უკ­რა­ი­ნე­ლი მომ­ღე­რა­ლი ივა­ნა მე­ლაი საკ­მა­ოდ მოკ­ლე ხან­ში ე.წ. პო­პუ­ლა­რუ­ლი სა­ხე­ე­ბის რიგ­ში მოხ­ვდა, მალე ტე­ლე­კომ­პა­ნია "პი­კის" წამ­ყვა­ნა­დაც მოგ­ვევ­ლი­ნა და არა­ერ­თი ჭო­რის ობი­ექ­ტა­დაც იქცა. "ბო­რო­ტი ენე­ბი" იმა­საც ამ­ბობ­დნენ, კომ­პა­ნი­ა­ში ყვე­ლა­ზე მა­ღა­ლა­ნა­ზღა­უ­რე­ბა­დი წამ­ყვა­ნი­აო. ბო­ლოს კი, ქვე­ყა­ნა­ში ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის ცვლის პე­რი­ოდ­ში, სა­ინ­ფორ­მა­ციო სა­შუ­ა­ლე­ბებ­ში ორი სკან­და­ლუ­რი ცნო­ბაც გავ­რცელ­და: მომ­ღერ­ლის მამა სამ­შობ­ლო­ში ძებ­ნი­ლი იყო, ამი­ტომ სა­მარ­თალ­დამ­ცვე­ლებ­მა და­ა­კა­ვეს, მაგ­რამ მა­ლე­ვე გა­მო­უშ­ვეს და სა­ქარ­თვე­ლოს მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბაც მი­ა­ნი­ჭეს, ხოლო ივა­ნა პრე­ზი­დენტ სა­ა­კაშ­ვილს ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი სა­ჩუქ­რით გა­მო­ურ­ჩე­ვი­აო.

ამ ინ­ფორ­მა­ცი­ა­ზე მამა-შვი­ლის კო­მენ­ტა­რის მო­სა­პო­ვებ­ლად მა­ს­მე­დი­ის წარ­მო­მად­გენ­ლებს ცდა არ და­უკ­ლი­ათ, მაგ­რამ ვე­რა­ფერს გახ­დნენ. ამ­დე­ნად, ეს მომ­ღერ­ლის პირ­ვე­ლი ინ­ტერ­ვი­უა, რო­მელ­შიც ივა­ნა ამ თე­მებ­ზე სა­უბ­რობს.

- ბოლო დროს შენ შე­სა­ხებ ბევ­რი ჭორი გავ­რცელ­და...

- კი, მეც გა­ვი­გე, მაგ­რამ ნაკ­ლე­ბად ვა­მახ­ვი­ლებ ყუ­რა­დღე­ბას იმა­ზე, თუ რას ამ­ბობს ხალ­ხი. ეს არა­სო­დეს მა­ღელ­ვებს. არ­სე­ბობს ადა­მი­ან­თა კა­ტე­გო­რია, რო­მელ­თაც სა­კუ­თარ ცხოვ­რე­ბა­ში არაფ­რის შეც­ვლა არ შე­უძ­ლი­ათ და როცა ხე­და­ვენ, ვი­ღა­ცამ შეძ­ლო და ამით ბედ­ნი­ე­რია, ეს მათ დის­კომ­ფორ­ტს უქ­მნის. ყვე­ლა ადა­მი­ანს შე­უძ­ლია, და­სა­ხულ მი­ზანს მი­აღ­წი­ოს. უფა­ლი ბედ­ნი­ე­რე­ბას ყვე­ლას­თვის თა­ნაბ­რად იმე­ტებს. ამი­სათ­ვის, სხვე­ბის გან­სჯა და და­და­ნა­შა­უ­ლე­ბა სა­ჭი­რო არ არის. ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის, რომ­ლე­ბიც სხვე­ბის გან­სჯას იწყე­ბენ, ერთი რჩე­ვა მექ­ნე­ბა: პირ­ველ რიგ­ში, სა­კუ­თა­რი შეც­დო­მე­ბი და ცოდ­ვე­ბი გა­ა­ა­ნა­ლი­ზონ და და­ფიქ­რდნენ, აქვთ თუ არა უფ­ლე­ბა, სხვებ­ზე ისა­უბ­რონ...

