ტუ­რიზ­მის დე­პარ­ტა­მენ­ტის ყო­ფი­ლი უფ­რო­სი - მაია სი­და­მო­ნი­ძე თა­ნამ­დე­ბო­ბი­დან წას­ვლის შემ­დეგ, სა­კუ­თა­რი ცოდ­ნი­სა და გა­მოც­დი­ლე­ბის რე­ა­ლი­ზე­ბას არა­სამ­თავ­რო­ბო სექ­ტორ­ში აგ­რძე­ლებს. 28 წლის ქალ­ბა­ტო­ნი თა­ვი­სი ამ­ჟა­მინ­დე­ლი და წარ­სუ­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბის, პრო­ექ­ტე­ბის, ასე­ვე, ევ­რო­პუ­ლი სტუ­დენ­ტუ­რი ცხოვ­რე­ბის შე­სა­ხებ გვე­სა­უბ­რე­ბა:

- ამ­ჟა­მად კავ­კა­სი­ის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ტუ­რიზ­მის სკო­ლის დე­კა­ნი გახ­ლა­ვართ, რო­მელ­საც თბი­ლის­სა და ბა­თუმ­ში ორი ჯგუ­ფი აქვს. რე­ა­ლუ­რად, გა­ნათ­ლე­ბის კუ­თხით, ტუ­რიზ­მის სფე­რო­ში კვა­ლი­ფი­ცი­რე­ბუ­ლი კად­რე­ბის არ­სე­ბო­ბა ნამ­დვი­ლად დე­ფი­ცი­ტია და ამ გან­ხრით მუ­შა­ო­ბა ჩემ­თვის სა­ინ­ტე­რე­სოა, დიდი გა­მოწ­ვე­ვაა. გარ­და ამი­სა, გარ­კვე­უ­ლი პა­ტარ-პა­ტა­რა პრო­ექ­ტე­ბიც მაქვს, სა­დაც ასე­ვე ვმუ­შა­ობ პე­რი­ო­დუ­ლად.

- თა­ნამ­დე­ბო­ბი­დან წას­ვლა ახა­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მოს­ვლის გამო გა­და­წყვი­ტეთ?

- უნი­ვერ­სი­ტე­ტი­დან შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! უკვე მქონ­და და ზა­ფხუ­ლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ამა­ზე ისე­დაც ვფიქ­რობ­დი. რო­დე­საც ადა­მი­ანს პო­ლი­ტი­კუ­რი კა­რი­ე­რის შექ­მნის სურ­ვი­ლი აქვს, თა­ნამ­დე­ბო­ბა მის­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, მაგ­რამ ჩემ­თვის, ჩემი პრო­ფე­სი­ით გან­ვი­თა­რე­ბა უფრო პრი­ო­რი­ტე­ტუ­ლია და ჩავ­თვა­ლე, რომ ახლა ასე აჯო­ბებ­და. მთავ­რო­ბის შეც­ვლა მთა­ვა­რი მი­ზე­ზი არ ყო­ფი­ლა, თუმ­ცა გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბა­ზე, რა თქმა უნდა, გარ­კვე­ულ­წი­ლად გავ­ლე­ნა მო­ახ­დი­ნა. სა­თა­ვე­ში კვლავ წინა მთავ­რო­ბა რომ ყო­ფი­ლი­ყო, შე­საძ­ლოა, არც წა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი.

- ტუ­რიზ­მის დე­პარ­ტა­მენ­ტის­თვის და­ფი­ნან­სე­ბის გა­ნა­ხევ­რე­ბა­მაც ხომ არ იქო­ნია გარ­კვე­უ­ლი გავ­ლე­ნა? პრო­ექ­ტე­ბის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბა უკვე ნაკ­ლე­ბი თან­ხე­ბით მო­გი­წევ­დათ. 6-მი­ლი­ო­ნი­ა­ნი ბი­უ­ჯე­ტი ტუ­რიზ­მის გან­ვი­თა­რე­ბას შე­ა­ფერ­ხებს?

