მსოფლიო
სამართალი
პოლიტიკა

3

მაისი

დღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი

კვირა, მთვარის მერვე დღე დაიწყება 11:21-ზე, მთვარე ლომშია ახალი საქმეების დასაწყებად ნეიტრალური დღეა. დიდ დროსა და ენერგიას ითხოვს ადრე დაწყებული საქმეები. მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილებების მიღება სხვა დღისთვის გადადეთ. კარგი დღეა უძრავ ქონებასთან დაკავშირებული საქმეების მოსაგვარებლად. კარგია მივლინების, მოგზაურობის დასაწყებად. ხშირად იმოძრავეთ, გადააადგილეთ ავეჯი, განაახლეთ ინტერიერი. სხვა დღისთვის გადადეთ ქორწინება და ნიშნობა. მოერიდეთ კუჭის გადატვირთვას, მოწევას, სმას. უმჯობესდება ფსიქოემოციური ფონი. ადამიანი უფრო ხალისიანი ხდება. კარგად გამოიძინეთ, მიიღეთ მზის აბაზანები და დიდხანს ისეირნეთ.
საზოგადოება
სამხედრო
მეცნიერება
მოზაიკა
Faceამბები
სპორტი
კულტურა/შოუბიზნესი
კონფლიქტები
კვირის კითხვადი სტატიები
თვის კითხვადი სტატიები
ნუკა გვალია - "მა­მა არა­სო­დეს მომ­ნატ­რე­ბი­ა"
ნუკა გვალია - "მა­მა არა­სო­დეს მომ­ნატ­რე­ბი­ა"

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ტი­ტუ­ლის­თვის ბრძო­ლა წა­ა­გო, ბევ­რის­თვის ის მა­ინც "სა­ქარ­თვე­ლოს ვარ­სკვლა­ვი­ა". შო­უს ბევ­რი მო­ნა­წი­ლე ვერ და­იკ­ვეხ­ნის, რომ ყვე­ლა ასა­კობ­რი­ვი კა­ტე­გო­რი­ის მსმე­ნე­ლი ჰყავს. მან ეს მო­ა­ხერ­ხა. ნუ­კა გვა­ლია ხომ მომ­ღე­რალ ეკა კვა­ლი­აშ­ვი­ლის შვი­ლი, კომ­პო­ზი­ტორ მა­რი­კა კვა­ლი­აშ­ვი­ლის შვი­ლიშ­ვი­ლი და მა­რო თარ­ხნიშ­ვი­ლის შვილ­თაშ­ვი­ლი­ა... "ვი­ცი, რა­საც მკითხ­ავთ, უკ­ვე ისე გა­ვი­წა­ფე, ვინც მო­ვი­და, ყვე­ლა ერ­თსა და იმა­ვეს მე­კითხ­ე­ბა" - ასე შე­მე­გე­ბა ნუ­კა. თუმ­ცა ინ­ტერ­ვიუ საკ­მა­ოდ გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი და გუ­ლახ­დი­ლი გა­მოგ­ვი­ვი­და.

- ნუ­კა, რო­გორ ფიქ­რობ, რა და­გაკ­ლდა სა­ბო­ლოო გა­მარ­ჯვე­ბამ­დე, რა შეც­დო­მა და­უშ­ვი?

- არა მგო­ნი­ა, რა­მე შე­მშლო­დეს. პრო­ექ­ტში სტა­ტუ­სის გა­მო არ მივ­სულ­ვარ. ვი­საც დღეს სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვარ­სკვლა­ვებს ეძა­ხი­ან, ისი­ნი ვარ­სკვლა­ვე­ბი არი­ან? მათ გვერ­დით რომ ვარ­სკვლა­ვი მერ­ქვას, არც მინ­და. ხალ­ხის სიყ­ვა­რუ­ლი მინ­დო­და და მო­ვი­პო­ვე, დი­დი მად­ლო­ბა ყვე­ლას! მო­გე­ბა არ მეწყ­ი­ნე­ბო­და, მაგ­რამ პირ­ვე­ლი ად­გი­ლი ბევრ რა­მეს გა­ვალ­დე­ბუ­ლებს, მი­ხა­რი­ა, ამ ყვე­ლაფ­რის შეს­რუ­ლე­ბა რომ არ მო­მი­წევს.