- პრე­ზი­დენ­ტის სა­ჩუ­ქარ­ზე რას იტყვი?

- ახლა რომ გი­თხრა, რამ­დე­ნი სა­ჩუ­ქა­რი მი­მი­ღია და ის ადა­მი­ა­ნე­ბიც ჩა­მოვ­თვა­ლო, ვინც რამე მა­ჩუ­ქა, ამას შე­მოდ­გო­მამ­დე მო­ვუნ­დე­ბი (იცი­ნის). პო­ლი­ტი­კო­სე­ბი, ბიზ­ნეს­მე­ნე­ბი, ქო­რე­ოგ­რა­ფე­ბი, მხატ­ვრე­ბი... ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი მა­სა­ჩუქ­რებს, რაც ჩემ­თვის ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა...

- მაგ­რამ ამ შემ­თხვე­ვა­ში, პრე­ზი­დენტზეა სა­უ­ბა­რი: ქვეყ­ნის პირ­ვე­ლი პირი ყვე­ლა მომ­ღე­რალს როდი ასა­ჩუქ­რებს....

- რო­გორც მახ­სოვს, წერ­დნენ, რომ 900-ლა­რი­ა­ნი სა­ჩუ­ქა­რი მი­ვი­ღე. ეს ხომ სა­სა­ცი­ლოა! ნუთუ დიდი და­ნა­კარ­გია ეს თან­ხა სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის (იცი­ნის)?!. არც ის მეს­მის, თუ რა­ტომ უკ­ვირთ ჩემი შრო­მის ანა­ზღა­უ­რე­ბა. ეს თან­ხა შე­საძ­ლოა, ვი­ღა­ცას ბევ­რად ეჩ­ვე­ნე­ბო­დეს, მაგ­რამ ეს ხომ იმ თან­ხის მე­სა­მე­დია, რა­საც უკ­რა­ი­ნა­ში ვი­ღებ?! დღეს აქ, უკ­რა­ი­ნას­თან შე­და­რე­ბით, მეშ­ვი­დედ ჰო­ნო­რარს ვი­ღებ. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩემს მუ­სი­კა­ლურ კა­რი­ე­რას არა­ნა­ი­რი შე­მო­სა­ვა­ლი არ მო­აქვს და ამ დროს, როცა ვი­ღაც 900-ლა­რი­ან სა­ჩუ­ქარ­ზე და­ი­წყებს სა­უ­ბარს, სა­სა­ცი­ლოა... 12 წლის ვი­ყა­ვი, პირ­ვე­ლად უკ­რა­ი­ნის პირ­ველ ლე­დის რომ ვუმ­ღე­რე და მას შემ­დეგ არა­ერ­თი პრე­ზი­დენ­ტის არა­ერთ შეხ­ვედ­რა­ში მი­მი­ღია მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ჩემ­თვის არ აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა, კულ­ტუ­რის მი­ნის­ტრის­თვის ვმღე­რი, პრე­ზი­დენ­ტის­თვის, ბუ­ღალ­ტრის­თვის თუ სტინ­გის­თვის. თუ კარ­გი ადა­მი­ა­ნი ხარ, შენი მე­გო­ბა­რი ვიქ­ნე­ბი! იმი­ტომ, რომ დღეს­დღე­ო­ბით კარ­გი ადა­მი­ა­ნე­ბის პოვ­ნა ძა­ლი­ან რთუ­ლია.

- შე­იძ­ლე­ბა ვთქვათ, რომ პრე­ზი­დენ­ტთან მე­გობ­რობ?

