წარმატებული ქართველი მუსიკოსი, რომელსაც ბობ დილანს ადარებენ

ქართველი მუსიკოსი სოფო ხუციშვილი, იგივე სოფი ვილი საკმაოდ აქტიურ­ად მართავს კონცერტებს უკრაინასა და ამერიკაში. ის უახლოეს მომავალში საქართველოშიც აპირებს ჩამოსვლას. უცხოურ პრესაში სოფის საკმაოდ ლამაზი სიტყვებით ამკობენ, მისთვის ქებას არ იშურებენ.

- რა ასაკში დაინტერესდი მუსი­კით და რამ ან ვინ იქონია შენზე ზეგავლენა?

- ჩემს სახლში მუსიკა ყოველთვის ისმოდა. "ვინილებისა" და კასეტების დიდი კოლექცია გვქონდა. მუსიკით საკმაოდ ადრე, 3 წლისა დავინტერესდი. მამა მასმენინებდა სიმღერებს და მამღერებდა კიდეც. კონსერვატორიის წინ ვცხოვრობდით და ალბათ ამანაც განაპირობა, რომ მუსიკალურ ათწლედში ფორტეპიანოზე დაკვრის შესასწავლად დავდიოდი. გიტარაზე პირველი აკორდების აღება მამამ მასწავლა, შემდეგ დაკვრა და წერა ჩემით დავიწყე. ძირითადად, ვუსმენდი: The Beatles, Rolling Stones, Cure, Аквариум, Ray Charles, Nina Simone, ქართველებიდან კი - ირაკლი ჩარკვიანს. მერე ნელ-ნელა ტრიპ-ჰოპით და ალტერნატიული მუსიკით დავინტერესდი (Radiohead, Portishead, Morcheeba). ბოლო პერიოდში, უფრო ხშირად კლასიკას და საგალობლებს ვუსმენ... საკვირაო და თეატრალურ სკოლებში, სხვადასხვა დადგმაში ხშირად ვმონაწილეობდი და დროთა განმავლობაში სიმღერა "ჩვევად" მექცა.

- როგორ ჩამოაყალიბე შენი პირველი ჯგუფი და რა წარმატება თუ წარუმატებლობა გქონდათ?

- 16 წლის ვიყავი, როცა თბილისის კლუბებში მეგობარ გიტარისტთან, ირაკლი მეტრეველთან ერთად ვუკრავდი. 2 წელიწადში კიევში გადავედი და იქ ჩავაბარე უნივერსიტეტში, ტურიზმის ფაკულტეტზე. დავიწყე მუსიკოსების ძებნა და ვიპოვე კიდეც ძალიან საინტერესო, ნიჭიერი ხალხი, მერე კი შევქმენით ჯგუფი Beckstage. ჩვენ კიევის საუკეთესო კლუბებში ვმართავდით კონცერტებს, მაგრამ მერე მივხვდი, რომ ეს ის არ იყო, რაც მინდოდა; ჟანრობრივად იქით არ მივდიოდი, საითკენაც გული მიმიწევდა. ჯგუფი დაიშალა და მე ცალკე, სოლო კონცერტების ჩატარება დავიწყე. ხშირად ვუკრავდი მოდის ჩვენებებზე, "კომედი შოუსა" და გალერეების გახსნაზე. პარალელურად, ბევრ სხვა მუსიკოსთან მქონდა კოლაბორაცია, მაგრამ სტაბილური ჯგუფი მაინც ვერ იკვრებოდა. შემდეგ, 2010 წლის ზაფხულში, როცა საქართველოში დასასვენებლად ჩამოვედი, შევხვდი ბავშვობის მეგობრებს, რომლებმაც გამაცნეს ჩემი მომავალი ბასისტი, ლევან მიქაბერიძე, მეტსახელად - მაჩვი. შევიკრიბეთ, ბათუმში კონცერტი გავმართეთ. 2011 წლის ოქტომბერში პირველი ალბომი - Mother Fish ჩაიწერა, რომელზეც მაჩვის გარდა, სანდრო ნიკოლაძე და გიორგი ბერიშვილი მუშაობდნენ.

- პირველი კონცერტის დროს რა შეგრძნება გქონდა?

- პირველი ოფიციალური კონცერტი კიევში, კლუბ "44"-ში ჩავატარე. ძალიან ვნერვიულობდი, ვერაფერზე ვფიქრობდი. სულ თვალებს ვხუჭავდი, სცენის შიში რომ დამეძლია.

- როგორ გაიკვალე გზა უკრაინასა და ამერიკაში?

- 2008 წლის ომის შემდეგ გადავწყვიტე, სწავლა კიევში გამეგრძელებინა. მაშინ გარემოს შეცვლა და რაღაც ახლის დაწყება მინდოდა. სხვათა შორის, დედით უკრაინელი ვარ. ყველაფერი ნელ-ნელა, ნაბიჯ-ნაბიჯ მოხდა, მარტივად არაფერი გამომსვლია. მაგრამ არც ახლა ვთვლი, რომ ამერიკასა და ევროპაში კონცერტების გამართვა დიდი წარმატებაა. ეს განვითარებისა და გამოცდილების მიღების ჩვეულებრივი პროცესია.

