მსა­ხი­ობ­მა ნინო მუმ­ლა­ძემ თურ­მე, პა­ტა­რა­ო­ბი­დან­ვე იცო­და, რომ ხე­ლო­ვა­ნი იქ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ რო­მელ სფე­როს აირ­ჩევ­და, ვერ გა­და­ე­წყვი­ტა. პირ­ვე­ლად 4 წლის ასაკ­ში, ერთ-ერთ სპექ­ტაკლში მი­ი­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა და მიხ­ვდა, რომ ის, რა­საც ეძებ­და, მსა­ხი­ო­ბო­ბა იყო... მსა­ხი­ო­ბი გა­მოგ­ვი­ტყდა, რომ სახ­ლი­დან მა­კი­ა­ჟის გა­რე­შე თით­ქმის არას­დროს გა­დის, რად­გან მი­აჩ­ნია, რომ ქალი ყო­ველ­თვის ფორ­მა­ში უნდა იყოს.

- აი, ამ სუ­რათ­ზე 7 თვის ვარ. ამ­ბო­ბენ, რომ კარ­გი ზნის ბავ­შვი ვი­ყა­ვი. 4 წლი­დან თით­ქმის ყვე­ლა­ფე­რი მახ­სოვს. ამ პე­რი­ოდ­ში ვი­ცო­დი, რომ ხე­ლო­ვა­ნი უნდა გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი. დე­დამ "სა­ირ­მის ხე­ლოვ­ნე­ბის" სკო­ლა­ში შე­მიყ­ვა­ნა. იქ ბევ­რი დარ­გი იყო: ფერ­წე­რა, ბა­ლე­ტი, მუ­სი­კა, თე­ატ­რა­ლუ­რი წრე და მეც ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე ერ­თდრო­უ­ლად დავ­დი­ო­დი. ამ ასაკ­ში უკვე ვკი­თხუ­ლობ­დი და ვწერ­დი არა მარ­ტო ქარ­თუ­ლად, არა­მედ რუ­სუ­ლა­დაც. სიმ­ღე­რი­სა და ლექ­სე­ბის სა­კუ­თა­რი რე­პერ­ტუ­ა­რი მქონ­და. მოკ­ლედ, ძა­ლი­ან გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი და აქ­ტი­უ­რი ბავ­შვი გახ­ლდით. სა­ბავ­შვო ბაღ­ში არ მივ­ლია - ეს ყვე­ლა­ფე­რი შინ ვის­წავ­ლე.

- ხე­ლოვ­ნე­ბის სკო­ლა­ში ბა­ლეტ­ზეც და­დი­ო­დით?

- ბა­ლე­ტი ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და. ბა­ლე­რი­ნე­ბის­თვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი აღ­ნა­გო­ბა ნამ­დვი­ლად არ მაქვს, მაგ­რამ ბავ­შვო­ბა­ში ძა­ლი­ან მოქ­ნი­ლი ვი­ყა­ვი. ჩემ­გან ბა­ლე­რი­ნა რომ არ გა­მო­ვი­დო­და, ეს თა­ვი­დან­ვე ვი­ცო­დი, მაგ­რამ ის პლას­ტი­კა და მოძ­რა­ო­ბე­ბი, რაც მა­შინ ვის­წავ­ლე, გა­მო­მად­გა. სტუ­დენ­ტო­ბის პე­რი­ოდ­ში სცე­ნა­ზე აქ­ტი­უ­რად ვცეკ­ვავ­დი.

- კარ­გად ხა­ტავ­დით?

- აი, ეს ფო­ტო­სუ­რა­თი სწო­რედ მა­შინ გა­და­მი­ღეს, რო­დე­საც სა­ბავ­შვო სამ­ხატ­ვრო გა­მო­ფე­ნა-კონ­კურ­სის პირ­ვე­ლი ად­გი­ლის მფლო­ბე­ლი გავ­ხდი. ამ სუ­რათ­ზე რამ­დე­ნი­მე ჩემი ნა­მუ­შე­ვა­რიც ჩანს.

- ახლა თუ ხა­ტავთ?