- ყვე­ლა აღი­ა­რებს, რომ ეკა ძლი­ე­რი ვო­კა­ლის­ტი­ა, გა­მორ­ჩე­უ­ლი სა­შემ­სრუ­ლებ­ლო მა­ნე­რით. რა­ტომ არ არის დღეს, ასე ვთქვათ, მოთხ­ოვ­ნა­დი?

- ალ­ბათ, იმი­ტომ, რომ ხალ­ხს სა­ო­ცა­რი გე­მოვ­ნე­ბა აქვს. დღეს პო­პუ­ლა­რუ­ლი რომ იყო, უნ­და იმ­ღე­რო რეს­ტორ­ნის სიმ­ღე­რე­ბი, გა­იხ­სე­ნეთ, რამ­დე­ნი მომ­ღე­რა­ლი იყო, ნორ­მა­ლურ სიმ­ღე­რებს მღე­რო­და და მე­რე ტა­ში-­ტუშ­ზე გა­და­ერ­თო... არ ვარ მში­შა­რა, რა­საც მინ­და, იმას გა­ვა­კე­თებ, ბევ­რს ჩე­მი ჩაც­მის სტი­ლი აღი­ზი­ა­ნებს, ბევ­რს - სა­უბ­რის მა­ნე­რა, ზოგს კი ჩე­მი მა­კი­ა­ჟი, ეს ჩე­მი ცხოვ­რე­ბა­ა, თუ მინ­და "ნასკს" ჩა­მო­ვი­კი­დებ კი­სერ­ზე და ისე ვივ­ლი. არ იფიქ­როთ, რომ ყვე­ლას და ყვე­ლა­ფერს ხა­ზი გა­და­ვუს­ვი. სა­ქარ­თვე­ლო, უბ­რა­ლოდ, ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ქვე­ყა­ნა­ა, უფ­რო ბევ­რი პრობ­ლე­მით, ვიდ­რე მას ამის ატა­ნა შე­ეძ­ლო. უცხ­ო­ეთ­ში ქუ­ჩა­ში უცხო ხალ­ხი მი­ღი­მო­და, აქ კი მა­სა გა­ნერ­ვი­უ­ლე­ბუ­ლი­ა, და­ბოღ­მი­ლი­ა.

- უახ­ლო­ეს გეგ­მებ­ში რა გაქვს?

- ახ­ლა ორ­სუ­ლად ვარ, ჯერ დე­და გავ­ხდე­ბი და მე­რე მი­ვუბ­რუნ­დე­ბი სიმ­ღე­რე­ბის ჩა­წე­რას. უკ­ვე მზად მაქვს 20 სიმ­ღე­რა დის­კის­თვის. არენ ბის სტი­ლი­ა, ეკას ახა­ლი სიმ­ღე­რე­ბი­ა, არან­ჟი­რე­ბაა სა­ჭი­რო. არის რო­გორც ინ­გლი­სუ­რე­ნო­ვა­ნი, ისე ქარ­თუ­ლე­ნო­ვა­ნი სიმ­ღე­რე­ბი. სხვა­თა შო­რის მე­ტალ­ჯგუფ­ში ვმღე­რო­დი და რა­ღაც პე­რი­ო­დის შემ­დეგ მომ­წყინ­და, ერ­თფე­როვ­ნე­ბა სა­შინ­ლად მბეზ­რდე­ბა.

- ერთ ინ­ტერ­ვი­უ­ში თქვი, რა­ღაც პე­რი­ო­დი მე­გობ­რებ­მა გამ­ზარ­დე­სო, რა იგუ­ლის­ხმე?

- ყვე­ლა­ზე ცუ­დი პე­რი­ო­დი რო­ცა მქონ­და, არ ვუს­მენ­დი არც დე­დას და არც არა­ვის, გვერ­დით ჩე­მი ბავ­შვო­ბის მე­გო­ბა­რი ბი­ჭე­ბი და­მიდ­გნენ, მო­მა­შო­რეს ცუდ სი­ტუ­ა­ცი­ას, იმ უც­ნა­უ­რო­ბებს, რაც მომ­წონ­და. რი­თაც, ვფიქ­რობ, ნორ­მა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნი არ უნ­და ინ­ტე­რეს­დე­ბო­დეს. დი­დი მად­ლო­ბა მათ ამის­თვის!

