ბო­დი­ბილ­დერ ია უძი­ლა­ურს საკ­მა­ოდ მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი ინ­ტე­რე­სე­ბი აქვს. წლე­ბის წინ, მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი გა­ჭირ­ვე­ბის პე­რი­ო­დიც გა­მო­უვ­ლია. ერთხანს მისი ოჯა­ხი სო­ფელ­შიც გა­და­სახ­ლდა და თა­ვის სარ­ჩე­ნად სოფ­ლის მე­ურ­ნე­ო­ბას მიჰ­ყო ხელი. იას იქა­უ­რო­ბა დღემ­დე უყ­ვარს და მე­გობ­რებ­თან ერ­თად, ფშავს ხში­რად სტუმ­რობს. თა­ვის 5 დედ­მა­მიშ­ვილს დიდ სიმ­დიდ­რედ მი­იჩ­ნევს. ჰყავს შვი­ლი - ნი­კო­ლო­ზი, რო­მელ­საც დე­დის მსგავ­სად, სპორ­ტიც იტა­ცებს.

თმის ფერი და ვარ­ცხნი­ლო­ბა

- თმის ფერი პირ­ვე­ლად 16 წლი­სამ შე­ვიც­ვა­ლე. მას შემ­დეგ, და­ახ­ლო­ე­ბით 22 წლამ­დე, აღარ შე­მი­ღე­ბავს. უბ­რა­ლოდ, ხან­და­ხან თმის ნა­წილს სხვა­დას­ხვა ფრად ავიჭ­რე­ლებ­დი ხოლ­მე. უპი­რა­ტე­სო­ბას ყო­ველ­თვის ბუ­ნებ­რივ და გაშ­ლილ თმას ვა­ნი­ჭებ. მოკ­ლე ვარ­ცხნი­ლო­ბაც (თით­ქმის გა­და­პარ­სუ­ლი) მქონ­და. ბოლო 2 წე­ლია, წი­თუ­რი ვარ. ადრე თმას და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვი­ღე­ბავ­დი. სა­ლონ­ში თმის შე­საჭ­რე­ლად წას­ვლაც კი არ მიყ­ვარ­და და დახ­მა­რე­ბას დე­დას ვთხოვ­დი. ისეთ სტი­ლისტს ვერ ვპო­უ­ლობ­დი, ვის­თა­ნაც თავს კომ­ფორ­ტუ­ლად ვიგ­რძნობ­დი. ახლა ერთ პა­ტა­რა სა­ლონს მი­ვა­გე­ნი, სა­დაც ჩემი სეხ­ნია სტი­ლის­ტი - ია თმას მი­ღე­ბავს, მე­ლი­რე­ბას მი­კე­თებს...

- ბუ­ნებ­რი­ვად რა ფე­რის თმა გაქვთ?

- წაბ­ლის­ფე­რი, ხუ­ჭუ­ჭა თმა მაქვს.

- თმას რო­გორ უვ­ლით?

- აბუ­სა­ლა­თი­ნის ზეთს და სხვა ზე­თო­ვან ვი­ტა­მი­ნებს ერ­თმა­ნეთ­ში ვა­ზა­ვებ, შემ­დეგ კი თმა­ში ვი­ზელ. ამ მე­თოდს შე­დე­გი აქვს - თმის ცვე­ნა შე­მი­ჩე­რა.

სა­ხის კა­ნის მოვ­ლა

- სა­ხის კა­ნის მოვ­ლა გვი­ან და­ვი­წყე და "გა­და­ყო­ლი­ლი" ახ­ლაც არ ვარ. ტო­ნა­ლურ კრემს არ ვი­ყე­ნებ. თვა­ლის ფან­ქარს, ტუშ­სა და ლა­ი­ნერ­საც იშ­ვი­ა­თად ვის­ვამ. ისიც კი არ მიყ­ვარს, როცა გა­და­ღე­ბის­თვის გრიმს მი­კე­თე­ბენ. ზამ­თარ­ში, თუ ტუ­ჩე­ბი და­მის­კდე­ბა, უფე­რულ სა­ცხს ვის­ვამ. მი­მაჩ­ნია, რომ სწო­რი კვე­ბა სა­ხის კა­ნის მოვ­ლის ყვე­ლა­ზე კარ­გი სა­შუ­ა­ლე­ბაა.