- მხო­ლოდ მოყ­ვა­რუ­ლის დო­ნე­ზე. სხვა­თა შო­რის, 4 წლის ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც სპექ­ტაკლში - "სიმ­ღე­რა ტყე­ში" მო­მიხ­და მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა, სა­დაც ოქ­როს წი­წი­ლის როლი მქონ­და. ვცეკ­ვავ­დი, ვმღე­რო­დი და ლექ­სებს ვკი­თხუ­ლობ­დი. აი, ეს სუ­რა­თი, სა­დაც ყვა­ვი­ლე­ბით ხელ­ში ვარ, სპექ­ტაკ­ლის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ გა­და­მი­ღეს. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ეს ფოტო. აქ ჩემი სამ­სა­ხი­ო­ბო კა­რი­ე­რის და­სა­წყი­სია ასა­ხუ­ლი, ამ პე­რი­ოდ­ში მო­ვი­წამ­ლე სცე­ნით.

- სკო­ლის პე­რი­ოდ­ზე რას იტყვით?

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ყო­ველ­თვის ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი და ბევრ წრე­ზე დავ­დი­ო­დი, სკო­ლა­ში კარ­გად ვსწავ­ლობ­დი. ყვე­ლას უკ­ვირ­და, ასე­თი პა­ტა­რა გო­გო­ნა ამ­დენს რო­გორ ას­წრებ­სო? მე კი ყვე­ლა­ფერს ხა­ლი­სით ვა­კე­თებ­დი. 8 წლის გახ­ლდით, რო­დე­საც კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის მცი­რე დარ­ბაზ­ში, მე-18 მუ­სი­კა­ლუ­რი სკო­ლის სა­ი­უ­ბი­ლეო კო­ცერ­ტის წაყ­ვა­ნა მო­მან­დვეს. უნდა გი­თხრათ, რომ ყვე­ლა­ფერს მშვე­ნივ­რად გა­ვარ­თვი თავი.

- ალ­ბათ სა­თა­მა­შოდ, ბავ­შვუ­რი გარ­თო­ბი­სათ­ვის დრო სა­ერ­თოდ არ გრჩე­ბო­დათ...

- ასე­თი რა­ღა­ცე­ბი არ მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. ისე, ცელ­ქიც არ გახ­ლდით. ეზო­ში ჩავ­დი­ო­დი, ბავ­შვებს ვხვდე­ბო­დი, ვერ­თო­ბო­დი, მაგ­რამ - იშ­ვი­ა­თად. ჩემი ერ­თა­დერ­თი გა­სარ­თო­ბი რო­ლე­ბის გა­ნა­წი­ლე­ბა იყო: ტე­ლე­ვი­ზორ­ში თუ რა­ი­მე სა­ინ­ტე­რე­სო, ჩემ­თვის უც­ნობ ნა­ხატ ფილ­მს მოვკრავ­დი თვალს ან ზღა­პარს წა­ვი­კი­თხავ­დი, ოჯახ­ში მა­შინ­ვე, რო­ლე­ბის გა­ნა­წი­ლე­ბას ვი­წყებ­დი. როლს ჩემ­თვი­საც გა­მოვ­ნა­ხავ­დი ხოლ­მე და ყვე­ლას ვაფრ­თხი­ლებ­დი, - მთე­ლი დღე იმ პერ­სო­ნა­ჟის სა­ხე­ლი და­ე­ძა­ხათ, რო­მელ­საც თვა­ლი და­ვად­გი. აი, ეს იყო ჩემი ნამ­დვი­ლი და სა­უ­კე­თე­სო გა­სარ­თო­ბი სა­შუ­ა­ლე­ბა.

- მშობ­ლე­ბი პრო­ფე­სი­ით ვინ არი­ან?

- 12 წლის ვი­ყა­ვი, მამა რომ გარ­და­მეც­ვა­ლა. მე და ჩემი და დე­დამ გაგვზარ­და. ის ჩვენ­თვის დე­დაც იყო და მა­მაც. დედა მუ­სი­კის მას­წავ­ლე­ბე­ლი გახ­ლავთ. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რა ძნე­ლი იქ­ნე­ბო­და მის­თვის ორი შვი­ლის მარ­ტო გაზ­რდა, მაგ­რამ მან ეს მო­ა­ხერ­ხა. უფრო მე­ტიც - მე და ჩემს დას გა­ნათ­ლე­ბა მოგ­ვცა და შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად, არა­ფერს გვაკ­ლებ­და. ჩემი აზ­რით, დე­დამ ნამ­დვი­ლი გმი­რო­ბა გა­მო­ი­ჩი­ნა.

