ამბავი სამსახიობო ფაკულტეტის ერთი ჯგუფისა

ბავშვობაში თითოეული მათგანი მსახიობობაზე ოცნებობდა, წლების შემდეგ კი ეს ოცნება რეალობად ექცათ და სამსახიობო ფაკულტეტის სტუდენტები გახდნენ. მინდა, თეატრალურ ინსტიტუტში 2000 წელს ჩარიცხული სტუდენტების შესახებ მოგითხროთ, რომელთაგან დღეს საზოგადოებისთვის ცნობილი ბევრი მსახიობია. თავიანთი პედაგოგებისა და ცნობილი ჯგუფელების შესახებ თაკო აბაშიძე და ზურა ნიჟარაძე გვესაუბრებიან.

თაკო:

- თავიდან თეატრალურ ინსტიტუტში სამსახიობო ფაკულტეტზე კი ჩავაბარე, მაგრამ ტელეწამყვანების ჯგუფში ვიყავი. ეს ფაკულტეტი კოტე მახარაძისა და სოფიკო ჭიაურელის დაფუძნებული გახლავთ და მათ მირჩიეს, - სამსახიობო ფაკულტეტზე გადადიო. პირველი კურსის მეორე სემესტრიდან სამსახიობოზე, გოგი ქავთარაძის ჯგუფში ამოვყავი თავი. საოცრად შეკრული, მეგობრული ჯგუფი გვქონდა. ჩვენთან რაიონიდან ჩამოსული არაერთი ბიჭი სწავლობდა და სულ მქონდა სურვილი, მათზე მეზრუნა... ინსტიტუტში რეპეტიციები ზოგჯერ, ღამის 11 საათზეც მთავრდებოდა, მაგრამ ჩემს სახლში ამ დროისთვისაც გაშლილი იყო სუფრა, რათა ჩემს მეგობრებს გამასპინძლებოდნენ. გოგოებთანაც არაჩვეულებრივი ურთიერთობა მქონდა, მაგრამ გამორჩეულად ბიჭებთან ვძმაკაცობდი და მათ შორის ერთ-ერთი ზურა ნიჟარაძეა.

ზურა:

- მე ქუთაისელი გახლავართ. თბილისში ჩამოვედი და თეატრალურ ინსტიტუტში ჩავაბარე... კარგად მახსოვს, გამოცდა ხელოვნების ისტორიაში მქონდა. კარგად ვიყავი მომზადებული, ოღონდ - კრიტიკოსებსა და თეატრმცოდნეებს სახეზე ვერ ვცნობდი. გამოცდაზე ბატონმა ვასო კიკნაძემ მთხოვა, - სანდრო ახმეტელის შესახებ მესაუბრეთო. დავიწყე მოყოლა. მას ჩემი პასუხი მოეწონა, მე კი ვუთხარი, - ვასო კიკნაძის წიგნით ვისარგებლე-მეთქი. - იცით, ვინ არის ვასოო? - მკითხა. - არა-მეთქი, - მივუგე. - რამე რომ იყოს, მას არ გაიცნობდიო? - როგორ არა-მეთქი! - ჰოდა, მე გახლავართ ვასოო. გავგიჟდი, არ ვიცოდი, სად წავსულიყავი... არასოდეს დამავიწყდება ისტორიის გამოცდა, რომელიც ცოცხალ ლეგენდასთან, ლევან სანიკიძესთან ჩავაბარე და მოვხვდი სამსახიობო ფაკულტეტზე, გოგი ქავთარაძის ჯგუფში. ბატონი გოგი გარდა იმისა, რომ პროფესიას გვასწავლიდა, გვაყვარებდა ურთიერთობებს და ჩვენი ჯგუფი ამიტომაც იყო ასე შეკრული. ის ძალიან თბილი ადამიანი, საკუთარი საქმის პროფესიონალია. პირველ კურსზე დავდგით - "რწყილი და ჭიანჭველა" და "თხა და ვენახი". ჩვენ შავი ტანსაცმელი გვეცვა, სცენაზე არანაირი რეკვიზიტი არ გვქონდა. მე ღორი გახლდით, თაკო - კატა. სპექტაკლში სიტყვაც არ ისმოდა, მხოლოდ ვმღეროდით და ვცეკვავდით. მაშინ ბატონი გიგა ლორთქიფანიძე იყო ჩვენი რექტორი და მახსოვს, თქვა: ასეთი რამ ჯერ არ მინახავსო...