- კი. მას დიდ პა­ტივს ვცემ. მე არ ვე­რე­ვი პო­ლი­ტი­კა­ში, არა­სო­დეს ვყო­ფილ­ვარ რო­მე­ლი­მე პო­ლი­ტი­კუ­რი პარ­ტი­ის მხარ­დამ­ჭე­რი, ამი­ტომ თა­მა­მად შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ თქვე­ნი პრე­ზი­დენ­ტი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნია: უამ­რა­ვი ენა იცის, გახ­სნი­ლი და თა­ვი­სუ­ფა­ლია. მახ­სოვს, ჩემს ქვე­ყა­ნა­ში ვი­ზი­ტი­სას ერთ-ერთ შო­უ­ში უკ­რა­ი­ნუ­ლად სა­უბ­რობ­და. წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ, უკ­რა­ი­ნის პრე­ზი­დენ­ტი რომ ჩა­მო­ვი­დეს და ქარ­თუ­ლად სა­უბ­რობ­დეს?! მი­ხა­რია, რომ ასე­თი კარ­გი ადა­მი­ა­ნი გა­ვი­ცა­ნი. მიყ­ვარს პროგ­რე­სუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ერთ ად­გილ­ზე არ ჩერ­დე­ბი­ან. ყვე­ლა უკ­რა­ი­ნე­ლი გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლია სა­ქარ­თვე­ლოს გან­ვი­თა­რე­ბის დო­ნით. რე­ვო­ლუ­ცია თქვენ­თა­ნაც მოხ­და და ჩვენ­თა­ნაც, მაგ­რამ ჩვენ­თან არა­თუ რე­ვო­ლუ­ცი­ის შემ­დეგ, არა­მედ საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის დან­გრე­ვის დრო­ი­დან არა­ფე­რი შეც­ვლი­ლა, კი­ევ­ში ფარ­ნე­ბიც კი ისევ ის, ძვე­ლი დგას. უკ­რა­ი­ნე­ლე­ბი ქარ­თვე­ლებს ეუბ­ნე­ბი­ან, 2 წლით დაგ­ვით­მეთ თქვე­ნი პრე­ზი­დენ­ტიო. სწო­რედ იმი­ტომ ვცემ პა­ტივს მას, რომ უკე­თე­სო­ბის­კენ შეც­ვლილ ქვე­ყა­ნას ვხე­დავ და ნუ­რა­ვინ ეც­დე­ბა და­მარ­წმუ­ნოს, რომ ვცდე­ბი.

- რო­გო­რია პრე­ზი­დენ­ტი, რო­გორც მე­გო­ბა­რი?

- ძა­ლი­ან თა­ვი­სუ­ფა­ლი, გახ­სნი­ლი, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი იუ­მო­რის გრძნო­ბა აქვს, ქა­რიზ­მა­ტუ­ლია, წარ­მო­სა­დე­გი... ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი და­დე­ბი­თი თვი­სე­ბა კი მისი უბ­რა­ლო­ე­ბაა. ცო­ტას თუ შე­უძ­ლია, ასე ლა­მა­ზად მი­ი­ღოს ადა­მი­ა­ნე­ბი.

- ხში­რად ხვდე­ბით?

- არც ისე. ძი­რი­თა­დად - წვე­უ­ლე­ბებ­ზე, მი­ღე­ბებ­ზე თუ შევ­ხვდე­ბით. ამას წი­ნათ, ვა­ლე­რი მე­ლა­ძის კონ­ცერ­ტზე შევ­ხვდით. ძა­ლი­ან მა­გა­რია, როცა პრე­ზი­დენ­ტი კულ­ტუ­რას მხარს უჭერს. მსგავ­სი მხარ­და­ჭე­რა ბევრ მუ­სი­კოს­სა თუ ხე­ლოვ­ნე­ბის სფე­რო­ში მოღ­ვა­წე ადა­მი­ანს სჭირ­დე­ბა. არ ვამ­ბობ, რომ მი­ლი­ო­ნე­ბი უნდა ჰქონ­დეთ, მაგ­რამ კარ­გად ცხოვ­რე­ბას ნამ­დვი­ლად იმ­სა­ხუ­რე­ბენ. ვინ­მე თუ მე­ტყვის, რომ მუ­სი­კა და კონ­ცერ­ტი სა­ქარ­თვე­ლოს არ სჭირ­დე­ბა, ყვე­ლა­ზე დიდი სი­სუ­ლე­ლე იქ­ნე­ბა. ამას წი­ნათ, ჩემ­მა მე­გობ­რებ­მა მი­თხრეს, აგ­ვის­ტოს ომის დრო­საც კი ყვე­ლა რეს­ტო­რა­ნი სავ­სე იყოო. ეს უნი­კა­ლუ­რი თვი­სე­ბაა, როცა ერი თავს სა­სო­წარ­კვე­თი­ლე­ბა­ში ჩა­ვარ­დნის უფ­ლე­ბას არ აძ­ლევს. და ყო­ვე­ლი­ვე ამის შემ­დეგ, როცა ახა­ლი წლის ღა­მეს დე­და­ქა­ლაქ­ში პა­ტა­რა კონ­ცერ­ტიც კი არ იყო, სირ­ცხვი­ლია. ხე­ლო­ვან ადა­მი­ა­ნებს მხარ­და­ჭე­რა სჭირ­დე­ბათ.