- მა­მის გა­რე­შე რომ გა­ი­ზარ­დე, ეს ხომ არ იყო ეკას­თან გა­უცხ­ო­ე­ბის მი­ზე­ზი?

- არა, მა­მის სით­ბო არა­სო­დეს მიგ­რძნი­ა და რა­ტომ უნდა მომ­ნატ­რე­ბო­და?! ჩე­მი მე­გობ­რე­ბი რომ იტყ­ოდ­ნენ, მა­მა­ჩემს და­ვუ­რე­კავ, აბა, მა­მა­ჩე­მი რას მირ­ჩევ­სო, სულ მიკ­ვირ­და, ასე­თი სიტყ­ვე­ბი არა­სო­დეს მით­ქვამს... რა­ტომ­ღაც პრო­ექ­ტის შემ­დეგ ჩემ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის სურ­ვი­ლი გა­უჩ­ნდა. იმ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლე­ბიც ეუბ­ნე­ბი­ან, უი­მე, თე­მურ, რო­გო­რი შვი­ლი გყავ­სო, ნუ და­ა­ვიწყ­დე­ბათ, რომ მე ვარ ეკას შვი­ლი! სხვა მშო­ბე­ლი და ნა­თე­სა­ვი არ მყავს - მხო­ლოდ ეკა! მა­შინ, რო­ცა უნ­და ჩა­ე­ნერ­გათ ჩემ­თვის მე­გობ­რო­ბა, სიყ­ვა­რუ­ლი, პა­ტი­ვის­ცე­მა - ისი­ნი ჩემ­თან არ იყ­ვნენ. ეკა ამას არა­ვის უშ­ლი­და. ახ­ლა შე­იძ­ლე­ბა და­უ­შა­ლოს და მეც და­ვუშ­ლი, არ მინ­და. ათას შანსს რომ მოგ­ცემს ადა­მი­ა­ნი, მე­რე რომ გა­გაფ­რთხი­ლებს, ეს ბო­ლო შან­სი­ა, გა­მო­ი­ყე­ნეო და ისევ იმე­დე­ბი გიც­რუვ­დე­ბა, ისევ გატყ­უ­ე­ბენ, ფე­ხებ­ზე გი­კი­დე­ბენ, აღა­რა­ფე­რი გინ­და. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ასეთ უპა­სუ­ხის­მგებ­ლო ადა­მი­ან­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა არ მაქვს. ახ­ლა, რაც უფ­რო ვიზ­რდე­ბი, უფ­რო კარ­გად ვხვდე­ბი, რა­ტომ გა­შორ­და მა­მა­ჩემს ეკა. სხვა მი­ზე­ზე­ბიც იყო, მაგ­რამ პირ­ვე­ლი ეს არის და თან, შორ­დე­ბი­ან მე­უღ­ლე­ებს და არა შვი­ლებს. რა მე­ტე­ო­რი უნ­და და­გე­ცეს, რომ შვი­ლი გყავს და ვერ ნა­ხო, და­ბა­დე­ბის დღე ვერ მი­უ­ლო­ცო?

- ეკას კლა­ნი... ეს ფრა­ზა ხში­რად გა­ის­მო­და, ნუ­კას დე­და და­ეხ­მა­რე­ბა...

- არა­ვინ ინ­ტე­რეს­დე­ბა, რე­ა­ლუ­რად რო­გორ ვცხოვ­რობთ, არის მი­თი, რომ სა­სახ­ლე გვაქვს, რამ­დე­ნი­მე მან­ქა­ნა... მითხ­რეს, რომ აჯო­ბებ­და, რე­ა­ლუ­რი ის­ტო­რია მოგ­ვე­ყო­ლა და ეს აუ­ცი­ლებ­ლად და­მეხ­მა­რე­ბო­და მო­გე­ბა­ში. ჩვენ მოვ­ყე­ვით ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბის ნა­წი­ლი, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი­ა, რომ მიყ­ვარს, ვუყ­ვარ­ვარ, ბავ­შვს ვე­ლო­დე­ბით. ეკას კლა­ნი (ი­ცი­ნის)... რა არ და­აბ­რა­ლეს ეკას, მახ­სოვს შე­ში­ნე­ბუ­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი, ეკას­თან ინ­ტერ­ვი­უ­ზე მე­გობ­რე­ბი რომ მოჰ­ყავ­დათ, ეკა რომ გი­ჟი და ცუ­დი ეგო­ნათ და გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლე­ბი მი­დიოდ­ნენ ჩვე­ნი სახ­ლი­დან... სად ეკა და სად რთუ­ლი ხა­სი­ა­თი? ამი­ტომ აღა­რაფ­რის მჯე­რა, ვის­ზე რაც უნ­და თქვან.

