აქ და­ი­ბად­ნენ, მაგ­რამ წლე­ბის წინ, ისი­ნი ბე­დის­წე­რამ გერ­მა­ნი­ის ჩრდი­ლო­ეთ­ში, ჰა­ნო­ვე­რის მახ­ლობ­ლად, ულა­მა­ზეს და უწყნა­რეს, მწვა­ნე­ში ჩაფ­ლულ პა­ტა­რა ქა­ლაქ ჰილ­დე­ს­ჰა­იმ­ში გა­და­ის­რო­ლა და მას შემ­დეგ იქ შე­მორ­ჩნენ. და­სა­წყი­სი კი... სო­ხუ­მი იყო - მათი დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი...

ინგა შარ­ტა­ვა­სა და თენ­გო ან­ჯა­ფა­რი­ძეს­თან ბა­ტონ გუ­რამ ოდი­შა­რი­ას ოჯახ­მა და­მა­კავ­ში­რა. ერ­თმა­ნე­თი ჰა­ნო­ვერ­ში გა­ვი­ცა­ნით. მათ უმ­ცრო­სი ვაჟი, პა­ტა­რა ნი­კაც ახ­ლდათ. ინ­ტერ­ვი­უ­ზე უარი არ უთ­ქვამთ, ოღონდ შინ, ჰილ­დე­ს­ჰა­იმ­ში ამ­ჯო­ბი­ნეს შეხ­ვედ­რა, იქა­უ­რე­ბის თავ­შეყ­რის საყ­ვა­რელ ად­გი­ლას - ულა­მა­ზე­სი ტბის პი­რას. სა­უ­ბა­რი კი ცხა­დია, 20 წლის წი­ნან­დე­ლი ამ­ბე­ბის გახ­სე­ნე­ბით და­ვი­წყეთ და რაც უფრო მეტს იხ­სე­ნებ­და ინგა, მით უფრო უც­რემ­ლი­ან­დე­ბო­და თვა­ლე­ბი...

ინგა:

- სო­ხუ­მი­დან რა მახ­სოვს? მზე, ცა, ტკბი­ლი ბავ­შვო­ბა და კარ­გი ცხოვ­რე­ბა... მერე კი, 1993 წლის 27 სექ­ტემ­ბერს სო­ხუ­მი და­ე­ცა და 28-ში, ჩემს მე-20 და­ბა­დე­ბის დღეს ოჯახ­თან ერ­თად, ჭუ­ბე­რის უღელ­ტე­ხილ­ზე შევ­ხვდი.

- უკვე და­ქორ­წი­ნე­ბუ­ლი იყა­ვით?

- კი და შვი­ლიც გვყავ­და. თენ­გო რომ გა­ვი­ცა­ნი, თხუთ­მე­ტი წლის ვი­ყა­ვი, ის კი - 16-ის გახ­ლდათ. ომის და­წყე­ბამ­დე, 1991 წელს დავ­ქორ­წინ­დით, აჩი კი ომის და­წყე­ბამ­დე 8 თვით ადრე გაგ­ვიჩ­ნდა. უღელ­ტე­ხილ­ზე ბავ­შვი არ წაგ­ვიყ­ვა­ნია: რად­გან ფე­ხით უნდა გა­დავ­სუ­ლი­ყა­ვით, ის ბე­ბი­ას და­ვუ­ტო­ვე. ჩვე­ნი შვი­ლი ბე­ბი­ამ და ბა­ბუ­ამ ტან­კით სა­მეგ­რე­ლო­ში გა­და­იყ­ვა­ნეს. უღელ­ტე­ხილ­ზე, გზა­დაგ­ზა ბევრ ნაც­ნობ-ახ­ლო­ბელს ვხვდე­ბო­დით, მათ შო­რის - გუ­რამ ოდი­შა­რი­ას ოჯა­ხიც იყო.

