და­მო­უ­კი­დებ­ლად, კე­თილ­სინ­დი­სი­ე­რად, სიყ­ვა­რუ­ლით აკე­თოს - ნორ­მა­ლუ­რი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა მხო­ლოდ ასე შე­იძ­ლე­ბა. ჩვენ უნდა ვი­ყოთ ის სა­ზო­გა­დო­ე­ბა, რო­მე­ლიც სა­კუ­თა­რი თა­ვის გარ­და, არა­ვის­ზე იქ­ნე­ბა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, რო­მე­ლიც თა­ვი­სი შრო­მით, ერ­თმა­ნე­თის მხარ­და­ჭე­რით, გა­ნათ­ლე­ბი­თა და ღირ­სე­ბით შეც­ვლის დღე­ვან­დელ სიბ­ნე­ლეს სი­ნათ­ლით.

ეკა აბა­ში­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)

იხი­ლეთ ვი­დეო