ვა­ლი­კო მა­ჩა­ბე­ლი "ღა­მის შოუს" სტუ­დი­ის პრო­ექ­ტებ­ში ალ­ბათ ხში­რად შე­გი­ნიშ­ნავთ. ახ­ლა­ხან "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბის" ინ­ტერ­ნეტ­კას­ტინ­გშიც გა­მოჩ­ნდა. მო­ნა­წი­ლე­ებს შო­რის ასა­კით ყვე­ლა­ზე უფ­რო­სი გახ­ლავთ - ნო­ემ­ბერ­ში 62 წლის გახ­დე­ბა. ბა­ტო­ნი ვა­ლი­კოს მიერ "ბა­ი­ლა მო­რე­ნას" ფონ­ზე შეს­რუ­ლე­ბულ ცეკ­ვას მნახ­ვე­ლე­ბი არ აკ­ლია... გა­დავ­წყვი­ტეთ, ეს სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ა­ნი მკი­თხვე­ლე­ბის­თვის უკეთ გაგ­ვეც­ნო:

- ბა­ტო­ნო ვა­ლი­კო, "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბის" ინ­ტერ­ნეტ­კას­ტინ­გში გა­მარ­ჯვე­ბის ამ­ბი­ცია გაქვთ?

- არა, რა ამ­ბი­ცია?! ეს ვი­დეო "ოთარ ტა­ტიშ­ვი­ლის შო­უს­თვის" გა­და­ვი­ღეთ. რას ვა­კე­თებ­დი, არ ვი­ცო­დი. როცა რა­ღა­ცას სპე­ცი­ა­ლუ­რად კა­მე­რის­თვის აკე­თებ, ალ­ბათ, მე კი არა, ლავ­როვ­სკიც და­იბ­ნე­ვა (იცი­ნის). შო­უს­თვის ერთხელ ჩემს "მა­კა­რო­ნის" ფე­ხებ­ზე ფარ­თხუ­ნა შორ­ტიც ჩა­მაც­ვეს, სმო­კინ­გიც... ადრე ოთარ­მა მი­თხრა: შენს როლს კი ას­რუ­ლებ, მაგ­რამ გე­ტყო­ბა, რომ ცო­ტა­თი და­ძა­ბუ­ლი ხარ, არ უნდა ინერ­ვი­უ­ლოო. ბოლო 3 თვეა, ამ საქ­მეს უკვე კარ­გად გა­ვარ­თვი თავი.

- სა­კუ­თა­რი თავი უკეთ გაგ­ვა­ცა­ნით - კი­დევ რას საქ­მი­ა­ნობთ?

- სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, და­ხა­სი­ა­თე­ბა­ში მი­მი­წე­რეს: მისი ოც­ნე­ბაა კი­ნომ­სა­ხი­ო­ბო­ბაო. მსა­ხი­ო­ბო­ბა მარ­თლაც მინ­დო­და. 1972 წელს, ჯა­რი­დან რომ დავ­ბრუნ­დი, კი­ნოს­ტუ­დია "ქარ­თულ ფილმში" გამ­ნა­თებ­ლად და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე "ენ­გურ­ჰეს­ზე" ფილ­მის - "სა­ჰა­ე­რო ხიდი" მუ­შა­ო­ბი­სას გა­ვი­ცა­ნი - ტა­ბი­ჯვარ­ში ცხოვ­რობ­და. თურ­მე თავ­და­პირ­ვე­ლად, სა­სი­დედ­რო ჩემი წი­ნა­აღ­მდე­გი ყო­ფი­ლა. ხომ იცით, არ­ტის­ტებს "ციგ­ნებს" ეძა­ხი­ან. ჰოდა, ჩემს მო­მა­ვალ ცოლს ჩემ შე­სა­ხებ ეუბ­ნე­ბო­და, - რაში დაგ­ჭირ­დე­ბაო?.. ახლა მე­უღ­ლე მე­ტყვის ხოლ­მე, - კი­დევ კარ­გი, დე­დას არ და­ვუ­ჯე­რეო...