დი­ე­ტა

- ახ­ლაც დი­ე­ტა­ზე ვარ. ჩემი ფიტ­ნესს-დი­ე­ტა ჯან­საღ კვე­ბას გუ­ლის­ხმობს და არა - გახ­დო­მის ერთ-ერთ სა­შუ­ა­ლე­ბას. ჩემი მი­ზა­ნი წო­ნა­ში დაკ­ლე­ბა არა­სო­დეს ყო­ფი­ლა. დღე­ში ექ­ვსჯერ ვიკ­ვე­ბე­ბი, ცი­ლებ­სა და ნახ­შირ­წყლებს დო­ზი­რე­ბუ­ლად ვი­ღებ. შე­და­რებთ თა­ვი­სუ­ფა­ლი პე­რი­ო­დე­ბიც მაქვს, როცა დი­ე­ტის დარ­ღვე­ვა შე­მიძ­ლია. თუკი შე­ჯიბ­რე­ბის­თვის ვემ­ზა­დე­ბი, კვე­ბის რე­ჟიმს მკაც­რად ვი­ცავ.

- დი­ე­ტის დაც­ვა არ გი­ჭირთ?

- არა, მაგ­რამ ეს ძა­ლი­ან ად­ვი­ლიც არ არის. ნე­ბის­ყო­ფა ყვე­ლა­ფერს სჭირ­დე­ბა.

ვარ­ჯი­ში

- სპორ­ტის სხვა­დას­ხვა სა­ხე­ო­ბა­ში, მოყ­ვა­რუ­ლის დო­ნე­ზე მიც­დია ბედი: ფეხ­ბურთს, კა­ლათ­ბურთს, ფრენ­ბურთს ვთა­მა­შობ­დი. ადრე სპორ­ტი ჩემი ჰობი იყო, ახლა კი საქ­მი­ა­ნო­ბის სფე­რო და შე­მო­სავ­ლის ერთ-ერთი წყა­რო გახ­და: შარ­შან ფიტ­ნეს-ვარ­ჯი­ში ჯერ შინ, და­მო­უ­კი­დებ­ლად და­ვი­წყე, შემ­დეგ შტრე­ეტ ჭორ­კო­უტ-ით დავ­კავ­დი, მერე დარ­ბაზ­ში გა­და­ვი­ნაც­ვლე. მინ­დო­და, უკე­თეს ფი­ზი­კურ ფორ­მა­ში ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. ამა­სო­ბა­ში, ვარ­ჯი­შის პა­რა­ლე­ლუ­რად, ფიტ­ნესს-მწვრთნე­ლო­ბა და­ვი­წყე. გვერ­დით ბო­დი­ბილ­დინ­გით და­კა­ვე­ბუ­ლი მე­გობ­რე­ბი მედგნენ, რომ­ლე­ბიც სა­სარ­გებ­ლო რჩე­ვებს მაძ­ლევ­დნენ...

- ბო­დი­ბილ­დინ­გით სხვა გო­გო­ნე­ბიც ინ­ტე­რეს­დე­ბი­ან?

- კონ­კრე­ტუ­ლად ბო­დი­ბილ­დინ­გში ვარ­ჯიშს მიზ­ნად არ ისა­ხა­ვენ. რო­გორც თა­ვად ამ­ბო­ბენ, უნ­დათ, ისე­თი მუც­ლის პრე­სი ჰქონ­დეთ, რო­გო­რიც მე მაქვს. შე­ჯიბ­რე­ბა­ზე ჩემი გას­ვლის შემ­დეგ, ვარ­ჯი­შის მსურ­ველ­თა რი­ცხვმა იმა­ტა. სხვა­თა შო­რის, ამ შე­ჯიბ­რე­ბა­ზე გას­ვლა ჩემ­თვის დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა იყო. მეც და მწვრთნე­ლიც მაქ­სი­მა­ლუ­რად და­ვი­ხარ­ჯეთ. ახლა სა­ერ­თა­შო­რი­სო შე­ჯიბ­რე­ბის­თვის ვემ­ზა­დე­ბი.

- ზღვრის დაც­ვა რთუ­ლი არ არის ანუ ვარ­ჯი­შის გამო ხომ შე­იძ­ლე­ბა, სხე­უ­ლი ზედ­მე­ტად "და­ი­კუნ­თოს"?

