"ეს ადა­მი­ა­ნი ბევ­რის­თვის მთე­ლი ცხოვ­რე­ბის მან­ძილ­ზე, გა­მო­ცა­ნად რჩე­ბა. სი­ტყვა­ძუნ­წია, მაგ­რამ "გუ­ლახ­დი­ლო­ბის ბუშ­ტი" თუ გა­უს­კდა, შე­იძ­ლე­ბა მის­გან თავი დიდი ხნით ვე­ღარ და­აღ­წიო. სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში თავს კომ­ფორ­ტუ­ლად ვერ გრძნობს, რად­გან ბუ­ნე­ბით მარ­ტო­სუ­ლია. ცოტა მე­გო­ბა­რი ჰყავს, მაგ­რამ მათ ცხოვ­რე­ბის ბო­ლომ­დე ინარ­ჩუ­ნებს", - ასე ახა­სი­ა­თე­ბენ ას­ტრო­ლო­გე­ბი ღო­რის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ ქალ­წულს, ეს კი მსა­ხი­ობ ლელა მე­ბუ­რიშ­ვი­ლის ზო­დი­ა­ქოს ნი­შა­ნია. ამ ყვე­ლა­ფერ­თან ერ­თად, ლელა იმა­ზეც მოგ­ვი­თხრობს, თუ რო­გორ მო­ირ­გო პო­პუ­ლა­რულ სე­რი­ალ­ში კა­ტოს როლი, რას ეუბ­ნე­ბი­ან ქუ­ჩა­ში და რა­ტომ უვრცე­ლე­ბენ ჭო­რებს?

- "ქალ­წულს ყვე­ლა­ზე მე­ტად, დრო­ის უყა­ი­რა­თოდ ხარ­ჯვა აღი­ზი­ა­ნებს".

- მარ­თა­ლია, დრო­ის ფასი ვიცი! ვცდი­ლობ, ყო­ვე­ლი წუთი ნა­ყო­ფი­ე­რად გა­მო­ვი­ყე­ნო. ვიც­ნობ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლე­ბიც დროს უაზ­როდ ხარ­ჯა­ვენ და ეს ძა­ლი­ან არ მომ­წონს. მე დრო ძი­ლის­თვი­საც კი მე­ნა­ნე­ბა.

- "სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში თავს კომ­ფორ­ტუ­ლად ვერ გრძნობს, რად­გან ბუ­ნე­ბით მარ­ტო­სუ­ლია".

- ამ შემ­თხვე­ვა­ში ას­ტრო­ლო­გებს ვერ და­ვე­თან­ხმე­ბი. სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში ბევრ დროს ვა­ტა­რებ. გა­დაღ­ლილს შე­იძ­ლე­ბა, ცოტა ხნით გან­მარ­ტო­ე­ბა მე­სი­ა­მოვ­ნოს, მაგ­რამ მარ­ტო ვერ ვი­ცხოვ­რებ. დი­ლით, გაღ­ვი­ძე­ბის­თა­ნა­ვე ვი­ღა­ცას უნდა და­ვე­ლა­პა­რა­კო. თუ ისე მოხ­და, რომ შინ არა­ვი­ნაა, ოჯა­ხის წევ­რებს ვუ­რე­კავ. საყ­ვა­რელ ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰა­ე­რი­ვით მჭირ­დე­ბა.

- "ის არას­დროს აგებს ოც­ნე­ბის კოშ­კებს".

- რა­ტო­მაც არა?! ოც­ნე­ბა მიყ­ვარს. ბავ­შვო­ბა­ში ძი­ლის წინ სა­ო­ცარ ად­გი­ლებს "მო­ვი­ნა­ხუ­ლებ­დი" ხოლ­მე და სა­მო­მავ­ლო მიზ­ნებ­საც ვსა­ხავ­დი. ოც­ნე­ბის კოშ­კე­ბის შე­ნე­ბა ჩემ­თვის უცხო ხილი სუ­ლაც არ არის (იცი­ნის).

- დღეს რაზე ოც­ნე­ბობ?

- აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა ვთქვა? ოც­ნე­ბა მიყ­ვარს, მას­ზე ლა­პა­რა­კი - არა.

- ეს შენს პი­რად ცხოვ­რე­ბას უკავ­შირ­დე­ბა?