- მსა­ხი­ო­ბო­ბა გა­და­წყვე­ტი­ლი გქო­ნი­ათ...

- კი, კი­ნოს­ტუ­დი­ა­შიც ამი­ტომ მი­ვე­დი. ცხა­დია, დიდ თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე ვერ მოვ­ხვდე­ბო­დი, მაგ­რამ ვი­ფიქ­რე, და­ბა­ლი სა­ფე­ხუ­რი­დან და­ვი­წყებ-მეთ­ქი... მერე აღ­მოჩ­ნდა, რომ ჩემ­სა­ვით მსა­ხი­ო­ბის მსურ­ვე­ლი ათა­სო­ბით იყო. კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში 3 წელი გამ­ნა­თებ­ლად ვმუ­შა­ობ­დი. პირ­ვე­ლი სუ­რა­თი, რო­მელ­ზეც ვი­მუ­შა­ვე, "ჩარი-რამა" იყო, შემ­დეგ - "მხი­ა­რუ­ლი რო­მა­ნი", "ციმ­ბი­რე­ლი პაპა", "ვე­რის უბ­ნის მე­ლო­დი­ე­ბი", "პას­ტო­რა­ლი", "დათა თუ­თაშ­ხია" (პა­ვი­ლი­ო­ნებ­ში), "სა­ჰა­ე­რო ხიდი"... ბოლო ფილ­მი "თვა­ლი პა­ტი­ო­სა­ნი" იყო. 1975 წლის ზა­ფხულ­ში სა­ხელ­მწი­ფო ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მუ­შა­ო­ბა და­ვი­წყე და 28 წელი მას შევ­წი­რე.

- გამ­ნა­თებ­ლის პრო­ფე­სია რო­გორ აით­ვი­სეთ?