- თით­ქოს რა­ღაც, იმედ­გაც­რუ­ე­ბუ­ლი ხარ, ასეა?

- არა! მაგ­რამ უკვე ტე­ლე­ვი­ზორ­საც კი არ ვუ­ყუ­რებ: ყვე­ლა მხრი­დან ნე­გა­ტი­უ­რი ინ­ფორ­მა­ცია მო­დის. ამ დროს ვფიქ­რობ, რა მოხ­და, სად არის "ჩემი სა­ქარ­თვე­ლო"?! მე მი­ვა­ტო­ვე ჩემი ცხოვ­რე­ბა, მე­გობ­რე­ბი, ოჯა­ხი და აქ ჩა­მო­ვე­დი, რად­გან ჭკუ­ის და­კარ­გვამ­დე შე­მიყ­ვარ­და ის ყვე­ლა­ფე­რი, რაც აქ ვნა­ხე. პირ­ველ რიგ­ში კი ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლებ­მაც თავ­ბრუ და­მახ­ვი­ეს თა­ვი­ან­თი სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე­ო­ბით, უბ­რა­ლო­ე­ბით, სით­ბო­თი... მათ ისიც კი არ იცოდ­ნენ, ვინ ვი­ყა­ვი. თუ ვინ­მე აუ­გად მო­მიხ­სე­ნი­ებს, ეს სუ­ლაც არ ამ­ცი­რებს ჩემს სიყ­ვა­რულს თქვე­ნი ქვეყ­ნი­სად­მი. ასე რომ, იმედ­გაც­რუ­ე­ბუ­ლი სუ­ლაც არ ვარ. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ დღეს სა­ქარ­თვე­ლო­ში მუ­სი­კა­ლუ­რი სივ­რცე "მი­ძი­ნე­ბუ­ლია", არ­სად წას­ვლას არ ვა­პი­რებ. სა­დაც უნდა ვიყო, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყო­ველ­თვის დავ­ბრუნ­დე­ბი.

- როცა მა­მა­შე­ნი და­ი­ჭი­რეს, ყვე­ლა ცდი­ლობ­და, თქვე­ნი კო­მენ­ტა­რი მო­ე­პო­ვე­ბი­ნა, მაგ­რამ დღემ­დე ამ თე­მა­ზე არა­ფე­რი გით­ქვამთ...

- მარ­თა­ლია, ამ თე­მა­ზე აქამ­დე არა­სო­დეს მი­სა­უბ­რია. ის უბე­დუ­რე­ბა, რაც ჩემს ოჯახს და­ა­ტყდა თავს, მა­მა­ჩე­მი­სა და ჩვე­ნი ოჯა­ხის სა­უ­კე­თე­სო მე­გობ­რის ღა­ლა­ტით იყო გა­მოწ­ვე­უ­ლი. დღეს ეს ადა­მი­ა­ნი ვიქ­ტორ ია­ნუ­კო­ვი­ჩის პარ­ტი­ის წევ­რი და საკ­მა­ოდ ცნო­ბი­ლი პო­ლი­ტი­კო­სია... სა­ში­ნე­ლი დღე­ე­ბი გა­და­ვი­ტა­ნეთ. როცა ყვე­ლა­ზე მე­ტად, მხარ­და­ჭე­რა და გამ­ხნე­ვე­ბა მჭირ­დე­ბო­და, თბი­ლის­ში ჩემი სა­დარ­ბა­ზოს კარ­თან ტე­ლეჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი რამ­დე­ნი­მე დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში იყ­ვნენ ჩა­საფ­რე­ბულ­ნი, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ არა­ერ­თხელ გან­ვა­ცხა­დე უარი ამ თე­მა­ზე სა­უ­ბარ­ზე. შე­მეძ­ლო, ყვე­ლა ტე­ლე­ვი­ზი­ის სა­შუ­ა­ლე­ბით მეყ­ვი­რა ჩემს გა­სა­ჭირ­ზე, მაგ­რამ ეს არ გა­ვა­კე­თე, არ მჭირ­დე­ბა ასე­თი პი­ა­რი. სამ­წუ­ხა­როა, რომ ის ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი ჟურ­ნა­ლის­ტურ ეთი­კას არ იცავ­დნენ და ჩემს ტკი­ვილს უფრო მე­ტად ამ­წვა­ვებ­დნენ. მად­ლო­ბა ღმერ­თს, ეს ყვე­ლა­ფე­რი წარ­სულ­ში დარ­ჩა და დღეს მა­მა­ჩე­მი ჩემ გვერ­დი­თაა.