- პი­რად ცხოვ­რე­ბა­საც და კა­რი­ე­რა­საც. წე­ლი­წად­ში ერთხელ აუ­ცი­ლებ­ლად წა­ვი­დო­დი სა­ინ­ტე­რე­სო ად­გი­ლის მო­სა­ნა­ხუ­ლებ­ლად. ზღაპ­რულ ად­გი­ლებ­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბა­ზე ვოც­ნე­ბობ.

- რე­ა­ლის­ტი არ ხარ?

- უც­ნა­უ­რი ნა­ზა­ვია - რე­ა­ლის­ტი მე­ოც­ნე­ბე ვარ. ყო­ველ­დღი­ურ ცხოვ­რე­ბა­ში რე­ა­ლის­ტი გახ­ლა­ვართ. მად­ლი­ე­რე­ბით ვი­ღებ იმას, რაც მაქვს და არას­დროს ვწუ­წუ­ნებ. როცა ადა­მი­ანს პირ­ვე­ლად ვხვდე­ბი, მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობ, მას­ში და­დე­ბი­თი და­ვი­ნა­ხო; თით­ქოს ცაში ამ­ყავს, მაგ­რამ უნაკ­ლო ადა­მი­ა­ნი ხომ არ არ­სე­ბობს და დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში, როცა მისი უარ­ყო­ფი­თი თვი­სე­ბე­ბიც იჩენს თავს, იმედ­გაც­რუ­ე­ბუ­ლი ვრჩე­ბი. ვერ ვის­წავ­ლე, ადა­მი­ა­ნე­ბი თა­ვი­დან­ვე რე­ა­ლუ­რად შე­ვა­ფა­სო. როცა კას­ტინგზე მივ­დი­ვარ, ვიდ­რე არ მე­ტყვი­ან, - როლ­ზე ხარ დამ­ტკი­ცე­ბუ­ლიო, არ ვიქ­მნი იმის ილუ­ზი­ას, რომ აუ­ცი­ლებ­ლად ამიყ­ვა­ნენ. ჩემი ოც­ნე­ბე­ბიც კი რე­ა­ლის­ტუ­რია.

- "მეწვრილ­მა­ნე და ეგო­ის­ტია".

- ხში­რად უმ­ნიშ­ვნე­ლო დე­ტალ­საც ვაქ­ცევ ყუ­რა­დღე­ბას. ეგო­ის­ტი არ ვარ. ეგო­იზ­მია ის, მო­ფე­რე­ბა და მოვ­ლა რომ მსი­ა­მოვ­ნებს? ოჯა­ხის წევ­რე­ბის­გან და არა მხო­ლოდ მათ­გან, გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლი ვარ.

- "ის ხში­რად აძ­ლევს სხვებს მისი მო­ტყუ­ე­ბის უფ­ლე­ბას და ნე­ბის­მი­ერ მარ­ცხს ფი­ლო­სო­ფი­უ­რი სიმ­შვი­დით ხვდე­ბა".

- მარ­ცხს მარ­თლაც სიმ­შვი­დით ვხვდე­ბი. არა­ს­ა­სი­ა­მოვ­ნო სი­ტუ­ა­ცი­ა­შიც გა­მო­სა­ვალს ვე­ძებ და ვამ­ბობ, - ასე იმი­ტომ მოხ­და, რომ ჭკუა მეს­წავ­ლა-მეთ­ქი. სხვებს თა­ვის მო­ტყუ­ე­ბის უფ­ლე­ბას ნამ­დვი­ლად არ ვაძ­ლევ! უბ­რა­ლოდ შე­იძ­ლე­ბა, კონ­კრე­ტულ ადა­მი­ან­თან მის საქ­ცი­ელ­ზე კა­მა­თი არ და­ვი­წყო, არ ჩა­ვე­ძიო, რად­გან ამა­ში აზრს ვერ ვხე­დავ.

- შენ­ზე ბო­რო­ტი ტყუ­ი­ლი თუ უთ­ქვამთ?

- სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ასე­თი რამ არ მახ­სენ­დე­ბა.

- "ის იშ­ვი­ა­თად ავ­ლენს ვინ­მეს­თან შე­ჯიბ­რე­ბი­სა და ქიშ­პო­ბის სურ­ვილს".

- ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა ადა­მი­ანს თა­ვი­სი ად­გი­ლი აქვს. ვე­რა­ვის ად­გილს ვერ და­ვი­კა­ვებ ისე­ვე, რო­გორც სხვა ვერ და­ი­კა­ვებს ჩემს კუთ­ვნილ ად­გილს. ჰოდა, მი­თხა­რით, ვის რაში უნდა გა­ვე­ჯიბ­რო?