- ბავ­შვო­ბა­ში პრან­ჭია იყა­ვით?

- მინ­დო­და, მალე გავზრდი­ლი­ყა­ვი. ვიპ­რან­ჭე­ბო­დი არა იმი­ტომ, რომ ბი­ჭებს მოვ­წო­ნე­ბო­დი, არა­მედ იმი­ტომ, რომ დიდი გავმხდა­რი­ყა­ვი. 11 წლი­სა უკვე ქუს­ლი­ა­ნი ფეხ­საც­მლით დავ­დი­ო­დი, 13 წლი­დან კი კოს­მე­ტი­კას მი­ვე­პა­რე. კლა­სე­ლებ­თან შე­და­რე­ბით, უფრო ადრე გა­ვი­ზარ­დე და რო­გორც ამ­ბო­ბენ, ადრე დავ­ქალ­დი. ახლა კი ვნა­ნობ, მა­შინ ასე რომ ვიქ­ცე­ო­დი: ბავ­შვო­ბა თვალ­სა და ხელს შუა გა­მე­პა­რა. ჰოდა, ვერ ვხვდე­ბი, ასე სად მეჩ­ქა­რე­ბო­და (იცი­ნის)?!

- პირ­ვე­ლი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი რო­დის გა­გიჩ­ნდათ?

- თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი ბი­ჭე­ბი პირ­ვე­ლი კლა­სი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, მყავ­და. შე­ჯიბ­რე­ბას მარ­თავ­დნენ, თუ ვინ ვის და­ას­წრებ­და და მი­ი­ტან­და ჩან­თას ჩემს სახ­ლამ­დე. სა­სი­ა­მოვ­ნოა, როცა მა­მა­კაცს მოს­წონ­ხარ. ჩემ­თვის ქალ­ბა­ტო­ნებ­საც ბევ­რჯერ უთ­ქვამთ: ნე­ტავ, კა­ცად დავ­ბა­დე­ბუ­ლი­ყა­ვიო. მე ასე­თი გან­ცდა არა­სო­დეს მქო­ნია. ძა­ლი­ან მომ­წონს, ქალი რომ ვარ. ვფიქ­რობ, დღეს ქა­ლად ყოფ­ნაა პრი­ო­რი­ტე­ტუ­ლი და არა - მა­მა­კა­ცად.

- დღეს რა ხდე­ბა თქვენს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში?

- სა­ინ­ტე­რე­სო არა­ფე­რი ხდე­ბა (იცი­ნის).

- ის მა­ინც გვი­თხა­რით, რო­გო­რი მა­მა­კა­ცე­ბი იმ­სა­ხუ­რე­ბენ თქვენს ყუ­რა­დღე­ბას?

- პირ­ველ რიგ­ში, ადა­მი­ა­ნუ­რო­ბას ვა­ფა­სებ. ურ­თი­ერ­თო­ბა გა­მი­ჭირ­დე­ბა უზ­რდელ ხალ­ხთან. თუ მა­მა­კა­ცი შეგ­ნე­ბუ­ლია, ზრდი­ლო­ბი­ა­ნია და იცის, ქალს რო­გორ უნდა მო­ექ­ცეს, აუ­ცი­ლებ­ლად მი­იქ­ცევს ჩემს ყუ­რა­დღე­ბას, მაგ­რამ რამ­დე­ნად მო­მე­წო­ნე­ბა, ეს უკვე სხვა სა­კი­თხია. ხომ იცით, მო­წო­ნე­ბა ძა­ლი­ან ბევრ რა­მე­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი.

- ახლა თუ ეპ­რან­ჭე­ბით ვინ­მეს?