- შენ რას გა­მო­ყავ­ხარ წყო­ბი­დან?

- ჯერ ისე არ გავბ­რა­ზე­ბულ­ვარ, წყო­ბი­დან რომ გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი. თუ ვინ­მეს უხე­ში და უზ­რდე­ლი ვეჩ­ვე­ნე­ბი, რა გა­ვა­კე­თო? ასე ვერ­თო­ბი მათ­ზე, ვინც ცდი­ლობს გა­მა­ღი­ზი­ა­ნოს. იცი, რას და­ვაკ­ვირ­დი? რაც უფ­რო უპა­სუ­ხოდ და­ტო­ვებ, რაც თავს და­უხ­რი, მით უფ­რო ეც­დე­ბი­ან დაგ­ჩაგ­რონ. გითხ­რათ, სი­მარ­თლე რა არის? მე დღეს ძა­ლი­ან მი­ჭირს, ჩვე­ნი სახ­ლი ნა­ხევ­რად ბან­კის სა­კუთ­რე­ბა­ა. არა­სო­დეს მიცხ­ოვ­რია ფუ­ფუ­ნე­ბა­ში, მა­შინ, რო­ცა ეკას წლო­ბით არ აძ­ლევ­დნენ მუ­შა­ო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას, ვცხოვ­რობ­დით ვა­ლე­ბით, მათ შო­რის ბან­კის ვა­ლე­ბი­თაც. იყო პე­რი­ო­დი, თვე­ო­ბით ფუ­ლი არ გვქონ­და და მა­ღა­ზი­ა­ში ნი­სი­ად ვი­ღებ­დით საკ­ვებს. ასე­თია სი­მარ­თლე, რო­მე­ლიც არა­ვის აინ­ტე­რე­სებს. რა თქმა უნ­და, შეგ­ვეძ­ლო ეს თე­მე­ბი გა­მოგ­ვე­ყე­ნე­ბი­ნა, მაგ­რამ არ მინ­და ვინ­მეს ვე­ცო­დე­ბო­დე, ჩვენ ამას მო­ვე­რე­ვით, იმი­ტომ, რომ ერ­თმა­ნე­თი გვიყ­ვარს, და­ბოღ­მი­ლე­ბი არ ვართ, არა­ვის ვებ­რძვით. არ ვა­პი­რებ, ეკა­სა­ვით ყვე­ლა­ფერ­ზე გავ­ჩუმ­დე და ყვე­ლას თა­ვი და­ვუ­ხა­რო.

- შენს მე­უღ­ლე­ზე მოგ­ვი­ყე­ვი.

- ჩე­მი მე­უღ­ლეა ნი­კუ­შა კო­ბა­ხი­ძე, და­ამ­თავ­რა შა­ვი ზღვის სა­ერ­თა­შო­რი­სო უნი­ვერ­სი­ტე­ტი ბიზ­ნე­სის მარ­თვი­სა და მარ­კე­ტო­ლო­გი­ის გან­ხრით. ჩე­მი ყველ­აზე დი­დი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი­ა. ერ­თმა­ნე­თი ინ­ტერ­ნეტ­ში თა­მა­ში­სას გა­ვი­ცა­ნით, დავ­მე­გობ­რდით, ვწერ­დით, ყო­ველ­დღე ვსა­უბ­რობ­დით ტე­ლე­ფო­ნით, რო­ცა შევ­ხვდი, უკ­ვე მიყ­ვარ­და, მე­რე გა­რეგ­ნუ­ლა­დაც რომ ასე­თი აღ­მო­ჩ­ნდა, ხომ შე­მიყ­ვარ­და და შე­მიყ­ვარ­და...