ინ­გას ბა­ბუ­ის, შოთა შარ­ტა­ვას ტან­კით გა­დაყ­ვა­ნის ამ­ბა­ვი გუ­რამ ოდი­შა­რი­ას თა­ვის წიგნ­ში - "დევ­ნილ­თა უღელ­ტე­ხი­ლი" - და­უ­წე­რია. ბავ­შვი და ბე­ბია ტან­კში მიც­ვა­ლე­ბულ­თან ერ­თად ყო­ფი­ლან, ინ­გას მამა კი შიგ­ნით ვე­ღარ და­ა­ტი­ეს და ვი­ნა­ი­დან ტანკს დიდ­ხანს ვერ და­ე­კი­დე­ბო­და (ასა­კო­ვა­ნი იყო), ზედ მი­ა­ბეს თურ­მე: "ქვე­მო­დან რახ­რა­ხი მო­ის­მის. "ბმპ" ამო­დის... "ბმპ"-ს ლუ­ლა­ზე მო­ხუ­ცი კაცი სქე­ლი თო­კი­თაა მიბ­მუ­ლი. კაცს ნაც­ნო­ბი სახე აქვს. შოთა შარ­ტა­ვა - აფხა­ზე­თის პროფ­კავ­ში­რე­ბის ყო­ფი­ლი თავ­მჯდო­მა­რე. კაცი, რო­მელ­მაც მარ­თლა პა­ტი­ო­სა­ნი ცხოვ­რე­ბით იცხოვ­რა. უკვე არა­ფე­რი მიკ­ვირს - არც გა­მარ­ჯვე­ბის ღვთა­ე­ბა­სა­ვით "ბმპ"-ს ლუ­ლას ამოკ­რუ­ლი შარ­ტა­ვას ხილ­ვა, პი­რი­ქით, იგი ძვე­ლე­ბურ, ლა­მაზ გრა­ვი­უ­რა­ზე გა­მო­სა­ხუ­ლი ფრე­გა­ტე­ბი­სა და კა­რა­ვე­ლე­ბის ჭვინტზე მი­მაგ­რე­ბუ­ლი გა­მარ­ჯვე­ბის ქალღმერ­თის ნა­ტი­ფად თლილ ფი­გუ­რას მა­გო­ნებს. შოთა შარ­ტა­ვას შვილ­საც შოთა ერ­ქვა. მეც­ნი­ე­რი კაცი იყო, 15-16 მარ­ტის შე­მო­ტე­ვი­სას და­ი­ღუ­პა გუ­მის­თა­ზე, მხო­ლოდ ორი დღის შე­დეგ გა­მო­ას­ვე­ნეს ბრძო­ლის ვე­ლი­დან, ძლივს ააგ­ლი­ჯეს ავ­ტო­მა­ტი, მაგ­რამ ვერა და ვერ გა­უს­წო­რეს სას­ხლეტ­ზე გაქ­ვა­ვე­ბუ­ლი საჩ­ვე­ნე­ბე­ლი თითი. საფ­ლავ­შიც ისე წევს იგი - მო­კა­კუ­ლი თი­თით, თით­ქოს ის­ვრი­სო. სა­მა­რე­შიც აგ­რძე­ლებს ომს. ცრემ­ლი მე­რე­ვა, მე­ცო­დე­ბა შოთა, ყვე­ლა მე­ცო­დე­ბა, წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ისიც, ვინც მას ეს­რო­ლა. რა საბ­რა­ლოა და პა­ტა­რა ადა­მი­ა­ნი... უმ­ცრო­სი შოთა შარ­ტა­ვა და "აიდ­გი­ლა­რას" თავ­კა­ცი - სერ­გეი შამ­ბა ბავ­შვო­ბის მე­გობ­რე­ბი იყ­ვნენ, ერთ ეზო­ში იზ­რდე­ბოდ­ნენ, თა­მა­შობ­დნენ ომო­ბა­ნას, ერ­თად სწავ­ლობ­დნენ თბი­ლის­ში, ერთ ბი­ნა­ში ცხოვ­რობ­დნენ... და მა­ინც იო­მეს, ეს­რო­ლეს ერ­თმა­ნეთს"...