- არა, პრან­ჭია სა­ერ­თოდ არ ვარ. თუმ­ცა, სულ ვცდი­ლობ, ფორ­მა­ში ვიყო და კარ­გად გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბო­დე. ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში იყო პე­რი­ო­დი, როცა წო­ნა­ში ძა­ლი­ან მო­ვი­მა­ტე და მივ­ხვდი, რომ ასე არ შე­იძ­ლე­ბა! მო­ვიკ­რი­ბე ძალა და თქვენ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, 20 კილო და­ვი­კე­ლი. სა­ერ­თოდ, წო­ნას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი პრობ­ლე­მა სულ მაქვს. ეს უკურ­ნე­ბე­ლი სე­ნი­ვით არის - თუ შე­მო­გეჩ­ვია, სულ უნდა აკონ­ტრო­ლო, სხვა­ნა­ი­რად ვერ მო­ი­შო­რებ. აი, ამ სუ­რათ­ში, რო­მე­ლიც სე­რი­ა­ლის - "ჩვე­ნი ოფი­სის" გა­და­ღე­ბის პე­რი­ოდს ასა­ხავს, წო­ნა­ში მო­მა­ტე­ბა უკვე და­წყე­ბუ­ლი მქონ­და.

- სიმ­სუქ­ნე გა­კომ­პლექ­სებ­დათ?

- არას­დროს მნდო­მე­ბია, ძა­ლი­ან გამ­ხდა­რი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. ვფიქ­რობ, მრგვალ­ფორ­მე­ბი­ა­ნი ქალი უფრო მე­ტად მომ­ხიბ­ვლე­ლია, ვიდ­რე - "ფი­ცა­რი­ვით" გოგო. ახლა 60 კი­ლოს ვი­წო­ნი. აი, ამ ფო­ტო­ზე კარ­გად ჩანს, რამ­დე­ნიც და­ვი­კე­ლი.

- თმას იღე­ბავთ?

- ბუ­ნებ­რი­ვად ხუ­ჭუ­ჭა და შავ­თმი­ა­ნი ვარ. თმა არა­სო­დეს შე­მი­ღე­ბავს და არც ვა­პი­რებ მა­ნამ, ვიდ­რე ჭა­ღა­რა არ გა­მიჩ­ნდე­ბა. თეთ­რი კანი მაქვს და ვფიქ­რობ, შავი თმა მიხ­დე­ბა.

- მა­კი­აჟს ყო­ველ­დღი­უ­რად იკე­თებთ?

- მა­კი­ა­ჟის გა­რე­შე სახ­ლი­დან იშ­ვი­ა­თად გავ­დი­ვარ. მხო­ლოდ ზა­ფხულ­ში, როცა ზღვა­ზე ვარ, არ ვი­ღე­ბე­ბი. კოკო შა­ნელს აქვს ნათ­ქვა­მი (და მას ვე­თან­ხმე­ბი): ქალს, რო­მე­ლიც სახ­ლი­დან მა­კი­ა­ჟის გა­რე­შე გა­დის, სა­კუ­თარ თავ­ზე ძა­ლი­ან დიდი წარ­მოდ­გე­ნა აქ­ვსო. ჰოდა, მე არც ისე დიდი წარ­მოდ­გე­ნა მაქვს სა­კუ­თარ თავ­ზე, რომ ში­ნი­დან მა­კი­ა­ჟის გა­რე­შე გა­ვი­დე (იღი­მის).

- სკო­ლის პე­რი­ოდ­ში რო­გორ გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­დით? რო­გო­რი სტი­ლის სა­მო­სი გეც­ვათ?