- თქვენ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, კო­მუ­ნის­ტუ­რი რე­ჟი­მის დროს, პრო­ფე­სი­უ­ლი სას­წავ­ლე­ბე­ლი არ­სე­ბობ­და, სა­დაც გამ­ნა­თებ­ლებს ამ­ზა­დებ­დნენ, მაგ­რამ მე კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში "შე­მოვ­ლი­თი გზით" მი­ვე­დი. ნელ-ნელა ოს­ტა­ტიც გავ­ხდი. 1989 წელს, "გარ­დაქ­მნე­ბი" რომ და­ი­წყო, ტე­ლე­ვი­ზია 4 სეგ­მენ­ტად და­ი­ყო: კო­მი­ტე­ტი, რა­დიო, ტე­ლე­ცენ­ტრი და ტე­ლე­ფილ­მე­ბი. მე ტე­ლე­ფილ­მე­ბის სეგ­მენ­ტში აღ­მოვ­ჩნდი. საკ­მაო ხანს სა­ამ­ქროს უფ­რო­სად ვმუ­შა­ობ­დი. "იმე­დის" ტე­ლე­ვი­ზია რომ გა­იხ­სნა, ძვე­ლი სამ­სა­ხუ­რი­დან იმა­ვე წელს წა­მო­ვე­დი. ივ­ლის­ში უკვე 10 წელი შეს­რულ­და, რაც "იმედ­ში" ვმუ­შა­ობ. ჯი­ბე­ში თუ არა­ფე­რი ჩა­ი­დე და ოჯახ­ში არ მი­ი­ტა­ნე, სა­ამ­ქროს უფ­რო­სის სტა­ტუსს რა მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს?! მა­შინ სა­ხელ­მწი­ფო ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში ხელ­ფა­სი 100-110 ლარი გვქონ­და და იმა­საც თვე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვერ ვი­ღებ­დით. "იმედ­ში" მის­ვლის­თა­ნა­ვე 200 დო­ლა­რი და­მი­ნიშ­ნეს. მცი­რე შვე­ბა ვიგ­რძე­ნი. აღარ და­გი­დევ­დით, "უფ­რო­სი" მერ­ქმე­ო­და თუ - "რი­გი­თი". ამ­ჟა­მად, სტუ­დი­ერ გა­ნა­თე­ბა­ზე სამ­ნი - მე, ნო­დარ პა­პი­აშ­ვი­ლი (გა­ნა­თე­ბის რე­ჟი­სო­რი) და დათო კუ­პა­ტა­ძე ვმუ­შა­ობთ. ცხო­ნე­ბუ­ლი ბად­რი პა­ტარ­კა­ციშ­ვი­ლის დროს, სი­ა­მა­ყით ვამ­ბობ­დი ხოლ­მე, რომ "იმედ­ში" ვმუ­შა­ობ­დი. მერე რაც მოხ­და - ტე­ლე­ვი­ზია რომ "აა­ხი­ეს", თქვენც კარ­გად იცით. "ნა­ნუ­კას შო­უ­საც" "ვა­კე­თებ­დი". გა­და­ცე­მის მო­სამ­ზა­დებ­ლად ნა­ნუ­კას პრე­სა ჰქონ­და გა­მო­წე­რი­ლი. "მო­ო­პო­ზი­ციო" გა­ზე­თებს რომ ვკი­თხუ­ლობ­დი, თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, - და­მა­ლე, ბიჭო, "ლა­ფატ­კა­ზე" არ შეგსვა­ნო. არად და­გი­დევ­დით, ყო­ველ­თვის ოპო­ზი­ცი­უ­რად გან­წყო­ბი­ლი გახ­ლდით. აბა, ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას­თან მო­ფე­რე­ბით ლა­პა­რა­კი რო­გორ შე­იძ­ლე­ბო­და, დღეს რომ ვი­თომ "კო­ა­ბი­ტა­ცი­ო­ბენ"?! ტე­ლე­ვი­ზია ბად­რის ოჯახ­მა რომ და­იბ­რუ­ნა, იმე­დი გაგ­ვიჩ­ნდა... პრინ­ციპ­ში, წინსვლა შე­იმ­ჩნე­ვა, ხელ­ფა­სე­ბიც მოგ­ვე­მა­ტა... მოკ­ლედ, ასე მოვ­დი­ვარ - ჭი­ან­ჭვე­ლას როლი მო­ვირ­გე და ჩემს წილ ტვირთს პა­ტი­ოს­ნად ვე­ზი­დე­ბი...

- ბოლო პე­რი­ოდ­ში თქვენს გა­აქ­ტი­უ­რე­ბას თუ არ ჩავ­თვლით, ამ­დე­ნი ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში, მსა­ხი­ო­ბო­ბა არ გიც­დი­ათ?