- ეჭ­ვი­ა­ნობ?

- ვი­ცი, სა­ეჭ­ვი­ა­ნო არა­ფე­რი მაქვს, მაგ­რამ მა­ინც ვეჭ­ვი­ა­ნობ...

თა­მარ ბო­ჭო­რიშ­ვი­ლი

ყო­ველკ­ვი­რე­უ­ლი გა­ზე­თი "ყვე­ლა სი­ახ­ლე"

(გა­მო­დის ოთხშა­ბა­თო­ბით)

ნუკა გვალია - "მა­მა არა­სო­დეს მომ­ნატ­რე­ბი­ა"

ნუკა გვალია - "მა­მა არა­სო­დეს მომ­ნატ­რე­ბი­ა"

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ტი­ტუ­ლის­თვის ბრძო­ლა წა­ა­გო, ბევ­რის­თვის ის მა­ინც "სა­ქარ­თვე­ლოს ვარ­სკვლა­ვი­ა". შო­უს ბევ­რი მო­ნა­წი­ლე ვერ და­იკ­ვეხ­ნის, რომ ყვე­ლა ასა­კობ­რი­ვი კა­ტე­გო­რი­ის მსმე­ნე­ლი ჰყავს. მან ეს მო­ა­ხერ­ხა. ნუ­კა გვა­ლია ხომ მომ­ღე­რალ ეკა კვა­ლი­აშ­ვი­ლის შვი­ლი, კომ­პო­ზი­ტორ მა­რი­კა კვა­ლი­აშ­ვი­ლის შვი­ლიშ­ვი­ლი და მა­რო თარ­ხნიშ­ვი­ლის შვილ­თაშ­ვი­ლი­ა... "ვი­ცი, რა­საც მკითხ­ავთ, უკ­ვე ისე გა­ვი­წა­ფე, ვინც მო­ვი­და, ყვე­ლა ერ­თსა და იმა­ვეს მე­კითხ­ე­ბა" - ასე შე­მე­გე­ბა ნუ­კა. თუმ­ცა ინ­ტერ­ვიუ საკ­მა­ოდ გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი და გუ­ლახ­დი­ლი გა­მოგ­ვი­ვი­და.

- ნუ­კა, რო­გორ ფიქ­რობ, რა და­გაკ­ლდა სა­ბო­ლოო გა­მარ­ჯვე­ბამ­დე, რა შეც­დო­მა და­უშ­ვი?

- არა მგო­ნი­ა, რა­მე შე­მშლოდეს. პრო­ექ­ტში სტა­ტუ­სის გა­მო არ მივ­სულ­ვარ. ვი­საც დღეს სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვარ­სკვლა­ვებს ეძა­ხი­ან, ისი­ნი ვარ­სკვლა­ვე­ბი არი­ან? მათ გვერ­დით რომ ვარ­სკვლა­ვი მერ­ქვას, არც მინ­და. ხალ­ხის სიყ­ვა­რუ­ლი მინ­დო­და და მო­ვი­პო­ვე, დი­დი მად­ლო­ბა ყვე­ლას! მო­გე­ბა არ მეწყ­ი­ნე­ბო­და, მაგ­რამ პირ­ვე­ლი ად­გი­ლი ბევრ რა­მეს გა­ვალ­დე­ბუ­ლებს, მი­ხა­რი­ა, ამ ყვე­ლაფ­რის შეს­რუ­ლე­ბა რომ არ მო­მი­წევს.

- ყვე­ლა აღი­ა­რებს, რომ ეკა ძლი­ე­რი ვო­კა­ლის­ტი­ა, გა­მორ­ჩე­უ­ლი სა­შემ­სრუ­ლებ­ლო მა­ნე­რით. რა­ტომ არ არის დღეს, ასე ვთქვათ, მოთხ­ოვ­ნა­დი?

