ბავ­შვო­ბა­ში თი­თო­ე­უ­ლი მათ­გა­ნი მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე ოც­ნე­ბობ­და, წლე­ბის შემ­დეგ კი ეს ოც­ნე­ბა რე­ა­ლო­ბად ექ­ცათ და სამ­სა­ხი­ო­ბო ფა­კულ­ტე­ტის სტუ­დენ­ტე­ბი გახ­დნენ. მინ­და, თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში 2000 წელს ჩა­რი­ცხუ­ლი სტუ­დენ­ტე­ბის შე­სა­ხებ მო­გი­თხროთ, რო­მელ­თა­გან დღეს სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის ცნო­ბი­ლი ბევ­რი მსა­ხი­ო­ბია. თა­ვი­ან­თი პე­და­გო­გე­ბი­სა და ცნო­ბი­ლი ჯგუ­ფე­ლე­ბის შე­სა­ხებ თაკო აბა­ში­ძე და ზურა ნი­ჟა­რა­ძე გვე­სა­უბ­რე­ბი­ან.

თაკო:

- თა­ვი­დან თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში სამ­სა­ხი­ო­ბო ფა­კულ­ტეტ­ზე კი ჩა­ვა­ბა­რე, მაგ­რამ ტე­ლე­წამ­ყვა­ნე­ბის ჯგუფ­ში ვი­ყა­ვი. ეს ფა­კულ­ტე­ტი კოტე მა­ხა­რა­ძი­სა და სო­ფი­კო ჭი­ა­უ­რე­ლის და­ფუძ­ნე­ბუ­ლი გახ­ლავთ და მათ მირ­ჩი­ეს, - სამ­სა­ხი­ო­ბო ფა­კულ­ტეტ­ზე გა­და­დიო. პირ­ვე­ლი კურ­სის მე­ო­რე სე­მესტრი­დან სამ­სა­ხი­ო­ბო­ზე, გოგი ქავ­თა­რა­ძის ჯგუფ­ში ამოვ­ყა­ვი თავი. სა­ოც­რად შეკ­რუ­ლი, მე­გობ­რუ­ლი ჯგუ­ფი გვქონ­და. ჩვენ­თან რა­ი­ო­ნი­დან ჩა­მო­სუ­ლი არა­ერ­თი ბიჭი სწავ­ლობ­და და სულ მქონ­და სურ­ვი­ლი, მათ­ზე მეზ­რუ­ნა... ინ­სტი­ტუ­ტში რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი ზოგ­ჯერ, ღა­მის 11 სა­ათ­ზეც მთავ­რდე­ბო­და, მაგ­რამ ჩემს სახ­ლში ამ დრო­ის­თვი­საც გაშ­ლი­ლი იყო სუფ­რა, რათა ჩემს მე­გობ­რებს გა­მას­პინ­ძლე­ბოდ­ნენ. გო­გო­ებ­თა­ნაც არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­და, მაგ­რამ გა­მორ­ჩე­უ­ლად ბი­ჭებ­თან ვძმა­კა­ცობ­დი და მათ შო­რის ერთ-ერთი ზურა ნი­ჟა­რა­ძეა.

ზურა:

- მე ქუ­თა­ი­სე­ლი გახ­ლა­ვართ. თბი­ლის­ში ჩა­მო­ვე­დი და თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ჩა­ვა­ბა­რე... კარ­გად მახ­სოვს, გა­მოც­და ხე­ლოვ­ნე­ბის ის­ტო­რი­ა­ში მქონ­და. კარ­გად ვი­ყა­ვი მომ­ზა­დე­ბუ­ლი, ოღონდ - კრი­ტი­კო­სებ­სა და თე­ატრმ­ცოდ­ნე­ებს სა­ხე­ზე ვერ ვცნობ­დი. გა­მოც­და­ზე ბა­ტონ­მა ვასო კიკ­ნა­ძემ მთხო­ვა, - სან­დრო ახ­მე­ტე­ლის შე­სა­ხებ მე­სა­უბ­რე­თო. და­ვი­წყე მო­ყო­ლა. მას ჩემი პა­სუ­ხი მო­ე­წო­ნა, მე კი ვუ­თხა­რი, - ვასო კიკ­ნა­ძის წიგ­ნით ვი­სარ­გებ­ლე-მეთ­ქი. - იცით, ვინ არის ვა­სოო? - მკი­თხა. - არა-მეთ­ქი, - მი­ვუ­გე. - რამე რომ იყოს, მას არ გა­იც­ნობ­დიო? - რო­გორ არა-მეთ­ქი! - ჰოდა, მე გახ­ლა­ვართ ვა­სოო. გავ­გიჟ­დი, არ ვი­ცო­დი, სად წავ­სუ­ლი­ყა­ვი... არა­სო­დეს და­მა­ვი­წყდე­ბა ის­ტო­რი­ის გა­მოც­და, რო­მე­ლიც ცო­ცხალ ლე­გენ­დას­თან, ლე­ვან სა­ნი­კი­ძეს­თან ჩა­ვა­ბა­რე და მოვ­ხვდი სამ­სა­ხი­ო­ბო ფა­კულ­ტეტ­ზე, გოგი ქავ­თა­რა­ძის ჯგუფ­ში. ბა­ტო­ნი გოგი გარ­და იმი­სა, რომ პრო­ფე­სი­ას გვას­წავ­ლი­და, გვაყ­ვა­რებ­და ურ­თი­ერ­თო­ბებს და ჩვე­ნი ჯგუ­ფი ამი­ტო­მაც იყო ასე შეკ­რუ­ლი. ის ძა­ლი­ან თბი­ლი ადა­მი­ა­ნი, სა­კუ­თა­რი საქ­მის პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლია. პირ­ველ კურ­სზე დავ­დგით - "რწყი­ლი და ჭი­ან­ჭვე­ლა" და "თხა და ვე­ნა­ხი". ჩვენ შავი ტან­საც­მე­ლი გვეც­ვა, სცე­ნა­ზე არა­ნა­ი­რი რეკ­ვი­ზი­ტი არ გვქონ­და. მე ღორი გახ­ლდით, თაკო - კატა. სპექ­ტაკლში სი­ტყვაც არ ის­მო­და, მხო­ლოდ ვმღე­რო­დით და ვცეკ­ვავ­დით. მა­შინ ბა­ტო­ნი გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძე იყო ჩვე­ნი რექ­ტო­რი და მახ­სოვს, თქვა: ასე­თი რამ ჯერ არ მი­ნა­ხავ­სო...

თაკო:

- ეს წარ­მოდ­გე­ნა ბევ­რჯერ ვი­თა­მა­შეთ და ნა­მუ­შე­ვა­რი სა­კურ­სო სპექ­ტაკ­ლა­დაც ჩაგ­ვეთ­ვა­ლა.

- თქვენ გარ­და, თქვე­ნი ჯგუ­ფი­დან დღეს ვინ არი­ან სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი?

თაკო:

- მსა­ხი­ო­ბე­ბი: ლელა მე­ბუ­რიშ­ვი­ლი და შო­რე­ნა ბე­გაშ­ვი­ლი. შო­რე­ნა მე­ო­რე კურ­სზე შე­მოგ­ვი­ერ­თდა. ისე, ერთი ჯგუ­ფის­თვის საკ­მა­ოდ ბევ­რი ცნო­ბი­ლი გა­მო­ვი­და, არა? ეს ბა­ტო­ნი გო­გის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა...

ზურა:

- რად­გან მას­წავ­ლებ­ლებ­ზე ვლა­პა­რა­კობთ, შე­უძ­ლე­ბე­ლია, მე­ტყვე­ლე­ბის პე­და­გო­გის, მსა­ხი­ობ მზია მაღ­ლა­კე­ლი­ძის (მუ­სი­კოს ნუცა შან­ში­აშ­ვი­ლის დედა) ღვაწლს არ შე­ვე­ხო. ის გვე­უბ­ნე­ბო­და: ადა­მი­ან­მა შე­იძ­ლე­ბა, უწ­მა­წუ­რი სი­ტყვაც თქვას, მაგ­რამ ისე, რომ მას "სუნი" არ ას­დი­ო­დეს. ამ ნი­უ­ანსს არ­ტის­ტიზ­მში დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს.