- ის ამ­ბე­ბი კარ­გად აღარც მახ­სოვს... უღელ­ტე­ხილ­ზე გად­მოს­ვლის მე­რეც სტრე­სი მი­ვი­ღე: სა­მეგ­რე­ლო­ში ჩვე­ნი­ვე ქარ­თვე­ლე­ბი, ზვი­ად გამ­სა­ხურ­დი­ას თა­ნა­მებ­რძო­ლე­ბი არ გვიშ­ვებ­დნენ და ალ­ბათ თავ­დაც­ვის ინ­სტინ­ქტი ამი­მუ­შავ­და, რათა სა­ბო­ლო­ოდ არ შემრყე­ო­და ფსი­ქი­კა. ამი­ტო­მაა, ომის თე­მას რომ გა­ვურ­ბი­ვარ და ახ­ლაც ნა­წყვეტ-ნა­წყვეტ მახ­სენ­დე­ბა ამ­ბე­ბი... მერე, დიდი წვა­ლე­ბით სე­ნაკ­ში, ბე­ბი­ის მშობ­ლი­ურ სახ­ლში ჩა­ვე­დით. ბე­ბია-ბა­ბუ­ი­სა და აჩის შე­სა­ხებ ერთი კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში არა­ფე­რი ვი­ცო­დით; ვერ ვი­გებ­დით, ცო­ცხლე­ბი იყ­ვნენ თუ მკვდრე­ბი. ვის­ხე­დით შინ და ვე­ლო­დით, რა მოხ­დე­ბო­და... აღარ მახ­სოვს, სახ­ლში ვი­ყა­ვით თუ ეზო­ში, ხმე­ბი შე­მოგ­ვეს­მა, თით­ქოს ვი­ღაც იძახ­და და რომ გავ­ხე­დეთ, სა­მი­ვე­ნი ეზო­ში იყ­ვნენ. ბა­ბუ­ამ გვი­თხრა, - აგერ, ჩა­მო­გიყ­ვა­ნეთ ბავ­შვი, ცო­ცხა­ლი­აო და პა­ტა­რა აჩი გად­მოგ­ვცა... სე­ნაკ­ში დარ­ჩე­ნა უსაფრ­თხო არ იყო და თბი­ლის­ში წა­მოს­ვლა ვარ­ჩი­ეთ, მაგ­რამ თა­ვი­დან მხო­ლოდ მე და თენ­გო წა­მო­ვე­დით თავ­შე­საფ­რის სა­ძებ­ნე­ლად. მამა და ბიძა სტუ­დენ­ტო­ბი­სას თბი­ლის­ში, ნა­ძა­ლა­დე­ვის რა­ი­ონ­ში, ერ­თო­თა­ხი­ან ბი­ნა­ში ცხოვ­რობ­დნენ და სწო­რედ იმ ბი­ნას მი­ვა­კი­თხეთ... მამა 1993 წლის 16 აგ­ვის­ტოს, აფხა­ზეთ­ში და­ი­ღუ­პა. დედა გერ­მა­ნე­ლი მყავს, მაგ­რამ ბა­ქო­ში და­ი­ბა­და და ხში­რი ავად­მყო­ფო­ბის გამო, ექი­მე­ბის რჩე­ვით, მშობ­ლებ­მა სა­ცხოვ­რებ­ლად სო­ხუმ­ში წა­იყ­ვა­ნეს. ასე რომ, მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა სო­ხუმ­ში გა­ა­ტა­რა და გერ­მა­ნუ­ლიც კი არ იცო­და. მა­მის სიკ­ვდი­ლის შემ­დეგ დე­დას აღა­რა­ფე­რი აკა­ვებ­და სო­ხუმ­ში. სხვა­თა შო­რის, ომის პე­რი­ოდ­ში მა­მა­მაც სთხო­ვა: თუ რა­ი­მე და­მე­მარ­თე­ბა, გერ­მა­ნი­ა­ში წადი და ბავ­შვე­ბიც წა­იყ­ვა­ნე, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ხე­ი­რი­ა­ნი ცხოვ­რე­ბა მა­ინც აღარ იქ­ნე­ბაო. ამი­ტომ "დიდი შე­რი­გე­ბის" პე­რი­ოდ­ში დედა გერ­მა­ნი­ა­ში გა­ვამ­გზავ­რეთ, მაგ­რამ ჩვენ არ წავ­ყე­ვით...

თენ­გო:

- ნელ-ნელა "ნა­ხა­ლოვ­კის" ბინა მო­ვა­წეს­რი­გეთ, სა­მეგ­რე­ლო­დან აჩის ჩა­მოყ­ვა­ნა კი ზვი­ა­დის­ტებ­თან ომის გამო ძა­ლი­ან გაგ­ვიძ­ნელ­და. მერე ინ­გას ბე­ბი­ის ნაც­ნო­ბი ექი­მი (ინ­გას ბე­ბი­აც სა­ქარ­თვე­ლოს დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლი ექი­მი იყო) დაგ­ვეხ­მა­რა და ექიმ­თა ჯგუფ­თან ერ­თად "კუ­კუ­რუზ­ნი­კით" გა­დაგ­ვაფ­რი­ნა ქუ­თა­ის­ში, შემ­დეგ კი სამ­ხედ­რო მან­ქა­ნით სა­მეგ­რე­ლო­ში ჩაგ­ვიყ­ვა­ნა. ასე ჩა­ვაღ­წი­ეთ სე­ნაკ­ში, სა­ი­და­ნაც ქუ­თა­ი­სამ­დე მან­ქა­ნით, ქუ­თა­ი­სი­დან კი მა­ტა­რებ­ლით წა­მო­ვიყ­ვა­ნეთ აჩი.