- ქიშ­პო­ბა და შენ­თან გა­ჯიბ­რე­ბის სურ­ვი­ლი არა­ვის­გან გიგ­რძნია? მსა­ხი­ო­ბე­ბის­თვის ეს უცხო თემა არ არის.

- მიგ­რძნია, მაგ­რამ მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობ, ამა­ზე არ ვი­ფიქ­რო.

- კა­ტოს რო­ლის მორ­გე­ბის მსურ­ვე­ლიც ბევ­რი იქ­ნე­ბო­და...

- შე­იძ­ლე­ბა, მაგ­რამ მე ამის გამო არა­ვინ დამ­პი­რის­პი­რე­ბია.

- სე­რი­ა­ლის შე­მოქ­მე­დე­ბით ჯგუფ­თან მუ­შა­ო­ბას შე­ეჩ­ვიე?

- დიდი ხა­ნია, ამ ადა­მი­ა­ნებს ვიც­ნობ და მათ­თან მუ­შა­ო­ბა სა­სი­ა­მოვ­ნოა. ვფიქ­რობ, ცხოვ­რე­ბა­ში ძა­ლი­ან მი­მარ­თლებს: ან წარ­მა­ტე­ბულ პრო­ექ­ტებ­ში ვხვდე­ბი ან შე­მოქ­მე­დე­ბით ჯგუფ­თან ერ­თად ვაღ­წევ წარ­მა­ტე­ბას...

- რო­გორ ფიქ­რობ, ლელა მე­ბუ­რიშ­ვი­ლის გან­სა­ხი­ე­რე­ბუ­ლი კატო მა­ყუ­რე­ბელ­მა უკვე შე­იყ­ვა­რა?

- ქუ­ჩა­ში ხში­რად მა­ჩე­რე­ბენ და მე­უბ­ნე­ბი­ან, - გვიყ­ვარ­ხა­რო. მა­ყუ­რებ­ლის­გან დიდ სით­ბოს ვგრძნობ, ამას კი მსა­ხი­ო­ბის­თვის დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს.

- რის ხარ­ჯზე გახ­დი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი - ნი­ჭი­ე­რე­ბის, შრო­მის­მოყ­ვა­რე­ო­ბის, ფი­ზი­კუ­რი მო­ნა­ცე­მე­ბის თუ...

- (მა­წყვე­ტი­ნებს) ამ ქვე­ყა­ნა­ში ძა­ლი­ან ბევ­რი ლა­მა­ზი და ნი­ჭი­ე­რი გოგო ცხოვ­რობს. სა­კუ­თარ თავ­ზე დიდი წა­მოდ­გე­ნა არ მაქვს და არ ვფიქ­რობ, რომ ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი ვარ. დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს იღ­ბალს, ტი­პაჟს, აუ­რას, რო­მე­ლიც ადა­მი­ა­ნის­გან მო­დის. ბევ­რი მსა­ხი­ო­ბი მა­ყუ­რებ­ლის­თვის ოჯა­ხის წევ­რი­ვით ხდე­ბა. შრო­მის­მოყ­ვა­რე­ო­ბა კი ის თვი­სე­ბაა, რომ­ლის გა­რე­შეც წარ­მა­ტე­ბას ვერც ერთ პრო­ფე­სი­ა­ში ვერ მი­აღ­წევ.

- სა­კუ­თარ გა­რეგ­ნო­ბა­ში რა­ი­მეს შეც­ვლა­ზე თუ გი­ფიქ­რია?

- ბევ­რი რამ არ მომ­წონს, მაგ­რამ შეც­ვლა­ზე არ ვფიქ­რობ, უპი­რა­ტე­სო­ბას ბუ­ნებ­რი­ო­ბას ვა­ნი­ჭებ - ეს უფრო მე­ტად მომ­გე­ბი­ა­ნი და რაც მთა­ვა­რია, ხალ­ხის­თვი­საც მი­სა­ღე­ბია.

- "სი­ტყვა­ძუნ­წია, მაგ­რამ გუ­ლახ­დი­ლო­ბის ბუშ­ტი თუ გა­უს­კდა, შე­იძ­ლე­ბა მის­გან თავი დიდ­ხანს ვე­ღარ და­აღ­წიო".

- ბევ­რი ლა­პა­რა­კი არ მიყ­ვარს. "გუ­ლახ­დი­ლო­ბის ბუშ­ტი" მგო­ნი, არას­დროს მის­კდე­ბა.