თაკო:

- ქალ­ბა­ტონ მზი­ას სახ­ლში ხში­რად ვსტუმ­რობ­დი. მას­თან გა­მორ­ჩე­უ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­და. ამ ადა­მი­ან­მა დიდი როლი ითა­მა­შა ჩემი სამ­სა­ხი­ო­ბო მო­ნა­ცე­მე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბა­ში, ყო­ველ­თვის სწორ გზა­ზე მა­ყე­ნებ­და და ბევ­რი რამ მას­წავ­ლა; უამ­რავ ლი­ტე­რა­ტუ­რას მაწ­ვდი­და და მე­უბ­ნე­ბო­და, რომ უნდა წა­მე­კი­თხა.

ზურა:

- იმა­შიც გაგ­ვი­მარ­თლა, რომ ქარ­თუ­ლი სი­ტყვის გრანდთან, გუ­რამ სა­ღა­რა­ძეს­თან მოვ­ხვდით...

თაკო:

- ბა­ტო­ნი გუ­რა­მი სა­ო­ცა­რი ადა­მი­ა­ნი იყო. იცით, რას შვრე­ბო­და? ლექ­ცი­ა­ზე ჩვენ­თვის ხა­ჭა­პუ­რი, ლო­ბი­ა­ნი, ღვე­ზე­ლი მოჰ­ქონ­და, ჯერ დაგ­ვა­პუ­რებ­და და შემ­დეგ იწყებ­და ლექ­ცი­ას. ვერ ვგრძნობ­დით, მის ლექ­ცი­ა­ზე დრო რო­გორ გა­დი­ო­და; ეს ლექ­ცია კი არა, დღე­სას­წა­უ­ლი იყო.

ზურა:

- ჩვენს ჯგუფს მკა­ფი­ოდ ემ­ჩნე­ო­და, რომ ბა­ტო­ნი გოგი ქავ­თა­რა­ძის სტუ­დენ­ტე­ბი ვი­ყა­ვით.

თაკო:

- მას არას­დროს გა­მო­ე­პა­რე­ბო­და, თუ სტუ­დენტს პრობ­ლე­მა ჰქონ­და. ერთხელ პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში მძი­მე პე­რი­ო­დი მქონ­და. ბა­ტონ­მა გო­გიმ ეს შემ­ნიშ­ნა, რე­პე­ტი­ცი­ის შემ­დეგ დიდ­ხანს მე­ლა­პა­რა­კა და ძა­ლი­ან და­მეხ­მა­რა. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა მისი მად­ლი­ე­რი ვიქ­ნე­ბი.

ზურა:

- 20 წლის ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც მამა გარ­და­მეც­ვა­ლა. ამ ქა­ლაქ­ში სახ­ლი არ მქონ­და. ბა­ტონ­მა გო­გიმ მი­თხრა, - ჩემ­თან იცხოვ­რეო... იყო პე­რი­ო­დი, როცა სწავ­ლას ვერ ვაგ­რძე­ლებ­დი და გო­გიმ ბა­ტონ გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძეს უთხრა: - არ ღირს ამ ბი­ჭის და­კარ­გვაო. მერე ინ­სტი­ტუ­ტში რა­ღაც საქ­მე გა­მო­მი­ნა­ხა და მუ­შა­ო­ბა და­მა­წყე­ბი­ნა... რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, ეს და­ვი­ვი­წყო?

- თქვენ რო­გო­რე­ბი იყა­ვით?