- ალ­ბათ, იმი­ტომ, რომ ხალხს სა­ო­ცა­რი გე­მოვ­ნე­ბა აქვს. დღეს პო­პუ­ლა­რუ­ლი რომ იყო, უნ­და იმ­ღე­რო რეს­ტორ­ნის სიმ­ღე­რე­ბი, გა­იხ­სე­ნეთ, რამ­დე­ნი მომ­ღე­რა­ლი იყო, ნორ­მა­ლურ სიმ­ღე­რებს მღე­რო­და და მე­რე ტა­ში-­ტუშ­ზე გა­და­ერ­თო... არ ვარ მში­შა­რა, რა­საც მინ­და, იმას გა­ვა­კე­თებ, ბევრს ჩე­მი ჩაც­მის სტი­ლი აღი­ზი­ა­ნებს, ბევრს - სა­უბ­რის მა­ნე­რა, ზოგს კი ჩე­მი მა­კი­ა­ჟი, ეს ჩე­მი ცხოვ­რე­ბა­ა, თუ მინ­და "ნასკს" ჩა­მო­ვი­კი­დებ კი­სერ­ზე და ისე ვივ­ლი. არ იფიქ­როთ, რომ ყვე­ლას და ყვე­ლა­ფერს ხა­ზი გა­და­ვუს­ვი. სა­ქარ­თვე­ლო, უბ­რა­ლოდ, ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ქვე­ყა­ნა­ა, უფ­რო ბევ­რი პრობ­ლე­მით, ვიდ­რე მას ამის ატა­ნა შე­ეძ­ლო. უცხ­ო­ეთ­ში ქუ­ჩა­ში უცხო ხალ­ხი მი­ღი­მო­და, აქ კი მა­სა გა­ნერ­ვი­უ­ლე­ბუ­ლი­ა, და­ბოღ­მი­ლი­ა.

- უახ­ლო­ეს გეგ­მებ­ში რა გაქვს?

- ახ­ლა ორ­სუ­ლად ვარ, ჯერ დე­და გავ­ხდე­ბი და მე­რე მი­ვუბ­რუნ­დე­ბი სიმ­ღე­რე­ბის ჩა­წე­რას. უკ­ვე მზად მაქვს 20 სიმ­ღე­რა დის­კის­თვის. არენ ბის სტი­ლი­ა, ეკას ახა­ლი სიმ­ღე­რე­ბი­ა, არან­ჟი­რე­ბაა სა­ჭი­რო. არის რო­გორც ინ­გლი­სუ­რე­ნო­ვა­ნი, ისე ქარ­თუ­ლე­ნო­ვა­ნი სიმ­ღე­რე­ბი. სხვა­თა შო­რის მე­ტალ­ჯგუფ­ში ვმღე­რო­დი და რა­ღაც პე­რი­ო­დის შემ­დეგ მომ­წყინ­და, ერ­თფე­როვ­ნე­ბა სა­შინ­ლად მბეზ­რდე­ბა.

- ერთ ინ­ტერ­ვი­უ­ში თქვი, რა­ღაც პე­რი­ო­დი მე­გობ­რებ­მა გამ­ზარ­დე­სო, რა იგუ­ლის­ხმე?

- ყვე­ლა­ზე ცუ­დი პე­რი­ო­დი რო­ცა მქონ­და, არ ვუს­მენ­დი არც დე­დას და არც არა­ვის, გვერ­დით ჩე­მი ბავ­შვო­ბის მე­გო­ბა­რი ბი­ჭე­ბი და­მიდ­გნენ, მო­მა­შო­რეს ცუდ სი­ტუ­ა­ცი­ას, იმ უც­ნა­უ­რო­ბებს, რაც მომ­წონ­და. რი­თაც, ვფიქ­რობ, ნორ­მა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნი არ უნ­და ინ­ტე­რეს­დე­ბო­დეს. დი­დი მად­ლო­ბა მათ ამის­თვის!

- მა­მის გა­რე­შე რომ გა­ი­ზარ­დე, ეს ხომ არ იყო ეკას­თან გა­უცხ­ო­ე­ბის მი­ზე­ზი?