- მსა­ხი­ო­ბო­ბა იქით იყოს და, ერთ მშვე­ნი­ერ სა­ღა­მოს, მგზავ­რო­ბი­სას (გა­და­ღე­ბე­ბი­დან ვბრუნ­დე­ბო­დით) დიდ­მა რე­ჟი­სორ­მა - გუ­რამ პა­ტა­რა­ი­ამ მი­თხრა: ვა­ლი­კო, ამ­დე­ნი ხა­ნია გი­ყუ­რებ, თქვე­ნი ბი­ჭე­ბი­დან (მა­შინ ბრი­გა­დუ­ლი სის­ტე­მა იყო, საბ­ჭო­უ­რი ტექ­ნი­კით ვმუ­შა­ობ­დით) გა­მორ­ჩე­უ­ლად მომ­წონ­ხარ, მინ­და, კი­ნო­რე­ჟი­სუ­რის ფა­კულ­ტეტ­ზე "მო­გა­წყოო" (მა­შინ "ჩა­წყო­ბა-მო­წყო­ბა" "მო­დი­ო­და" და ალ­ბათ, არც ახლა აკ­ლე­ბენ). იმ პე­რი­ოდ­ში, ოჯა­ხი ახა­ლი შექ­მნი­ლი მქონ­და, ქი­რით ვცხოვ­რობ­დი. ამი­ტომ ცოტა უკან და­ვი­ხიე - უარი შევ­კად­რე­სა­ვით. მარ­თა­ლია, შვი­ლე­ბი არ მყავ­და, მაგ­რამ თა­ვიც უნდა მერ­ჩი­ნა და ბი­ნის ქი­რაც გა­და­მე­ხა­და. გუ­რამ პა­ტა­რა­ი­ამ მი­თხრა: თუ ასეა, მა­შინ სას­წავ­ლებ­ლად ლე­ნინ­გრად­ში გა­გიშ­ვებ, იქ და­უს­წრე­ბე­ლი ფა­კულ­ტე­ტია და მხო­ლოდ ზა­ფხუ­ლის სე­სი­ებ­ზე, 20 დღით წახ­ვალ ხოლ­მეო. დავ­თან­ხმდი. მერე ისე მოხ­და, რომ გა­ზა­ფხულ­ზე ქა­ლიშ­ვი­ლი გა­უ­თხოვ­და. ბა­ტონ­მა გუ­რამ­მა სი­ძეს ლე­ნინ­გრა­დის ინ­სტი­ტუ­ტში "პრე­ზენ­ტი" გა­უ­კე­თა, ერთ სას­წავ­ლე­ბელ­ში 2 კა­ცის მო­წყო­ბა კი მა­შინ­დელ ცე­კას მდი­ვან­საც გა­უ­ჭირ­დე­ბო­და, რო­გო­რი ავ­ტო­რი­ტე­ტუ­ლი პი­როვ­ნე­ბაც უნდა ყო­ფი­ლი­ყო... მერე, ყო­ველ წე­ლი­წადს, ზა­ფხუ­ლო­ბით, ირაკ­ლი ონოფ­რიშ­ვილ­თან ერ­თად, ბა­ტო­ნი გუ­რა­მი მივ­ლი­ნე­ბა­ში იყო ხოლ­მე, მე კი ვრჩე­ბო­დი, ასე ვთქვათ - უპატ­რო­ნოდ... "მიმ­წო­ლი" პი­როვ­ნე­ბა არ ვარ. ჰოდა, დავ­რჩი ასე (იღი­მის)...

- ბა­ტო­ნო ვა­ლი­კო, ფილ­მებ­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას ალ­ბათ ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბა­ვიც გა­დაგხდე­ნი­ათ თავს...

- ფილ­მს - "სიყ­ვა­რუ­ლი, ხან­ძა­რი და პომ­პი­ე­რო" (მთა­ვარ როლ­ში - რა­მაზ ჩხიკ­ვა­ძე) კა­ხეთ­ში ვი­ღებ­დით. რა­მაზს (ღმერ­თმა გა­ა­ნათ­ლოს მისი სული!) შა­შის თა­მა­ში უყ­ვარ­და. სა­ნამ ჯგუ­ფი გა­და­სა­ღებ ობი­ექტს მო­ამ­ზა­დებ­და, შა­შის კო­ლოფს გა­მო­აძ­ვრენ­და, ფი­გუ­რებს ამოყ­რი­და და და­მი­ძა­ხებ­და, - ვა­ლი­კო, მოდი, ვი­თა­მა­შო­თო. რომ არ მო­გა­ტყუ­ოთ, ძი­რი­თა­დად, ვუ­გებ­დი. ჰოდა, ერთხე­ლაც გუ­რამ პა­ტა­რა­ი­ამ გვერ­დზე გა­მიყ­ვა­ნა და მი­თხრა: ვა­ლი­კო, ძა­ლი­ან გთხოვ, ერთი-ორ­ჯერ მო­ა­გე­ბი­ნე ან თა­მა­ში ყა­ი­მით და­ას­რუ­ლე, თო­რემ წა­გე­ბუ­ლი ცუდ ხა­სი­ათ­ზე დგე­ბა და როლ­ში ვე­ღარ შემ­ყავ­სო... მას მერე რა­მაზს კო­ჭებს შეგ­ნე­ბუ­ლად და­ვუს­ვამ­დი და მო­ვა­გე­ბი­ნებ­დი ხოლ­მე. "დაფ­რი­ნავ­და" (იღი­მის)!..