- თაკო ბი­ჭუ­რი გოგო გახ­ლდათ, ოღონდ - აღ­ნა­გო­ბით კი არა, შეგ­ნე­ბი­თა და გა­გე­ბით, თა­ვი­სი სი­კე­თით გა­მორ­ჩე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნი იყო. მას ჯგუ­ფე­ლი ბი­ჭე­ბი ხუმ­რო­ბით, თა­მაზს ვე­ძახ­დით (იცი­ნის).

თაკო:

- ზურა მო­რი­დე­ბუ­ლი იყო და თა­ვი­დან­ვე სა­ო­ცა­რი იუ­მო­რი ჰქონ­და. წე­სი­ე­რი და პა­ტი­ო­სა­ნი ბიჭი გახ­ლდათ. თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში სიმ­ღე­რით შე­მო­დი­ო­და ხოლ­მე. არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად მღე­რის და პირ­ველ სარ­თულ­ზე რომ დას­ჭე­ქავ­და, მისი ხმა მე­ო­თხე სარ­თულ­ზე ის­მო­და.

ზურა:

- თა­კოც კარ­გად მღე­რის, უკ­რავს და მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ამის გა­მოც მსი­ა­მოვ­ნებ­და.

თაკო:

- ბი­ჭე­ბი ჩემი ოჯა­ხის წევ­რებ­თა­ნაც მე­გობ­რობ­დნენ და სახ­ლში მა­ში­ნაც ასუ­ლან, როცა მე არ ვყო­ფილ­ვარ...

ზურა:

- თა­კოს სა­ო­ცა­რი მამა ჰყავს, კარ­გი მო­ქე­ი­ფე კა­ცია...

- მოდი, თქვენს ცნო­ბილ ჯგუ­ფე­ლებ­ზეც ვი­სა­უბ­როთ...

თაკო:

- ლელა მე­ბუ­რიშ­ვი­ლი სა­ოც­რად უბ­რა­ლო ადა­მი­ა­ნია. მისი ტყუ­პის­ცა­ლი ბა­ჩოც ჩვენს ჯგუფ­ში სწავ­ლობ­და. ლელა ლა­მა­ზი და ნი­ჭი­ე­რი გახ­ლდათ...

შო­რე­ნა კი ჯგუფ­ში ყვე­ლა­ზე მო­რი­დე­ბუ­ლი, თავ­მდა­ბა­ლი, მოკ­რძა­ლე­ბუ­ლი, წყნა­რი და უშუ­ა­ლო იყო. თა­ვის­თვის ჩუ­მად მო­ვი­დო­და და ჩუ­მად­ვე მი­დი­ო­და. მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი და ამას­თან, ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი გახ­ლდათ. თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში მას­ზე ყვე­ლა ბიჭი გიჟ­დე­ბო­და...

ზურა:

- კი, ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი იყო და ძა­ლი­ან თბი­ლი. დიდი ხა­ნია, არ გვი­ნა­ხავს, ტე­ლე­ვი­ზორ­ში კი ხში­რად ვუ­ყუ­რებთ...

თაკო:

- თე­ატ­რა­ლუ­რი ინ­სტი­ტუ­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა აღარ მქო­ნია... შო­რე­ნა იმ დროს ოჯახ­ში მო­ფუს­ფუ­სე ადა­მი­ა­ნის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას ტო­ვებ­და, ევა კი მა­შინ თვე­ე­ბის გახ­ლდათ. ისე, თა­ვი­დან არც მე­გო­ნა, გა­თხო­ვი­ლი თუ იყო და როცა თქვა, - შვი­ლი მყავ­სო, გა­მიკ­ვირ­და. - რა ჰქვია პა­ტა­რას-მეთ­ქი? - ვკი­თხე. - ევაო, - მი­პა­სუ­ხა. მე­უ­ცხო­ვა, რად­გან ჩემ გარ­შე­მო ეს სა­ხე­ლი არა­ვის ერ­ქვა და სამ­ჯერ გა­ვა­მე­ო­რე­ბი­ნე. - რა­ტომ და­არ­ქვი-მეთ­ქი? - არა­ვის ერ­ქვა და იმი­ტო­მო. პა­ტა­რა ევა ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი და საყ­ვა­რე­ლი ბავ­შვი იყო.