- ახ­ლო­ბელ ადა­მი­ა­ნებ­თა­ნაც სი­ტყვა­ძუნ­წი ხარ?

- ბავ­შვო­ბა­ში ძა­ლი­ან პირ­და­პი­რი და გუ­ლახ­დი­ლი ვი­ყა­ვი; რა­საც ვფიქ­რობ­დი, ყვე­ლა­ფერს ვამ­ბობ­დი. გა­ვი­ზარ­დე და ცო­ტა­თი შე­ვიც­ვა­ლე. ტლი­კი­ნა ადა­მი­ა­ნე­ბი ნაკ­ლე­ბად მომ­წონს. ბევ­რს არ ვლა­პა­რა­კობ, მაგ­რამ ჩემ­ზე ვერც იმას იტყვი, - სი­ტყვა­ძუნ­წი­აო.

- "ფუ­ლის შეგ­რო­ვე­ბა უყ­ვარს".

- მფლან­გვე­ლი არ ვარ, მაგ­რამ არც სი­ძუნ­წე მა­ხა­სი­ა­თებს. ვცდი­ლობ, ფუ­ლის სეს­ხე­ბა არ დამ­ჭირ­დეს. როცა ვიცი, საკ­მა­რი­სი თან­ხა არ მაქვს, ძვი­რად ღი­რე­ბულ ნივ­თებს არ ვი­ძენ ან გან­ვა­დე­ბის სერ­ვი­სით ვსარ­გებ­ლობ. როცა ან­გა­რიშ­ზე თან­ხა მე­რი­ცხე­ბა, ბოლო თეთ­რამ­დე ნამ­დვი­ლად არ გა­მო­მაქვს. მინ­და, ცოტა და­ნა­ზო­გი მქონ­დეს.

- "სიყ­ვა­რულ­ში მზრუნ­ვე­ლია. პარტნი­ორს ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი ნივ­თე­ბით ანე­ბივ­რებს".

- ას­ტრო­ლო­გებს ჩემ­ზე ბევ­რი რამ სცოდ­ნი­ათ. საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნის­თვის არა­ფე­რი მე­ნა­ნე­ბა. მინ­და, ის, ვინც ჩემ გვერ­დით იქ­ნე­ბა, მსოფ­ლი­ო­ში ყვე­ლა­ზე ბედ­ნი­ე­რი იყოს.

- შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ხარ?

- არა. სე­რი­ალ­ში ხელ­ზე სა­ქორ­წი­ნო რგო­ლი მი­კე­თია. ზოგ­ჯერ მოხ­სნა მა­ვი­წყდე­ბა და მე­ო­რე დღი­დან ქა­ლაქ­ში ახა­ლი ჭორი "იბა­დე­ბა". ყო­ველ შა­ბათს სხვა­დას­ხვა ბიჭ­ზე "მა­თხო­ვე­ბენ". ამას ყუ­რა­დღე­ბას აღარ ვაქ­ცევ.

- "მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ფი­ცხია, და­ძა­ბუ­ლი სი­ტუ­ა­ცი­ი­დან ურ­ჩევ­ნია, მშვი­დად გა­ვი­დეს, ვიდ­რე მა­გი­და­ზე მუშ­ტი აბ­რა­გუ­ნოს".

- არც კი მახ­სოვს, ხმას ბო­ლოს რო­დის ავუ­წიე. გარ­შე­მო მყოფ ადა­მი­ა­ნებს ჩემი გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი სა­ხეც კი არ უნა­ხავთ. ამი­ტომ ამ­ბო­ბენ, - ლელა სულ კარგ ხა­სი­ათ­ზე­აო. სი­ფი­ცხე მა­ხა­სი­ა­თებს, ზოგ­ჯერ ძა­ლი­ან ვბრაზ­დე­ბი კი­დეც, მაგ­რამ ამას თით­ქმის არას­დროს გა­მოვ­ხა­ტავ.

- "იშ­ვი­ა­თად ცრუ­ობს და ისიც მხო­ლოდ, თავ­დაც­ვის მიზ­ნით".