- არა, მა­მის სით­ბო არა­სო­დეს მიგ­რძნი­ა და რატომ უნდა მომნატ­რე­ბო­და?! ჩე­მი მე­გობ­რე­ბი რომ იტყ­ოდ­ნენ, მა­მა­ჩემს და­ვუ­რე­კავ, აბა, მა­მა­ჩე­მი რას მირ­ჩევ­სო, სულ მიკ­ვირ­და, ასე­თი სიტყ­ვე­ბი არა­სო­დეს მით­ქვამს... რა­ტომ­ღაც პრო­ექ­ტის შემ­დეგ ჩემ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის სურ­ვი­ლი გა­უჩ­ნდა. იმ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლე­ბიც ეუბ­ნე­ბი­ან, უი­მე, თე­მურ, რო­გო­რი შვი­ლი გყავ­სო, ნუ და­ა­ვიწყ­დე­ბათ, რომ მე ვარ ეკას შვი­ლი! სხვა მშო­ბე­ლი და ნა­თე­სა­ვი არ მყავს - მხო­ლოდ ეკა! მა­შინ, რო­ცა უნ­და ჩა­ე­ნერ­გათ ჩემ­თვის მე­გობ­რო­ბა, სიყ­ვა­რუ­ლი, პა­ტი­ვის­ცე­მა - ისი­ნი ჩემ­თან არ იყ­ვნენ. ეკა ამას არა­ვის უშ­ლი­და. ახ­ლა შე­იძ­ლე­ბა და­უ­შა­ლოს და მეც და­ვუშ­ლი, არ მინ­და. ათას შანსს რომ მოგ­ცემს ადა­მი­ა­ნი, მე­რე რომ გა­გაფ­რთხი­ლებს, ეს ბო­ლო შან­სი­ა, გა­მო­ი­ყე­ნეო და ისევ იმე­დე­ბი გიც­რუვ­დე­ბა, ისევ გატყ­უ­ე­ბენ, ფე­ხებ­ზე გი­კი­დე­ბენ, აღა­რა­ფე­რი გინ­და. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ასეთ უპა­სუ­ხის­მგებ­ლო ადა­მი­ან­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა არ მაქვს. ახ­ლა, რაც უფ­რო ვიზ­რდე­ბი, უფ­რო კარ­გად ვხვდე­ბი, რა­ტომ გა­შორ­და მამაჩემს ეკა. სხვა მი­ზე­ზე­ბიც იყო, მაგ­რამ პირ­ვე­ლი ეს არის და თან, შორ­დე­ბი­ან მე­უღ­ლე­ებს და არა შვი­ლებს. რა მე­ტე­ო­რი უნ­და და­გე­ცეს, რომ შვი­ლი გყავს და ვერ ნა­ხო, და­ბა­დე­ბის დღე ვერ მი­უ­ლო­ცო?

- ეკას კლა­ნი... ეს ფრა­ზა ხში­რად გა­ის­მო­და, ნუ­კას დე­და და­ეხ­მა­რე­ბა...

- არა­ვინ ინ­ტე­რეს­დე­ბა, რე­ა­ლუ­რად რო­გორ ვცხოვ­რობთ, არის მი­თი, რომ სა­სახ­ლე გვაქვს, რამ­დე­ნი­მე მან­ქა­ნა... მითხ­რეს, რომ აჯო­ბებ­და, რე­ა­ლუ­რი ის­ტო­რია მოგ­ვე­ყო­ლა და ეს აუ­ცი­ლებ­ლად და­მეხ­მა­რე­ბო­და მო­გე­ბა­ში. ჩვენ მოვ­ყე­ვით ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბის ნა­წი­ლი, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი­ა, რომ მიყ­ვარს, ვუყ­ვარ­ვარ, ბავშვს ვე­ლო­დე­ბით. ეკას კლა­ნი (ი­ცი­ნის)... რა არ და­აბ­რა­ლეს ეკას, მახ­სოვს შე­ში­ნე­ბუ­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი, ეკას­თან ინ­ტერ­ვი­უ­ზე მე­გობ­რე­ბი რომ მოჰ­ყავ­დათ, ეკა რომ გი­ჟი და ცუ­დი ეგო­ნათ და გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლე­ბი მი­დიოდ­ნენ ჩვე­ნი სახ­ლი­დან... სად ეკა და სად რთუ­ლი ხა­სი­ა­თი? ამი­ტომ აღა­რაფ­რის მჯე­რა, ვის­ზე რაც უნ­და თქვან.

- შენ რას გა­მო­ყავ­ხარ წყო­ბი­დან?