ზურა:

- ლელა მე­ბუ­რიშ­ვი­ლი ნი­ჭი­ე­რი გო­გოა, ინ­სტი­ტუ­ტში სულ მთა­ვარ რო­ლებს თა­მა­შობ­და და ჩვენ შო­რის ერთ-ერთი პირ­ვე­ლი მოხ­ვდა კი­დეც მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის დას­ში... შო­რე­ნას­თან და­კავ­ში­რე­ბით კი იმა­ვეს გა­ვი­მე­ო­რებ, რაც თა­კომ თქვა. მე­ო­ჯა­ხე გოგო იყო. ქმა­რი მუდ­მი­ვად აკი­თხავ­და და კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქონ­დათ. მახ­სოვს, სულ სა­ო­ჯა­ხო სა­კი­თხებ­ზე ლა­პა­რა­კობ­და... ვი­მე­ო­რებ, ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი იყო, მთელ თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუტს უყ­ვარ­და და ზოგი უმ­ხელ­და კი­დეც სა­კუ­თარ გრძნო­ბას, ზოგი - ვერა...

- წლე­ბის მერე თქვე­ნი თა­ნაჯ­გუ­ფე­ლი ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­და; საქ­მე იქამ­დე მი­ვი­და, რომ ქარ­თველ "სექსსიმ­ბო­ლოდ" აღი­ა­რეს. რას იტყვით მის ამ იმიჯ­ზე?

თაკო:

- ყვე­ლას თავ­სი ცხოვ­რე­ბის გზა და კა­რი­ე­რა აქვს. შო­რე­ნას დიდ წარ­მა­ტე­ბას ვუ­სურ­ვებ რო­გორც პრო­ფე­სი­ულ, ისე პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში. ამას­თან, არ­სე­ბობს ფორ­ტუ­ნაც და კი­დევ, გა­მოთ­ქმა - "მისი აღ­მა­ტე­ბუ­ლე­ბა შემ­თხვე­ვა". ვუ­სურ­ვებ, რომ ბევ­რი ბედ­ნი­ე­რი შემ­თხვე­ვა ჰქო­ნო­დეს ცხოვ­რე­ბა­ში, რო­მე­ლიც მას გა­ცი­ლე­ბით მეტ და მნიშ­ვნე­ლო­ვან წარ­მა­ტე­ბას მო­უ­ტანს.

ზურა:

- ძა­ლი­ან მო­რი­დე­ბუ­ლი კი იყო, მაგ­რამ ინ­სტი­ტუ­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ მახ­ვილ­გო­ნი­ე­რე­ბას მი­მარ­თა და გა­და­წყვი­ტა, სა­კუ­თა­რი გა­რეგ­ნო­ბა გა­მო­ე­ყე­ნე­ბი­ნა. თქვა, - მოდი, ამ ჩემს სი­ლა­მა­ზეს ბო­ლომ­დე გა­მო­ვა­ჩე­ნო და ეს გა­ა­კე­თა კი­დეც...

- პირ­ვე­ლად, რო­გორც ფო­ტო­მო­დელ­მა, ერთ-ერთი ჟურ­ნა­ლის­თვის იპო­ზი­ო­რა და იმ დრო­ის­თვის თა­მა­მი ფო­ტო­ე­ბით მო­ი­წო­ნა თავი...

თაკო:

- სხვა­თა შო­რის, ჩემ­თვის მო­უ­ლოდ­ნე­ლი იყო მის­გან ის ყვე­ლა­ფე­რი...

ზურა:

- რა­ტომ? მან აირ­ჩია ის გზა, რომ­ლის წყა­ლო­ბი­თაც უფრო მე­ტად პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­დე­ბო­და.

- უც­ნა­უ­რია, რომ ინ­სტი­ტუ­ტის მერე არას­დროს შეხ­ვედ­რი­ხართ ერ­თმა­ნეთს არც ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში, არც რა­დი­ო­ში და არც - ელი­ტურ შეკ­რე­ბა­ზე...