- ტყუ­ი­ლი მე­ზი­ზღე­ბა! უმ­ნიშ­ვნე­ლო, უბო­რო­ტო ტყუ­ილ­საც კი ვერ ვი­ტან. ყვე­ლა­ზე მშვი­დი ცხოვ­რე­ბა იმ ადა­მი­ა­ნებს აქვთ, რომ­ლე­ბიც გულ­წრფე­ლად ცხოვ­რო­ბენ, რომ­ლებ­საც და­სა­მა­ლი არა­ფე­რი აქვთ და თა­მა­მად ლა­პა­რა­კო­ბენ. გულ­წრფე­ლო­ბა იმ­დე­ნად დიდ სიმ­შვი­დეს მა­ნი­ჭებს, რომ თავს ცუდ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვერ ჩა­ვიგ­დებ.

- "მას ცოტა მე­გო­ბა­რი ჰყავს, მაგ­რამ მათ ცხოვ­რე­ბის ბო­ლომ­დე ინარ­ჩუ­ნებს".

- ყვე­ლა­ზე ახ­ლო­ბე­ლი მე­გობ­რე­ბი მარ­თლაც, ცო­ტა­ნი არი­ან. ჩვენ ოჯა­ხის წევ­რე­ბი­ვით ვართ, მათ გა­რე­შე ერთი დღეც ვერ წარ­მო­მიდ­გე­ნია.

- შენი ნამ­დვი­ლი და­ქა­ლე­ბი რო­გო­რე­ბი არი­ან? სე­რი­ალ­ში შენი გმი­რის და­ქა­ლებს ხომ არ ჰგვა­ნან?

- არა, მათ­გან რა­დი­კა­ლუ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლე­ბი არი­ან და უფრო მე­ტიც - ისი­ნი არა­ვის ჰგვა­ნან.

- "მას არ უყ­ვარს კა­მათ­ში ჩარ­თვა. მხო­ლოდ მას ელა­პა­რა­კე­ბა, ვი­საც პა­ტივს სცემს".

- არ მომ­წონს, როცა ადა­მი­ა­ნე­ბი სა­კუ­თა­რი აზ­რის ჭეშ­მა­რი­ტე­ბა­ში სხვე­ბის დარ­წმუ­ნე­ბას ცდი­ლო­ბენ. ყვე­ლას თა­ვი­სი აზრი და სი­მარ­თლე აქვს...

- "სხვის მიერ დაშ­ვე­ბულ შეც­დო­მებ­ზე გა­მოც­დი­ლე­ბის მი­ღე­ბის შე­სა­ნიშ­ნა­ვი უნა­რი გა­აჩ­ნია".

- ამ სი­ტყვებ­შიც არის სი­მარ­თლის მარ­ცვა­ლი: ადა­მი­ა­ნებ­ზე დაკ­ვირ­ვე­ბა მიყ­ვარს; სხვის შეც­დო­მებ­ზეც მის­წავ­ლია და სა­კუ­თარ­ზეც.

- ბევ­რი შეც­დო­მა გაქვს დაშ­ვე­ბუ­ლი?

- არა.

- "ეს ადა­მი­ა­ნი ბევ­რის­თვის მთე­ლი ცხოვ­რე­ბის მან­ძილ­ზე გა­მო­ცა­ნად რჩე­ბა".

- (იცი­ნის) ეს არა­ერ­თხელ უთ­ქვამთ, მათ შო­რის - უახ­ლო­ეს მე­გობ­რებ­საც. ბავ­შვო­ბა­ში მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ: უცხოპ­ლა­ნე­ტე­ლი ხარო. ყო­ველ­თვის რა­ღა­ცით გა­მორ­ჩე­უ­ლი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ამას სპე­ცი­ა­ლუ­რად არ ვა­კე­თებ­დი. რთუ­ლია, როცა მა­სის­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ხარ. ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც სხვე­ბის­გან გა­მო­ირ­ჩე­ვა, ბევ­რს არ მოს­წონს.

- ეს თა­ვად თუ გიგ­რძნია?

- რო­გორ არ მიგ­რძნია! ყვე­ლა სი­გა­რეტს რომ ეწე­ო­და, ამ­ბობ­დნენ: აუ, ახლა ლელა მოვა და გვე­ტყვის, - არ მოს­წი­ო­თო. ვერ ვი­ტან, როცა გოგო უზ­რდე­ლობს, უცენ­ზუ­რო სი­ტყვებს ამ­ბობს. შე­იძ­ლე­ბა ვი­ღა­ცის თვალ­ში ძველ­მო­დუ­რი ვარ, მაგ­რამ იქ, სა­დაც გო­გო­ნე­ბი იგი­ნე­ბი­ან, თავს კომ­ფორ­ტუ­ლად ვერ ვგრძნობ და არც ვჩერ­დე­ბი.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)