- შეგიძლია, შეადარო იმ სამი ქვეყნის საზოგადოება, რომელსაც წესით, ყველაზე უკეთ იცნობ?

- ჩემი აზრით, ამ სამი ქვეყნის - საქართველოს, უკრაინისა და ამერიკის საზოგადოება, მარტივად რომ ვთქვათ, სხვადასხვა განზომილებაშია და სამყაროს სხვადასხვა კუთხით უყურებს. რა თქმა უნდა, ყველგან გვხვდება პლუსები და მინუსები. უბრალოდ, თუ ამ სამი ქვეყნის წარმომადგენლებს ისე შევადარებთ, როგორც - მსმენელებს, თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ ამერიკასა და ევროპაში ბევრად გახსნილი ხალხია, ახალ არტისტს და მუსიკას ინტერესით ეგებებიან და რაც ყველაზე მთავარია, ყველას თავისი აზრი აქვს. არ ელოდებიან, სანამ ვინმე რამეს იტყვის, რომ იგივე გაიმეორონ. ხელოვნებაში არ არსებობს შეჯიბრება და რინგი. შემოქმედება, პირველ რიგში, ადამიანის ინდივიდუალური და უნიკალური ბუნების გამოხატვაა და არა - ერთმანეთის უაზროდ დაკბენა, რაც ხშირად შემხვედრია ქართველ და უკრაინელ საზოგადოებაში. ჩემი ახალი წინასაალბომო სინგლი - "Connected", რომელიც ნოემბრის ბოლოს გამოვა, სწორედ ამაზეა - "IF art is connection, Why we can't be all connected?" ("თუ ხელოვნება შეკავშირების საშუალებაა, რატომ არ შეიძლება, ყველანი შევკავშირდეთ?"). ყოველთვის ერთად უნდა ვიდგეთ და ვაკეთოთ რაღაც კარგი, თუ გვინდა, რომ რამე უკეთესობისკენ შევცვალოთ. ნაკლები აგრესია და ნაკლები ნეგატივი უნდა იყოს გარშემო.

თითქოს სამშობლოდან არც ისე შორს ვარ. ამერიკაში ჩემი კონცერტები ამ სიტყვებით იწყება: "Hello! I'm from Georgia! no, not from Atlanta. Republic of Georgia!" ("გამარჯობა! მე ჯორჯიიდან ვარ! არა, ატლანტიდან კი არა, საქართველოს რესპუბლიკიდან!"). უცხოელებს ჩვენი კულტურის შესახებ სულ ვუყვები.

- ვის ან რის დამსახურებად მიიჩნევ შენს მიღწევებს? რამდენიმე წლის წინ იფიქრებდი თუ არა, რომ მსგავს წარმატებას მიაღწევდი?

- ჩემს წარმატებას, პირველ რიგში, მშობლებს ვუმადლი, რადგან თა­ვიდანვე სწორი მიმართულება მომცეს. მათ თავისუფლება მომანიჭეს და არჩევანი დამოუკიდებლად გავაკეთე. რა თქმა უნდა, იმ მეგობრებსაც ვუმადლი, ვინც ამ ტურების ორგანიზებასა და ალბომების ჩაწერაში მეხმარება, ვისაც ჩემი სჯერა და ბოლომდე ჩემ გვერდით არის. არ მიმაჩნია, რომ ის, რასაც ვაკეთებ, რაიმე ზებუნებრივია. ეს უბრალოდ მუსიკაა, რომელიც იმ ყველაფრის სინთეზია, რაც მიყვარს და რის გარეშეც ცხოვრება ვერ წარმომიდგენია. ასევე, არტისტმა არ უნდა იფიქროს იმაზე, თუ რა უნდა ჰქონდეს იმისათვის, რომ ვიღაცის მოწონება დაიმსახუროს. უნდა იყო ის, ვინც ხარ და შენი მუსიკა თავისას იტყვის.

- დაიწერა, რომ ადელს და ბობ დილანს გადარებენ. შენი აზრით, რატომ?

- ადელს - არა, მაგრამ ბობ დილანს ალბათ მაშინ მადარებენ, როცა სოლო შოუ მაქვს და ვუკრავ. სიმართლე გითხრათ, არ ვიცი, რატომ ხდება ასე. ბობი უდიდესი მუსიკოსი და პოეტია. ალბათ ღრუბლებზე, ვარსკვლავებსა და სიყვარულზე რომ არ ვწერ სიმღერებს, ამიტომაც წერენ ამას.

- სპორტსმენიც იყავი, მაგრამ შემდეგ კარიერის გაგრძელებაში ტრავმამ შეგიშალა ხელი. შენი სპორტული მიღწევების შესახებ რას გვეტყვი?