თაკო:

- რო­გორც ჩანს, სხვა­დას­ხვა ელი­ტურ შეკ­რე­ბა­ზე დავ­დი­ვართ და სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რი აზრი გვაქვს ელი­ტა­ზე... როცა თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ვსწავ­ლობ­დით, ყვე­ლას ერ­თმა­ნე­თი გვიყ­ვარ­და, მერე თი­თო­ე­ულ­მა თა­ვი­სი გზა იპო­ვა.

ზურა:

- ზოგი ბიზ­ნეს­ში წა­ვი­და, ზოგი სა­ზღვარ­გა­რეთ, ზოგი - ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში, ზოგი თე­ატ­რში დარ­ჩა. სას­წავ­ლე­ბელს რომ ამ­თავ­რებ, სხვა სა­მე­გობ­რო წრე გიჩ­ნდე­ბა და სხვა საქ­მე გაქვს. ვფიქ­რობ, ყვე­ლას ისე­ვე გვიყ­ვარს ერ­თმა­ნე­თი, ისე­თი­ვე მე­გობ­რე­ბი ვართ, რო­გო­რიც წლე­ბის წინ ვი­ყა­ვით, უბ­რა­ლოდ, რა­ღაც მი­ზე­ზე­ბის გამო ერ­თმა­ნეთს ვერ ვხვდე­ბით.

თაკო:

- ზუ­რას არ ვე­თან­ხმე­ბი იმა­ში, რომ ადა­მი­ა­ნუ­რი, მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა გა­რე­მო პი­რო­ბებ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. არ ვამ­ბობ, რომ ვინ­მე­ზე უკე­თე­სე­ბი ვართ, მაგ­რამ მე­გობ­რო­ბის გა­საგ­რძე­ლებ­ლად აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, ამის სურ­ვი­ლი გქონ­დეს; თუ სურ­ვი­ლი იქ­ნე­ბა, ქვეყ­ნის თა­ვი­დან ქვეყ­ნის ბო­ლო­ში იპო­ვი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი ერ­თმა­ნეთს.

- ბა­ტო­ნი გოგი რო­გორ აფა­სებს თქვენს საქ­მი­ა­ნო­ბას? ხში­რად, დრა­მის რე­ჟი­სო­რებს არ მოს­წონთ, "მათი" მსა­ხი­ო­ბე­ბი სე­რი­ა­ლებ­ში რომ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბენ.

- ბა­ტონ გო­გის ყვე­ლა თა­ვი­სი სტუ­დენ­ტის წარ­მა­ტე­ბა უხა­რია. არა­სო­დეს უთ­ქვამს, - რა­ტომ თა­მა­შობ სე­რი­ალ­შიო? მის­გან ყო­ველ­თვის სრუ­ლი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა გვქონ­და მო­ნი­ჭე­ბუ­ლი. გვე­ტყო­და: - ძა­ლე­ბი მო­სინ­ჯე, ოღონდ - იქა­უ­რი აქ არ მო­ი­ტა­ნო და აქე­დან იქ არ წა­ი­ღოო...

ზურა:

- არ მახ­სოვს, სპექ­ტაკლზე მუ­შა­ო­ბი­სას მსა­ხი­ო­ბი გა­ე­ლან­ძღოს, რაც სხვა რე­ჟი­სო­რებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას ხში­რად ხდე­ბა...

- თქვე­ნი პე­და­გო­გი დღეს­დღე­ო­ბით, პარ­ლა­მენ­ტის დე­პუ­ტა­ტია. ალ­ბათ ვერც მას ნა­ხუ­ლობთ, არა?

თაკო:

- მარ­თა­ლია, ვერ ვნა­ხუ­ლობ, მაგ­რამ ტე­ლე­ფო­ნით ბევ­რჯერ ვე­სა­უბ­რე.

- მოგ­წონთ მისი ახა­ლი ამ­პლუა?