- თან­ხე­ბის გა­ნა­ხევ­რე­ბა ზო­გა­დად სა­რეკ­ლა­მო ბი­უ­ჯეტს შე­ე­ხო, მათ პრი­ო­რი­ტე­ტად სო­ცი­ა­ლუ­რი მე­დია და­სა­ხეს და თქვეს, რომ დღე­ვან­დე­ლი ტენ­დენ­ცი­ე­ბით, ინ­ტერ­ნეტ­მარ­კე­ტინ­გი ბევ­რად უფრო ეფექ­ტუ­რი და მოხ­მა­რე­ბა­დია; ასე­ვე, ია­ფია, როცა ქვეყ­ნის პო­პუ­ლა­რი­ზა­ცი­ას სო­ცი­ა­ლუ­რი მე­დი­ით ეწე­ვი. ამა­ში ვე­თან­ხმე­ბი, თუმ­ცა რეკ­ლა­მა მა­ინც სა­ჭი­როა, თუნ­დაც ახალ ბაზ­რებ­თან მი­მარ­თე­ბა­ში. მა­ინც მგო­ნია, რომ სა­ზღვარ­გა­რეთ გა­საშ­ვებ რეკ­ლა­მებს კვლავ და­ა­მა­ტე­ბენ. რო­გორც ვიცი, ბევ­რი რამ, რაც მა­ნამ­დე ამო­ი­ღეს, შე­იძ­ლე­ბა კვლავ გა­ნა­ხორ­ცი­ე­ლონ. და­ფი­ნან­სე­ბის გარ­და, ნა­წი­ლობ­რივ მიდ­გო­მაც შე­იც­ვა­ლა და როცა ახა­ლი ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბა მო­დის, ეს სრუ­ლი­ად ბუ­ნებ­რი­ვია. პრო­ტეს­ტის გრძნო­ბა ნამ­დვი­ლად არ მქო­ნია. თუმ­ცა, რო­დე­საც ამ სფე­როს უყუ­რებ, რო­გორც შენს პრო­ფე­სი­ას, ყვე­ლა­ფე­რი ისე უნდა გა­ა­კე­თო, რო­გორც სა­ჭი­როდ მი­იჩ­ნევ და აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ალ­ბათ ჯობ­და, რომ წა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი.

- ხომ არ იყო რა­ი­მე ისე­თი პრო­ექ­ტი, რო­მელ­ზეც გული დაგ­წყდათ, რომ თქვენ­თან ერ­თად არ გრძელ­დე­ბა?

- მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, თა­ნამ­დე­ბო­ბა დე­კემ­ბრის ბო­ლოს დავ­ტო­ვე. მო­მა­ვა­ლი წლის და­გეგ­მვა­ში თა­ვად ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი და ძი­რი­თა­დი პრო­ექ­ტე­ბი კვლავ გრძელ­დე­ბა. ახა­ლი პრო­ექ­ტე­ბიც გვქონ­და, რის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბა­საც 2013 წელს ვგეგ­მავ­დი, მაგ­რამ ამო­ი­ღეს და გული დამ­წყდა. მა­გა­ლი­თად, ის, რაც გა­ნათ­ლე­ბას, მომ­სა­ხუ­რე­ბის ხა­რისხს ეხე­ბო­და, - ტუ­რიზ­მის ხა­რის­ხის აკ­რე­დი­ტა­ცია, სპე­ცი­ა­ლუ­რი და­ჯილ­დო­ე­ბის შე­მო­ღე­ბა, რა­საც ვფიქ­რობ, ესე­ნიც გა­ა­კე­თე­ბენ.

- თქვე­ნი მუ­შა­ო­ბის პე­რი­ოდ­ში, რას მი­იჩ­ნევთ ყვე­ლა­ზე ნა­ყო­ფი­ე­რად და წარ­მა­ტე­ბუ­ლად?

- ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო სი­ახ­ლე ტუ­რიზ­მის კა­რი­ე­რის კვი­რე­უ­ლი იყო, მის ფარ­გლებ­ში და­ახ­ლო­ე­ბით 200-მდე ადა­მი­ა­ნი და­საქმდა. ასე­ვე, მარ­კე­ტინ­გუ­ლი კამ­პა­ნი­ე­ბი. გან­სა­კუთ­რე­ბით პო­ლო­ნეთს გა­მო­ვარ­ჩევ­დი. ახლა უკვე იქ ფრე­ნა და პირ­და­პი­რი რე­ი­სე­ბი ხორ­ცი­ელ­დე­ბა. მთე­ლი პო­ლო­ნე­თის მას­შტა­ბით დიდი პიარ-კამ­პა­ნია ჩა­ვა­ტა­რეთ და იმა­ვე სე­ზონ­ზე პო­ლო­ნე­ლი ვი­ზი­ტო­რე­ბის 80%-იანი ზრდა და­ფიქ­სირ­და. ახლა უკვე სა­ქარ­თვე­ლო იქ ყვე­ლამ კარ­გად იცის, იმ რეკ­ლა­მებ­სა და გა­და­ცე­მებს უყუ­რებ­დნენ. გარ­და ამი­სა, ყვე­ლა რე­გი­ონ­ში სა­ინ­ფორ­მა­ციო ცენ­ტრე­ბის ქსე­ლი შევ­ქმე­ნით, გა­ვა­კე­თეთ სა­თავ­გა­და­სავ­ლო ტუ­რის­ტუ­ლი მარ­შრუ­ტე­ბი. ერთ-ერთი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი პრო­ექ­ტია "ღვი­ნის გზა", რომ­ლის ფარ­გლებ­შიც იდენ­ტი­ფი­ცი­რე­ბუ­ლი და მარ­კი­რე­ბუ­ლი იქნა სა­ო­ჯა­ხო მარ­ნე­ბი. კა­ხე­თით და­ი­წყო და სა­ქარ­თვე­ლოს მას­შტა­ბით გრძელ­დე­ბა.

- აღ­ნიშ­ნეთ, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში კვა­ლი­ფი­ცი­უ­რი კად­რე­ბის დე­ფი­ცი­ტია. ზო­გა­დად, რო­გორ შე­ა­ფა­სებთ აქა­უ­რი სას­ტუმ­რო­ე­ბის დო­ნეს?

- უმე­ტე­სად, ზოგს მა­ღა­ლი ვარ­სკვლა­ვი აქვს, მომ­სა­ხუ­რე­ბა კი ამ ვარ­სკვლა­ვებს არ შე­ე­სა­ბა­მე­ბა. ეს მხო­ლოდ ჩემი აზრი არ არის. ვფიქ­რობ, კერ­ძო ბიზ­ნე­სი მე­ტად უნდა იყოს და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი, კად­რე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბა­ში მეტი ფული ჩა­დოს და მეტი ინ­ვეს­ტი­ცია გა­ნა­ხორ­ცი­ე­ლოს. დიდ სას­ტუმ­რო­ებს ბრენდ-სტან­დარ­ტე­ბი აქვს, მომ­სა­ხუ­რე პერ­სო­ნალს რე­გუ­ლა­რულ ტრე­ნინ­გებს უტა­რე­ბენ, რაც ხა­რისხზეც აი­სა­ხე­ბა. ამი­ტომ მსგავ­სი რამ სა­შუ­ა­ლო და მცი­რე ბიზ­ნე­სის წარ­მო­მად­გენ­ლებ­მაც უნდა გა­ნა­ხორ­ცი­ე­ლონ, რომ ბა­ზარ­ზე კონ­კუ­რენ­ტუ­ნა­რი­ა­ნე­ბი იყ­ვნენ.

- გვი­ამ­ბეთ, რო­გორ ცხოვ­რობ­დით ევ­რო­პა­ში? შვე­ი­ცა­რი­ა­სა და ლონ­დონ­ში სწავ­ლის პე­რი­ოდს რო­გორ გა­იხ­სე­ნებთ?