ინგა:

- ბე­ბია და ბა­ბუა სე­ნაკ­ში დარ­ჩნენ. აჩის მოვ­ლა­ში ნა­თე­სა­ვი ქალი - ლა­მა­რა გვეხ­მა­რე­ბო­და. წა­სას­ვლე­ლი მა­საც არ­სად ჰქონ­და და ჩვენ­თან, სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ეძი­ნა. ამა­სო­ბა­ში დე­დაც მო­ე­წყო გერ­მა­ნი­ა­ში და გვეხ­ვე­წე­ბო­და, - თქვენც ჩა­მო­დი­თო. მარ­თა­ლია, ძა­ლი­ან გვი­ჭირ­და, მაგ­რამ მა­ინც ვე­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ბო­დი, რად­გან ჩემს ქვე­ყა­ნა­ში მინ­დო­და ცხოვ­რე­ბა; სო­ხუ­მის შემ­დეგ თბი­ლი­სი მექ­ცა მშობ­ლი­უ­რად. ყვე­ლა მე­გო­ბა­რი, ახ­ლო­ბე­ლი გვერ­დით მყავ­და და მათი მი­ტო­ვე­ბა მი­ჭირ­და... თენ­გომ მა­ი­ძუ­ლა, წა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვით და 1994-95 წლე­ბის მიჯ­ნა­ზე ბე­ბია-ბა­ბუ­ა­სა და აჩის­თან ერ­თად გერ­მა­ნი­ა­ში, ამ პა­ტა­რა ქა­ლაქ­ში ჩა­მო­ვე­დით. 6 თვე ერ­თად ვცხოვ­რობ­დით, მაგ­რამ ბა­ბუ­ას გა­უძ­ნელ­და აქ ყოფ­ნა და უკან გაბ­რუნ­დნენ. ბა­ბუა შვი­ლის და­ღუპ­ვას ვე­რაფ­რით შე­ე­გუა, იმ ამ­ბის შემ­დეგ ძლი­ე­რი დეპ­რე­სია და­ე­წყო, დღე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში იწვა, ჭერს შეჰ­ყუ­რებ­და და ცრემ­ლე­ბი სცვი­ო­და... ერთი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ნელ-ნელა კვდე­ბო­და და გერ­მა­ნი­ი­დან სე­ნაკ­ში დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი, მა­ლე­ვე გარ­და­იც­ვა­ლა. ბე­ბია კი ძლი­ე­რი ქა­ლია. მარ­თა­ლია, გული აწუ­ხებს, მაგ­რამ 94 წლის არის და თავს მა­ინც მხნედ გრძნობს. რამ­დენ რა­მეს გა­უძ­ლო: შვი­ლი მო­უკ­ლეს, მე­უღ­ლე და­ე­ღუ­პა, მე­ო­რე შვი­ლი ამე­რი­კა­ში წა­ვი­და სა­ცხოვ­რებ­ლად, ჩვენ აქეთ ვართ... ის კი მა­ინც ყო­ჩა­ღად არის.

- დიდი ხა­ნია, ბე­ბია არ გი­ნა­ხავთ?

- 2011 წელს ვი­ყა­ვი სა­ქარ­თვე­ლო­ში. მა­შინ ჩემი უმ­ცრო­სი ბიჭი, ნიკა სვე­ტი­ცხო­ველ­ში მოვ­ნათ­ლეთ და ბე­ბი­აც ვი­ნა­ხუ­ლე... სამ­წუ­ხა­როდ, მისი ჩა­მოყ­ვა­ნა შე­უძ­ლე­ბე­ლია. ვუგ­ზავ­ნით ფულს, მოვ­ლით კი ბი­ძა­ჩე­მი და სხვე­ბი უვ­ლი­ან. აი, ასე დაგ­ვქსაქ­სა ბე­დის­წე­რამ. ვის ეგო­ნა, ასე თუ აე­წყო­ბო­და ცხოვ­რე­ბა. დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით გა­ვა­ტა­რებ­დი სო­ხუმ­ში მთელ სი­ცო­ცხლეს და მარ­ტო­ნიც არ ვიქ­ნე­ბო­დით. ჩვენც ხომ მარ­ტო ვართ აქ?!.