- ქა­ლის სხე­უ­ლი ასე ად­ვი­ლად არ "იკუნ­თე­ბა". იმ ფიტ­ნეს-კა­ტე­გო­რი­ის მი­საღ­წე­ვად, რო­მელ­შიც ახლა ვიმ­ყო­ფე­ბი, ბევ­რი შრო­მა დამ­ჭირ­და. კი­დევ უფრო მე­ტად "და­კუნ­თვას" არ ვა­პი­რებ (იღი­მის).

საქ­მე

- პრო­ფე­სი­ით კულ­ტუ­რო­ლო­გი ვარ. ახლა დოქ­ტო­რან­ტუ­რის ბოლო კურ­სზე ვსწავ­ლობ და სა­დოქ­ტო­რო თე­მა­ზე ვმუ­შა­ობ. პა­რა­ლე­ლუ­რად, კო­ლე­გებ­თან ერ­თად, სხვა­დას­ხვა კვლე­ვით პრო­ექ­ტებ­ზე ვმუ­შა­ობ­დი. ქარ­თულ-ამე­რი­კულ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ლექ­ცი­ებს ვკი­თხუ­ლობ.

- პე­რი­ო­დუ­ლად, კო­მე­დი­ურ გა­და­ცე­მებ­ში ჩნდე­ბით. ამის გამო, სტუ­დენ­ტე­ბი არა­სე­რი­ო­ზუ­ლად ხომ არ აღ­გიქ­ვა­მენ?

- ვის­თა­ნაც მი­მუ­შა­ვია, ისი­ნი არა­სე­რი­ო­ზუ­ლად არ მი­ყუ­რე­ბენ. ნე­ბის­მი­ერ ადა­მი­ანს შე­იძ­ლე­ბა, მრა­ვა­ლი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი ინ­ტე­რე­სი ჰქონ­დეს.

- მკაც­რი ლექ­ტო­რი ხართ?

- სა­მარ­თლი­ა­ნი ვარ!

სა­მო­სი

- გა­მორ­ჩე­უ­ლად საყ­ვა­რე­ლი ბრენ­დე­ბი და მა­ღა­ზი­ე­ბი არ მაქვს. ძი­რი­თა­დად, ტან­საც­მელს ინ­ტერ­ნე­ტით ვი­წერ. მთა­ვა­რია, სა­მო­სი ჩემს სტილს შე­ე­სა­ბა­მე­ბო­დეს და ვირ­გებ­დე, თო­რემ რო­მე­ლი­მე მა­ღა­ზი­ა­ში ვი­ყი­დი თუ ბაზ­რო­ბა­ზე, ამას ჩემ­თვის არ­სე­ბი­თი მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს. სპორ­ტუ­ლი, ქა­ლუ­რი და კლა­სი­კურ-აკა­დე­მი­უ­რი სტი­ლი მომ­წონს. კლა­სი­კურ-აკა­დე­მი­უ­რი სტი­ლის ტან­საც­მე­ლი უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში საქ­მი­ა­ნო­ბის გამო მჭირ­დე­ბა, ასე­ვე - პრე­ზენ­ტა­ცი­ებ­ზე, პრეს­კონ­ფე­რენ­ცი­ებ­ზე სი­ა­რუ­ლი­სას...

სამ­კა­უ­ლი და აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი

- სამ­კა­უ­ლი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. შე­იძ­ლე­ბა, ერ­თდრო­უ­ლად 10 ბე­ჭე­დიც მე­კე­თოს (იცი­ნის). მა­ჯის სპორ­ტუ­ლი სა­ა­თი ჩემი ერთ-ერთი საყ­ვა­რე­ლი ნივ­თია. ამ სა­ათს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად სა­ჭი­რო ფუნ­ქცი­ე­ბი აქვს: ვარ­ჯი­შის დროს ის ჩემი პულ­სის, კა­ლო­რი­ე­ბის წვის მთვლე­ლი და ტა­ი­მე­რიც გახ­ლავთ...