- ახლა შენი მშობ­ლე­ბიც სა­ქარ­თვე­ლო­ში არი­ან?

- კი, ორი­ვე აქ ცხოვ­რობს. სა­ქარ­თვე­ლო ძა­ლი­ან მოს­წონთ. მამა უკვე ამ­ბობს, ქარ­თვე­ლი ვარო. დღეს უკ­რა­ი­ნა­ში ძა­ლი­ან ცუდი პო­ლი­ტი­კუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბაა და ეს თით­ქმის ყვე­ლამ იცის. ძა­ლი­ან ბევ­რმა ოჯახ­მა იწ­ვნია ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მხრი­დან დევ­ნა. მსგავ­სი უბე­დუ­რე­ბა მხო­ლოდ ჩემს ოჯახს არ დას­ტყდო­მია თავს. დღეს იქ კონ­ცერ­ტის ჩა­ტა­რე­ბაც კი არ შე­მიძ­ლია. თუ უფა­ლი გა­და­წყვეტს, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში უნდა ვი­ცხოვ­როთ, ძა­ლი­ან გა­მი­ხარ­დე­ბა, რად­გან ეს ქვე­ყა­ნა მთელ ოჯახს გვიყ­ვარს. მშობ­ლე­ბი ძა­ლი­ან ამა­ყო­ბენ, როცა ხე­და­ვენ, რამ­ხე­ლა სით­ბოს გა­მო­ხა­ტავს ქარ­თვე­ლი ხალ­ხი ჩემ­და­მი.

- რო­გორც ვიცი, ბოლო დროს რამ­დე­ნი­მე ახა­ლი სიმ­ღე­რა ჩა­წე­რე.

- კი, რამ­დე­ნი­მე ინ­გლი­სუ­რე­ნო­ვა­ნი სიმ­ღე­რა ჩავ­წე­რე, რო­მე­ლიც ევ­რო­პის რამ­დე­ნი­მე ქვეყ­ნის რა­დი­ო­სად­გუ­რის ეთერ­ში ტრი­ა­ლებს. ახალ სიმ­ღე­რებ­ზე ვმუ­შა­ობ. მე ტექსტს ვწერ, მაია კა­ჭ­კა­ჭიშ­ვი­ლი - მუ­სი­კას. სულ მალე ჩემი ახა­ლი სიმ­ღე­რის პრე­ზენ­ტა­ცი­ას გავ­მარ­თავ. ამ სიმ­ღე­რა­ზე კლი­პის გა­და­ღე­ბა­საც ვა­პი­რებთ. რე­ჟი­სო­რი ისევ ზაზა ორაშ­ვი­ლი იქ­ნე­ბა. ძა­ლი­ან მომ­წონს მისი წარ­მო­სახ­ვა, ხედ­ვა. მან იცის, ჩემი ნა­მუ­შე­ვა­რი მსმე­ნე­ლამ­დე რო­გორ უნდა მი­ი­ტა­ნოს. სა­ქარ­თვე­ლო­ში არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი გუნ­დი მყავს, რო­მე­ლიც ჩემ­თან ერ­თად მუ­შა­ობს.

- ანუ გა­გი­მარ­თლა...