თაკო:

- ეს წარმოდგენა ბევრჯერ ვითამაშეთ და ნამუშევარი საკურსო სპექტაკლადაც ჩაგვეთვალა.

- თქვენ გარდა, თქვენი ჯგუფიდან დღეს ვინ არიან საზოგადოებისთვის ცნობილი ადამიანები?

თაკო:

- მსახიობები: ლელა მებურიშვილი და შორენა ბეგაშვილი. შორენა მეორე კურსზე შემოგვიერთდა. ისე, ერთი ჯგუფისთვის საკმაოდ ბევრი ცნობილი გამოვიდა, არა? ეს ბატონი გოგის დამსახურებაა...

ზურა:

- რადგან მასწავლებლებზე ვლაპარაკობთ, შეუძლებელია, მეტყველების პედაგოგის, მსახიობ მზია მაღლაკელიძის (მუსიკოს ნუცა შანშიაშვილის დედა) ღვაწლს არ შევეხო. ის გვეუბნებოდა: ადამიანმა შეიძლება, უწმაწური სიტყვაც თქვას, მაგრამ ისე, რომ მას "სუნი" არ ასდიოდეს. ამ ნიუანსს არტისტიზმში დიდი მნიშვნელობა აქვს.

თაკო:

- ქალბატონ მზიას სახლში ხშირად ვსტუმრობდი. მასთან გამორჩეული ურთიერთობა მქონდა. ამ ადამიანმა დიდი როლი ითამაშა ჩემი სამსახიობო მონაცემების განვითარებაში, ყოველთვის სწორ გზაზე მაყენებდა და ბევრი რამ მასწავლა; უამრავ ლიტერატურას მაწვდიდა და მეუბნებოდა, რომ უნდა წამეკითხა.

ზურა:

- იმაშიც გაგვიმართლა, რომ ქართული სიტყვის გრანდთან, გურამ საღარაძესთან მოვხვდით...

თაკო:

- ბატონი გურამი საოცარი ადამიანი იყო. იცით, რას შვრებოდა? ლექციაზე ჩვენთვის ხაჭაპური, ლობიანი, ღვეზელი მოჰქონდა, ჯერ დაგვაპურებდა და შემდეგ იწყებდა ლექციას. ვერ ვგრძნობდით, მის ლექციაზე დრო როგორ გადიოდა; ეს ლექცია კი არა, დღესასწაული იყო.

ზურა:

- ჩვენს ჯგუფს მკაფიოდ ემჩნეოდა, რომ ბატონი გოგი ქავთარაძის სტუდენტები ვიყავით.

თაკო:

- მას არასდროს გამოეპარებოდა, თუ სტუდენტს პრობლემა ჰქონდა. ერთხელ პირად ცხოვრებაში მძიმე პერიოდი მქონდა. ბატონმა გოგიმ ეს შემნიშნა, რეპეტიციის შემდეგ დიდხანს მელაპარაკა და ძალიან დამეხმარა. მთელი ცხოვრება მისი მადლიერი ვიქნები.

ზურა:

- 20 წლის ვიყავი, როდესაც მამა გარდამეცვალა. ამ ქალაქში სახლი არ მქონდა. ბატონმა გოგიმ მითხრა, - ჩემთან იცხოვრეო... იყო პერიოდი, როცა სწავლას ვერ ვაგრძელებდი და გოგიმ ბატონ გიგა ლორთქიფანიძეს უთხრა: - არ ღირს ამ ბიჭის დაკარგვაო. მერე ინსტიტუტში რაღაც საქმე გამომინახა და მუშაობა დამაწყებინა... როგორ შეიძლება, ეს დავივიწყო?