ქამ­რე­ბის კო­ლექ­ცია მაქვს, მათ შო­რის ბევ­რი - ორი­გი­ნა­ლუ­რია და ყო­ველ­დღი­უ­რად ვერ გა­მო­ი­ყე­ნებ. ყვე­ლა ქა­ლის მსგავ­სად, ჩან­თე­ბი მეც მიყ­ვარს, ერთი - გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად: ის მა­მა­ჩემს ერ­თმა გერ­მა­ნელ­მა ბა­ბუ­ამ აჩუ­ქა. ნა­ტუ­რა­ლუ­რი ტყა­ვის­გან შე­კე­რი­ლია. ამ ჩან­თას, მისი თავ­და­პირ­ვე­ლი მფლო­ბე­ლი, XX სა­უ­კუ­ნის 40-იან წლებ­ში, სკო­ლა­ში სი­ა­რუ­ლი­სას იყე­ნებ­და. მისი ზურგჩან­თად გა­მო­ყე­ნე­ბაც შე­საძ­ლე­ბე­ლია და ლეპ­ტო­პის ჩა­სა­დე­ბა­დაც. ყვე­ლას ყუ­რა­დღე­ბას იპყრობს.

ტატუ

- ტატუ ზურ­გზე, ისეთ ად­გი­ლას მაქვს, რომ შე­მიძ­ლია, არ გა­მო­ვა­ჩი­ნო. ტა­ტუს გა­კე­თე­ბა 6 წელი მინ­დო­და, მაგ­რამ ვფიქ­რობ­დი, რა და­მე­ხა­ტა? ბო­ლოს, აცტე­კუ­რი ინ­დი­ე­ლე­ბის სიმ­ბო­ლო - არ­წი­ვი შე­ვარ­ჩიე. ვიდ­რე და­ვი­ხა­ტავ­დი, ამ სიმ­ბო­ლოს შე­სა­ხებ არ­სე­ბუ­ლი ყვე­ლა ინ­ფორ­მა­ცია წა­ვი­კი­თხე.

- რა გა­არ­კვი­ეთ, რა სიმ­ბო­ლუ­რი დატ­ვირ­თვა აქვს?

- მა­რა­დი­უ­ლო­ბის, სი­ცო­ცხლის ნი­შა­ნია... ზო­დი­ა­ქოს ჩემს ნი­შან­საც ემ­თხვე­ვა (მშვილ­დო­სა­ნი ვარ), მებ­რძო­ლე­ბის მფარ­ვე­ლი და დამ­ცვე­ლია...

ოჯა­ხი

- 80 წელს გა­და­ცი­ლე­ბუ­ლი ბა­ბუა მყავს, რო­მე­ლიც მო­ძღვა­რი გახ­ლავთ და დღე­საც მსა­ხუ­რობს. საყ­ვა­რე­ლი მო­ხუ­ცია, სა­ღად აზ­როვ­ნებს... მა­მა­ჩე­მი რე­ლი­გი­ათმცოდ­ნეა (ფი­ლო­ლო­გი­უ­რი და თე­ო­ლო­გი­უ­რი ფა­კულ­ტე­ტიც აქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი). ის ხან გერ­მა­ნი­ა­შია, ხან - სა­ქარ­თვე­ლო­ში. წიგ­ნე­ბი ძა­ლი­ან უყ­ვარს. უამ­რა­ვი რამ იცის და აინ­ტე­რე­სებს. ამის გამო, შინ დიდი ბიბ­ლი­ო­თე­კა გვაქვს. დედა სო­ხუ­მე­ლია, რი­თაც ვა­მა­ყობ. პრო­ფე­სი­ით ის­ტო­რი­კო­სია და სკო­ლა­ში მუ­შა­ობს. 6 დედ­მა­მიშ­ვი­ლი ვართ. ამ­ჟა­მად, უფ­რო­სი ძმა მოს­კოვ­ში, ოჯახ­თან ერ­თად ცხოვ­რობს. უფ­რო­სი და მიშა ან­დღუ­ლა­ძის მე­უღ­ლეა... ამ­დე­ნი დედ­მა­მიშ­ვი­ლი დიდი სიმ­დიდ­რეა. მყავს შვი­ლი - 5 წლის ნი­კო­ლო­ზი, რო­მელ­საც თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო­ის დიდ ნა­წილს ვუთ­მობ. ბავ­შვის აღ­ზრდა­ში დედა ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბა. როცა შინ ვარ, ნი­კო­ლო­ზი ზღაპ­რის გა­რე­შე არ იძი­ნებს. სპორ­ტი მა­საც უყ­ვარს. კი­დევ, ხატ­ვა, ცეკ­ვა იტა­ცებს. ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი ბი­ჭია (იღი­მის).