- სკო­ლა­ში 90-იან წლებ­ში დავ­დი­ო­დი. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, მა­შინ არ იყო იმის ფუ­ფუ­ნე­ბა, რომ მო­დუ­რად ჩაგ­ვეც­ვა. თით­ქმის ყვე­ლას ერ­თნა­ი­რად გვეც­ვა. ვიც­ვამ­დი იმას, რისი სა­შუ­ა­ლე­ბაც მქონ­და. იყო პე­რი­ო­დი, რო­დე­საც დე­დის ნა­ქო­ნი ტან­საც­მლის ჩაც­მა მი­წევ­და. მა­შინ თა­ვის გა­ტა­ნაც ჭირ­და და ახა­ლი სა­მო­სის ყიდ­ვა­ზე ხომ ლა­პა­რა­კიც ზედ­მე­ტი იყო. მე გა­მი­მარ­თლა იმ მხრივ, რომ ბე­ბი­ას შე­ეძ­ლო კერ­ვა. და ის დე­დას ძვე­ლი ტან­საც­მლით, პა­ტარ-პა­ტა­რა ქსო­ვი­ლე­ბით მშვე­ნი­ერ კა­ბებს მი­კე­რავ­და ხოლ­მე. აი, ამ ფო­ტო­ზე, სა­დაც წამ­ყვა­ნის ამ­პლუ­ა­ში ვარ, ბე­ბი­ას შე­კე­რი­ლი კაბა მაც­ვია. დე­ი­და­ჩემს კი სამ­კა­უ­ლე­ბის კე­თე­ბა ეხერ­ხე­ბა. მოკ­ლედ, ამ მხრივ გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი.

- სამ­კა­უ­ლე­ბიც გიყ­ვართ?

- კი, აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ყო­ველ­თვის მი­კე­თია სა­ყუ­რე და ბე­ჭე­დი. გე­მოვ­ნე­ბი­ა­ნი, სადა სამ­კა­უ­ლი მიყ­ვარს.

- თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბის პე­რი­ოდ­ში რო­გორ გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­დით?

- ჩემ­მა სხე­ულ­მა ქა­ლუ­რი ფორ­მე­ბი, რო­გორც უკვე აღ­ვნიშ­ნე, თა­ნა­ტო­ლე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, ადრე მი­ი­ღო. ბევ­რი გოგო ამით კომ­პლექსდე­ბა, მე კი პი­რი­ქით - ამ ფაქ­ტმა გა­მა­ხა­რა. ჰოდა, "ქუს­ლებ­ზეც" შევ­დე­ქი, წამ­წა­მებ­ზე ტუში წა­ვის­ვი და მივ­ხვდი, რომ ქა­ლუ­რი სა­მო­სიც უფრო მე­ტად მიხ­დე­ბო­და.

- ახლა რო­გორ სა­მოსს ანი­ჭებთ უპი­რა­ტე­სო­ბას?

- არას­დროს მცმია ისე, რო­გორც პან­კებს. ვცდი­ლობ, ყო­ველ­თვის სი­ტუ­ა­ცი­ის შე­სა­ბა­მი­სად ჩა­ვიც­ვა. ადა­მი­ა­ნი ასა­კის მა­ტე­ბას­თან ერ­თად ხვდე­ბა, რა უნდა ჩა­იც­ვას, რა და­მა­ლოს და რა - გა­მო­ა­ჩი­ნოს (იცი­ნის).

- სპექ­ტაკლში - "ეჭ­ვის ჭია" მო­ნა­წი­ლე­ობთ. სა­ინ­ტე­რე­სოა, ცხოვ­რე­ბა­ში თუ ხართ ეჭ­ვი­ა­ნი?

- ეს სპექ­ტაკ­ლი ვა­კის თე­ატ­რა­ლურ სარ­დაფ­ში და­იდ­გა და მისი რე­ჟი­სო­რი ოთარ ეგა­ძე გახ­ლავთ. ამ წარ­მოდ­გე­ნა­ში რა­ი­მონ­დას როლს ვას­რუ­ლებ. ჩემი გმი­რის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, უსა­ფუძ­ვლოდ არა­სო­დეს ვეჭ­ვი­ა­ნობ.

- ნინო, სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ფუს­ფუ­სი თუ გიყ­ვართ?

- სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ფუს­ფუ­სი ყო­ველ­თვის მიყ­ვარ­და, მაგ­რამ გა­და­ცე­მამ "დღის რე­ცეპ­ტი" უფრო მეტი გა­მოც­დი­ლე­ბა შემ­ძი­ნა და უფრო მე­ტად შე­მაყ­ვა­რა სამ­ზა­რე­უ­ლო. მივ­ხვდი, რომ არ არ­სე­ბობს კერ­ძი, რომ­ლის გა­კე­თე­ბა­საც ვერ შევ­ძლებ. სახ­ლშიც დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვამ­ზა­დებ ხოლ­მე კერ­ძებს და ვუ­მას­პინ­ძლდე­ბი მე­გობ­რებს, ოჯა­ხის წევ­რებს. მე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ კარ­გი ხელი მაქვს, ყვე­ლა­ფე­რი გემ­რი­ე­ლი გა­მომ­დის.

- ეს ფოტო სპექ­ტაკ­ლის დრო­საა გა­და­ღე­ბუ­ლი?

- დიახ. ამ "სა­ა­ხალ­წლო ზღაპ­რის" რე­ჟი­სო­რი ვახო ნი­კო­ლა­ვა გახ­ლავთ. ეს სპექ­ტაკ­ლი გრი­ბო­ე­დო­ვის თე­ატ­რში და­იდ­გა. მე მალ­ვი­ნა ვი­ყა­ვი...

- დღე­სას­წა­უ­ლე­ბი გიყ­ვართ?

- სა­ერ­თოდ, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს სა­ჩუქ­რე­ბის რო­გორც მი­ღე­ბა, ასე­ვე - გა­ცე­მა, დღე­სას­წა­უ­ლე­ბი კი ამის­თვის სა­უ­კე­თე­სო სა­შუ­ა­ლე­ბაა.

- ქარ­თულ სე­რი­ა­ლებ­ზე რას იტყვით?

- პირ­ვე­ლად სე­რი­ალ­ში ნუ­ნუ­კას რო­ლით გა­მოვ­ჩნდი. ვფიქ­რობ, ამ გმი­რის მსგავ­სი ადა­მი­ა­ნე­ბი არ არ­სე­ბო­ბენ, მაგ­რამ ხომ იცით, ქარ­თვე­ლე­ბი ცოტა არ იყოს, უც­ნა­უ­რე­ბი ვართ და მა­ყუ­რე­ბე­ლი ამა თუ იმ როლ­ში თუ გნა­ხავს, მერე რა­ტომ­ღაც, იმ გმირ­თან გა­ი­გი­ვე­ბენ და ჰგო­ნი­ათ, რომ რე­ა­ლუ­რად ასე­თი ხარ. იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა სე­რი­ა­ლი "ჩიფ­სე­ბის თა­ო­ბა" - "ჩვე­ნი ოფი­სი" გა­დი­ო­და, კონ­ცერ­ტზე ან სად­მე კლუბ­ში თუ გა­მოვ­ჩნდე­ბო­დი, უკ­ვირ­დათ: ხე­დავ, ნუ­ნუ­კა სად მო­ვი­დაო (იცი­ნის)? ახლა რა­დი­კა­ლუ­რად სხვა პერ­სო­ნა­ჟი გან­ვა­სა­ხი­ე­რე. მე­გო­ნა მიხ­ვდე­ბოდ­ნენ, რომ ვარ მსა­ხი­ო­ბი, რო­მელ­საც ყვე­ლა რო­ლის გა­თა­ვი­სე­ბა და თა­მა­ში შე­უძ­ლია, მაგ­რამ ახლა ამ­ბო­ბენ, რომ "ისე­თი" ვყო­ფილ­ვარ.

- სა­კუ­თარ გა­რეგ­ნო­ბა­ში რა­ი­მეს შეც­ვლა­ზე თუ გი­ფიქ­რი­ათ?

- მარ­თა­ლია, წო­ნას ვა­კონ­ტრო­ლებ, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, მრგვა­ლი ფორ­მე­ბი­თაც შე­იძ­ლე­ბა, მომ­ხიბ­ვლე­ლი იყო. მთა­ვა­რია, გქონ­დეს შარ­მი. თუ ეს შარ­მი არ გაქვს, რამ­დე­ნი პლას­ტი­კუ­რი ოპე­რა­ცი­აც უნდა გა­ი­კე­თო, სექ­სუ­ა­ლუ­რი და მომ­ხიბ­ვლე­ლი ვე­რას­დროს გახ­დე­ბი.

მა­რეხ ჭო­ნიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)