ზურა:

- ვე­რა­ფერს ვი­ტყვი, რად­გა­ნაც აპო­ლი­ტი­კუ­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ. თან, არას­დროს მო­მის­მე­ნია, რას ამ­ბობს პარ­ლა­მენ­ტში და არ ვიცი, რო­გორ მუ­შა­ობს იქ... ისე, სი­მარ­თლე გი­თხრათ, მე­ნა­ნე­ბა, თე­ატ­რი­დან შორს რომ არის...

- რო­დე­საც 2000 წელს თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ჩა­ა­ბა­რეთ, სა­კუ­თა­რი მო­მა­ვა­ლი რო­გორ წარ­მო­გედ­გი­ნათ?

- თი­თო­ე­ულ პირ­ველ­კურ­სელს ჰგო­ნია, რომ მო­მა­ვალ­ში სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ხალ­ხო არ­ტის­ტი გახ­დე­ბა, მე­ო­რე კურ­სზე ფიქ­რობს - დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლი არ­ტის­ტი მა­ინც ვიქ­ნე­ბიო, მე­სა­მე კურ­სზე - მხო­ლოდ კარგ არ­ტის­ტო­ბა­ზე ოც­ნე­ბობს, მე­ო­თხე­ზე კი მი­აჩ­ნია, რომ არ­ტის­ტო­ბის გა­გე­ბა­შიც არ არის და თა­ვი­დან უნდა და­ი­წყოს ყვე­ლაფ­რის სწავ­ლა...

თაკო:

- ზუ­რას ვე­თან­ხმე­ბი იმა­ში, რომ ნელ-ნელა ჩნდე­ბა ამ პრო­ფე­სი­ის სირ­თუ­ლე­ე­ბი, ეჯა­ხე­ბი პრობ­ლე­მებს, უფრო მე­ტად და მე­ტად ეფ­ლო­ბი სიღ­რმე­ებ­ში. მსა­ხი­ო­ბო­ბა სა­ხუ­მა­რო პრო­ფე­სია არ არის. ვიდ­რე კარ­გი არ­ტის­ტი გახ­დე­ბი, ურ­თუ­ლე­სი და ეკ­ლი­ა­ნი გზის გავ­ლა გი­წევს და წარ­მა­ტე­ბას ვერ მი­აღ­წევ, თუ შრო­მის, მოთ­მი­ნე­ბის უნა­რი არ გაქვს...

ზურა:

- და ეს არის პრო­ფე­სია, რო­მელ­საც სა­შინ­ლად სჭირ­დე­ბა იღ­ბა­ლი...

თაკო:

- ვფიქ­რობ, რომ სწო­რი არ­ჩე­ვა­ნი გა­ვა­კე­თე. ბავ­შვო­ბი­დან მქონ­და სურ­ვი­ლი, იმ ადა­მი­ა­ნის იმი­ტა­ცია გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, ვინც ჩემ­ზე შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას მო­ახ­დენ­და. ვცეკ­ვავ­დი, ვუკ­რავ­დი, ვმღე­რო­დი, ხში­რად მი­წევ­და სცე­ნა­ზე გას­ვლა. ოჯახ­მაც ხელი შე­მი­წყო, რომ ოც­ნე­ბა ამეხ­დი­ნა და მსა­ხი­ო­ბი გავმხდა­რი­ყა­ვი... ერთხელ კოტე მა­ხა­რა­ძის სპექ­ტაკლზე კუ­კუ­რი დევ­და­რი­ან­მა, რო­მე­ლიც გე­ო­ლო­გი გახ­ლდათ და ბა­ბუ­ად მე­კუთ­ვნო­და, ბო­ლოს ბა­ტონ კო­ტეს­თან მი­მიყ­ვა­ნა და უთხრა: - ეს არის გო­გო­ნა, რო­მე­ლიც მსა­ხი­ო­ბო­ბას აპი­რებ­სო. ბა­ტობ­მა კო­ტემ ხელი ას­წია და თქვა: "ვპე­რი­ოდ ზა რო­დი­ნუ!"

ლალი ფა­ცია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)