- პირ­ვე­ლი კურ­სი თბი­ლის­ში, კავ­კა­სი­ის ბიზ­ნესს­კო­ლა­ში გა­ვი­ა­რე, რო­მე­ლიც მა­შინ ფაქ­ტობ­რი­ვად, ახა­ლი შექ­მნი­ლი და საკ­მა­ოდ პრეს­ტი­ჟუ­ლი იყო. შემ­დეგ, სწავ­ლა შვე­ი­ცა­რი­ა­ში გან­ვაგ­რძე, სა­დაც ბა­კა­ლავ­რი­ა­ტი, სას­ტუმ­რო­სა და ტუ­რიზ­მის მე­ნე­ჯმენ­ტის გან­ხრით და­ვამ­თავ­რე. რა თქმა უნდა, იმ 5 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში პა­რა­ლე­ლუ­რად ვმუ­შა­ობ­დი - 6 თვე სას­წავ­ლო კურსს გავ­დი­ო­დით, მომ­დევ­ნო 6 თვე კი - პრაქ­ტი­კულს. საკ­მა­ოდ სე­რი­ო­ზუ­ლი სტა­ჟი­რე­ბე­ბი გვქონ­და, რომ­ლის პე­რი­ოდ­შიც ამ ინ­დუსტრი­ა­ში სხვა­დას­ხვა პო­ზი­ცი­ა­ზე ვმუ­შა­ობ­დით. თუმ­ცა, მე­სა­მე პრაქ­ტი­კა სა­ქარ­თვე­ლო­ში მქონ­და. 8 თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში ერთ-ერთ დიდ სას­ტუმ­რო­ში თით­ქმის ყვე­ლა გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში ვი­მუ­შა­ვე, გა­ყიდ­ვე­ბის აღ­მას­რუ­ლე­ბე­ლიც გახ­ლდით, ზოგ­ჯერ ღა­მის მო­რი­გე­ო­ბაც მი­წევ­და. წე­ლი­წად-ნა­ხევ­რის შემ­დეგ, ლონ­დონ­ში წა­ვე­დი, სა­დაც მა­გის­ტრა­ტუ­რა­ში ჩა­ვა­ბა­რე... ჩემი დი­სერ­ტა­ცი­ის სპე­ცი­ა­ლი­ზა­ცია ტუ­რიზ­მის მარ­კე­ტინ­გი იყო. ერთი წლის შემ­დეგ იქ ირ­ლან­დი­უ­რი სას­ტუმ­რო­ე­ბის ქსელ­ში გა­ყიდ­ვე­ბი­სა და მარ­კე­ტინ­გის მე­ნე­ჯე­რი გახ­ლდით, სა­დაც და­ახ­ლო­ე­ბით 3 წელი დავ­ყა­ვი. სა­ერ­თო ჯამ­ში, ლონ­დონ­ში 5 წელი ვი­ცხოვ­რე და ფაქ­ტობ­რი­ვად, დეკ­რეტ­ში გახ­ლდით, როცა სა­ქარ­თვე­ლო­ში ტუ­რიზ­მის დე­პარ­ტა­მენ­ტის უფ­რო­სის თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე კონ­კურ­სი გა­მო­ცხად­და. დავ­წე­რე პრო­ექ­ტი, გა­მოვგზავ­ნე, ჩემ­და გა­სა­ოც­რად გა­ვი­მარ­ჯვე და 2-3 კვი­რა­ში სა­მუ­შა­ოდ ჩა­მო­ვე­დი. ამ თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე თით­ქმის 3 წელი დავ­ყა­ვი.

- რო­გორც ვიცი, შვე­ი­ცა­რი­ა­ში სა­ვალ­დე­ბუ­ლო პრაქ­ტი­კის ფარ­გლებ­ში, ოფი­ცი­ან­ტა­დაც მუ­შა­ობ­დით, რთუ­ლი იყო?