- არ ვე­თან­ხმე­ბი, როცა მე­უბ­ნე­ბი­ან, გა­გი­მარ­თლაო. ვფიქ­რობ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი და­ვიმ­სა­ხუ­რე. ამის­თვის ბევ­რს ვმუ­შა­ობ­დი, ვმუ­შა­ობ და მო­მა­ვალ­შიც გა­ვაგ­რძე­ლებ. ყვე­ლა­ფე­რი, რაც დღეს მაქვს, ჩემი თავ­და­უ­ზო­გა­ვი შრო­მის შე­დე­გია. მაქ­სი­მა­ლის­ტი ვარ და ვცდი­ლობ, ყვე­ლა­ფე­რი სა­უ­კე­თე­სოდ გა­ვა­კე­თო. წი­ნა­აღ­მდეგ შემ­თხვე­ვა­ში ინ­ტე­რე­სი და­მე­კარ­გე­ბა, სრუ­ლი­ად შე­ვიც­ვლი აღე­ბულ კურსს ან სხვა ქვე­ყა­ნა­ში გა­და­ვალ სა­ცხოვ­რებ­ლად, რო­გორც ეს ერთხელ უკვე გა­ვა­კე­თე, როცა სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მო­ვე­დი. მარ­თა­ლია, ახლა ქარ­თუ­ლი ცხოვ­რე­ბის რიტ­მი შე­ნე­ლე­ბუ­ლია, მაგ­რამ ჩემ­ზე გავ­ლე­ნას არ ახ­დენს. სა­კუ­თარ ცხოვ­რე­ბის რიტმს თა­ვად ვი­გო­ნებ და ჩემ­თან მყო­ფი ადა­მი­ა­ნე­ბიც ამ რიტმს უწყო­ბენ ფეხს. ვფიქ­რობ, ამის გა­კე­თე­ბა ყვე­ლა ადა­მი­ანს შე­უძ­ლია, თუმ­ცა ყვე­ლას არ სურს (იღი­მის). მიყ­ვარს ოც­ნე­ბა, გან­ვლი­ლი ცხოვ­რე­ბის გა­ა­ნა­ლი­ზე­ბა, ახა­ლი იდე­ე­ბის მო­ფიქ­რე­ბა, სა­კუ­თარ შეც­დო­მებ­ზე სწავ­ლა... ჩემ­თვის ჩარ­ჩო­ე­ბი არ არ­სე­ბობს. ასე რომ, გა­რე­მოს ჩემ­ზე უარ­ყო­ფი­თი გავ­ლე­ნის მოხ­დე­ნა არ შე­უძ­ლია.

- რო­გორც ვიცი, ალ­ბომ­ზეც მუ­შა­ობ. რო­დის გა­მო­ვა?

- ეს ცოტა რთუ­ლად და­სა­გეგ­მია, რად­გან იდე­ებს ხში­რად ვიც­ვლი. ადრე მინ­დო­და, რუ­სუ­ლე­ნო­ვა­ნი სიმ­ღე­რე­ბის­გან შემ­დგა­რი ალ­ბო­მი გა­მო­მეშ­ვა, ახლა კი ინ­გლი­სუ­რე­ნო­ვა­ნი ალ­ბო­მის გა­მოშ­ვე­ბას ვგეგ­მავ, სა­დაც რამ­დე­ნი­მე რუ­სუ­ლი სიმ­ღე­რაც შევა. უკვე დიდი ხა­ნია, რუ­სუ­ლი შო­უ­ბიზ­ნე­სის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი ახალ სიმ­ღე­რებს მთხო­ვენ, მაგ­რამ ახ­ლაც არ ვიცი, მომ­დევ­ნო სიმ­ღე­რის ტექსტს ინ­გლი­სუ­რად დავ­წერ თუ - რუ­სუ­ლად. სხვა­თა შო­რის, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ინ­გლი­სუ­რე­ნო­ვა­ნი სიმ­ღე­რე­ბი გა­ცი­ლე­ბით უკეთ ეს­მით, ვიდ­რე რუ­სეთ­სა და უკ­რა­ი­ნა­ში. თქვენს ქვე­ყა­ნა­ში უფრო მეტი სა­შუ­ა­ლე­ბა მაქვს, მუ­სი­კა­ლურ სფე­რო­ში სხვა­დას­ხვა ექ­სპე­რი­მენ­ტი ჩა­ვა­ტა­რო. ეს კი ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს. ვიცი, ჩემს თი­თო­ე­ულ სიმ­ღე­რას თა­ვი­სი მსმე­ნელ­თა წრე ჰყავს.

ელე­ნე ბა­სი­ლი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)