- რო­გორც ვიცი, სო­ხუმ­ში ტრა­გი­კუ­ლად და­ღუ­პუ­ლი ჟი­უ­ლი შარ­ტა­ვას ნა­თე­სა­ვე­ბი ხართ, არა?

თენ­გო:

- ის ინ­გას მა­მის ბი­ძაშ­ვი­ლი იყო. ომის დღე­ებ­ში რამ­დენ­ჯერ­მე მო­ვი­და ჩვენ­თან, ოჯახ­ში. სო­ხუ­მის და­ცე­მამ­დე 3 დღით ადრე და­რე­კა: ძა­ლი­ან ცუ­დად არის საქ­მე, ბავ­შვე­ბი გა­იყ­ვა­ნეთ ქა­ლა­ქი­და­ნო. ამი­ტომ წა­ვე­დით გულ­რიფშში, მერე კი ყვე­ლა­ნი სვა­ნე­თის გზას და­ვა­დე­ქით, ჟი­უ­ლი კი და­ი­ღუ­პა. მისი და­ღუპ­ვის ამ­ბა­ვი მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, თბი­ლის­ში შე­ვი­ტყვეთ.

- გერ­მა­ნი­ას რო­გორ შე­ე­წყვეთ?

ინგა:

- ძა­ლი­ან გა­მიძ­ნელ­და აქა­უ­რო­ბას­თან შე­გუ­ე­ბა - არა­ფე­რი მომ­წონ­და, არა­ფე­რი მინ­დო­და, ვერც ამ ბუ­ნე­ბას ვამ­ჩნევ­დი და ვერც ადა­მი­ა­ნებს ჩემ გარ­შე­მო; ში­ნი­დან არ გა­მოვ­დი­ო­დი და თბი­ლის­ში, ჩემს ერ­თო­თა­ხი­ან ბი­ნა­ში დაბ­რუ­ნე­ბას ვნატ­რობ­დი. მძი­მე დეპ­რე­სია მქონ­და და ისე ცუ­დად ვი­ყა­ვი, ლა­მის ბი­ლე­თი მი­ყი­დეს და სა­ქარ­თვე­ლო­ში გა­მო­მამ­გზავ­რეს. კარ­გა ხნის მერე, ნელ-ნელა და­ვი­წყე ახა­ლი ცხოვ­რე­ბა, შე­ვის­წავ­ლე გერ­მა­ნუ­ლი, გა­ვი­ცა­ნი ადა­მი­ა­ნე­ბი... თენ­გო უფრო იო­ლად შე­ე­გუა აქა­ურ ყო­ფას. სხვა გზა არც ჰქონ­და. ეკო­ნო­მი­კაც შე­ის­წავ­ლა, შემ­დეგ - პო­ლი­ცი­ის აკა­დე­მი­ა­ში ის­წავ­ლა და ახლა ჰა­ნო­ვე­რის პო­ლი­ცი­ა­ში მუ­შა­ობს.

- ხში­რად იხ­სე­ნებთ სა­ქარ­თვე­ლოს?

- ვცდი­ლობ, ის ტკი­ვი­ლი­ა­ნი წარ­სუ­ლი ნაკ­ლე­ბად გა­ვიხ­სე­ნო... სიზ­მრა­დაც არა­ფერს ვნა­ხუ­ლობ და თუ მა­ინც და­მე­სიზ­მრა, მხო­ლოდ ნა­წყვეტ-ნა­წყვეტ და მხო­ლოდ სო­ხუ­მის წლე­ბი. აშ­კა­რად, რა­ღაც თავ­დაც­ვი­თი მე­ქა­ნიზ­მი ჩა­ირ­თო ჩემს ტვინ­ში და თით­ქოს, მო­გო­ნე­ბებს ახ­შობს. სამი დღის წინ, დე­და­ჩე­მის ნაც­ნო­ბი ყო­ფი­ლა სო­ხუმ­ში და ჩვე­ნი სახ­ლის, ეზოს ახალ­თა­ხა­ლი ფო­ტო­ე­ბი გა­მოგ­ვიგ­ზავ­ნა. იმ სახ­ლში დღეს ჩვე­ნი მე­ზო­ბე­ლი აფხა­ზე­ბი ცხოვ­რო­ბენ, გა­უ­რე­მონ­ტე­ბი­ათ კი­დეც ბინა. ის ბინა უცხოა ჩემ­თვის, ფან­ჯრებ­ზეც სხვი­სი ფარ­დე­ბი ჰკი­დია... ძნე­ლია იმ ყვე­ლაფ­რის გად­მო­ცე­მა, რა­საც ვგრძნობ. ფო­ტო­ებს რომ ვათ­ვა­ლი­ე­რებ­დი, მშობ­ლი­უ­რი ვე­ღა­რა­ფე­რი და­ვი­ნა­ხე, ვე­ღა­რა­ფე­რი ვიგ­რძე­ნი...