- კი, საკ­მა­ოდ. ახლა მე­ცი­ნე­ბა, მაგ­რამ რე­ა­ლუ­რად, მა­შინ მივ­ხვდი, თუ რამ­დე­ნად რთუ­ლია მომ­სა­ხუ­რე­ბის სფე­რო­ში მუ­შა­ო­ბა. პირ­ველ რიგ­ში იმი­ტომ, რომ კარგ ხა­სი­ათ­ზე ხარ, თუ - ცუდ­ზე, სულ უნდა იღი­მო­დე, კლი­ენტს უნდა ასი­ა­მოვ­ნო, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, კმა­ყო­ფი­ლია ის თუ - არა. მე­ო­რე მხრივ, დიდი ფი­ზი­კუ­რი შრო­მა იყო, რად­გან ზოგ­ჯერ 100-200-კა­ცი­ა­ნი ბან­კე­ტე­ბი­სა და წვე­უ­ლე­ბე­ბის მომ­სა­ხუ­რე­ბა გვი­წევ­და. ცო­ტა­თი ენის პრობ­ლე­მაც მქონ­და, რად­გან შვე­ი­ცა­რი­უ­ლი გერ­მა­ნუ­ლი გან­სხვა­ვე­ბუ­ლია. სა­მა­გი­ე­როდ, იქ საკ­მა­ოდ დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ვი­ღე, არა მარ­ტო პრო­ფე­სი­უ­ლი, არა­მედ - ზო­გა­დად, ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი. ვხუმ­რობ­დით, რომ პირ­ვე­ლი კურ­სის შემ­დეგ, სტუ­დენ­ტე­ბი უფრო და­სე­რი­ო­ზუ­ლე­ბუ­ლე­ბი დავ­ბრუნ­დით. ვფიქ­რობ, ასე­თი სის­ტე­მა ერთი მხრივ, კარ­გია. მა­ნამ­დე ოჯახ­ში გა­მოც­დი­ლე­ბა არ მქონ­და, ვი­ნა­ი­დან სი­მარ­თლე გი­თხრათ, სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ტრი­ა­ლი დი­დად არ მიყ­ვარს. თა­ვი­დან ბევ­რი რამ არ მე­ხერ­ხე­ბო­და, ხში­რად ჭი­ქე­ბიც მემტვრე­ო­და, თუმ­ცა მა­ქებ­დნენ, რომ ხალ­ხთან ურ­თი­ერ­თო­ბა კარ­გად გა­მომ­დი­ო­და და ბევ­რი კლი­ენ­ტი იყო ისე­თი, ვინც ჩემს სექ­ცი­ა­ში დაჯ­დო­მას ითხოვ­და. ამის შემ­დეგ, შვე­ი­ცა­რი­ა­ში სხვა­დას­ხვა ად­გი­ლას ვი­მუ­შა­ვე, მა­გა­ლი­თად, სას­ტუმ­როს მიმ­ღებ­ში.

- სა­ერ­თოდ, რა­ტომ გა­და­წყვი­ტეთ, ტუ­რიზ­მი პრო­ფე­სი­ად აგერ­ჩი­ათ? იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა თქვენ ჩა­ა­ბა­რეთ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ეს არც ისე პრი­ო­რი­ტე­ტუ­ლი სფე­რო იყო.

- გე­თან­ხმე­ბით, მა­შინ ტუ­რიზ­მის გან­ვი­თა­რე­ბა­ზე სა­უ­ბა­რიც არ იყო, მაგ­რამ დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს ამ მხრივ უზარ­მა­ზა­რი პო­ტენ­ცი­ა­ლი აქვს და მჯე­რო­და, რომ მო­მა­ვალ­ში ეს სფე­რო გან­ვი­თარ­დე­ბო­და. მოგ­ზა­უ­რო­ბა, ხალ­ხთან ურ­თი­ერ­თო­ბა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და სწო­რედ ასე­თი ტი­პის სამ­სა­ხუ­რი მჭირ­დე­ბო­და, სა­დაც წას­ვლა არ და­მე­ზა­რე­ბო­და და ჩემს საქ­მეს სი­ა­მოვ­ნე­ბით გა­ვა­კე­თებ­დი. სა­კუ­თა­რი თა­ვის რე­ა­ლი­ზე­ბა­საც უკეთ მო­ვახ­დენ­დი.

- რო­გო­რი იყო ლონ­დო­ნუ­რი ცხოვ­რე­ბა?