- სპორტით 9 წელი ვიყავი გატაცე­ბული. წყალში ხტომა საქართველოში სპორტის არცთუ ისე პოპულარული სახეობაა. 90-იან წლებში იქ განვითარების არანაირი პირობა არ იყო, არც აუზი გვქონდა ზამთარში და არც - დარბაზი, მაგრამ მონდომებული გუნდი გვყავდა, ყველაფერი კბილებით გაგვქონდა. 2002 წელს ევროპის ჩემპიონატზე, სტრასბურგში, ისეთი სასახელო სპორტსმენების გვერდით ვიდექი საქართველოს დროშის ქვეშ, როგორებიც არიან: სალომე ჯუღელი, ჭოლა ჭანტურია და შოთა კორახაშვილი. მაშინ "ოქრო" მოვიპოვე.

- გვარად ხუციშვილი ხარ, მაგრამ ფსევდონიმად "ვილი" გაქვს არჩეული. რატომ?

- ჩემი გვარი - "ხუციშვილი" ფაქტობრივად, ყველა უცხოელისთვის რთულად გამოსათქმელია. ზოგი "ქუციშვილს" ამბობს, ზოგი კი "კუციშვილს". ამიტომ მოვაშორე ფუძე და დავტოვე "ვილი".

- როგორ ატარებ თავისუფალ დროს და რა არის შენი ჰობი?

- ბოლო დროს თავისუფალი დრო საერთოდ არ მაქვს. სულ გზაში ვარ ან რეპეტიციაზე, სტუდიაში, აეროპორტში მძინავს ხოლმე. ახლა საკმაოდ დატვირთული ვარ. მეორე ალბომს ვასრულებთ და იმედი მაქვს, ზამთარში გამოვუშვებთ. თავისუფალ დროს ძირითადად, ოჯახის წევრებთან და მეგობრებთან ერთად ვატარებ. გარდა ამისა, ვკითხულობ და ვცურავ.

- პირადი ცხოვრების შესახებ რას გვეტყვი?

- პირადი - პირადია.

- რა გეგმები გაქვს და თუ უკავშირდება ისინი საქართველოს?

- ჩემს უახლოეს გეგმებში ძირითადად, ახალი სინგლი "Connected" და მეორე ალბომი შედის. მერე რამდენიმე ვიდეოკლიპის გადაღება მინდა. მალე ბენდთან ერთად მექნება ტურნე უკრაინის სხვადასხვა ქალაქში. საქართველოში ვმუშაობ ალბომზე კინოსტუდია "ქართულ ფილმში", ამიტომ ყველა ვარიანტში გვიწევს ჩამოსვლა. თუ სადმე მიმიწვევენ, კონცერტსაც ჩავატარებ.

- ქართულ მუსიკალურ კონკურსებს უყუ­რებ? როგორ შეაფასებ ახალი თაობის ქართველ მომღერლებს?

- კონკურსებს იშვიათად ვუყურებ - მხოლოდ მაშინ, როცა ჩემი მეგობრები გამოდიან. მინდა აღვნიშნო, რომ ბევრი უნიჭიერესი მუსიკოსი, ისეთები, როგორიცაა ჩი ჩო, ლაშა თოფურია, ეკა დოლიძე და სხვები, დღეს საქართველოში დაფასების გარეშე არიან. ასევე, რამდენიმე ალტერნატიული ჯგუფია, მაგალითად - Lady Heroine Z for Zulu.

- საქართველოში განვითარებული მოვლენებით ინტერესდები?

- რა თქმა უნდა, საქართველოში განვითარებულ მოვლენებს თვალყურს ვადევნებ. ქვეყნის შიდა ვითარება ძალიან მაწუხებს და საკმაოდ ბევრს ვწერ ამ თემაზე. სინგლი "Position", რომელიც მეორე ალბომში შევა, სწორედ წინასაარჩევნო პერიოდში დაიწერა. ჩემი აზრით, ქართველებმა ერთი რამ უნდა გავიგოთ: პოლიტიკური პარტიები - ეს არის მარიონეტების "პარადი". პირველ რიგში, ყველამ უნდა გაიაზროს, რა გვინდა, შემდეგ ყველამ უნდა იპოვოს საყვარელი საქმე და დამოუკიდებლად, კეთილსინდისიერად, სიყვარულით აკეთოს - ნორმალური საზოგადოების ჩამოყალიბება მხოლოდ ასე შეიძლება. ჩვენ უნდა ვიყოთ ის საზოგადოება, რო­მელიც საკუთარი თავის გარდა, არავისზე იქნება დამოკიდებული, რო­მელიც თავისი შრომით, ერთმანეთის მხარდაჭერით, განათლებითა და ღირსებით შეცვლის დღევანდელ სიბნელეს სინათლით.

ეკა აბაშიძე

ჟურნალი ”გზა”

(გამოდის ხუთშაბათობით)

იხილეთ ვიდეო