- თქვენ როგორები იყავით?

- თაკო ბიჭური გოგო გახლდათ, ოღონდ - აღნაგობით კი არა, შეგნებითა და გაგებით, თავისი სიკეთით გამორჩეული ადამიანი იყო. მას ჯგუფელი ბიჭები ხუმრობით, თამაზს ვეძახდით (იცინის).

თაკო:

- ზურა მორიდებული იყო და თავიდანვე საოცარი იუმორი ჰქონდა. წესიერი და პატიოსანი ბიჭი გახლდათ. თეატრალურ ინსტიტუტში სიმღერით შემოდიოდა ხოლმე. არაჩვეულებრივად მღერის და პირველ სართულზე რომ დასჭექავდა, მისი ხმა მეოთხე სართულზე ისმოდა.

ზურა:

- თაკოც კარგად მღერის, უკრავს და მასთან ურთიერთობა ამის გამოც მსიამოვნებდა.

თაკო:

- ბიჭები ჩემი ოჯახის წევრებთანაც მეგობრობდნენ და სახლში მაშინაც ასულან, როცა მე არ ვყოფილვარ...

ზურა:

- თაკოს საოცარი მამა ჰყავს, კარგი მოქეიფე კაცია...

- მოდი, თქვენს ცნობილ ჯგუფელებზეც ვისაუბროთ...

თაკო:

- ლელა მებურიშვილი საოცრად უბრალო ადამიანია. მისი ტყუპისცალი ბაჩოც ჩვენს ჯგუფში სწავლობდა. ლელა ლამაზი და ნიჭიერი გახლდათ...

შორენა კი ჯგუფში ყველაზე მორიდებული, თავმდაბალი, მოკრძალებული, წყნარი და უშუალო იყო. თავისთვის ჩუმად მოვიდოდა და ჩუმადვე მიდიოდა. მოწესრიგებული და ამასთან, ძალიან ლამაზი გახლდათ. თეატრალურ ინსტიტუტში მასზე ყველა ბიჭი გიჟდებოდა...

ზურა:

- კი, ძალიან ლამაზი იყო და ძალიან თბილი. დიდი ხანია, არ გვინახავს, ტელევიზორში კი ხშირად ვუყურებთ...

თაკო:

- თეატრალური ინსტიტუტის დამთავრების შემდეგ, მასთან ურთიერთობა აღარ მქონია... შორენა იმ დროს ოჯახში მოფუსფუსე ადამიანის შთაბეჭდილებას ტოვებდა, ევა კი მაშინ თვეების გახლდათ. ისე, თავიდან არც მეგონა, გათხოვილი თუ იყო და როცა თქვა, - შვილი მყავსო, გამიკვირდა. - რა ჰქვია პატარას-მეთქი? - ვკითხე. - ევაო, - მიპასუხა. მეუცხოვა, რადგან ჩემ გარშემო ეს სახელი არავის ერქვა და სამჯერ გავამეორებინე. - რატომ დაარქვი-მეთქი? - არავის ერქვა და იმიტომო. პატარა ევა ძალიან ლამაზი და საყვარელი ბავშვი იყო.

ზურა:

- ლელა მებურიშვილი ნიჭიერი გოგოა, ინსტიტუტში სულ მთავარ როლებს თამაშობდა და ჩვენ შორის ერთ-ერთი პირველი მოხვდა კიდეც მარჯანიშვილის თეატრის დასში... შორენასთან დაკავშირებით კი იმავეს გავიმეორებ, რაც თაკომ თქვა. მეოჯახე გოგო იყო. ქმარი მუდმივად აკითხავდა და კარგი ურთიერთობა ჰქონდათ. მახსოვს, სულ საოჯახო საკითხებზე ლაპარაკობდა... ვიმეორებ, ძალიან ლამაზი იყო, მთელ თეატრალურ ინსტიტუტს უყვარდა და ზოგი უმხელდა კიდეც საკუთარ გრძნობას, ზოგი - ვერა...