- ჯერ ისე არ გავბ­რა­ზე­ბულ­ვარ, წყო­ბი­დან რომ გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი. თუ ვინ­მეს უხე­ში და უზ­რდე­ლი ვეჩ­ვე­ნე­ბი, რა გა­ვა­კე­თო? ასე ვერ­თო­ბი მათ­ზე, ვინც ცდი­ლობს გა­მა­ღი­ზი­ა­ნოს. იცი, რას და­ვაკ­ვირ­დი? რაც უფ­რო უპა­სუ­ხოდ და­ტო­ვებ, რაც თავს და­უხ­რი, მით უფ­რო ეც­დე­ბი­ან დაგ­ჩაგ­რონ. გითხ­რათ, სი­მარ­თლე რა არის? მე დღეს ძა­ლი­ან მი­ჭირს, ჩვენი სახ­ლი ნა­ხევ­რად ბან­კის სა­კუთ­რე­ბა­ა. არა­სო­დეს მიცხ­ოვ­რია ფუ­ფუ­ნე­ბა­ში, მა­შინ, რო­ცა ეკას წლო­ბით არ აძ­ლევ­დნენ მუ­შა­ო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას, ვცხოვ­რობ­დით ვა­ლე­ბით, მათ შო­რის ბან­კის ვა­ლე­ბი­თაც. იყო პე­რი­ო­დი, თვე­ო­ბით ფუ­ლი არ გვქონ­და და მა­ღა­ზი­ა­ში ნი­სი­ად ვი­ღებ­დით საკ­ვებს. ასე­თია სი­მარ­თლე, რო­მე­ლიც არა­ვის აინ­ტე­რე­სებს. რა თქმა უნ­და, შეგ­ვეძ­ლო ეს თე­მე­ბი გა­მოგ­ვე­ყე­ნე­ბი­ნა, მაგ­რამ არ მინ­და ვინ­მეს ვე­ცო­დე­ბო­დე, ჩვენ ამას მო­ვე­რე­ვით, იმი­ტომ, რომ ერ­თმა­ნე­თი გვიყ­ვარს, და­ბოღ­მი­ლე­ბი არ ვართ, არა­ვის ვებ­რძვით. არ ვა­პი­რებ, ეკა­სა­ვით ყვე­ლა­ფერ­ზე გავ­ჩუმ­დე და ყვე­ლას თა­ვი და­ვუ­ხა­რო.

- შენს მე­უღ­ლე­ზე მოგ­ვი­ყე­ვი.

- ჩე­მი მე­უღ­ლეა ნი­კუ­შა კო­ბა­ხი­ძე, და­ამ­თავ­რა შა­ვი ზღვის სა­ერ­თა­შო­რი­სო უნი­ვერ­სი­ტე­ტი ბიზ­ნე­სის მარ­თვი­სა და მარ­კე­ტო­ლო­გი­ის გან­ხრით. ჩე­მი ყველ­აზე დი­დი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი­ა. ერ­თმა­ნე­თი ინ­ტერ­ნეტ­ში თა­მა­ში­სას გა­ვი­ცა­ნით, დავ­მე­გობ­რდით, ვწერ­დით, ყო­ველდღე ვსა­უბ­რობ­დით ტე­ლე­ფო­ნით, რო­ცა შევ­ხვდი, უკ­ვე მიყ­ვარ­და, მე­რე გა­რეგ­ნუ­ლა­დაც რომ ასე­თი აღ­მო­ჩ­ნდა, ხომ შე­მიყ­ვარ­და და შე­მიყ­ვარ­და...

- ეჭ­ვი­ა­ნობ?

- ვი­ცი, სა­ეჭ­ვი­ა­ნო არა­ფე­რი მაქვს, მაგ­რამ მა­ინც ვეჭ­ვი­ა­ნობ...

თამარ ბოჭორიშვილი

ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"

(გამოდის ოთხშაბათობით)

სალომე ჭაჭუა უცხოეთში მიემგზავრება - რომელი ქვეყნის "ცეკვავენ ვარსკვლავებში" გამოჩნდება მოცეკვავე

"სადაც არ უნდა ყოფილიყო, ყოველთვის სახლში ბრუნდებოდა... თბილისში..." - რას წერს გენიალურ კომპოზიტორზე ხელოვნებათმცოდნე

„თბილისური ჩუქურთმა“ - იმპრესიონისტი მხატვრის გამოფენა, რომელიც თბილისობას ეძღვნება