კი­ნო­ბა­ლეტს - "ალი­ბა­ბა და 40 ყა­ჩა­ღი" შუა აზი­ა­ში ვი­ღებ­დით. სა­მარ­ყან­დში რომ ჩავფრინ­დით, ბი­ჭებ­მა მი­თხრეს, - დაბ­ლა თე­მურ ლენ­გის აკ­ლდა­მაა და ნა­ხეო... გიდს რუსი სტუმ­რე­ბი ჰყავ­და და მათ უხ­სნი­და: ეს ჩვე­ნი დიდი თე­მურ ლენ­გი გახ­ლდათ, ახლა კი იქით გა­და­ვი­ნაც­ვლო­თო... ჰოდა, რომ გა­და­ი­ნაც­ვლეს, აკ­ლდა­მას მი­ვუ­ახ­ლოვ­დი და ვთქვი (ღმერ­თმა მა­პა­ტი­ოს): შენ ხარ თე­მურ ლენ­გი? თფუი, შენი დედა-მეთ­ქი!.. ალ­ბათ, ხელ­ში ურო რომ მჭე­რო­და, აკ­ლდა­მის და­სან­გრე­ვად არ და­ვი­ნა­ნებ­დი.

- ტე­ლე­ვი­ზი­ი­სა და კი­ნოს გარ­და, სხვა სფე­რო­ში მუ­შა­ო­ბა­ზე არა­სო­დეს გი­ფიქ­რი­ათ?

- არა­სო­დეს. მარ­თა­ლია, ვერც მსა­ხი­ო­ბი გავ­ხდი და ვერც - რე­ჟი­სო­რი, მაგ­რამ ჩემი სა­მუ­შაო სფე­რო მომ­წონს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ შე­იძ­ლე­ბა, რან­გით "სა­შუ­ა­ლო რგო­ლიც" არ ვიყო, აქ უჩ­ვე­ნოდ - გამ­ნა­თებ­ლე­ბის გა­რე­შე ბევ­რი რამ არ კეთ­დე­ბა.

- ამ­ჟა­მად რა გა­და­ცე­მებ­ზე მუ­შა­ობთ?

- "მთა­ვარ ფაქ­ტორს", "ღია ეთერს", "ფულ­თან თა­მაშს", სა­ბავ­შვო გა­და­ცე­მას "ვა­კე­თებ". "ახალ ხმა­შიც" ჩარ­თუ­ლი ვარ. მალე ეთერ­ში ეკა ხო­ფე­რი­ას აპო­ლი­ტი­კუ­რი ტოქ­შო­უც გავა... პე­რი­ო­დუ­ლად, ოთარ ტა­ტიშ­ვი­ლი მი­რე­კავს და მე­უბ­ნე­ბა: ვა­ლი­კო, დღეს ჩემ­თან ხარო... სე­რი­ალ­ში - "შუა ქა­ლაქ­ში" ეპი­ზო­დურ რო­ლებ­ში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი ხოლ­მე, მერე ფილმში - "სიყ­ვა­რუ­ლის ბა­ლა­და" გა­და­მი­ღეს, სე­რი­ალ­ში - "გო­გო­ნა გა­რე­უბ­ნი­დან" თა­მუ­ნას ქორ­წილ­ში თა­მა­დის როლ­ში გახ­ლდით.