- წლების მერე თქვენი თანაჯგუფელი ძალიან პოპულარული გახდა; საქმე იქამდე მივიდა, რომ ქართველ "სექსსიმბოლოდ" აღიარეს. რას იტყვით მის ამ იმიჯზე?

თაკო:

- ყველას თავსი ცხოვრების გზა და კარიერა აქვს. შორენას დიდ წარმატებას ვუსურვებ როგორც პროფესიულ, ისე პირად ცხოვრებაში. ამასთან, არსებობს ფორტუნაც და კიდევ, გამოთქმა - "მისი აღმატებულება შემთხვევა". ვუსურვებ, რომ ბევრი ბედნიერი შემთხვევა ჰქონოდეს ცხოვრებაში, რომელიც მას გაცილებით მეტ და მნიშვნელოვან წარმატებას მოუტანს.

ზურა:

- ძალიან მორიდებული კი იყო, მაგრამ ინსტიტუტის დამთავრების შემდეგ მახვილგონიერებას მიმართა და გადაწყვიტა, საკუთარი გარეგნობა გამოეყენებინა. თქვა, - მოდი, ამ ჩემს სილამაზეს ბოლომდე გამოვაჩენო და ეს გააკეთა კიდეც...

- პირველად, როგორც ფოტომოდელმა, ერთ-ერთი ჟურნალისთვის იპოზიორა და იმ დროისთვის თამამი ფოტოებით მოიწონა თავი...

თაკო:

- სხვათა შორის, ჩემთვის მოულოდნელი იყო მისგან ის ყველაფერი...

ზურა:

- რატომ? მან აირჩია ის გზა, რომლის წყალობითაც უფრო მეტად პოპულარული გახდებოდა.

- უცნაურია, რომ ინსტიტუტის მერე არასდროს შეხვედრიხართ ერთმანეთს არც ტელევიზიაში, არც რადიოში და არც - ელიტურ შეკრებაზე...

თაკო:

- როგორც ჩანს, სხვადასხვა ელიტურ შეკრებაზე დავდივართ და სხვადასხვანაირი აზრი გვაქვს ელიტაზე... როცა თეატრალურ ინსტიტუტში ვსწავლობდით, ყველას ერთმანეთი გვიყვარდა, მერე თითოეულმა თავისი გზა იპოვა.

ზურა:

- ზოგი ბიზნესში წავიდა, ზოგი საზღვარგარეთ, ზოგი - ტელევიზიაში, ზოგი თეატრში დარჩა. სასწავლებელს რომ ამთავრებ, სხვა სამეგობრო წრე გიჩნდება და სხვა საქმე გაქვს. ვფიქრობ, ყველას ისევე გვიყვარს ერთმანეთი, ისეთივე მეგობრები ვართ, როგორიც წლების წინ ვიყავით, უბრალოდ, რაღაც მიზეზების გამო ერთმანეთს ვერ ვხვდებით.

თაკო:

- ზურას არ ვეთანხმები იმაში, რომ ადამიანური, მეგობრული ურთიერთობების შენარჩუნება გარემო პირობებზეა დამოკიდებული. არ ვამბობ, რომ ვინმეზე უკეთესები ვართ, მაგრამ მეგობრობის გასაგრძელებლად აუცილებელია, ამის სურვილი გქონდეს; თუ სურვილი იქნება, ქვეყნის თავიდან ქვეყნის ბოლოში იპოვიან ადამიანები ერთმანეთს.