- არ გსურთ, სა­კუ­თა­რი თვა­ლით ნა­ხოთ ყვე­ლა­ფე­რი? თქვენ ხომ გერ­მა­ნი­ის მო­ქა­ლა­ქე ხართ და შეძ­ლებთ იქ ჩას­ვლას?

- რას ამ­ბობთ, "ან­ჯა­ფა­რი­ძეს" და "შარ­ტა­ვას" რომ გა­ი­გე­ბენ, არა მგო­ნია, კე­თი­ლად მიგ­ვი­ღონ! არა­და, მა­მა­ჩე­მი და სერ­გეი შამ­ბა ერ­თად გა­ი­ზარ­დნენ, უახ­ლო­ე­სი მე­გობ­რე­ბი იყ­ვნენ. შამ­ბაც ხომ თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლობ­და და "ნა­ხა­ლოვ­კის" ბი­ნა­ში მა­მას­თან ერ­თად ცხოვ­რობ­და. აფხა­ზეთ­ში ვი­თა­რე­ბა რომ და­ი­ძა­ბა, არც უჩხუ­ბი­ათ, არც - არა­ფე­რი, მათი გზე­ბი უბ­რა­ლოდ, ნელ-ნელა გა­ი­ყა­რა: ის აფხა­ზებ­თან დარ­ჩა, მამა - ქარ­თვე­ლებ­თან. მამა ძა­ლი­ან გა­ნიც­დი­და ამ ამ­ბავს.

თენ­გო:

- და მა­ინც, მახ­სოვს, შო­თამ გა­მაფრ­თხი­ლა: თუ რამე მოხ­და და აფხა­ზებს ჩა­უ­ვარ­დი ხელ­ში, აუ­ცი­ლებ­ლად რუს­ლანს (სერ­გეი შამ­ბას ასე ეძახ­დნენ) მი­აწ­ვდი­ნე ხმაო... ისე­თი ძლი­ე­რი მე­გობ­რო­ბა ჰქონ­დათ, მა­ინც ეი­მე­დე­ბო­და, რომ ის მისი ოჯა­ხის წევ­რს არ გა­წი­რავ­და.

- თქვენ რო­გორ ფიქ­რობთ, და­გეხ­მა­რე­ბო­დათ?

ინგა:

- არ ვიცი... ერთხელ მა­მას ჰკი­თხეს იგი­ვე და უპა­სუ­ხა: პი­რი­ქით რომ ყო­ფი­ლი­ყო, მე 100 პრო­ცენ­ტით და­ვეხ­მა­რე­ბო­დიო. რაც შე­ე­ხე­ბა მის ვაჟს - ხა­ნი­ას (ორ­ხანს ასე ვე­ძახ­დით), რო­მელ­თა­ნაც ბავ­შვო­ბა­ში ძა­ლი­ან ვმე­გობ­რობ­დი, რამ­დე­ნი­მე წლის წინ მე­სინ­ჯე­რით მი­პო­ვა. ისე­თი თბი­ლი წე­რი­ლი მომ­წე­რა, კი­თხვი­სას ავ­ტირ­დი. მე და ხა­ნია ინ­ტერ­ნე­ტით დღე­საც ვურ­თი­ერ­თობთ. მი­უ­ხე­და­ვად ყვე­ლაფ­რი­სა, მა­ინც მიყ­ვარს და ეს სიყ­ვა­რუ­ლი ომ­მაც ვერ და­ან­გრია.

- აპა­ტი­ეთ?

- მას რა უნდა ვა­პა­ტიო? ვინც მამა მო­მიკ­ლა, ის უკვე მკვდა­რია: მა­მა­ჩე­მის მე­გობ­რებ­მა მა­ლე­ვე იპო­ვეს და მოკ­ლეს... სხვა არა­ვის­თვის არა­ფე­რი მაქვს სა­პა­ტი­ე­ბე­ლი.

ირმა ხარ­ში­ლა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)