- რო­გო­რი გრძნო­ბა გე­უფ­ლე­ბათ, როცა მსა­ხი­ო­ბო­ბას ითავ­სებთ?

- წა­კი­თხუ­ლიც მაქვს და მოს­მე­ნი­ლიც, რომ უამ­რა­ვი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი მსა­ხი­ო­ბი სცე­ნა­ზე გას­ვლი­სას ან კა­მე­რე­ბის წინ მა­ინც ნერ­ვი­უ­ლობს, მაგ­რამ როლ­ში რომ შე­დის, და­ძა­ბუ­ლო­ბა ეხ­სნე­ბა. მე ჩემს საქ­მეს "როლ­ში შეს­ვლა­საც" ვერ და­ვარ­ქმევ - ეს რა­ღაც გა­ელ­ვე­ბა­სა­ვი­თაა: როლ­ში შეს­ვლას ვერ ვას­წრებ, რომ უკვე "გა­მო­სუ­ლი" ვარ (იცი­ნის). მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ კო­რი­ფე­ებ­თან (ბუ­ხუ­ტი ზა­ქა­რი­ა­ძე, დოდო აბა­ში­ძე, იპო­ლი­ტე ხვი­ჩია, კოტე და­უშ­ვი­ლი, სო­ფი­კო ჭი­ა­უ­რე­ლი, ოთარ მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცე­სი...) მი­მუ­შა­ვია და თით­ქოს მსა­ხი­ო­ბის სა­მუ­შაო გა­რე­მო ჩემ­თვის უცხო არ უნდა იყოს, კა­მე­რა მა­ინც ოხე­რია (იცი­ნის) - ცო­ტა­თი ვი­ძა­ბე­ბი.

- ბა­ტო­ნო ვა­ლი­კო, სამ­სა­ხუ­რის მიღ­მა თქვე­ნი ცხოვ­რე­ბა რო­გო­რია?

- 5 შვი­ლიშ­ვი­ლი მყავს: უფ­რო­სი 10 წლის არის, უმ­ცრო­სი - 2-ის. უნდა ნა­ხოთ, ტე­ლე­ვი­ზორ­თან რო­გორ ჩამ­წკრივ­დე­ბი­ან ხოლ­მე და ეკ­რან­ზე ჩემი და­ნახ­ვა უხა­რი­ათ. ამ­ბო­ბენ: აი, პა­პი­კოო! მეც მათი სი­ხა­რუ­ლით ვხა­რობ. გი­ნა­ხავთ, ადა­მი­ა­ნი კედ­ლებ­ზე რო­გორ და­დის? ჩემი შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი ზუს­ტად ასე იქ­ცე­ვი­ან, როცა ჩემ­თან არი­ან. ერთხელ ყვე­ლა­ნი შინ ვი­ყა­ვით და ტე­ლე­ვი­ზორს ვუ­ყუ­რებ­დით. ყვე­ლა­ზე უმ­ცროს­მა შვი­ლიშ­ვილ­მა ეკ­რან­ზეც რომ და­მი­ნა­ხა, გა­ო­ცე­ბულ­მა თქვა: "იქა - პაპა, აქა - პაპა?!" გა­უკ­ვირ­და, - რა პონ­ტი­აო (იცი­ნის)?.. ამ­ჟა­მად, შინ მე, ჩემი მე­უღ­ლე და ქა­ლიშ­ვი­ლი ძა­ლი­ან ვიწ­როდ ვცხოვ­რობთ. ჩემი ვაჟი, რძა­ლი და მათი 5 შვი­ლი ქი­რით, ცალ­კე არი­ან. ხან სად შე­ე­კედ­ლე­ბი­ან, ხან - სად. სო­ცი­ა­ლუ­რად და­უც­ველ­თა პროგ­რა­მა­ში არი­ან მოხ­ვედ­რი­ლე­ბი. ხომ გა­გი­გო­ნი­ათ, - ყვავს რა ჰქონ­და, ბუს გაჰ­ქონ­დაო? ჩვე­ნი საქ­მეც ასეა: მა­ღა­ლი ხელ­ფა­სი მეც არ მაქვს - 1 წე­ლია, რაც 650 ლარი გა­მიხ­და. დღეს­დღე­ო­ბით, ამ­ხე­ლა ოჯახ­ში ეს თან­ხა არა­ფე­რია. რა და­გი­მა­ლოთ და, ჩემი ვა­ჟის ოჯა­ხი ზოგ­ჯერ ქი­რას სო­ცი­ა­ლუ­რი დახ­მა­რე­ბით იხ­დის. შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი­დან 3 სკო­ლის მოს­წავ­ლე გახ­ლავთ. სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი ად­გი­ლის ხში­რი ცვლი­ლე­ბის გამო, სკო­ლა უკვე ოთხჯერ გა­მო­იც­ვა­ლეს. სხვა­თა შო­რის, სხვე­ბის გამო, დახ­მა­რე­ბის თხოვ­ნა და ვინ­მეს­თვის სი­ტყვის შე­წევ­ნა არ მი­ჭირს - გამ­ბე­და­ო­ბა მე­მა­ტე­ბა, მაგ­რამ სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვის ამას ვერ ვა­ხერ­ხებ. გუ­შინ ჩემს თავს ვა­ჯო­ბე და ჩვენს მა­ჟო­რი­ტარ დე­პუ­ტატს - ზუ­რაბ აბა­ში­ძეს ჩემი ვა­ჟის ოჯა­ხის­თვის სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი ფარ­თო­ბის სა­თხოვ­ნე­ლად შევ­ხვდი. ადა­მი­ა­ნის დიდი ამომცნო­ბი არ ვარ, მაგ­რამ ბა­ტონ­მა ზუ­რაბ­მა ჩემ­ზე კარ­გი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა - ღირ­სე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნია...