- ბატონი გოგი როგორ აფასებს თქვენს საქმიანობას? ხშირად, დრამის რეჟისორებს არ მოსწონთ, "მათი" მსახიობები სერიალებში რომ მონაწილეობენ.

- ბატონ გოგის ყველა თავისი სტუდენტის წარმატება უხარია. არასოდეს უთქვამს, - რატომ თამაშობ სერიალშიო? მისგან ყოველთვის სრული თავისუფლება გვქონდა მონიჭებული. გვეტყოდა: - ძალები მოსინჯე, ოღონდ - იქაური აქ არ მოიტანო და აქედან იქ არ წაიღოო...

ზურა:

- არ მახსოვს, სპექტაკლზე მუშაობისას მსახიობი გაელანძღოს, რაც სხვა რეჟისორებთან ურთიერთობისას ხშირად ხდება...

- თქვენი პედაგოგი დღესდღეობით, პარლამენტის დეპუტატია. ალბათ ვერც მას ნახულობთ, არა?

თაკო:

- მართალია, ვერ ვნახულობ, მაგრამ ტელეფონით ბევრჯერ ვესაუბრე.

- მოგწონთ მისი ახალი ამპლუა?

ზურა:

- ვერაფერს ვიტყვი, რადგანაც აპოლიტიკური ადამიანი ვარ. თან, არასდროს მომისმენია, რას ამბობს პარლამენტში და არ ვიცი, როგორ მუშაობს იქ... ისე, სიმართლე გითხრათ, მენანება, თეატრიდან შორს რომ არის...

- როდესაც 2000 წელს თეატრალურ ინსტიტუტში ჩააბარეთ, საკუთარი მომავალი როგორ წარმოგედგინათ?

- თითოეულ პირველკურსელს ჰგონია, რომ მომავალში საქართველოს სახალხო არტისტი გახდება, მეორე კურსზე ფიქრობს - დამსახურებული არტისტი მაინც ვიქნებიო, მესამე კურსზე - მხოლოდ კარგ არტისტობაზე ოცნებობს, მეოთხეზე კი მიაჩნია, რომ არტისტობის გაგებაშიც არ არის და თავიდან უნდა დაიწყოს ყველაფრის სწავლა...

თაკო:

- ზურას ვეთანხმები იმაში, რომ ნელ-ნელა ჩნდება ამ პროფესიის სირთულეები, ეჯახები პრობლემებს, უფრო მეტად და მეტად ეფლობი სიღრმეებში. მსახიობობა სახუმარო პროფესია არ არის. ვიდრე კარგი არტისტი გახდები, ურთულესი და ეკლიანი გზის გავლა გიწევს და წარმატებას ვერ მიაღწევ, თუ შრომის, მოთმინების უნარი არ გაქვს...

ზურა:

- და ეს არის პროფესია, რომელსაც საშინლად სჭირდება იღბალი...

თაკო:

- ვფიქრობ, რომ სწორი არჩევანი გავაკეთე. ბავშვობიდან მქონდა სურვილი, იმ ადამიანის იმიტაცია გამეკეთებინა, ვინც ჩემზე შთაბეჭდილებას მოახდენდა. ვცეკვავდი, ვუკრავდი, ვმღეროდი, ხშირად მიწევდა სცენაზე გასვლა. ოჯახმაც ხელი შემიწყო, რომ ოცნება ამეხდინა და მსახიობი გავმხდარიყავი... ერთხელ კოტე მახარაძის სპექტაკლზე კუკური დევდარიანმა, რომელიც გეოლოგი გახლდათ და ბაბუად მეკუთვნოდა, ბოლოს ბატონ კოტესთან მიმიყვანა და უთხრა: - ეს არის გოგონა, რომელიც მსახიობობას აპირებსო. ბატობმა კოტემ ხელი ასწია და თქვა: "ვპერიოდ ზა როდინუ!"

ლალი ფაცია

ჟურნალი ”გზა”

(გამოდის ხუთშაბათობით)