- ყო­ფილ მე­უღ­ლეს­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვთ?

- სა­ერ­თო შვი­ლი გვყავს და შე­სა­ბა­მი­სად, ხში­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს. სა­შუ­ა­ლოდ, კვი­რა­ში ერთ დღეს ბავ­შვი მა­მას­თან ატა­რებს. კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ერ­თმა­ნეთს ტე­ლე­ფო­ნით ურე­კა­ვენ. ბავ­შვის გამო, მე და ნი­კას "საქ­მი­ა­ნი" ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს.

- ერთ-ერთ სა­ტე­ლე­ვი­ზიო ინ­ტერ­ვი­უ­ში ნი­კამ აღ­ნიშ­ნა, რომ თქვენ შე­იც­ვა­ლეთ...

- ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნი იც­ვლე­ბა და ვი­თარ­დე­ბა. ერ­თა­დერ­თი, რაც მახ­სენ­დე­ბა (არა­სე­რი­ო­ზუ­ლი თე­მაა, მაგ­რამ მა­ინც გე­ტყვით), ის გახ­ლავთ, რომ როცა პირ­ვე­ლად ქუს­ლი­ა­ნი ფეხ­საც­მე­ლი ჩა­ვიც­ვი, ამა­ზე ნი­კას ასე­თი რე­აქ­ცია ჰქონ­და: - წი­ნათ სულ კე­დე­ბი რომ გეც­ვაო?! კი არ შე­ვიც­ვა­ლე, გა­ვი­ზარ­დე.

- გული ხომ არ დაგ­წყდათ, ნი­კამ რომ მე­ო­რე ნა­ხე­ვა­რი ასე მალე იპო­ვა?

- არა. 1 წელი და­შო­რე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, მაგ­რამ ოფი­ცი­ა­ლუ­რი გან­ქორ­წი­ნე­ბა 1 კვი­რის გა­ფორ­მე­ბუ­ლი გვქონ­და, როცა ნი­კამ ცოლი შე­ირ­თო. გული არ დამ­წყვე­ტია, რად­გან გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი მქონ­და, რომ ერ­თად აღარ ვი­ყა­ვით. ნი­კას და­ო­ჯა­ხე­ბა გა­მი­ხარ­და კი­დეც: ჩვენს მო­სა­ლოდ­ნელ შე­რი­გე­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბულ უხერ­ხულ შე­კი­თხვებს ახ­ლობ­ლე­ბი აღარ მის­ვა­მენ.

- ამ­ჟა­მად, თქვენს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში რა ხდე­ბა?

- ამ ეტაპ­ზე სე­რი­ო­ზუ­ლი არა­ფე­რი ხდე­ბა. საქ­მე­ზე, შვილ­ზე ზრუნ­ვა­ზე ვარ ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი, მაგ­რამ მო­მა­ვალ­ში არა­ფერს გა­მოვ­რი­ცხავ.

ჰობი

- მან­ქა­ნის ექ­სტრე­მა­ლურ მარ­თვას ვსწავ­ლობ. გაკ­ვე­თი­ლებს რუს­თა­ვის ავ­ტოდ­რომ­ზე მი­ტა­რე­ბენ. სხვა­თა შო­რის, ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი პრო­ექ­ტში, რომ­ლის მი­ზა­ნიც სტე­რე­ო­ტი­პის - "ქალი ცუდი მძღო­ლია" - დამ­სხვრე­ვა იყო. სა­ერ­თოდ, ფრთხი­ლი მძღო­ლი ვარ. ექ­სტრე­მა­ლუ­რი ტრი­უ­კე­ბის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბა მხო­ლოდ ავ­ტოდ­რომ­ზე მიყ­ვარს. ქა­ლა­ქის ქუ­ჩებ­ში "მო­გონ­კა­ვე" მძღო­ლებს რომ ვხე­დავ, მიკ­ვირს. მათ ხომ ამის­თვის უფრო უსაფრ­თხო ად­გი­ლას, ავ­ტოდ­რომ­ზე წას­ვლა შე­უძ­ლი­ათ.

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)