- თქვე­ნი ვაჟი არ მუ­შა­ობს?

- მუდ­მი­ვი სამ­სა­ხუ­რი არ აქვს. ხომ იცით, მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი სი­დუ­ხ­ჭი­რე ოჯახ­ში უკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბას იწ­ვევს: ცოლ-ქმა­რი ხან გა­ექ­ცე­ვა ერ­თმა­ნეთს, ხან - შე­რიგ­დე­ბა. ახლა ერ­თად არი­ან. სა­კუ­თა­რი ჭერი რომ ექ­ნე­ბათ, პრობ­ლე­მებს უფრო იო­ლად შე­ე­ჭი­დე­ბი­ან...

- იუ­მო­რის­ტუ­ლი რო­ლე­ბი - ის არის, რა­საც მსა­ხი­ო­ბად ყოფ­ნი­სას ისურ­ვებ­დით?

- არა, რა­ტომ? არა მგო­ნია, სე­რი­ო­ზუ­ლი რო­ლე­ბი ნაკ­ლე­ბად მე­თა­მა­შა, მაგ­რამ რად­გან "ღა­მის შოუ ოთარ ტა­ტიშ­ვილ­თან ერ­თად" იუ­მო­რის­ტუ­ლია, მეც ვერ­გე­ბი, ასე თუ ისე... ცხოვ­რე­ბა­ში, რამ­დენ­ჯერ­მე სა­ჭი­რო დროს სა­ჭი­რო ად­გი­ლას აღ­მოვ­ჩე­ნილ­ვარ, მაგ­რამ შან­სი არ გა­მო­მი­ყე­ნე­ბია - არ ვაქ­ტი­უ­რობ­დი...

შო­უს­თვის ერთხელ ჩემს "მა­კა­რო­ნის" ფე­ხებ­ზე ფარ­თხუ­ნა შორ­ტიც

ჩა­მაც­ვეს, სმო­კინ­გიც...

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)