- შე­სა­ნიშ­ნა­ვი. ჩემი საყ­ვა­რე­ლი ქა­ლა­ქია და რომ არა ცუდი ამინ­დე­ბი, ალ­ბათ მსოფ­ლი­ო­ში იდე­ა­ლუ­რი ქა­ლა­ქი იქ­ნე­ბო­და. იქ ბევ­რი მე­გო­ბა­რი შე­ვი­ძი­ნეთ, ჩვე­ნი წრე, ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბის სტი­ლი გვქონ­და. სა­ცხოვ­რებ­ლად და სა­მუ­შა­ოდ შე­სა­ნიშ­ნა­ვი პი­რო­ბე­ბი იყო, თუმ­ცა სა­ქარ­თვე­ლო ყო­ველ­თვის გვე­ნატ­რე­ბო­და, რად­გან რო­დე­საც ახ­ლო­ბელ ადა­მი­ა­ნებს ტო­ვებ, მუ­დამ ფიქ­რობ უკან დაბ­რუ­ნე­ბა­ზე. ჩემი მე­უღ­ლე ახლა თბი­ლის­ში, ერთ-ერთ ბან­კში მუ­შა­ობს, ლონ­დონ­ში კი სატ­რან­სპორ­ტო კომ­პა­ნი­ა­ში იყო.

- თქვენს ოჯახ­ზეც გვი­ამ­ბეთ.

- შვე­ი­ცა­რი­ი­დან თბი­ლის­ში რომ ჩა­მო­ვე­დი, ჩემი ბავ­შვო­ბის მე­გო­ბარ­ზე გავ­თხოვ­დი. პირ­ველ კლას­ში თურ­მე ერ­თა­დაც ვსწავ­ლობ­დით - მან სა­კუ­თა­რი თავი ჩემს ფო­ტო­ზე იცნო. შემ­დეგ, 13 წლის ასაკ­ში, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბიც ვი­ყა­ვით. ერთ უბან­ში ვცხოვ­რობ­დით, სა­ერ­თო სა­მე­გობ­რო გვყავ­და და ხე­ლახ­ლა რომ შევ­ხვდით, მა­ლე­ვე დავ­ქორ­წინ­დით - 8-9 თვე­ში და ლონ­დონ­ში სას­წავ­ლებ­ლა­დაც ერ­თად წა­ვე­დით. მა­საც მა­გის­ტრა­ტუ­რა­ში უნ­დო­და ჩა­ბა­რე­ბა, ფი­ნან­სე­ბის გან­ხრით. ბავ­შვისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! სამ­ყა­რო! გა­ჩე­ნას ჯერ არ ვგეგ­მავ­დით, სწავ­ლის დამ­თავ­რე­ბა­სა და მუ­შა­ო­ბის და­წყე­ბას და­ვე­ლო­დეთ, რომ სა­შუ­ა­ლე­ბა გვქო­ნო­და, და­მო­უ­კი­დებ­ლად გვე­ცხოვ­რა. ქე­თე­ვა­ნი ლონ­დონ­ში და­ი­ბა­და. როცა პა­ტა­რა ბავ­შვიsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! სამ­ყა­რო! გყავს, ძნე­ლია ასე­თი აქ­ტი­უ­რი ცხოვ­რე­ბა. ტუ­რიზ­მის დე­პარ­ტა­მენ­ტში მუ­შა­ო­ბი­სას, მისი აღ­ზრდი­სას ბევ­რი რამ გა­მოვ­ტო­ვე. 3 თვის იყო და ჩემი ყუ­რა­დღე­ბა ნამ­დვი­ლად მო­აკ­ლდა. მა­შინ ქა­ლა­ქი­დან გას­ვლაც ხში­რად მი­წევ­და და სამ­სა­ხურ­ში გვი­ა­ნო­ბამ­დე ყოფ­ნაც. ამის გამო სი­ნა­ნუ­ლის გრძნო­ბა, რა თქმა უნდა, მაქვს, თუმ­ცა ასე­თი რე­ჟი­მი ჩემ­თვის უცხო არ არის და რა­ღაც თვალ­საზ­რი­სით, კარ­გი­ცაა, რად­გან თვით­რე­ა­ლი­ზა­ცი­ას ვახ­დენ. ახლა ოჯა­ხის­თვის ნამ­დვი­ლად მეტი დრო მაქვს, რაც მეც მი­ხა­რია და ოჯა­ხის წევ­რებ­საც.

თამ­თა და­დე­შე­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)